Η επιδίωξη της ευτυχίας

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Την ξαναείδα προσεκτικά την ομιλία στο Ted, μαζί και με μία έξοχη ομιλία ενός Ινδού νευροεπιστήμονα σχετικά με το πώς θεράπευσε το phantom limb με μία συσκευή κόστους 3 δολλαρίων!

Πιστεύω ότι αν και πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα επιστημονικά βάσιμη, αυτή η ανάλυση της επιθυμίας και της κριτικής αντίληψης σε σχέση με τα ήδη κεκτημένα είναι χαρακτηριστική της Αμερικανικής προσέγγισης και κουλτούρας, μίας κουλτούρας η οποία είναι ουσιαστικά ψευδοκουλτούρα εμπόρων, ατόμων που πωλούν και αγοράζουν. Είναι φυσιολογικό να επικεντρώνονται στο κέρδος. Και είναι φυσιολογικό να επικεντρώνονται στην αποφυγή της "χασούρας". Ο ομιλητής τελειώνει με μία επαναδιατύπωση του "Παν μέτρον άριστον", ή "safety above all", παραβλέποντας το γεγονός ότι το πάθος ήταν ένας από τους θεμελιώδεις λίθους της ελληνικής αρχαιότητας, ενός πολιτισμού που ενέπνευσε όλο τον Δυτικό πολιτισμό και σήμερα αποτελεί τη βάση του. Αυτές οι επιστημονικά άρτια διαρθρωμένες σαρωτικές κινήσεις που αποσκοπούν στο να αποδείξουν αυτό που ήδη αποτελεί πεποίθηση, είναι όπως οι κουνημένες φωτογραφίες: απαιτούν καλύτερη εστίαση. Μόνο που για να γίνει αυτό, ο φωτογράφος πρέπει να ξέρει πολύ περισσότερα από την χρήση μίας φωτογραφικής μηχανής.

Για παράδειγμα:

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Τέτοια μπούρδα δεν έχω ματαδεί! Κρυπτο-χριστιανική αμερικανιά περί εγκαρτέρησης με ευγενική χορηγία της ΤΟΥΟΤΑ βέβαια. Αλήθεια, αυτός ο τύπος διδάσκει στο Χάρβαρντ; Χάνω πάσα ιδέα! Ως παραπληγικός δε, σας διαβεβαιώνω πως δεν έχω τρελαθεί απ’ τη χαρά μου και προτείνω να ΜΗΝ το δοκιμάσετε ούτε στην φαντασία σας. Επίσης παρακαλώ θερμά όσους από εσάς διαθέτουν άφθονο παραδάκι να μου δώσετε όλα σας τα λεφτά, αφού πλέον γνωρίζετε, μέσω εγκεφαλικής προσομοίωσης, πως δεν φέρνουν επιπλέον ευτυχία. Έτσι θα μετριαστεί η δική σας δυστυχία του να είστε πλούσιοι κι η δική μου ευτυχία να είμαι ανάπηρος. Δίκαια πράγματα..

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

 

Πάντως, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι έρευνες που έκαναν και είμαι βέβαιη ότι όντως έτσι λειτουργεί η φάση. Αλλά το frontal lobe, το οποίο στην περίπτωση των μπιντιεσέμερς είναι ιδιαίτερα μεγάλο, όπως ξέρουμε , μας ωθεί στο να αναζητούμε το ιδεώδες (το οποίο είναι συνάρτηση του "να μην το έχεις", λολ).

ΥΓ. Για να πω την αλήθεια, προτιμώ να έχω τη γλωσσίτσα που έχω, παρά τα βυζιά της Χερτζίκοβα - και πιστεύω ότι και ο Μάστερ μου έτσι ακριβώς το προτιμάει. Αυτό άραγε αποδεικνύει την αλήθεια των συμπερασμάτων των επιστημόνων; 

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Εγώ πάλι θα προτιμούσα μια γυναίκα που θα τα είχε και τα δύο, γλώσσα σαν ξυράφι, βυζιά σαν πεπόνια. Και κώλο αχλάδι επίσης. Μάλιστα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, η Χερτζίκοβα δεν θα με χάλαγε... Ενώ μια Αρβελέρ πχ... Αλλά είπαμε, είμαι ρηχός κι επιφανειακός άνθρωπος... 

