Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Re: Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Όχι, δεν έχει την έννοια του «υπερβολικά». Δεν ψόφησα ακόμα. Απλά άργησες κάπως να τοποθετηθείς, έτσι ώστε να μου δώσεις την ευκαιρία να εξηγήσω γιατί δεν πρέπει να με «μαλώνετε», όσοι με μαλώνετε.

Κατ’ αρχάς, ίσως δεν πρόσεξες ότι κάτω από το νικ μου γράφει female slave. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των slaves λοιπόν, όπως το έχω κατανοήσει, είναι ότι έχουν πρόβλημα με την ορθή και αντικειμενική εκτίμηση της πάρτης τους. Συχνά, πολύ πολύ συχνά για να είναι τυχαίο, υποτιμούν την αξία τους. Η οποία αξία σαφώς και δεν μας κληροδοτείται εκ γενετής, δεν αποτελεί συστατικό του DNA μας, παρά μόνο ως δυνατότητα. Το σημείο όπου κλαψουρίζει ο σκλάβος για την ταπεινότητά του μέχρι το σημείο όπου θα συνδέσει την έλλειψη αξίας με την απουσία δραστικών πράξεων και τομών από την πλευρά του απέχει ακριβώς όσο απέχει μία σχέση Κυριαρχίας από τον τσαρλατανισμό της BDSM σκηνής στο σύνολό της, όπως την γνώρισα μέσα από την προσωπική μου τριβή με τον χώρο.

Θεώρησα λοιπόν αλαζονικό το «απύθμενο» της επιθυμίας μου, όλα όσα διεκδικώ από την ζωή, σε σχέση πάντα με την υπόστασή μου. Αυτό είπα. Είπα ότι αυτό που είμαι και η ζωή όπου με βρήκα πεταμένη, δεν δικαιολογεί αυτά που ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΚΑΙ ΘΕΛΩ. Το νήμα επομένως δεν βασίζεται στον αυτοθαυμασμό μου – είμαι 45 ετών και έχω φάει πολλές κατραπακιές από την ζωή ώστε να επιχειρήσω να γίνω τόσο γελοία, και μάλιστα δημοσίως.

Η αλαζονεία στην οποία αναφέρομαι πηγάζει από την αντίληψή μου – ίσως λανθασμένης - μη αιτιώδους συνάφειας ανάμεσα στα δεδομένα του Είναι και στο απύθμενο της Επιθυμίας. Δεν αναφέρεται καθόλου στην διαδικασία του «γίγνεσθαι», του ποδηλατείν, ή του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι στηρίζουν τα όνειρά τους και τους στόχους τους. Το νήμα, στα δικά μου ποστς τουλάχιστον (γιατί όλα τα υπόλοιπα ασχολούνται με τον αδικαιολόγητο αυτοθαυμασμό και το πόσο βλακώδης είναι αυτός, πράγμα αυτονόητο σε ενήλικες), πραγματεύεται με συνέπεια και σαφήνεια αυτό που θα είχατε κατανοήσει αν δεν ήσασταν όλοι πολύ απασχολημένοι με το να επιβεβαιώνετε την αρχική σας άποψη περί του ατόμου μου: ότι είμαι ένα αλαζονικό σκατό.

Το αν είμαι η δεν είμαι όμως, είναι παντελώς άσχετο με αυτό που πραγματεύομαι: πρόκειται γι αυτό που ο Άρθουρ Μίλλερ ονομάζει “the indestructible will of man to achieve his humanity”. Τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα είναι μύγες και μυγιάσματα, αντίδραση σε μία λέξη που κουβαλάει αρνητικούς συνειρμούς. Βασιζόμαστε πλέον στον Μπαμπινιώτη και στις εγκυκλοπαίδειες για να ΜΗΝ καταλάβουμε αυτό που στα ξένα πανεπιστήμια διδάσκεται εδώ και χρόνια. Περιμέναμε τον Νίτσε να μας εξηγήσει τους Έλληνες και τον Μίλλερ να μας εξηγήσει τι στο διάολο είναι η Ύβρις. Εμείς το ξεχάσαμε. Εμ βέβαια, στην Επίδαυρο δεν μοιράζουν φυλλάδια με το “Tragedy and the Common Man”. Λέω να ζητήσω κι εγώ free meals εφ όρου ζωής. Ακόμη κι αν πάρω τ’ αρχίδια μου. Δεν πα να με μαλώνετε, εγώ θα τα πω.

Will είναι η λέξη πάνω στην οποία βασίζεται η πρόταση αυτή. «Η ακατάλυτη βούληση του ανθρώπου να πραγματώνει την ανθρώπινη υπόσταση του». Δεν εξετάζουμε εδώ μεθόδους επίτευξης των στόχων, ούτε το αν οι στόχοι είναι αρκετά υψηλοί όσο τα Τουρκοβούνια. Δεν υπάρχει αντικειμενικός μπούσουλας βάσει του οποίου να κρίνουμε τι είναι υψηλό και τι δεν είναι. Η δική σας αυτοπραγμάτωση δεν είναι απαραίτητα και η δική μου. Αυτό που σας κάνει εσάς ανελεύθερους δεν κάνει κι εμένα. Αν συμφωνήσω με τον Μίλλερ, μόνο ότι αντιτίθεται στην ανελευθερία του ανθρώπου και ότι συμβάλλει στην ελευθερία του είναι υψηλό. Αυτό μας λύνει τα χέρια. Μας τα λύνει αρκετά ώστε να τα δέσουμε στο BDSM, αν το επιθυμούμε.

Αγαπητή μου φίλη soutzoukakia, που τόσο με έχεις βοηθήσει στο παρελθόν, το νήμα δεν ασχολήθηκε με την έλλειψη ευγνωμοσύνης ή την απροθυμία κάποιου να ζητήσει βοήθεια για την επίτευξη των στόχων του. Ούτε με τον υπέρμετρο αυτοθαυμασμό. Δεδομένου ότι θεώρησες πως μιλάω γι αυτά τα πράγματα, έδειξες θαυμαστή αυτοσυγκράτηση μαζί μου. Η διστακτικότητά μου να ζητάω την βοήθεια των άλλων υπήρξε πράγματι ένα εμπόδιο για μένα. Δεν είναι μόνο θέμα εγωϊσμού αλλά και φόβου. Είναι έλλειψη πίστης στον άνθρωπο. Είναι έλλειψη εκτίμησης προς τους άλλους. Είναι παλιές πληγές που δεν επουλώθηκαν. Είναι αποποίηση προσωπικής ευθύνης για ότι δεινό μας συνέβηκε. Είναι πολλά, αλλά δεν ανήκουν στο παρόν νήμα. Ευελπιστώ στο μέλλον να μιλήσουμε και γι αυτά, εκεί που πρέπει.

Εδώ, δεν βλέπω τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το indestructible will of man to achieve his humanity. Ελπίζω να ξεκαθάρισε κάπως το τοπίο, μικρέ μου E.T. (phone home, if not…)

Master V: Αν και συμφωνώ εν γένει με το ποστ σας και συμμερίζομαι την άποψή σας περί έλλειψης ουσίας και νοήματος per se, εκτός από αυτό που εμείς προσδίδουμε στην ύπαρξη (και σκοπεύω να δώσω λεπτομερή παραδείγματα οικογενειακής ζωής, από τα οποία αντλώ, όπως ξέρετε, το μεγαλύτερο τμήμα της «σοφίας» που με κατατρύχει), διαφωνώ σε κάποια επί μέρους κομμάτια. [Για κάποια η οποία απέχει πολύ από το να είναι ο συγκροτημένος άνθρωπος που παρουσιάζει ο Master V στην δική του εικόνα περί ανθρώπινου γίγνεσθαι, χαρά στο κουράγιο μου που έρχομαι και να διαφωνήσω. Είδατε; Είδατε πόσο αναπόδραστη είναι η πέτρα – όταν δεν είναι χαλίκι αλλά κοτρώνα;]

Τα όρια του Είναι ασφαλώς δεν μπορεί να τα υπερβεί κανένας και με κανέναν τρόπο, ούτε καν με την σεξουαλικότητα. Μπορεί απλά να ζήσει λίγο πιο όμορφα και πιο υποφερτά την μίζερη και σύντομη ζωή του. Αν αγγίξει και την έκσταση πότε πότε, μέσα από την απόλαυση, την αγάπη, τον αλτρουισμό ίσως, κανένα ταξίδι στο Ντουμπάι, ακόμη και μέσα από τον τζόγο του Παίκτη (άντε πάλι), από οτιδήποτε του κάνει «κούκου» του καθενός ουσιαστικά, τότε ακόμη καλύτερα. Ακόμη και μέσα από το BDSM.

