Υπακοή vs TPE

Ήρθε η ώρα να εξηγήσω γιατί δεν έχω την υπακοή σε μεγάλη υπόληψη. Τα ακόλουθα βέβαια αποτελούν μόνο απόψεις μου και τίθενται προς συζήτηση.

Τί σημαίνει «έχω σκλάβο»; Σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιείς κάποιον, το δικαίωμα να τον παραχωρήσεις ή να τον πουλήσεις και τέλος το δικαίωμα να τον ελέγχεις ολοκληρωτικά. Το πρώτο και το δεύτερο μπορούν να δοθούν οικειοθελώς και αυτό επιτυγχάνεται μέσω της υπακοής. Το κίνητρο του σκλάβου είναι η απόλαυση λόγω της απαλοιφής ενός άγχους περί της ζωής που πηγάζει από συναισθηματική και πνευματική ανωριμότητα, δηλαδή την ανικανότητα κάποιου να χειριστεί το άγος (σωστά το γράφω) της ζωής χωρίς να υποφέρει υπερβολικά. Με λίγα λόγια, με δίνω σε κάποιον ο οποίος μπορεί να με κάνει ότι θέλει. Πιο ανακουφιστικό δεν γίνεται. Αυτός τί παίρνει; Παπάρια σκλάβο παίρνει – pardon my French. Απλά έχει κάποιον να τον βουρδουλίζει όποτε γουστάρει και να του παίρνει πίπες. Πρακτικά πράματα. Ουσιαστικά αυτό που κάνει είναι να υποκύπτει στις δικές του αδυναμίες, να τις καλλιεργεί, να τις επιτείνει και να χαίρεται με την αφοσίωση του ντεμέκ σκλάβου και την δική του "υπεροχή".

Θα ήθελα όμως να μιλήσουμε για το τρίτο δικαίωμα, όπου εκεί τα πράγματα αλλάζουν: το δικαίωμα ολοκληρωτικού ελέγχου (Total Power Exchange). Αυτό δεν μπορεί να δοθεί οικειοθελώς. Εκεί, αποκλειστικά εκεί, βρίσκεται το τερραίν της Κυριαρχικής δράσης (αλλιώς μιλάμε για μεγααάλη ανία). Εκεί ο Μάστορας δείχνει αν είναι Μάστορας. Όχι στο να μετατρέψει ένα αγχωμένο άτομο σε αντικείμενο προς απόλαυσή του (παιδιά, ακόμη κι εγώ το κάνω αυτό, με την σωστή διάγνωση του αντι-κειμένου). Πρόκειται για τον έλεγχο σκέψεων, συναισθημάτων, επιλογών, πράξεων, τρόπου ζωής, όλης της κοσμοθεωρίας κάποιου. Ο έλεγχος μεμονωμένων πράξεων μέσα στη ζωή ενός ατόμου, όπως για παράδειγμα πράξεων που άπτονται της ερωτικής σχέσης, της ερωτικής ζωής, των σεξουαλικών πρακτικών, και κάποιων μεμονωμένων επιλογών, σε κάποια πεδία, δεν αποτελεί ολοκληρωτικό έλεγχο.

Ο ολοκληρωτικός έλεγχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο επί ενός ατόμου, κατά βάση ανίκανου, από κάποιο σημείο και μετά της πορείας της Κυριαρχικής δράσης, να ζήσει ως ανελεύθερο άτομο που άγεται και φέρεται από τα ίδια του τα πάθη ή από τα πάθη άλλων. Γι αυτό και είναι ανίκανο να υπακούσει – στην ουσία «λαχταράει» να δώσει αυτά που έχει να δώσει, όπως είπε και η tender_lilly πρόσφατα. Ένα άτομο που έχει μπει στην διαδικασία αντιμετώπισης των δικών του αδυναμιών, με πρώτη πρώτη την υποτακτικότητά του και την καταγωγή της – την συναισθηματική και πνευματική ανωριμότητα. Ένα άτομο που μπορεί και έχει ήδη χαλαρώσει τις άμυνές του – τις αρτηριοσκληρωτικές του ιδέες και συνήθειες, τις προκαταλήψεις του και τις βεβαιότητές του - αρκετά ώστε να αφήσει χώρο για την αλλαγή των αξιών του εκ των έσω, έτσι ώστε ο ολοκληρωτικός έλεγχός του να είναι δυνατός.

