Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Διάβαζα χθες ένα ποστ κάποιου παλιού μέλους, όπου έλεγε ότι η σκλάβα απαρνιέται να γνωρίζει το μέλλον της.

Αυτό δεν μπορεί παρά να έχει δύο τουλάχιστον επιπτώσεις, όσον αφορά την αντίληψη της πορείας της σκλάβας μέσα στο χρόνο:

1. Απαλλάσσει τη σκλάβα από το άγχος της δρομολόγησης της πραγμάτωσης του εαυτού της και της επίτευξης της ευδαιμονίας της. Οι στόχοι τίθενται από τον Αφέντη και ο τρόπος επίτευξής τους επίσης. Όλο κι όλο που έχει να κάνει η σκλάβα είναι να ακολουθήσει. Όχι με την έννοια του να υπακούει στα τυφλά, ωσάν σκυλί - μαύρο που μας έφαγε - αλλά μαλακώνοντας αρκετά μέσα της έτσι ώστε να είναι ανοιχτή στις επιθυμίες του Κυρίου της γι αυτήν, να βλέπει την λογική τους και να αφήνεται αρκετά χαλαρή στις μετατροπές που έχει στο νου του ο Κύριός της γι αυτήν. Εάν η σκλάβα χαλαρώσει αρκετά την ξεροκεφαλιά της και αν ο Άφέντης της είναι πράγματι άξιος της εμπιστοσύνης της και όχι κανένας λελές, όλα θα πάνε καλά. Επομένως, η σκλάβα απαλλάσσεται από το αύριο και μεταφέρει την ύπαρξή της στην στιγμή, στην υλοποίηση της μεθοδολογίας που της έχει δοθεί για το σήμερα και εκεί τελειώνει η κάθε ανησυχία της περί μέλλοντος χρόνου. Αρκεί να έχει την βαθιά εμπιστοσύνη που απαιτείται για να αποποιηθεί το δικαίωμα να καθορίζει ή να γνωρίζει το μέλλον της.

2. Στερεί την σκλάβα από την προσδοκία της χρονικής προοπτικής - πράγμα που ίσως να συντελεί σε αυτό το "τάνυσμα" του χρόνου που βιώνουμε μερικές, στην αντίληψή μας του χρόνου ως κάτι αιώνιο. Αυτό βέβαια είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι αλήθεια ότι καμιά γυναίκα δεν εισέρχεται σε μια σχέση - εκτός αν θέλει απλά να κάνει ένα ωραίο one-night stand, αλλά αυτό δεν είναι σχέση - αν δεν πιστεύει ακράδαντα ότι θα κρατήσει για πάντα. Το ότι πολλοί εξ ημών γνωρίζουν ότι η ζωή λειτουργεί κάπως διαφορετικά, δεν αλλάζει τα πράγματα. Αποτελεί πεποίθηση αυτό το "για πάντα", ακόμη και σε συμβατικές σχέσεις, πόσο μάλλον σε BDSM σχέσεις. Η σκλάβα, αν νιώθει μέσα της το βάθος του δοσίματος, πιστεύει ότι είναι και θα είναι σκλάβα του συγκεκριμένου Αφέντη για πάντα. Δεν νοείται σκλάβα μιας βραδιάς ή ενός χρόνου. Όμως, η σκλάβα στερείται αυτού του δικαιώματος, να πει "θα είμαι σκλάβα Σας για πάντα". Αυτό δεν το γνωρίζει, αν έχει αποποιηθεί το δικαίωμα να γνωρίζει το μέλλον της. Πρέπει λοιπόν να εμπιστευθεί τον Αφέντη της, ότι Αυτός θα κρίνει τι είναι καλύτερο γι αυτήν σε βάθος χρόνου, αν θα την κρατήσει για πάντα, αν θα την παραχωρήσει κάποτε, αν θα της δώσει release. (Σκοτώνουν άραγε τα άλογα όταν γεράσουν; ) 

