Υπακοή vs TPE

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Κατά τη γνώμη μου, μάλλον μειώνεται η αναγκαιότητα, και αυξάνεται η ανάγκη

 

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Απόλυτα κατανοητό και αυτό. Η διαφωνία μου έγκειται στην χρήση της λέξης υπακοή, όταν θα έχει εκλείψει η αναγκαιότητα. Εκτός εάν μιλάς για την ανάγκη να είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας. Αυτό δεν είναι υπακοή αλλά συνέπεια. Η σκλάβα δεν υπακούει σε εξωγενείς πηγές με τις οποίες διαφωνεί, αλλά είναι συνεπής με εσωτερικευμένες αξίες τις οποίες έχει ασπαστεί. Όπως είπα και πριν, είναι αδύνατον να υπακούσουμε τον εαυτό μας. Η υπακοή έχει την έννοια της παραβίασης του Εγώ μας, έναντι ενός ξένου Εγώ. Ενέχει σαδισμό από την πλευρά του ενός, και μαζοχισμό από την πλευρά του άλλου. Η συνέπεια, όχι.

Πάντα ήμουν υπέρ της αρμονίας των δύο μετεχόντων στην σχέση. Είναι λίγο σαν μία καλοπαιγμένη παρτίδα σκάκι, ή σαν ένα παλιό καλό Βιεννέζικο βαλς... 

 

Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Αβέκ πλαιζίρ κυρία μου  

Επειδή και η υπακοή αξία είναι για κάποιους από αυτούς που κάνουν M/s. Αξία που εσωτερικεύεται και αυτή από τη σκλάβα, σταδιακά και ανάλογα με τις εμπειρίες της, όπως όλες οι αξίες που θα έχει στην πορεία της.

Ανοίγω παρένθεση για να σου πω την αιτία της "γνωμάτευσης".

Στις 3 Ιουλίου του 2005, είχα γράψει, πάνω σε συζήτηση για τα όρια,

Έτυχε και το ξαναδιάβασα προχθές, ενώ το είχα προ πάρα πολλού ξεχάσει και κατάλαβα πόσο βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μου αξία είναι ότι την ευθύνη μου, στην τελική, την έχω εγώ και έτερος ουδείς και πως οτιδήποτε άλλο είναι ανήθικο από δικής μου πλευράς, γιατί ο άλλος δεν έχει κανένα λόγο να με κουβαλάει στους ώμους του. Με αυτόν τον τρόπο ζούσα από τότε που ήμουν τεσσάρων χρονών και την ευθύνη του ξεροκέφαλού μου, όσο έφτανε το μάτι μου, την είχα. Όταν λαχτάρησα πάρα πολύ να πηδήξω από μια ταράτσα και να πετάξω, σε τέτοια ηλικία, ανέβηκα στην ταράτσα εξοπλισμένη με την παιδική μου ομπρελίτσα, έφτασα στην άκρη της, είδα το κενό, με προβλημάτισε, σκέφτηκα λίγο τί θα έκανα, έκανα ένα πείραμα με κούκλα να δω αν θα πετάξει ή αν θα τσακιστεί, είδα και απέφυγα να φάω το παιδικό μου ξεροκέφαλο. Με λίγα λόγια, αυτή η συγκεκριμένη αξία με έχει σώσει από πάρα πολλά στη ζωή μου.

Πλην όμως, ωραία και άγια όλα αυτά, αλλά M/s δεν είναι γιατί ειδικά την ώρα της υπέρβασης των ορίων, όλη την ευθύνη την έχει ο Κυρίαρχος. Αν αυτό χτυπάει στον πυρήνα των αξιών της σκλάβας και κάνει πίσω επειδή το θεωρεί ανήθικο να έχει Άλλος την ευθύνη της, απλά πηγαίνει φούντο η συνεδρία, το λιγότερο και τα όρια δεν ξεκολλάνε απο κει που βρίσκονται.

