Γαλέρα

Καλωσορίσατε στη Γαλέρα.
Κόντρα στα συνήθη, στη συγκεκριμένη Γαλέρα ταξιδεύουν ελεύθεροι άνθρωποι.
Βεβαίως για όποιον θέλει έχουμε και σκοινιά και αλυσίδες.
Οι μετακινήσεις δωρεάν.
Το πρόγραμμα ελεύθερο, αρκεί να είναι συναφές με το BDSM.
No holds barred (αλλά με ευγένεια...)
Δεν διαθέτουμε μπρατσάκια ή ντραμαμίνες.
Καθείς τα δικά του.

---------- Post added at 15:09 ---------- Previous post was at 15:06 ----------

Πολιτιστικά. Δημοσίευση 1η


Η συγκεκριμένη ιστορία υπάρχει και σε άλλο νήμα
αλλά αυτό δεν είναι double post. Από την πρώτη δημοσίευση λείπουν τα σχόλια.

Το γοητευτικό σ' αυτήν είναι το επιμύθιο. Ή - πιο σωστά - η εύρεση του επιμυθίου,
καθώς αυτό δεν είναι προφανές. Ένα πιθανό επιμύθιο είναι η περιπλοκότητα της
αναζήτησης της αλήθειας. Η αλήθεια έχει μεγάλη σημασία σε όλες τις ανθρώπινες
σχέσεις συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων εντός του BDSM.
Η αναζήτηση της αλήθειας είναι ένα όμορφο παιχνίδι.






Σ’ ένα σύδεντρο (藪の中, Yabu no Naka)

 ​

Κατάθεση ενός ξυλοκόπου στον Διευθυντή της Αστυνομίας
ΜΑΛΙΣΤΑ Κύριε. Εγώ ήμουν που βρήκα το πτώμα. Σήμερα το πρωί, όπως κάθε μέρα,
πήγα να κόψω την επιτρεπόμενη ποσότητα από τους ξυλεύσιμους κέδρους,
όταν αντίκρισα το πτώμα σ’ ένα σύδεντρο, σε μια φαρδιά τάφρο ανάμεσα στα βουνά.
Το ακριβές σημείο;
Γύρω στα 150 μέτρα απ’ τον καρόδρομο της Γιαμασίνα. Εκεί είναι ένα
ξέμακρο σύδεντρο από μπαμπού και κέδρους. Το πτώμα κειτόταν ανάσκελα
και φορούσε ένα γαλαζωπό μεταξωτό κιμονό κι’ ένα τσαλακωμένο μαντήλι στο
κεφάλι με τον τρόπο που συνηθίζεται στο Κυότο. Στο στήθος είχε ένα τραύμα
από ένα και μόνο τρύπημα του σπαθιού. Τα φύλλα από τα μπαμπού, που ήταν
πεσμένα ολόγυρα, ήταν βαμμένα από ματωμένους ανθούς. Όχι. Το αίμα είχε
σταματήσει να τρέχει. Πιστεύω οτι η πληγή πρέπει να είχε στεγνώσει.
Α ναι! Ήταν και μια αλογόμυγα κολλημένη δίπλα στην πληγή, που ούτε έδωσε
σημασία στα βήματα μου.
Με ρωτάτε αν είδα κανένα σπαθί ή κάτι τέτοιο;
Όχι. Τίποτε, Κύριε. Το μόνο που βρήκα ήταν ένα σκοινί, στη ρίζα ενός
κέδρου, εκεί κοντά. Α ναι! Εκτός από το σκοινί, βρήκα και μια χτένα.
Τίποτε άλλο. Θα πρέπει να είχε παλέψει πριν δολοφονηθεί, γιατί το χορτάρι
και τα χαμόκλαδα γύρω ήταν ποδοπατημένα.
«Είδες κανένα άλογο εκεί κοντά;»
Όχι Κύριε. Εδώ δυσκολεύεται να μπει άνθρωπος εκεί μέσα, όχι άλογο.




Κατάθεση ενός περιπλανώμενου Βουδιστή ιερέα στον Διευθυντή της Αστυνομίας
Ώρα; Είμαι βέβαιος οτι πρέπει να ‘ταν γύρω στο μεσημέρι χτες, Κύριε.
Βρισκόταν ο δύστυχος στο δρόμο που πάει από τη Σεκιγιάμα στη Γιαμασίνα.
Περπατούσε προς την κατεύθυνση της Σεκιγιάμα. Μαζί του ήταν μια γυναίκα,
που αργότερα έμαθα οτι ήταν η σύζυγος του, καβάλα σ’ ένα άλογο. Το
πρόσωπο της κρυβόταν από ένα μαντήλι ριγμένο στο κεφάλι. Το μόνο που
μπόρεσα να ξεχωρίσω, ήταν το χρώμα των ρούχων της. Ήταν ανοιχτό μωβ,
λιλά. Το άλογο της ήταν καστανότριχο, με όμορφη χαίτη.
 
Τι ύψος είχε η κυρία;
Ήταν πολύ ψηλή. Γύρω στο 1.75 θα ‘λεγα. Μιας και είμαι ένας απλός
Βουδιστής ιερέας, δεν πρόσεξα πολλές λεπτομέρειες στην εμφάνιση της.
Ο άντρας πάντως ήταν οπλισμένος με ξίφος, τόξο και βέλη. Το θυμάμαι ότι
είχε τουλάχιστον καμιά εικοσαριά βέλη στη φαρέτρα του.
 
Δεν το περίμενα καθόλου οτι αυτή θα ήταν η μοίρα του. Αληθινά, η ζωή ενός
ανθρώπου είναι τόσο φευγαλέα όσο μια αστραπή ή όσο η πρωινή πάχνη που
στεγνώνει στον καυτό ήλιο. Τα λόγια μου δεν αρκούν για να εκφράσουν τη
λύπη μου γι’ αυτόν.




Κατάθεση ενός χωροφύλακα στον Διευθυντή της Αστυνομίας
Το μούτρο που συνέλαβα; Είναι ένας διαβόητος ληστής που ακούει στο όνομα
Ταζομάρου. Όταν τον έπιασα, τον είχε γκρεμίσει πάνω στις πέτρες το άλογο
του και μετά βίας σερνόταν. Βογκούσε πάνω στη γέφυρα του Αουαταγκούτσι.
Τι ώρα ήταν;
Νωρίς χθες το βράδυ. Θα πρέπει επίσης ν’ αναφέρω ότι είχα προσπαθήσει και
τις προάλλες να τον συλλάβω, αλλά δυστυχώς κατάφερε να μου ξεφύγει.
Φορούσε σκούρο μπλε μεταξωτό κιμονό και είχε περασμένο στη ζώνη του
daitō (μακρύ ξίφος).
 
