Εμβύθιση σε κίτρινη μπογιά

Εμβύθιση σε κίτρινη μπογιά
του SlaveMaster

Για να παράγουμε ένα σταθερό κίτρινο χώμα σε ένα ύφασμα, βυθίζουμε το ύφασμα πρώτα σε κίτρινη μπογιά που είναι κατάλληλη για την φύση του υφάσματος και μετά το βάζουμε στον ήλιο για να στεγνώσει. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται και κάθε φορά το ύφασμα συγκρατεί περισσότερη από την κίτρινη μπογιά που του δίνει το χρώμα της. Δεν ωφελεί να κρατούμε το ύφασμα στην μπογιά για περισσότερο χρόνο. Ούτε υπάρχει όφελος στο να κρατούμε το ύφασμα στον ήλιο μέχρι που να αρχίσει να φθείρεται το υλικό του. Πρώτα στην μπογιά, μετά στον ήλιο, μετά πάλι στην μπογιά, ξανά, και πίσω στο φως της ημέρας, μέχρι που η αλήθεια του ήλιου να επαναλάβει το μερτικό της στη διαδικασία. Δεν υπάρχουν πιο σύντομοι δρόμοι, η όλη φάση λειτουργεί όπως πρέπει για να παράγει το τελικό αποτέλεσμα.

Στο καλοκαιρινό τεύχος του Metropolitan slave, τεύχος #12, στο άρθρο "SLAVES ARE BORN TO SLAVERY", περιγράφεται μία σύνοψη της διαδικασίας με την οποία κάποιος γίνεται σκλάβος. Στην όλη διαδικασία είναι κρίσιμη η έκθεση στην πραγματικότητα και η ένταση της απόλυτης σκλαβιάς κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας. Ανάμεσα σε συνεδρίες, ο σκλάβος κατανοεί αυτό που βίωσε, κάνει όλο και περισσότερες αλλαγές στη ζωή του, επανεξετάζει αυτό που είναι, πόσο δεσμευμένος είναι στη σκλαβιά του και πόσο πρόθυμος είναι να δεχτεί μόνιμα το να ζει μόνο ως τμήμα κάποιου άλλου.

Για τους περισσότερους, η επιθυμία να είναι σκλάβοι είχε τόση ένταση για τόσο καιρό και ένιωθαν τόσο μεγάλο κενό που η σκέψη ότι είναι δύσκολο να δεχτούν τη σκλαβιά φαίνεται απίθανη. Πώς είναι δυνατόν κάτι που κάποιος θέλησε τόσο πολύ και για τόσο πολύ καιρό, να είναι δύσκολο να γίνει δεκτό;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΩ;

Κάποιος ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ για να γίνει σκλάβος. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως, ένας πιθανός σκλάβος επίσης γεννιέται με ένα εγώ. Το εγώ έχει εκπαιδευτεί και έχει ενισχυθεί με όλα όσα μάθαμε και στα οποία εκτεθήκαμε στη διάρκεια της ζωής μας. Το εγώ είναι αυτό στο οποίο ο κάθε άνθρωπος αναφέρεται όταν λέει «εγώ» ή «εμένα». Το εγώ είναι αυτό που πιστώνεται όλα τα θετικά που έχουμε καταφέρει. Κάθε καλή απόφαση είναι ακόμη ένας ισχυρισμός του εγώ ότι «έπραξε καλά».

Κάθε άσχημη εμπειρία εξηγείται από το εγώ σαν ένα σφάλμα κάποιας κατάστασης ή κάποιου άλλου. Είτε φταίνε οι γονείς μας, είτε οι φίλοι μας, το αφεντικό μας, ο δάσκαλος ή ο παπάς που έδωσε κακή συμβουλή ή πρόκειται για την προφανή πρόθεση κάποιας μηχανής να κάνει τη ζωή μας δυστυχισμένη. Το εγώ είναι πολύ επιλεκτικό σχετικά με αυτά τα οποία διεκδικεί να πιστωθεί και όσα αποποιείται.

Το εγώ είναι πολύ καλό στο να φτάνει σε τεχνητά και ανακριβή συμπεράσματα. Παίρνει κάθε γεγονός στη ζωή μας και το θυμάται με τρόπους που κάνουν το εγώ να φαίνεται καλό, άσχετα με το τί συνέβη πραγματικά. Μερικοί από μας είναι πιο ειλικρινείς από ότι άλλοι, μερικοί έχουν «προικιστεί» με ένα πνευματικό παρελθόν, ή με φιλοσοφική εκπαίδευση, ή είναι αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν πολύ ενημερωμένους και διδακτικούς γονείς. Μερικοί από μας έχουν τουλάχιστον πειστεί ότι δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ αυτοί που μας έφτιαξαν αυτό που είμαστε. Τουλάχιστον μπορεί να πιστεύουμε ότι η ευφυΐα και τα ταλέντα που έχουμε δεν οφείλονται σε κάτι που ΕΜΕΙΣ κάναμε. Μας δόθηκαν. Μερικοί από μας, τουλάχιστον σε διανοητικό επίπεδο, αναγνωρίζουμε τα οφέλη που λάβαμε από τους γονείς μας και δεχόμαστε ότι μάλλον είχαν μία αρκετά μεγάλη επίδραση στις επιτυχίες μας. Όλα όσα είμαστε, και όλα για τα οποία είμαστε ικανοί, δεν είναι προφανώς αποτέλεσμα δικών μας πράξεων ούτε το αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας και εξυπνάδας. Το εγώ όμως ισχυρίζεται άλλα πράγματα.

Ακόμη και όταν πιστεύουμε ότι όλα όσα είμαστε δεν οφείλεται σε μας, το εγώ μας μας πείθει ότι πρέπει να το επαινέσουμε. Το σκεπτικό του είναι ότι στην τελική ΑΥΤΟ έχει δεχτεί την αντίληψη ότι δεν αποδίδονται όλα σε δικές μας πράξεις. Μας πείθει ότι είμαστε επιτυχημένοι επειδή το εγώ έκανε την «επιλογή» να δεχτεί αυτή την αντίληψη και ότι η απόφαση οδήγησε στην επιτυχία ως συνέπεια. Δεν υπάρχει επομένως διαφυγή από το γεγονός ότι παρόλα όσα κάνουμε ή πιστεύουμε το εγώ προσπαθεί να πιστωθεί όλα όσα έγιναν στη ζωή μας για τα οποία αισθανόμαστε καλά και να ισχυρίζεται ότι δεν ευθύνεται για τα αρνητικά.

Όταν κάποιος άνθρωπος εισέρχεται σε εκπαίδευση σκλάβου, υπάρχει άρνηση του εγώ. Ένας σκλάβος δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τις λέξεις «εμένα» ή «εγώ». Ο σκλάβος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν έχει κανένα έλεγχο και κανένα δικαίωμα στην χρήση του κορμιού μέσα στο οποίο ζει. Μαθαίνει ότι ακόμη και τα συναισθήματα, οι σκέψεις και οι αισθήσεις του σώματος που προκαλεί κάποιος άλλος, δεν είναι δικά του για να τα επιτρέχει, να τα δημιουργήσει ή να ξεφύγει από αυτά. Το μόνο «δικαίωμα» ενός σκλάβου είναι να υπακούει. Αυτό μπορεί να έχει πλάκα ή να είναι ερωτικό, για λίγο. Αυτό είναι, στην τελική, ακριβώς αυτό που έψαχνε ο σκλάβος.

