Η οργή στο BDSM

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

Διαβάζω τόση ώρα και δεν έχω βγάλει άκρη τελικά. Ποιοί μπορούν να είναι άνθρωποι και ποιοί όχι; Οι Αφέντες ή οι σκλάβοι; Αν εκτιμάς τον Ά/άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, φροντίζεις να τον σέβεσαι και να χρησιμοποιείς τη "γλώσσα" για να κάνεις διάλογο και όχι για να βρίσεις. Μήπως λίγο έχουν χαθεί τα όρια;

 

Έχει θέση η οργή στο bdsm;

Δυστυχώς όταν δίνεις σε κάποιον εξουσία που δε μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του μπορεί να αποβεί μοιραίο,οφείλει να έχει την ικανότητα να ελέγχει τον εαυτό του.

Όταν είσαι οργισμένος ούτε να λες ούτε να ενεργείς.
'' Εν οργή μήτε λέγειν μήτε πράττειν ''

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΕΣ ΡΗΣΕΙΣ

 

Φτου κι απ' την αρχη λοιπον.

Οχι λοιπον δεν εχει καμια θεση. Οταν νιωσει οργη ο καθε μαστερόβιος καλα θα κανει να παρει ενα μαξιλαρι και να αρχισει να το πυροβολαει οπως ο Ντενιρο στο αναλυσε το κι οχι να τιμωρει την υποτακτικουλα του. Το ίδιο και η υποτακτική. Το ιδιο και ο καραβανιλιας με την καραβανιλενα. Απλη ερωτηση, απλο θεμα, απλη απαντηση. Την οργη μας καλα θα κανουμε να την βγαζουμε με αλλους τροπους κι οχι ξεσποντας στον ανθρωπο που στεκεται διπλα μας.

 

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

@ extreme32,
το κατάλληλο "τοπίο" για σένα μάλλον θα πρέπει να είναι στο νήμα https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t13929/ δεν το λέω τσαντισμένα, έχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη διαχείριση συναισθημάτων, ώστε να μην πληγώνουν ούτε έναν άνθρωπο, ούτε και τη σχέση.

Από πλευράς μου νομίζω ότι η κάθε ερωτική σχέση είναι αποθετήριο συναισθημάτων πρώτα απ όλα και μετά όλα τ άλλα.

Γι αυτό και δεν είναι τόσο εύκολο να πεις σε κανέναν να πάρει τον θυμό του εκτός σχέσης και να τον κάνει γαργάρα γιατί τότε πρώτα πού θα τον πάει και έπειτα, αν ο θυμός δεν επιτρέπεται γιατί να επιτρέπονται τα άλλα "καλά" συναισθήματα. Αν στερήσεις από κάποιον την ευκαιρία να φέρει και τον θυμό του στη σχέση, γιατί θα φέρει την χαρά του, την αγάπη του και όλα τ άλλα; Εννοείται ότι δεν θα εκφράσει τον θυμό του σπάζοντας τζάμια μεσ τη νύχτα π.χ. ή πληγώνοντας το έτερο ήμισυ, αλλά νομίζω ότι διαδικασίες αυτοελέγχου διαθέτουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία και οι σαδιστές και οι μαζοχιστές και όλοι, είναι θέμα στοιχειώδους κοινωνικοποίησης  

Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ο μαζοχισμός ορισμένων του χώρου, περιλαμβανομένης της υποφαινόμενης, οφείλεται στό ότι έμαθαν από πάρα πολύ νωρίς να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και να μην αφήνονται να νιώσουν καν θυμό και να αποδεχτούν ότι τον νιώθουν, πολλώ δε να τον εκφράσουν, που τους ήταν κάτι απλά αδιανόητο.

Όταν κάποιος θάψει κάτω από στρώματα λογικής τα συναισθήματά του, όταν έχει τόσο εκλογικευμένες αντιδράσεις πάνω στο αρχικό συναίσθημά του, που τελικά αυτό στρεβλώνεται ασυναίσθητα και ταχύτατα, σε βαθμό εξαφάνισής του, τότε είναι σχεδόν επόμενο ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί απανωτά ψυχικά ή/και σωματικά πλήγματα, για να ξαναβρει, μέσα απ την οδύνη, αυτά που έχασε.

Ο θυμός λογικά πρέπει να είναι ένα από τα πιό δύσκολα και απαιτητικά στη διαχείρισή τους συναισθήματα. Αν μη τι άλλο, γιατί το αποτέλεσμα του εκφρασμένου θυμού διαρκεί πολύ περισσότερο απ το συναίσθημα το ίδιο.

Ενδεχομένως δε να ορίζει τη θέση του καθένα μας στο χώρο με πολύ πιο θεμελιώδη τρόπο από το να παρέχει κάποιες ενδείξεις για την προσωπικότητά του, μέσα από την θυμωμένη ή μη αντίδρασή του σε ένα τυχαίο περιστατικό.

Επειδή ο τρόπος ή μάλλον η στρατηγική της διαχείρισής του θυμού αλληλεπιδρά με τον πυρήνα της προσωπικότητας του καθένα, ακριβώς όπως και το position taking του στο χώρο.