Ανάλογα σκεφτόμουν κι εγώ για την ευθύνη μου, ότι είναι χειριστικό και ανήθικο να τη δίνω και ότι θα είναι "για να μη χάσω το Κελεπούρι" που λες κι εσύ. Δεν είναι έτσι όμως. Είναι η λειτουργία μου να τη δίνω.

Κατάλαβες τώρα γιατί η "γνωμάτευση";  

Κλείνει η παρένθεση.

Τίποτα απ όλα αυτά, αν την έχεις θελήσει μέσα σου ως αξία την υπακοή. Αλλιώς, αυτά που γράφεις πιο πάνω είναι ένα generic επιχείρημα που στην πραγματικότητα ταιριάζει σε όλες τις αξιακές εμπλοκές κάποιας στην πορεία της ως σκλάβας.

Να δυσπιστήσεις! Και να φωνάξεις κι εμένα να δυσπιστήσουμε μαζί. Και ο κάθε Κυρίαρχος θα δυσπιστήσει και θα κοιτάξει να διαπιστώσει τί είναι αυτό που παίρνει και αν είναι υπακοή πραγματική ή χειριστικότητα και υστεροβουλία.

Όμως, δεν μπορείς να ξέρεις ότι η υπακοή του καθενός και της καθεμιανής είναι αποτέλεσμα ενός χαρακτήρα ουτιδανού ή μιας υποτακτικότητας ανώριμης ούτε ότι η αποδοχή της υπακοής από Κυρίαρχο δείχνει ότι Ο εν λόγω είναι βλήμα που την αποδέχεται και κοντόφθαλμος. Κάνω λάθος;

Το χεράκι που χαιρετάει το βάζω όταν θέλω να πω ότι δεν θα επανέλθω σ ένα νήμα. Με ρώτησες όμως ευθέως για κάτι και έκρινα ότι καλό θα ήταν να εξηγήσω τα της "γνωμάτευσής" μου   Τώρα μπαίνει για τα κάλά.

  

 

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Όχι εδώ μιλούσα για ανάγκη υπακοής. Είναι μία από τις διαστάσεις που ενδέχεται να ανακαλύψει καθώς την ασκεί όλο και περισσότερο. Σε αυτή την περίπτωση πρόκειται κατά την άποψή μου για πραγματική εσωτερική ανάγκη, που απλώς διαπιστώνεται και γίνεται αποδεκτή, και όχι για έξη.

Ίσως να απαντάω έτσι και στο άλλο ερώτημα πιο πάνω και να γλυτώνω την εκ νέου τοποθέτηση:mwink:

 

Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Η υποτακτική υπακούει - η σκλάβα υποτάσσεται.
Η υποταγή εμπεριέχει την υπακοή, εξωτερικά μοιάζει με υπακοή αλλά δεν είναι ταυτόσημες.

Υπακούω σημαίνει αναγνωρίζω το κύρος, τη δύναμη, την ικανότητα κάποιου να εξουσιάζει γενικά και κάνω αυτό που θα μου πεί (μπορεί να το κάνω επειδή φοβάμαι, μπορεί να το κάνω επειδή είμαι γενικότερα δειλή, μπορεί να το κάνω επειδή κάθε μορφή εξουσίας μου προκαλεί δέος και καταπνίγει κάθε μορφή ή δυνατότητα αντίδρασης, μπορεί να το κάνω επειδή με διεγείρει ερωτικά κ.ο.κ) και εκφράζεται ως εξωτερική μορφή συμμόρφωσης σε μια διαταγή, επιθυμία του Κ.

Η Υποταγή σε μια σχέση T.P.E. πάει πέρα από αυτό, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, με την υπακοή, αλλά έχει βαθύτερες ρίζες, πάει πέρα από την εξωτερική μορφή συμμόρφωσης σε μια δεδομένη διαταγή, προς μια γενικότερη στάση εσωτερικής συνολικής συμμόρφωσης. Χρονικά δεν περιορίζεται στο παρόν, αλλά έχει μορφή διαχρονικής υπακοής, δεν περιορίζεται στην μεμονωμένη πράξη/συμπεριφορά που είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης διαταγής αλλά αφορά κάθε πράξη, κάθε συμπεριφορά, κάθε σκέψη, αφορά την απόλυτη αποδοχή του λόγου Του, των τρόπων Του, των αποφάσεων Του, των επιθυμιών Του ως βαθύτερη προσωπική ανάγκη αρχικά και μετά επειδή βιώνεται δέος, ερωτική διέγερση κ.τ.λ.