Δεν αμφιβάλλω φερ’ ειπείν ότι η γιαγιά μου, η οποία ποτέ της δεν έκανε BDSM, ούτε έφυγε ποτέ από το τσιφλίκι της για να πάει στο Ντουμπάι, έζησε μια υπέροχη ζωή. Είχε την δική της προσωπική υπηρέτρια, στις αρχές του 20ου αιώνα, είχε Γαλλίδα νταντά, δασκάλα του πιάνου, δύο γέρους γονείς που την υπεραγαπούσαν και ένα όμορφο περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, έναν υπέροχο πύργο στο Πήλιο (τώρα ξέρετε από πού αντλώ το γούστο μου). Το πιο αγαπημένο της πλάσμα στον κόσμο ήταν ένας χήνος, ο οποίος την ακολουθούσε παντού, στον κήπο της, μέχρι το τέλος της ζωής της. Είχε και έναν χαραμοφάη άντρα, ο οποίος της έφαγε όλα τα λεφτά στον τζόγο. Όταν έκαναν έρωτα, το έκαναν κάτω από τις κουβέρτες, φορώντας όλα τους τα ρούχα και είχαν τα φώτα σβηστά. Πέθανε από καρκίνο της μήτρας γιατί αρνιόταν πεισματικά, επί 30 χρόνια, να πάει στον γιατρό, η μήτρα της κρεμόταν πλέον έξω από τον κόλπο της και έπρεπε να τον ξαναβάζει μέσα με τα χέρια της. Δεν πήγε ποτέ στη ζωή της σε γυναικολόγο, απλά επειδή δεν επιθυμούσε να την δει κανένας γυμνή. Κι έτσι, πέθανε. Στα 86. Νομίζω πως της έφτασαν.

Αυτό ήταν το παράδειγμα ενός ταξιδιού στο έδαφος, χωρίς ιδιαίτερα υψηλές βλέψεις, χωρίς να ορθωθεί και να κοιτάξει πέρα από τον ορίζοντα, μιας γυναίκας που της άρεσε να περπατάει απλά σε έναν λουλουδιασμένο κήπο με την συντροφιά ενός χήνου. Κατά Μίλλερ, δεν πραγμάτωσε την ανθρώπινη υπόστασή της. Κατά Master V, ήταν μια σακούλα. Κατά D, έζησε μια όμορφη ζωή που της ταίριαζε. Δεν γνωρίζουμε τις απόψεις του χήνου.

Τα όρια του Είναι είναι ο θάνατος και επομένως ο χρόνος (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, και νομίζω το συζητήσαμε ήδη, είναι μία ψευδαίσθηση, συνάρτηση της θνητότητάς μας). Ζούμε μέσα στον χωροχρόνο και είμαστε θνητοί. Τελεία και παύλα. Δεν νοείται καμία υπέρβαση, με τα επιστημονικά δεδομένα που κατέχουμε σήμερα. Ούτε ακόμη και αν γίνουμε γιόγκι στο Θιβέτ, τρώμε κάθε έξι μήνες μία χούφτα χιόνι και ανυψωνόμαστε είκοσι εκατοστά από το έδαφος, κατά βούληση (αν μπορούσα να το κάνω, δεν θα το έκανα, δεν θα είχα κανένα λόγο). Το πώς θα ζήσουμε εξαρτάται από μας και από το αν θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι (παγκόσμιοι πόλεμοι, πανούκλες κλπ). Οι υπερβατολογικές θεωρίες είναι πολύ ωραίες για όσους έχουν τον χρόνο γι αυτές, για όσους δεν έχουν στο νου τους πώς στο διάολο θα πληρώσουν τη ΔΕΗ, το φροντιστήριο της μικρής και αν θα έχουν λεφτά για ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια...Οι υπόλοιποι απλά τα βγάζουν πέρα. Απορώ πώς βρίσκουν το κουράγιο και για σεξ... 

Και όμως...ΘΕΛΩ. Και θα συνεχίσω να θέλω. Δεν μπορώ να αφεθώ να ζω κάπως, όπως νάναι, όπως το βρήκα, έτοιμο, γιατί δεν είναι ραμμένο στα μέτρα μου. Βλέπω την ζωή εντελώς ελιτίστικα, ως κάτι το οποίο θα έπρεπε να είναι custom-made, και δυστυχώς δεν έχω πρόχειρη μοδίστρα, μόνη μου πρέπει να την φέρω στα μέτρα μου. Εγώ είμαι το μέτρο, όπως εσείς είστε το δικό σας μέτρο και ο Master DO το δικό του και η γιαγιά μου το δικό της. Κι εγώ, έχω το πλεονέκτημα ότι δεν φοβάμαι να πάω στον γιατρό μπας και με δει γυμνή. Γιατί εγώ δεν ντρέπομαι για την γύμνια μου. Ούτε για τις αδυναμίες μου. Ούτε για το γεγονός ότι τις έχω (και να τις χαίρομαι). Όλοι έχουν αδυναμίες. Κάνουν μπαμ. Τι κρίμα που συνήθως βλέπουμε μόνο των άλλων και όχι τις δικές μας. Χαίρομαι πολύ που οι δικές μου είναι τόσο εμφανείς, how could I miss them?

Παρά το γεγονός λοιπόν ότι μπορεί και να είμαι ή να αφήνομαι να είμαι καμιά φορά, έρμαιο των παθών μου, της ακυβερνησίας μου, των αδυναμιών μου, είτε είμαι η σακούλα του σαδιστή, είτε έχω τον δικό μου σκλάβο για να μου κάνει τα σφουγγαρίσματα, είτε πέφτω και σπάω τα μούτρα μου, είτε σηκώνομαι πάνω σε τρεμάμενα γόνατα, ενδεδυμένη τα χίλια κομματάκια της «υπέροχης» προσωπικότητάς μου, πρέπει να επιμείνω: θα συνεχίσω να θέλω. Αλαζονικά, πεισματικά, επίμονα, διεκδικητικά, με λόγια και με πράξεις, εκεί, σκυλί μαύρο.

Το τί θέλω είναι άσχετο. Η δική μου πυξίδα ίσως και να μην δείχνει προς τα πάνω, σύμφωνα με τα δεδομένα των άλλων. Σημασία δεν έχει να αναζητήσω το Αγαθό, αλλά να αναζητήσω αυτό που εγώ θεωρώ Αγαθό. Να ζήσω όπως μου αξίζει, όπως θεωρώ εγώ ότι μου αξίζει, όχι επειδή όντως μου αξίζει, λόγω ευγενούς καταγωγής, αλλά επειδή το κάνω εγώ να μου αξίζει με το να σηκώνω τα μάτια και να το διεκδικώ (με την δική μου χαμηλότατη αυτοεκτίμηση, αυτό με κάνει όντως ένα αλαζονικό σκατό, να, αποδείχτηκε πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας). Η ολότητα που αντιλαμβανόμαστε από κει ψηλά, αυτή που αναφέρει η soutzoukakia, ίσως να μην έχει σχέση με τα δικά μου θέλω. Αν το μόνο που θέλω από την ζωή είναι να φάω ένα ροδάκινο, εδώ χάμω που λέτε κι εσείς οι χαμουτζήδες, ε αυτό είναι δικαίωμά μου. Αλλά θα το φάω όπως θέλω εγώ. Αυτό εννοώ αλαζονεία. Την αναγνωρίζω και την απολαμβάνω...Καμιά φορά λυπάμαι που αυτό είναι τόσο ενοχλητικό σε όσους δεν το νιώθουν...Αλλά συνήθως, το απολαμβάνω κι αυτό. Σόρρυ.

