Αντιαυταρχική εκπαίδευση

So, kids, anyone for double physics? (But no worries if you don't fancy it)

Official approval at last for school where almost anything goes

Jessica Shepherd The Guardian, Saturday 1 December 2007

Article historyIt is halfway through mid-morning science class and there is still only one seat occupied - that of the teacher, David Riebold. "It's my first no-show in a while," Riebold says wistfully, looking at the test tubes he has laid out. "Ah well, there's always lesson preparation to do."
Skipping class is no big deal at Summerhill, Britain's most progressive school, where pupils set the rules and can miss lessons to play or pursue their own interests. Today Riebold's class of 12- and 13-year-olds may well be out celebrating, if they've heard the news. For after a long battle with the government that has included threats to close the Suffolk independent boarding school, Ofsted has delivered its first endorsement in Summerhill's 86-year history.

It is a historic moment for a school where children decide how to spend their time, swearing is allowed and, weather permitting, staff and students can sunbathe in the nude. In 1999 the inspectorate issued a scathing report, calling pupils "foul-mouthed" and saying that Summerhill had been "mistaking idleness for personal liberty" - prompting the intervention of the then-education secretary David Blunkett.

But the latest report is glowing. "Pupils' personal development, including their spiritual, moral, social and cultural development, is outstanding," the inspectors conclude in their first full inspection report since 1999, published this week. Students are "courteous, polite and considerate", make "good progress" and are "well-rounded, confident and mature" when they leave.

The only faults were a bit of worn carpet in the porch, a patch of uneven flooring in the corridor and the absence of a disability policy. (Summerhill has never had to make special arrangements for a disabled pupil.)

Zoe Readhead, the head teacher and daughter of Summerhill's founder, the avant-garde liberal thinker A S Neill, believes it is not the school that has changed. She calls the government approval "deeply worrying", then adds: "Not really. We are jubilant. It's a triumph. A fantastic day for Summerhill. The government has persistently refused to acknowledge the individual philosophy of the school, such as that children can learn just as well out of the classroom. We feel vindicated."

It is some compensation for what Redhead describes as the "horrendous events of 2000".

Blunkett's notice of complaint, issued after the 1999 inspection, would have led to Summerhill closing down in six months if supporters around the world had not donated £120,000 to contest the action. Four days into a hearing before the independent schools tribunal at the high court in London the government's case fell apart and a settlement was agreed: future inspections would recognise the school's right to its own philosophy. "It was tense before this latest inspection all the same though," says Readhead.

Summerhill pupils can choose whether or not to take GCSEs, and A-levels are not offered. Its results are respectable, rather than impressive. The emphasis on "value-added", or out-of-lesson development, is obvious. Although it is midday and lessons are running when the Guardian visits, many pupils are not in class. A teenage girl is engrossed in a novel, and three friends are adding up the scores of their table tennis tournament. There is busy project work going on in the woodwork room, with music playing loudly.

Surya Gregory-Robinson, 12, says she has grown in confidence since coming to the school two years ago after a year at a state school and the rest being educated at home. She reckons it's the famous Summerhill "meetings" that have done it. Three times a week after lunch pupils and staff gather to discuss the day-to-day running of the school, where fees are between £2,362 and £4,105 for boarders. Every one of the 78 pupils - aged five to 17 - and the 17 staff has an equal right to speak and can vote on the school's "laws". Present "laws" force bullies to the back of queues and forbid them from attending social events.

"We all have a say in how the school is run; it's like another family that takes care of you," says Surya. "You can do whatever you like as long as you are not affecting anyone else," says Rose Hutton, 12. The inspectors were equally impressed. "The democratic process used to manage the running of the school provides pupils with outstanding opportunities for personal development," they conclude.

"My father would be delighted," says Readhead. "There is a growing movement towards child-participatory types of education. Their words pave the way for others to copy our model. It's a recognition that it works. On the other hand, just as you think education is getting more humanised, a government minister will say it's all about 'performance, performance, performance'. I'll always view them with deep suspicion."