Στα σοβαρά πάντως, δεν νομίζω πως όσα λέει ο τύπος στέκουν επιστημονικά. Κάνει ένα θεμελιώδες λάθος, παίρνει τοις μετρητοίς δηλώσεις ανθρώπων που προφανώς ψεύδονται. Και ψεύδονται διότι στην εποχή μας ελάχιστοι ομολογούν δημοσίως την δυστυχία τους. Ντρέπονται επειδή αυτό θεωρείται απόδειξη αδυναμίας ή αποτυχίας, όμως δυστυχία κι αποτυχία δεν ταυτίζονται. Ο Κάφκα ήτο δυστυχής, ο Βαν Γκονγκ ομοίως. Ένας σοβαρός επιστήμων αυτό θα διερευνούσε πρωτίστως. Είναι αλήθεια ευτυχής αυτός που έμεινε άδικα φυλακή 37 χρόνια ή μας παραμυθιάζει; Ίσως ο σκεπτικισμός να είναι εντέλει η σωστή απάντηση...

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Μάλλον πάσχεις από αυτό που ονόμασα "σύνδρομο Isnogood". Πρόκειται για το σύνδρομο το οποίο δεν μας επιτρέπει να αντλήσουμε την συγκεκριμένη απόλαυση που μπορεί να μας προσφέρει το υπαρκτό άτομο που έχουμε απέναντί μας, διότι επικεντρωνόμαστε στην απόλαυση που θα μπορούσε να μας προσφέρει ένα ανύπαρκτο άτομο.

Ναι, τί να λέμε τώρα, ο Σαρτρ ήταν ένας κούκλος. Και ο Άινσταιν. Προφανώς γυναίκες του βεληνεκούς μίας ΝτεΜπωβουάρ και μίας Μονρόε δεν συγκαταλέγονται στους ρηχούς και επιφανειακούς ανθρώπους (πρέπει να είμαι η πρώτη που έβαλε αυτές τις δύο μαζί, σε επιχείρημα, αν και δεν είμαι βέβαιη τί ακριβώς θέλω να αποδείξω εδώ - ότι οι γυναίκες δεν είναι φαλλικές αλλά εγκεφαλικές; - ασχέτως εγκεφάλου τους; )

H τοποθέτηση του τύπου είναι ορθή διότι βασίζεται σε ελεγχόμενα πειράματα με άτομα που πάσχουν από short-term memory loss και δεν έχουν τη δυνατότητα να πουν ψέματα. Αρχικά βασίστηκε σε ενδείξεις στο περιβάλλον (ανέφερε άρθρα σε εφημερίδες) και μετά μετέφερε τις υποθέσεις του στο χώρο του εργαστηρίου. Οι βλάβες του εγκεφάλου μας παρέχουν τη δυνατότητα να κάνουμε ακριβώς τέτοια πειράματα. Γιατί λοιπόν, άτομα που δεν γνωρίζουν ότι έχουν στην κατοχή τους την φωτό της Αρβελερ, την αξιολογούν ως πιο όμορφη από την Χερτζίκοβα; Αυτό απέδειξε, με άτομα που κλήθηκαν να αξιολογήσουν φωτογραφίες, όπου αποδείχθηκε ότι η κρίση τους εξαρτάται πάντα από το αν η φωτο τους δίνεται ως δώρο, ως δική τους. Και μάλιστα, η κρίση τους υπέρ της Αρβελερ (ας μας συγχωρήσει η γυναίκα) ήταν ανεξάρτητη από το αν τα άτομα γνώριζαν ότι η φωτό ήταν δική τους ή όχι. Διότι δεν θυμόντουσαν. Αυτό είναι πράγματι εκπληκτικό.

Αυτό όμως δεν αποδεικνύει ότι πρέπει να ζητούμε λιγότερα, αφού θα είμαστε ευτυχισμένοι έτσι κι αλλιώς. Αυτό απλά μας βοηθάει να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος. Ούτε σημαίνει ότι αν το απορρίψουμε αυτό θα έπρεπε να καταφύγουμε στην μέθοδο του Isnogood, που του εγγυάται την πλήρη απουσία απόλαυσης.