Κι’ όπως βλέπετε, απ’ όσα είχε πάνω του, κάπου βρήκε τόξο και βέλη.
Λετε οτι μοιάζουν μ’ εκείνα που είχε ο μακαρίτης;
Τότε αυτός θα πρέπει να είναι ο δολοφόνος. Ο Ταζομάρου. Το τόξο με τις
τυλιγμένες δερμάτινες λουρίδες, η μαύρη λουστραρισμένη φαρέτρα, τα
δεκαεπτά βέλη τελειωμένα με φτερά γερακιού – όλα αυτά τα είχε επάνω του
νομίζω.
Μάλιστα Κύριε. Όπως είπατε κι’ εσείς. Το άλογο ήταν καστανότριχο, με
όμορφη πυκνή χαίτη. Το βρήκα να βόσκει στην άκρη του δρόμου, λίγο πιο
πέρα απ’ την πέτρινη γέφυρα με το μακρύ του γκέμι να κρέμεται κάτω. Το
οτι τον πέταξε κάτω το άλογο, είναι σίγουρα σημάδι της Θείας Πρόνοιας.
Απ’ όλους τους ληστές που λυμαίνονται τα περίχωρα του Κυότο, αυτός ο
Ταζομάρου υπήρξε ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος για τις γυναίκες της
πόλης. Το περασμένο φθινόπωρο, βιάστηκε μια παντρεμένη γυναίκα κι’ ένα
νέο κορίτσι που είχαν έρθει στο βουνό για να προσκυνήσουν στο Ναό
Τορίμπε. Υπάρχουν υποψίες οτι αυτός το έκανε. Εάν πράγματι αυτός
δολοφόνησε τον άνδρα, ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να έκανε στη γυναίκα του.
Ίσως θα ‘ταν σκόπιμο, η Εντιμότητα Σας, να εξετάσει κι’ αυτό το θέμα.




Κατάθεση μιας γριάς γυναίκας στον Διευθυντή της Αστυνομίας
Μάλιστα Κύριε.
(Κλαίει...)
Αυτό το σώμα που κείτεται εδώ, είναι ο άνδρας που παντρεύτηκε την κόρη μου.
Όχι, δεν καταγόταν απ’ το Κυότο. Ήταν σαμουράι στην πόλη Κόκουφου της
επαρχίας Ουακάσα. Ονομαζόταν Καναζάουα Νο Τακέχικο και ήταν είκοσι έξι
χρονών. Ήταν ήσυχος άνθρωπος και είμαι σίγουρη οτι ποτέ δεν είχε κάνει
κάτι για να προκαλέσει το θυμό κάποιου άλλου.
Η θυγατέρα μου; Ονομάζεται Μασάκο και είναι είκοσι χρονών. Είναι μια
ζωηρή, κεφάτη κοπέλα, αλλά είμαι σίγουρη οτι ποτέ δεν έκανε κάτι με
κάποιον άλλο άνδρα που θα μπορούσε να ντροπιάσει τον Τακέχικο. Έχει ένα
μακρουλό πορσελανένιο πρόσωπο και πράσινα μάτια σαν να ‘ναι καμωμένα από
νεφρίτη.
 
Χθες, έφυγαν με τον Τακέχικο για την Ουακάσα. Τι συμφορά κι’ αυτή, να
τελειώσουν τόσο άσχημα τα πράγματα!
Τι απέγινε η κορούλα μου;
(Κλαίει με αναφιλητά...)
Εντάξει...δεν μπορώ παρά να δεχτώ το χαμό του γαμπρού μου...
Τρέμω όμως Κύριε για την κόρη μου. Τρέμω για την τύχη της...
Για όνομα του Θεού!
Μην αφήσετε πέτρα όρθια ώσπου να τη βρείτε!
Τον μισώ αυτόν τον κακούργο...τον Ταζομάρου ή όπως αλλιώς τον λένε!
Όχι μόνο τον γαμπρό μου...
Αλλά και την κόρη μου;
(Η φωνή της πνίγεται σε δυνατά αναφιλητά...)




