Αμνηστία

Αμνηστία (Amnesty) ονομάζεται η δια νόμου άρση του αξιόποινου χαρακτήρα ορισμένων πράξεων με την οποία και αναστέλλεται η ισχύς των, προς κολασμό τούτων, νόμων καθώς και η ανάκριση ή δίωξη επ΄ αυτών των πράξεων. Με την αμνηστία επέρχεται δηλαδή η απόσβεση της ποινικής αγωγής. Η αμνηστευμένη πράξη διαγράφεται από το ποινικό μητρώο του αμνηστευμένου. Η Αμνηστία είναι πράξη πολιτική που αποβλέπει στο συμφέρον της Πολιτείας και που υπαγορεύεται από ποικίλες συνθήκες και ανάγκες τόσο του Κράτους όσο και από πιθανές ανάγκες κοινωνικού συμφέροντος. Την αμνηστία παρέχει ο Ανώτατος Άρχων. (Πηγή: Βικιπαίδεια)

Στο παρόν νήμα προτείνω κατ' αρχάς αμνηστία για το υποφαινόμενο καθικάκι. Επίσης προτείνω να καταχωρούμε, όσοι θέλουμε να το παίξουμε το παιχνίδι, υπό την αιγίδα της αμνηστίας, ότι γουστάρουμε εδώ, ότι θέλουμε να βγάλουμε out in the open, πλαγίως ή ευθέως, ότι συναισθήματα επιθυμούμε, αρνητικά ή θετικά, σκέψεις μας ή παράπονα, που έχουμε για τις σχέσεις μας, για τον σύντροφό μας, ή και γενικότερα, πράγματα που θα ήταν ίσως αντιαισθητικό να τα ξεφουρνίσουμε με άλλο τρόπο, όπως κατάμουτρα, για διάφορους λόγους, ίσως και λόγω του "ύφους" και "ήθους" μιας σχέσης ή ενός περιβάλλοντος. Έτσι, στα Υ, αφ' ενός, θα επιτρέπεται να ξεδώσουν χωρίς να τιμωρηθούν, να γνωστοποιήσουν αυτό που νιώθουν στον Κ τους, να το φέρουν στο δημόσιο βήμα, έστω και εμμέσως, έτσι ώστε οι τυχόν γουρουνιές να μην χάνονται στη λήθη της κρυπτότητας και οι τυχόν αξιέπαινες πράξεις να τυγχάνουν επιδοκιμασίας (το BDSM δεν είναι κρυφό σχολειό). Στους Κ, αφ' ετέρου, θα δίνεται η δυνατότητα να ασκήσουν την μεγαλοψυχία τους, την κατανόησή τους, την αυτοσυγκράτησή τους, να εξελίξουν την αίσθηση του χιούμορ τους, να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους στον χειρισμό των συναισθημάτων των Υ και να πάρουν το ζητούμενο feedback προς τέρψη και...οτιδήποτε άλλο. Ακόμη, τους δίνεται η δυνατότητα να (ανα)γνωρίσουν ότι ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου - not for long, anyway.

Πολύ πιο σημαντικό ίσως, και καλό θα ήταν να μην ξεχνιέται: οι Κ έχουν επίσης συναισθήματα που συνήθως, πάλι για διάφορους λόγους (μάλλον έχουν να κάνουν με κάποια Υ που δεν αντέχουν και πολλά), αποφεύγουν να εκφράσουν. Επίσης, κάποιοι Κ φαίνεται ότι διστάζουν για κάποιο λόγο να δημοσιοποιούν τα συναισθήματά τους προς το επιλεγμένο τους Υ - ή ακόμη και την ίδια την επιλογή τους. Ευελπιστώ πως αυτός είναι ένας κατάλληλος χώρος, και το κλίμα είναι ευνοϊκό. Και ενώ η αμνηστία ισχύει για την έκφραση των συναισθημάτων των Υ, για την αντίστοιχη έκφραση των Κ δεν τίθεται τέτοιο θέμα ασφαλώς, παρά απαιτείται διευρυμένη αντίληψη και η αναστολή του τόσο ενοχλητικού μυγιάσματος εκ μέρους των Υ. Βαράτε λοιπόν - ή χαϊδέψτε. Δεκτό και το μεν και το δε. 

Θα κάνω την αρχή με ένα "μικτό" (όλα δεν είναι; ). Πάρτε τα.