Μα αυτό ήδη έχει απαντηθεί, πολλά ποστς πριν θέσετε το ερώτημα:

«Μόνο οι απαθείς, μόνο όσοι αποδέχονται την μοίρα τους χωρίς ενεργό αντίδραση, είναι ‘χωρίς ελάττωμα’. Οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία.» (Άρθουρ Μίλλερ)

Θεωρώ ότι οι σκλάβες δεν είναι "χωρίς ελάττωμα". Thank God for that...

Τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να μην αποδέχεται την Μοίρα, το στροβίλισμα, την έλλειψη επιλογών, των δικών του επιλογών και όχι των άλλων; Ποιος επιδεικνύει αυτό το «ρήγμα» στον χαρακτήρα του; Ποιος αντιβαίνει στα «χούγια» της ανθρωπότητας, σε συλλογικό επίπεδο ιδωμένα; Ποιος διακατέχεται από αυτή την θεϊκή ύβρη; Ποιος είναι εν τέλει αλαζονικός στα όνειρά του; Γιατί η γιαγιά μου δεν ήταν κι εγώ είμαι; Γιατί όλοι με μαλώνουν επειδή δεν ψοφάω επιτέλους;

ΥΓ. Θέλω κι εγώ έναν χήνο, by the way. Το βρίσκω εκπληκτική ιδέα, τώρα μούρθε. Κι έλεγα, τι μου λείπει, τι μου λείπει...Τον θέλω και τον θέλω τώρα. (Φυσικά, θα ήμουν ικανή να τον βγάζω βόλτα στην Τσιμισκή κάθε μέρα, με ροζ λουράκι – εσείς οι σκλάβοι, μην σας μπαίνουν ιδέες τώρα, εκτός εάν έχετε πούπουλα και μακρύ λαιμό). Περί αλαζονείας ο λόγος, λοιπόν...

 

Εκ του περισσού να σημειώσω (για τους λιγότερο εξοικειωμένους), ότι σαφώς και η υπέρβαση στην οποία αναφέρεται ο υπαρξισμός δεν έχει καμιά σχέση με την ανάλυση και το παράδειγμα του τελευταίου ποστ της D. Το νόημα των λέξεων κατά την χρήση τους, φανερώνει την πολιτισμική, την αντιληπτική και ενδεχομένως την ψυχολογική (ή καλύτερα διανοητική) θέση του χρήστη (των λέξεων). Δεν έχω σκοπό να αλλοιώσω τον θεραπευτικό χαρακτήρα του νήματος, οπότε η παρέμβασή μου ας παραμείνει (όπως προδήλωσα) παρενθετική και χρήσιμη, ίσως, για τους ομόγλωσσους.


...

 

Εάν η περηφάνια από την περιφρόνηση των άλλων θα υψωθεί μέχρι την περιφρόνηση του εαυτού της, τότε θα μετατραπεί σε φιλοσοφία.

Φ. Μπέικον

Η υπερηφάνεια σε υπερβολικό βαθμό, έρχεται σε σύγκρουση με την ταπεινότητα.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

@ Ντόρα
Αναγκαστικά θα ξεκινήσω με διευκρινίσεις:
1. Αν δεν πρόσεξες η περιπέτεια που περιέγραψα ήταν η δική μου περιπέτεια. Συνεπώς κατ αρχάς δε μαλώνω εσένα, αλλά μπαίνω και εγώ στο παιχνίδι της ιντερνετικής αυτο-θεραπείας, όπως το αντιλαμβάνομαι. Εξ ου και το μεγάλο «ευχαριστώ». Το θέμα με αφορά.

2. Όλο αυτό το μακροσκελές ποστ που έστησα, εγώ το ονομάζω «διευκρίνιση των όρων». Τους οποίους κρίνω ότι χρησιμοποιείς αναποδογυρίζοντας τους. Μόνο κατ αυτή την έννοια σε «μαλώνω». Έλπιζα ότι το έκανα πολύ γλυκά.
Γι αυτό το μάλωμα, μου έδωσες το δικαίωμα, μια που προεξόφλησες τα κίνητρα όσων δε συμφωνούν με την έννοια της λέξης που δίνεις: το κάνουν από φόβο. Όχι Ντόρα, τον αναλαμβάνω με πολύ άνεση. Αλλά εκεί που του αναλογεί.
Χαίρομαι λοιπόν που δεν είδες τον εαυτό σου στη περιγραφή της ιστοριούλας. Αυτό ακριβώς υποστηρίζω μέχρι εκεί: η περιγραφή των συμπεριφορών της αλαζονείας, (αυτή η γελοιότητα που διέκρινες είναι η αλαζονεία), δεν σε αφορά, για το κομμάτι τουλάχιστον της επιδίωξης στόχων. Κακώς αυτοκατηγορείσαι. Γιατί η απόδοση αλαζονικού κινήτρου σε κάποιον είναι κατηγορία.

3. Μια παρένθετη φράση που έσβησα, στο τελικό στρώσιμο του προηγούμενου ποστ μου, γιατί έτσι κι αλλιώς, δεν ήθελα να επεκταθώ κι άαααλλο, έλεγε: «η αυτοδιάγνωση της αλαζονείας είναι η ταπεινότητα». Και αυτό με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι κάνεις. Σε όλο το νήμα επαναλαμβάνεις πόσο αλαζονικό είναι να θέλεις αυτό που θέλεις. Διαγιγνώσκεις την αλαζονεία σου, προσθέτοντας ανά διαστήματα αυταπαξιωτικές κρίσεις με τις οποίες φροντίζεις να μας μπερδεύεις επαρκώς όσον αφορά τη θέση από την οποία στέκεσαι και θ(ε)ωρείς. Των οποίων εξηγείς και τη προέλευση, στο τελευταίο σου ποστ, με όσα λες με τη γενικευμένη θεωρεία περί σκλαβίστικης μη ικανότητας αντικειμενικής εκτίμησης εαυτού, άμα τη αναγραφή του status.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να πει ότι βρίσκεσαι σε κρίση ταπεινότητας, και προσωπικής απαξίωσης, γι αυτό λογικά (με την έννοια της επαρκούς εσωτερικής συνέπειας) σου φαίνονται αλαζονικοί οι στόχοι σου.
Μέχρι εκεί, σε πρώτο επίπεδο, θα ήταν ταπεινότητα. Και ο όρος θα εξηγούσε με συνέπεια τα μισά από όσα γραφείς.
Μέχρι εκεί, μέχρι τα πρώτα μισά, φτάνει και το ποστ το οποίο έγραψα. First things first. Ο στόχος του ήταν να καταδείξει ότι δεν είναι αλαζονεία να θέλεις ο,τι θέλεις. Να σε πείσει ότι μπορείς, ότι επιτρέπεται να θέλεις. Το ποστ μου ήθελε να δώσει μια ψήφο εμπιστοσύνης.
Με ποιο “αλαζονικό” δικαίωμα; Με το δικαίωμα ότι με αφορά. Γιατί αν δεν μπορείς, αν δεν επιτρέπεται να θέλεις εσύ, δεν μπορώ να θέλω ούτε εγώ. Όσο και αν δεν πρόκειται να ασχοληθώ εδώ με την αντικειμενικότητα ή μη του «ψηλά», τουλάχιστον έτυχε το «θέλω» μας να συμπίπτει: Επιδίωξη της Ελευθερίας μέσω του bdsm. Αυτό το «θέλω» μου αρνείσαι. Αυτό μας αρνείσαι. Γιατί δεν είναι κανείς σε καλύτερη μοίρα (ή Μοίρα), ή διαφορετική υπόσταση από σένα, εξίσου άνθρωπος είναι.
Οκ εγώ εξωγήινος.