Μετά από τέσσερις έως έξι συνεδρίες, το εγώ αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι παιχνίδι και ότι αν αυτό συνεχιστεί, δεν θα του δοθεί η ευκαιρία να πιστωθεί στο μέλλον αυτά που θα συμβούν. Διαισθάνεται ότι τελικά δεν θα συμμετέχει καν. Η πρώτη σοβαρή παύση στην εκπαίδευση σκλάβου σηματοδοτεί το τέλος της Φάσης Ι. Η Φάση ΙΙ αρχίζει με μία καινούργια αίσθηση δέσμευσης, αν κάποιος αποφασίσει να συνεχίσει και τελειώνει με τη ΓΕΝΝΗΣΗ.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΤΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ, ΝΑ ΒΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΤΟ ΕΓΩ;

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτές οι «εκφάνσεις του εγώ» δεν αποτελούν μία αρνητική δραστηριότητα. Είναι σημαντικές για την εκπαίδευση όπως και όλα τα υπόλοιπα τμήματα. Παρέχει την δυνατότητα σε κάποιον να καταλάβει την φύση του εγώ. Αυτό θα είναι πολύτιμο, στη σκλαβιά, στην αντιμετώπιση των «εγώ» του κόσμου όπου ο σκλάβος θα υπηρετήσει, σε κάθε επαγγελματική, κοινωνική, οικογενειακή κατάσταση που θα βιώνει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Οι άνθρωποι που είναι προορισμένοι για σκλάβοι είναι σε γενικές γραμμές, από τη φύση τους, πολύ δοτικά άτομα που νοιάζονται. Συνήθως έχουν αναπτύξει μία προσωπική γενναιοδωρία και έχουν κατανοήσει την χαρά της προσφοράς. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος βιώνει την κτηνώδη ασχήμια του ίδιου του εγώ του, ασχήμια που συνήθως κατευθύνεται προς τον άνθρωπο από τον οποίο εξαρτάται για την πλήρωση των πιο αγαπημένων ονείρων του, τον Εκπαιδευτή [SlaveMaster], αρχίζει να καταλαβαίνει την διχαστική, ύπουλη φύση του εγώ. Αυτό τον προετοιμάζει να καταλάβει ποιο είναι το κίνητρο αυτών που θα υπηρετήσει στο μέλλον, μέσα από τη σκλαβιά. Θα είναι πιο ικανός να τους υπηρετήσει καλύτερα εξαιτίας αυτής της εμπειρίας.

Όπως στις παλιές τηλεοπτικές διαφημίσεις του χρηματιστή E.F. Hutton [«Όταν ο E. F. Hutton μιλάει, οι άλλοι ακούνε"], όταν ένας σκλάβος μιλάει οι άλλοι θα πρέπει να σωπαίνουν, να γυρίζουν προς το μέρος του για να ακούσουν πιο καλά, και να ακούνε. Υπάρχει λόγος που ένας σκλάβος μπορεί να κοιτάξει κάποιον κατευθείαν στα μάτια και να του πει σταθερά πια είναι η αλήθεια. Ο λόγος είναι ότι ο σκλάβος ξέρει την αλήθεια. Ένας από τους τρόπους που ξέρει την αλήθεια είναι μέσα από τις δραστικές και δύσκολες εμπειρίες που είχε στη διάρκεια της εκπαίδευσής του, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν αυτές τις επαφές με το εγώ του.

ΜΕ ΤΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΕΓΩ;

Το εγώ είναι δημιουργικό και έξυπνο, περισσότερο όταν προστατεύει τον εαυτό του. Δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα, στην αρχή για να αναγκάσει τον Εκπαιδευτή να ακυρώσει την περαιτέρω εκπαίδευση. Μετά, θα προσπαθήσει να πείσει τον άνθρωπο που εκπαιδεύεται ότι δεν είναι λογικό να συνεχίσει. Το εγώ θυμάται τα πάντα όσα είπε ο Εκπαιδευτής, ερμηνεύει την απάντηση σε κάθε ερώτηση σαν να αποτελεί υπόσχεση ή σαν να εμπεριέχει ηθελημένη απάτη. Με τα δεδομένα που έχει, η λογική που χρησιμοποιεί το εγώ για να αποδείξει το σκεπτικό του είναι τόσο σαθρή που ακόμη και ένα μικρό παιδί θα αμφισβητούσε ενστικτωδώς την ακρίβεια των συμπερασμάτων. Ακόμη και οι πιο ευφυείς και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν έχουν ανοσία σε αυτό το πολύπλοκο σκεπτικό που βίωσαν όλοι όσοι πέρασαν από εκπαίδευση σκλάβου. Ο κάθε εκπαιδευόμενος περνάει μέσα από την χειρότερη λογική που άκουσε ποτέ από οποιονδήποτε και μετά, τελικά, συνειδητοποιεί ότι αυτή η λογική βγήκε από το ίδιο του το στόμα!

Το εγώ είναι τόσο άσχημο, που είναι πρόθυμο ακόμη και να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή σαν καλύτερη εναλλακτική στην υποταγή του στην θέληση κάποιου άλλου. Το αδιανόητο και το απίστευτο γίνονται πραγματικότητα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτό γίνεται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο που θέλει να γίνει σκλάβος. Αυτό μπορεί να τον οδηγήσει να αμφισβητήσει την ικανότητά του να γίνει ένα ξεχωριστό, προστατευμένο πλάσμα που απολαμβάνει φροντίδα. Με καθοδήγηση μέσα από τη ζωή, είτε απευθείας είτε μέσω του Εκπαιδευτή του, θα γίνει ένα από τα ξεχωριστά πλάσματα, στα οποία έχει δοθεί πολύτιμη γνώση, με εμπιστοσύνη, γνώση τόσο δυνατή που θα μπορούσε να καταστρέψει ανθρώπους αν την χρησιμοποιούσε λανθασμένα. Ένας εν δυνάμει σκλάβος ρωτάει, «Μπορεί κάποιος με τόσο άσχημο εγώ να γίνει το αγνό, ειλικρινές, ανιδιοτελές πλάσμα που είναι ένας σκλάβος;» Φυσικά μπορεί. Γι αυτό εκπαιδεύεται. Αν κάποιος μπορούσε απλά να αποφασίσει να ΓΕΝΝΗΘΕΙ σκλάβος, θα ήταν ήδη ένας και η εκπαίδευση δεν θα χρειαζόταν. Ο εκπαιδευόμενος που αντικρίζει το δικό του εγώ αναγκάζεται να στοχαστεί πάνω σ’ αυτή τη ερώτηση.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΤΗΝ ΕΜΒΥΘΙΣΗ / ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Κατά τη διάρκεια αυτών των δύσκολων, μπερδεμένων στιγμών που το εγώ είναι ο εαυτός του, μερικοί άνθρωποι συμπεραίνουν ότι δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις αλλαγές ζωής που απαιτούνται. Τέτοιες αλλαγές συμπεριλαμβάνουν τα εξής: να απορρίψουν κακές σχέσεις, να σταματήσουν να χειραγωγούν άλλους για να επιτύχουν τους στόχους τους, να σταματήσουν να «υπερβάλλουν» κατά το δοκούν, και να μην ανέχονται να συνεχίσουν σε δουλειές που ξεκάθαρα δεν τους ταιριάζουν. Αυτά που πρέπει να απορρίψουν, για μερικούς, απλά είναι «πάρα πολλά». Όσοι μου λένε ότι δεν θέλουν να συνεχίσουν, συνήθως το κάνουν με πολύ συναίσθημα, με δάκρυα στα μάτια, με εσωτερικό σπαραγμό από την σύγκρουση σχετικά με αυτές τις αποφάσεις. Καταλαβαίνουν το αντίκτυπο και τις συνέπειες της απόφασής τους.