Αυτό το άτομο, ο ολοκληρωτικός σκλάβος, σε κάποιο «ιδεώδες» σημείο της πορείας του (δεν υπάρχει αυτό, ενδεικτικά αναφέρεται, διότι η εξέλιξη των ανθρώπων δεν τελειώνει ως τον θάνατό τους) δρα όχι υπακούοντας σε εξωτερική πηγή διαταγών, οι οποίες θα του ήταν τόσο δυσβάστακτες, αφόρητες, ΑΝΗΔΟΝΙΚΕΣ και αντιβαίνουσες στην αίσθηση αυτοπροσδιορισμού του, και επομένως της ελευθερίας του, όσο απολαυστικές είναι για το ανώριμο και αγχωμένο πλάσμα της πρώτης παραγράφου. Γιατί αυτό θα συνέτεινε στον μαζοχισμό του και στην υποτακτικότητά του και επομένως στην αποφυγή του άγους της ζωής, την συνέχιση της ανωριμότητας, την επίταση των αδυναμιών του κλπ. Και η Κυριαρχική δράση δεν αποσκοπεί στην δυστυχία των ατόμων αλλά στην ευδαιμονία τους.

Επομένως ο ολοκληρωτικός σκλάβος δρα ωσάν να είχε τον ίδιο τον Αφέντη μέσα στην ψυχή του. Δεν τον υπακούει αλλά λαχταράει να δράσει σύμφωνα με τις επιθυμίες Του, οι οποίες έχουν εσωτερικευθεί και έχουν γίνει δικές του. Με αυτή την έννοια είναι ένα αυτοπροσδιοριζόμενο άτομο. Δεν μπορεί να απογοητεύσει τον Αφέντη του παρά μόνο αν απογοητεύσει τον εαυτό του και δράσει ενάντια στις δικές του επιθυμίες. Τέλος, δρα πάντα με γνώμονα την ευδαιμονία του Αφέντη του – και επομένως και την δική του – ή τούμπαλιν, καθώς τα δύο δεν είναι δυνατόν παρά να είναι αλληλένδετα.

Παραδείγματα επιτυχούς Κυριαρχικής δράσης:

1. Ένας κοινωνικά ανασφαλής άνδρας ακολουθεί τον δρόμο που του υποδεικνύεται ώστε να ξεπεράσει τις ανασφάλειές του και να λειτουργήσει ως μέρος του κοινωνικού περίγυρου, πράγμα που επιθυμεί και ο ίδιος.
2. Μία υπέρβαρη γυναίκα καταλαβαίνει ότι δρα αυτοκαταστροφικά και παίρνει μέτρα ώστε να καταπολεμήσει την παχυσαρκία της, η οποία την κάνει δυστυχισμένη και βλάπτει σοβαρά την υγεία της.
3. Μία γυναίκα που υποφέρει από ζήλεια, λόγω ετεροπροσδιορισμού, κατορθώνει να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτό το ψυχοφθόρο συναίσθημα και μαθαίνει να το χειρίζεται ώστε να μην υποφέρει.
4. Μία μαζοχίστρια μαθαίνει να χειρίζεται τον μαζοχισμό της ώστε να είναι εργαλείο απόλαυσης και όχι προϋπόθεση απόλαυσης.
5. Ένας τεμπέλης μαθαίνει να εργάζεται μεθοδικά ώστε να αξιοποιήσει τα ταλέντα του και να απολαύσει την δημιουργικότητά του.

Ελπίζω να γίνεται κατανοητό με ποιο τρόπο τα ανωτέρω είναι επιθυμητά και από τον Αφέντη, εκτός εάν είναι βλαξ.

Απόδειξη ικανή ότι δεν πρόκειται για ολοκληρωτικό έλεγχο, αποτελεί η οποιαδήποτε αυτοκαταστροφική ενέργεια του «σκλάβου» ή και παράλειψη κάποιας ενέργειας επωφελούς προς τον εαυτό του. Εφόσον ο «σκλάβος» συνεχίζει να δρα αυτοκαταστροφικά, είναι φανερό ότι δεν είναι σκλάβος, ότι χρησιμοποιεί την σχέση για απαλοιφή του άγχους του και ότι ο έλεγχος παραμένει «κολοβός». Θεωρώ ότι αυτός είναι ο καλύτερος γνώμονας για να κρίνουμε την πορεία της Κυριαρχικής σχέσης ή την ύπαρξή της εν γένει.

