Urban M/s

Ενδιαφέρον...Τελικά, τα ίδια τραβάμε όλοι... 

 

Απάντηση: Urban M/s

Εξ ιδίων τα αλλότρια να υποθέσω;

Η πλέον σούμπα που έχει προκύψει.
Εκεί να δεις γοητεία, Κ και να δουλεύεις για μια σούμπα
Μαγεία!

Άγνωστο. Κοίτα τις ημερομηνίες. Ρέει καθημερινά.

Ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας.

 

Απάντηση: Urban M/s

08. 57 π.μ., πίεση κ.π. 12- 18. Ελαφρά ύφεση παρά τη γεμάτη κύστη.
Μπαίνουμε στο σχολείο του Δημητράκη. Αντιστέκομαι στον πειρασμό να ορμίσω στην τουαλέτα, πρέπει το παιδί να μη χάσει κι’ άλλο χρόνο.
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά προς τον τελευταίο όροφο που είναι η έκτη τάξη.
Χτυπάω, ανοίγω, καλημερίζω. Ζητάω από την κυρία Ολυμπία να βγει για λίγο έξω, κάτι θέλω να της πω.
«Μας συγχωρείτε για την καθυστέρηση, είχαμε πάει στο νοσοκομείο».
-Συμβαίνει κάτι;
-Δυστυχώς θα πρέπει να ξαναπάει αύριο κι’ ήθελα να σας ενημερώσω επειδή θα καθυστερήσει πάλι.
-Γιατί; Τι συμβαίνει;
(Πρέπει να ξέρει).
Ανοίγοντας το στόμα να μιλήσω ένας κόμπος ανεβαίνει από το στέρνο μου. Δύσπνοια από τις σκάλες που ανεβήκαμε τρέχοντας (νόμιζα).
«Ο Δημήτρης…(παύση, λαχάνιασμα)… εδώ και τρία χρόνια….(λαχάνιασμα)…έχει σοβαρό πρόβλημα με τα αυτιά του…(γαμημένο τσιγάρο)…..έχει κάνει σοβαρές επεμβάσεις και στα…..(κενό)….
Δεν ήταν οι σκάλες, ούτε το τσιγάρο, μόλις το είχα συνειδητοποιήσει.
Μαζί με την ανάσα που πάσχιζε να βγει στριμωχνόταν στο στέρνο μου και πόνος…. πολύς πόνος, όλη η πορεία από εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του ’07 και μετά και τα όσα είχαμε τραβήξει. Τα όσα ΕΙΧΕ τραβήξει, γιατί των γονιών παραγράφονται από το επόμενο κιόλας λεπτό.
Με έσκιζε που το παιδί μου θα έπρεπε στα 11 του χρόνια να φορέσει ακουστικό για την υπόλοιπή ζωή του.
Με έσκιζε που θα μπορούσε να το είχε αποφύγει αν κάποιος είχε κάνει τον απλό κόπο να σκύψει από πάνω του λίγο καλύτερα.
Με έσκιζε που αυτός ο κάποιος ονομαζόταν τύποις γιατρός και με έσκιζε ακόμα και το ότι δεν τον είχα ανοίξει κατόπιν αυτό το «γιατρό» στα δύο, μόλις ένας νεαρός ειδικευόμενος ΩΡΛ σε μια εφημερία διέγνωσε το πρόβλημα με την πρώτη ματιά.
Τα κατάπιαμε όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή έστω και την ύστατη ώρα αποφύγαμε το έσχατο. Λίγο ακόμα να αργούσαμε και τώρα δεν θα μιλάγαμε καν για ακουστικά.
Πόσο τυχεροί είναι στη ζωή τους μερικοί Μπάσταρδοι!
«Ηρεμήστε, πάρτε ανάσα, σας κούρασαν οι σκάλες», είπε με κατανόηση η δασκάλα
«Ναι, οι σκάλες…» Απάντησα.
Της εξήγησα τα απαραίτητα για να έχει το νου της, αν συμβεί κάτι να μας ειδοποιήσει και έφυγα με το βλέμμα στο ρολόι. Τουλάχιστον ήμουν οριακά on time. Κάτι ήταν κι’ αυτό.