Μερικοί καλύπτουν τα συναισθήματα της μετάνοιάς τους και το συναίσθημα ότι είναι ανάξιοι με «ιερή» αγανάκτηση. Άλλοι προσπαθούν να εξηγήσουν την ευγνωμοσύνη τους για να προστατευθούν από τις εξηγήσεις που πιστεύουν ότι ο Εκπαιδευτής ίσως προσπαθήσει να τους δώσει. Στην πραγματικότητα, το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει ένας Εκπαιδευτής είναι να δώσει κι άλλες αλήθειες σε κάποιον που θα χρειαστεί να εκλογικεύσει αυτό που κάνει έτσι ώστε να μπορέσει να ζήσει με τον εαυτό του. Το να πει κάτι περισσότερο όταν κάποιος έχει αποφασίσει να συνεχίσει να είναι ανθρώπινο ον, αντί για σκλάβος, θα πρόσθετε απλά στο βάρος του, καθώς πρέπει να συμβιβαστεί με αυτό που έκανε. Βαθιά συναισθήματα, η δοθείσα ευκαιρία και μετά η απόρριψη, είναι εξαιρετικά δύσκολα πράγματα για να δεχτεί το εγώ. Κυρίως, πρέπει και πάλι να φταίει κάποιος άλλος.

Δεν είναι φρόνιμο να πάρουμε όλα όσα ΕΙΝΑΙ ένας άνθρωπος από αυτόν, και ΜΕΤΑ να του δώσουμε την ευκαιρία να αποφασίσει αν θέλει να είναι σκλάβος. Πρέπει κάποιος να μπορεί να επιστρέψει στη ζωή που είχε πριν, μέχρι να ΓΕΝΝΗΘΕΙ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ είναι μία πνευματική διαδικασία που απαιτεί τα πάντα να είναι στη θέση τους πριν συμβεί. Πριν την ΓΕΝΝΗΣΗ όμως, μέσα από την εκπαίδευση, μπορεί κάποιος να πάρει μία γεύση πώς θα είναι να είναι σκλάβος. Είναι άδικο να δώσουμε σε κάποιον αυτή τη γνώση, χωρίς την ευκαιρία να αποφασίσει αν πραγματικά θέλει τη σκλαβιά. Ένας εκπαιδευόμενος σκλάβος πρέπει να έχει την ευκαιρία, ανάμεσα σε συνεδρίες, να εξετάζει, να ρωτάει, να εξερευνά και να κατανοεί αυτό που του συμβαίνει. Με αυτό τον χρόνο «έκθεσης», ένας εκπαιδευόμενος έχει την ευκαιρία να αποκτήσει την γνώση και την αντίληψη που χρειάζεται για να αποφασίσει αν θα υποβληθεί στην επόμενη συνεδρία ή όχι.

ΣΕ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ «ΜΠΟΓΙΑ» ΕΜΒΥΘΙΖΕΤΑΙ Ο ΣΚΛΑΒΟΣ;

Μία συνεδρία είναι, στο ελάχιστο, ένα απόγευμα έντονου σωματικού S/M, ένα βράδυ, και ένα πρωί ελαφρύτερης δραστηριότητας, που ολοκληρώνεται με μία σύντομη αναφορά. Στη διάρκεια της συνεδρίας, η συμπεριφορά στην οποία υπόκειται ο εκπαιδευόμενος είναι αυτή στην οποία θα υπόκειται όταν θα έχει γίνει αυτό που θέλει να γίνει, δηλαδή σκλάβος. Είναι μία περίοδος άνευ ελέγχου. Σίγουρα ο άνθρωπος προσπαθεί ξανά και ξανά να αντιδράσει σαν να πρόκειται απλά για έναν ρόλο και σαν να μπορεί ανά πάσα στιγμή να γυρίσει πίσω γρήγορα στην ανθρώπινη ζωή που έχει συνηθίσει να ζει. Στην αρχή, η αλήθεια είναι ότι κάποιος μπορεί να αφομοιώσει αυτά που έγιναν και να επιστρέψει στη ζωή που είχε πριν. Με τον καιρό, όμως, νέες εμπειρίες αρχίζουν να εμφανίζονται.

Ένας εκπαιδευόμενος σκλάβος μπορεί να νιώσει ενέργεια που δεν ένιωσε ποτέ πριν, ακόμη και αν στο παρελθόν είχε εκτεθεί σε βαριές και επιτυχημένες S/M εμπειρίες. Μπορεί να έχει την αίσθηση ότι είναι «αποσυνδεμένος», σαν να μην είναι ακριβώς ο εαυτός του. Απροσδόκητα συναισθήματα και αισθήσεις εμφανίζονται. Το σώμα μπορεί να αρχίσει να αντιδρά με τρόπους που δεν είναι φυσιολογικοί γι αυτό. Γίνεται ξεκάθαρο ότι κάτι συμβαίνει. Έχει εξηγηθεί αρκετές φορές ότι τα συναισθήματα έρχονται από «ένα πολύ βαθύ μέρος». Το σώμα, για μερικούς, φαίνεται να αντιδρά χωρίς να κατευθύνεται πλέον από το εγώ το οποίο είχε παλιά τον έλεγχο.

Η νέα συνειδητότητα έρχεται απαλά και συχνά συσχετίζεται με κάποιο αίσθημα ανησυχίας ή «ανοίκειου». Δεν είναι το καθαρό ερωτικό συναίσθημα το οποίο φαντασιωνόμαστε όταν σκεφτόμαστε πώς θα είναι να είμαστε σκλάβοι. Η φαντασία, κατά τη διάρκεια της φαντασίωσης, συνήθως επικεντρώνεται στη ζωή κάποιου ως σκλάβος, όχι στη διαδικασία του να γίνει σκλάβος. Μερικοί δεν ξέρουν ότι υπάρχει διαφορά. Η διαφορά είναι ανάμεσα στο να ΦΕΡΕΣΑΙ σαν αυτός που θέλεις να είσαι, όπως το οραματίστηκες κατά την φαντασίωση, και από την άλλη στο να ΓΙΝΕΣΑΙ αυτός που θέλεις να είσαι και απλά να φέρεσαι σύμφωνα με τη φύση της σκλαβιάς.