-E.T. phone home, ανελλιπώς…

Επιμένω:

Λάθος λέξη.

Αυτό θα πρέπει να το απαντήσεις εσύ, μόνη σου, γιατί κανείς άλλος νομίζω, (για τον εαυτό μου είμαι βέβαιη), μέχρι τώρα, δε σε χαρακτήρισε αλαζονική, τουλάχιστον για το μέρος που αφορά στην επιμονή διεκδίκησης ενός στόχου.
Προσωπικά δε θα σε χαρακτήριζα έτσι ούτε για την επιμονή να δώσεις θετικό αξιολογικό πρόσημο στην αλαζονεία δίνοντας της δική σου έννοια στη λέξη. Και δεν θα είχα πρόβλημα, να μιλήσω σε οποιαδήποτε προσωπική γλώσσα, με το λεξικό της ανά χείρας για την αναγκαία μετάφραση κάθε όρου. (Μάλιστα θα το έκανα με χαρά, γιατί θα με έκανε να θυμηθώ και τα νιάτα μου, τότε που με τρελή επιμονή όλα τα πιτσιρίκια φτιάχναμε και μαθαίναμε κάποια ιδιοκατασκευή, μια lingo, μια δική μας γλώσσα, και προσπαθούσαμε να εφεύρουμε τη πιο περίεργη, αυτή με τα πιο παράδοξα αποτελέσματα. Αλλά τότε ήταν προσυμφωνημένο παιχνίδι, το αποτέλεσμα ήταν πάντα αστείο, και εξυπηρετούσε κάτι πολύ σημαντικό: το μυστικό δέσιμο της ομάδας, να μη μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, γι αυτό το κάναμε. Και εδώ σαν παιχνίδι θα το έβλεπα, που ως τέτοιο πάντα σε κάτι χρήσιμο είναι.) Αρκεί να με έπειθες ότι αυτή η νέα γλώσσα εξυπηρετεί κάτι, και δε βάζει περισσότερα προβλήματα επικοινωνίας από όσα τυχόν αφαιρεί. (Μια που το παιχνίδι μας εδώ είναι η επικοινωνία και όχι η ακύρωση της). Σε αυτή τη περίπτωση θα χρειαζόμουν κάποιες επιπλέον διευκρινήσεις για το ξεκαθάρισμα της έννοιας που δίνεις στον όρο «αλαζονεία», αλλά ευελπιστώ ότι δε θα χρειαστεί.

4. Το ποστ μου δε σε έπεισε ότι δεν πρόκειται περί αλαζονείας. (Είδα κάπου ένα «ίσως», αλλά δεν κράτησε πολύ, στην συνέχεια επανέκαμψες δριμύτερη με νέα βεβαιότητα). Πως θα μπορούσε; αφού υπάρχει αλαζονεία και το ξέρεις, μόνο που δεν υπάρχει στο σημείο που την αντιλαμβάνεσαι και την παρουσιάζεις.
Πάω στα υπόλοιπα μισά λοιπόν, στο επόμενο επίπεδο, ασχέτως αν στήσαμε καλά το πάτωμα στο οποίο πατάμε. Μια που δυστυχώς δεν έχουμε, ακόμη, συμφωνία όρων. Ελπίζω μια μελλοντική συνολική ανάγνωση να φέρει μια καλύτερη αλληλοκατανόηση.
Δεδομένου, επιμένω, του ανύπαρκτου της αλαζονείας στο πρώτο επίπεδο, αυτό της διεκδίκησης στόχων, αυτό που κάνεις, για μένα, δεν είναι μια μετά ταπεινότητας αυτοδιάγνωση πραγματικής αλαζονείας, αλλά μια “αλαζονική” αυτοδιάγνωση ανύπαρκτης αλαζονείας. Εφόσον ταπεινότητα θα υπήρχε όταν την αυτοδιάγνωση της αλαζονείας ως σφάλμα, ακολουθούσε η μεταμέλεια και, εννοείται, η παραίτηση από τον αλαζονικό, δηλαδή αθέμιτο (αν ήταν τέτοιος), στόχο.
Την τσιμπάς λοιπόν την αλαζονεία αλλά σε δεύτερο επίπεδο. Όχι σε αυτό που αφορά την επίτευξη στόχων, τουλάχιστον όχι για μένα.
Πιο αναλυτικά, τι πιστεύω ότι κάνεις: Κρίνεις τις επιδιώξεις σου (εσφαλμένα) αλαζονικές αλλά αφού δεν είναι αθέμιτες, ίσα ίσα, και το ξέρεις (μια που δεν είναι αλαζονικές, -αυτό το “ξέρω” εγώ), πείθεσαι ότι αυτό που (εσφαλμένα) υπέθεσες ότι είναι, δηλαδή αλαζονεία, ότι είναι καλό πράγμα.
Βρίσκεις τον πιο αλαζονικό τρόπο να αντιμετωπίσεις μια φανταστική κατηγορία, την οποία εσύ μόνη αποδίδεις στον εαυτό σου. Δεν διεκδικείς την αθωότητα (δεν έχει γούστο να είσαι αθώος ε; ούτε τόσο δα; ) από τη κατηγορία της αλαζονείας, αλλά την απόδειξη ότι η πράξη για την οποία κατηγορείσαι είναι απόλυτα θεμιτή.
Είναι παρόμοιο με το να σε κατηγορούν (άδικα) για φόνο (ή για οποιοδήποτε άλλο σοβαρό αδίκημα), και αντί να προσπαθείς να αποδείξεις την αθωότητα σου (μια που δεν τον έκανες το φόνο, γαμώτο!), εσύ να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ο φόνος (ή το οποιοδήποτε άλλο σοβαρό αδίκημα) είναι καλό πράγμα. Ε αυτό είναι αυτοκτονία. Δηλαδή φόνος. Του εαυτού σου. (Δεν τον έκανες πριν, αλλά μπορείς άνετα να δεχτείς την ενοχή, γιατί τον κάνεις τώρα. Έτσι κλείνοντας τον κύκλο αποδεικνύεις εκ των υστέρων το “ορθό” και “προνοητικό” μιας αλλόκοτης στρατηγικής “υπεράσπισης”.)
Ενώ θα αρκούσε να αναθεωρήσεις την αρχική υπόθεση και να δεχτείς επιτέλους, και εσύ, ότι οι πράξεις σου καθ αυτές δεν συνιστούν αυτό για το οποίο αυτο-κατηγορείσαι.
(Το παράδειγμα με τον Κιμούλη είναι καλό. Δε φαίνεται πουθενά στη συνέντευξη να αποδέχεται ο ίδιος την κατηγορία περί αλαζονείας που ενδεχομένως κάποιοι του προσάπτουν. Αντίθετα εσύ στέκεσαι από τη μεριά των κατηγόρων και τον υπερασπίζεσαι (; ), από την μεριά των υπερασπιστών και τον κατηγορείς (; ) –δεν κατάλαβα-, αποδίδοντας του “την αλαζονεία να έχει τις υψηλές βλέψεις που θεωρεί άξιες για τον ίδιο”.)

