...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.​

Y.Γ.: Καταπληκτικό νήμα, Εugenie!

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

... Στάθηκε μπροστά μου πατώντας ανάλαφρα στα δάχτυλα των ποδιών για να δείξει ψηλότερη.

-Λοιπόν θα με πάρεις;

-Ναι. Πώς σε λένε;

Μού'πε κάτι που θά'ταν αδύνατο να το θυμηθώ και να το ξαναπώ.

-Θα σε λέω Λι, της είπα.

Συμφώνησε.

-Πόσο χρονών είσαι;

Σήκωσε τα δάχτυλα και με μούντζωσε και με τα δέκα δάχτυλα.

Κατάλαβα.

[...]

Μπήκαμε στο Καρρέ. Πήρα ένα αυγό ωμό και της τό'δωσα. Τό'σπασε και τό'δωσε του αδερφού της. Το κατάπιε σα φίδι.

-Φάε ό,τι θέλεις, της είπα.

-Δώσε μου, αποκρίθηκε.

-Διάλεξε μόνη σου.

Δίστασε. Πήρε λίγο απ'όλα και τα τύλιξε σ'ένα χαρτί. Κίνησε να φύγει. Την κάθισα δίπλα μου με το ζόρι. Πήρα ένα μπισκότο και το πλησίασα στο στόμα της. Έσφιξε τα χείλια της.

-Γιατί δεν τρως;

-Πρέπει να το πάω στο σπίτι.

-Φάε αυτό, θα σου δώσω κι άλλο.

-Και το άλλο θα το πάω.

-Ποιός σ'έμαθε έτσι;

-Κανείς.

Τότε;

Τσιμουδιά. Το πήρε, έκοψε λίγο και το μάσησε ανόρεχτα. Έδωσε το περισσότερο στον αδελφό της που το κατάπιε σα γλάρος.

[...]

Το απόγευμα ανέβηκα στον Ασύρματο. Έλαμπε από την πάστρα. Το ίδιο κι η κάμαρά μου. Η μικρή καθόταν σ'ένα πεζούλι, το μωρό κοιμόταν στα γόνατά της. Σηκώθηκε και τό'βαλε στην πλάτη.

-Πολλά βιβλία, είπε, είναι δικά σου;

-Ναι.

-Και τά'χεις διαβάσει;

-Όλα.

-Θα ξέρεις πολλά.

-Όχι περισσότερα από σένα, συλλογίστηκα, κι ό,τι δεν ξέρω το μαθαίνω τώρα από σένα, στα σαράντα μου.

[...]

Είμαι ένας ατζαμής - ο μεγαλύτερος που ξέρω- στις κρίσιμες ώρες. Λέω κάτι κουβέντες, που δεν έχουν καμιά θέση κείνη την ώρα και που τις θυμούνται οι άλλοι και περισσότερο απ'όλους εγώ όταν έρχονται στο νου μου, την ώρα που πάω να κοιμηθώ, και με βασανίζουν. Είναι κάτι παγίδες που στήνω σ'εμένα τον ίδιο.

-Θα με θυμάσαι όταν φύγω; τη ρώτησα. Θα με θυμάσαι;

Δεν αποκρίθηκε. Γιατί τό'πα; Για να μου απαντήσει μ'ευχαριστίες; Να μου δείξει τί μου χρωστούσε; Ποιός δαίμονας ξέρει; Και με γαργαλάει με την ουρά του, καταστρέφει την ευτυχισμένη στιγμή και κάνει τους άλλους να τραβιούνται από μένα.

[...]

-Πάρε όσα αυγά περίσσεψαν, είπε, και μια ντουζίνα κονσέρβες σολομό. Δώσε τα στην ψυχοκόρη σου να μην πάνε χαμένα. Κάθε πρωί ερχόταν και μου γέμιζε το θερμός νερό.

Της τό'πα.

-Τώρα είμαι πλούσια, είπε. Καμιά σ'όλα τα Σαμπάν δεν έχει το βιος μου.

Κατέβασε το κεφάλι της.

-Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμη.

-Θα ξαναγυρίσω, της είπα.

-Κανείς δεν ξαναγυρίζει. Ο καλός Δράκος κατεβαίνει στα σπίτια μας μονάχα μια φορά. Πολλοί δεν τον έχουν ούτε συναντήσει. Εγώ τον είδα.

-Τότε γιατί δεν τον δένεις με σκοινί της Μανίλλα, να μη σου φύγει.

-Όσοι τον αγγίσανε μίκρυνε. Έγινε ένα σκουλήκι ίσαμε το νύχι μου. Σκλαβωμένος δε μπορεί πια να κάνει καλό.

-Πώς είναι;

-... είναι κεντημένος με χρυσές κλωστές σε μεταξωτό του Σαντούνγκ.

