Το κουτάκι

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το κουτάκι

Υπάρχουν πολλές μορφές σαδισμού. Υπάρχει και σαδισμός που μπορεί να πηγάζει από αυτό που οι περισσότεροι ορίζουμε ως κακία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός.

Θεωρώ υποχρέωση του κάθε ανθρώπου προς τον εαυτό του να ψάχνει μέσα του και να βρίσκει το γιατί. Να αποδέχεται αυτό που είναι και να βάζει μία τάξη κατά πως βολεύει την δική του πνευματική του ισορροπία και την συνύπαρξη του με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Θεωρώ τον εαυτό μου έναν από τους τυχερούς που πριν με πνίξουν οι ενοχές, πρόλαβα λόγω συνθηκών στο περιβάλλον που βρισκόμουν και είδα μέσα μου.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο συμβάν στην παιδική μου ηλικία που με ταρακούνησε και ξεκίνησε μία σημαντική διαδικασία για μένα ψαξίματος. Λατρεύω τα ζώα και όταν ήμουν παιδί περισσότερο από τους ανθρώπους. Ήμουν δέκα ή αδερφή μου τέσσερα και κάτι και η ξαδέρφη μου οχτώ. Είχαμε ανακαλύψει μερικά νεογέννητα γατάκια και πήραμε ένα από αυτά για να το φροντίσουμε στο σπίτι. Το είχαμε στην αυλή και το φροντίζαμε. Υπήρχε ένας σκύλος στη γειτονιά που κυκλοφορούσε ελεύθερος και κάποια στιγμή έκανε την εμφάνιση του. Δεν νομίζω να πρόλαβα να σκεφτώ, πρέπει να λειτούργησα σχεδόν αντανακλαστικά. Βούτηξα το γατί και πήγα από την μέσα μεριά της αυλής με την πόρτα κλειστή και άρχισα να απειλώ την αδερφή και την ξαδέρφη μου ότι θα το πετάξω στο σκύλο. Οι αντιδράσεις τους με φούντωναν, με γέμιζαν ενέργεια, μία πολύ ευχάριστη ενέργεια, απλά μετά από μερικά λεπτά όταν είδαν ότι δεν είχα σκοπό να το δώσω στο σκύλο ηρέμησαν. Άρχισα να νιώθω άδειος, έχανα αυτό που ένιωθα, σκέφθηκα να ζορίσω λίγο τα πράγματα και άρχισα να παίζω με τον σύρτη της πόρτας. Τα κορίτσια άρχισαν πάλι να φωνάζουν και εγώ να περνάω όμορφα. Ο σκύλος ήταν ογκώδης και έπεσε με φόρα στην πόρτα, η πόρτα άνοιξε, εγώ έπεσα, ο σκύλος πήρε το γατί και το έσκισε. Γεμίζοντας με αίμα και διάφορα άλλα πράγματα. Σοκ!
Το ξύλο που έφαγα δεν με λύτρωσε. Η νύχτα που ακολούθησε εφιάλτης, προσευχόμουν μέχρι το πρωί να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, με έπαιρνε ο ύπνος για πέντε λεπτά και ονειρευόμουν ότι τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Δεν ένιωθα κακός, δεν το είχα κάνει από κακία, να παίξω ήθελα, ανόητος ήμουν που νόμιζα ότι μπορούσα να το ελέγξω. Τις επόμενες ημέρες άρχισα να σκέφτομαι διάφορα σενάρια. Τι διαφορετικό θα μπορούσα να είχα κάνει. Ξεκίνησα από το να μην το είχα κάνει. Από το να μη με τραβάει αυτό το παιχνίδι. Από το να μην είμαι αυτός που είμαι. Από το γιατί ήμουν έτσι. Δεν υπήρχε λόγος, δεν υπήρχε αφορμή. Δεν ήταν ζήλια, δεν είχα άσχημη παιδική ηλικία, το αντίθετο κιόλας. Απλά αυτή η αίσθηση εξουσίας που μου πρόσφερε η αντίδραση των κοριτσιών ήταν κάτι πάρα πολύ έντονο για μένα. Ήταν αυτό που με γέμιζε.