Πιστεύω ότι η εμπιστοσύνη είναι μία έννοια που ξεγλιστράει ακόμη περισσότερο από ότι η διαολεμένη ταπεινότητα (που λυσσάξατε)...Θα μπορούσε ενδεχομένως η ταπεινότητα να διδαχθεί, να γίνει βίωμα, να γίνει κατανοητή η μικρότητα του αλαζονικού αυτού πλάσματος που είναι ο άνθρωπος. Όμως στην εμπιστοσύνη, πώς μπορεί να επέμβει ο Κυρίαρχος; Τί πρέπει να κάνει ώστε να εμπνεύσει την υπέρτατη αυτή εμπιστοσύνη που θα οδηγήσει ένα πλάσμα να απαρνηθεί την γνώση για το μέλλον του και να ζει μόνο τη στιγμή; Μπορούν οι μικρές, καθημερινές πράξεις του Κ, η ειλικρίνειά του και η συνέπειά του, να εμπνεύσουν αυτού του είδους την εμπιστοσύνη; Πόσο "μεγάλες" θα πρέπει να είναι αυτές οι πράξεις - ή και τα λόγια τα μεγάλα - και πόσος χρόνος σταθερής και συνεπούς επένδυσης του Κ στο Υ θα ήταν ικανός ώστε να δικαιολογηθεί επαρκώς αυτή η υπέρτατη εμπιστοσύνη;

Θεωρώ ότι η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μάλλον επαφίενται στο Υ και αποτελούν μέρος της φύσης του. Πρόκειται για ένα τρομακτικό άλμα στο κενό, a leap of faith, παρόμοιο με την πίστη στο Θεό. Δεν βασίζεται πουθενά, δεν μπορεί να υπάρχει ικανή λογική βάση, βασίζεται μόνο στην ικανότητα της σκλάβας να αφήνεται να πέσει στο κενό. Όπως σ' εκείνο το παιδικό παιχνίδι όπου πέφταμε προς τα πίσω και κάποιος μας έπιανε. Η σκλάβα αφήνεται να πέσει στο κενό του χρόνου, στο κενό της άγνοιας, στο κενό της παράδοσης ελέγχου, γνωρίζοντας ότι κάποιος, ο Κ της, θα την πιάσει στα δικά του χέρια. (By the way, αν δεν "πέσει" ποτέ η σκλάβα, πώς θα ξέρει ότι ο Κ θα είναι πάντα εκεί για να την πιάνει; ) 

Αυτά και άλλα πολλά, στο τέλος ενός καλοκαιριού, που ήταν το πιο δύσκολο της ζωής μου. Ευχαριστώ που είστε εδώ και με ακούτε.

 

Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

2 τα δικοπα μαχαιρια ντορα μου....ενα για τη σκλαβα και ενα για τον Κυριαρχο...δλδ ο κυριαρχος (οπως γραφεις) θα πρεπει να δινει καθε μερα εξετασεις στη σκλαβα του... ποση φθορα υφισταται ο Κ απο αυτη τη σχεση?σε πληροφορω: μεγαλη...

 

Re: Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Όπως γράφω, λέω ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτε που να μπορεί να κάνει ο Κυρίαρχος - πέρα από το να είναι ο εαυτός του - που να δικαιολογήσει αυτό το τρομακτικό άλμα στο κενό. Είναι καθαρά θέμα της σκλάβας, Maley. Kαμία λογική δύναμη και καμία πράξη δεν μπορεί να εξισορροπήσει ένα τέτοιο leap of faith. Και άρα δεν υφίσταται καμία φθορά ο Κυρίαρχος που είναι ο εαυτός του. Δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσει, δεν έχει νόημα. Η σκλάβα θα τον εμπιστευθεί ή όχι. Πρόκειται για μία καθαρά συναισθηματική απόφαση. Ουσιαστικά, είναι μία παράλογη απόφαση.

Η πορεία θα δείξει ασφαλώς αν η σκλάβα έκανε καλά ή όχι. Αν δεν την "πιάσει" ο Κ, η σκλάβα θα σαβουρντιστεί χάμω. Οπότε, τότε θα ξέρει. Και τότε θα μπορεί να πάρει μια λογική απόφαση...

 

Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Το μόνο άτομο που θα μπορούσε να εμπιστευθεί και να πέσει με δεμένα μάτια στην αγκαλιά μου. Θα ήμουν εγώ, αλλά θα μου έπεφτα  

 

Re: Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Αντε λοιπων και εσεις στην διεθνεις εκθεση θεσσαλονικης για να εκθεσετε τα παραπονα σας και να διεκδικησετε τα δικαιωματα σας........Ρε πλακα μας κανετε?? το μονο που κανει ενας Κ σε μια σχεση βδσμ ειναι να ξεκαυβλωνη.Απορια μου? ποσοι Κ θεωρειτε την μονογαμια Αρετη??? 