09.04 π.μ., πίεση κ.π. 11-16. Μπαίνω στο σπίτι φουριόζος κάνοντας ήδη στριπτίζ από το ασανσέρ.
Η Μαίρη (Παναγιωταρά) πλένει τα πιάτα, μαγειρεύει και ταυτόχρονα διαβάζει τον Βασιλάκη στην κουζίνα Ο Βασίλης έχει πυρετό σήμερα, δεν πήγε σχολείο. Ετοιμάζονται για το αυριανό διαγώνισμα στα αρχαία.
Με κοιτάζει με απορία «Γυρίσατε κιόλας;»
-Δεν είμαι ο πιο γρήγορος; (χωρατατζή!)
-Τι έγινε;
Της εξηγώ καθώς ήταν σκυμμένη πάνω από τα βιβλία του Βασίλη. Δεν μου απαντάει. Σαν έτοιμη από ώρα (το ένστικτο της μάνας άραγε; ), διαβάζει φωναχτά από το βιβλίο των αρχαίων. Δεν γύρισε καν σελίδα.
««ΤΙΜΑΙ ΓΑΡ ΚΑΙ ΑΘΛΑ, ΔΕΛΕΑΤΑ Α Ο ΘΕΟΣ ΕΔΩΚΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ, ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΟΝΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΩΝ ΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑΣΙ».
Αντιφώντας (Βιβλίο αρχαίων ελληνικών Α’ Γυμνασίου, έκδοση ΟΕΔΒ, σελ.75)
Μπαίνω για ξύρισμα ιδρωμένος και αναποφάσιστος για το αν οι Θεοί του Ολύμπου τελικά μας περιγελούν ή μας δίνουν κουράγιο…
Για τις επόμενες 8 ώρες η ζωή μου ανήκει στη Σουζάνα.

04. 54 μ.μ., πίεση κ.π. 11-17. Διεθνής αερολιμένας Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Πύλη 12. Πατάω το μπουτόν της μπάρας.
«Για το Σιέρα-Τάνγκο-Τσάρλι, αναχώρηση.»
-Περάστε.
Βγάζοντας τις αποσκευές της Σουζάνας συνειδητοποιώ ότι δεν είχε καμία βαλίτσα μαζί της. Ίσως τελικά με έπαιρνε το πρωί απλώς για να περάσει την ώρα της…
Της κουνάω το μαντήλι ελπίζοντας πως θ’ αργήσω να την ξαναδώ. Κυλάω αργά στο δρόμο.
Με τη D (drive) στο κιβώτιο έχω απαλλαγεί από τις αλλαγές ταχυτήτων. Με το hands-free στο αυτί δεν χρειάζεται να κρατάω και τηλέφωνο.
Το πρώτο λεπτό από τις 7 το πρωί που μπορώ επιτέλους να χαλαρώσω. Ανάβω τσιγάρο. Ασυναίσθητα πέφτει το μάτι μου στον καθρέφτη κοιτάζοντας το πίσω κάθισμα. Έψαχνα να βρω τον…Δημητράκη. Σαν το μυαλό μου να είχε διαγράψει για κάποια χιλιοστά του δευτερολέπτου ό,τι έγινε από εκείνη τη στιγμή και μετά (γιατί άραγε; ) Επανέρχομαι στον ακριβή τόπο και χρόνο.
Προσπαθώ να νοιώσω την πολυτέλεια απ΄όσα έχω ετούτη τη στιγμή (μέγιστο επίτευγμα), την πρώτη στιγμή που το μυαλό έχει το δικαίωμα να μαλακώσει.
Ένα χέρι κι’ ένα πόδι για οδήγηση κι’ αυτό είναι όλο. Τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου επιτέλους μου ανήκουν! Παίρνω απόφαση ακαριαία. Για τα επόμενα 10 λεπτά δεν θα κάνω τίποτα άλλο! Το οφείλω σε μένα. (Αλήθεια, που ήμουνα από το πρωί; )