Άσχετα από το ποιός τελικά θα κάνει τη διαχείριση και αν θα την κάνει ο Κυρίαρχος για όλους, θεσμοθετώντας συγκεκριμένες συμπεριφορές και τρόπους αντιμετώπισης του θέματος από τον θυμωμένο υποτακτικό, ή ο καθένας μόνος του, η λογική μου μου λέει ότι τελείως άλλο δρόμο θα τραβάει ο θυμός του μαζοχιστή και τελείως άλλο δρόμο ο θυμός του σαδιστή. Για τον δεύτερο, διαισθάνομαι κάποια πράγματα αλλά δεν γνωρίζω, ενδεχομένως το "ξέδωμα" επί της υποτακτικής να είναι μια ήπια και άμεση λύση, αλλά δεν ξέρω.

Ο θυμός του μαζοχιστή, μπορεί να εκτρέπεται σε παράπονο και γκρίνια στις πλέον ελεύθερες στιγμές έκφρασης του φέροντος, αλλιώς ούτε καν σε αυτό. Ή ίσως να μετατρέπεται σε σιωπηλή ενοχή και έναν σφαγιαστικό, παράλογο εσωτερικό διάλογο που οδηγεί σε όχι απαραίτητα σωστά συμπεράσματα, αν υποτεθεί ότι ο υποτακτικός είναι αναγκασμένος να βγάζει μόνος του συμπεράσματα.

Ω μη γένοιτο το τελευταίο, γιατί κατά τη γνώμη μου, αν ο υποτακτικός νιώσει θυμό, οι αιτίες διαφέρουν για τον καθένα, το καλύτερο που έχει να κάνει, εφόσον δεν γνωρίζει ήδη, είναι να πάει και να ρωτήσει "γιατί;" για το γεγονός που τον θύμωσε. Τον Άλλον, όχι τον εαυτό του. Ας είναι άκομψο. Και να δεχτεί την απάντηση που θα πάρει και τη λύση που θα δώσει ο Κυρίαρχος.

Αυτή την ευθύνη της αναγνώρισης και της εξωτερίκευσης του θυμού του πιστεύω ότι είναι δύσκολο (αλλά όχι αδύνατο) να μάθει να την παίρνει πάνω του ένας μαζοχιστής, αν τυχόν ανήκει σε αυτούς που στην πραγματικότητα δεν έκαναν ποτέ διαχείριση, αλλά κουκούλωμα ή εξοβελισμό του κακού θυμού, πού ακριβώς; στην αυλή της σχέσης; που τότε παύει να είναι σχέση που να τους καλύπτει, μάλλον σύντομα.

 

Δεν έχει θέση η οργή σε καμμία περίπτωση.Είναι πολύ άσχημο να καταλάβει ένα απο τα δύο μέρη μιας bdsm σχέσης ότι υπάρχει οργή και μάλιστα εξωτερικεύεται κίολας.

 

Re: Απάντηση: Η οργή στο BDSM

Χωρις βδσμ παιδια τι περιμενης.Εδω ο καθενας απλα θελει να ζηση τις φαντασιωσεις του.Η διαφορα μεταξυ ανθρωπου και πλαστικης κουκλας ειναι σχετικη.Κανε λιγο υπομονη:uhh:  και εσυ θα μπεις στο λουκι.......

 

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

Η ορθή διαχείριση του θυμού και της οργής, ξεκινάει από τη στιγμή που κάποιος αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχουν θετικά και αρνητικά συναισθήματα. Όλα τα συναισθήματα έχουν λόγο όταν συντρέχουν.

 

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

Ορθοτατη η προλαλησασα.
Μπορουμε να ελεγξουμε την συμπεριφορα που προερχεται απο τα συναισθηματα,οχι ομως τα ιδια τα συναισθηματα.

 

tender lilly
οταν λεω οτι δεν θελει και πολλη μεγαλη αναλυση το εννοω. Αλλο θυμος , αλλο οργη. Το να θυμωσεις με τον συντροφο σου ειναι κατανοητο και να τσακωθεις και να βριστεις. Οταν νιωθεις οργη ομως; Κατι δεν παει καλα. Να νιωθεις οργη για καποιον που επελεξες για συντροφο σου; Καλυτερα να την κανεις σιγα σιγα γιατι καπου στραβωνει το πραγμα. Τωρα στην περιπτωση που νιωθεις οργη για κατι αλλο που μπορει να σου συμβει ,δεν λεω οτι πρεπει να το καταπιεις αλλα οχι να το διοχετευσεις στον συντροφο σου ειτε ειναι αφεντης είτε ειναι σκλαβος. Το "οκ εχω τα νευρα μου και ξεσπαω σε σενα γιατι εσυ βρεθηκες μπροστα μου και δεν θα μου πεις και τιποτα" ειναι μια μαλακια και μιση. (Μιαμιση μαλακια δηλαδη). Οταν γινει μια φορα το καταλαβαινω και παλι. Στην δευτερη ,τριτη φορα ο "Κ" ή ο "υ" καλο θα κανει να παει σε Ψ. Αρα το συμπερασμα μου ειναι και παλι οτι στο BDSM οπως και σε καμια αλλη μορφη σχεσης δεν εχει θεση η οργη. Εχει να κανει και με το πως εχω ισως εγω στο μυαλο μου την οργη. Διαφερει πολυ απο τον απλο θυμο. Αν καπου δεν εγινα σαφης μπορω να το αναλυσω λιγουλακι ακομα.

 

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

Το προτελευταίο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου όταν ξεσπάει ο θυμός ή η οργή μου είναι να βάλω τίτλο "Ο θυμός μιας μπότομ. Έχει θέση;"
Το τελευταίο πράγμα είναι να συμπεριλάβω στο ξέσπασμά μου κι όσους τόλμησαν να σκεφτούν το παραπάνω.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η οργή στο BDSM