It's safe to assume Summerhill and the government are not quite the cosiest of classmates yet.

Famous alumni

Rebecca De Mornay, actor

Penny Anderson, executive assistant director of finance and business affairs, Channel 4

Angela Neustatter, journalist

Evelyn Williams, artist

Jake Weber, actor

Dr Dane Goodsman, senior lecturer in education, King's College London

Natali Gansac, television presenter

Tomo Usuda, photographer

John Burningham, author

Michael Boulton, lead dancer, Sadler's Wells ballet

Prof Mike Bernal, reader in numerical analysis, Imperial College London

School memories: 'Everyone seemed to trust and respect each other'

Taki Togashi, 20, left Summerhill four years ago. She is now studying stage design at the Central School of Speech and Drama, University of London

"Summerhill was an environment so isolated from the outside world that, at times, it was almost a childish illusion.

"Everyone seemed to trust and respect each other. There was nothing I had to do. There was never a moment when I felt alone, so I was able to be alone without being lonely. Nothing was there to prevent me from dealing with - and sharing - emotions of anger, sadness or happiness.

"The democratic education we had made me aware of the need to behave responsibly and to problem-solve tactfully. I may not have attended every one of my lessons, but when I did go I went for the joy of learning, not out of duty. I learned who I was, how to set myself targets and how to commit to them.

"Summerhill has prepared me well for a career in stage design. I need to reflect emotionally on the storylines and to communicate well.

"I'll never forget the school's dispute with the government. I arrived in 1999 in the middle of it, when Summerhill was threatened with closure. I could feel a huge anxiety coming from every corner of the school.

"I remember going back to my room at bedtime and sitting with my roommates, Sophie, Hester and Natali. We sat in a circle and cried. We didn't want Summerhill to close down. Who wants their home to be taken away?"

 

Ο κατάλογος με τους διάσημους απόφοιτους της σχολής μάλλον δεν εντυπωσιάζει. Πέρα από την πενιχρή παραγωγή εξαιρετικών ταλέντων, εντοπίζω και μια ακόμη προβληματική διάσταση. Κατόπιν επισήμανσης και προτροπής του αγαπητού Κορνήλιου, τον οποίον κι ευχαριστώ, έψαξα και βρήκα τον κατάλογο με τα δίδακτρα του εν λόγω σχολείου. Τον επισυνάπτω. Οι τιμές είναι σε λίρες Αγγλίας.

Age range: 6 - 17
Day pupils: 5 boys and 1 girl
Annual day fees: £3,387 - £8,100
Full boarding pupils: 37 boys and 32 girls
Annual full boarding fees: £7,770 - £13,521

Πρόκειται προφανώς για αρκετά ακριβό ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, προσιτό μόνο στις οικογένειες των ανωτέρων τάξεων. Για τα παιδιά της ελίτ στα οποία απευθύνεται η μόρφωση όντως έχει χαρακτήρα χόμπι, ενασχόλησης στον ελεύθερο χρόνο, δεν έχει δηλαδή τον πιεστικό, επείγον, βιοποριστικό σκοπό που εξ ανάγκης αποκτά για τους γόνους των μικροαστικών κι εργατικών στρωμάτων. Αυτή η ταξική διάκριση που αποσιωπήθηκε, κατά την ταπεινή μου γνώμη μειώνει σε έναν βαθμό την δημοκρατική διάσταση του αντιαυταρχικού εγχειρήματος που παραμένει ένα προνόμιο των ολίγων.

Προς τιμή της η διεύθυνση του σχολείου αναγνωρίζει το πρόβλημα. Στον επίσημο ιστότοπο της σχολής αναφέρονται τα ακόλουθα:

There are many, many children and parents who would love to enjoy the Summerhill experience, but they cannot afford the fees. Assistance for them is not about ‘gaining the benefit of a private education' - it is about allowing children and parents the freedom to choose a school system that suits their own principles.