Μια σκλάβα που έχει νιώσει τη γέννηση της υποταγής και την έχει βιώσει δεν χρειάζεται ούτε να προκαλέσει με αντιδραστική συμπεριφορά, ούτε να προσπαθήσει έμμεσα να ελέγξει ή να καθοδηγήσει τη συμπεριφορά Εκείνου, ούτε θα διανοηθεί με οποιοδήποτε τρόπο να Τον προσβάλει ή μειώσει είτε με τη συμπεριφορά είτε με τα λόγια της. Υποτάσσεται στο Μεγαλείο Του - κι αν δεν έχει Μεγαλείο ή/και δεν της γεννά υποταγή, τότε η ίδια έκανε λάθος επιλογή και φέρει προσωπικά την ευθύνη.

 

Πολύ ωραίες οι τοποθετήσεις σας και ευχαριστώ ειλικρινά. Θα ήθελα να εντρυφήσω λίγο περισσότερο σε όλα αυτά τα ενδιαφέροντα.

Η υπακοή ως κομμάτι της υποταγής

Είναι ξεκάθαρο ότι η υπακοή είναι κομμάτι της υποταγής, και το αρχικό μου ποστ δεν αντιτίθεται διόλου σε αυτό, αν το προσέξετε. Το ότι η υπακοή γίνεται αχρείαστη από ένα σημείο και μετά, στο κομμάτι των σημαντικών επιλογών ζωής, δεν μου φέρνει δάκρυα στα μάτια - ίσως να μου έφερνε, αν ένιωθα την ανάγκη να υπακούω ή να αποποιούμαι των ευθυνών μου. Μου φαίνεται δε ένα λογικό και πρακτικό σύστημα (κάποτε, σε συνομιλία με τον MindMaster, νομίζω πως το είχαμε παρομοιάσει με ένα σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης).

Η υπακοή ως σημείο άρσης της προσωπικής ευθύνης

Όταν ξέρεις τι κάνεις και γιατί και όταν συναινείς σε κάτι, έχοντας σώας τας φρένας, δεν μεταθέτεις την ευθύνη των επιλογών σου στον σύντροφό σου. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορώ. Κάποτε, όταν ήμουν "μωρό" ακόμα, τόλμησα κι εγώ να αναφερθώ σε vicarious liability. Πόσο χαζή ήμουν...(Als das Kind, Kind war...)

Η μόνη ευθύνη την οποία φέρει ακέραιη ο Κ, όπως είπα ήδη, είναι κατά την άποψή μου "να κρατάει το τιμόνι", να επιχειρεί μία διαμόρφωση του χαρακτήρα της σκλάβας, ένα moulding, με διάφορες μεθόδους, που αποσκοπούν σε μία πιο λειτουργική και πιο απολαυστική σχέση σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Ενδεχομένως την καθοδηγεί και στην προσωπική της πορεία ως άτομο, αν θεωρεί ότι και αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι ως προς την βελτίωση της πολύτιμης ιδιοκτησίας του. Δεν πιστεύω όμως ότι κουβαλάει τα "μπαγκάζια" της γι αυτήν. Θεωρώ επίσης ότι μία δυναμική εκπαίδευση σκλάβας αποσκοπεί εν μέρει στην ενδυνάμωση της σκλάβας έτσι ώστε να μπορεί να κουβαλάει μόνη της το φορτίο που της αναλογεί σε αυτή τη ζωή. Βδελύσσομαι πραγματικά την παιδικότητα της προσέγγισης της "υπακοής" ως μεθόδου άρσης των ευθυνών.