-Και πώς βοηθάει;

-Δε βοηθάει. Προλαβαίνει. Όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς δικός του δεν τον βοηθάει. Δεν πρέπει. Το σωστό είναι να τον προλαβαίνουν πριν πέσει.

Είναι νάνος, σκέφτηκα. Δεν είναι φυσικό να μιλάει έτσι.

-Την αλήθεια, πες μου την αλήθεια, της είπα. Πόσο χρονών είσαι;

-Όσο και προχτές που με ρώτησες. Δέκα. Μα γιατί ρωτάς;

[...]

Στο τελωνείο του Πειραιά, ένας ελεγκτής, ψάχνοντας τις αποσκευές μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παλιά παντιέρα πού'χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.

Τη χαρακτήρισε "αντικείμενο άνευ αξίας" και την ξανάβαλε στη θέση της...​

...κι έτσι, για να μυρίσει θάλασσα....​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Είναι χαρτονένιο
για να μοιάζει φτηνό
στα μάτια των άλλων

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ή μας λυπάται ο Θεός, ή μας ξεχνάει ο διάολος.

Η αλήθεια είναι αμαρτία. Η πιο χοντροκομμένη, η πιο αφιλάνθρωπη μορφή της ψευτιάς. Να την πει κανείς μόνο για να σώσει κεφάλι από κρεμάλα, μόνο τότε πρέπει.

Φτάνει... Άνοιξε τα μάτια σου. Όσο τα κλείνεις βλέπεις μέσα σου και δεν κάνει. Με ανοιχτά βλέπεις μονάχα γύρω σου...

... και μια παροιμία λέει πως το μεταξωτό πάπλωμα ή απάνωθε σου το βάλεις ή από κάτω, κάνει την ίδια ζέστη.

Νόμισα εκείνη τη στιγμή πως αν δεν είπα την αλήθεια, όμως της είπα κάτι σωστό.

Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να μην γίνεται. Το πιο απίθανο, το πιο τρoμαχτικό. Φτάνει κάποιος να το σκεφτεί.

Τον καλύτερο καφέ στη ζωή μου τον ήπια στη Μόκα. Το καλύτερο τσάι στο Colombo. Όταν ζήτησα τρίτο κύπελλο του Ινδού που σερβίριζε, θύμωσε. «Θέλεις λοιπόν να χάσεις ότι κέρδισες;» μου ‘πε. Ο χειρότερος καφές που πήγα ποτέ στη μάνα μου ήταν αγορασμένος από τη Μόκα. Το χειρότερο τσάι που αγόρασα ήταν στο Colombo. Από τα ίδια μαγαζιά που είχα πιεί.
​

Time is running out for us
But you just move the hands upon the clock
You throw coins in the wishing well
For us
You just move your hands upon the wall​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

πω πω πονοι και νταλκαδες ....
τουλαχιστον να γραφουμε στα αγγλικα , μηπως τα διαβασουν στην Αιτη και στειλουν την συμπαρασταση τους .....

αμα συλογιζεσαι τοσο την αρνητικουρα ... σε κυνηγαει ... εγκαθισταται στα βηματα σου ...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...


yg. sklavina nice foto 

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Καταπληκτικό απόσπασμα. Το διάβαζα τυχαία πριν μερικές μέρες στο νετ.

Υ.Γ. Το πιο πάνω είναι αποσπάσματα από τη "Λι" του Νίκου Καββαδία για όσους δεν το γνωρίζουν. (Δεν είναι άσκημη ιδέα να παραθέτουμε συγγραφέα νομίζω   )

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ήμουν σε δίλλημα σχετικά με την αναφορά σε συγγραφείς και βιβλία, κι εντέλει αποφάσισα να μην στερήσω σε κάποιους την απόλαυση της αναζήτησης και της ανακάλυψης. Ευχαριστώ πάντως, και χαίρομαι που σου αρέσει, είναι από τους λατρεμένους.

...αν κι εκτός ζώνης... μια που μπήκαμε...​

​

​

​

Despair and Deception, Love's ugly little twins
Came a-knocking on my door, I let them in
Darling, you're the punishment for all of my former sins

I let love in
I let love in

The door it opened just a crack, but Love was shrewed and bold
My life flashed before my eyes, it was a horror to behold
A life-sentence sweeping confetti from the floor of a concrete hole

I let love in
I let love in
I let love in
I let love in

Well I've been bound and gagged and I've been terrorized
And I've been castrated and I've been lobotomized
But never has my tormenter come in such a cunning disguise

I let love in
I let love in
I let love in
I let love in

O Lord, tell me what I done
Please don't leave me here alone
Where are my friends?
My friends are gone

So if you're sitting all alone and hear a-knocking at you door
and the air is full of promises, well buddy, you've been warned
Far worse to be Love's lover than the lover that Love has scorned.​

I let love in
I let love in
I let love in
I let love in
I let love in
I let love in
...............​