Για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω πως μια γενική εκπαίδευση βασισμένη στις αρχές της αυτονομίας και της δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης συνάδει με τις γενικότερες πολιτικές και κοινωνικές μου αντιλήψεις, άρα παρόμοια πειράματα αξιολογούνται θετικά. Θεωρώ όμως ορθό ένα φαινόμενο να παρουσιάζεται στην ολότητά του κι όχι αποσπασματικά, με παράκαμψη τυχόν προβληματικών πτυχών του.

 

Αγαπητέ vautrin,

Πιστεύετε, αλήθεια, πως τα δίδακτρα που παραθέσατε είναι ιδιαιτέρως ακριβά; Μία επίσκεψη σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της χώρας μας (που ελάχιστες διαφορες παρουσιάζουν ως προς τις μεθόδους και τη διδακτέα ύλη από τα δημόσια) θα σας πείσει για το ότι είναι άκρως λογικές. Κι όσο για το κατά πόσο τα ιδιωτικά σχολεία απευθύνονται σε κάποιες ελίτ, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Τυγχάνει να είμαι απόφοιτος ελληνικού ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου και, κατά συνέπεια, να έχω ίδια πείρα. Η πλειοψηφία των συμμαθητών μου (συμπεριλαμβανομένης και της αφεντομουτσουνάρας μου) απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί ως κομμάτι κάποιας ελίτ. Οι περισσότεροι ανήκαν σ' αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ως μεσαία τάξη. Επομένως, η μόρφωση δεν είχε το χαρακτήρα χόμπι, όπως αναφέρατε. Αντιθέτως, για την πλειοψηφία αποτελούσε ίσως το μοναδικό εφόδιο για μια καλή επαγγελματική και οικονομική κατάσταση στη μετέπειτα ζωή τους. Ίσως και γι' αυτό οι γονείς τους δέχονταν να διαθέσουν τέτοια ποσά, στερούμενοι ίσως άλλων απολαύσεων, για την εκπαίδευση των παιδιών τους.

 

Με την ακρίβεια που υπάρχει στη χώρα μας δεν θα με εξέπληττε αν οι αντίστοιχες τιμές των ιδιωτικών σχολείων της ημεδαπής είναι ακόμη υψηλότερες. Αλλά 15.000 ευρώ το χρόνο δεν μου φαίνονται ευκαταφρόνητο ποσό και σίγουρα δεν μπορούν να το διαθέσουν όλες οι οικογένειες για τη μόρφωση των παιδιών τους, ειδικά αν υπάρχουν περισσότερα από ένα. Η δική μου ας πούμε, μια επίσης μεσαίας τάξης οικογένεια με τρία τέκνα, δεν μπορούσε. Έτσι, και οι τρεις πήγαμε στο δημόσιο.

Αλλά για το δεύτερο σκέλος νομίζω πως έχεις δίκιο. Όντως πολλοί γονείς με θυσίες και στερήσεις προσπαθούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Κακώς δεν ανέφερα κι αυτή την πιθανότητα. Πιστεύω πάντως πως μια δημοκρατική εκπαίδευση θα έπρεπε να είναι προσιτή σε όλους χωρίς εξαιρέσεις. Ελπίζω να συμφωνούμε σε αυτό.

 

Τα 15.000 ευρώ (πιστεύω αναφέρεσαι στο £13.521) είναι για full board (δεν ξέρω πως το λένε στην Ελλάδα - εσώκλειστα ίσως; ). Η απλή φοίτηση ξεκινάει από £3.387, με maximum £8.100 (υποθέτω αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία του παιδιού).

Συμφωνώ με τον Durcet στα περί τιμών. Οι μέσες τιμές για ιδιωτικά σχολεία κυμαίνονται σε αυτά τα επίπεδα. Mάλιστα τις συγκεκριμένες τις βρίσκω αρκετά λογικές καθώς υπάρχουν και σαφώς πολύ ακριβότερα.