Η δυσφορία είναι αυτό που μας κάνει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι συμβαίνει. Ότι και αν φαντασιωνόμαστε, τα πάντα μέσα στη φαντασίωση είναι πάντα υπό τον έλεγχο αυτού που τα σκέφτεται. Ακόμη και η αίσθηση της απώλειας ελέγχου είναι υπό τον έλεγχο αυτού που φαντασιώνεται. Μόνο η πραγματικότητα μίας συνεδρίας μπορεί να παράγει την αληθινή εμπειρία και το συμπέρασμα ότι ο εκπαιδευόμενος σκλάβος δεν ελέγχει. Η πραγματικότητα είναι περισσότερο σαν την αίσθηση του να είσαι σε ένα ανοίκειο μέρος παρά η «διεγερτική» εμπειρία που δημιούργησε η φαντασίωση.

Αυτό που παλιά προκαλούσε την «διέγερση» αρχίζει να αλλάζει. Εμπειρίες που θεωρούνταν τύπου «αυτό δεν θα το έκανα ποτέ», γίνονται όλο και πιο ελκυστικές καθώς οι συνεδρίες προχωρούν και ο σκλάβος μεγαλώνει μέσα μας και αρχίζει να αντικαθιστά τον άνθρωπο. Οι πιο ερωτικές δραστηριότητες, είτε πραγματικές είτε μέρος της φαντασίωσης, αυτές που ο σκλάβος πριν την εκπαίδευσή του αισθανόταν ότι ήταν το «διεγερτικό» του, γίνονται απλά ακόμη μία δραστηριότητα που ευχαριστεί τον Ιδιοκτήτη του, χωρίς την ιδιαίτερη σημασία που τους έδινε το εγώ στο παρελθόν.

Μόνο το εγώ κρίνει και αξιολογεί. Μόνο το εγώ λέει «πήγα εκεί, το έκανα αυτό». Καθώς το ανθρώπινο ον και το εγώ του μειώνονται, το πνεύμα της σκλαβιάς, με την αληθινή του φύση, γίνεται η μόνη φύση του σκλάβου. Τελικά, στη ΓΕΝΝΗΣΗ του, αυτή η φύση του σκλάβου παράγει τα μόνα χαρακτηριστικά που παραμένουν. Ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος.

Οι σωματικές S/M δραστηριότητες που παράγουν την πραγματικότητα γίνονται η έλξη και ταυτόχρονα η δυσκολία. Κάθε συνεδρία πρέπει να είναι ολοκληρωτικά, δημιουργικά διαφορετική από κάθε άλλη συνεδρία, που έγινε στο παρελθόν σε οποιοδήποτε χρόνο, με οποιονδήποτε άνθρωπο. Δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για τις συγκεκριμένες δραστηριότητες. Κάθε προσπάθεια να ξαναπούμε κάτι που ειπώθηκε στο παρελθόν ή να επαναλάβουμε κάτι που είχε επιτυχία πριν, καταλήγει να είναι χλιαρό, θεατρικό, ανειλικρινές. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό δεν είναι τελικά αποτελεσματικό στο να προκαλέσει τις πραγματικές εμπειρίες που αναγκάζουν κάποιον να βγει από τις ελεγχόμενες ανθρώπινες δραστηριότητές του και στο να παρέχει τις νέες εμπειρίες που θα του επιτρέψουν να εκτιμήσει τη σκλαβιά του και να μάθει τί είναι αυτό. Ένας σκλάβος βρίσκεται φυσικά σε άμυνα καθώς δεν ελέγχει αυτά τα νέα συναισθήματά του.

ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΦΕΡΕΙ Η «ΕΜΒΥΘΙΣΗ» ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΚΛΑΒΟΥ ΑΠΟ ΤΟ S/M;

Για τον Εκπαιδευτή, η διαδικασία της «εμβύθισης» λειτουργεί όταν Εκείνος είναι παρών και βλέπει αυτά που κάνει. Η όλη φάση, τα λόγια, η ένταση της διαδικασίας πρέπει να έρχεται έξω από τον ίδιο. Η εμπειρία που δίδεται στον σκλάβο πρέπει να δημιουργηθεί από ένα αντικειμενικό πρότυπο το οποίο ο σκλάβος έχει δεχθεί να βιώσει. Το πώς θα αντιδράσει ο σκλάβος δεν μπορεί να αλλάξει το input της δραστηριότητας. Το input της εμπειρίας πρέπει να παραμείνει η εμπνευσμένη φάση που είναι παρούσα και μοναδική σε αυτή τη μία συνεδρία.

Η φόρμουλα της «εμβύθισης» είναι προκαθορισμένη για κάθε μία συνεδρία. Η αντίδραση που θα προκύψει στη διάρκεια της συνεδρίας, ακόμη και αν θα υπάρξει πόνος, είναι στη φύση του εκπαιδευόμενου. Η ουσία της ύπαρξης του εκπαιδευόμενου, η προσωπικότητά του και οι παλαιότερες εμπειρίες του καθορίζουν τη σειρά αντιδράσεων που θα ακολουθήσει και πώς θα αντιδράσει σε κάθε επιβαλλόμενη πίεση. Κάθε παραλλαγή από την φόρμουλα «εμβύθιση και αντίδραση», την αποτρέπει από το να είναι μία εμπειρία χτισίματος σκλάβου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι μια καλή εμπειρία. Μπορεί να είναι ακόμη και μία «ακραία» εμπειρία, αλλά δεν θα είναι εμπειρία χτισίματος σκλάβου.

Η εμπειρία δεν μπορεί να χτίσει σκλαβιά αν ένας σκλάβος αισθάνεται, έστω και λίγο, ότι οι αντιδράσεις του έχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα στο input της εμπειρίας. Όταν οι αντιδράσεις του εκπαιδευόμενου ή η έλλειψη αντιδράσεων, κάνουν αυτόν που παρέχει την εμπειρία να αυξήσει ή να μειώσει την ένταση, τότε αυτός που εκπαιδεύεται ξέρει ότι έχει τον έλεγχο.

Όταν κάποιος που εκπαιδεύεται, γνωρίζει ότι επηρεάζει την εμπειρία, κάνει δύο πράγματα. Πρώτον, αρχίζει να ελέγχει περισσότερο, είτε για να κάνει την S/M εμπειρία πιο έντονη είτε λιγότερο έντονη, να την διαφοροποιήσει έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει την εμπειρία που προσδοκά. Δεύτερον, και πολύ πιο σημαντικό, καθώς αποδέχεται τη σκλαβιά, αρχίζει να αισθάνεται ότι κάθεται κι αυτός στο ίδιο κλαδί με τον εκπαιδευτή καθώς το πριονίζουν. Έτσι λοιπόν αποφεύγει αυτές τις εμπειρίες που θα κάνουν τον σκλάβο να εξελιχθεί.