Τέλος διευκρινίσεων.
(Διευκρίνιση επί των διευκρινίσεων: Η διευκρίνιση 4 δεν αφορά πράγματι κανένα. Με συγχωρείς, είχα όμως πράγματι απασχοληθεί πολύ στο να διακρίνω τη πηγή της επιμονής σου για την αλαζονεία σου την οποία εσύ έβλεπες και εγώ δεν. Παλιο σκατούλα! –τρυφερά το είπα αυτό  )


Σε διαβάζω προσεκτικότατα Ντόρα.
Και δεν με πειράζει να επαναλάβω τις θέσεις μου άλλη μια φορά, (προσπαθώντας τώρα να πάω και ένα βηματάκι παρακάτω):
1. Η πράξη καθ αυτή του να διεκδικείς τα όνειρα σου, όσο απλά ή δύσκολα και αν είναι, δεν είναι αλαζονεία.
2. Το να διεκδικείς το Αδύνατο ή κάτι που νοιώθεις ότι δεν σου αξίζει, ούτε. Αρκεί να ξέρεις πως όταν με το καλό το φτάσεις δεν το έφτασες μόνη. Θυμήσου τότε μόνο να πεις «ευχαριστώ», γιατί αν το αποκτήσεις από κάπου θα στο έχουν κάνει δώρο.
3. Το να διεκδικείς το υποκειμενικά και αντικειμενικά πράγματι αντιφατικό και παράλογο είναι βλακώδες και μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι αλαζονικό. Έτσι κι αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι μια τρύπα στο νερό (η αντίφαση, το μη ον).

Και πάω παρακάτω.
Υπάρχει η περίπτωση που εσύ πολύ καλά ξέρεις τις δυνάμεις σου, τις ικανότητες σου, τη βοήθεια που μπορείς να λάβεις ή όχι, χωρίς να έχεις υπερτιμήσει τίποτα, που έχεις επίσης μετρήσει καλά τις συνθήκες και όλες τις δυσκολίες, χωρίς ούτε εδώ να έχεις υποτιμήσει τίποτα, και να ξεκινάς για κάτι που σε όλους τους άλλους φαίνεται παράλογο, αδύνατο, ή ότι εσύ ειδικά δε μπορείς.
Σ αυτή τη περίπτωση κρατάς τη γνώση, τη πίστη στον εαυτό σου και τον στόχο, την ελπίδα άσβεστη και προχωράς. Δεν είναι αλαζονεία όσο και αν φαίνεται στους άλλους έτσι.
Ακόμη κι αν οι συνθήκες φαίνονται απαγορευτικές (αν επιτύχεις θα φανεί ότι δεν ήταν), ακόμη και αν οι δυνάμεις σου φαίνονται ανύπαρκτες (αν επιτύχεις θα φανεί ότι δεν ήταν), ακόμη και αν ο στόχος φαίνεται ότι είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί (αν επιτύχεις θα φανεί ότι δεν ήταν) και το μόνο όπλο που έχεις στο ξεκίνημα είναι η ισχυρή σου πίστη, η προσήλωση, και η επιμονή στο στόχο.
Αυτό όμως δεν είναι ανύπαρκτη δύναμη. Είναι ήδη μια πολύ σημαντική δύναμη. Λίγοι την έχουν καλά αναπτυγμένη. Η έλλειψη της καταδικάζει κάθε προσωπική προσπάθεια σε αποτυχία, όσο καλά εφοδιασμένος (και όχι προετοιμασμένος, γιατί η προετοιμασία δηλώνει ήδη μια σχετική επιμονή και προσήλωση) έτυχε να είναι, κατά τα άλλα, κάποιος.
(Το να ονομάζεις όμως η ίδια αλαζονεία τον στόχο σου, είναι υπονόμευση του στόχου από σένα την ίδια. Είναι η «πισινή», η προετοιμασία για την ήττα, η έτοιμη και σερβιρισμένη στο πιάτο μεταμέλεια απέναντι σε αυτό που θα αποδεδειχθεί (αν αποδεδειχθεί) Ύβρις. Είναι ο δισταγμός, η αμφιβολία, το έλλειμμα πίστης.
Ή ακόμη χειρότερα, που δε το πιστεύω, ευρισκόμενη σε μια κρίση ταπεινότητας και κάνοντας ορθά τη διάγνωση της αλαζονείας, έχεις ήδη βαθύτερα παραιτηθεί ενός πράγματι παράλογου στόχου, χωρίς ακόμη να μπορείς ή να θέλεις να το ομολογήσεις. )

Δεν ξέρω αν προσεγγίζω τώρα καλύτερα αυτό που θέλεις να πεις. Σε αυτή τη περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για την ικανότητα της πίστης, της προσήλωσης, και της επιμονής.
Δεν έχω να πω πολλά. Δεν έχω ισχυρή ικανότητα πίστης (τουλάχιστον δεν είχα προ της εμπλοκής μου στο bdsm). Δήλωσα ήδη αλαζών. Και η πίστη, η προσήλωση, και η επιμονή είναι θέματα αυτοκαθορισμού, δηλαδή πηγάζουν ακριβώς από το αντίθετο της πηγής της αλαζονείας, που ως ακραία έκφραση φιλοδοξίας, είναι ο ετεροκαθορισμός.
Θέμα αυτοκαθορισμού λοιπόν, που και αυτός με τη σειρά του πηγάζει μεν από την ελευθερία αλλά και διαλέγεται μαζί της, την επανατροφοδοτεί.

Αν θέλαμε να μπλέξουμε τα μπούτια μας βέβαια, θα μπορούσαμε να έχουμε πίστη, προσήλωση, και επιμονή στον ετεροκαθορισμό. Μειώνοντας συνεχώς την ελευθερία μας.

Το σχήμα είναι σπειροειδές: Μια μικρή αρχική ελεύθερη απόφαση που ενισχύει την ελευθερία, δημιουργεί το άνοιγμα του πεδίου, τη προϋπόθεση για το ξεδίπλωμα επίλογων για νέες ελεύθερες αποφάσεις προς ολοένα μεγαλύτερη ελευθερία. (ή όχι -κάθε σημείο ελευθερίας είναι κόμβος απόφασης προς την ελευθερία ή την ανελευθερία)
Η στιγμή όμως στην οποία παίρνουμε την απόφαση απέναντι στο βασικό ηθικό δίλημμα «καλό-κακό», που αντιστοιχεί με την ίδια πολικότητα στο δίλλημα «ελευθερία-ανελευθερία» δεν υπάγεται σε αναγκαιότητα, δεν είναι λογική, δεν έχει «γιατί». Έχει λογικές συνέπειες αλλά δεν είναι λογική. Είναι ελευθερία. Αν έχει «γιατί» αιτίας (και όχι συνέπειας) δεν είναι ελευθερία.

Η αγανάκτηση, που αναφέρει ο Miller ως αρχική ώθηση για τη δημιουργία της σπείρας της δράσης μιας σύγχρονης τραγωδίας, είναι αγανάκτηση προς τον εαυτό, και προέρχεται από ταπείνωση, δηλαδή από προηγούμενη ήττα. Από τη διαπίστωση της κατάστασης ενός (εθελούσιου στην ουσία του) εγκλωβισμού λόγω πρότερης κακής χρήσης της ελευθερίας, από τη συνειδητοποίηση της απόκλισης της προσωπικής θέσης του τώρα, από τη θέση που αξιώνεται ο άνθρωπος (ως άνθρωπος, όχι ως Εγώ). Είναι το συνοδό συναίσθημα πριν το σπάσιμο ενός σπειροειδούς σχήματος που ολοένα κλείνει. Είναι το σταμάτημα της ροής των πραγμάτων. Το «Ως εδώ!». Είναι η εσωτερική αντίθετη πίεση που αναπτύσσεται για να δημιουργηθεί μια κατάσταση ισορροπίας δυνάμεων, μια συνισταμένη μηδέν, η κατάσταση ελευθερίας δηλαδή, που επιτρέπει να παρθεί η ελεύθερη πια απόφαση. (Προς την ελευθερία και τον απεγκλωβισμό ή όχι.)
Δεν είναι όμως η αρχή. Μπορεί να είναι αρχική ώθηση για να ξεδιπλωθεί η δράση μιας σύγχρονης τραγωδίας, μιας ιστορίας μέσα στη ζωή ενός ανθρώπου, και κοντινή στη πραγματικότητα. Μια που δε νομίζω να υπάρχει κοινός άνθρωπος που να έκανε, συνολικά σε όλες του τις αποφάσεις, καλή χρήση της ελευθερίας του.
Και βέβαια η αγανάκτηση δε μπορεί να διατηρηθεί ως κινητήριος δύναμη στη πορεία προς τη πραγμάτωση. Ο θυμός, ως καλός φύλακας, μπορεί να δείξει ότι δε πάει κάτι καλά και να αποσυρθεί. Να φτάσει ως εκεί που του αναλογεί. Η κυριαρχία του θυμού δεν επιτρέπει την ορθολογική αντιμετώπιση των καταστάσεων, οδηγεί σε ολοκληρωτικές στάσεις και αναπόφευκτα σε σφάλματα, αστοχίες.