 

Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Αν κάποιος δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, δεν πρόκειται ποτέ να εμπιστευτεί έναν άλλον... όποιος κι αν είναι αυτός ό,τι και να κάνει.

 

Re: Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Αν κάποιος εισέρχεται σε μία σχέση για να ξεκαυλώνει, είτε είναι Κυρίαρχος είτε είναι σκλάβος, κατά πάσα πιθανότητα θα απολαύσει μόνο αυτό: ένα καλό ξεκαύλωμα. Προσωπικά, δεν αρκούμαι σε τόσο λίγα στη ζωή μου. Βασισμένη στις φιλικές μου γνωριμίες, στις συνομιλίες μου, και στις ερωτικές μου σχέσεις με Κ, σε διαβεβαιώ ότι και οι Κ δεν αρκούνται σε τόσο λίγα. Είναι ένα καραμπινάτο χαρακτηριστικό τους.

Εννοείται ότι δεν μιλώ για άτομα που έχουν έρθει στον χώρο για να ξεκαυλώσουν. Υπάρχουν πράγματι πολλά τέτοια άτομα στον χώρο μας, αλλά δεν τα ονομάζω Κ ή Υ ή σκλάβες κλπ. Επίσης, δεν κατακρίνω καθόλου την προσέγγισή τους. Είναι ενήλικες και έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το πώς βλέπουν τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, βλέπω και την χρησιμότητά τους. Θεωρώ αυτά τα άτομα λίγο σαν "αναλώσιμα", αν μου επιτρέπεται ο όρος. Στα αγγλικά, wet ones. 

Δεν ξέρω αν οι Κ θεωρούν την μονογαμία αρετή, εγώ πάντως θεωρώ αφ' ενός ότι είναι άσχετο με το νήμα και αφ' ετέρου θεωρώ την πολυγαμία ένα γεγονός, άσχετο με τις αρετές (κάποιες ενδεικτικές αρετές: εγκράτεια, αυτοσυγκράτηση, υπομονή κλπ.)

ΥΓ. Η έκθεση είναι μια κόλαση, από τώρα δεν βρίσκω να παρκάρω. Θα αρχίσω να πηγαίνω στη δουλειά με το ποδήλατο. Ελπίζω να μη με πατήσουν τα αυτοκίνητα. Ποιος θα σας βάζει μετά αποσπάσματα από την Πάπυρος Λαρούς; 

 

Re: Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Εξαρτάται λίγο κι από το πέσιμο. Αν πηγαίνει και πέφτει όπου δει γκρεμό με την ελπίδα να την πιάσουν, καταρρίπτεται το κριτήριο:mwink:

 

Re: Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των πτώσεων που επιτρέπονται σε μία σκλάβα; Πρόκειται για μία σταθερά; Βασίζεται σε κάποιες παραμέτρους; Τα circonstancia λαμβάνονται υπόψιν;

Πώς θα συσχέτιζες εσύ προσωπικά την ύπαρξη ενός τελικού αριθμού πτώσεων ή ακόμη και το βάθος των γκρεμών, με την απολυτότητα της εμπιστοσύνης της σκλάβας την οποία περιέγραψα; Δηλαδή, από τη μία πλευρά έχουμε ένα πλάσμα το οποίο απαρνείται να γνωρίζει το μέλλον του και να το καθορίζει, απαρνείται το δικαίωμα να πιστεύει ότι η μοναδική, βαθιά σχέση του είναι για πάντα - αντιβαίνοντας έτσι στην ίδια του τη φύση - και βασίζει την ζωή του στην λατρευτικής φύσεως πίστη του σε έναν άλλο κοινό θνητό, χωρίς ουδεμία λογική βάση πέρα από περιστασιακές ενδείξεις. Ενώ από την άλλη έχουμε κάποιον, ο οποίος αποσύρει την δική του συμβολή στο ερωτικό αυτό σχήμα, μετά από συγκεκριμένο αριθμό πτώσεων, βασισμένο σε κάποια λογικά κριτήρια, όταν ο ίδιος κρίνει ότι κουράστηκε, ότι βαρέθηκε, ότι δεν ωφελεί πλέον, δεν δύναται - ότι παπαριά βολεύει τον καθένα - να συνδράμει πλέον στην πορεία του πλάσματος του οποίου ο ίδιος ανέλαβε την καθοδήγηση, έχων σώας τας φρένας, γνωρίζοντας τις δυνατότητές του και τις αδυναμίες του, καθώς και την ίδια την ζωή, η οποία ασφαλώς δεν είναι μία όαση με φοινικόδεντρα.