Αφού είδα ότι δεν μπορούσα να το αφαιρέσω αυτό από μέσα μου, άρχισα να ψάχνω άλλες συγκινήσεις, άλλες διαδρομές, άλλα πράγματα. Όσο εγώ έφευγα δήθεν μακριά από αυτό, αυτό άλλαζε ρούχα και ξετρύπωνε από αλλού. Μάθαινα παιχνίδια, επιτραπέζια ή ότι άλλο θα μπορούσε να μου δίνει μία άλλη χαρά και έπαιζα με τους άλλους. Νόμιζα για να κερδίσω, μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου να αποφεύγει να κερδίσει για να παρατείνει την αγωνία του άλλου. Αυτό με φλόγιζε. Στο τέλος αποδέχθηκα αυτό που είμαι και άρχισα να το δουλεύω διαφορετικά. Να κάνω αυτό που θέλω, αλλά να μην πληγώνω τους άλλους, να τους κάνω πιο ελκυστικό, να εμφυτεύω ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορώ να σταματήσω ή να σταματήσουν δίχως τραύματα. Απομακρύνθηκα από τον σωματικό σαδισμό και πέρασα στον ψυχολογικό. Έψαξα, πειραματίστηκα και ξεχώρισα τα πεδία που μπορούσα να παίξω με το μυαλό του άλλου αλλά δίχως ουσιαστική ζημιά στο τέλος. Βελτίωσα το ωφέλιμο ώστε να παίρνω την ίδια ευχαρίστηση. Συνειδητοποίησα ότι η αντίδραση με γέμιζε και όχι η ζημιά. Την αντίδραση μπορούσα να την παίρνω δίχως την ζημιά.

Δεν χρειαζόταν να έχω ένα γατί στα χέρια μου, δεν χρειαζόταν καν να νομίζει ότι έχω ένα γατί ενώ δεν είχα, μπορούσα να γράψω απλά μία ιστορία για ένα γατί. Να συμβαίνει το δράμα πριν το τέλος του παραμυθιού και μετά με μία ανατροπή να διορθώνω τα πάντα. Να κάνω τον άλλον μετά το ουρλιαχτό του τρόμου να ουρλιάζει από ανακούφιση και τα δύο ουρλιαχτά με γέμιζαν το ίδιο...

 

Απάντηση: Το κουτάκι

Διάβασα αυτά που έγραψες και γνωρίζω από συζητήσεις που έχουμε κάνει τι θέλεις να πεις.

Δύο πράγματα. Συμφωνώ ότι δεν κάνει M/D/s όποιος θέλει να καλύψει κόμπλεξ ή όποιος θέλει να σκεπάσει πληγές, γιατί και τα δύο κακοφορμίζουν στο τέλος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος το κάνει, το κάνει για αυτό το λόγο. Είναι σα να λέμε ότι όποιος είναι σαδιστής το κάνει από κακία. Έχουμε συμφωνήσει ότι πάνω στο s/m για λόγoυς καθαρά λειτουργικούς μπορεί να φτιάξουμε ένα μοντέλο M/D/s που σκοπό θα έχει να προστατέψει τα άτομα της σχέσης από την φωτιά του s/m, να επεκτείνει σε βάθος, σε ένταση, σε χρόνο, τις πρακτικές του s/m.

Το δεύτερο. Γιατί λες μόνο για τη σχέση της μητέρας με το παιδί; Γιατί πιστεύεις ότι από εκεί πηγάζει μόνο το "κακό";

 

Απάντηση: Το κουτάκι

Μην τραβάς την φούστα και μην την ισιώσεις, στην ιδέα και μόνο ότι ανεβαίνει και ζορίζεσαι σκληραίνω. Θα σου ζητούσα κιόλας να την βοηθάς περιστασιακά ανοίγοντας ελάχιστα τα πόδια σου.

Και εγώ όταν κάποιος είναι πολύ μεγαλύτερος μου τον αποκαλώ κ.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το κουτάκι

Μικρή μου νιώθω ότι με αποπλανείς. Καλά τα πας, συνέχισε...

 

Αγαπητέ DeSade, δεν βρίσκω καθόλου αβάσιμη λογικά την υπόθεσή σου παρότι εμπειρικά στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον δεν επιβεβαιώνεται (υπήρξα το αγαπημένο παιδί της μαμάς). Σε ευχαριστώ όμως για την απάντησή σου - θα επανέλθω μάλλον.

 

Απάντηση: Το κουτάκι

Α, πα πα!  