Η εμπειρία του «να αφήνεσαι» είναι σαν να κάθεσαι σε ένα κλαδί δέντρου και να πριονίζεις αυτό το κλαδί. Ένας λογικός άνθρωπος θα το κάνει αυτό μόνο αν ξέρει ότι κάτι ή κάποιος θα τον προστατέψει από την πτώση. Το να αφήνεσαι σημαίνει επίσης να εγκαταλείπεις και την αντίδραση σε αυτή την εμπειρία. Όταν αυτή η αντίδραση είναι το μόνο πράγμα που επηρεάζει την ένταση του S/M, δεν μπορεί να αφεθεί, πρέπει να συνεχίσει να αντιδρά για να συνεχίσει την εμπειρία. Ένας σκλάβος, για να εξελιχθεί στη σκλαβιά του, πρέπει να γνωρίζει ότι η εμπειρία που του προσφέρεται είναι ανεξάρτητη από τον ίδιο, κι έτσι είναι εντελώς ελεύθερος να αντιδράσει, ξέροντας ότι δεν θα επηρεάσει την εμπειρία. Ειδάλλως, είναι σαν να είναι επιβάτης σε ένα αυτοκίνητο που το οδηγεί ένας τυφλός, με την ανάγκη να του δίνει συνεχείς οδηγίες. Αυτός ο επιβάτης δεν μπορεί να νιώσει ελεύθερος να αντιδράσει, δεν μπορεί να κοιμηθεί, δεν μπορεί να διαβάσει, δεν μπορεί να πάρει το μυαλό του από την εμπειρία. Ο οδηγός πρέπει συνέχεια να παίρνει οδηγίες από τον επιβάτη, αν και ο επιβάτης δεν ασχολείται καθόλου με την ίδια την οδήγηση.

Η σκλαβιά εξελίσσεται μόνο όταν το μυαλό του εκπαιδευόμενου δεν είναι στη διαδικασία. Απαιτείται όλη η αυτοσυγκέντρωσή μας για να εξετάσουμε και να εντοπίσουμε τις αληθινές μας αντιδράσεις. Απαιτείται απόλυτη πίστη στον «οδηγό» ώστε να μην αποσπαστεί η προσοχή μας. Πρέπει να ξέρουμε ότι κάποιος άλλος μας φροντίζει, κάποιος που δεν μας «ρωτά» τί να κάνει κατόπιν. Το να ρωτά και να ακούει είναι ακριβώς αυτό που κάνει ένας top σε μία επιτυχημένη S/M εμπειρία.

Μερικοί tops απαιτούν από τον bottom να λέει φωναχτά «Κι άλλο! Κι άλλο!» ή «κίτρινο φως». Ένας καλός top ακούει και κοιτάζει για απαλές ενδείξεις για την κατεύθυνσή του. Όταν ο σκλάβος ξέρει ότι ο εκπαιδευτής τον «ακούει» για ενδείξεις σχετικά με το τί να κάνει μετά, είναι ακριβώς σαν να κάθεται σε αυτό το κλαδί μαζί με τον εκπαιδευτή, και να το πριονίζει και να νιώθει το κλαδί να πέφτει καθώς και οι δύο κάθονται πάνω του. Αυτό θα αποτελούσε αποτυχία σαν εμπειρία εξέλιξης σκλάβου. Ο στόχος και η διαδικασία που περιγράφονται εδώ δεν είναι μία S/M εμπειρία. Είναι μία εμπειρία εξέλιξης σκλάβου όπου υπάρχει ένα εμπνευσμένο, αντικειμενικό πρότυπο, που δεν υπόκειται σε αλλαγές από τις υποκειμενικές αντιδράσεις του εκπαιδευόμενου.

Ένας σκλάβος δίνει, με έναν απόλυτο, πραγματικό τρόπο, όλα όσα είναι σε κάποιον άλλο. Αν ο άλλος ανταποκρίνεται στον σκλάβο που προσφέρει τον εαυτό του, γίνεται μία αμοιβαία σχέση. Ο καθένας τους εξαρτάται από τον άλλο. Ποιος έχει τον έλεγχο τότε; Η απάντηση είναι ότι κανένας δεν έχει τον έλεγχο τότε. Κανένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας δεν θα παρέδιδε τον έλεγχο του εαυτού του όταν δεν υπάρχει κάποιο ανεξάρτητο πλαίσιο και η πρόθεση κάποιου να αποδεχτεί τον έλεγχο. Επιπλέον, γιατί να τον παραδώσει, αν ο νέος έλεγχος δεν είναι καλύτερος, πιο δυνατός, από ότι ήταν ο έλεγχος του εαυτού. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι καλύτερος αν «ακούει» τον παλιό διαχειριστή για να αποφασίσει τί να κάνει. Και πάλι, διαφορετικός σκοπός, διαφορετικός στόχος, διαφορετικά κριτήρια από ότι για μία εμπειρία S/M.
Αυτή η συνολική αποδοχή, η παράδοση και η υπακοή είναι αυτό που φοβίζει στο να γίνει κανείς σκλάβος. Δεν μπορεί να προσποιηθεί κανείς και δεν μπορεί να το παραδώσει και μετά να το πάρει πίσω. Το μυαλό ξέρει πότε «απλά έκανε πλάκα» ή έπαιζε θέατρο «μόνο για λίγο». Το μυαλό δεν μπορεί να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι δίνει την απόλυτη υπακοή όταν ξέρει ότι δεν το κάνει. Η απόλυτη υπακοή είναι αυτό που συνδέει τον σκλάβο με τον νέο διαχειριστή, τον Εκπαιδευτή του. Πρέπει να είναι αληθινό για να έχει αποτέλεσμα. Αν είναι αληθινό, τότε είναι μόνιμο και απεριόριστο.

Το "slaves..." άρθρο εξηγούσε ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται safewords. Aυτό πάλι δημιουργεί την εμπειρία «και οι δύο στο κλαδί που πριονίζεται». Η διχοτομία, η σοβαρή απόφαση την οποία αντιμετωπίζει ο σκλάβος, είναι είτε να δώσει ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη ώστε να επιτρέψει την αληθινή διαδικασία είτε να μην την δώσει και να αποτρέψει την διαδικασία.

Η διαδικασία της «εμβύθισης» πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, πρέπει να γίνει με αγάπη, πρέπει να παρέχει την δύναμη και την φροντίδα που ο άνθρωπος έδινε πριν στον εαυτό του μόνος του. Πρέπει να αρχίσει αργά, να γίνει για τον σκλάβο, να είναι για το συμφέρον του και να γίνει μόνο για να δημιουργήσει τη σκλαβιά. Πρέπει να γίνει χωρίς καμία εγωιστική πρόθεση. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτά και η σκλαβιά δεν θα εξελιχθεί. Και πάλι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι μία υπέροχη, αξιοσημείωτη και εξαιρετική εμπειρία. Σημαίνει απλά ότι η μεταφορά ιδιοκτησίας, που υποδηλώνει την εξέλιξη προς τη ΓΕΝΝΗΣΗ, δεν λαμβάνει χώρα. Όταν οποιαδήποτε από αυτές τις συνθήκες λείπει, ο άνθρωπος που εκπαιδεύεται δεν γίνεται πραγματικά και μόνιμα μέρος του σώματος του Ανθρώπου που παρέχει την εμπειρία, δεν εξελίσσεται προς τη ΓΕΝΝΗΣΗ του.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΦΕΝΤΗ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗ;

Οι Εκπαιδευτές παρέχουν τη ΓΕΝΝΗΣΗ σε ανθρώπους που γίνονται μόνιμα μέρος τους, παρέχουν την εμπειρία «εμβύθισης». Οι Αφέντες έχουν σκλάβους που τους υπηρετούν και διαχειρίζονται τη ζωή των σκλάβων τους σε καθημερινή βάση, για όσο διάστημα θέλει ο Αφέντης. Οι σκλάβοι έχουν Αφέντες και οι σκλάβοι έχουν Εκπαιδευτές. Οι σκλάβοι που έχουν Εκπαιδευτή συνήθως έχουν και έναν Αφέντη. Ο καθένας είναι ένας διαφορετικός ρόλος και ο καθένας είναι άριστος στον δικό του ρόλο χωρίς καν να είναι καλός στον άλλο ρόλο. Μόνο κατά σύμπτωση, μπορεί ένας Άνθρωπος να είναι και ο Αφέντης ενός σκλάβου και ο Εκπαιδευτής του. Φυσιολογικά, ο κάθε ρόλος θα ανήκει σε διαφορετικό Άνθρωπο λόγω της διαφοράς στο συμφέρον και στα κίνητρα που έχει ο κάθε ρόλος.