Ξανατονίζω όμως, όπως αναφέρθηκε ήδη πάνω κάτω, ότι ο μέσος μισθός στην Αγγλία είναι σημαντικά πιο υψηλός απ' τον μέσο Ελληνικό.

 

Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Διαβάζοντας από την αρχή εκ νέου το νήμα, αναρωτιέμαι αν εν μέσω όλων των λαϊκιστικών γραφικότητων περί ακαδημαϊκά μορφωμένων και ανταγωνιστικών πλην ψυχικά ανισόρροπων αποφοίτων, δεν αναδύεται υπενθυμιστικά η ιδέα πως τα μόνα ζωντανά που μεγαλώνουν άνευ καμίας υποχρέωσης, είναι αυτά που προορίζονται για σφάξιμο.

DRD,

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ευφυία που διαθέτουν τα οδηγεί στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι τεκμαίρονται να εγκαλούν σε απολογία τους δασκάλους τους, σκέπτομαι όμως (χωρίς να θέλω να προσβάλλω την ευφυία τους) μήπως τυχόν και τους διαφεύγει η λεπτομέρεια πως το δικαίωμα αυτό το έχουν εξαγοράσει οι γονείς τους έναντι κάποιου ποσού, καθώς πρόκειται περί ιδιωτικού ιδρύματος.

Μήπως δηλαδή και τους διαφεύγει το ότι βρίσκονται σε ένα κλειστό, απολύτως ελεγχόμενο κοινωνικό περιβάλλον που πόρρω απέχει από το περιβάλλον έξω από το ίδρυμα, για τον απλό λόγο ότι οι σχέσεις δύναμες που αναπτύσσονται εντός, δεν είναι ίδιες με τις εκτός.

Γιατί πιστεύεις ότι "σώζεται" ένα παιδί, όταν μεγαλώνει αποκομμένο από την πραγματικότητα, αγνοώντας τις συνθήκες που επικρατούν έξω από τη σφαίρα οικονομικής επιρροής των κηδεμόνων του;

Ποιο το metric για την αξιολόγηση της "προσωπικής" επιτυχίας κάποιου;

Δεν αντελήφθην τον παραλληλισμό σου. Το ότι θα παρέμβω αν το παιδί μου κακοποιείται, δεν έχει κάποια σχέση με το ότι δεν σκοπεύω να παρέμβω για να διαστρεβλώσω τους δεσμούς του με την πραγματικότητα - ένα σύνολο συλλογικών βιωμάτων που δεν γίνεται να αποψιλωθεί από την έννοια της υποχρέωσης.

Στο γύψο δηλαδή DRD; Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ενοχλούνταν από τον κρατικό παρεμβατισμό, ωστόσο βρίσκω κάπως πεσιμιστική την αντίληψη πως η κοινωνία νοσεί. Και πώς θα γίνει η σωτήρια παρέμβαση; Έξωθεν; Από κάποιον που στέκεται έξω από την πραγματικότητα της κοινωνίας; Θα πρότεινα κάποιον απόφοιτο του εν λόγω σχολείου, αλλά κατά πώς είναι έξω από την αποστολή του ιδρύματος η παραγωγή πρωθυπουργών, δεν τολμώ.

Δεν συμφωνώ στο νοσηρό της διάγνωσής σου αφενός, και αφετέρου η ανοχή ενός αρνητικού ερεθίσματος δεν είναι ένα και το αυτό με την αναγνώρισή του. Τουναντίον, για να αποφανθείς ότι επιθυμείς να ανατρέψεις κάτι αρνητικό, θα πρέπει πρώτα να το γνωρίζεις.

Η core διαφωνία μου μαζί σου έγκειται ακριβώς στην προσπάθεια δημιουργίας ενός ιδανικού (άρα και επίπλαστου) μικρο-περιβάλλοντος, προκειμένου για τη διευκόλυνση του παιδιού στην αναδίπλωση και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Ισχυρίζομαι ότι η απουσία ρεαλιστικών ερεθισμάτων δεν μπορεί να οδηγήσει στην ελευθερία, για τον απλό λόγο πως καθιστά τα παιδιά παντελώς ανίκανα να την αναγνωρίσουν διαφοροποιώντας τη από κάτι άλλο.