05.01 μ.μ., πίεση 10-15. Σταθερή κατάσταση. Είμαι ο βασιλιάς της Αττικής οδού! Όλα τα Μεσόγεια μου ανήκουν! Κάποια όμως θέλησε να τα μοιραστεί μαζί μου.
Μήνυμα στο κινητό. «Νανά». Το δεκάλεπτο που μου είχα μόλις γενναιόδωρα παραχωρήσει, εξέπνευσε.
«Τελείωσε ο Κύριός της:»
Μου δίνω δύο ακόμα λεπτά απομονωμένης από τον κόσμο χλιδής και την καλώ.
«Τελείωσε. Πάω να αφήσω το αυτοκίνητο.»
-Έφυγαν;
-Ω, ναι!
-Πότε θα γυρίσουν;
Σε αυτήν ειδικά την ερώτηση, όταν προέρχεται από τα δύο συγκεκριμένα πρόσωπα, δεν δίνεται ΠΟΤΕ επιπόλαια απάντηση. Πρέπει ΠΑΝΤΑ και χωρίς καμία εξαίρεση, η όποια απάντηση να είναι με χρονοκαθυστέρηση και να έχει μελετηθεί. Παλιά Μου τέχνη, κόσκινο.
«Θα δούμε»
-Και μετά τι θα κάνει; (καμία σχέση έτσι όπως είναι γραμμένο, με το πώς ακούγεται από το ακουστικό – από το ακουστικό ακούγεται «θα έρθεις επιτέλους από ‘δω;»-)
Θυμάμαι τα ελάχιστα κινέζικα που είχα μάθει κατ’ ανάγκην στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και προσποιούμενος τον Φου Μαν-Τσου καμώνομαι τον Κινέζο.
«Μετά θα πάρει το δικό Του αυτοκίνητο και θα γυρίσει προς Αθήνα μεριά»
-Και μετά και μετά;
-Μετά θα βάλει βενζίνη γιατί τελειώνει. (κερδίζω χρόνο).
-Και μετά και μετά;;
Μου άρεσε να τη βασανίζω από τότε που τη γνώρισα. Από το πρώτο κιόλας λεπτό. Της άρεσε κι’ εκείνης, όσο κι’ αν προσποιούταν πως τη χαλούσε. Το bdsm ξεκινάει πρώτα, πάντα, φραστικά. Δεν πέφτεις ποτέ με τα μούτρα. Χαλάει η μαγεία.
Κάθε μέρα, όσος καιρός κι’ αν έχει περάσει, όση οικειότητα κι’ αν έχει προκύψει, οι κανόνες, τα κλειδιά, τα μικρά και μεγάλα μυστικά είναι αυτά που τρέφουν και συντηρούν τη σχέση.
Όπως και στο γάμο. Μπορεί οι κανόνες να είναι διαφορετικοί, η μέθοδος όμως δεν αλλάζει.
Αργά αλλά σταθερά επανερχόμουν στη φυσική Μου κατάσταση.
Τα πράγματα έμπαιναν στη θέση τους, στη θέση που τους έπρεπε.
Το προσδόκιμο είναι πάντα να πράττω το «μπορώ» για να απολαμβάνω το «Θέλω».

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

...βενζινη που θα βρει; Δεν εμαθε οτι στεγνωσαν ολα τα πρατηρια; 

 

Nαι μεν, αλλά...

(Δεν εξηγώ το "αλλά...", γιατί είναι προσωπική εμπειρία του νηματοθέτη).

Πάντως, η όλη ιστορία, προσωπικά, μου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα.

 

Απάντηση: Re: Urban M/s

Εάν σου πω ότι -χωρίς υπερβολή- το είχα καταλάβει πριν το διαβάσω αυτό
θα το πιστέψεις;
Θα αναρωτηθείς πως;
Είχα δει ότι ποστάρισες δις, εδώ και στο "Όλα του γάμου δύσκολα"
και είχα διαβάσει πρώτα το άλλο σου ποστ εκεί.
Σε καταλαβαίνω.

 

Re: Απάντηση: Re: Urban M/s

Ναι, υποθέτω δεν ήταν δύσκολο.  
Σε ευχαριστώ όμως που δεν το παρεξήγησες.
Είχα να μπω κανά δυό μέρες (λόγω ασθένειας) και απαντώ, με τη σειρά, σε όσα διαβάζω και μου έκαναν εντύπωση.
Να διευκρινήσω, σε περίπτωση που δεν είναι ξεκάθαρο, ότι πιστεύω πως επειδή εμένα κάτι δεν "μου κάνει", δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι είναι είτε λάθος ή ότι άλλα άτομα δεν έχουν δικαίωμα να το επιλέξουν.
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, ειδικά σε αυτό το νήμα (αναφερόμενη στην εξιστόρησή σου).