Ούτε η αλαζονεία, μπορεί να είναι κινητήριος δύναμη για την αυτοπραγμάτωση-λέγε με ελευθερία, που ως έννοια που στρέφεται προς, και τρέφεται από, τους άλλους, όπως κάθε έννοια φιλοδοξίας, αντιτάσσεται, από την ουσία της, στον αυτοκαθορισμό και άρα στην ελευθερία. Η απόφαση με κίνητρο την αλαζονεία είναι από τη φύση της μια απόφαση προς την ανελευθερία, τον εγκλωβισμό, στην ολοένα μικρότερη ακτίνα μιας σπείρας που καταλήγει στην εγωπάθεια, την απόλυτα μυωπική, μικρή, αντίληψη του κόσμου, και εν τέλει του εαυτού.

Ο Miller δεν χρησιμοποιεί τον όρο αλαζονεία. Και όχι τυχαία.
Από όσο λέει στη τραγωδία ο ήρωας πρέπει να έχει τη δυνατότητα νίκης.
Αν αποδίδουμε μια σχετική συνέπεια στα λόγια του, και πιστεύουμε ότι οφείλουμε να τον ακολουθήσουμε με παρόμοια, τότε θα πρέπει να δεχτούμε και όσα λέει για το πάθος.
Λέει λοιπόν: Το πάθος είναι ο τρόπος της απαισιοδοξίας. Όπου το πάθος κυριαρχεί, όπου το πάθος είναι αυτό που παράγεται, ο ήρωας έχει παλέψει μια μάχη στην οποία δεν είχε τη δυνατότητα νίκης.
Αν δεν υπάρχει όμως δυνατότητα νίκης, κατά Miller, δεν υπάρχει τραγωδία. Το πάθος συνεπώς αφαιρεί από τον ήρωα το “τραγικό δικαίωμα”, τον όρο δηλαδή στον οποίο η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι σε θέση να ανθίσει και να πραγματωθεί.
Και η αλαζονεία δεν είναι τίποτα άλλο από ακραία έκφραση του ανθρώπινου πάθους της φιλοδοξίας.

Και βέβαια θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει έναντι στο “τραγικό δικαίωμα”, το φιλοσοφικό δικαίωμα.


-----
Χρειάζομαι και μια διευκρίνιση:

Η ερώτηση δεν μου είναι κατανοητή. Αφορά τη μη αποδοχή ενός πραγματικού αδιεξόδου; Μιλάμε για ένα «ρουά-ματ»; Ή έστω για τη μη αποδοχή ενός αναπόδραστου εξωτερικά επιβαλλόμενου μονόδρομου; Αν δεν υπάρχουν επιλογές, δεν υπάρχει κάτι να κάνεις. Ούτε καν η αποδοχή του έχει ιδιαίτερο νόημα, μια που δεν δημιουργεί κανένα πάτωμα, βάση για νέα δράση, ελείψει επιλογών. Αν όμως, όπως υποπτεύομαι, υπάρχει κάτι να κάνεις, τότε δεν είναι αδιέξοδο ούτε μονόδρομος, αλλά για κάποιο λόγο, δραματοποιείται παρουσιαζόμενο έτσι.

Παρόλα αυτά χρησιμοποίησες μια πολύ ενδιαφέρουσα λέξη: «αποδοχή». Πάντα πίστευα ότι σ αυτό το φόρουμ της άξιζε πολύ περισσότερη κουβέντα.



Υ.Γ. Ποιος είπαμε είναι ο στόχος;
Να φας ένα ροδάκινο ή η ελευθερία να το φας όπως θέλεις εσύ;
Αρκεί να υπάρχει αυτό το «θέλω» και το «θέλω» αυτό να είναι δικό σου και όχι ετεροκαθορισμένο.
Και ναι, πρέπει να υπάρχει και το ροδάκινο.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Πρέπει μάλλον να επαναλάβω ότι μιλάω για την Ύβρη κατά Μίλλερ (και κατά Ευριπίδη – τρομάρα μας). Με λίγα λόγια, όπου αναφέρω την λέξη «αλαζονεία», ίσως θα έπρεπε να βάλουμε την λέξη «ύβρις».

Είναι προφανές πως έθιξα κάποια ευαίσθητη χορδή σε κάποια μέλη του φόρουμ που βαριούνται να ασχοληθούν με το πώς ντύνεται μια «Αφένδρα» στην καθημερινότητά της (για όποιον ενδιαφέρεται, παρέχονται πληροφορίες σχετικά με την γκαρνταρόμπα μου κι ένα ιδιαίτερα βρώμικο παπούτσι για μύρισμα, με αντάλλαγμα την καθημερινή καθαριότητα του σπιτιού μου).

Η λέξη «αλαζονεία» ήταν το αγκάθι (ενώ αν ήταν ύβρις τάχαμου δήθεν όλα καλά). Πώς είναι δυνατόν, εμείς εδώ στο BDSM, ταπεινές σκλάβες και ακόμη πιο ταπεινοί Αφέντες (έλεος Παναγία μου, Iʼm in stitches)  να πάσχουμε από αλαζονεία, το φρικτότερο ελάττωμα - κατά την Χριστιανική θρησκεία τουλάχιστον (νάναι καλά οι άνθρωποι, αλλιώς BDSM γιοκ). Αλλά και κατά Θιβέτ μεριά τα ίδια ψυχανεμίζομαι – δεν θα με δεχθούν ποτέ εκεί, προχθές έριξα βραστό νερό σε μια φωλιά με μυρμήγκια στο μπαλκόνι μου – και καύλωσα κιόλας, η παλιοσαδίστρια, αλήθεια.

Με κατηγόρησαν ευθέως – και μάλιστα πρόσφατα – κάποιες συναδέλφισσες, ότι είμαι αλαζών. Προφανώς την ψώνισα αρκετά ώστε να ασχοληθώ πιο επισταμένως με το θέμα. Εξ ού και το νήμα. Πρόκειται για μία αντικειμενικο-θεωρητική απάντηση στις γελοιωδέστατες αυτές κατηγορίες.

Φαντασθείτε λοιπόν μια αλαζονική σκλάβα. Μια σκλάβα που πιστεύει ότι είναι η καλύτερη από όλες. Ή ακόμη, μια σκλάβα που πιστεύει ότι είναι η χειρότερη από όλες. Το ίδιο δεν είναι; Υπάρχει άραγε καμία μέτρια σκλάβα; Για να βολευτούμε μέσα στο δικό της niche και να μην ασχολούμαστε πλέον με συγκρίσεις;

Με συγχωρείτε, υπάρχει καμία ανάμεσά μας που θέλει να είναι μέτρια; Καμία που δεν θέλει να είναι το Α και το Ω για κάποιον; Πάτε καλά; Τι σας συμβαίνει; Μην είμαι τρελή εγώ; Oh, Iʼm a naughty girl…(Αυτό είναι ετεροπροσδιορισμός άραγε; Μην είναι αλαζονεία; Μην είναι η θηλυκή υπόσταση απλά; Τι θα έλεγε ο Φρόυντ άραγε; What does a woman want? Δεν είχε ιδέα ο γερο-ξούρας, δεν είχε την Ντόρα βλέπετε, την δική μας/Σας εννοώ).