Η ομολογία του Ταζομάρου
Αυτόν τον σκότωσα! Ναι, τον σκότωσα!
Όχι όμως τη γυναίκα του!
Που έχει πάει;
Που θέλετε να ξέρω; Α, για μια στιγμή! Όσο και να με βασανίσετε, δεν
μπορώ να ομολογήσω κάτι που δεν ξέρω. Μια που έφτασαν ως εδώ τα πράγματα, θα σας τα πω όλα!
Τους αντάμωσα χτες, λίγο μετά το μεσημέρι. Αμέσως μόλις τους αντίκρισα,
φύσηξε μια πνοή ανέμου και σήκωσε το μαντήλι από το πρόσωπο της. Μόνο μια
ματιά πρόλαβα να ρίξω γιατί σκεπάστηκε αμέσως. Έμοιαζε με άγγελο. Το πήρα
αμέσως απόφαση να την κάνω δική μου, ακόμα και αν αυτό σήμαινε οτι έπρεπε
να σκοτώσω τον άντρα της.
Γιατί; Για μένα ένας φόνος δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία όσο ίσως
νομίζετε. Όταν αρπάζεις μια γυναίκα, ο άντρας της πρέπει να σκοτωθεί έτσι
κι’ αλλιώς. Εγώ όταν σκοτώνω, χρησιμοποιώ το σπαθί που έχω στη ζώνη μου.
Γιατί δηλαδή; Είμαι ο μόνος που σκοτώνει ανθρώπους; Εσείς δεν
χρησιμοποιείτε τα σπαθιά σας; Εσείς σκοτώνετε τον κόσμο με τη δύναμη σας,
με τα λεφτά σας. Μερικές φορές σκοτώνετε ανθρώπους με το πρόσχημα οτι
θέλετε το καλό τους. Είναι αλήθεια ότι δεν ματώνουν˙ χαίρουν άκρας
υγείας, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους έχετε σκοτώσει. Δεν ξέρω αν
τα δικά μου εγκλήματα είναι μεγαλύτερα από τα δικά σας...
(Γελά ειρωνικά...)
Καλό θα ‘ταν βέβαια να μπορούσα να αρπάξω τη γυναίκα χωρίς να σκοτώσω τον
άντρα της. Έτσι αποφάσισα να του την πάρω και να κάνω ό,τι μπορώ για να
μην τον σκοτώσω. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει στον καρόδρομο της
Γιαμασίνα. Έτσι κατάφερα να τους παρασύρω προς τα βουνά.
Δεν ήταν δύσκολο. Συνεχίσαμε το ταξίδι μαζί. Τους είπα πως είχα
ανακαλύψει μια παλιά κρυψώνα, εκεί ψηλά στο βουνό, την είχα ανοίξει και
είχα βρει πολλούς καθρέφτες και σπαθιά. Συνέχισα, λέγοντας τους ότι τα
‘χα θάψει όλα σ’ ένα σύδεντρο πίσω απ’ το βουνό κι’ ότι ήθελα να τα
πουλήσω πολύ φτηνά, σ’ όποιον θα ‘θελε να τ’ αγοράσει. Έπειτα...
Είδατε τι φοβερό πράγμα είναι η ανθρώπινη αδυναμία; Η πλεονεξία; Εκείνος
είχε αρχίσει να δελεάζεται απ’ τα λόγια μου, πριν καλά - καλά το
καταλάβει. Σε λιγότερο από μισή ώρα, μ’ ακολουθούσαν με το άλογο τους
προς το βουνό.
Όταν φτάσαμε μπροστά στο σύδεντρο, τους είπα ότι εκεί ήταν θαμμένος ο
θησαυρός κι’ ότι – αν ήθελαν – μπορούσαν να ‘ρθουν να τον δουν. Ο άντρας
δεν είχε αντίρρηση – τον είχε τυφλώσει η απληστία. Η γυναίκα είπε οτι θα
περίμενε καβάλα στο άλογο της. Ήταν φυσικό να πει κάτι τέτοιο, όταν είδε
πόσο πυκνό ήταν το σύδεντρο. Για να πω την αλήθεια, το σχέδιο μου πήγαινε
ακριβώς όπως το είχα σκεφτεί: μπήκα στο σύδεντρο μαζί του κι’ αφήσαμε τη
γυναίκα μόνη της.
Το σύδεντρο στην αρχή του αποτελείται μόνο από μπαμπού. Πενήντα περίπου
μέτρα πιο κάτω, υπάρχει μια συστάδα από κέδρους. Ήταν ότι έπρεπε για το
σκοπό μου. Καθώς προχωρούσαμε, του είπα ένα απίστευτο ψέμα: ότι ο
θησαυρός ήταν θαμμένος κάτω από τους κέδρους. Κι’ όμως δεν έφερε την
παραμικρή αντίρρηση. Τόσο τυφλωμένος ήταν. Μετά από λίγο, τα μπαμπού
αραίωσαν και φτάσαμε στην πρώτη σειρά από κέδρους. Τη στιγμή που
κοντοστάθηκε, του χίμηξα από την αδύνατη πλευρά του. Ήταν καλός ξιφομάχος
και είχε αρκετή δύναμη. Η δύναμη όμως δεν αρκεί για ν’ αντιμετωπίσει
κανείς το απρόβλεπτο. Η πείρα μου το δίδαξε αυτό. Κοκάλωσε και δεν
μπόρεσε ν’ αντιδράσει. Σε λίγο τον είχα δέσει στη ρίζα ενός κέδρου. Που
βρήκα το σκοινί; Δόξα να ‘χει ο Θεός, επειδή είμαι ληστής, είχα ένα
σκοινί μαζί μου, γιατί όλο και κάποιον τοίχο αναγκάζομαι να σκαρφαλώσω.
Φυσικά δεν δυσκολεύτηκα να του βουλώσω το στόμα με μερικά φύλλα από
μπαμπού.
Μόλις ξεμπέρδεψα μαζί του, πήγα στη γυναίκα του και της ζήτησα να ‘ρθει
να τον δει, επειδή τον είχε πιάσει μια ξαφνική αδιαθεσία. Περιττό να πω
ότι κι’ αυτό το κόλπο μου έπιασε. Βγάζοντας το ψάθινο της, μου έδωσε το
χέρι της και την οδήγησα στο βάθος του σύδεντρου. Τη στιγμή που αντίκρισε
το σύζυγο της δεμένο, τράβηξε ένα tantō (μακρύ μαχαίρι).
 
Ποτέ μου δεν έχω ξαναδεί γυναίκα τόσο μανιασμένη. Αν δεν ήμουν
προετοιμασμένος, θα την είχα φάει στα πλευρά. Τραβήχτηκα στο πλάι, αλλά
εκείνη συνέχισε τις προσπάθειες της να με χτυπήσει. Θα μπορούσε να με
είχε τραυματίσει σοβαρά ή και να με σκοτώσει ακόμα. Είχε να κάνει όμως με
τον Ταζομάρου. Κατάφερα να της πετάξω απ’ τα χέρια το μαχαίρι, χωρίς να
τραβήξω το δικό μου ξίφος. Ακόμα και η πιο δυνατή γυναίκα, νοιώθει
ανυπεράσπιστη χωρίς όπλο. Στο τέλος μπόρεσα να ικανοποιήσω τον πόθο μου,
χωρίς να πάρω τη ζωή του άντρα της.
Ναι...χωρίς να πάρω τη ζωή του. Δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Ήμουν έτοιμος
να εξαφανιστώ, όταν εκείνη, με δάκρυα στα μάτια, γαντζώθηκε απελπισμένα
από το μπράτσο μου. Με σπασμένη φωνή, μου είπε ότι πρέπει να πεθάνει ή ο
άντρας της ή εγώ. Γι’ αυτήν, ήταν χειρότερο κι’ απ’ το θάνατο να
γνωρίζουν δύο άντρες τη ντροπή της. Στο τέλος, κατόρθωσε να ψελλίσει ότι
θ’ ανήκε σε όποιον από τους δύο μας επιζούσε. Ήταν η πρώτη φορά που
θέλησα πραγματικά να τον σκοτώσω...
(Τα μάτια του σκοτείνιασαν καθώς ξεστόμισε αυτά τα λόγια...)
Ο τρόπος που μιλάω με κάνει οπωσδήποτε να φαίνομαι σκληρότερος από σας.
Αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή εσείς δεν είδατε το πρόσωπο της.
Ιδίως το πως έκαιγαν τα μάτια της εκείνη τη στιγμή. Όταν ενώθηκαν οι
ματιές μας, ήθελα να γίνει δικιά μου ακόμα κι’ αν με χτυπούσε
αστροπελέκι. Ήθελα να την κάνω δικιά μου...μόνο αυτή τη σκέψη είχα στο
μυαλό μου. Δεν ήταν μόνο πόθος, όπως ίσως νομίζετε. Αν δεν ήταν τίποτ’ άλλο
από πόθος, δεν θα με πείραζε καθόλου να της δώσω μια σπρωξιά και να
σηκωθώ να φύγω. Έτσι δεν θα λέρωνα το σπαθί μου με το αίμα του. Την
στιγμή όμως εκείνη, που είδα το πρόσωπο της μέσα στο σκοτεινό σύδεντρο,
αποφάσισα να μην φύγω από ‘κει αν δεν τον σκότωνα.
Φυσικά δεν ήθελα να τον σκοτώσω με άνανδρο τρόπο. Τον έλυσα και του είπα
να μονομαχήσουμε. Το σκοινί που βρήκατε στη ρίζα του κέδρου είναι το
σκοινί που τον έδεσα. Μανιασμένος από θυμό, τράβηξε το ξίφος του και –
γρήγορα σαν αστραπή – όρμησε καταπάνω μου, χωρίς να βγάλει ούτε λέξη.
Περιττεύει να σας πω ποιο ήταν το αποτέλεσμα της μάχης. Η εικοστή τρίτη
σπαθιά ήταν...παρακαλώ θυμηθείτε το αυτό. Ακόμα μου κάνει εντύπωση.
Κανένας δεν έχει αντέξει μαζί μου περισσότερο από είκοσι σπαθιές!
(...Χαμογελάει αυτάρεσκα...)
Όταν εκείνος έπεσε, στράφηκα προς το μέρος της, χαμηλώνοντας το ματωμένο
σπαθί μου. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη, διαπίστωσα πως είχε εξαφανιστεί.
Αναρωτήθηκα που είχε πάει. Τη γύρεψα στη συστάδα των κέδρων. Τέντωσα τ’
αυτιά μου, αλλά το μόνο που άκουσα ήταν τα βογκητά του αντιπάλου μου.
Φαίνεται πως – μόλις διασταυρώσαμε τα ξίφη μας – εκείνη έτρεξε μέσα απ’
το σύδεντρο να ζητήσει βοήθεια. Όταν το σκέφτηκα αυτό, αποφάσισα πως ήταν
για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Έτσι του άρπαξα το σπαθί, το τόξο και
τα βέλη κι’ έτρεξα προς το δρόμο του βουνού. Εκεί βρήκα το άλογο της
λυτό, να βόσκει ακόμα. Θα ξοδέψω άδικα τα λόγια μου αν σας πω
περισσότερες λεπτομέρειες. Πριν μπω στην πόλη, είχα ήδη ξεφορτωθεί το
σπαθί μου. Δεν έχω τίποτε άλλο να πω!
Το ξέρω ότι το κεφάλι μου είναι ήδη στην αγχόνη!
Εμπρός λοιπόν! Καταδικάστε με σε θάνατο!
(...Φωνάζει με προκλητικό ύφος)




