Αναδομειται η μοναδικοτητα;

"Η μοναδικότητα του εγώ κρύβεται ακριβώς στο αδιανόητο που έχει το ανθρώπινο όν. Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί παρά μόνον αυτό που είναι απαράλλαχτο σε όλα τα πλάσματα, αυτό που τους είναι κοινό. Το ατομικό "εγώ", είναι εκείνο που διακρίνεται από το γενικό, δηλαδή αυτό που δεν αφήνεται ούτε να μαντευθεί, ούτε εκ των προτέρων να υπολογισθεί, αυτό που πρέπει πρώτα να αποκαλύψεις, ν' ανακαλύψεις, να κατακτήσεις στον άλλον."
(Μιλαν Κουντερα, "η αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι" )


Παρεμβαινει ενας κυριαρχος στο εγω του υποτακτικου του και πως;
...αφου το ανακαλυψει,το κατακτησει, τι κανει; Το "αναδομει" κατα το δοκουν, η το χειριζεται ,σεβομενος παραλληλα την μοναδικοτητα του,το "ουτως ειναι " του;

Ευπροσδεκτοι ολοι στο βημα

 

Παρά το γεγονός ότι ο τίτλος σου είναι κάπως "άστοχος", αν μου επιτρέπεις, ίσως αυτό το λάθος μας επιτρέψει να δούμε το θέμα από τη σωστή οπτική σκοπιά. Δηλαδή να δούμε ότι η "αναδόμηση" για την οποία μιλούμε στο BDSM δεν έχει να κάνει με παρεμβάσεις στην ίδια την προσωπικότητα του ατόμου, η οποία όπως πολύ σωστά λέει ο Κούντερα, χαρακτηρίζεται από την μοναδικότητα του καθενός, και η οποία μάλιστα είναι κάτι το "κρυπτόν", κάτι το οποίο πρέπει να ανακαλύψουμε - εφόσον βεβαίως μας ενδιαφέρει η μοναδικότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Και επίσης μπορούμε να δούμε αμέσως αμέσως τις αντιρρήσεις όποιων προσεγγίζουν το BDSM με επιφυλακτικότητα. Ποιος είσαι συ ρε που θα μου πειράξεις τη μοναδικότητα; Κάπως έτσι... 

Αυτό που θα "πειράξει" ένας Κυρίαρχος, κατά την άποψή μου, είναι ο μηχανισμός του "συστήματος". Μπορεί να το "πειράξει", έχοντας γνώση του πώς λειτουργεί το "σύστημα". Μπορεί να το κάνει με πλειάδα μεθόδων, βιωματικών ως επί το πλείστον, διότι όπως όλοι ξέρουμε, "the worst vice is giving advice" (αυτό μου το έλεγε ένας Μάστερ που ήξερε τι έλεγε...για να μην νομίζετε ότι τα βγάζω όλα από την κούτρα μου). 

Μπορώ να δώσω παραδείγματα τί εννοώ, αλλά φοβούμαι δύο πράγματα: το ένα είναι ότι τζάμπα θα τα πω, καθώς όλοι είναι πολύ απασχολημένοι με το να αρνούνται την πιθανότητα ότι κάποιος θα "σκαλίσει" την πολύτιμη μπούρδα τους, αυτή που τους έφερε σώους και αβλαβείς έως εδώ: δηλαδή το εγώ τους, αυτόν τον πολυμήχανο ψεύτη που κάνει απίθανες τούμπες έτσι ώστε να μην τον αγγίζει ουδέποτε η κάθε μαλακία που κάνουμε συνήθως όλοι μας, ανά πέντε λεπτά (μηχανισμός που δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο της κάθε μοναδικότητας). Το άλλο είναι ότι έχω ήδη καταλάβει ότι το φόρουμ δεν είναι για ανταλλαγή απόψεων, αλλά μόνο για ανταλλαγή "γρήγορων" απόψεων. Όποιος λοιπόν θέλει να μάθει περισσότερα, ας πάρει μία οποιαδήποτε "Εισαγωγή στη Ψυχολογία". Τα ίδια ακριβώς που θα πω εγώ, τα έχει κι εκεί.

 

Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Δωρα ,μην κανεις μισες δουλειες,ορισε μας και το "συστημα"για να μπορουμε να συνεννοηθουμε.

υ,γ δεν σ'αρεσε ο τιτλος ε;Φτου γαμωτο,κι'εσπαγα το κεφαλι μου να βρω κατι πιασαρικο... 