Αυτά περί αλαζονείας - και όχι ύβρεως - αρκούν, και μας φτάνουν για τα επόμενα εκατό χρόνια...

Στο νήμα τώρα και στην Ύβρη: το νήμα ασχολείται με τους υψηλούς στόχους μιας νοικοκυράς, που απλά έτυχε να έχει ωραίο κώλο και να είναι pain slut. Αυτό είναι το όριο (προς τα κάτω εννοώ, γιατί προς τα πάνω the sky is the limit) της δικής μου αυτοεκτίμησης. Έχω υπέρμετρα θέλω και τα θεωρώ κάπως υπερβολικά για τα δεδομένα της ζωής μου. Αρνούμαι να αποδεχθώ την μοίρα μου όπως διαμορφώθηκε από παράγοντες που δεν άπτονται των δικών μου επιλογών. Ως εκεί. Αυτό και μόνο αυτό είπα. Είναι ένα είδος ύβρεως. Καλώς εννοουμένης. Πάντα ήθελα να γίνω τραγική ηρωίς.

Δεν αρνούμαι σε κανέναν το δικαίωμα να θέλει, να διεκδικεί ή να θεωρεί εαυτόν νοικοκυρά ή pain slut ή ηρωίδα κλπ ή να φροντίσει τον κώλο της. Ο καθένας ας βρει – ας φτιάξει – αυτό που είναι. Σύμφωνα με το υλικό του και τα δώρα που φέρει ή που του δόθηκαν.

Καμία κρίση. Αν ήθελα πραγματικά να πω κάτι επʼ αυτού, θα έλεγα, με λόγια δανεισμένα από το Educating Rita, “there must be better songs to sing”. Αυτό δεν είναι κρίση ταπεινότητας, αλλά επαναπροσδιορισμός στόχων. Απαιτείται τεράστια αλαζονεία για να το κάνω αυτό, δεν μπορώ όταν σέρνομαι και σαλιάζω σαν γυμνοσάλιαγκας να αλλάξω την ζωή μου, κι εγώ την αλλάζω, η πουτάνα...Εάν δε, βρεθώ ποτέ σε φάση προσωπικής απαξίωσης, υπόσχομαι εδώ δημόσια ότι θα εγκαταλείψω όλους τους προσωπικούς μου στόχους και όνειρα, για πάντα, και θα γείρω σε μια γωνιά να ψοφήσω. Κατά πάσα πιθανότητα από το δικό μου χέρι. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν σαν σκουλήκια. Είμαι ένας από αυτούς.

Δεν θεωρώ τρομερή απαξίωση το γεγονός ότι είμαι νοικοκυρά και pain slut, ούτε το γεγονός ότι έχω μεγάλη ιδέα για τον κώλο μου. Θεωρώ υπερβολικό το να θέλω να ζήσω όπως έχω κατά νου, αλλά εφόσον το κάνω, φαντάζομαι πως είμαι ηρωίς, τελικά. Κωμική πιότερο, παρά τραγική, αλλά αυτό δεν με νοιάζει, πάντα μου άρεσε ο Γούντυ Άλλεν. Αν θα μπορούσα να επιλέξω, θα ήμουν το πρόβατο. Εκείνο που ήταν το Α και το Ω στην ζωή εκείνου του βλαμμένου...

Και λίγα λες. Έχεις ηθική ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να συνεχίσεις να θέλεις. Εάν ασφαλώς υποθέσουμε ότι κάποια πράγματα σου δίνουν απόλαυση και δεν τρώγεσαι με τα ρούχα σου λόγω ηθικού μαζοχισμού. Πάσχω από πολλά πράγματα, αλλά όχι από αυτό. Όντως είμαι εντελώς ακατάλληλη για σκλάβα. Έχω (συγκριτικά) αρκετά υψηλή αυτοεκτίμηση, αν και παλαντζάρω επικίνδυνα όταν δεν μου μιλάει ο V, είμαι αυτοπροσδιοριζόμενη (γι αυτό τα λάθη μου με πονάνε πολύ, πολύ, πολύ), ο ηθικός μαζοχισμός δεν αποτελεί my cup of tea...Δεν κατανοώ τι να θέλει κάποιος από μένα σε αυτό τον χώρο. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι θέλει μία δωρεάν pain slut που να μην είναι φάλαινα. Ή να του αρέσουν τα δύσκολα. Ευτυχώς, δεν με αφορούν τα κίνητρα των συντρόφων μου.

By the way, τίποτε δεν είναι δωρεάν σʼ αυτή την κωλοζωή. Είπα να το υπενθυμίσω...

«Αλαζονική» αυτοδιάγνωση ανύπαρκτης αλαζονείας. Χαχα. Ότι καλύτερο άκουσα τα τελευταία χρόνια. Μου θύμισε την κατηγορία με την οποία καταδικάστηκε σε θάνατο ο Caryl Chessman: απαγωγή. Η απαγωγή συνίστατο στο ότι έσυρε τα θύματά του για δύο μέτρα λίγο πιο πέρα από το αυτοκίνητο και μετά τα βίασε. Youʼre killing me, soutzoukakia… 

Δεν κατανοώ γιατί να υπάρξει μεταμέλεια για την αλαζονεία των στόχων και παραίτηση από τους στόχους. Δεν είμαι ενοχικό άτομο κι ας είμαι pain slut. Δεν μου αρέσει ο πόνος επειδή και καλά θα μου επιφέρει κάθαρση από ενοχές. Δεν έχω ιδιαίτερες ενοχές - εκτός από μία μπάτσα που έριξα κάποτε στην κόρη μου όταν ήταν 6 χρονών και για την οποία ακόμη δεν μπόρεσα να με συγχωρέσω. Αλλά προφανώς, ο μαζοχισμός μου δεν συνδέεται με το γεγονός, καθότι την πρώτη φορά που ζήτησα να με μαστιγώσουν ήμουν 16 ετών, δεν είχα παιδιά ακόμα.

Μου αρέσει να με μαστιγώνουν (κλπ) επειδή είμαι ψυχρή, ως γυναίκα. Απλό, δεν είναι; Ίσως όχι σύνηθες, αλλά απλό.

Παρένθεση: Η Μαρία Βοναπάρτη απλά θα μετρούσε την απόσταση της κλειτορίδας μου από τον κόλπο μου – ω ναι, είναι μεγαλύτερη των δυόμισι εκατοστών. Κάποτε συνομιλούσα με κάποιον που θεωρούσε ότι πρέπει – ή μπορεί - να «σιάξει» τις γυναίκες που είναι κλειτοριδικές. Τι να πει κανείς; Είπαμε σωβινισμός, αλλά όχι κι έτσι...Κλείνει η παρένθεση.

Η επιβολή του πόνου (κλπ) κάνει θαύματα για την ψυχρότητα, σωματική και συναισθηματική. Ας αφήσουμε την κλειτορίδα μου ήσυχη...

Ω ναι! Γι αυτό θέλω να είμαι πρόβατο.

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι η Ύβρις για την οποία μίλησα εγώ. Όντως δεν συνεννογιόμαστε. Πάντως, συμφωνώ με αυτό που λες. Η πιο βασική έννοια είναι ο αυτοκαθορισμός.

Αυτό ακριβώς θα έλεγα κι εγώ περί πάθους. Από τον Miller, ασφαλώς. Δεν τα βρίσκω στον ύπνο μου (μερικά τα βρίσκω).