Την πλήρη ευθύνη για έναν «κολοβό» έλεγχο φέρει ακέραιη ο Κυρίαρχος. Είτε δεν επέλεξε το κατάλληλο άτομο που να δύναται να καθοδηγηθεί προς την αλλαγή των αξιών του, σύμφωνα με αυτές του Κυρίαρχου, είτε δεν βρήκε το κατάλληλο σετ «εργαλείων» - μπιχεϋβιοριστικά μέσα, πειθώς, κίνητρα, επιβράβευση, τιμωρίες - ή τα χρησιμοποίησε άτεχνα, είτε δεν ξέρει τί του γίνεται και η κρίση του δεν είναι καλύτερη από αυτή του σκλάβου, οπότε δεν είναι Κυρίαρχος αλλά βλαξ.

Διατείνομαι ότι ο ολοκληρωτικός έλεγχος απελευθερώνει ενδορφίνες σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν σε μόνιμη βάση, και για τους δύο μετέχοντες στη σχέση. Πρόκειται για μία άχρονη, εκστατική, υπερβατική, εναλλακτική σχέση, που ξεφεύγει πολύ από την συνήθη σαδομαζοκίνκυ σχέση η οποία περιορίζεται σε κάποια μεμονωμένα δρώμενα. Δύναται όμως να κάνει χρήση σαδομαζοχιστικών πρακτικών στο ερωτικό της κομμάτι, με σκοπό την μεγιστοποίηση της ερωτικής απόλαυσης και την διατράνωση της Κυριαρχίας του ενός επί του άλλου. Πρόκειται για τεχνικές που συμβάλλουν στην συνεχή ρύθμιση (σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι) και επαναφορά της "σωστής" δοσολογίας στην ασυμμετρία της σχέσης και στην αποφυγή της «βανιλίασης» που – δυστυχώς – καραδοκεί (και για τους δύο).

Ποια η άποψή σας;

 

Eχω την εντυπωση αγαπητη Ντορα οτι ο τιτλος του νηματος θα μπορουσε καλλιστα να ειναι D/s εναντιον Μ/s...
Οσα περιγραφεις στην αρχη με τα βουρδουλισματα και τα blowjobs(χωρις να υπαρχει παραδοση ελεγχου) το πολυ πολυ να αφορουν μια σχεση Dom/sub(ενδεχομενως και Τοp/bottom με καποιες προυποθεσεις)..Σιγουρα εσυ εισαι αριστη τοσο στα blowjobs οσο και για να τις φας αλλα το εγκεφαλικο ηταν το ζητουμενο σου...
To TPE ειναι η καταληξη μιας επιτυχους consideration οπου υπαρχουν σταδια που τα οριζει ο Κυριαρχος και αυτος θα κρινει τελικα αν ειναι εφικτη η ΤΡΕ.Και οταν επιτευχθει μιλαμε πλεον για σχεση Μ/s..
Και συμφωνω μαζι σου στα παραδειγματα που παραθετεις..Οταν ο ελεγχος παραδοθει οι ευθυνες του Κυριαρχου μεγαλωνουν...Και περα απο τον ερωτικο τομεα η συμβολη του Κυριαρχου ωστε το ατομο-slave να βελτιωνει τα κοινωνικα του χαρακτηριστικα,να κοβει βλαβερες συνηθειες υγειας πρεπει να ειναι αποφασιστικη με συνεχης επιστασια..Αυτο βεβαια μπορει και να συμβει και σε μια βανιλα σχεση
Αλλα εκει γινεται κατω απο αλλες συνθηκες και παραμετρους και δεν ειναι αναγκασμενο το ατομο να υπακουσει και ειναι πιο χαλαρα τα πραματα γενικα...
Σε μια σχεση M/s το πλαισιο(που για καθε Μ ειναι και διαφορετικο) ειναι σαφως πιο αυστηρο και ολα γινονται οργανωμενα και με διαδικασιες..
Η υπακοη αγαπητη Ντορα υπαρχει νομιζω και μετα το ΤΡΕ..Απλα θεωρειται πραγματικοτητα καθως ειναι αυτονοητη αφου ο ελεγχος εχει παραδοθει..
Απλα νομιζω οτι συγκρινεις μια σχεση ΒDSM με παραδοση ελεγχου και μια με χωρις..
Δεν υπαρχει αντιπαλοτητα..Ουτε λαθος η σωστο..Για καποιους η ΤΡΕ ειναι ακατανοητη ισως και βλακεια..Για αλλους ειναι λυτρωση...Γνωριζω ατομα και απο τις 2 οχθες..Και περνανε μια χαρα και οι μεν και οι δε με τις επιλογες τους...

 

Απάντηση: Υπακοή vs TPE

βρε ντορα μου, με το συμπαθειο, γιατι μου φαινονται ολα αυτα αρλουμπες?