 

Re: Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Σε πόσες λέξεις το θέλεις; Να το τυλίξω, θα το πάρεις σπίτι; 

 

Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Αν παρατηρήσεις καλέ μου underherfeet σε αυτό το συζητητήριο, σχεδόν όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται άλλοτε άμεσα άλλοτε έμμεσα, άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε κεκαλλυμενα γύρω από το "εγώ". "Πως νιώθω εγώσα σκλάβα", "πώς πρέπει εγώ... να για... να..' "γιατί δεν με καταλαβαίνετε..." ''..εγώ έχω αυτή τη θεωρία..." "...εγώ...ισχυρίζομαι αυτό..." "...εγώ θα βγάλω χρήμα από τη σκλάβα μου..." ...'εγώ θέλω η γυναίκα μου να πηδιέται με άλλον" κλπ κλπ.

Για να μιλήσει κανείς για το 'εγώ", πρέπει πρώτα να δει το "εγώ και εσύ" και αν είναι τυχερός το "εμείς". Μετά όλα είναι εύκολα... 

Και ναι, η μοναδικότητα του άλλου αναδομείται... Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης το απέδειξαν. Και ναι το εγώ του άλλου αναδομείται, αν οι δύο τους παίζουν στο ίδιο παραμύθι... για όσο καιρό το παίζουν.
Βλέπεις κοιτάμε το υπό αναδόμηση εγώ και παραβλέπουμε το "εγώ" που αναδομεί...
Τί ποιο υπερφίαλο από ένα "εγώ" που νομίζει ότι αναδομεί άλλο "εγώ?".

 

Re: Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Να και κάτι που συμφωνούμε εμείς  ...βέβαια δεν πιστεύω ότι μετά είναι πιο εύκολα...θέλουν αγώνα οι σχέσεις για να πεις μια μέρα κάτι έκανα βρε αδερφέ.. 

 

ελοχευει μια επικινδυνότητα στη αναδόμηση του εγω του άλλου: να το καταφέρεις και μετα να μην σε σου αρέσει το αποτέλεσμα. Θα ναι σαι τον πιο ύπουλο και ειλικρινή καθρέφτη, το θεωρώ τρελό ρίσκο,Μπήκα σε αυτό το δίλημμα πρόσφατα, αναρωτιέμαι αν το αρνήθηκα στον εαυτό μου εξαιτίας αδυναμίας ή έλλειψη ενδιαφέροντος προς το συγκεκριμένο άτομο. Αλλά ίσως όλα ειναι τόσο αλληλένδετα όπου η κάθε παρέμβαση για να φέρεις στα δικά σου σταθμά την προσωπικότητα του άλλου, είναι τόσο ισχυρή που δεν ελέγχεται και γεννά απρόβλεπτες συμπεριφορές

 

Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

@elfcat
δεν περιμενα βεβαια αυτην την απαντηση σου για να διαπιστωσω ποσο κοντα ειναι ο τροπος που σκεφτομαστε... 
Εβαλες μια παραμετρο που απεφυγα επιτηδες να θεσω στο αρχικο μου ποστ,, αυτο της αλαζονειας του Κυριαρχου που εχει αναδομητικες φιλοδοξιες...μια και επεσε στο τραπεζι ομως, εγω θα αναρωτιωμουν μηπως αυτη η αλαζονεια αγγιζει τα ορια της υβρεως.Ο κυριαρχος "παιζει" τον Δημιουργο,,θεσμιζει αυτος αυθαιρετα τον τροπο του ειναι του αλλου (η των αλλων) ,ειναι κατι που ξεφευγει κατα την γνωμη μου απο το πλαισιο του βδσμ,αν το εξετασει κανεις ευρυτερα, θετει εαυτον στο βαθρο μιας ανωτατης,υπερβατικης θεσμιζουζας αρχης και εκει ακριβως συνισταται η υβρις κατα την αποψη μου.

@lost hours
απολυτα λογικοι οι προβληματισμοι.Οποιος παιζει με τη φωτια κινδυνευει να καει ο ιδιος.

 

Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Υποθέτω πως αναδομείται αλλά το πόσο εύκολη ή όχι είναι η διαδικασία αυτή, είναι ανάλογη με το πόση πίστη έχει ο υποβαλλόμενος σε αναδόμηση, στις αξίες και τις ιδέες του.

Επίσης, ένα ενδιαφέρον στοιχείο που διάβασα πριν καιρό σε κάποιο ιατρικό άρθρο, είναι πως η τάση για εγκληματικότητα*, υπάρχει ως προδιάθεση στο γενετικό μας υλικό.