Η ομολογία μιας νεαρής γυναίκας που βρέθηκε να κρύβεται στο Ναό Σιμίζου
Αυτός ο άντρας με το μπλε μεταξωτό κιμονό με χτύπησε και με έριξε καταγής.
Με γύρισε μπρούμυτα πιέζοντας με το γόνατο του στη μέση μου για να μην
μπορώ να ξεφύγω και με το μαχαίρι του έκοψε τα ρούχα μου. Αφού με
ανάγκασε να του παραδοθώ, γύρισε και κοίταξε τον δεμένο σύζυγο μου που
έβλεπε τα πάντα, γελώντας κοροϊδευτικά. Πόσο τρομοκρατημένος θα πρέπει
να ‘ταν ο άντρας μου! Όσο κι’ αν πάλευε όμως να ελευθερωθεί, τόσο το σκοινί
χωνόταν όλο και βαθύτερα στις σάρκες του. Παρά το μαρτύριο μου, έτρεξα
τρεκλίζοντας κοντά του. Ή μάλλον, προσπάθησα να τρέξω, γιατί ο βιαστής
μου με άρπαξε απ’ τα μαλλιά και με πέταξε αμέσως κάτω. Ακριβώς εκείνη τη
στιγμή, είδα μια απερίγραπτη λάμψη στα μάτια του συζύγου μου. Κάτι το
ανείπωτο...τα μάτια του με κάνουν και τρέμω ακόμα και τώρα. Αυτή η
στιγμιαία ματιά του άντρα μου, που δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, μου
είπε όλα όσα είχε στην καρδιά του. Αυτό το φως στα μάτια του δεν ήταν
ούτε θυμός, ούτε λύπη...μόνο πάγος, ένα βλέμμα μίσους. Νοιώθοντας
μεγαλύτερο πόνο απ’ τα μάτια του παρά απ’ το χτύπημα του ληστή, έβγαλα
άθελα μου ένα ουρλιαχτό κι’ έχασα τις αισθήσεις μου.
Κάποια στιγμή συνήλθα και διαπίστωσα οτι ο κακοποιός με το μπλε κιμονό
είχε φύγει. Είδα μόνο τον άντρα μου, δεμένο στη ρίζα του κέδρου. Σηκώθηκα
με κόπο και κοίταξα το πρόσωπο του˙ η έκφραση στα μάτια του δεν είχε αλλάξει.
Ψυχρή περιφρόνηση και μίσος. Απ’ τη μεριά μου, ντροπή, θλίψη και
θυμός...δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτά που ένοιωθα εκείνη τη
στιγμή. Στάθηκα στα πόδια μου και τον πλησίασα.
«Άντρα μου» του είπα, «αφού έφτασαν ως εδώ τα πράγματα, δεν μπορώ πια να
ζήσω μαζί σου. Είμαι αποφασισμένη να πεθάνω...αλλά θα πρέπει να πεθάνεις
κι’ εσύ μαζί μου. Με είδες να ντροπιάζομαι. Δεν μπορώ να σ’ αφήσω να
ζήσεις».
Τίποτ’ άλλο δεν μπόρεσα να πω. Εκείνος συνέχισε να με κοιτάζει με το ίδιο
μίσος και την ίδια περιφρόνηση. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει! Έψαξα να
βρω το σπαθί του. Θα πρέπει να το ‘χε πάρει ο ληστής. Δεν υπήρχαν στο
σύδεντρο ούτε το σπαθί, ούτε το τόξο και τα βέλη του. Ευτυχώς όμως, το
δικό μου μαχαίρι, βρισκόταν στα πόδια μου. Φέρνοντας το πάνω απ’ το
κεφάλι μου είπα ξανά:
«Τώρα, δώσε μου τη ζωή σου. Κι’ εγώ θα σε ακολουθήσω αμέσως».
Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια, κούνησε με δυσκολία τα χείλη του. Επειδή το
στόμα του ήταν γεμάτο φύλλα, δεν μπορούσε φυσικά να μιλήσει. Κατάλαβα
όμως τι ήθελε να πει απ’ τα μάτια του. Δυό λέξεις μόνο, γεμάτες μίσος:
«Σκότωσε με!». Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, παρόλο που ήξερα τι έκανα,
έχωσα το μαχαίρι μου στο στήθος του, μέσα απ’ το κιμονό του.
Θα πρέπει να ‘χασα και πάλι τις αισθήσεις μου. Μέχρι να ξανασηκώσω το
κεφάλι μου, είχε αφήσει και την τελευταία του πνοή – δεμένος πάντα. Μια
αχτίδα απ’ τον ήλιο που έδυε, πέρασε μέσα απ’ τους κέδρους και τα μπαμπού
και φώτισε το χλωμό πρόσωπο του. Καταπίνοντας τους λυγμούς μου, έλυσα το
σκοινί από το άψυχο σώμα του. Και...τι απέγινε μετά μ’ εμένα, δεν έχω
άλλη δύναμη να σας το πω. Το σίγουρο είναι οτι δεν βρήκα τη δύναμη για να
πεθάνω. Τρυπήθηκα στο λαιμό με το μαχαίρι, έπεσα στα νερά της λίμνης,
στους πρόποδες του βουνού, προσπάθησα με διάφορους τρόπους να πάρω τη ζωή
μου. Δεν μπόρεσα κι’ εξακολουθώ να ζω ατιμασμένη...
(Μορφάζει θλιμμένα...)
Είμαι τόσο ανάξια που ακόμα κι’ ο Θεός με απαρνήθηκε. Σκότωσα τον άντρα
μου. Βιάστηκα από έναν κακούργο.
Τι μπορώ να κάνω; Τι άλλο...μπορώ...τι;
(Κλαίει με δυνατούς λυγμούς...)




