Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

 

underherfeet, σ' ευχαριστώ για την συνεισφορά σου στο νήμα αυτό, μία συνεισφορά που είχε πραγματικό νόημα και ανέδειξε το μεγαλείο του παραλληλισμού που επιχείρησα να κάνω - εγώ και καμιά δεκαριά άλλοι, που τα είπαν καλύτερα από μένα, με πρώτο τον Bataille, αλλά ας μην κάνω χοντρό το παιχνίδι γιατί οι ξανθιές ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να διαβάζουν, και κυρίως να αναφέρονται σε ότι διάβασαν - ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ - γιατί απλά δεν βολεύει σε μία συζήτηση υψηλής διανόησης, όπου οι μισοί λένε "συμφωνώ", οι άλλοι μισοί "διαφωνώ" και καναδυό λένε "εγώ συμφωνώ με μερικά και διαφωνώ με μερικά άλλα" - άσε που χαλάει και τις φαντασιώσεις κάποιων.

Βρίσκω τη χριστιανική θρησκεία τρομερά χρήσιμη ως αναλογία με το M/s για δύο λόγους:

α. καυλώνω με βεβηλώσεις του είδους, στο πλαίσιο των σαδομαζοχιστικών πρακτικών στις οποίες συχνά εντρυφώ μαζί με τον Κύριό μου, παρά το γεγονός ότι συνεχίζω να μην θεωρώ τίποτε όσιο και ιερό, πέρα από την μητρότητα

β. επεξηγεί αριστουργηματικά το mode σκέψης του M/s, ιδίως σε όσους δεν θα μπορούσαν αλλιώς να καταλάβουν τί απαιτείται για να το ζήσει κανείς.

Όσον αφορά το δεύτερο - γιατί είμαι βέβαιη ότι εδώ μέσα κανένας δεν τολμάει να προβεί σε βεβηλώσεις, παρά τις έντονες αντιδράσεις τύπου "κοίτα πόσο άθεος είμαι εγώ" - και υπόψιν, συνομιλείτε με κάποια που λήστευε εκκλησάκια βουτώντας τον οβολό των πιστών την δεκαετία του '70, όταν οι μύξες έτρεχαν ακόμη από την χαριτωμένη μυτούλα μου - θα δανειστώ τα λόγια του George Carlin, ο οποίος έχωσε και πάλι το μαχαίρι στο κόκαλο.

1. Έχουμε ένα Ον το οποίο θέτει ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΣ κανόνες - καθότι όπως γνωρίζουμε όλοι, δεν υπάρχει κανένα βιβλίο ηθικής που να μην είναι αυθαίρετο. Αυτό σημαίνει να λέμε "ο Μάστερ έχει πάντα δίκαιο" - ακόμη και όταν έχει κατάφωρο άδικο, όπως συμπλήρωσα εγώ, αλλά φευ...Ο V λέει ότι δεν τον βολεύει η ιστορία της θρησκείας και προτιμάει την ιστορία του στρατού, γιατί γουστάρει να με βάζει να κάνω άδικα πράγματα και δεν τον ενδιαφέρει να θεωρείται πάντα δίκαιος, ιδίως όταν αυτό που με βάζει να κάνω δεν φαίνεται να έχει κάποιο νόημα. Εγώ όμως, που είμαι προϊόν μίας εξαιρετικής κλασικής παιδείας - καθότι το χρήμα μπορεί να αγοράσει πολλά πράγματα - πλην μιας σκλάβας - του ανταπαντώ: "Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, Κύριε" ή ότι αργότερα θα καταλάβω το νόημα των άδικων και επώδυνων απαιτήσεων. Κι έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

2. Ότι και να κάνει αυτό το Ον, είτε άδικο είτε δίκαιο, είτε επώδυνο είτε απολαυστικό, είτε επιθυμητό είτε επαίσχυντα απεχθές, ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ. Καλά, όχι "με αγαπάει", μην τρελαινόμαστε κιόλας, αλλά σίγουρα "δεν θα με βλάψει, νοιάζεται για το καλό μου, θα προσέξει να μην πάθω ανήκεστο βλάβη", κάτι τέτοιο. Η ψευδαισθητική δύναμη της πίστης υψώνει το υπέροχο κεφάλι της εκεί όπου όλοι οι άλλοι - και κυρίως όλες οι άλλες - έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια και έχουν εγκαταλείψει την αρένα προ πολλού. Όχι όμως μία πιστή. Μία πιστή δεν φεύγει ποτέ. Εκεί που ο ορθολογισμός σου λέει "φύγε μαλακισμένο πριν αφήσεις τα κόκαλά σου εδώ ή πριν τρελαθείς", εκεί που δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος ανταπόδοσης, ούτε ένα ίχνος απόδειξης ότι η πίστη σου εκλαμβάνεται θετικά και υπάρχει ανταπόκριση από το Παντοδύναμο Όν, εκεί που η λογική σου χτυπάει μπιέλα και σκέφτεσαι, μα οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν έτσι, η πιστή σκέφτεται το εξής φοβερό: Κανένας μας δεν έχει τίποτα, μόνο τη λογική του. Εγώ όμως έχω και κάτι άλλο, κάτι περισσότερο από τους άλλους, κάτι που κανένας δεν μπορεί να το βρεί στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς, κάτι που κινεί βουνά: την πίστη.