Αν παραδεχθούμε πως κι άλλα στοιχεία της προσωπικότητας έχουν προδιάθεση να παρουσιαστούν λόγω του DNA μας, η διαδικασία της αναδόμησης ίσως δεν είναι ακόμη επιτεύξιμη, ούτε καν από ειδικούς του είδους.
Προφανώς ένας Κυρίαρχος σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να ζήσει με αυτό...







*όπως την ορίζουμε στη σημερινή κοινωνία

 

Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Βάση της Ψυχοδυναμικής Θεωρίας, το ΕΓΩ είναι το σύνολο εκείνων των ψυχικών λειτουργιών που αφορούν τον τρόπο που σχετιζόμαστε με το περιβάλλον και άσχετα με το αν οι βασικές του λειτουργίες έχουν ήδη αναπτυχθεί μέσα στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, συνεχίζει να αναπτύσσεται, να προσαρμόζεται και να ωριμάζει, στη διάρκεια όλης μας της ζωής. (είτε είμαστε βανιλλα, είτε Αφέντες, είτε σκλάβοι)
Το ΕΓΩ είναι εκείνο που παρεμβάλλεται ανάμεσα στις ενορμήσεις του ΕΚΕΙΝΟ ή τις επιθυμίες του ΥΠΕΡ-ΕΓΩ και προσπαθεί – όσο αυτό είναι δυνατό- να εναρμονίσει τις συγκρούσεις μεταξύ των δύο και σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος.
Στο ΕΓΩ καταλογίζονται λειτουργίες, όπως η εκτίμηση καταστάσεων, έλεγχος πραγματικότητας, συμβιβαστικότητα, κρίση, ανεύρεση λύσεων σε προβλήματα, δημιουργία αμυντικών μηχανισμών, κ.α.
Το εγώ αναβάλλει την άμεση ικανοποίηση και υπολογίζει την κάθε πράξη ανάλογα με την άμεση και μελλοντική πραγματικότητα, οπότε εξασφαλίζει τελικά τη μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση και ικανοποίηση για το άτομο.
Μέσα από την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του ΕΓΩ, μπορούμε να αποκτήσουμε ή και όχι χαρακτηριστικά προσωπικότητας, όπως η πρωτοβουλία, επιμέλεια, προσωπική ταυτότητα, στενές σχέσεις, παραγωγικότητα και ακεραιότητα, τα οποία συνθέτουν αυτό που ονομάζεται ώριμη προσωπικότητα και χαρακτηρίζεται από εσωτερική αρμονία.

Προσωπικά λοιπόν πιστεύω πως αν λοιπόν μια υποτακτική δεν έχει κατορθώσει από μόνη της, στο στάδιο που συναντάται με τον Κύριο της, να ωριμάσει στο επίπεδο που θα έπρεπε να της αναλογεί στο στάδιο εκείνο (η υποτακτική παιδί που είχαμε συζητήσει παλαιότερα κλασσικό παράδειγμα, αν κι έχει άλλα πολύ πιο τρανταχτά παραδείγματα μεγάλης ανωριμότητας του ΕΓΩ και ανικανότητας του να εκπληρώσει το σκοπό του) κι Εκείνος έχει τις απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες μέσα από την εκπαίδευση και την καθοδήγηση που της προσφέρει – και τον πολύ χρόνο που αυτό χρειάζεται για να μην αναφέρουμε τα γερά νεύρα και την αστείρευτη υπομονή- με την δική της πάντα συμβολή και δουλειά (κάτι που πάλι πολύ βολικά κάποιες ξεχνάνε και περιμένουν στο πιάτο όλες τις λύσεις), είναι δυνατό, να βοηθηθεί να ωριμάσει, να επιλύσει εσωτερικές συγκρούσεις και να αναπτύξει βάση δυνατοτήτων πάντα, μια ώριμη αρμονική προσωπικότητα.

Προσωπικά πιστεύω πως εάν το ΕΓΩ είναι υπερβολικά ανώριμο και έχουν ήδη δημιουργηθεί πολύ μεγάλες συγκρούσεις ανάμεσα στο Εκείνο και το Υπερεγώ, η δουλειά αυτή, θα ήταν προτιμότερο να γινόταν και με την ταυτόχρονη αξιοποίηση κάποιου καλού Ψ.

Υ.Γ. Πιστεύω πως μέσα σε κάθε είδους σχέση, όταν ο ένας είναι πιο ώριμος, είτε το κάνει επίτηδες, είτε όχι, έμμεσα βοηθά τον σύντροφο του να αναπτυχθεί. Αυτό είναι και μέρος του συνόλου αυτών που ονομάζουμε αγάπη - η επιθυμία να βοηθήσουμε αυτόν που αγαπάμε να αναπτυχθεί πνευματικά, αν μπορούμε, ή τουλάχιστο να μην γινόμαστε εμπόδιο σ αυτήν.
Όπως πιστεύω πως συγκρούσεις δεν έχουν μόνο οι υποτακτικές, απλά λόγω ψυχοσύνθεσης και επιβολής του σύγχρονου δυτικού ΕΓΩ, το οποίο δεν τους ταιριάζει, τείνουν να έχουν εντονότερες συγκρούσεις, μέχρι να ανακαλύψουν, πως είναι εντάξει να είναι διαφορετικές.
Η αλαζονεία δεν έχει, ή τουλάχιστο δεν θα έπρεπε να έχει θέση. Αν Κάποιος δεν έχει τις ικανότητες και δυνατότητες να επιδράσει θετικά και είναι πραγματικά ο Ίδιος Ώριμος, σημαίνει πως είναι και γνώστης αυτών που μπορεί και αυτών που δεν.




Πηγές: : p s y h o l o g i a . g r::

 

Απάντηση: Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει επαφή με το συναίσθημά του. Είναι ψυχρός.
Το υπό "αναδόμηση" εγώ μου είναι συμπαθές, διότι έχει κάνει το πρώτο βήμα προς την επίγνωση, αναγνωρίζοντας ότι κάποιες συμπεριφορές του δεν το έχουν πάει καλά στη ζωή και ταυτόχρονα παραιτείται από την 'παντοδυναμία" του αναγνωρίζοντας ότι το ίδιο δεν μπορεί να επιλύσει τη δυσκολία του. Αυτό το θεωρώ ένα σημαντικό βήμα προς την αυτογνωσία... Το εγώ που νομίζει ότι αναδομεί το άλλο εγώ είναι βαθιά νυχτωμένο.

Επιμένω όμως ότι τα δύο μέρη πρέπει να έχουν το ίδιο, κοινό παραμύθι μέσα τους στο οποιο πρωταγωνστούν. Συνήθως οι άνθρωποι έχουν διαφορετικό παραμύθι μέσα τους και βλέπουν άλλα ο καθένας στη σχέση.

Νομίζω ότι η άποψη της lara[E-P] θέτει ορισμένες παραμέτρους που καλό είναι να λαμβάνει κανείς υπόψιν του.

 

Σε μια σχέση κυριαρχίας, όσο αλλάζει ο εθελόδουλος, άλλο τόσο αλλάζει κι ο κυρίαρχος. Αυτή είναι η διαλεκτική της. Η αλαζονεία των κυρίαρχων, αλλά ενίοτε κι η τυφλότητα των σκλάβων, έγκειται στο ότι ορισμένες φορές δεν συνειδητοποιούν το πόσο άλλαξαν αμφότεροι.

Προσωπικά, τον παλιό, καλό καιρό που αισθανόμουν κυρίαρχος, είχα πιο σεμνές επιδιώξεις. Μ' ενδιέφερε όχι η κατεδάφιση κι η ανα-δόμηση αλλά τα ... μερεμέτια, να πετύχω δηλαδή μια ορισμένη συμπεριφορά της υποτακτικής που θα με ικανοποιούσε κι όχι να αναδομήσω τον σκληρό πυρήνα του εγώ της. Στο κάτω-κάτω της γραφής, την είχα επιλέξει επειδή μου άρεσε έτσι όπως μου παρουσιάστηκε ευθύς εξ' αρχής. Αν δεν υπήρχε αυτή η αρχική έλξη, αν δεν ανταποκρινόταν σ' αυτά που ζητούσα, πολύ απλά δεν θα την είχα προτιμήσει, μόνο και μόνο με την ελπίδα πως θα την έκανα μετά άλλον άνθρωπο.

Δεν το γενικεύω όμως, άλλοι έχουν μεγαλύτερες φιλοδοξίες και περισσότερη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. ΄Οπως και να το κάνουμε, ο αρχετυπικός μύθος του Πυγμαλίωνα είναι εξαιρετικά γοητευτικός. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι από μάρμαρο, για όσους θυμούνται εκείνο το παλιό αριστούργημα του Βάιντα...