Somebody just got the short end of the stick...

Όταν μιλούμε για ασύμμετρες σχέσεις, δεν μιλούμε για ασύμμετρη έκλυση ενέργειας, από τους δύο μετέχοντες. Ελπίζω αυτό να είναι φανερό. Εν πάση περιπτώσει, θα επιθυμούσα και κάποιες τοποθετήσεις από κάποιους ή κάποιες Κ, ει δυνατόν. Εκτός εάν δεν ενδιαφέρονται για το θέμα της εμπιστοσύνης και θεωρούν ότι η υπακοή αρκεί, εφόσον τότε δεν δημιουργούνται καν οι προϋποθέσεις της πτώσης και τότε καλό θα ήταν να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο νηπιαγωγείο, όπου η δασκάλα ίσως μας μάθει πώς λειτουργεί πραγματικά η ζωή...

 

Απάντηση: Η Εμπιστοσύνη στο BDSM

όπως στη ζωή, έτσι και στο BDSM η εμπιστοσύνη αποτελεί το Α και το Ω για τις διαπροσωπικές σχέσεις (εξαιρετικό το σχόλιό σου dora για το νηπιαγωγείο)

υπάρχουν άνθρωποι που εμπνέουν εμπιστοσύνη, άλλοι που πρέπει να αγωνιστούν για να την κερδίσουν (και συνήθως αποτυγχάνουν)

όταν λοιπόν κάποιος σου εμπνέει εμπιστοσύνη (δηλαδή δεν κάνει τίποτα, απλά είναι ο εαυτός του όπως είπες dora) τότε δύο τινά μπορεί να συμβούν: ή αφήνεσαι και τρως τα μούτρα σου, ή αφήνεσαι και πέφτεις με τα μούτρα στη μαγεία

το να σαβουρντιστείς από τη βουτιά στο κενό είναι ανεκτίμητο μάθημα αυτογνωσίας: αφενός σε φέρνει πιο κοντά με το ένστικτό σου (μαθαίνεις δηλαδή ποια εσωτερική φωνούλα είναι ένστικτο και ποια διακαής πόθος, ονειροβασία, φαντασίωση κλπ) και αφετέρου σε μαθαίνεις να σηκώνεσαι πιο εύκολα

και κλείνοντας να επιστρέψω στο θέμα του νήματος... η εμπιστοσύνη, άπαξ και εμπνέεται δε χάνεται όσα "χαστούκια" κι αν φας από την πηγή της έμπνευσης... ενώ όταν ο άλλος αγωνίζεται για να την κερδίσει το "παιχνίδι" είναι ήδη χαμένο από την αρχή γιατί έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι

 

λεγοντας οτι η μονογαμια ειναι αρετη,εννοω οτι μια βδσμ σχεση απο μονη τις ειναι αρκετη για να σου ικανοποιηση ολες τις αναγκες.Κατι σαν ενα πλουσιο γευμα που σε χορτενη.Αν τωρα ο αλλος θελει να φαει μεχρι σκασμου την εκτιμηση μου την εχει χαση προ καιρου.Κανενας μα κανενας Κ απο τα γραπτα του εδω μεσα δεν δηλωσε οτι αυτο που εχω μου αρκει....Αντιθετα οπου βρουν τσιμπολογουν.Σε τι αραγε να διαφερουν απο τους βανιλια μορους που τρωνε τα λεφτα τους στα μπουρδελα??Μια και μιλαμε για δεσμευση και μαλιστα χοντρη δεσμευση,πεφτω πιασεμε,καλο θα ηταν να κραταμα τους τυπους και να κρινουμε αυστηρα τις πραξεις.Γιατι οπως θεωρεις την πολυγαμια γεγονος ετσι και εγω θεωρω την υποκρισια.Υ.Γ δεν τα πηρα στο κρανιο με το δικο σου νημα,αλλα με το μαλεη

 

Θα συμφωνήσω κατ' αρχάς με το ποστ της sapfw στο σύνολό του. Thanks.