Η ιστορία του δολοφονημένου όπως την διηγήθηκε ο ίδιος
στον ψυχοπομπό του κατά το πέρασμα στην άλλη μεριά
Αφού βίασε την γυναίκα μου, ο ληστής, έτσι όπως ήταν καθισμένος κοντά
της, προσπάθησε να την παρηγορήσει. Εγώ, φυσικά, δεν μπορούσα να
μιλήσω. Ήμουν δεμένος χειροπόδαρα στη ρίζα ενός κέδρου. Στο μεταξύ όμως,
της έκλεινα κάθε τόσο το μάτι, σαν να της έλεγα «Μην πιστεύεις το ληστή».
Αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελα να της δώσω. Η γυναίκα μου όμως, έτσι όπως
καθόταν απελπισμένη στα φύλλα των μπαμπού, δεν έλεγε να σηκώσει το κεφάλι
της. Μου ‘δινε την εντύπωση ότι άκουγε αυτά που της έλεγε εκείνος.
Κόντευα να τρελαθώ από τη ζήλια μου. Στο μεταξύ, ο ληστής δεν σταματούσε
να μιλάει, περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο. Στο τέλος, έκανε την
αναίσχυντη πρόταση του: «Απ’ τη στιγμή που λερώθηκε η τιμή σου, δεν
πρόκειται να τα πας καλά με τον άντρα σου. Τι λες λοιπόν; Θέλεις να
γίνεις δικιά μου; Ο έρωτας μου είναι αυτός που μ’ έκανε βίαιο μαζί σου».
Ενώ μιλούσε ο παλιάνθρωπος, η γυναίκα μου σήκωσε τα μάτια της, σαν
υπνωτισμένη. Ποτέ δεν την είχα ξαναδεί τόσο όμορφη, όσο εκείνη τη στιγμή.
Και τι νομίζετε οτι του απάντησε η πανέμορφη σύζυγος μου, ενώ εγώ ήμουν
δεμένος και ανήμπορος; Είμαι χαμένος στο άπειρο, αλλά κάθε φορά που
σκέφτομαι την απάντηση της, με καίνε ο θυμός και η ζήλια. Τα λόγια της
ήταν... «Τότε πάρε με μαζί σου, όπου κι’ αν πας».
Και δεν είναι μόνο αυτό το κρίμα της. Αν αυτό ήταν όλο, δεν θα
βασανιζόμουν τόσο πολύ στο σκοτάδι. Καθώς έφευγε από το σύδεντρο, λες και
υπνοβατούσε, χέρι – χέρι με το ληστή, ξαφνικά χλόμιασε και στράφηκε προς
το μέρος μου, εκεί που ήμουν δεμένος στη ρίζα του κέδρου. «ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ!»
του φώναξε. «Δεν μπορώ να είμαι δικιά σου, όσο είναι ζωντανός αυτός».
«ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ!» συνέχισε να φωνάζει σαν να ‘χε τρελαθεί. Ακόμα και τώρα,
οι λέξεις αυτές με κάνουν να νοιώθω ότι θα πέσω με το κεφάλι μέσα σε μια
απύθμενη σκοτεινή άβυσσο. Έχει ξαναβγεί ποτέ τέτοιο μίσος από ανθρώπινο
στόμα; Έχει ξανακούσει, έστω και μια φορά, ανθρώπινο αυτί τέτοιες
καταραμένες λέξεις;
ΈΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...
(...κραυγάζει)
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο ληστής σκοτείνιασε... «ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ!» του
φώναξε αρπάζοντας τον απ’ το μπράτσο. Την κοίταξε κατάματα, χωρίς να της
πει ούτε ναι, ούτε όχι... αλλά πριν προλάβω να μαντέψω τι θα της
απαντούσε, ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΤΡΩΜΕΝΑ
ΦΥΛΛΑ ΤΩΝ ΜΠΑΜΠΟΥ!
(...κραυγάζει)
Σταύρωσε ήρεμα τα χέρια του, με κοίταξε και είπε: «Τι θέλεις να γίνει;
Θέλεις να τη σκοτώσεις ή θα την αφήσεις να ζήσει; Μόνο ένα νεύμα
χρειάζεται να κάνεις. Θα τη σκοτώσεις;»
Γι’ αυτά του τα λόγια και μόνο, θα ‘θελα να συγχωρήσω τα εγκλήματα του.
Ενώ δίσταζα, εκείνη έβγαλε μια φοβισμένη κραυγή κι’ άρχισε να τρέχει. Ο
ληστής έτρεξε αμέσως να την πιάσει, αλλά του ξέφυγε.
Όταν εξαφανίστηκε η γυναίκα μου, αυτός πήρε το σπαθί, το τόξο και τα βέλη
μου. Με ένα μόνο ζυγισμένο χτύπημα έκοψε το σκοινί που με κρατούσε
δεμένο. Τον θυμάμαι να μουρμουρίζει με βαριά φωνή:
«Και τώρα η δική μου μοίρα...».
Στη συνέχεια, χάθηκε απ’ το σύδεντρο. Μια βαθιά σιωπή απλώθηκε
παντού. Και μέσα στην απόλυτη σιωπή άκουσα κάποιον να κλαίει γοερά.
Λύθηκα εντελώς. Έστησα με προσοχή τα αυτιά μου και αφουγκράστηκα. Δεν
μπορούσα να καταλάβω. Αυτό που άκουγα μου φαινόταν οικείο. Σηκώθηκα από
τη ρίζα του κέδρου, εντελώς εξαντλημένος. Μπροστά μου, λαμπερή, γυάλιζε η
λεπίδα από το μαχαίρι που ‘χε πέσει από τα χέρια της γυναίκας μου. Έσκυψα
και το σήκωσα...Καθώς το πρόσωπο μου καφρεφτίστηκε στη λεπίδα, είδα
γυαλιστερές στάλες να τρέχουν στα μάγουλα μου. Το κλάμα που άκουγα ήταν
το δικό μου.
(...Μεγάλη παύση...)
Χωρίς δεύτερη σκέψη, έπιασα το μαχαίρι με τα δυο μου χέρια και το κάρφωσα
στο στήθος μου. Ένας κόμπος αίμα ανέβηκε στο στόμα μου. Πηχτό και αλμυρό.
Δεν ένοιωσα όμως καθόλου πόνο. Όταν άρχισε να παγώνει το στήθος μου, όλα
σώπασαν, σαν τους νεκρούς στους τάφους τους. Τι απόλυτη σιωπή! Ούτε ένα
κελάηδημα δεν ακουγόταν στον ουρανό. Μόνο ένα μοναχικό φως απλωνόταν
στους κέδρους και στο βουνό. Σιγά – σιγά, άρχισε να σβήνει, ώσπου χάθηκαν
απ’ τα μάτια μου κέδροι και μπαμπού. Έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένος, μ’
αγκάλιασε η σιωπή.
Ξαφνικά, κάποιος σύρθηκε κοντά μου. Προσπάθησα να δω ποιος ήταν, όμως το
σκοτάδι είχε απλωθεί παντού. Κάποιος...αυτός ο κάποιος τράβηξε απαλά το
μαχαίρι από το στήθος μου με το αόρατο χέρι του. Το στόμα μου γέμισε αίμα
για μια ακόμα φορά....
Και τότε...