 

@MasterJp, neigh... 

 

Νομίζω πως έχεις κάποια άλλη ιδέα περί D/s από ότι έχω εγώ, αγαπητέ spectrum. Νομίζω δε πως στο D/s η υπακοή χωράει ακόμη λιγότερο από ότι στο M/s. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον Κυρίαρχο να περιμένει να δει, "Θα υπακούσει ή δεν θα υπακούσει άραγε;" Δεν γνωρίζει ο ίδιος την δουλειά που έχει κάνει πάνω στο πλέγμα αξιών του Υ, πάνω στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα; Πόσο καλά γνωρίζει το Υ του; Δεν ξέρει πότε να ζητήσει και τί να ζητήσει; Δεν έχει κάνει προεργασία; Δεν έχει κάνει τις μετρήσεις του σχετικά με την εξέλιξη του Υ; Δεν υπάρχει εξέλιξη στις σχέσεις D/s και M/s; Δεν εξελίσσονται και οι δύο; Δεν εξελίσσεται το Υ σύμφωνα με τις επιθυμίες του Κ, σύμφωνα με τις κινήσεις του Κ, συνειδητές, βάσει γνώσεων και πείρας; Βάσει εμπνευσμένου αυτοσχεδιασμού; Βάσει του κωλοχαρακτήρα πούχουν οι Κ (τώρα θαρθεί το αστροπελέκι) που τους επιτρέπει αυτή την θαυμάσια αυτοκυριαρχία που τσακίζει κόκαλα;

Πώς να μην έχω Κυριαρχο-κεντρική προσέγγιση μετά; Νομίζετε ότι το κάνω επίτηδες; Για να έχει φάση το ροντέο όπου εγώ τις τρώω συνεχώς; Όχι βέβαια. Κανένας δεν αλλάζει από μόνος του, εκτός εάν βρει τον Θεό ή φάει ψυχεδελικά μανιτάρια. Μιλάω για επιθυμητές αλλαγές, για εξέλιξη σύμφωνα με τις επιθυμίες του Κ. Μπορεί κάποιος να υπακούσει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξε. Κι εφόσον δεν άλλαξε, και οι σκέψεις του παραμένουν δικές του - ξεροκέφαλες, ανόητες και αυτοκαταστροφικές, ως επί το πλείστον, Υ σκέψεις - δεν αποτελεί ιδιοκτησία αλλά το απαύγασμα της χειριστικότητας. Τι να λέμε τώρα...

Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το σύνδρομο του οσιομάρτυρα: υποφέρω τα πάντα στα χέρια του, τι να κάνουμε, είναι ο Αφέντης μου, με βασανίζει ολημερίς κι ολονυχτίς. Υπακούω κι ας υποφέρω. Υπάρχει αλήθεια κάποιος Αφέντης που πιστεύει ότι η μαζόχα πράγματι υποφέρει; Ελπίζω πως όχι...

Ναι, δεν υπάρχει παράδοση ελέγχου σε αυτού του είδους τις σχέσεις. Όμως δεν με απασχολούν αυτού του είδους οι σχέσεις. Με απασχολούν οι σχέσεις D/s και οι σχέσεις M/s όπου δεν υπάρχει παράδοση ελέγχου, οπότε λέω ότι δεν είναι σχέσεις D/s ή σχέσεις M/s, παρά μόνο κατ' όνομα, όταν στις σχέσεις αυτές το Υ είναι απλά ένα υπάκουο Υ, για χ λόγους. Αυτό λέω. Γι αυτό δεν έχω την υπακοή σε υπόληψη. Όχι επειδή δεν με βολεύει να υπακούω. Αλλά επειδή την θεωρώ αθέμιτη και χειριστική.

Εξαίρεση αποτελούν οι περιπτώσεις του σαδομαζοχιστικού πακέτου πρακτικών που ανέφερα στην τελευταία παράγραφο του αρχικού μου ποστ. Αυτές έχουν την θέση τους και την χρησιμότητά τους, ασφαλώς, μη αμελητέα. Και είναι χαρά του Υ να υπακούει εκεί και είναι πράγματι αυτονόητο ότι θα υπακούσει. Αλλά είναι άσχετο με το TPE.