3. Το καλύτερο τουίστ της υπόθεσης M/s vs. θρησκείας είναι ότι όλα αυτά δεν γίνονται για την ψυχή της σκλάβας, για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, για να κερδίσει την αιώνια ζωή, μία θέση στον παράδεισο κλπ. Η υπόσχεση του Παντοδύναμου Όντος - που επελέγη εντελώς αυθαίρετα από την πιστή, για να γίνει ο αποδέκτης της πίστης της - γιατί αυτό είναι που την ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ανόητα όντα που ζουν άνευ πίστης, ότι αυτή έχει την πίστη και θα σκάσει αν δεν την δώσει στο Όν, θα νιώθει κενή, δεν θα μπορεί να ζήσει όμορφα όπως όλοι οι υπόλοιποι που έχουν μόνο τη λογική τους, που ζουν υποφερτές ζωές χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για όλα αυτά - η υπόσχεση λοιπόν του Όντος είναι ότι η ζωή θα είναι καλύτερη όταν αυτή η ενέργεια, η πίστη, θα διοχετεύεται όλο και περισσότερο προς το Όν και η ίδια θα απολαμβάνει την ύπαρξη του Όντος και τις επιλογές του Όντος και τις αποφάσεις Του, είτε δίκαιες είτε άδικες, είτε επώδυνες είτε απολαυστικές είτε επαίσχυντες, σαν μία πιστή που την γαμάει ένας πραγματικός θεός, που την βασανίζει ένα Όν με σάρκα και οστά, που την χαϊδεύει κάποιες φορές, την κλωτσάει στην κοιλιά άλλες - σας έχουν κλωτσήσει ποτέ στην κοιλιά κορίτσια; - μία πιστή που απολαμβάνει πρωτίστως την δύναμη της πίστης της, μίας πίστης που της δίνει ότι χρειάζεται για να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, που αλλιώς δεν θα μπορούσε να κάνει, γιατί οι υπόλοιποι, αυτοί που δεν έχουν πίστη, λένε "α, όλα κι όλα, αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω". Η πιστή το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να πει "δεν μπορώ". Αυτή είναι η υπεροχή της, η μόνη υπεροχή της (αν είναι και όμορφη, ακόμη καλύτερα, ψιψινοναζιάρες μου - αλλά δεν αποτελεί προϋπόθεση, ούτε καν παίζει ως παράγοντας, δυστυχώς).

Ελπίζω το πνεύμα του νήματος να αναδεικνύεται σιγά σιγά και οι άπιστοι να κατανοήσουν ότι δεν κάνω προσηλυτισμό αλλά προσεγγίζω ορθολογιστικά αυτό που δεν προσεγγίζεται παρά βιωματικά, από όσους έχουν αποθέματα του είδους, μέσα τους. Γι αυτό δεν νοείται προσηλυτισμός, πρέπει να υπάρχει η πηγή ήδη μέσα στην άλλη ή στον άλλο και να πολεμάει να βρει διέξοδο, δηλαδή τον αποδέκτη, αλλιώς το επίδοξο σκλαβόπουλο να πεθαίνει, πνευματικά, σωματικά και συναισθηματικά. Να ζει μεν...αλλά barely.

Και αυτός είναι ο λόγος που οι σκλάβες θεωρούνται πολύτιμες, στον χώρο.