...βούτηξα οριστικά στο σκοτάδι του απείρου...​

 
===============================================================================

Ryūnosuke Akutagawa (芥川 龍之介), απόδοση ελεύθερη.​

 

μονο και αν ..... η oursala anters σε ταινια του piter sellers. δινει το ρυθμο.................

 

Βεβαίως!! Συνταξιδεύει η κυρία μαζί μας. Το μόνο κακό είναι ότι πλέον είναι κάποιας ηλικίας και δεν διασκεδάζει όπως παλιότερα

==========================================================================

Ανακοίνωση του Πλοιάρχου:

Πλέουμε προς Αργεντινή. Παρακαλούνται οι κ. κ. επιβάτες να μην βαράνε τον πιανίστα, ειδάλλως θα βρεθούν στο μπαλαούρο...

Μουσικό Διάλειμμα​

(...μαντηλάκια πωλούνται στην καντίνα)

 

Επίκαιρο σχόλιο του Πλοιάρχου:

Με τα πτωχά λατινικά που γνωρίζω:

Ultima ratio Regum

(...το τελευταίο επιχείρημα του Βασιλέως)

(...ενίοτε το εφαρμόζει και ο Πλοίαρχος, αλλά
όχι επί πλήκτρων.)

=============================================================================

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου


Έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση ότι το επάγγελμα της πόρνης
είναι το αρχαιότερο του κόσμου. Μέγα λάθος. Το αρχαιότερο επάγγελμα
του κόσμου είναι το επάγγελμα του πολιτικού.
Οι πολιτικοί εφεύραν το νόμο για να οριοθετήσουν την ηθική (ή πιο σωστά
την ανηθικότητα τους: "Αυτά που κάνω εγώ είναι νόμιμα.
Αυτά που κάνεις εσύ είναι παράνομα").
Έτσι προέκυψαν οι δικηγόροι. Το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα.
Κάπου όμως ο κόσμος άρχισε να ενίσταται. Οι πολιτικοί συνεδρίασαν με τους
δικηγόρους γιατί έπρεπε να βρουν μια λύση για να είναι ευχαριστημένο το
πόπολο. Ιδού η λύσις: Σεξ προσιτό σε όλους.
Έτσι εφευρέθηκαν οι πόρνες. Το τρίτο αρχαιότερο επάγγελμα.
Και όλοι ευχαριστήθηκαν.
Εκτός από μερικούς στρυφνούς και ανάποδους που κατάλαβαν ότι τους κοροϊδεύουν.
Αυτοί σιχτίρισαν και αποφάσισαν να την κάνουν για τροπικότερα μέρη.
Έτσι προέκυψαν οι ναυτικοί, το τέταρτο αρχαιότερο επάγγελμα.


(Πρόκειται περί σάτυρας. Ουδεμία πρόθεση προσβολής των σεπτών
λειτουργημάτων του δικηγόρου και του πολιτικού)


==============================================================================

Διακοπή για διαφημίσεις με λίγη μουσική
(είναι κατάλληλη για sessions, προσοχή μόνο μην πνιγείτε)​

 

Απολογία του Πλοιάρχου:

Αγαπητοί επιβάτες

Σκόπευα να αναρτήσω ένα νήμα με τίτλο: "Μπουτάκια, χειρισμός τους"
Δυστυχώς όμως φοβούμαι ότι αν το κάνω, θα δω αναρτημένη καμιά φωτογραφία
διαμελισμένων πτωμάτων από τον εμφύλιο της Ρουάντα,
δίκην υπομνήσεως ότι στα μπουτάκια πρέπει να φερόμαστε με τρυφερότητα.
Προκειμένου λοιπόν να μην κατηγορηθώ για αναμόχλευση των φυλετικών παθών
μεταξύ Χούτου και Τούτσι, αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το θέμα.  


Ολίγη μουσική ως αποζημίωση:





---------- Post added at 02:48 ---------- Previous post was at 01:50 ----------

Ανάρτησις Πλοιάρχου στον πίνακα ανακοινώσεων της Γαλέρας:

Δεν τα ξέρω εγώ αυτά κοκόνα μου  
Εγώ είμαι της παλιάς Σχολής.
Αλλιώς το κάναμε εμείς αυτό το πράμα.

Ούτε το "αρκετά" ξέρω.

Στο γραφείο επιβατών της Γαλέρας
έχει αιτήσεις για σεξ.
Συμπληρώνεις μαζί με 4 φωτογραφίες
διαβατηρίου. Άμα θες.

 

Ανακοίνωσις του Πλοιάρχου:

Σσσστ!!! Εσείς εκεί! Τα ρέμπελα ζωντόβολα
της γαλαρίας! Για μαζευτείτε, γιατί θα φάτε
αποβολή! Δεν είμαστε Φαρ Ουέστ εδώ!