Τα κίνητρα ενός Εκπαιδευτή είναι διαφορετικά από αυτά ενός Αφέντη. Η απόλαυση ενός Εκπαιδευτή προέρχεται από την ειλικρινή έκφραση του ποιος είναι ο σκλάβος. Προέρχεται από την δραστηριότητα, όχι από τον άνθρωπο, αλλά από τον σκλάβο μέσα του. Ένας σκλάβος δεν ευχαριστεί τον Εκπαιδευτή του γνωρίζοντας τα ενδιαφέροντα του Εκπαιδευτή, αλλά με το να μην είναι ο ανθρώπινος εαυτός του, και αντ’ αυτού, με το να είναι το ζώο / σκλάβος που ο Εκπαιδευτής του τον καθοδήγησε να είναι.

Η απόλαυση ενός Αφέντη προέρχεται από το να εκπληρώνονται οι ανάγκες Του. Ένας ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ σκλάβος το κάνει αυτό μοναδικά καλά, μη έχοντας ενδιαφέρον για τον εαυτό του, καθώς αυτό το έδωσε στον Εκπαιδευτή του. Ένας σκλάβος είναι επομένως ελεύθερος να εκπληρώνει τις απολαύσεις του Αφέντη, χωρίς όρους, και να αντλεί την δική του απόλαυση από την απόλαυση που δίνει, ακριβώς όπως έμαθε να κάνει μέσα από την εκπαίδευσή του ως σκλάβου. Ένας Αφέντης και ο σκλάβος Του είναι ελεύθεροι να ενδίδουν στην αμοιβαία εμπειρία του να αντλούν απόλαυση από το να δίνουν απόλαυση ο ένας στον άλλον. Ο σκλάβος δεν μπορεί να «χαθεί» διότι είναι ανεξάρτητο μέρος κάποιου άλλου, του Εκπαιδευτή του, και είναι σαφής όσον αφορά την εικόνα του και την ταυτότητά του, ως τμήμα ενός άλλου. Ένας σκλάβος είναι ικανός για απεριόριστο δόσιμο σαφέστατα επειδή είναι τμήμα ενός άλλου ο οποίος προστατεύει τη σκλαβιά του, της παρέχει εξέλιξη και είναι αφοσιωμένος στο καλύτερο συμφέρον του σκλάβου.

Ο σκλάβος δεν απειλείται από οποιαδήποτε ειλικρινή έκφραση του ποιος είναι, όταν υπηρετεί έναν Αφέντη, διότι η ταυτότητά του δεν εξαρτάται από τον Αφέντη, αλλά από τον Εκπαιδευτή. Όταν κάποιος εκπαιδεύεται, κάθε εξέλιξη απειλεί να κάνει τη σχέση να λήξει λόγω των ερωτημάτων που συζητήσαμε σχετικά με το εγώ. Μπορεί ένας Αφέντης που απολαμβάνει την σχέση με έναν εκπαιδευόμενο σκλάβο που καλύπτει τις ανάγκες του Αφέντη, να βρει το κουράγιο να διακινδυνεύσει όλη αυτή τη σχέση με κάθε συνεδρία που φέρνει το σκλάβο πιο κοντά στη ΓΕΝΝΗΣΗ του; Θα ήταν δύσκολο, και θα έδινε την αίσθηση του κινδύνου.

Όσο περισσότερο έχει διατηρηθεί μία σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, τόσο πιο δύσκολο είναι να διακινδυνεύσουμε αυτή τη σχέση για την άγνωστη δυνατότητα να δώσουμε σε κάποιον την ΓΕΝΝΗΣΗ του στη σκλαβιά. Ιδίως εάν ο εκπαιδευόμενος ήδη υπηρετεί σαν ανθρώπινος σκλάβος Του και εκπληρώνει τις ανάγκες Του, γιατί να ταράξουμε την ισορροπία όταν τα πράγματα είναι ήδη τόσο καλά; Ταυτόχρονα, με κάθε συνεδρία, όλο και μεγαλύτερο ρίσκο απαιτείται. Για να σπρώξουμε κάποιον πιο κοντά στη σκλαβιά, καθώς προχωρά η εκπαίδευση, όλες οι συγκρούσεις περί του εγώ επικεντρώνονται όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερα συναισθήματα βιώνονται, μεγαλύτερη αίσθηση της μονιμότητας και λιγότερη ευκαιρία για έλεγχο. Έτσι, καθώς υπάρχει μεγαλύτερη σχέση που μπορεί να χαθεί, υπάρχει ανάγκη να πάρουμε μεγαλύτερο ρίσκο, για να παράγουμε τη ΓΕΝΝΗΣΗ του σκλάβου.

Ιδίως σε αυτή την εποχή της άμεσης ικανοποίησης, ένας σκλάβος θέλει να γίνει σκλάβος σε μία νύχτα, χωρίς να χάνει χρόνο με την «εμβύθιση» και την έκθεση στον ήλιο και μετά πάλι την «εμβύθιση». Ένας Αφέντης θέλει έναν σκλάβο που υποτάσσεται ως σκλάβος, που ξέρει τί είναι σκλάβος και πάντα δρα σύμφωνα με αυτό. Ένας Αφέντης θέλει έναν σκλάβο που χρειάζεται μόνο να μάθει τους δικούς του κανόνες και ανάγκες για να μπορεί να τον υπηρετεί τέλεια. Δεν λειτουργεί έτσι όμως, εκτός εάν ο σκλάβος ήδη έχει ΓΕΝΝΗΘΕΙ, πριν ανατεθεί στον Αφέντη.

ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Ο ΣΚΛΑΒΟΣ;

Αυτός είναι ένας πραγματικός κόσμος. Το αν θα πρέπει κάποιος να γίνει σκλάβος είναι η μεγαλύτερη, πιο μόνιμη και πιο σπουδαία απόφαση που θα πάρει ποτέ. Μπορεί να πάρει αυτή την απόφαση κατά το διάστημα που απαιτείται να απαντήσει σε μία αγγελία, σε έναν Άνθρωπο που ξεκάθαρα έχει υποδείξει ότι διατηρεί το δικαίωμα να τελειώσει τη σχέση οποιαδήποτε στιγμή αν ο σκλάβος δεν είναι σωστός ή αν δεν «λειτουργήσει η φάση»;

Οι σκλάβοι ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ στη σκλαβιά μόνο με την εμβύθισή τους στην «μπογιά». Αυτή η εμβύθιση πρέπει να γίνει από Έναν που ο σκλάβος να μπορεί να εμπιστευθεί με τη ζωή του, για το υπόλοιπο της ζωής του, ΑΣΧΕΤΑ από το τί θα περιέχει αυτή η ζωή. Παρεμπιπτόντως, μετά τη ΓΕΝΝΑ, ένας σκλάβος θα μπορούσε να υπηρετήσει τον Άνθρωπο που του έδωσε τη σκλαβιά, είτε παροδικά είτε μακρόχρονα. Πάντα όμως, ένας ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ σκλάβος, παραμένει πρόθυμος να ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο, και με Όποιον, αποφασίσει ο Εκπαιδευτής του.