Επίσης, η όλη φάση μας βοηθάει να καταλάβουμε πώς να προσεγγίζουμε με σωστό τρόπο την φαινομενική επιστημονικότητα των συμπερασμάτων που μας πλασάρουν οι ειδήμονες. Όπως είπες, ο σκεπτικισμός είναι πράγματι μία σωστή αντίδραση. Διαφωνώ όμως με τη συνολική απόρριψη μίας αληθούς και βάσιμης προσέγγισης, μόνο και μόνο επειδή το συμπέρασμα είναι αναληθές.

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Δυστυχώς το σύνδρομο από το οποίο πάσχω είναι πολύ χειρότερο. Μοναξιά λέγεται. Εδώ και τρία χρόνια, απέναντί μου δεν βρίσκεται κανένα υπαρκτό άτομο ώστε να το συγκρίνω με το ιδεατό μου πρότυπο. Ίσως γι’ αυτό φαντασιώνομαι με τόση ευκολία Αρβελέρ με κορμί Χερτζίκοβα και Χερτζίκοβες με μυαλό Αρβελέρ. Ας μην κάνουμε εκπτώσεις και στις φαντασιώσεις μας. Εξάλλου δεν θεωρώ ασύμβατο το σωματικό κάλλος με την πνευματική καλλιέργεια. Κάποτε, παλιά, τα απήλαυσα ενωμένα…

Αν εννόησα καλώς αυτό που προσπάθησες ν’ αποδείξεις,   συμφωνώ πως άντρες και γυναίκες επιλέγουν ερωτικό σύντροφο με διαφορετικά κριτήρια. Μόνο που κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό δεν είναι απόρροια αυξημένης ή μειωμένης εγκεφαλικότητας, αλλά οφείλεται στην πρωτοκαθεδρία διαφορετικών αισθήσεων σε κάθε φύλο. Οι άντρες είναι κυρίως οπτικοί κι ελκύονται από την εικόνα. Οι γυναίκες είναι πιο πολύ ακουστικές κι έλκονται απ’ τον λόγο. Αν αυτή η θεώρηση είναι σωστή, εξηγεί εν πολλοίς γιατί διανοούμενοι ή επιστήμονες που κατά τεκμήριο χειρίζονται μ’ ευχέρεια τον λόγο απολαμβάνουν μια μεγαλύτερη εύνοια εκ μέρους των θηλυκών, ενώ ελάχιστοι αρσενικοί θα χαρακτήριζαν σέξι την Αρβελέρ. Η διάκριση αυτή όμως τείνει να εκλείψει επειδή τα γούστα των ανθρώπων μεταβάλλονται από εποχή σε εποχή. Ζούμε σε κοινωνίες θεάματος κι οι εικόνες σταδιακά εκτοπίζουν τις λέξεις. Αμφιβάλλω αν ένας Σαρτρ σήμερα θα είχε πέραση στις γυναίκες. Σίγουρα λιγότερη απ’ ότι ο Ρουβάς ή ο Μπέκαμ…

Αλλά ας επανέρθουμε στο θέμα της ευτυχίας. Το πείραμα του ψυχολόγου μου φαίνεται προβληματικό κι η επιλογή των αμνησιακών άστοχη, καθότι ο άνθρωπος είναι οι μνήμες του και η μνήμη του. Αυτά του προσδίδουν οντότητα. Οπότε τι συμπέρασμα προκύπτει; Ότι ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να «αγαπά» περισσότερο τις επιλογές που ήδη έκανε και να τις επιβραβεύει, ακόμη κι όταν τις έχει πια λησμονήσει; Δεν διαφωνώ αλλά μου φαίνεται βεβιασμένο συμπέρασμα. Και να γιατί: το πείραμα θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν ήταν λιγότερο υποκειμενικό δηλαδή αφορούσε αντικειμενικά δεδομένα κι όχι αποφάνσεις του στυλ μου αρέσει ή δεν μου αρέσει. Ας υποθέσουμε πως ξανακάνουμε το πείραμα με την εξής διαφορά: αντί για 5 πίνακες του Μονέ βάζουμε 5 φαγητά. Φροντίζουμε όμως το φαγητό 3 που λογικά θα επιλέξουν όλοι, να είναι λύσσα στο αλάτι ή πολύ καυτερό ή καμένο, δεν παίζει ρόλο. Απλώς πρέπει αυτός που το επέλεξε να νιώσει πως τη πάτησε. Επαναλαμβάνουμε το πείραμα μετά από ένα μήνα με όλα τα φαγητά καλομαγειρεμένα. Τι νομίζεις πως θα συμβεί; Για τους αμνησιακούς δεν παίρνω όρκο αλλά υποψιάζομαι πως το φαγητό 3 θα υποχωρούσε στη σειρά κατάταξης ενώ το 4 θα ανέβαινε. Για τους μνήμονες το θεωρώ σχεδόν σίγουρο. Λοιπόν;