 

Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

...κι'ετσι λοιπον,αγαπητη Δωρα ,φτανουμε στον πυρηνα:
Πιστη στο υπερτατο Ον ,αφοσοιωση ,τηρηση του Λογου Του, τυφλη υπακοη στον Νομο Του ,ιδου το νοημα της ζωης,να η οδος της σωτηριας.Η εσωτερικευση της θεσμισμενης -ετερονομης- κοινωνιας και προ παντων ,η εσωτερκευση του υπερτατου μετα -νομου,που στηριζει ολο το οικοδομημα της ετερονομιας: δεν θα αμφισβητησεις ποτε τον Νομο.
Ευχαριστω,δεν θα παρω.Ο δικος μου μετα- νομος αντιθετα εχει ως εξης: "πρεπει να υπακους στον Νομο ,αλλα μπορεις να τον σκεπτεσαι συνεχεια, να διερωτασαι,να τον αμφισβητεις και να συμβαλλεις σε μια καινουργια θεσμιση αν χρειαζεται.."
Καταλαβαινεις τωρα που στεκομαστε απεναντι;

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Ακόμη και τα μυρμήγκια επιδίδονται σε καταμερισμό εργασίας, πόσο μάλλον μια κοινωνία ανθρώπων. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι νομοθέτις, διότι θα το τρίβαμε όλοι μας ολημερίς κι ολονυχτίς, με πρώτη και καλύτερη εμένα. Πράγμα που έκανα, επί σειρά ετών, με ολέθρια αποτελέσματα στη ζωή μου.

Δεν είμαι καλή επομένως ως ηγέτης, είμαι καλή όμως στο να ακολουθώ. Από τη στιγμή που το κατάλαβα αυτό, γιατί να αντιδράσω; Τί το καλύτερο θα είχα να προσφέρω σε ένα σχήμα που ήδη λειτουργεί, με τον ένα να ηγείται και τον άλλο να ακολουθεί;

Αυτή είναι η δυναμική του σχήματος, και είναι κουκιά μετρημένα. Οι μόνες αλλαγές και ρυθμίσεις που προκύπτουν προέρχονται από τον Ένα, ο οποίος ασφαλώς και δεν είναι τυφλός και ασφαλώς δεν έχει επιλέξει κάποιον λοβοτομημένο παρτενέρ αλλά έναν ζωντανό οργανισμό, που πονάει, ηδονίζεται, σκέφτεται, παθιάζεται, οτιδήποτε κάνουμε όλοι μας. Το μόνο που δεν κάνει είναι να διερωτάται αν ο Ένας έχει δίκιο, και αυτή, όπως σωστά επεσήμανες, είναι η διαφορά μας.

Θα έλεγα επιπροσθέτως, περί "νοήματος" της ζωής και περί "σωτηρίας", ότι σε ένα σύμπαν αυθαίρετων επιλογών, ο μόνος γνώμονας και το μόνο κριτήριο βάσει του οποίου φαίνεται κάπως λογικό να κάνουμε τις επιλογές μας, είναι η απόλαυση. Εάν απολαμβάνεις την αμφισβήτηση και την αυτόβουλη ρύθμιση νόμων και την αυτοδιαχείριση, πολύ σωστά έχεις επιλέξει τo μερτικό σου στον καταμερισμό εργασιών. Κι εγώ, από την άλλη, με τον ίδιο γνώμονα, καλώς πράττω. Επομένως, τα υπόλοιπα, με τις ψαλμουδιές και τα θυμιατήρια και τα θαύματα εξ ουρανών, είναι απλώς απεγνωσμένες προσπάθειες να κρύψουν μία αδυναμία αποδοχής της ελευθερίας επιλογής - των άλλων. Πρόκειται περί ανωριμότητας και ανασφάλειας, κατά την άποψή μου, ή απλώς, έλλειψη παιδείας.

Σ' ευχαριστώ για την εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων.

 

Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Ομοιως ευχαριστω Δωρα.
Θα ολοκληρωσω με μια παρατηρηση.Δεν ειναι παντα η λογικη που κατευθυνει τις επιλογες μας,ουτε αυτη που εμπνεει την πιστη μας.Η λογικη μας λεει ο,τι το ενα ειναι διαφορο του τρια.Οι -καθ'ολα τ'αλλα λογικοι-Χριστιανοι καθε Κυριακη ομως ,δεν ενοχλουνται οταν ακουνε απο αμβωνος ο,τι ενα ισον τρια.
Μυστηρια(; ) πραματα...

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Είναι δικαίωμα των ανθρώπων να βρίσκουν πράγματα που τους στηρίζουν όταν κάτι τους φαίνεται αβάστακτο. Προσωπικά είμαι υπέρ της άποψης ότι η ενδυνάμωση του ατόμου αποτρέπει την ανάγκη φανταστικών στηριγμάτων και επιτρέπει την επιλογή πραγματικών καταστάσεων. Είναι κι αυτό ένα είδος αυτονομίας, που τόσο την αγαπάς, ακόμη και αν είναι ακριβώς η κατάκτηση αυτής της αυτονομίας που σου επιτρέπει να επιλέξεις τα δεσμά σου. Δικιά σου είναι η αυτονομία, ότι θέλεις την κάνεις... 