Απορία του Πλοιάρχου:

Αν τώρα πλέον το σεξ γίνεται στα νήματα...
(άλλαξαν τα ήθη...) κάνομε ομοίως και sessions
στα νήματα;
Αν ναι, το safe word ποιό είναι;
Πως σηματοδοτούνται οι ψηφιακοί οργασμοί
από τους Κ και τους υ;
Ο βούρδουλας ποιός είναι;
Φίμωσις επιτρέπεται;
Υπάρχουν ψηφιακά plugs;
Πως διακρίνονται τα ψηφιακά tools μεταξύ τους;

(θεέ μου, φώτισε Με τον Αμαθή   )

Μουσικό Διάλειμμα​

 

Wishful thinking mister (on both counts)!  


Y.Γ. Αφιερωμένο στο νήμα σου (του οποίου δεν έκανα σεξ ακόμα, όπως το "Αφιερώσεις!!!" τις προάλλες).  

 

Υποκλίνομαι........

Να προσθέσω ότι η εξαιρετική ταινία "Rashomon" του Kurosawa (1950) βασίζεται σε δύο short stories του Akutagawa, την "Into the grove" που διαβάσαμε παραπάνω και τη "Rashomon". Αν τη βρείτε, δείτε την οπωσδήποτε........

Τι μου θύμισες τώρα......... 

 

*​

Μοιάζει άγνωστο αν το φόρουμ θα υπάρχει, όταν
θα ξαναβρώ την ευκαιρία να γράψω. Πιθανόν επομένως
αυτό να είναι και το τελευταίο πόστ του γράφοντος.
Όπερ...ολίγα από τη ναυτική τέχνη στον Καπετάνιο του
φόρουμ:
- Όταν μπροστά μας έχουμε ξέρα και έχουμε φτάσει
να βλέπουμε τους γλάρους στα βράχια δεν ωφελεί
να παίζουμε με το τιμόνι. Διότι ακόμα κι' αν
το τιμόνι ακούσει, μπορεί τα βράχια να μην τα
αποφύγουμε, αλλά να τη φάμε στα ύφαλα (κάτι
που δεν είναι καλό...). Αυτό που κάνουμε είναι
να αναποδίσουμε τη μηχανή. Crash Stop και Full Astern.
Ελληνιστί "ανακρούω πρύμναν". Κι' άμα τη γλυτώσει,
μετά, αλλαγή πορείας (δεν θα μπω στη συζήτηση αν
χρειάζεται...όπερ έδει δείξαι...)

**​

@Mimie: Είναι καλή ιστορία. Ελπίζω οι αναμνήσεις
να είναι στην πλειοψηφία τους ευχάριστες.

***​

@Emma: Υπήρχε όντως πρόταση στα λόγια μου;
Στη γραμμή του 1ου ποστ και του αφηγήματος του R.A.,
τι θα υπήρχε στην "Ιστορία όπως τη διηγήθηκε η Emma";
Θα έγραφε "...προφανώς έπεσε κι' αυτός θύμα της γοητείας μου...";

/me χαμογελάει, ευχαριστεί για την αφιέρωση και ανταποδίδει:

****​

Eις ανάμνησιν (ευχαριστήριο)

Daniel Euvrard
Master ενός μολυβιού (μολυβένιου). Κυνηγός ονείρων.
O Daniel εκτός από σπουδαίο μυαλό ήταν από τους σπάνιους ανθρώπους
που είναι ποιητές έργων, όχι μόνο λέξεων.
Ανήκε σ' αυτούς που καταλαβαίνουν ότι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο
είναι να πετάς. Όλα τα υπόλοιπα καλά πράγματα - όταν είναι εξαιρετικά -
αξίζουν μόνο γιατί απλά σε κάνουν να νοιώθεις σαν να πετάς.
 

*****​

Περιήγηση​

 
Από τα τουριστικά μέρη του κόσμου, η Bourbon Street στην Ν. Ορλεάνη, ξεχωρίζει.
Όχι για τους προφανείς λόγους...Δηλαδή τα αξιοθέατα κλπ (παρότι χωμένη
στο τοπικό χρώμα του γαλλικού quartier) ή την αλεγκρία στον ορυμαγδό του Mardi Gras.
Ούτε καν για την αίσθηση του να περπατάς σε δρόμους που ανακατεύονται
αρμονικά οι νότες της τζαζ από ένα σαξόφωνο με το blues παράπονο
από μια φυσαρμόνικα που αναβλύζει δυό πόρτες παρακάτω.
 
Το δυσεύρετο βρίσκεται στην αίσθηση της αποσβενύμενης ηχούς του παρελθόντος,
τις μέρες που ο καιρός είναι κακός, είναι αργά και οι - συνήθως - γεμάτοι δρόμοι
αδειάζουν από τους μισομεθυσμένους ροδαλούς Αμερικανούς.
Φθίνει βέβαια...Κάτι οι απώλειες από τους τυφώνες, κάτι η απληστία...
Εκείνες τις ώρες όμως που οι δρόμοι αδειάζουν, επιζεί ακόμα η αίσθηση
ότι θα ανοίξεις μια πόρτα και θα βρεθείς ξαφνικά στο 1830, σ' ένα κακόφημο καπηλειό
ή ίσως σ' ένα παλιό μπορντέλο με κόκκινους βελούδινους καναπέδες,
μυρωδιά από καμμένη ζάχαρη κι' αψέντι και γυναίκες με λυμένους κορσέδες,
μισάνοιχτα μεσοφόρια και ψηλές υφασμένες κάλτσες, μέχρι τα μεριά,
να περιμένουν τους ταξιδιώτες...


Λίγη Ν. Ορλεάνη για την ερχόμενη Πανσέληνο (2 Νοεμβρίου)
 
[nomedia=""]YouTube - Neville Brothers - Yellow Moon: Relaid Audio[/nomedia]

******​

Εγκυκλοπαιδικό​

Κάποιος από τους επιβάτες παρατήρησε ότι η γαλέρα - ως λέξη - είναι γένους
θηλυκού. Του εξήγησα ότι δεν υπάρχει έκπληξη σ' αυτό. Όλα τα πλοία είναι
στην πραγματικότητα γένους θηλυκού, ότι όνομα και να έχουν. Η ναύς, της νηός.
Όλες έχουν μορφή και χαρακτήρα γυναίκας. Έχουν προτερήματα και ιδιοτροπίες.
Είναι γυναίκες που ζουν παίζοντας στο παιχνίδι που ορίζει η θάλασσα.
Κι' αυτό το παιχνίδι είναι τόσο σκληρό, που κανένα πλάσμα φτιαγμένο
από ανθρώπινη σάρκα δεν θα το άντεχε. Οι άνθρωποι στην πλειονότητα τους
γνωρίζουν μόνο την τρυφερή όψη του νερού - από στιγμές ξεγνοιασιάς -
και δεν φαντάζονται πόσο ανηλεές και αμείλικτο μπορεί να γίνει.
Εδώ δεν υπάρχει safe word. Ούτε υπάρχει λύπηση. Η θάλασσα, ότι βρίσκει αδύναμο
το τσακίζει και το καταπίνει.