 

Απάντηση: Re: Urban M/s

Πανω σ'αυτο ακριβως,,σκεφτομουν οτι η ιστορια του ΝΤΟ θα μπορουσε να γινει καλλιστα ταινια,απο ενα σκηνοθετη σαν τον Ριζι η τον Μονιτσελλι ...

 

Απάντηση: Urban M/s

Δεν λογοκρίνονται οι εντυπώσεις, ούτε τα συναισθήματα που ο καθείς
εισπράττει διαβάζοντας, φιλτάτη Emma.
Ό,τι σου σχολίασα το εννοούσα από καρδιάς.

Αν και υπερβολικός με τιμάς σύντροφε.
Και ακόμα δεν έχεις διαβάσει τίποτα…
Κουράγιο μόνο να' 'χεις γιατί το βλέπω πλέον να πηγαίνει μακριά.

 

Απάντηση: Urban M/s

06.36 μ.μ.., πίεση κ.π. 9-14. Τα φάρμακα επιτέλους λειτουργούν.
Πρώτη-δευτέρα-πρώτη-δευτέρα, στο γνωστό γύρο έξω από το σπίτι της.
Είναι παράδοξο αλλά δεν με είχε κουράσει ποτέ, όση ώρα κι’ αν έψαχνα για να παρκάρω,
προκειμένου να φτάσω στην πόρτα της.
Μου άρεσε εκείνη η πόρτα της. Όλες οι πόρτες της. Εκείνη της εισόδου, η μεταλλική του ασανσέρ,
η εξώπορτά της. Μέχρι και τα κουμπιά στο ασανσέρ μου άρεσαν.
Φετιχισμός κάποιου ασυνήθιστου είδους ίσως; Ποιος ξέρει;
Κάθε που έφτανα στο κατώφλι της ήταν μια μικρή τελετή.
Ήταν παντού. Γέμιζε κάθε τι άψυχο με την αύρα που σκορπούσε από απόσταση.
Πιάνω τον εαυτό μου παρασυρμένο να μιλάει στον παρατατικό. Ξέφυγα λέγοντας αλήθειες.
Είναι εκεί, στο μπαλκόνι και περιμένει. Κρέμεται χαμογελώντας. Χαμογελάει κρεμασμένη.
Δεν ανησυχώ μήπως πέσει. Δεν έφτασα ακόμα επάνω, δεν Με έχει αγγίξει, αποκλείεται να πέσει.
Μήνες τώρα τα γαλαζωπά φωτάκια μέσα στο inox ασανσέρ σηματοδοτούν το πέρασμα Μου σε άλλο τόπο. Άλλη χώρα.
Πριν καν κλείσει η πόρτα πίσω μου έχω περάσει στην επόμενη διάσταση.
Το χαμόγελό της στο αντίκρισμα Μου θα σφραγίσει τούτη τη μετάβαση………
Η πόρτα κλείνει πίσω Μ/μας………………
…………………….
……………………………………
…………………………………………………………………….

11.35 μ.μ., πίεση κ.π. 8-12,5. Επιστροφή στην προηγούμενη διάσταση. Σπίτι.
Όλοι κοιμισμένοι. Επιθεωρώ στο σκοτάδι. Μόνο με την ακοή. Από την ανάσα του καθενός μπορώ
–χρόνια τώρα- να καταλάβω πόσο κουρασμένος/η είναι, πότε αποκοιμήθηκε, αν είναι καλά ή όχι.
Λατρεύω το σκοτάδι. Ζω τα μεσάνυχτα. Ειδικά μόνος. Είναι η δική Μ/μου ώρα.
Απόψε δεν χρειάζομαι το κουτί για να χαλαρώσω.
Μόνο τις σκέψεις. Για όλα τα άλλα είχε φροντίσει εκείνη.

12.00 π.μ., πίεση αδιάφορη. Εγώ και ο εαυτός μου. Μόνοι σε ένα δωμάτιο.
Η ώρα της περισυλλογής και των αποφθεγμάτων.
Κάθε άνθρωπος πορεύεται στη ζωή μ’ ένα σάκο στην πλάτη και ένα ραβδί στο χέρι.
Στο ραβδί στηρίζεται και προχωράει.
Στο σάκο φορτώνει ό,τι μαζεύει στην πορεία του.
Το ραβδί είναι το παρόν.
Ο σάκος το παρελθόν.
Το πόσο καλά τα ζυγίζεις κάθε μέρα και ισορροπείς το βήμα σου καθορίζει το που πας και που θα φτάσεις.