Θα δανειστώ μία δική σου διατύπωση:

για να θυμίσω ότι η ανάδειξη της μοναδικότητας μίας οντότητας απαιτεί την αντιπαραβολή της οντότητας αυτής με ό,τι δεν είναι. Στη Λογική, ένεκα διακριτότητας και μικρού πεδίου τιμών, αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό. Το "ναι" είναι "ναι" επειδή δεν είναι "όχι", και αν είναι "όχι" δεν μπορεί να είναι "ναι" ή όπως έλεγε και η bb: "C'est noir, c'est noir, oui mais si c'est blanc c'est blanc. C'est noir ou blanc, mais ce n'est pas noir et blanc."

Ο ελεύθερος χρόνος νοηματοδοτείται εκ των υστέρων ως τέτοιος, αντιπαραβαλόμενος στον χρόνο που αντιστοιχεί στην εκτέλεση καθηκόντων, όπως και το διάλειμμα ή οι διακοπές νοούνται ως τέτοια μόνο σε συνέχεια της εργασίας. Αν διαγράψεις την έννοια της υποχρέωσης, δεν θα μπορείς να διανοηθείς πληθώρα άλλων εννοιών, άμεσα σχετιζόμενων με την έννοια της ελευθερίας.

Ένα βήμα παραπέρα στον ίδιο συλλογισμό, τολμώ να πω ότι αν απορριφθεί η έννοια της τιμωρίας, καθισταται ανυπόστατη και η έννοιας της επιβράβευσης. Αν δηλαδή οι μαθητές στο εν λόγω ίδρυμα δεν τιμωρούνται κατά κανένα τρόπο, αναρωτιέμαι με ποια λογική επιβραβεύονται, αν επιβραβεύονται. Δηλαδή ή ασπαζόμαστε τη συλλήβδην νοηματοδότηση του κόσμου από το υποκείμενο ή ακόμη έναν αξιολογικό μηδενισμό (αμφότερα μας οδηγούν στη μη αναγνώριση ενός έξωθεν επιβληθέντος συστήματος αξιολόγησης) ή όχι. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή το ίδιο μέτρο σε κάθε περίπτωση.

Δεν θα ήθελα να σταθώ περαιτέρω στο μοντέλο εκπαίδευσης που προάγεται σε κάθε ίδρυμα, καθώς έχω μάλλον παραθέσει τα περισσότερα επιχειρήματά μου ήδη. Ως σύνοψη της δικής μου τοποθέτησης θα προτιμούσα να θεωρηθεί η πεποίθηση πως ο εγκλεισμός ενός παιδιού σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα ενέχει στοιχεία και ελιτισμού και γονεϊκού παρεμβατισμού.

 

Απάντηση: Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Τα παιδια δεν ειναι τιποτα εγκλειστοι φυλακων ,εχουν επαφη με τον υπολοιπο κοσμο.
Μαθαινοντας να διαχειριζεσαι οχι μονο τον εαυτο σου αλλα και την κοινωνια της οποιας εισαι μελος ,μαθαινοντας να εισαι ταυτοχρονως κυβερνητης και κυβερνωμενος βασει των νομων που εσυ ο ιδιος εθεσες και εσυ ο ιδιος μπορεις να αλλαξεις εφ'οσον κρινεις οτι χρειαζεται,συνειδητοποιεις το πραγματικο νοημα της ελευθεριας ,τοσο της ατομικης σου οσο της κοινωνικης,πως αυτες οι δυο συναρμοζονται και πως αλληλο-αυτο-περιοριζονται.Συνειδητοποιεις εν τελει την αναποσπαστη σχεση της ελευθεριας με την αυτονομια.
Η συγκριση με το καθεστως της "ελευθεριας" στο σημερινο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο περιβαλλον
που θα ερθει,αναποφευκτα,ειναι αυτο που θα εδραιωσει την αντιληψη της ελευθεριας σε αυτα τα ουτως διαπαιδαγωγημενα ατομα,αυτην τη συγκριση φοβαται το "συστημα",ειμαι δε βεβαιος πως αν αυτος ο μικρος,ελαχιστος θυλακας αυτονομιας μπορουσε να εξαπλωθει τινι τροπω ,αν υπηρχε η παραμικρη υποψια πως θα μπορουσε να εξελιχθει σε δυναμει απειλη αφυπνισης των αποχαυνωμενων
καταναλωτων που βαυκαλιζονται οτι επιλεγουν ελευθερα να ζουν φιλελευθερα ,θα σφραγιζοταν την επομενη μερα.

 

Re: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αν και τοποθετήθηκε επαρκώς ο underherfeet, θα κάνω κι εγώ μερικά σχόλια, αν μου επιτρέπεις.

Εάν διάβαζες τα λικνς με τις συνεντεύξεις των αποφοίτων και τα σχόλια των επιθεωρητών εκπαίδευσης, θα έβλεπες ότι οι μόνοι ψυχικά ανισόρροποι στην περίπτωση Summerhill, ήταν οι εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού συστήματος της Αγγλίας - και ομοϊδεάτες σου - οι οποίοι αναγκάστηκαν να το βουλώσουν, όταν διαπίστωσαν τα θεαματικά αποτέλεσματα του σχολείου: καλές έως πολύ καλές ακαδημαϊκές επιδόσεις, απόφοιτοι που κατέχουν αξιοπρεπέστατες θέσεις στον καλλιτεχνικό κόσμο, στην εκπαίδευση, στο "έξω" οικονομικο-κοινωνικό σύστημα, και συν τοις άλλοις άτομα με πολύ καλή "προσαρμογή" (με την έννοια της απουσίας νευρώσεων, προσωπικής δυστυχίας ή δυσφορίας κλπ). Παράλληληλα, αναφέρθηκε η απουσία προβλημάτων με ναρκωτικά, αλκοόλ και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, και η απουσία παραβατικής συμπεριφοράς, ανάμεσα στους μαθητές του Summerhill. Όλα αυτά είναι πράγματι εντυπωσιακά, ιδίως σε σύγκριση με τα συμβατικά σχολεία.

Όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα των "μορφωμένων" που απολύονται σωρηδόν από τα συμβατικά σχολεία με ελλιπέστατη ΠΑΙΔΕΙΑ (γεγονός που το εισπράττω καθημερινά στις συναναστροφές μου), τους βλέπω να σπρώχνονται στις ουρές των ανέργων για έναν μισθό των 700 ευρώ, παρακαλώντας να βρουν μια δουλειά που θα σιχαίνονται για το υπόλοιπο της ζωής τους. Οι δε νευρώσεις και τα ψυχικά προβλήματα κάνουν θραύση σε όλο τον δυτικό κόσμο, για να μην πούμε για τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά και τις αυτοκτονίες.

Από ότι διάβασα, δεν γίνεται έτσι. Το σύστημα τους εγκαλεί, όχι τα μεμονωμένα άτομα. Υπάρχουν νόμοι και ποινές για την παράβασή τους. Όποιος έχει κάποιο παράπονο ή κάποιο πρόβλημα, ή κάποια πρόταση, τα καταθέτει στις συναντήσεις της κοινότητας. Νομοθέτες στην μικρή αυτή κοινότητα είναι τα μέλη της (μαθητές και δάσκαλοι, με μία ψήφο ο καθένας). Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα πιο δίκαιο και λογικό σύστημα.