Ναι, φυσικά υπάρχει. Στο κρεβάτι. Στην καθημερινότητα. Στην όποια μούρλα του έρθει του αλλουνού. Γιατί όχι; Κι εγώ υπακούω στην κάθε κοτσάνα, στην κάθε εντολή, γιατί έχω δεσμευτεί να είμαι σε τέτοια σχέση και με ευχαριστεί αυτή η σχέση. Υπακούω στο να φτιάξω τσάι, να φιλήσω τα πόδια του, να τον φάω από πίσω, να φάω ξύλο (μου αρέσουν αυτά και δεν πρόκειται περί υπακοής αλλά λαχτάρας), αλλά κάνω και άλλα που δεν μου αρέσουν και αυτό είναι υπακοή, λόγω δέσμευσης, λόγω του ότι δεν γίνεται να δίνουμε κατάλογο τι μας αρέσει και να κάνουμε μόνο αυτά. Ο ένας απαιτεί και ο άλλος δίνει επειδή έτσι είναι πιο ευτυχισμένοι και οι δύο. Αλλά πού; Στο κρεβάτι και στην καθημερινότητα της σχέσης.

Η υπακοή δεν έχει θέση στις επιλογές ζωής, στις αξίες, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ζωή το Υ. Εκεί δεν υπακούει, και αν υπακούει, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανίας. Η σκλαβιά δεν είναι υπακοή σε μία εξωγενή πηγή που μας κάνει να "υποφέρουμε", αλλά μία εσωτερική κατάσταση που είναι απολαυστική, ηδονική. Ένα Υ που έχει υποστεί "επεξεργασία" είναι ένας μικρός "κλώνος" του Κυρίαρχου. Δεν χρειάζεται να υπακούσει. Σε ποιον να υπακούσει, στον εαυτό του; Ζει όπως θα ζούσε και ο Κ του. Δρα όπως θα δρούσε και ο Κ του αν ήταν στη θέση του. Το Υ είναι ο καθρέφτης του Κ. Στο Υ αντανακλάται αυτό που είναι και ο ίδιος. Γίνεται εμφανές και χωρίς να βάλει το Υ κάτω από το νικ του "ιδιοκτησία του τάδε". Έτσι δεν είναι; Aν και το Υ θα σκότωνε για να συνεχίσει να το προσδιορίζει το όνομα του Κ του...

Συμφωνώ.

 

Απάντηση: Re: Υπακοή vs TPE

Για μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα σαν κι εσένα, αυτός είναι ο πυρήνας της αναστολής σου στην πορεία σου ως σκλάβα και πάνω σε αυτόν αξίζει να δουλέψεις, κατά τη φιλική μου γνώμη.

Δεν θα έμπαινα στο νήμα αν δεν είχες γράψει αυτό, αλλά ένιωσα συμπάθεια - με την κλασσική έννοια της λέξης - επειδή έχω κι εγώ μια αναστολή, να θεωρώ βαθιά στην ψυχή μου αθέμιτο κάτι που είναι δεδομένο στη ζωή μιας σκλάβας και επειδή ξέρω ότι είμαι η μόνη που μπορεί να δουλέψει και να κάνει κάτι ουσιαστικό γι αυτό και ότι αν δεν το κάνω, κάθε φορά θα μου βγαίνει μπροστά στην κρίσιμη στιγμή και θα καταστρέφει τα πάντα.

Και ναι, είχα ανοίξει κι εγώ, εν τη μακάρια αγνοία μου, νήματα επί νημάτων για το θέμα της αναστολής μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι εγώ είμαι η σωστή, (εχμ... βέβαια, αφού τη μη αναστολή επ αυτού του θέματος τη νιώθω μέσα μου ως αθέμιτη) και όλοι οι άλλοι λάθος  

 

Re: Απάντηση: Re: Υπακοή vs TPE

Σ' ευχαριστώ καλή μου φίλη για την συμβουλή σου. Πρώτον, να διευκρινίσω το αναμενόμενο, ότι δεν είμαι ολοκληρωμένη προσωπικότητα, αλλά σκατό.  Δεύτερον, επειδή είμαι ήδη σε σχέση M/s, δεν μπορώ να ακολουθώ τις προτροπές άλλων, ακόμη και όταν είναι καλοπροαίρετες, ακόμη και όταν προέρχονται από άτομα με την δική σου προϊστορία στον χώρο. Θεωρώ ότι όπως ο κάθε Αφέντης έχει τον δικό του τρόπο προσέγγισης στο enslavement, έτσι και ο δικός μου Αφέντης έχει τον δικό του τρόπο προσέγγισης στο δικό μου moulding, και πρέπει να ομολογήσω ότι μέχρι τώρα δεν μου έδωσε λόγο να αμφιβάλλω για τις ικανότητές του και την υπεροχή του στον τομέα αυτό - παρά τις αντιξοότητες που βρήκε μπροστά του. 