Ο Εκπαιδευτής δεν έχει επιλογή σχετικά με το τί θα διατάξει τον σκλάβο να κάνει. Κάθε επιλογή πρέπει να είναι για το καλύτερο συμφέρον του σκλάβου. Δεν μπορεί να αντανακλά το δικό του συμφέρον. Ένας σκλάβος μπορεί να ΓΕΝΝΗΘΕΙ μόνο σε Κάποιον που έχει ορκιστεί ότι θα δρα ΜΟΝΟ για το καλύτερο συμφέρον του σκλάβου, για πάντα, αναμφίβολα, και χωρίς όρια και συμβιβασμούς. Αυτό είναι εκ των ουκ άνευ για να παραδώσει κάποιος τον εαυτό του σε κάποιον άλλο, για να ΓΕΝΝΗΘΕΙ. Είναι μία αληθινή, φυσική διαδικασία. Κανένας δεν μπορεί να καθορίσει τί λειτουργεί και τί όχι. Αυτό επαφίεται στη φύση του πλάσματος που ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ. Δεν είναι διαπραγματεύσιμο, δεν είναι μετατρέψιμο και δεν είναι μεταλλάξιμο. Δεν υπάρχουν σύντομοι δρόμοι και δεν υπάρχει τρόπος να «ξεγελάσουμε» την διαδικασία σε κανένα κομμάτι της.

Η «μπογιά» είναι η πραγματικότητα του να είσαι σκλάβος, να βυθίζεσαι σε μία συνεδρία τη φορά, να εκτίθεσαι μέσα από την δύναμη και το χάδι δερμάτινων εργαλείων, που παρέχουν την ενέργεια που δημιουργεί τον σκλάβο, από τον σπόρο που ενυπάρχει ήδη μέσα του και που βρίσκεται εκεί ήδη από την βιολογική του γέννα. Το εγώ δεν έχει την δυνατότητα να δεχτεί να γίνει σκλάβος. Η σκλαβιά πρέπει να δοθεί. Πρέπει να έχουμε την ελευθερία ανάμεσα σε συνεδρίες να αποφασίσουμε αν συνεχίζουμε να θέλουμε να δεχτούμε αυτό το δώρο της σκλαβιάς. Αυτός ο χρόνος ελευθερίας είναι η «έκθεση στο φως της ημέρας» που επιβεβαιώνει την πραγματικότητα της σκλαβιάς και την δέσμευσή μας σ’ αυτήν.

Η σκλαβιά δεν είναι αληθινή αν κάποιος μπορεί να αποφασίσει να είναι σκλάβος. Αν κάποιος μπορούσε να αποφασίσει να είναι σκλάβος, θα μπορούσε και να αποφασίσει να μην είναι. Προφανώς, εδώ υπάρχει αντίφαση. Η μόνη απόφαση για έναν σκλάβο που εκπαιδεύεται προς τη ΓΕΝΝΗΣΗ του, παίρνεται ανάμεσα σε συνεδρίες, καθώς αποφασίζει αν θα προχωρήσει στην επόμενη. Μπορούμε να αποφασίσουμε μόνο αν θα συνεχίσουμε τη διαδικασία που μας μετατρέπει σε σκλάβους, όχι το αν θα είμαστε σκλάβοι.

Επιπλέον, όσο και αν το εύχεται, δεν μπορεί να αλλάξει αυτά που πρέπει να περάσει για να γίνει σκλάβος. Να είστε βέβαιοι, επομένως, ότι θα περάσει μέσα από όλα όσα πρέπει να περάσει, για να είναι άξιος και ικανός να είναι σκλάβος και αυτή η εξέλιξη θα συνεχίσει σχεδόν στο σύνολό της, μόνο μέσα από όσα δεν περιμένει να βιώσει ή να συμβούν. Αυτό που το εγώ δεν μπορεί να προβλέψει, δεν μπορεί και να το ελέγξει. Αυτό που μπορεί να το ελέγξει, δεν αποτελεί εμπειρία εξέλιξης σκλάβου.

Η «μπογιά» και ο ήλιος που κάνουν κάποιον να γίνει σκλάβος, δεν ελέγχονται. Όταν δύο άνθρωποι, ένας Εκπαιδευτής και ένας εκπαιδευόμενος, και οι δύο δεσμεύονται σε έναν μοναδικό σκοπό της δημιουργίας του κίτρινου υφάσματος και στην χρήση των απαραίτητων διαδικασιών ώστε να επιτύχουν το «κίτρινο», χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς ιδιοτέλεια, και χωρίς την επιθυμία να τροποποιήσουν τη διαδικασία έτσι ώστε να τους βολέψει, αυτό λειτουργεί κάθε φορά. Φτιάξτε τη δική σας φόρμουλα, χρησιμοποιείστε τις μεθόδους που προτιμάτε και μπορεί να δημιουργήσετε μία διεγερτική και υπέροχη εμπειρία, αλλά δεν θα δημιουργήσετε τη ΓΕΝΝΗΣΗ σκλαβιάς, ούτε την εξέλιξη προς αυτή.

Πηγή: Dipped in Yellow Dye

Μετάφραση: dora_salonica

 

Απάντηση: Εμβύθιση σε κίτρινη μπογιά

μπραβο ρε Ντορα (again,and again, and again..)

 

Θα ήθελα να πω μερικά πράγματα για το κείμενο που μετέφρασα, γιατί μερικές φορές μπορεί να φαίνεται ότι κάτι που μεταφράζουμε το ασπαζόμαστε στο σύνολό του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό δεν ισχύει. Πρέπει να επισημάνω κατ' αρχάς ότι το κείμενο αφορά άντρες σκλάβους και άντρες Αφέντες, αν και το μετέφρασα έτσι ώστε να ταιριάζει και στα δύο φύλα. Πρόκειται επομένως για σχέσεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, και αυτό το φύλο είναι αντρικό. Υπό αυτό το πρίσμα, και χωρίς να θέλω να κάνω αξιακές εκτιμήσεις, η επικέντρωση στη σωματικότητα και στο S/M σέσσιον, γίνεται κάπως πιο κατανοητή. Δεν πιστεύω ότι μία γυναίκα "γεννιέται" [εξελίσσεται] στη σκλαβιά μέσα από σέσσιονς. Ουσιαστικά, δεν το πιστεύω ούτε για τους άντρες, αλλά ας μην επεκταθώ. Η ελληνική ιδιοσυγκρασία μας ίσως να μας προφυλάσσει από ρηχές προσεγγίσεις του είδους.