 

Νομίζω πως ξέρω την αλήθεια και εκείνος νομίζει πως δεν την ξέρω και αρνείται φυσικά να μου την αποκαλύψει και δεν ξέρω αν θέλω να μου την αποκαλύψει γιατί τώρα, μπορώ να λειτουργώ σαν να μην την ξέρω, να παίζω και να γκρινιάζω με το αποτέλεσμα της πραγματικότητας που πιστεύει δεν γνωρίζω, αλλά αν μου την αποκαλύψει δεν θα μπορώ να το κάνω αυτό γιατί θα τον λυπάμαι και δεν θέλω να τον λυπάμαι γιατί βαθειά μέσα μου θα χαλάσει αυτό που μου προκαλεί η εικόνα του αν και κανονικά δεν θα έπρεπε και πρέπει ήδη να νιώθει άσχημα γιατί αν δεν ένιωθε θα μου την είχε ήδη αποκαλύψει και κανονικά δεν θα έπρεπε να νιώθει άσχημα, θα ήταν φυσιολογικό δηλαδή αλλά δεν το θέλω αυτό για εκείνον και προτιμώ τελικά να είμαστε έτσι αλλά τον λυπάμαι νομίζω ήδη αλλά τουλάχιστον αυτός δεν το ξέρει γιατί πιστεύει πως δεν έχω λόγο. Και όσο το σκέφτομαι τόσο τον λυπάμαι και τόσο αρχίζω και αναρωτιέμαι για τα αίτια αυτού που είναι και δεν ξέρω αν φταίει αυτό, κάποιοι λένε πως αποτελεί έναν δυνατό λόγο και δεν θέλω να αποτελεί γιατί τον έχω ψηλά και δεν θέλω να είναι αυτό αλλά και να είναι γιατί να μην μείνει ψηλά; και μπερδεύομαι και σκέφτομαι μήπως πρέπει να σταματήσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά, στο κάτω κάτω δεν ανακατεύεται στο μέσα μου οπότε τα αίτια δεν παίζουν ρόλο, αλλά τον λυπάμαι γιατί είναι καλός και γλυκός και τρυφερός και κάποτε τον είχα ερωτευτεί και περνούσαμε όμορφα και στο κάτω κάτω εκείνο δεν είναι και τόσο σημαντικό και ποτέ δεν μου έκανε αίσθηση και ήταν απλά μια ανάγκη και ίσως χωρίς αυτό είναι πολύ καλύτερα γιατί έχω μάθει να το συνδέω με συγκεκριμένα πράγματα και η μη ύπαρξή του με βοηθά στο να απολαύσω την συμπεριφορά του και τελικά πράγματι δεν με νοιάζει η πραγματικότητά του και έτσι δεν θέλω να μου την πει και δεν τον λυπάμαι αφού δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς.

 

Απάντηση: Αμνηστία

Καλή η ιδέα σου Dora_Salonika. Αυτό που θέλω να πω (να το βγάλω απο μέσα μου βρε αδελφέ) είναι οτι νομίζω πως συνήθως οι Sub δεν καταλαβαίνουν οτι δεν είναι εύκολο να είσαι M, απλά δεν μπορείς να είσαι αλλίως. Θεωρούν οτι προσφέρουν τα πάντα και δεν ζητάν τίποτα αλλά ο Μ είναι αυτός που πρέπει να ορίζει τη κατάσταση στη σχέση τα όρια και της ισοροπίες και κάποιες στιγμές αυτό είναι ζόρικο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μόνο δική μου άποψη ή το πιστεύουν και άλλοι. Πότε η ολοκληρωτική παράδοση του άλλου είναι απόλαυση και απο ποιό σημείο και μετά γίνετε βάρος? Μήπως πρέπει να μένει απλά στα όρια ενός "ρόλου" μεταξύ δυο ατόμων σε ένα δωμάτιο?

 

@Mirage2009, χαίρομαι που σας άρεσε η ιδέα. Ελπίζω να αρέσει και σε άλλους. 

@Georgia, νάξερες τί μου θυμίζεις...Απολαυστικό...

 

Απάντηση: Αμνηστία

By the power of truth, I, while living, have conquered the universe

Doctor Faustus

 

Απάντηση: Αμνηστία

Δεν Μου αξίζει αμνηστία για τίποτα απ’ όσα έχω κάνει.
Δεν τη διεκδικώ.
Κατανοώ, πάντα κατανοούσα τους λόγους που οι υ θέλετε να Μας βλέπετε τόσο ψηλά.
Πως θα αντέχατε να υπονομεύσετε τις ίδιες τις επιλογές σας;
Μα, δεν βρήκες τίποτα βδελυρό να Μας προσάψεις dora;
Όλα καλά και Άγια;
Ας αυτοϋπονομευτώ λοιπόν αφού καμιά σας δεν τολμάει.

Ζηλεύω και θαυμάζω όσους έχουν τα κότσια να αγαπούν ολοκληρωτικά και αληθινά.
Χρησιμοποιώ τα λόγια της Μάρως Βαμβουνάκη για να εξηγηθώ:

Αν στέρηση είναι να μην έχω αυτό που επιθυμώ, ανικανοποίητο είναι να έχω μεν αυτό που επιθυμώ
αλλά να μη μου προσφέρει τη γεύση που περίμενα να μου προσφέρει.
Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται
μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι
και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα, τις απανωτές απογοητεύσεις
-όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις- δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία,
δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν.
Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη.
Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης,
αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις.
Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά,
αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε,
από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμα κι η ψυχή, διά της απωλείας της
κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;
Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή γι' αυτό κι η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη
με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκεις αγάπες,
είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάς, προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης
προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας
και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη.