Υπάρχουν μέρες στη μέση του ωκεανού που ο ουρανός είναι μολυβένιο καπάκι,
ο ορίζοντας δεν ξεχωρίζει και η θάλασσα ξεδιπλώνει όλη την οργή της
για οτιδήποτε επιπλέει. Ένα panamax, λεπτό και μακρύ σαν ψηλόλιγνο κορίτσι
στην εφηβεία του, λυγίζει σαν ανήμπορο κορμί κάτω από το βάρος του
και το βάρος του φορτίου που κουβαλάει. Είναι σαν κοριτσίστικο σώμα,
δεμένο χέρια και πόδια στον τροχό ενός υγρού βασανιστή, που μια την τεντώνει,
μέχρι να αρχίζουν να εξαρθρώνονται τα μέλη της και μια την πιέζει,
συνθλίβοντας τα κόκαλα της, σαν άλλος Προκρούστης.
Τις στιγμές, που το ατσάλι τεντώνεται σαν λάστιχο, φτάνοντας στα όρια
του, βγάζει ήχο. Νότες ψηλές και μακρόσυρτες, γυναικεία αναφιλητά
και μικρές στριγκλιές, θρήνος χωρίς μελωδία, απάντηση στα χτυπήματα
και τον πόνο. Ειδικά τις νύχτες, που τα αυτιά ακούν καλύτερα,
τα κοριτσίστικα κλάματα που βγαίνουν μέσα από το σίδερο,
αντηχούν από το κάσσαρο μέχρι τη γέφυρα.
Σε μερικούς, αυτά τα κλάματα φέρνουν τρόμο, ξυπνώντας τον ενδόμυχο φόβο
του ανθρώπου για το θάνατο.

 

Σε άλλους επάγουν γκριζογάλανα σκοτεινά όνειρα και σεβασμό για το
κορίτσι και τον πόνο της. Την ταξιδεύουμε και μας ταξιδεύει. Πονάει για
πάρτη μας και μας κρατάει ζωντανούς. Κι' όταν ο ήλιος ξαναβγεί , κοινωνοί
και μάρτυρες του βασανιστηρίου, θα γυρέψουμε προσεκτικά τα σημάδια
στο πετσί και στα σωθικά της. Από τα μπρακέτα των κουβουσιών μέχρι τα lugs
στα top sides και τα διπύθμενα. Ότι ράγισε, ότι έσπασε, ότι ξεκόλλησε,
θα πρέπει να αλλαχτεί, να ξανά-κολληθεί, να φτιαχτεί. Όλα πρέπει να γιατρευτούν,
προτού η θάλασσα αποφασίσει να ξαναπαίξει μαζί της και μαζί μας.

Έτσι, αυτά τα κορίτσια μαθαίνουν στον πόνο, από την γέννηση τους.
Μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται μ' αυτόν σε μια μακρόσυρτη σειρά από sessions.
Κι' ακόμα κι' αν καθεμιά αντέξει και δεν καταλήξει ναυάγιο,
ακόμα κι' αν είναι τυχερή και καλοτάξιδη, θα θυσιαστεί έτσι κι' αλλιώς
κοντά στα 25 της χρόνια, σαν άλλη Ιφιγένεια σ' έναν αέναο κύκλο ζωής και θανάτου.
 
Θα πεθάνει στο βούρκο της Chittagong, με τα δίποδα μυρμήγκια να της ξεριζώνουν τις σάρκες.
Σάρκες που θα πάρουν το δρόμο για το πύρινο χωνευτήρι, την υψικάμινο,
για να γίνουν χρήσιμα πράγματα. Για να γίνουν φύλλα και δοκάρια από τα οποία
ίσως να γεννηθεί η επόμενη Ιφιγένεια.
Αυτή είναι η μοίρα του ατσαλιού από πολύ παλιά. Να ταξιδεύει ανάμεσα
στη φωτιά και στο αλάτι της θάλασσας, αλλάζοντας σχήμα, μορφή και χρήση.
Πολύ πριν οι άνθρωποι αρχίσουν να χρησιμοποιούν την λέξη "ανακύκλωση".
Λίγοι είναι εκείνοι που καταλαβαίνουν ότι το θαλασσινό ατσάλι βρίσκεται παντού,
σχεδόν σε κάθε αντικείμενο και τους περιστοιχίζει.
Λίγοι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι για να φτάσει στα χέρια τους,
έχει γυρίσει χιλιάδες φορές το γύρο του κόσμου, σε χρόνο που ξεπερνάει κατά πολύ
τη ζωή του ανθρώπου.

Πως θα αντιδρούσε άραγε σ' αυτήν τη σκέψη ο μπάρμπα-Νίκος;  
Τι θα έκανε σκεπτόμενος ότι μια μέρα στο μέλλον, μια φλούδα από το ρέλι
που ακουμπούσε το τεφτέρι του, όταν έγραφε το "Μαραμπού", θα βρισκόταν - ως ξυράφι -
στα χέρια γυναικός για να χαϊδεύει το δέρμα της κάνοντας το απαλό και άτριχο;
Νομίζω πως θα γελούσε. Νομίζω πως θα γελούσε με την καρδιά του.

*******​

"Η επικράτεια των σημείων" (VII)

 
...
 
...
 
(χωρίς)

********​

Και λίγο ντόπιο ηχόχρωμα (όσο προλαβαίνουμε)...

 

Υou have got me sooooooooo wrong...

(Maybe we are ... -->)



Y.Γ. Για να πέσει κάποιος "θύμα" σε κάτι, πρέπει αυτό το κάτι να υφίσταται ή έστω να προσφέρεται κατά κάποιο τρόπο, πράγμα το οποίο (στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον) δεν ισχύει.  

 

Ο Πλοίαρχος δεν γίνεται αχρείαστα κακός.
Εξαιρείται αυτός ο αλητάμπουρας ο μεταφραστής!
Θα τον κρεμάσω στο μεσιανό κατάρτι!  
Μ' αυτά που μεταφράζει θέτει σε κίνδυνο την υπόληψη
των τρυφερών κορασίδων...  

 

 

 ​