Στον αντίποδα αυτού, και μετά από 3 περίπου έτη στον χώρο, είμαι πολύ αρνητικά διακείμενη ενάντια στην εμμονή των (Ελλήνων) αντρών Κυρίαρχων να ξεχνούν ότι το σώμα της γυναίκας είναι τόσο πολύτιμο που θα έπρεπε να πέσει κεραυνός να τους κάψει που το σνομπάρουν μετά βδελυγμίας. Υπάρχουν πολλοί και καλοί τρόποι για να μιλήσει κανείς στην ψυχή και στο πνεύμα μιας γυναίκας. Το να μην λατρεύει το σώμα της, δεν είναι ένας από αυτούς.

Λατρεύω με την έννοια, το χαϊδεύω, το φιλώ, το πονώ, το κάνω να υποφέρει, απολαμβάνω τον πόνο του και την ηδονή του. Έχω ακούσει Κ να λένε ότι δεν γλύφουν ποτέ το μουνί μιας γυναίκας ή δεν απολαμβάνουν τα πόδια της. Τρίχες κατσαρές, αγαπητοί Κολλημένοι.

Για να επανέλθω όμως στο κείμενο, αυτό που μου κέντρισε την περιέργεια ήταν οι εξής τρεις αναφορές, με τις οποίες ταυτίστηκα έντονα, στην παρούσα φάση της πορείας μου στο BDSM (ως ταξίδι). Η πρώτη είχε να κάνει με την αίσθηση του "ανοίκειου", μία αίσθηση ότι αυτό που μου συμβαίνει είναι παράλογο, ότι δεν αποτελεί συνέχιση της ταυτότητάς μου, ούτε συνεχίζει μία ομαλή και λογική "αφήγηση" του τύπου, "γεννήθηκα στη Σαλονίκη..." Τα πράγματα σε αυτή την καμπή δημιουργούν μία παράξενη αίσθηση αποκοπής από το παρελθόν και αποσύνδεσης από την αφήγηση αυτή. Είναι ένα ανησυχητικό συναίσθημα κάποιες φορές και προκαλεί μικρές κρίσεις πανικού. Επίσης απαιτεί προσπάθεια να φέρω τα νέα δεδομένα μέσα στην αφήγηση, για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση της συνέχειας της ταυτότητας. Αυτό το αναφέρει ξεκάθαρα και το κείμενο και χάρηκα που θεωρείται κάτι φυσιολογικό και αντιμετωπίσιμο.

Η δεύτερη αναφορά έχει να κάνει με την "διασκέδαση". Παρατήρησα με μεγάλη μου έκπληξη ότι αυτά που παλαιότερα τα θεωρούσα σημαντικά (ξύλο και γαμίσι, ουσιαστικά, λολ) έχουν χάσει την σημασία τους. Πρόσφατα βρέθηκα στην Αθήνα για μια εβδομάδα, την οποία πέρασα με τον Κύριό μου και άλλα μέλη του πολύσπιτου. Όταν επέστρεψα οι φίλοι μου με ρώτησαν αν πέρασα καλά, αν διασκέδασα. Δεν ήξερα τι να πω. Τελικά είπα, "αυτή δεν είναι η δική μου ιδέα περί διασκέδασης, συνήθως διασκεδάζω στο σινεμά ή ξαπλωμένη στον καναπέ με ένα καλό βιβλίο".

Και ήταν αλήθεια. Ο σκοπός μου στις συνευρέσεις αυτές, με τον Κύριό μου, δεν είναι η δική μου αναψυχή. Κάτι άλλο γίνεται, κάτι που με βγάζει έξω από τα τετριμμένα και τις διασκεδάσεις, κάτι που δεν έχει σχέση με αυτά τα λίγα που ζητούσα παλιά, που με έκαναν να λέω ότι "πέρασα καλά". Το "πέρασα καλά" ακούγεται σχεδόν χυδαίο σε σχέση με αυτά που έγιναν / γίνονται. Αν και μερικοί ίσως έχουν ακριβώς την αντίθετη άποψη (όταν αναρτήσω το σχετικό κείμενο στα Personal experiences - αν τύχει έγκρισης - θα γίνει ίσως κατανοητό αυτό που λέω).

Η τρίτη αναφορά έχει να κάνει με την εξαίρετη αναλογία του SlaveMaster περί ελέγχου, το κλαδί του δέντρου που πριονίζεται. Νομίζω πως εξηγεί πολύ καλά τη διαφορά ανάμεσα στον συναινετικό σαδομαζοχισμό και στην παράδοση του ελέγχου, την απόλυτη παράδοση στον Κύριο, σε αυτόν που αποκαλούμε Κύριο, σε αυτόν που εμπιστευόμαστε τόσο ώστε να τον αποκαλούμε Κύριο και να το εννοούμε. Ποτέ δεν μπόρεσα να αλλάξω την ροή της φάσης στα χέρια του Κυρίου μου. Πλέον έχω σταματήσει να προσπαθώ, δεν ωφελεί σε τίποτα. Εξάλλου...τον εμπιστεύομαι, με την πλήρη γαμημένη έννοια της λέξης. Βρίσκω αυτή την αίσθηση της παράδοσης ασύγκριτα πιο απολαυστική από οποιοδήποτε S/M σέσσιον - χωρίς να αρνούμαι την διέγερση που μου προκαλεί και το S/M. Mε τo S/M καυλώνω, χύνω, "περνώ καλά". Με την παράδοση, χάνομαι. Είναι ναρκωτικό. Και εθιστικό μάλιστα.

Έχω κάποιο πρόβλημα να καταλάβω τη διαφορά ανάμεσα στον Αφέντη και στον Εκπαιδευτή, με τον τρόπο που παρουσιάζει τους δύο ρόλους το κείμενο. Προφανώς μιλάει για Εκπαίδευση σκλάβου σε τρίτα χέρια, με σκοπό την τελική παραχώρησή του σε κάποιον Αφέντη. Γνωρίζω προσωπικά δύο Εκπαιδευτές σκλάβας στον Ελλαδικό χώρο, οπότε δεν με ξενίζει το concept. Εκείνο που δεν κατανοώ όμως είναι γιατί το κείμενο γενικεύει τόσο πολύ, σαν να πρόκειται για τον γενικό κανόνα η ύπαρξη ενός Εκπαιδευτή και η τελική παραχώρηση του σκλάβου σε άλλον. Στο κείμενο αυτό εμφανίζεται σαν αναγκαιότητα, σαν να μην μπορεί ένας Αφέντης να κοντρολάρει την εκπαίδευση ή τις σκηνές ή τον σαδισμό του ή να είναι σκλάβος στην κάλυψη των αναγκών του, ενώ ένας αποστασιοποιημένος Εκπαιδευτής μπορεί υποτίθεται καλύτερα. Δεν συμφωνώ λοιπόν με αυτό.

Τέλος, θα συμφωνήσω με την "εμβύθιση" και "έκθεση" στην πραγματικότητα, εναλλάξ. Προσωπικά, το ονομάζω Κυριαρχία σε ριπές. Μία Κυριαρχία που κλιμακώνεται, που πηγαίνει όλο και πιο πέρα. Με τις παύσεις της, με τις εντάσεις της και με τον απαραίτητο χρόνο για να αφομοιώσει η σκλάβα αυτό που της συνέβη και να προχωρήσει παρακάτω - ή ακόμη και να πει στοπ, αν αισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά πλέον.

Φυσιολογικά, βέβαια, πρέπει να υπάρχει και το point of no return, σε κάποιο σημείο...