εσείς φιρί-φιρί θα με κάνετε να θέλω να ξυστώ  
αν με καταλάβουν, θα με δέσουν
(κι' όχι με τον τρόπο που μου αρέσει)

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

Απάντηση: Το κουτάκι

To αγαπημένο μου απ΄ όσα Earl Grey έχω δοκιμάσει

 

 

Ας πούμε οτι ο Θ. ,όντας άνθρωπος, έχει κάποιες ανάγκες που θέλει να ικανοποιήσει.
Την ικανοποίηση κάποιων από αυτές μπορεί να την προσφέρει ο ίδιος στον εαυτό του, κάποιων άλλων όμως, οχι. Για να ικανοποιήσει αυτές τις άλλες ανάγκες, χρειάζεται τους άλλους.
Χωρίς πολύ λεπτομερή σκέψη, κατέληξε στο οτι οι ανάγκες εκείνες που ικανοποιούνται από τους άλλους και που είναι από τις πιο βασικές, είναι η πνευματική και ψυχοσυναισθηματική ανταλλαγή.
Η πρώτη μπορεί να ικανοποιηθεί από την οικογένεια, τους φίλους, τις διάφορες συζητήσεις (γίνεται νομιζω αύριο μια πολύ ενδιαφέρουσα), τα forum κλπ.
Η δεύτερη, μπορεί να ικανοποιηθεί σε ενα πολύ μικρό ποσοστό από τους φίλους και τις διαφόρου είδους γνωριμίες, σε ένα μεγαλυτερο από την οικογένεια (ο Θ. όμως δεν έχει καλή σχέση με την οικογένειά του,οπότε και εκεί το ποσοστό ικανοποίησης είναι πολύ μικρό), μα το μεγαλύτερο ποσοστό ικανοποιείται από τον σύντροφο, από τον άλλο.
Και εδώ είναι που ο Θ. αρχίζει να ενοχλείται.
Γιατί, αυτή η απαραίτητη εξάρτηση από τον άλλο, τον φοβίζει, ειδικά στην περίπτωση που ο άλλος καταλάβει οτι ο Θ. τον έχει ανάγκη, και έτσι αποφασίσει να παίξει ή να εκμεταλλευτεί την θέση που κατέχει.
Γιατί να πρέπει να εξαρτάται η ικανοποίηση μιας έντονης και βασικής ανάγκης, από τον άλλο, από οποιονδήποτε πέρα από εμάς;
Γιατί να μην είμαστε ανεξάρτητοι;
Η φύση όμως αυτής της ανάγκης, είναι τέτοια ώστε να ικανοποιείται με την ύπαρξη του άλλου.
Οπότε, μπορούμε να αλλάξουμε με κάποιον τρόπο την φύση αυτής της ανάγκης, ώστε να μπορεί να ικανοποιείται επαρκέστατα από το άτομο;
Και αν αυτό δεν γίνεται, μπορούμε με κάποιον τρόπο να καταργήσουμε αυτή την ανάγκη ή έστω να την μειώσουμε έτσι ώστε να μην είναι αναγκαία η ικανοποίησή της ή έστω να μπορεί να ικανοποιηθεί από το άτομο;
Και αν αυτό γίνεται, μπορεί να γίνει από το ίδιο το άτομο ή είναι υλοποιήσιμο ή/και αποτελεσματικό μόνο από κάποιον έξω από το άτομο;
Υπάρχει μια βάση η οποία να γεννά κάποιες πρακτικές οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην μόνιμη μείωση ή κατάργηση αυτής της ανάγκης;
Ή μήπως αυτή η ανάγκη είναι τόσο βαθειά χαραγμένη στον άνθρωπο ώστε εκείνος δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από αυτή;
Μπορεί κάποιος άνθρωπος να γεννηθεί ή να ανατραφεί έτσι ώστε να μην γνωρίσει ποτέ αυτή την ανάγκη;
Αν κάποιος δεν νιώθει αυτή την ανάγκη, μπορεί να έχει μια αξιοπρεπή παρουσία στην κοινωνία, μπορεί να είναι λειτουργικός για τον ίδιο και τους ανθρώπους γύρω τους, μπορεί να υπάρχει με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουμε όλοι μας και απλά η μόνη διαφορά είναι πως δεν νιώθει αυτή την ανάγκη (ή πως η ικανοποίησή της δεν του είναι αναγκαία) ;

Αυτά λοιπόν σκεφτόταν ο Θ. σήμερα που γύριζε από την σχολή του έχοντας παράλληλα στο μυαλό του το "Θείο Βρέφος", χωρίς να είναι πλήρως διαφανής ο λόγος για τον οποίο γινόταν αυτή η σύνδεση.
Ίσως λόγω της παρέμβασης.

Πάντως ακόμη και με αυτές τις πρώτες σκέψεις, τον ερέθισε η περίπτωση της ύπαρξης κάποιας σχετικής πρακτικής καθώς και η πειραματική εφαρμογή της σε κάποιον.