Όμως, περί λογικής σου, κι επειδή έχω ήδη καταλάβει ότι είσαι ρομαντικός - σαν κι εμένα - φοβούμαι ότι θα σε απογοητεύσω. Η άποψη ότι το ένα είναι διάφορο του τρία οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα και ότι σε γενικές γραμμές, αν ισχύει αυτό, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι "the sum is greater than the parts". Αν δύο και δύο κάνουν τέσσερα, είμαστε το σύνολο των οργάνων μας και δεν υπάρχει ψυχή. Οι νευροχειρούργοι της εποχής μας έχουν φάει τα λυσσακά τους ότι δεν υπάρχει τίποτε εδώ πέρα, μόνο ένα σύνολο αναμνήσεων, κι αυτές μισοξεχασμένες, λίγα χημικά, συνάψεις, νευρώνες...Δε βαριέσαι...

Προσωπικά, ζω σαν να πιστεύω ότι δύο και δύο κάνουν πέντε. Δε πα να λένε όλοι. Είναι μια πιο όμορφη ζωή, έτσι...Ή μπορεί να είναι και θέμα αδυναμίας, όπως πιστεύει ο Κύριός μου, που διαφωνεί μαζί μου στο θέμα της ψυχής. Αυτό με εξισώνει αυτομάτως με τους δόλιους τους Χριστιανούς, έτσι δεν είναι;

Εσύ τί πιστεύεις;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Εγω πιστευω αυτο που διαφαινεται απο την προταση που δεν συμπεριελαβες στο κουοταρισμα(νεος ορος!).
Δεν μπορουμε να πορευτουμε στην ζωη μας με μονο οδηγο την συνολιστικη-ταυτιστικη λογικη ,για να μεταχειριστω εναν ορο του αγαπημενου μου Κορνηλιου (οχι ο ,αγαπητος κι'αυτος ασφαλως συνφορουμιτης, ο αλλος,καταλαβες ε; ),Γινομαστε αυτο που ειμαστε απορροφωντας,εσωτερικευοντας ,μετουσιωνοντας παραστασεις ,ερεθισματα. Η μαμα μας που ειναι ο πρωτος τροφοδοτης ,δεν ειναι η μαμα μας ,ειναι η θεσμισμενη κοινωνια στην ιστορικη της διαδρομη,χωνεμενη ασφαλως με τον ιδιαιτερο και μοναδικο τροπο της μαμας μας.Εμεις με τη σειρα μας βαζουμε αλλο ενα κρικο στην αλυσιδα.Ετσι διαμορφωνεται η ψυχη μας με την διαμεσολαβηση ασφαλως νευρωνων,νευροδιαβιβαστων και συναψεων(το πως μη με ρωτησεις,κανεις δεν ξερει),ετσι διαμορφωνεται το φαντασιακο μας, το σκεπτεσθαι,οι αξιες μας ο εαυτος μας στην τελικη κι'αυτο τωρα πρεπει να το βολεψουμε με την λογικη,με τα μαθηματικα,εμ δεν γινεται(παντα)...
Το ουσιωδεστερο ομως ολων,θα το επαναλαβω ξανα ,ειναι αν θα σου ριζωθει μεσα σου το σαρακι της αμφιβολιας,της αμφισβητησης και αρα της (επιδιωξης μιας) αυτονομιας .Ε,οπως καταλαβαινεις,εμενα μου'χει κατσικωθει αυτο το σαρακι και με τρωει 50χρονια τωρα...

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Α ώστε πιστεύεις τελικά...Είδες που δεν είμαστε και πολύ διαφορετικοί από τους χριστιανούς; 

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Πόσο μου αρέσει να συνομιλώ μαζί σου...  Κοίτα κι αυτό:

ΘΡΗΣΚΕΙΑ -Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;

(Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας - αναδημοσίευση αποσπασμάτων από το περιοδικό ΖΕΝΙΘ της Θεσσαλονίκης.)

Η Ρήξη

Γύρω στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., μέσα σ’ ένα ωκεανό δουλοκτητικών θεοκρατικών καθεστώτων που αντλούσαν τη νομιμοποίησή τους από την αναφορά τους σε κάποια υπερβατική δύναμη, στην Αθήνα, μια πόλη στο βραχώδες νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μια ριζική ρήξη από την οποία αναδύθηκε η εκπληκτική ιστορική δημιουργία μιας πολιτικής κοινότητας που αντλούσε τη νομιμοποίησή της από τον ίδιο τον εαυτό της.

•Πυρήνας της διαδικασίας που οδήγησε σ’ αυτή τη ρήξη ήταν η αμφισβήτηση.
•Απαρχή της υπήρξε η νομοθεσία του Σόλωνα (592/1 π.Χ.).
•Αποφασιστική της στιγμή ήταν οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη (508/6 π.Χ.).
•Τελικό της αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία «μιας πραγματικά πολιτικής κοινότητας, με την έννοια μιας κοινωνίας που τα μέλη της θέλουν να επωμιστούν και αναλαμβάνουν την ευθύνη της ρύθμισης των κοινωνικών τους σχέσεων, αντλώντας τη νομιμοποίησή τους από τον ίδιο τους τον εαυτό» (Κ. Καστοριάδης, Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία), που στο κέντρο της βρίσκεται η ελεύθερη πόλις, ο πολίτης και ο δήμος.

Η αμφισβήτηση των νόμων ξεκινάει με την ερώτηση «Ποιός άρχει;». Αυτό οδηγεί στην κοινωνική πάλη εναντίον της αριστοκρατίας και έχει ως αποτέλεσμα τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία (με πρώτους τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο).

Η αμφισβήτηση είναι η κοινή ρίζα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας γύρω από τα οποία συγκροτείται ολόκληρο το διανοητικό σύμπαν που ονομάζεται ελληνο-δυτικός πολιτισμός.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι αδύνατο, αδιανόητο (και ανόητο) κάθε ιδεολόγημα που έχει σχέση με τον «μεσσιανισμό» ή τους «ιστορικούς νόμους» που «εγγυώνται» μια ιδανική κοινωνία.

Συνεπώς, κάθε προσπάθεια να προβληθεί η λογική αυτού του ανθρωποκεντρικού σύμπαντος ως «προάγγελος» της ανορθόλογης θεοκεντρικής σύλληψης του κόσμου και ως «προανάκρουσμα» του παραλογισμού της «θεολογίας» των «αποκαλυπτικών» θρησκειών μπορεί να εκλαμβάνεται μόνο ως σύμπτωμα διανοητικής διαταραχής ή ιδιοτέλειας.

..................

Ο Εν Εξουσία Χριστιανισμός

Το 313, ο χριστιανισμός αναγορεύτηκε από την πολιτική εξουσία ως επίσημη θρησκεία μιας απολυταρχικής αυτοκρατορίας και με τη συνεργασία της κρατικής εξουσίας επιβλήθηκε στους κατακτημένους πληθυσμούς ως «ενοποιητική» ιδεολογική βάση της «νέας Ρώμης», διαμέσου ενός βίαιου και αιματηρού μαζικού προσηλυτισμού που άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της θεσμοποιημένης βαρβαρότητας.

Με το Έδικτο των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας (313 μ.Χ.), τερματίστηκε ο διωγμός των χριστιανών από τους «εθνικούς» και εγκαινιάστηκε ο συστηματικός διωγμός των «εθνικών» (Ελλήνων) από τους χριστιανούς. Η Εκκλησία μετασχηματίστηκε σε εγκόσμια δύναμη, «διεκδίκησε άσκηση εξουσίας και επιδόθηκε όχι μόνο στον ιδεολογικό αφανισμό της αρχαίας θρησκείας αλλά και στη φυσική εξόντωση των οπαδών της» (όπως γράφει ο E. Dewick «πρόκειται ένα πόλεμο με πικρό τέλος»)- [Κ. Σιμόπουλος: Η λεηλασία και η καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων (1993), σ. 126]

Η επίθεση του χριστιανικού ιερατείου εναντίον της αρχαίας ελληνικής σκέψης και καλλιτεχνικής δημιουργίας ήταν η χειρότερη θεομηνία που έπληξε ποτέ τον ελληνισμό.

Στο χριστιανικό Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την μαρτυρική δολοφονία των διαφωνούντων, των πολιτικών αντιπάλων και των «αιρετικών», πολλούς αιώνες πριν η λάμψη τους φωτίσει τον ευρωπαϊκό μεσαίωνα. Στον Ιππόδρομο της «βασιλεύουσας» στήθηκαν οι πρώτες φωτιές για το δημόσιο κάψιμο ολόκληρης της αρχαιοελληνικής γραμματείας (επί Θεοδοσίου Α’), πολλούς αιώνες πριν οι φλόγες τους καταυγάσουν το ναζιστικό μεσαίωνα.

......................

Στον ίδιο χώρο μεθοδεύτηκε η εξόντωση της ελεύθερης σκέψης: Το 415, στην Αλεξάνδρεια, φανατικοί χριστιανοί, «με οδηγίες του επισκόπου Κύριλλου, εισβάλλουν στην κατοικία της φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας, τη σέρνουν στους δρόμους, τη γδύνουν κατάσαρκα, τη διαπομπεύουν, τη βασανίζουν φριχτά, την κατακρεουργούν και ρίχνουν το πτώμα της στην πυρά» (Κ. Σιμόπουλος: Λεηλασία και καταστροφή… (1993), σ. 127).

..............................

Στην επίγεια κόλαση του χριστιανικού Βυζαντίου, που προηγήθηκε κατά δέκα αιώνες της κόλασης του Δάντη, όλες οι πιθανές κακοποιήσεις του ανθρώπινου κορμιού που μπορεί να φανταστεί κανείς και όλοι οι δυνατοί τρόποι εξόντωσης του ανθρώπου, είναι θεσμοποιημένοι και εφαρμόσιμοι, ad majorem Dei gloriam: «Αποκεφαλισμός. Κάψιμο στην πυρά. Απαγχονισμός. Στραγγαλισμός. Καταποντισμός (ράψιμο των καταδικασμένων σε σάκους γεμάτους φίδια και ρίξιμό τους σε ποταμό ή θάλασσα. Λιθοβολισμός. Ψήσιμο στη θράκα. Εκδορά. Θανάτωση σε βραστό νερό, λάδι ή πίσσα. Ανάποδη σταύρωση. Παλούκωμα. Κάψιμο με πυρωμένα σίδερα. Φαρμάκωμα. Ευνουχισμός. Τύφλωση. Ακρωτηριασμός. Ρινοτομή. Δουλεία. Ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία. Ισόβιος εγκλεισμός σε μοναστήρι». (Κ. Σιμόπουλος: Βασανιστήρια και Εξουσία)

...................

Από οποιαδήποτε σκοπιά κι αν ερευνηθεί αντικειμενικά, η ιστορία του εν εξουσία χριστιανισμού (δυτικού και ανατολικού) συμπυκνώνεται σε έξι λέξεις: Φόνος, βασανιστήρια, λιντσάρισμα, βανδαλισμός, ραδιουργία, μισαλλοδοξία.

Η Επανάκαμψη του Ορθολογισμού

Μετά από 12 αιώνες κυριαρχίας του εκκλησιαστικής απολυταρχίας στη δημόσια και ιδιωτική ζωή, που πέρασαν στην ιστορία ως «Μεσαίωνας» ή «Εποχή της Πίστης», άρχισαν να σημειώνονται κάποιες ρωγμές στο μονολιθικό της οικοδόμημα και άνοιξε ο δρόμος για την ιστορική περίοδο ονομάστηκε «Διαφωτισμός» ή «Εποχή της Λογικής».

Ο Διαφωτισμός ήταν ένα ευρωπαϊκό διανοητικό κίνημα που εδράζεται στη βεβαιότητα ότι η ικανότητα του λόγου αποτελεί το κύριο εργαλείο για την κατανόηση της πραγματικότητας. Προπαρασκευάστηκε από την Αναγέννηση, οι ρίζες του ανιχνεύονται στον 17ο αιώνα (κατά τον οποίο εδραιώθηκαν πολλές επιστήμες, όπως η χημεία, γεωλογία, παλαιοντολογία, ανατομία, ιστολογία, εμβρυολογία, κ.α.) και η ανάπτυξή του σημειώνεται στα μέσα του 18ου αιώνα.

............................


Ο Διαφωτισμός, όντας άρρηκτα δεμένος με την διαδικασία της επαναστατικής ανόδου της αστικής τάξης (που ήταν ο βασικός φορέας των νέων ιδεών και, μέχρι εκείνη την εποχή, παρέμενε αποκλεισμένη από το σύστημα της απολυταρχίας), θα εξαντλήσει τα όρια του μαζί με την εξάλειψη των κοινωνικών αιτίων στα οποία όφειλε την ύπαρξη του.

.......................

Η εξάντληση των επαναστατικών δυνατοτήτων και προοπτικών της αστικής τάξης θα δώσει λαβή στη συντηρητική αναδίπλωση της. Από δω και πέρα η αστική τάξη θα υπάρχει και θα δρα όχι ως τάξη εν επαναστάσει αλλά ως τάξη εν εξουσία. Και ως τέτοια, θα προσπαθήσει να επιβάλλει στην οργάνωση της συνολικής κοινωνικής ζωής ένα προσανατολισμό που θα εξυπηρετεί αυτή τη νέα πραγματικότητα. Και σ’ αυτό το πλαίσιο, συγκροτείται η νέα συμμαχία της κοσμικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας, πράγμα που ανέδειξε το τρίπτυχο «έμπορος, στρατιώτης, παπάς» σε κορυφαίο σύμβολο της καπιταλιστικής επέκτασης.

(…)

■ H επάνοδος και η μαζική αποδοχή των πιο ακραίων, δημαγωγικών και επιθετικών παραφυάδων του χριστιανισμού, του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του ορθόδοξου ιουδαϊσμού, που αποδεικνύει απλώς ότι ο 20ος αιώνας που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «εποχή της λογικής» δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού.

Η θρησκεία είναι μια πανάρχαια συλλογική έκφραση της οικουμενικής διανοητικής διαταραχής που συνοδεύει το ανθρώπινο είδος σ’ όλη την ιστορική του διαδρομή, που έχει ως πυρηνικό της στοιχείο την ολοκληρωτική υποταγή. (Βλ. παρ. «Το ψυχοδιανοητικό σύμπαν του φανατικού πιστού»).

Όπως θέτει το ζήτημα ο Ρίτσαρντ Ντόκινς (που, προσφάτως, ψηφίστηκε από το περιοδικό Prospect ως ένας από τους τρεις κορυφαίους διανοούμενους της εποχής μας, μαζί με τους Νόαμ Τσόμσκι και Ουμπέρτο Έκο):

•Επίκεντρο της θρησκευτικής μυθολογίας είναι ο θεός: Ο θεός των αποκαλυπτικών θρησκειών (και ιδιαίτερα ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης) που είναι «μισογύνης, ομοφοβικός, ρατσιστής, βρεφοκτόνος, γενοκτόνος, εκδικητικός, τεκνοκτόνος, μεγαλομανής, σαδομαζοχιστής, ένας κακεντρεχής τύραννος».
•Οι προβαλλόμενες βασικές λειτουργίες της είναι ψυχο-φαρμακολογικές (ψυχο-ανακουφιστικές): «Eχουν αναφερθεί τέσσερις βασικές λειτουργίες τις οποίες εκπληρώνει η θρησκεία: εξήγηση, παραίνεση, παρηγοριά και έμπνευση. Καμιά από αυτές τις λειτουργίες δεν έχει ποτέ τεκμηριωθεί».
•Αποτέλεσμά της είναι οι διαρκείς συγκρούσεις: «Η θρησκεία προκαλεί πολέμους, ενισχύει τη μισαλλοδοξία και ασκεί κακή επιρροή στα παιδιά, τα οποία είναι ‘‘προγραμματισμένα” να πιστεύουν αυτά που τους λένε οι γονείς τους».

.....................

Σημεία των καιρών η θριαμβευτική επάνοδος της θρησκείας στο προσκήνιο, η μαζική στροφή στο παράλογο μιας ανθρωπότητας που ξαναγυρνάει στο Μεσαίωνα, αποποιούμενη τις ευθύνες της για την εποχή του Διαφωτισμού που αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες φωτεινές σελίδες στη σκοτεινή ιστορία της.

Η επάνοδος και η μαζική αποδοχή των πιο ακραίων, δημαγωγικών και επιθετικών παραφυάδων του χριστιανικού, ισλαμικού και ιουδαϊκού φονταμελισμού (ορθόδοξος ιουδαϊσμός), αποδεικνύει απλώς ότι η θρησκεία ήταν και παραμένει το βασικότερο σύμπτωμα της οικουμενικής διανοητικής διαταραχής που συνοδεύει το ανθρώπινο είδος σ’ όλη την ιστορική του διαδρομή, ότι ο ορθολογισμός ήταν και παραμένει μια ασήμαντη βαλβίδα προστασίας απέναντι στην εγγενή σχιζοφρένεια του ανθρώπινου είδους, και ότι ο 20ος αιώνας που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «εποχή της λογικής», δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού.

Η Ψυχοπαθολογία της Φανατικής Πίστης

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που μπορεί να πει «εγώ» (δηλαδή είναι το μοναδική όν που έχει επίγνωση του εαυτού του και συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελεί μια μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα). Παράλληλα είναι και το μοναδικό ζώο που ξέρει ότι θα πεθάνει.

Όντας λοιπόν σε υπαρξιακή αδυναμία να αποδεχθεί την αναπότρεπτη βιολογική αναγκαιότητα του θανάτου της μοναδικής και ανεπανάληπτης οντότητάς του, είναι επιρρεπής στην αποδοχή οποιονδήποτε ιδεολογικών κατασκευασμάτων που προσφέρουν τη δυνατότητα της επέκτασης της ύπαρξής του σε κάποιο ασαφές «επέκεινα».

Κι εδώ παρεμβαίνει η μεταφυσική και η θρησκεία, εν είδει ανακουφιστικού ψυχοφάρμακου, που όπως όλα τα ψυχοφάρμακα έχουν άπειρες παρενέργειες και, κατά κανόνα, αποδεικνύονται χειρότερα από την αρρώστια.

Η θρησκεία είναι ένα συλλογικό ψυχοφάρμακο που εφευρέθηκε για να υποβαθμιστεί η αγωνία του θανάτου που ταλανίζει τον άνθρωπο, ο οποίος, λόγω της νευροφυσιολογικής του δομής, είναι καταδικασμένος να υφίσταται τις συνέπειες της αντίφασης ανάμεσα στο ότι είναι το μόνο ον που έχει συνείδηση του θανάτου του και την ασυνείδητη αδυναμία του να αποδεχτεί το πεπερασμένο της ύπαρξής του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται τόσο η πίστη όσο και ο ρόλος που επιφυλάσσει κάθε εκκλησία στους πιστούς της που έχει ως βάση του την τυφλή υποταγή στο «αλάνθαστο» της ηγετικής ομάδας που κατέχει κάθε φορά τη θρησκευτική εξουσία: Η εκκλησία διαχειρίζεται την πίστη και προσφέρει τη θρησκεία ως ψυχοφάρμακο με αντάλλαγμα την τυφλή υπακοή του πιστού.

Πηγή: ΘΡΗΣΚΕΙΑ -Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής; - greatlie.com

[1. Η παράθεση του άρθρου επιχειρεί να διευκρινίσει τα όρια της αναλογίας μου με την θρησκευτική λατρεία, κυρίως στον underherfeet, ο οποίος εξέφρασε τις επιφυλάξεις του περί της επιχειρούμενης αναλογίας με λογική επιχειρηματολογία και σαφήνεια. Δεν έχουν σημασία οι πεποιθήσεις ενός όχλου. Ο όχλος δεν διακαταχέται από καμία επιθυμία συζήτησης, κατανόησης ή ανοχής. Ο όχλος είναι πάντα ανεγκέφαλος, εξ ορισμού. Ο όχλος αρέσκεται να διαπομπεύει τους στόχους του και τα θύματά του. Ο όχλος είναι η κατ' εξοχήν έκφραση ενός θρησκευτικού φανατισμού, που αντιτίθεται στις κατακτήσεις του διαφωτισμού, στον σεβασμό των απόψεων των άλλων, στον σεβασμό στην ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών.]

[2. Η πίστη, μέσα σε ένα BDSM-ικό πλαίσιο, και η λατρευτική συμπεριφορά και τρόπος ζωής, δεν αναιρούν την ικανότητα κάποιου να σκέφτεται, να αμφισβητεί, να έχει πολιτική άποψη, να έχει καλλιτεχνικές ή μεταφυσικές ανησυχίες ή να χορεύει καν-καν. Η εμβύθιση κάποιου στον ερωτισμό αυτού του πλαισίου, ομοίως δεν τον κάνει πειθήνια μαριονέτα ή άτομο που μπορεί να τύχει χειραγώγησης. Δεν μπορώ να το καταστήσω πιο προφανές.]

 

Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Ειμαστε.(τουλαχιστον εγω)Δεν πιστευω στην αθανασια της ψυχης..Δεν υπαρχει σωτηρια...

στο βαθμο που αυτο το πλαισιο ειναι δημιουργημα της σχεσης και αρα των συμμετεχοντων σε αυτην ,δεν νομιζω να εχω πει κατι διαφορετικο.

 

Πέρα απ' το ότι θεωρώ (συν τοις άλλοις) βλάσφημη την όλη συσχέτιση Θεού με bdsm/Αφέντες και λοιπά στοιχεία (και, κατά την προσωπική μου γνώμη, πολύ κακώς επιτρέπονται στο βαθμό που επιτρέπονται), έχω μια ερώτηση προς όσους/ες την υποστηρίζουν/ασπάζονται:

Αν/όταν σας στείλει στη μανούλα σας (καθώς, ως γνωστόν, "nothing lasts forever, even cold November rain") ο/η Αφέντης/α, θα γίνετε βουδιστές; Ινδουϊστές; Θα καλογερέψετε; Ή θα γίνετε "άθεοι"; (μέχρι να βρείτε τον νέο/επόμενο "Θεό"/Αφέντη, that is).

Υ.Γ.1. Έχω και επιμέρους παρατηρήσεις/ερωτήσεις σχετικά με τα παραπάνω, αλλά ας τις αφήσουμε προς το παρόν.
Υ.Γ.2. Ευγενική παράκληση: Όριο για τις απαντήσεις: 10 γραμμές εκαστη. (Παραπανω, εγώ τουλάχιστον, δεν θα διαβάσω και θεωρώ ότι είναι υπεραρκετές για την συγκεκριμένη ερώτηση).