Το ποστ του whipmarks επίσης άγγιξε μία χορδή, για μία στιγμή μόνο, ευτυχώς, την βανιλλοχορδή μου. 

Το σκέφτηκα λοιπόν το θέμα. Αλλά όσο και αν προς στιγμήν σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να είμαι τόσο φοβερή και μοναδική και να ικανοποιώ όλες τις ανάγκες ενός άντρα, να είμαι ένα πλούσιο γεύμα που να τον χορταίνει, να είμαι η μοναδική γυναίκα της ζωής του, μετά με έπιασε σύγκρυο και μόνο στην ιδέα. Κατά πρώτον, θα μου ήταν πολύ κουραστικό και έχουμε και δουλειές.  

Δεύτερον, αν ήμουν άντρας θα ήταν μέρος της φύσης μου να θέλω να τσιμπολογήσω, κι αυτήν κι εκείνη και την άλλη. Και την ξανθιά, και την κοκκινομάλλα, κι εκείνη εκεί με τα μεγάλα βυζιά και για να δούμε πώς βουρδουλίζεται κι εκείνο το κολαράκι και για να δούμε τί μυρωδιά έχει εκείνο το μικρό...  Θα ήμουν δυστυχισμένος αν δεν το έκανα. Ακόμα πιο δυστυχισμένος θα ήμουν αν δεν υπήρχε μία (ή και παραπάνω) γυναίκες δίπλα μου, σύντροφοί μου, που να με αγαπούν και να με εκτιμούν και να καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μέρος της φύσης μου. Πιστεύω ακόμα πως θα ήθελα η σύντροφός μου να θέλει κι αυτή να συμμετέχει σε μερικές από αυτές τις εξερευνήσεις μου στην πανέμορφη terra incognita της κάθε γυναίκας. [Το θεωρώ ιερό καθήκον κάθε άντρα να ακολουθήσει αυτό το υπέροχο ένστικτο του κατακτητή, για όσο βαστούν τα νεφρά του.] Έτσι θα ήταν η D λοιπόν αν ήταν άντρας (Θεέ μου, μου θυμίζω τον Κύριό μου όλο και περισσότερο...) 

Ειλικρινά, μου είναι απεχθές να έχω δίπλα μου έναν δυστυχισμένο άντρα. Και σίγουρα μου είναι πιο απεχθές να είμαι εγώ η αιτία της δυστυχίας του. Προτιμώ να είμαι μόνη.

Η πολυγαμία δεν αναιρεί την δέσμευση αυτού του τύπου, και η μονογαμία δεν την εγγυάται.

Ο Maley δεν είπε κάτι υποκριτικό, αν μου επιτρέπει, απλά βρήκε πολύ ψυχοφθόρο το να πείσεις κάποιον να σε εμπιστευθεί. Αλλά αυτό είναι ακριβώς το θέμα του νήματος, όπως επεσήμανα και στον ίδιο και ίσως θα μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχος τα βράδια. Είπα ότι είναι αδύνατον να πείσεις κάποιον να σε εμπιστευθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, δεν ωφελεί να κάνεις τίποτε γι αυτό. Το πολύ πολύ να κερδίσεις μία μετρίας έντασης εμπιστοσύνη, σε συγκεκριμένα πεδία, όπως στις οδηγικές σου ικανότητες, στις ικανότητες μαστιγώματος, στο να φτιάχνεις ωραία μοχίτο κλπ.

Η εμπιστοσύνη όμως του απόλυτου δοσίματος επαφίεται στην σκλάβα. Να και κάτι που μπορεί να κάνει εντελώς μόνη - ή να μην κάνει. Είναι δικό της θέμα. Εν αντιθέσει με την εμπιστοσύνη σε συγκεκριμένα πεδία (σε αυτήν, παρεμπιπτόντως, εντάσσεται και η εμπιστοσύνη του Κ προς το Υ), όπου μιλούμε ξεκάθαρα για θέματα που υπόκεινται σε χειρισμούς.