Επίσης θεωρώ πλέον ότι υπάρχουν δύο "σχολές" προσέγγισης στο θέμα του enslavement και ότι είχα την τύχη να "καλλιεργηθώ" από άτομα που πρόσκεινται στην μία εκ των δύο. Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω στο θέμα, πιστεύω πως στα περισσότερα νήματα που έχω ανεβάσει οι ιδέες μου διακατέχονται εμφανώς από τις αρχές αυτής της μίας σχολής. Είναι επόμενο να εκθειάζω την σχολή που έβγαλα - που βγάζω - ίσως ο Maley να είναι κι αυτός της άλλης σχολής γι αυτό και δεν κατανοεί τις "αρλούμπες" του νήματος. Τι να πει κανείς; 

Δεν κατάλαβα τι θεωρείς εσύ αθέμιτο, ούτε βρήκα σχετικά νήματα περί της εσωτερικότητας της σκλαβιάς. Ίσως δεν έγινα κατανοητή, αλλά το μόνο που είπα είναι ότι άμα δεν λειτουργήσει η αντικατάσταση του στρεβλού συστήματος αξιών της εν δυνάμει σκλάβας, τι να τις κάνεις τις υπακοές; Είναι μία επιδερμική κατάσταση, ίσως να διεγείρει κάποιους που δεν εμβαθύνουν και πολύ, εμένα δεν με διεγείρει καθόλου το να μου πει κάποιος γλείψε μου τα πόδια κι εγώ να το κάνω. Δεν μου λέει τίποτε. Ούτε το να μου πει, χάσε 3 κιλά και μετά θα σε πηδάω. Γι αυτό και δεν το κάνω έτσι, το BDSM που κάνω με τον Κύριο μου. Το κάνω αλλιώς. Το κάνω μαλακώνοντας την ψυχή μου και αφήνοντάς την να είναι όσο πιο εύπλαστη είναι δυνατόν - στην ηλικία πούμαι και με την αρτηριοσκληρωτικότητα που με χαρακτηρίζει. Ποιος ήταν εκείνος που είχε πει ότι ποτέ δεν είχε ξαναδεί τόσο ξεροκέφαλα όντα όσο οι σκλάβες; Πάντως, είχε δίκιο.

Δεν ξέρω λοιπόν αν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η εσωτερική κατάσταση της σκλαβιάς. Έχω την αίσθηση όμως ότι έτσι γίνεται σωστά, με εσωτερικό σκάψιμο και όχι με εξωτερικές εντολές και αντίστοιχες υπακοές. Όλο το παιχνίδι γίνεται μέσα, δεν πρόκειται για ένα εξωτερικό αλισβερίσι. Θεωρώ ότι ακόμη και αν ξεκινήσει εξωτερικά - the Maley way - θα πρέπει στο τέλος να μεταφερθεί εσωτερικά, έτσι ώστε το enslavement να έχει ουσιαστικό νόημα. Όταν μεταφερθεί εσωτερικά, η υπακοή γίνεται μία αναχρονιστική έννοια στο πλαίσιο της σχέσης.

Η πειθαρχία είναι για μένα ένα είδος αυνανισμού, χύνεις ποτάμια επειδή "αναγκάζεσαι" να κάνεις πράγματα, είναι τόσο απλό, απορώ που δεν το βλέπουν όλοι. Είναι πιο παιδική μέθοδος αυνανισμού από το να τρίβεις το πουπούνι σου μπρούμυτα πάνω στο πάπλωμα.

Ξέρω ότι μέρα με την ημέρα πλησιάζω όλο και περισσότερο στο να ζω όπως θα ζούσε και ο ίδιος αν ήταν στη θέση μου. Όσοι με βλέπουν στην καθημερινότητά μου απορούν, πώς άλλαξε έτσι η ζωή σου, Δώρα, μου λένε...Μα δεν κάνω τίποτε, λέω. Κάνω αυτό που εγώ θεωρώ καλό για μένα, απολαυστικό και όμορφο. Θυμάμαι, αμυδρά, ότι κάποτε μου ζητήθηκαν αυτά τα πράγματα κι εγώ γελούσα. Το ότι μου ζητήθηκαν κάποτε είναι σήμερα κάτι άσχετο με τις προσωπικές μου επιλογές. Αν με παρατήσει ο Κύριός μου, ή αν στουκάρει πουθενά με την Harley (προσεύχομαι καθημερινά να μην στουκάρει - δεν προσεύχομαι να μην με παρατήσει, γιατί με το ζόρι δεν γίνονται οι σχέσεις) εγώ έτσι θα συνεχίσω να ζω. Δεν ξέρω αλλιώς πια. Θα ήμουν ηλίθια αν ζούσα αλλιώς. Δεν θα ήμουν εγώ.