Τι υπαινίσσομαι; Όσο κι αν δύσκολα το παραδεχόμαστε, η ευτυχία ΔΕΝ είναι αποκλειστικά ζήτημα ψυχικών ή εγκεφαλικών διεργασιών, ούτε και χαρακτήρα, αλλά εξαρτάται κυρίως από αντικειμενικές εξωτερικές καταστάσεις ή τυχαία συμβάντα.

Κάτι ακόμα. Έχει μεγάλη σημασία ο τόπος και το ακροατήριο. Ο τύπος διδάσκει στο Χάρβαρντ κι απευθύνεται στην μελλοντική ελίτ και σ’ ένα τηλεοπτικό κοινό που διψά για γνώση εύπεπτη κι ανώδυνη. Αν έδινε την ίδια διάλεξη στην Αϊτή, θα τον έπαιρναν με τις πέτρες απ’ τα μπάζα που άφησε ο σεισμός.
Εκεί ξέρουν τι εστί δυστυχία και τι ευτυχία.

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Εξαιρετική η ανάλυσή σου. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί πάσχεις από μοναξιά, με ένα τόσο εξαίρετο μυαλό. Προσφέρω τη συντροφιά μου με αντάλλαγμα τη συντροφιά σου. Τηλεφωνικώς, με μέιλ ή msn. 

Oh yes. Και γενικότερα, δεν είμαι των εκπτώσεων. Αυτό που είπα είναι πως είναι ασύμφορο και παράλογο να μην αντλούμε την συγκεκριμένη απόλαυση που μας προσφέρεται, από το άτομο από το οποίο μας προσφέρεται. 

Θα συμφωνήσω με την ανάλυσή σου περί διαφοράς κριτηρίων ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Είχα βέβαια στο νου μου κάτι λίγο διαφορετικό (όχι πολύ, κατ' ουσίαν), τις ιδέες περί διαφοράς αντρικής και γυναικείας διέγερσης κατά Φρόυντ, αλλά ίσως δεν είναι επί του παρόντος να συζητήσουμε γιατί η κλειτοριδική διέγερση υπερτερεί της κολπικής, κατά την άποψή μου, και γιατί ο πατερούλης έκανε λάθος. Και μάλιστα αυτό ισχύει ακόμη και για γυναίκες χωρίς πολύ μυαλό, όπως διστακτικά πρότεινα. Ο Λακάν το έχει αναπτύξει με μεγαλύτερη σαφήνεια από ότι θα μπορούσα εγώ, αλλά η συζήτηση αυτή δεν είναι επί του παρόντος (κατ΄ιδίαν βεβαίως, όποτε θέλεις...)

Αμφιβάλλω αν οι γυναίκες της εποχής μας θα είχαν πέραση στον Σαρτρ.

Θα συμφωνήσω μαζί σου και σ' αυτό. Δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτε άλλο. Άσχετα από τον μηχανισμό, ο οποίος φαίνεται να κάνει "του κεφαλιού του" ακόμη και χωρίς τις μνήμες.