Πως έφτασα ως εδώ;
Καιρός να κοιτάξω το σάκο στην πλάτη μου.
Γυρίζω αργά το κεφάλι…


Παρασκευή Σεπτεμβρίου 23 του Σωτηρίου Έτους 1994

09.35 μ.μ., πίεση φυσιολογικότατη. Δείπνο στην κουζίνα. Εγώ και η Μαίρη.
Λίγες μέρες μετά τη δεύτερη επέτειο του γάμου μας.
Είχαμε μόλις επιστρέψει από ταξίδι- έκπληξη με την ευκαιρία του ευτυχούς γεγονότος.
Σχεδιάζαμε το μέλλον. (νομίζαμε).
2500 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κάποιος είχε άλλη άποψη.
Θυμάμαι, έτρωγα σταφύλι όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
«Ναι;»
-Γιές; … Μίστερ Παπαντόπουλο;;…
Κάποιος ολοφάνερα αλλοδαπός προσπαθούσε να μιλήσει με άθλια αγγλικά και είχε την απαίτηση να τον καταλάβω κιόλας.
«Μίστερ Τζον Παπαντόπουλο;»
-Ο γιές! (χασκογελούσα ανυποψίαστος, το μυαλό μου είχε πάει στις δουλειές μου).
- Άϊ ..αμ …εν ιτάλιαν λόϊερ… (το «ιτάλιαν» ήταν ήδη αντιληπτό από την προφορά).
Αλλά από την άλλη δεν είχα καμία σχέση με δουλειές στην Ιταλία, πολύ περισσότερο με δικηγόρους.
«Γιες τελ μι!» (Κάτι δεν μου κάθονταν καλά)
-Ε γουμαν, ….ε γκρίκ γούμαν,…… Βούλα Πέπας, γκέϊβ μι …γιόρ νάμπερ… το κολ γιού.
Το άκουσμα του ονόματος σήμαινε μπελάδες.
«Γουάϊ;»
-Μπικόζ ιζ …ιν πρίζον…ιν Ίταλι,… γουόντς χέλπ…
Σοκ και δέος και το χειρότερο ήξερα ότι δεν το είχα ακούσει ακόμη. Μου το λέγανε ήδη τα άντερά μου.
«Ιζ σι ιν πρίζον αλόουν;;;»
-Νο! Γουίδ άδερ πίπολ.
-Ένι άδερ Γκρίκς;
-Γιες…. Ουάν…. Πέτρος Κ….
……..
………………………..
(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

@MasterDo
Eλπίζω να υποψιάζεσαι ότι δεν αφήνει μόνο στην Έμμα μια πικρή γεύση η ιστορία σου...  
Προσωπικά, μου βγάζει θλίψη. Είναι η συνήθης ιστορία του μέσου έλληνα παντρεμένου, γλαφυρά δοσμένη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να ζουν μια ζωή που δεν τους αρέσει.....  Μάλλον όμως δεν θα το καταλάβω και ποτέ...

 

Απάντηση: Urban M/s

Σύντροφε Master Do, κατ΄ αρχάς πρόσεξε την πίεσή σου. Λίγο η σούμπα... Σουζάνα, λίγο η Μαίρη (Παναγιωταρά), λίγο τ΄ αυτιά του Δημητράκη, πολύ η ανυπόμονη... Νανά, όλα αυτά σου την έχουν απογειώσει σε επικίνδυνα επίπεδα.

Όσο για την αφήγηση της καθημερινότητάς σου, μου αρέσει πολύ ο αυτοσαρκασμός σου και ο τρόπος γραφής σου.

Υγ. Κάποτε υπήρξα και εγώ παντρεμένος και από αυτόν τον γάμο απέκτησα έναν υπέροχο κακομαθημένο μικρό κυρίαρχο... τον Γιάννη μου (10 ετών τώρα). Όμως, τα "πρέπει" και η ρουτίνα της καθημερινότητας ενός γάμου με έκαναν να "πνίγομαι" και έτσι αποφάσισα να πάρω ανάσες "ελεύθερου" οξυγόνου...

Δεν μένω ποτέ σε κάτι που δεν με κάνει νιώθω όμορφα.