Αυτό θεωρώ σκλαβιά. Δεν βλέπω καμία αναστολή στο θέμα.

 

Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Δεν έδωσα συμβουλή αλλά είπα γνώμη και μόνο σε νήμα στο BDSM Discussion που ζητούσες απόψεις.

Και ουδείς αποκλείει να υπάρχουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες που είναι σκατά, μια χαρά χημικές ενώσεις είναι και τα δεύτερα  

 

 

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Πράγματι, ζητώ απόψεις, επί ενός θέματος που βλέπω εδώ και καιρό να έχει οδηγήσει πολλά μέλη που πρόσκεινται στον χώρο μας, και απ' την πάνω και απ' την κάτω πλευρά, σε μία ουσιωδώς "αναλφάβητη" προσέγγιση στα γράμματα του BDSM. Τολμώ και κρίνω, όχι με την αυθεντία ενός γνώστη, αλλά με την τόλμη ενός εξερευνητή σε άγνωστη χώρα ιθαγενών, που παρατηρεί τα ήθη και έθιμά τους για πολύ καιρό, περισσότερο από ότι έκατσε η Μάργκαρετ Μηντ στη Σαμόα, που εγκαθίσταται στην όμορφη χώρα τους, ζει μαζί τους, ασπάζεται τα έθιμά τους και τη θρησκεία τους και τον τρόπο ζωής τους και μια μέρα τους λέει: "παιδιά, γιατί αλήθεια πιστεύουμε στους θεούς που πιστεύουμε;" Φταίει το δαιμόνιο, κατάλαβες;

Κι εφόσον ζήτησα γνώμες, και όχι γνωματεύσεις, εξήγησέ μου τον λόγο, αν μπορείς, γιατί η πορεία μιας σκλάβας να βασίζεται στην υπακοή και όχι στην εσωτερίκευση του πλέγματος αξιών που φροντίζει ο Κυρίαρχος να εμφυσήσει μέσα της; [Η ερώτηση απευθύνεται σε όλα τα μέλη του φόρουμ.] Γιατί δεν είναι χειριστικό και ανήθικο να υπακούω σε κάτι το οποίο δεν πιστεύω από τα μύχια της ψυχής μου; Χειριστικό επειδή προφανώς το κάνω για να μην χάσω το Κελεπούρι, και ανήθικο επειδή ξεπουλάω την ελεύθερη σκέψη μου και βούλησή μου μόνο και μόνο γιατί καυλώνω με την μπρουταλιτέ κάποιου, που με βάζει να κάνω πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ από μόνη μου και που θεωρώ λάθος. Δηλαδή, παριστάνω την σκλάβα, ενώ δεν είμαι, για να χύνω πιο εύκολα, όπως μου αρέσει εμένα, επειδή είμαι μαζόχα, γιατί απολαμβάνω την βία στην οποία ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΖΩ να προσφύγει, με το να μην ασπάζομαι την δική του έποψη των πραγμάτων. Με το να του αντιστέκομαι εσωτερικά, βαθιά στην ψυχή μου. Δηλαδή, εκεί μέσα μου, και παρά την εξωτερική συμπεριφορά μου, παραμένω μόνη, εγωίστρια, ξερόλας, πεισματάρα, δεν δίνω δυάρα για τίποτε, αρκεί να είμαι σε ένα πλαίσιο σκληρής πειθαρχίας, που με καυλώνει. Πώς να μην το απορρίψω αυτό; Πώς να μην δυσπιστήσω σε αυτού του είδους την προσέγγιση στα γράμματα του BDSM;

Θυμάμαι κι εγώ καλά την εποχή που έλεγα, "θέλω να κάνω πράγματα που δεν θέλω." Στο σημείο της πορείας όπου βρίσκομαι, λέω: " Ο ερωτισμός και η σεξουαλικότητα εμπεριέχουν μία μορφή βίας, κι εγώ διεγείρομαι στο receiving end αυτής της βίας, και όχι στο giving end. Αναγνωρίζω ότι αυτό είναι ένα κομμάτι της BDSM σχέσης, το ασπάζομαι και το βρίσκω όμορφο και απολαυστικό. Δεν μου αρκεί. Η σκλαβιά που έχω υπόψη μου δεν είναι μία βίαιη σεξουαλική σχέση, όπου ο ένας διατάζει και ο άλλος υπακούει. Είναι ο πλήρης έλεγχος, ει δυνατόν σε 24/7 βάση, όχι μόνο του κορμιού μου, αλλά και της σκέψης μου, των συναισθημάτων μου, της κοσμοθεωρίας μου, του τρόπου με τον οποίο βλέπω τον κόσμο".