Το συγκεκριμένο πείραμα επικεντρώθηκε στην κτήση. Αυτό που ήδη ήταν δικό τους, τους φαινόταν πιο όμορφο. Αν ξαναδιαβάσεις το καλύτερο βιβλίο όλων των εποχών, τον Μικρό Πρίγκιπα, θα καταλάβεις ότι αυτή δεν είναι μία πεζή ιδέα. Ο κόσμος είναι ένα άγνωστο, εχθρικό και πράγματι μοναχικό μέρος, μέχρι να το κάνουμε δικό μας. Ένα λουλούδι δεν είναι τίποτα, μέχρι να γίνει το δικό μας λουλούδι.

Ναι, αυτή είναι η αντρική προσέγγιση και στη διέγερση. Πολύ μοναχική τη βρίσκω. Μία γυναίκα την "κεντάει" την ευτυχία - όπως και τη διέγερση. (Γυναίκα είπα, όχι ρουβίτσα...)

Θα συμφωνήσω και σ' αυτό. Το είδα κι εγώ το ακροατήριο, πόσο "φιλελεύθερο" φαινόταν και πόσο έτοιμο να ανοίξει το πνεύμα του. Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα σε έναν παρόμοια φιλελεύθερο δήμο της Θεσσαλονίκης, όπου παρόμοια ανοιχτόμυαλοι τύποι πετούσαν πέτρες στα παράθυρα ενός ψυχογηριατρικού οικοτροφείου που επρόκειτο να εγκατασταθεί στην περιοχή. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τί θα τους πείραζαν τα γεροντάκια, ούτε που σηκώνονταν από το κρεβάτι τους. Το οικοτροφείο δεν άνοιξε ποτέ.

Σαφώς υπάρχουν αντικειμενικά ερείσματα στη ζωή μας και στο περιβάλλον μας, που συμβάλλουν στην ευτυχία μας ή αφαιρούν από αυτήν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αμέτοχοι, παθητικοί δέκτες. Είτε γύρω μας υπάρχουν τα χαλάσματα που άφησε ο σεισμός, είτε οι τοίχοι του μοναχικού μας δωματίου. Shit happens. Ο καθένας το αντιμετωπίζει όπως μπορεί καλύτερα. Εσύ το ξέρεις αυτό καλύτερα από μένα.

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Τις συζητήσεις μας πάντοτε τις απολαμβάνω, οπότε ευχαριστώ για την προσφορά συντροφιάς την οποία φυσικά και επιδιώκω. Αν και βέβαια ομιλούσα κυρίως περί απουσίας ερωτικού συντρόφου, όχι φίλων.

Αυτό το σημείο θα ήταν ενδιαφέρον να το ανέπτυσσες. Ίσως σε κάποιο άλλο, αυτοτελές νήμα. Έχω διαβάσει πολύ Φρόυντ, πολύ Γιουνγκ και Ράιχ, αλλά ομολογώ, ελάχιστα Λακάν, κι αυτό από δεύτερο χέρι, δηλαδή το βιβλίο του Ζίζεκ για τον Λακάν. Παράλειψη βέβαια, αλλά αφού μπορώ να επωφεληθώ των γνώσεών σου, θα ήταν χαζό να το παίξω φωτεινός παντογνώστης. Και δεν με πειράζει καθόλου να μου κάνεις την δασκάλα…

Χωρίς να διαφωνώ για την αξία του βιβλίου έχω κάποιες επιφυλάξεις. (Και δεν εννοώ μόνο για το αν είναι το καλύτερο που γράφτηκε ποτέ, εγώ ψηφίζω δαγκωτό Ντοστογιέφσκι ). Η σύνδεση της αγάπης με την ιδιοκτησία ή την κατοχή με προβληματίζει. Ενίοτε συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή μόλις αποκτήσουμε κάτι παύουμε να το ποθούμε. Γι’ αυτό ο Άγιος Αυγουστίνος είχε πει πως «ευτυχία είναι να συνεχίζεις να ποθείς όσα κατέχεις ήδη». Αν ανατρέξω στις δικές μου εμπειρίες μπερδεύομαι ακόμη περισσότερο. Λατρεύω την κλασική μουσική κι έχω μια τεράστια συλλογή που με κάνει πολύ ευτυχή. Την αγαπώ επειδή είναι κτήμα μου; Λατρεύω επίσης τον Γκόγια, αλλά δεν έχω τίποτε δικό του, ούτε πόστερ, μόνο το φόντο στον υπολογιστή μου. Στις σχέσεις μου συνέβη το ίδιο. Είχα σχέσεις με δύο εθελόδουλες. Αγάπησα μόνο τη δεύτερη, αλλά με την πρώτη που δεν αγαπούσα ήμουν πιο ευτυχής. Τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου δεν τον απέκτησα ποτέ, κι όμως κράτησε περισσότερο από κάθε μου σχέση. Βγάζεις εσύ κανένα συμπέρασμα; Εγώ όχι…

Σε όλα τα υπόλοιπα συμφωνώ απολύτως.

 

Re: Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Δεν ξέρω αν απαιτείται νέο νήμα για μια ανάλυση του γυναικείου οργασμού, ή αν η επιδίωξη της ευτυχίας μας καλύπτει ως τίτλος. 

Όταν λέω ότι η κλειτοριδική απόλαυση υπερτερεί της κολπικής, δεν εννοώ μόνο ότι υπερτερεί σωματικά. Ουσιαστικά αυτό δεν το ξέρω διότι δεν έχω κολπικούς οργασμούς, δεν είχα ποτέ μου, όπως και το 75% των γυναικών περίπου. Από ότι έχω διαβάσει όμως, απο μαρτυρίες γυναικών, ο κολπικός οργασμός είναι λιγότερο έντονος και λιγότερο απολαυστικός από τον κλειτοριδικό. Άλλο θέλω να πω όμως. Αναφέρομαι στην - λανθασμένη πιστεύω - ιδέα του Φρόυντ, να θεωρεί ότι η κλειτοριδική απόλαυση είναι προοίμιο της "κανονικής" και "σωστής" γυναικείας απόλαυσης, που είναι η κολπική.

Σύμφωνα με τον Λακάν (Σεμινάριο ΧΧ), υπάρχει μία μη αμοιβαιότητα ανάμεσα στην σεξουαλική απόλαυση του άντρα και της γυναίκας. Ένας άντρας δεν αναζητά μία γυναίκα, αλλά ένα μερικό αντικείμενο. Οι άντρες στην ψυχανάλυση συχνά αναφέρουν ποια ιδιαιτερότητα, ποιο κομμάτι κάποιας γυναίκας, είναι αυτό που τους ελκύει. Είναι κάπως αυτιστικό επομένως, καθώς προφανώς δεν βρίσκονται μαζί με κάποιο άλλο άτομο αλλά με ένα μερικό αντικείμενο που απλώς τους ολοκληρώνει [εδώ αρχίζουν όλοι, όχι εγώ Κυρία, όχι εγώ... ]

Ο Λακάν διατυπώνει αυτό που είπε ο Φρόυντ με πολύ διαφορετικό τρόπο: ναι μεν, και η γυναίκα έχει πρόσβαση σε μία φαλλική jouissance πρώτα (με την κλειτορίδα της) αλλά μετά έχει πρόσβαση και σε μία Άλλη jouissance (όχι όμως με τον κόλπο της). Η θηλυκή jouissance, δεν περιορίζεται στο σώμα, δεν περιορίζεται στο όργανο. Συμπεριλαμβάνει την αγάπη. Αυτό σημαίνει τον Άλλον. Η γυναίκα δεν έχει (μόνο) αυτιστική απόλαυση, αλλά επιθυμεί να ανοίξει τον εαυτό της στην ετερότητα και μάλιστα, αν ο άντρας επιθυμεί να μετέχει αυτής της ετερότητας, πρέπει να βασιστεί στην γυναίκα για να το κάνει αυτό! (γιατί ανοίγω τέτοια θέματα τώρα η δόλια...)

Αυτό είναι το ζουμί με λίγα λόγια, έχω μεταφράσει όλο το κείμενο και είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Μπορούμε να το πάμε και πριβέ, δεν νομίζω να έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το φόρουμ...Είναι κάπως "εξειδικευμένο".

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που με μπερδεύει κι εμένα, και που πάντα μου διαφεύγει. Πώς γίνεται η επιθυμία να ταϊζει τον εαυτό της και να γίνεται ακόμα πιο δυνατή, χωρίς να μένει ανικανοποίητη; Διότι δεν είμαι από αυτές που θα μείνουν πεινασμένες μόνο και μόνο για να έχουν την χαρά της πείνας τους. Εκτιμώ πολύ την απόλαυση και δεν αγαπώ την στέρηση. Νομίζω πως μου διαφεύγει η ισορροπία της επιθυμίας και της απόλαυσης γιατί είμαι Υ. Κι επίσης νομίζω ότι στην έξωθεν δοσολόγηση απόλαυσης και στέρησης βρίσκεται το μυστικό - για μένα. Εγώ δεν το κατέχω. 

Στον τομέα των σχέσεων, πιστεύω ότι αν έχουμε την ευτυχία να συνεχίζουμε να ποθούμε αυτό που κατέχουμε, όπως λέει ο Αυγουστίνος, εφόσον επιθυμούμε τη συνέχιση της κτήσης πρέπει να εργαστούμε γι αυτήν. Εάν μας απογοητεύει αυτή η κτήση, προφανώς επρόκειτο περί προβολής. Και καλό θα ήταν την επόμενη φορά να προσέχουμε τί επιθυμούμε.

Αν ήμουν στη θέση σου θα ήμουν ευγνώμων γι αυτό. Πρέπει να είναι μία υπέροχη εμπειρία. Είθε να την χαρίσω κι εγώ σε κάποιον, κάποτε...*

*περιμένω το Νόμπελ της καθικίασης γι αυτό, άμεσα... 

 

Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Ευτυχια ειναι το νημα , μάλλον ...

Είναι από τα βράδια που αισθάνομαι πως είμαι
πλήρης , ήρεμη , καλά ,
ευτυχισμένη !
Γνωρίζω πως έχω κάνει όσα μπορούσα με τις συνθήκες που είχα .
Τίμια είμαι με όλη την αγάπη που μπορώ να νιώσω ,
και αυτά όλα με κάνουν να είμαι ήσυχη .

Μου έλειπε πολύ όλο αυτό .
Ένιωθα συνέχεια ενοχές , ότι κάτι δεν έκανα σωστά η κάτι έκανα λίγο .
Έπρεπε τελικά να δω πιο καθαρά πιο βαθιά το μέσα μου για να καταλάβω
πως όφειλα να σταματήσω να … αγωνίζομαι .
Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος πλέον .

Απόψε …
μυρίζω τη θάλασσα ,
γεύομαι ένα παγωτό σε ένα παγκάκι ,
αναπολώ όμορφα
χωρίς να σκιάζει τίποτα άσχημο ,
μίζερο και λυπηρό την ζωή μου .
Απόψε αλλά και όλα τα υπόλοιπα βράδια μου
θα μπορώ μόνο να χαμογελώ σκεφτόμενη πως
… εγώ ήμουν και είμαι πάντα …
ειλικρινής απέναντι στη ζωή μου
αλλά και σε όλα όσα αφορούν τους ανθρώπους που λατρεύω !

Η απελευθέρωση από τον κακό μας εαυτό,
ισως είναι τελικά το κλειδί για την …
προσωπική μας ευτυχία !

 

 

Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Τον κακό μας εαυτό τον χρειαζόμαστε όπως και τον καλό μας, η ισσοροπία είναι το κλειδί, όχι της ευτυχίας θεωρώ, αλλά της ψυχικής μας ηρεμίας.

Προσπαθώντας πολλές φορές να πιάσω την ευτυχία, θεωρώντας την σαν μία συνεχόμενη κατάσταση, πολλές φορές έχανα κάτι πιο σημαντικό, την ίδια την ζωή.

Πλέον πιστεύω πως δεν υπάρχει ευτυχία, όπως οι περισσότεροι την ενοούν, η ευτυχία δεν είναι κάτι άλλο παρά στιγμές πληρότητας, μία παράκαμψη δρόμου με ένα όμορφο τοπίο, ένα ζεστό χέρι όταν είσαι άρρωστη, μία ανατολή στην άκρη ενός γκρεμού. Και όλα αυτά μαζί....συντάσουν την ευτυχία.

 

Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Η ευτυχία είναι πλασματική και μπορεί να την βιώσει κάποιος όταν καταλαβαίνει τι έχει.