Η υπακοή είναι μέσο απόλαυσης, για μένα, γιατί έτσι εκφράζω τον μαζοχισμό μου. Άντε να δεχθώ και αυτό που είπε η tinky, ότι βοηθάει στο ενδιάμεσο, μέχρι να επέλθει η συνειδητότητα. Εκεί όμως βάζω και την τελεία και την παύλα. Ενδέχεται να κάνω λάθος, έτσι το βλέπω όμως.

Η υπακοή ως ανάγκη

Η πρώτη μου αντίδραση σε αυτό, ήταν αντίδραση. Μετά σκέφτηκα, πού πας ρε δόλιο, ξυπόλητο στ' αγκάθια; Εσύ, που δεν έχυνες ούτε με κομπρεσέρ. Εσύ που σπατάλησες τα άφθονα δώρα που σου έδωσε η ζωή. Εσύ που έκανες τόσο κακή αυτοδιαχείριση επί δεκαετίες. Εσύ που τσαλαβούτηξες στην κενότητα και στην επιδερμικότητα. Που τα έκανες όλα σκατά...Αν δεν είχες ανάγκη από αυτό το πλαίσιο, εδώ θα ήσουν;

Σαφώς και δεν θα ήμουν εδώ. Δεν αισθάνομαι βέβαια καμία βαθύτατη ανάγκη να υπακούω. Αλλά δυστυχώς, όσο και αν το βδελύσσομαι, έχω κατανοήσει πλέον την ανάγκη του πλαισίου πειθαρχίας, καθώς και την γαλήνη που αυτό φέρει μαζί του, σε αυτό το στάδιο της πορείας μου. Και δεν θέλω να ακούσω κανέναν να λέει ότι είμαι ανυπάκουη επίτηδες για να τιμωρούμαι. Δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποια σαν εμένα να υπακούει. Καθόλου.

Η υπακοή ως αξία

Εδώ θα τα χαλάσουμε. Το ότι κατάλαβα την χρηστικότητα του πλαισίου πειθαρχίας δεν θα με οδηγήσει στο να προσδώσω αξία στις αδυναμίες μου. Δυστυχώς για σας, θα επιστρατεύσω την αγαπημένη μου Πάπυρος Λαρούς του '63.

"(Ηθική). Η έννοια της αξίας προσδιορίζει συγχρόνως την τιμή, την οποίαν έκαστος δύναται να αποδίδη εις τούτο ή εκείνο το πράγμα - υπ' αυτήν την έννοιαν είναι καθαρώς προσωπική, υποκειμενική και ποικίλλει αναλόγως των αξιολογικών κρίσεων - ως και εκείνο, το οποίον πρέπει και δύναται, συμφώνως προς ωρισμένας θεωρίας, να στηρίξει τας αξιολογικάς κρίσεις, εξ ού και η αναζήτησις μιας ιεραρχίας αξιών, ήτοι μιας ανωτάτης αξίας (το ύψιστον αγαθόν των Αρχαίων), ήτις ήθελε χρησιμεύσει ως μέτρον πασών των άλλων αξιών. Αι αναζητήσεις αύται έφερον το πρόβλημα της αξίας εις το πεδίον της μεταφυσικής. Όθεν η αξία είναι έννοια ευρυτάτη εις τους καθ' ημάς χρόνους, χρησιμοποιουμένη τόσον εις την οικονομικήν και την ηθικήν, όσον και εις την θεωρητικήν φιλοσοφία. Έχουν προταθή διάφοροι κλίμακες αξιών, ιδία υπό των Καντ, Νίτσε, Χάρτμανν, Μαξ Σέλλερ, Λε Σεν, των νεοκαντιανών κλπ.

Το μεταφυσικόν πρόβλημα της αξίας φαίνεται ότι δύναται να συνοψισθή εις το δίλημμα του Πλωτίνου:
Το αγαθόν είναι αγαθόν διότι το επιθυμούμεν, ή το επιθυμούμεν διότι είναι αγαθόν;"

Με άλλα λόγια, η αξία είναι κάτι υποκειμενικό. Δεν έχει νόημα να πούμε ότι η υπακοή έχει αξία, αν δεν την αισθανόμαστε ήδη ως αξία. Αν το υπέρτατο αγαθό για μένα είναι η ελευθερία, δεν βλέπω σε τι ακριβώς αποσκοπεί η υπακοή, πέραν του να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να βάλω σε τάξη τη ζωή μου, να καυλώνω περισσότερο, καθώς όπως είπα η υπακοή ενέχει μαζοχισμό, και να με βοηθά να αποποιηθώ τις ευθύνες μου, όπως προτάθηκε στα ποστς ανωτέρω.

Αλλά οι ενστάσεις μου, εύλογες ελπίζω, είναι ότι η υπακοή δεν είναι συνώνυμη της ελευθερίας, του ύψιστου για μένα αγαθού, και μάλιστα την υπονομεύει. Ότι η χρηστικότητα της υπακοής, αφαιρεί την έννοια της αξίας από αυτήν, εφόσον την κάνει μέσο προς έναν σκοπό, αντί να χρησιμεύει η ίδια ως "μέτρο πασών των άλλων αξιών". Ότι ιδανικά, σε κάποιο σημείο, θα πρέπει η σκλάβα να υπερβαίνει τις αδυναμίες αυτοδιαχείρισης και να δύναται να επιλέξει το ΄"καλό" άνευ της εντολής, να έχει δηλαδή εσωτερικεύσει το σύστημα αξιών του Μεγάλου. Ότι η αποποίηση των ευθυνών ουδόλως συμβάλλει στην ελευθερία, το αντίθετο μάλλον. Εκτός εάν θεωρήσουμε ότι θέλω να ξεφορτωθώ την - πράγματι τυραννική ώρες ώρες - προσωπικότητά μου, να την φορτώσω στον Μεγάλο, παρέα μαζί με τις ευθύνες μου, και να παριστάνουμε αμφότεροι ότι βαδίζουμε χέρι χέρι προς την ελευθερία.

Ίσως γι αυτό εδιδάχθην να σκέφτομαι αντί να υπακούω τυφλά και να μην ξεφορτώνομαι τις ευθύνες για τις συνειδητές μου επιλογές; Είτε αυτές είναι πράξεις υπακοής είτε ανυπακοής...

Μα καλά, τι είδους σκλαβιά είναι αυτή, θα μου πείτε...Δεν θα ήμουν περισσότερο χρήσιμη και απολαυστική ως ένα αδύναμο και ανεύθυνο παιδί, να με δέρνουν κατά το δοκούν, ένα εξαρτημένο και υπάκουο πλασματάκι που να μην ξεσηκώνει τον τόπο με ένα σωρό ερωτήματα; Κι εγώ αυτό διερωτώμαι.

Περιμένω με αγωνία τις απαντήσεις σας. Πλην Λακεδαιμονίων, ασφαλώς. 

ΥΓ. Ελπίζω να γίνεται φανερό ότι υποτάσσομαι στο μεγαλείο των καλυτέρων μου, ότι το κάνω μειδιώντας πάντα, δαγκώνοντας ελαφρώς και με αγάπη, ότι συνεχίζω ακολουθώντας στον δρόμο που μου υπέδειξαν κι ότι δεν τα βρίσκω στον ύπνο μου όλα αυτά. Είπα να το διευκρινίσω, γιατί καμιά φορά παρεξηγούμαι από το σινάφι...Το καλάμι τόχω εδωνά πρόχειρο πάντως. Για ώρα ανάγκης, για κανα παλούκωμα κυρίως. 

 

Νομιζω πως κολλαμε στις λεξεις κ οχι στην ουσια.Θα συμφωνησω με την λαρα σε γενικο πλαισιο.Τωρα οταν ντορα μου μονη σου λες πως κανεις κ αλλα πραγματα τα οποια δεν θελεις γιατι ετσι ειστε ευτυχισμενοι κ οι 2 αυτο τι ειναι?αν δεν ειναι υπακοη ειναι υποταγη.Δεν ειναι ομως ΤΡΕ αφου παραδεχεσαι πως δεν τα θελεις καταρριπτωντας δυστηχως το Μ/ς σε 24/7.Για μενα τωρα η παραδοση ελεγχου στον Κ μου σημαινει κ υπακοη κ υποταγη κ τα παντα.Δεν υπακουω ομως σε κατι που δεν θελω..υπακουω σε Αυτον που εμπιστευομαι.

 

Καταλαβαίνω την απορία σου. Πράγματι, κάνω πράγματα που δεν θέλω. Και αυτό ονομάζεται υπακοή. Και αυτό γίνεται στο πλαίσιο της υποταγής. Επίσης γίνεται, όπως ανέλυσα, στο πλαίσιο της έκφρασης του μαζοχισμού μου από την πλευρά μου και του σαδισμού Του από την πλευρά Του. Δεν έχουμε βανίλλα σχέση, ασφαλώς. Αυτά όμως γίνονται στο πλαίσιο της απόλαυσης. Αυτή η υπακοή, εφόσον επιφέρει την απόλαυση, είναι κάτι επιθυμητό και από τους δυο μας. Δεν καταρρίπτει ουδόλως το TPE, είναι κομμάτι του. Αυτό που είπα είναι ότι μερικές σκλάβες το επιτείνουν αυτό, το μεταφέρουν και στο ηθικό κομμάτι. Επιθυμούν να τους φέρονται άσχημα, να τις εξευτελίζουν, να αδιαφορούν γι αυτές οι Αφέντες τους, να τις κάνουν να υποφέρουν. Ήμουν σαφής στην εκτίμησή μου αυτής της κατάστασης, αν και κάπως σκληρή, διότι αυτό το κομμάτι το βλέπω απ' έξω. Είπα συγκεκριμένα, σε περίπτωση που σας διέφυγε, ότι ελπίζω να μην υπάρχει κανένας Αφέντης που να πιστεύει πραγματικά ότι η μαζόχα υποφέρει.

Όσον αφορά το αρχικό στάδιο της υπακοής πριν επέλθει η συνειδητότητα της πράξης, της σκέψης ή του συναισθήματος, θα έλεγα ότι για άλλες διαρκεί λιγότερο και για άλλες περισσότερο, ανάλογα με το πόσο ξεροκέφαλες είναι. Μερικές ίσως να μένουν στο γράμμα του νόμου. Δεν είμαι βέβαιη γι αυτό, αν κρίνω εξ ιδίας πείρας. Αν κρίνω από τις απαντήσεις, δεν είμαι η μόνη που το βιώνει έτσι, αλλά σίγουρα δεν το βιώνουν και όλες έτσι. Γιατί γίνεται αυτό; Θεωρώ ότι γίνεται επειδή ο μαζοχισμός είναι ένα τεράστιο εμπόδιο στην υποταγή και απαιτεί δυναμική αντιμετώπιση, ώστε να μετατοπιστούν οι προτεραιότητες του σκλάβου.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι απέχω πολύ από το να θεωρήσω άξιο ένα μέσο απόλαυσης το οποίο θα αποτελούσε εμπόδιο στην υποταγή μου, αν δεν είχα συνείδηση της συγκεκριμένης χρήσης του και αν δεν φρόντιζα σε κάποιο σημείο να εξαλείψω την αναγκαιότητά του (compliments to tinky) μόνο και μόνο για να συνεχίσω μία ηδονοληψία, η οποία κατά βάση είναι αυνανιστική.

 

Ξαναδιαβάζοντας όλα τα πιο πάνω και με σημείο αναφοράς δική μου εμπειρία, μου δημιουργείται η πεποίθηση πως η υπακοή και η υποταγή δεν είναι άλλο από χρήσιμα εργαλεία. Σε εντολές που χρειάζονται μεγάλο χρονικό διάστημα για να εκτελεστούν, ή και να διατηρηθούν τα αποτελέσματά τους, η υπακοή αλλά και η υποταγή ακόμα, το σύμπλεγμα συναισθημάτων που εμπεριέχει το δέος, δεν αποτελούν αξία, μα ούτε καν κίνητρο, αλλά είναι μόνο βοηθητικά εργαλεία της προσήλωσης στο στόχο και της συνέπειας στην εκτέλεση.

 

Συμφωνώ.

Αν και θέλω και το καρότο μου. 

 

Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Ενδιαφερον το νημα και οι αποψεις που εκφραζεις Δωρα.
Τα σχόλια μου.
Το ιδανικο στο οποιο αναφερεσαι της απολυτής ταυτισης δυο ανθρωπων Κυριαρχου και σκλαβας ειναι εξωπραγματικο. Δυο διαφορετικες προσωπικοτητες με εντελως διαφορετικα βιώματα μπορει να συντονίζονται μονο σε μερικες στιγμες αλλα οχι συνεχώς. Ειναι το κυνήγι ενος απιαστου ονειρου και στερειται ρεαλισμου. Το θεωρω μια εξιδανικευση που ως τετοια μοιράια οδηγέι σε εναν ασυνειδητο η συνειδητο φοβο της μη εκπλήρωσης της συνθήκης ιδανικής ταυτισης που αναφερεις. Το αποτελεσμα της εξωπραγματικης τελειοτητας που αποζητας ειναι ο φοβος της πικρης απογοητευσης και ο φοβος αυτος με τη σειρα του τροφοδοτει την ψευδαισθηση που τον γεννα. Εισαι εγκλωβισμενη σε μια κυκλικη σκεψη (vicious circle) .
Παραλληλα εχω να παρατηρησω οτι ακομα και αν,υποθετικα μιλωντας, εκπληρωθει αυτη η εξωπραγματικη συνθηκη απολυτης αρμονιας και ταυτισης μεταξυ σκλαβας και μαστερ ο μαστερ δεν ειναι απαραιτητος πια. Η σκλαβα φτανει σε επιπεδο αυτοπραγματωσης, εχει τις αρχες και αξιες του μαστερ της μεσα της , συνεπως εκεινος ειναι πλεον αχρειαστος. Το μαθημα τελειωσε.
Η σκλαβα ταυιστηκε με τον μαστερ υiοθετησε απολυτα τον τροπο ζωης του και συνεχιζει να πορευεται αυτονομη πια αφου εχει την εσωτερικη πυξιδα του μεσα της.

Συμφωνω με τη σκληρη κριτικη που ασκεις στην ιδεα της Κυριαρχιας και "υποταγης" . Συνεχιζεις ομως να αγκυλωνεσαι στην ιδεα του D/s μεσα απο μια το πρισμα μιας ουτοπιας - την απολυτη ταυτιση.
Θεωρω οτι δεν μπορει το Bdsm ,γιατι
στερειται το υποβαθρο , να αποτελει ιδανικό με την εννοια της πινακιδας που οδηγει προς μια συγκεκριμενη κατευθυνση με την υποσχεση της αυτοπραγματωσης.
Το bdsm μπορει να δωσει πολυ απολαυση, και στην καλυτερη ενα ψυχικο παυσιπονο. Ως εκει.
Επισης νομιζω πως ηρθε η ωρα να αποκυρηξεις το D/s ως προιον πνευματικης απελπισιας και να αναγνωρισεις την πρακτικη, πραγματιστικη διασταση του Bdsm δηλ το S/m  

Οπως και να χει διαπιστώνω πως συνεχιζεις να εισαι ένα ανήσυχο πνευμα που αμφισβητει .
Σου τονιζω όμως ότι η το νημα αυτό εχει την μορφη ερώτησης του τυπου «isn’t it?»
προδιδοντας την αναγκη σου για επιβεβαιωση της ορθοτητας της σκεψης σου από αλλα μελη.

 

Κι εγώ 

Όμως, το να μπορεί κανείς να υπακούσει και χωρίς καρότο, θέλει μαγκιά