Αυτό δεν είναι κάτι που δεν θέλω και "μου το κάνουν" με το ζόρι. Για μένα είναι η πεμπτουσία της σκλαβιάς. Και ρωτάω ευθέως: γιατί εσείς εδώ, οι "ιθαγενείς" αυτής της χώρας, εξισώνετε την σκλαβίσια συμπεριφορά με την σκλαβιά; Δεν βλέπετε ότι δεν είναι το ίδιο; Δεν βλέπετε ότι η υπακοή αναιρεί όλο το οικοδόμημα του ολοκληρωτικού ελέγχου; Για να υπακούσεις πρέπει να ΜΗΝ θέλεις να το κάνεις από μόνη σου αυτό που σου ζητάνε. Να μην βλέπεις την χρησιμότητά του, για σένα ή για τον σύντροφό σου, να μην καταλαβαίνεις την απόλαυση που θα προσφέρει και στους δυο σας, να μην κατανοείς ότι αυτό που ο άλλος σου ζητάει είναι κάτι "καλό". [Εκτός εάν ο άλλος όντως σου ζητάει μαλακίες, οπότε τον σιχτιρίζεις και ψάχνεις για το επόμενο κελεπούρι.] 

ΥΓ. Θα επιμείνω ότι δεν είμαι ολοκληρωμένη ως προσωπικότητα, ο Κύριός μου θεωρεί ότι βρίσκομαι ακόμα πολύ μακριά από τους στόχους που έχει θέσει για μένα, αλλά ένα πράγμα δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω: Νήφε και μέμνησο απιστείν. Βέβαια, άλλος το έχει υπογραφή και άλλος μου το έμαθε - τελικά. Τους ευγνωμονώ και τους δύο, για τους κόπους τους και για την ανιδιοτέλειά τους.

 

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Γιατί, μπορεί να έχει κατανοήσει κάτι με εν μέρει, αλλά να μην το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως και ως εκ τούτου να μην μπορεί να διατηρήσει τη γνώση και να την εξωτερικεύσει κάνοντάς την πράξη. Και πράττοντας μετά από εντολή μόνο και μόνο για να υπακούσει, ίσως ανάψει το λαμπάκι και κατανοήσει τη σημασία αυτού που κάνει σε όλες του τις διαστάσεις 

 

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Απόλυτα κατανοητό. Τόπιασα. Merci. 

Πάντως, ελπίζω πως δεν θα διαφωνήσεις με την επιμονή μου στην τελική απαλοιφή της ανάγκης για υπακοή. Διότι και αυτό που λες, εκεί οδηγεί, εν τέλει.

Άρα, η χρησιμότητα της υπακοής είναι συνάρτηση του πόσο λίγο "αφήνεται" η σκλάβα χαλαρή ώστε να διαμορφωθεί, ώστε να αλλάξει και ο εσωτερικός της κόσμος. Το τελικό της εσωτερικό "λύγισμα", η παράδοσή της, αν θέλεις, είναι θέμα τριβής με την συμπεριφορά που απαιτήθηκε, και όχι μία συνειδητή αλλαγή προς το επιθυμητό βέλτιστο. Κατόπιν, μεταπηδά και σε συνειδητότητα.

Ίσως να λειτουργεί ικανοποιητικά έτσι, σε κάποια μεμονωμένα θέματα, πρακτικής φύσεως. Δεν μπορώ να το αμφισβητήσω και δεν με αφορά η επιλογή της μεθόδου, εφόσον έχει αποτελέσματα. Είμαι ένα πρακτικό άτομο. Εξάλλου, θα ήμουν η τελευταία που θα αρνούνταν ότι μετέχω - και μάλιστα έντονα - της μνημειώδους ξεροκεφαλιάς των Υ. 

Όμως, αυτό με οδηγεί στο εξής ερώτημα. Αυτό ισχύει και συνολικά; Αναφέρομαι στο πρόσωπο του Αφέντη. Η σκλάβα παραδίδεται λόγω έξης; Βιώνει την σκλαβιά της αφού την συνήθισε; Νομίζω είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα...