Syrah's corner

20 του Γενάρη

Εκουράστηκε το κορμί μου και θέλω να ξαπλώσω. Να κλείσω τα μάτια μου και ν’ αναπαυθώ. [...]

Την νύχτα όταν πέσω να κοιμηθώ κάποιο σκοτάδι στην αρχή απλώνεται μπροστά μου. Μα νοιώθω εκεί κάπου ενεδρεύει. Και τρέμω όλος. Σκεπάζομαι από κορφής και κρύβω το πρόσωπό μου. Και βλέπω.. Σκοτάδι απέναντι μου σαν θάλασσα. Όλα σωπαίνουν σαν να περιμένουν Κάποιον.

[...] Όλος τρέμω. Και ξυπνώ περίφοβος [...]

 

25 του Γενάρη

Κάποιος κόσμος εβούλιαξε μέσα μου.

 

2 του Μάρτη

Είμαι ήσυχος.
Είμαι ήσυχος γιατ’ είμαι απελπισμένος.

 

25 του Μάρτη

Κάποτε βλέπω στον ύπνο μου όνειρο απαίσιο και μια παράξενη παρηγοριά μ’ έρχεται και λέω: είνε όνειρο... ως θελήσω, με μίαν..απότομη, κίνηση του κορμιού μου ξυπνώ και γλυτώνω.

Και συλλογούμαι. Μην όλη αυτή η ζωή μου ήταν ένα όνειρο παράξενο, μην όλην αυτή την αγάπη κι όλη τη φρίκη και την ελπίδα του θανάτου τα βλέπω μέσα σ’ ένα μεγάλον υπνο και τέλος, απόψε, [...] αποφάσισα με μίαν απότομη κίνηση του κορμιού μου να ξυπνήσω και να γλυτώσω από τ’ όνειρο;

Συλλογούμαι: τώρα αρχίζει ο ύπνος άραγε ή τώρα τελειώνει;

[...]

Τέλος

 

Απάντηση: 25 του Μάρτη

Εσύ τι θέλεις;

 

Re: Απάντηση: 25 του Μάρτη

Θέλω όταν κοιμάμαι το μυαλό μου να μην λειτουργεί. Ή αν λειτουργεί να γνωρίζει ότι κοιμάμαι.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: 25 του Μάρτη

Δε θα σε παίδευε αν είχες λύσει ότι το απασχολεί  Αν δεν μπορέσεις να το αποφύγεις, άστο να κάνει τα δικά του αβίαστα και πρόσεχε το τι σου λέει, εκεί θα βρεις την άκρη και μετά τυλίγεις το νήμα.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: 25 του Μάρτη

Το παράδοξο Ηλία είναι ότι δεν φαίνεται να προσπαθεί να μου πει κάτι, παρά περιορίζεται στο να αναρωτιέται αν κοιμάμαι ή όχι. Εννοώ δηλαδή, ότι το περιεχόμενο των ονείρων μου συνήθως είναι η διερεύνηση αναφορικά με το αν πρόκειται για όνειρο. Σε κάποιους ίσως να μην φαίνεται τρομακτικό το concept αλλά αν συνυπολογιστεί το ότι τα όνειρά μου είναι τόσο αληθοφανή, όσο και ό,τι εκτυλίσσεται εμπρός μου ενώ έχω τα μάτια ανοιχτά, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόση σύγχυση μπορεί να δημιουργηθεί σε κάποιον όταν δεν μπορεί να ξεχωρίσει αν κοιμάται ή όχι. Βέβαια, από μόνη της η απορία του αν πρόκειται περί ονείρου ή όχι σηματοδοτεί την ύπαρξή του, μιας και όταν δεν κοιμάμαι ουδέποτε αναρωτήθηκα αν κοιμάμαι, όμως η διαπίστωση αυτή γίνεται μόνο όταν δεν κοιμάμαι. Στα όνειρα το άγχος της άγνοιας δεν άρεται, παρά με τις πλέον παράλογες επιλογές μου. Μία σκέψη που μου περνά π.χ. από το μυαλό είναι: "Αν πέσω με φόρα από το μπαλκόνι και απλώσω τα χέρια μου σαν να πετάω, και πράγματι πετάξω, τότε σίγουρα πρόκειται για όνειρο. Αν πέσω, δεν πρόκειται σίγουρα για πραγματικότητα, γιατί μπορεί αργότερα να ανοίξω τα μάτια και να βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Αν δεν συμβεί αυτό (αν δεν ανοίξω τα μάτια) γιατί πράγματι πέθανα, τότε δεν θα μάθω ποτέ αν πρόκειται για όνειρο. Άρα η μόνη πιθανότητα να μάθω αν πρόκειται για όνειρο, είναι να πέσω." Είναι αστείο το να αυτοκτονείς σε κάθε όνειρο από καθαρό εμπειρισμό και τραγικό το να βιώνεις κάθε φορά το όνειρο (και την πτώση από ψηλά) με τόση αληθοφάνεια. Έχω πεθάνει χίλιες φορές στον ύπνο μου μόνο και μόνο για να μάθω την αλήθεια του ονείρου. Πάντα ξυπνάω έντρομη λίγο πριν την πρόσκρουσή μου στο έδαφος και καθώς συνηθίζω να κοιμάμαι σε απόλυτο σκοτάδι, ανοίγω τα μάτια και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να προσαρμοστώ γρήγορα σε αυτό, ούτως ώστε να μπορέσω να διακρίνω κάποια υποψία φωτός (κάποια υποψία ερεθίσματος) για να αποφανθώ ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι βρίσκομαι στο κρεβάτι μου, ζωντανή.

Δεν θέλεις να μάθεις το πόσο παιδεύεται το μυαλό μου όταν η πρώτη σκηνή ενός ονείρου είναι η (φανταστική) έγερσή μου μετά από ένα όνειρο, σαν αυτά που σου περιέγραψα ανωτέρω.

Δεν ξέρω τί απασχολεί το μυαλό μου και για να είμαι ειλικρινής ενίοτε με κουράζει τόσο αυτή η αέναη λειτουργία του που δεν επιθυμώ πια να μάθω - το μόνο που επιθυμώ είναι ενίοτε να με αφήνει ήσυχη (τουλάχιστον όταν κοιμάμαι). Πότε λες να πραγματοποιηθούν τα πρώτα brain formats;

 

Οι αδερφοφάδες - Ν. Καζαντζάκης

"Ήθελε, λέει, νάναι ελεύθερος. Σκοτώστε τον…"

 

Οι αδερφοφάδες - Ν. Καζαντζάκης

Πώς όλοι ξεχνούσαν τις καθημερινές έγνοιες, ξεχνούσαν πως ήταν ανθρώπινα σκουλήκια, και πετούσαν πολύχρωμες, μεγάλες ίσαμε τον ουρανό, φτερούγες!

 

«Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» Πρόλογος στο μυθιστόρημα

Θυμούμαι το ίδιο εκείνο βράδυ έλαβα το τηλεγράφημα του Ζορμπά από τη Σερβία.: «Έλα αμέσως. Βρήκα πέτρα ωραιότατο πράσινο χρώμα».
Στην αρχή θύμωσα. Εκατομύρια άνθρωποι εξευτελίζονται και γονατίζουν γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να στηλώσουν την ψυχή τους και τα κόκαλα τους.
Και να ένα τηλεγράφημα να φύγεις για να δεις μιαν πράσινη πέτρα! Ανάθεμα είπα, στη ομορφιά γιατί είναι άκαρδη και δε νοιάζεται για το πόνο του ανθρώπου.
Μα ξαφνικά τρόμαξα. Ο θυμός είχε περάσει κ΄ ένοιωθα με φρίκη πως η απάνθρωπη αυτή φωνή του Ζορμπά αποκρίνουνταν σε άλλη απάνθρωπη φωνή μέσα μου. Ένα άγριο όρνιο μέσα μου τίναξε τα φτερά του να φύγει.
Πολλές φορές έχω ντραπεί στη ζωή μου γιατί συνέλαβα τον εαυτό μου να μην τολμάει να κάνει ό,τι η ανώτατη μέσα μου παραφροσύνη – η ουσία της ζωής – μου φώναζε να κάμω. Έχασα τις πιο εξαίσιες ευκαιρίες να αφανιστώ.
Θυμούμαι μια φορά σένα μακρινό ανατολίτικο λιμάνι. Έβρεχε, έκανε κρύο, καθόμουν σ΄ ένα μικρό γδυμνό δωμάτιο, μπροστά σ΄ ένα αναμένο τζάκι. Πεινούσα. Για να ξεχάσω, είχα ανοίξει το μικρό μου τον Ντάντε, τον «συνταξιδιώτη» και διάβαζα τα τελευταία τραγούδια του Πουργατόριου, που χρόνια τώρα έχουν γλυκάνει την ψυχή μου.

«Καθώς στρουφογυρίζει σμιχτοπόδα
κι ανάλαφρα τη γης πατάει η χορεύτρα
πόδι το πόδι αγαλινά γλυστρώντας…» (…)

(…) Κι άλλη μια φορά είμουνα σένα ακρογιάλι του Καυκάσου. Κήπος, μπανάνες, αράπικα ανθισμένα καλάμια, γιασεμιά και αγιοκλήματα απάνω από τη θάλασσα. Μεσάνυχτα, είχαμε πιει θείο αρμένικο κρασί κ΄η Βαρβάρα Νικολάεβνα με αναγερτό λαιμό, με μισοκλεισμένα τα μεγάλα πράσινα μάτια της, με κοίταζε, σαν τίγρισα.
Χαμογέλασε. Άνοιξε τα χοντρά αχόρταγα χείλια. Η φωνή της είταν βραχνή και σιγανή:
-Πάρε με, είπε, και φύγαμε! Τι ΄ναι η ζωή; Μια αστραπή. Ας χαθούμε!
Έκλεισα σφιχτά τη γροθιά μου, τα νύχια μου καρφόθηκαν στο κρεάς. Μα δε μίλησα.
Και μιαν άλλη νύχτα-στην Ελλάδα αυτό- που ήθελα να πεθάνω, κι έπρεπε, μα δεν τόλμησα…
Και τώρα πάλι άκουσα τη φωνή του Ζορμπα, τινάχτηκα μα πάλι δεν τόλμησα. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα τη θεϊκιά, θηριώδη μέσα μου φωνή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη τετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού. Και πήρα την πένα κ΄ έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα..
Κι αυτός μου αποκρίθηκε:
«Είσαι καλαμαράς. Θα πας στην Κόλαση. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πέτρα και δεν την είδες. Μα το Θεό, κάθουμαι συχνά και συλλογούμαι: Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση; Μα προχτές που έλαβα το γράμμα σου, είπα: Να πάρει ο διάολος! Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες!»
Αφρική, περιπέτεια, γυναίκα, πράσινη πέτρα! Να ξεπουλήσεις όλα τα τιποτένια μικρά πετράδια,-τις μέτριες αρετές, τις φρονιμάδες, τις ευτυχίες- για να αγοράσεις το μεγάλο μαργαριτάρι!

Νίκος Καζαντζάκης

Περιοδικό «Κρητικές σελίδες» Αρ11/12, Δεκ1936-Ιαν1937

Πηγή: Eλευθεροτυπία.

 

Alice's Adventures in Wonderland

Alice: Would you tell me, please, which way I ought to go from here?
The Cat: That depends a good deal on where you want to get to.
Alice: I don't much care where..
The Cat: Then it doesn't matter which way you go.