Παρόλα αυτά, ενθυμούμαι την Μήδεια. Την βρίσκω πολύ του γούστου μου και πολύ κατανοητή. Δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι δεν έχω πράξει Μηδειακά (και όχι μιντιακά) πραγματάκια στη ζωή μου. Once a κοπρόσκυλο, always a κοπρόσκυλο. Άνθιση και πραγμάτωση προσωπικότητας μέσω του πάθους; Σαφώς όχι. Αλλά...who cares?

Ναι, έχεις δίκιο. Απλά θυμήθηκα πώς σκεφτόμουν (μπουχαχα) πριν δυο χρόνια. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν επιλογές. Ενώ τώρα που ξέρω, φορτώθηκα την ευθύνη τους – κι έχω και τα νεύρα μου γι αυτό. Φαίνεται;

Σ ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου, ξέρω ότι ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και σημαίνει πολλά για μένα το ότι μου τον χάρισες (και όχι μόνο τώρα). Καταλαβαίνεις όμως ότι μιλούμε για διαφορετικά πράγματα. Ίσως και από διαφορετικό «πάτωμα», alas…

«Η γλώσσα έχει στημένες σʼ όλους μας τις ίδιες παγίδες, ένα απέραντο δίκτυο από ευπρόσιτες πλάνες.» (Βιτγκενστάιν)
 

 

Κάποτε ένας καμηλιέρης ρώτησε την καμήλα του «τι προτιμάς την ανηφόρα ή την κατηφόρα»
και εκείνη απάντησε ρωτώντας (τελευταία μου είπαν ότι αυτό δεν είναι σωστό αλλά στην καμήλα ας το επιτρέψουμε)
«γιατί ο ίσιος δρόμος σε χαλάει;”
Το να είσαι περήφανος δεν αποκλείει να είσαι και ταπεινός λίγο μέτρο χρειάζεται.  

 

Ναι, μερικές φορές η περηφάνεια προηγείται της πτώσης. Όχι απαραίτητα όμως. Υπάρχει και πτώση χωρίς να προηγείται περηφάνεια. Πώς το λέει ο σοφός λαός, "δίχως κέρδος κέρατα"?

Επειδή συμπτωματικά διανύω ακριβώς αυτό το στάδιο, της πτώσης, της οποίας προηγήθηκε περηφάνεια, έχω να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία:

Σημάδεψα με τα βέλη μου πέρα από τις δυνατότητές μου, πολλούς στόχους, ταυτόχρονα.... μερικούς τους πέτυχα.... όσα βέλη δε βρήκαν στόχο, επιστρέφουν τώρα σε μένα..... είναι επώδυνο, και πιθανόν να αποβεί καταστροφικό, αλλά ακόμα κι έτσι το προτιμώ από το να "καθόμουν στα αυγά μου".

 

Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Έπρεπε να πάω διακοπές, να καθαρίσει το μυαλό Μου
για να αντιληφθώ το παιχνίδι της doras.
Και καλά, είμαι αφελής, το ομολογώ.
Αλλά κι’εσύ βρε soutzoukakia;

Υποτεθέστω ότι είσαι ο Χρίστος Ιακώβου της διαλεκτικής -λέμε τώρα-
και προπονείς τον Πύρο Δήμα –λέγε με dora- για να τα σηκώσει ΟΛΑ!
Την προπονείς, την ξελιγώνεις, την εμψυχώνεις, τραβάει στην ανηφόρα,
αντέχει στον πόνο (pain slut με pedigree), και ΤΑ ΛΕΕΙ!
Οπότε μία ωραία εσπέρα έρχεται η μεγάλη ώρα του αγώνα.
Ανεβαίνει, βάζει μπόλικο ταλκ, συγκεντρώνεται, πάει για το μεγάλο ρεκόρ.
Αρπάζει τη μπάρα σαν πούπουλο, τη σηκώνει με άνεση,
«κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα!!» ουρλιάζεις εσύ (Ιακώβου γαρ),
μας κοιτάει όλους με σαρκαστικό χαμόγελο, το πλήθος παραληρεί,
«Για το Master V!» αναφωνεί εκείνη,
ένα-δύο… και …παρατάει τα βάρη και φεύγει…
Πάει για άλλα.
Αντί για ρεκόρ πήραμε τον …πρόεδρο (κι από πίσω κολλητά και τους μάρτυρες).
Διότι αυτή είναι η dora.
Δεν πάει για ρεκόρ. Πάει για τον πόνο του αθλήματος. Για το ζόρι.
Πετάει σαν το πουλάκι από μπάρα σε μπάρα, από υπόγειο σε αλαζονεία,
από νήμα σε νήμα.
Κι’ εσύ καλή Μου soutzoukakia την προπονείς επιδέξια.
Πότε η ύβρις, πότε το ροδάκινο, πότε ο Wittgenstein Μ/μας έχει κατακτήσει.
Η καινούργια version τώρα είναι πως είναι και ψυχρή.
(Μας τα’ παν και κάτι άλλες αυτά καλή Μου dora και μετά…έχυσαν.)

Πόσο πιο Διεστραμμένος μπορεί να Είμαι αφού απολαμβάνω τόσο πολύ,
ένα τόσο μάταιο διάλογο, μερικών τόσο επιδέξιων ανθρώπων;

Μεταξύ Μ/μας.
Πάντα Με γοήτευαν δυο-τρεις στακάτες γραμμές που
μπορούν να τα πούν Όλα μονομιάς:

Βγάζω το καπέλο Μου.

 

Master DO, πάντα έχετε έναν καλό λόγο για όλους. Αλήθεια, δεν θυμώνετε ποτέ Εσείς; (Ξέρω κάποιους που παίζουν darts πάνω στην φωτό μου...) 

Ελπίζω να είναι φανερό ότι εγώ είμαι αυτή που ακολουθεί τη soutzoukakia - κάτι χρόνια τώρα - και όχι αυτή εμένα. Πάντα έτσι ήταν και κατά πάσα πιθανότητα έτσι θα παραμείνει. Μία σταθερή απόσταση. Παράξενο, αλλά μου θύμισε ξαφνικά την απόσταση που (θα έπρεπε να) έχει και ένας Αφέντης από μία σκλάβα σε σχέση M/s, ή ένας Μάστερ από μία υποτακτική σε σχέση D/s, ασχέτως της εξέλιξής της, σε μία πορεία όπου ο ένας οδηγεί και ο άλλος πάντα ακολουθεί. Με λίγα λόγια, θα έπρεπε να παραμένει πάντα σταθερά "καλύτερός" της, σταθερά πιο μπροστά στην πορεία και των δύο. Αυτή δεν είναι η έννοια του Μάστερ; (Εκτός βέβαια αν μιλάμε γι αυτούς που παίζουν με τις ροζ μπονμπόν χειροπέδες ή με εκείνες τις λεπτές βελονίτσες που δεν πονάνε). 

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Γιατί θεωρούμε ότι η ταπεινότητα είναι στοιχείο του χαρακτήρα ενός ασήμαντου τιποτένιου ή υποτακτικού ανθρώπου και η περηφάνια είναι στοιχείο ενός αλαζόνα και ματαιόδοξου ?
Ο Βολτέρος είπε : “ Η περηφάνια των μικρών ανθρώπων είναι να μιλάνε συνέχεια για τον εαυτό τους και να είναι αλαζόνες και των μεγάλών ανθρώπων να μην μιλάνε καθόλου για τον εαυτό τους και να μένουν ταπεινοί. “.
Όταν η υπερηφάνεια γίνεται πίστη και γνώση για τον εαυτό μας τότε εμφανίζεται η σεμνότητα και η ταπεινότητα ενώ όταν γίνεται άγνοια για τον εαυτό μας που οδηγεί στην έπαρση και στην υπεροψία τότε εμφανίζεται η αλαζονεία.