Δηλώνω Ένοχος και αποδέχομαι αδιαμαρτύρητα την ποινή που Μου επιβάλει η Μάρω.

τΗ ΖΗΛΕΥΩ ΚΑΙ τΗ ΘΑΥΜΑΖΩ.

 

Re: Απάντηση: Αμνηστία

Όχι. Δεν βρήκα. 

 

Στον Κύριό μου, στους Μέντορές μου, στους Εκπαιδευτές μου, σε όλο το φόρουμ, αυτό:

 

Δεν έχει υπάρξει κατηγορία που να μην έχω προσάψει διεξοδικά, κατ' επανάληψη και σε όλους τους τόνους, (ώστε να είμαι σχετικά σίγουρη πως θα καταλάβαινε επιτέλους την ενοχή του) στον Κύριό μου μέσα στο μεγάλο διάστημα απομάκρυνσής του από μένα.

Τελευταία, κι αφού έχω μπει σε φάση αποδοχής της κατάστασης και δράσης, έχω βρει έναν πιο λάιτ τρόπο να διαβιβάζω ό τι μου έχει απομείνει σε πικρία, κυρίως την κατά καιρούς κούραση και ανυπομονησία μου, έναν τρόπο που είναι μεν αυθόρμητος, αλλά που υποθέτω κιόλας πως δεν αφήνει πλέον βαριά ίχνη και στους δυό μας όσο τα παλαιότερα, εμπεριστατωμένα, αλλά βίαια δραματικά, ξεσπάσματά μου.

Είναι συνήθως κάπως έτσι (αλλά στα γερμανικά και διανθισμένο με ανάλογα ιμότικονς)
"ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΠΟΤΕ ΕΧΕΤΕ ΣΚΟΠΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΥΡΙΕ ΝΑ ΕΡΘΕΤΕ? ΤΕΛΟΣ, ΩΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΕ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!!! ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΩ ΕΔΩ ΠΕΡΑ ΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΗ ΧΗΡΑ? ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΟΥ Η ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΑΠΕΙΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ?"

Τέτοια μηνύματα όπως το πιο πάνω όμως, όλο και αραιώνουν. Απλώς το παραθέτω γιατί μου ταίριαζε με το θέμα του νήματος.

 

Απάντηση: Re: Αμνηστία

Σου απαντάει?

 

Το έγκλημα του χρόνου με κυνηγά. Σαν προπατορικό αμάρτημα.
Σε έναν προαναγκελθέντα διάλογο θανάτου , γεμάτο από στίγματα. Με μια υποχθόνια ηδονή , καθώς τελειώνω σε μια απότομη κίνηση απελπισίας. Κάθε φορά. Κάθε στιγμή.
Κι όταν πλέον καταφθάνει ο ιατροδικαστής , αποφαίνεται για πολλοστή φορά πως ήταν αυτοάμυνα. Κλείνει το φάκελο και παίρνει θέση , αναμένοντάς εκ νέου το μοιραίο.

Η επανάληψη τον έχει κάνει χαιρέκακο. Περιμένει στη γωνιά του καρτερικά , με ένα σαρδόνιο χαμόγελο που αποπνέει τη σιγουριά μιας μονιμότητας. Πολλές φορές μ’ έχω φανταστεί να του ξεκολλώ αυτό το χαμόγελο. Αλλά δεν έχω βρει το χρόνο.

Κίνηση. Κινούμαι πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που τελικά βρίσκομαι να μένω στάσιμος. Κι ας μου το είχε πει ξεκάθαρα ο Αλβέρτος , πως χρειάζεται να πηγαίνω πιο αργά.
Αλλά βεβαίως αυτός δεν είχε άγχος. Ήξερε ότι δεν πήγαινε.
Αλί και τρισαλί σε μένα τον ανίδεο.

Κοιτώ το χάρτη που μου έδωσες και δε μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου μια γάτα από το Τσέσαϊρ. Να χάνεται στο υπερπέραν. Με λόγια ακατάληπτα , από τα βάθη του "είναι".
Εγώ όμως δεν την άκουσα κι έκανα το σωστό. Και το σωστό ζωντάνεψε και άρχισε να με κυνηγά. Τι άραγε έκανα λάθος ?

Τώρα λοιπόν χρειάζομαι έναν άλλο χάρτη. Έναν που να μη δείχνει τίποτε. Ένα άγραφο χαρτί , φτιαγμένο από χρόνο.
Τέτοιο που να μπορώ κι εγώ να δω τον εαυτό μου. Σαν ένα , σαν δυο και τρία μαζί.
Να έρθω κοντά μου αγάπη μου. Ότι κι αν τελικά σημαίνεις.