Ποια είναι η σχέση αιτιώδους συνάφειας ανάμεσα στην καταβολή διδάκτρων και την επιτυχία ή αποτυχία του εν λόγω συστήματος; Ο σκοπός της καταβολής των διδάκτρων είναι η λογική αποζημίωση των καθηγητών για το έργο τους ή η "ανοχή" τους στο σύστημα αυτό; Θα ήταν δυνατόν να φανταστούμε ότι οι καθηγητές εκεί είναι υπέρμαχοι ενός καταπιεστικού μοντέλου εκπαίδευσης αλλά προσποιούνται ότι είναι υπέρμαχοι ενός φιλελεύθερου μοντέλου, μόνο και μόνο για να πάρουν έναν μισθό; Δεν θα γίνονταν αντιληπτό αυτό πολύ πολύ γρήγορα; (Once a φασιστόμουτρο, always a φασιστόμουτρο, λέω εγώ...  )

Νομίζω πως δεν αποκρύπτεται από τους μαθητές η σκληρή πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δεν είναι έγκλειστα τα παιδιά, πηγαίνουν στο σούπερ μάρκετ, στο σινεμά, εκδρομές, διακοπές, σε κλαμπ κλπ. Έχουν σπίτια, φίλους, συγγενείς...Δεν τίθεται θέμα απομόνωσής τους.

Πιστεύω ότι ένα παιδί που έχει την ευκαιρία να πάει σε ένα τέτοιο σχολείο, έχει τις δυνατότητες να αποφύγει πολλά προβλήματα στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, να εξελίξει πολύ καλύτερα τις δεξιότητές του και τα ταλέντα του και να μάθει να λειτουργεί με λογικό και αποτελεσματικό τρόπο ως άνθρωπος που έχει συνείδηση των επιλογών του, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Κάποια παιδιά, κυρίως παιδιά με καλλιτεχνικές ευαισθησίες και σπάνια ταλέντα, "πάνε χαμένα" μέσα στα κολαστήρια της συμβατικής εκπαίδευσης. Διάβασα ένα σχετικό απόσπασμα για τον Νιζίνσκυ, ο οποίος δεν θα είχε καμία ευκαιρία να συνεχίσει την εκπαίδευσή του και να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους χορευτές παγκοσμίως, αν δεν είχαν "μαγειρέψει" τις εξετάσεις που έπρεπε να περάσει.

Το να νιώθει ο ίδιος ευτυχισμένος. Αυτό εξηγεί και την χρησιμότητα των rats. 

Όχι στον γύψο, αυτό είναι προνόμιο των αυταρχικών καθεστώτων και των καταπιεστικών μοντέλων εκπαίδευσης. Έχω στο νου μου μία σειρά διαφορετικών παρεμβάσεων, αλλά είναι πολλές, δεν τολμώ να τις καταθέσω εδώ. Το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να δώσω κίνητρα για να κλείσουν οι άνθρωποι τις τηλεοράσεις τους.

Είναι ετοιμοθάνατη, DRS, αν θεωρήσουμε ότι το dehumanization είναι θάνατος, έστω και με την συνέχιση ενός κυκλικού, αυτοτροφοδοτούμενου συστήματος. Διάβασε τον πρόλογο του Φρομ, στο βιβλίο του Neill. Τα λέει πολύ καλά.

Μία κοινότητα επιστημόνων που εργάζεται προς αυτόν τον σκοπό είναι οι Brights (μπορείς να τους ψάξεις εδώ: The Brights' Net - Home Page ). Θα υπάρξουν πολλές παρεμβάσεις - διαβρωτικού τύπου πιστεύω - και στο μέλλον, από πολλές ομάδες, είμαι βέβαιη. Ίσως κι εμείς εδώ, να είμαστε μία ομάδα - αν το εξελίξουμε λίγο καλύτερα, χωρίς να φαγωνόμαστε τόσο πολύ. 

Ναι, καταλαβαίνω την λογική της υπόθεσής σου. Όμως, η διαδικασία εξέλιξης της προσωπικότητας μπορεί να ενισχυθεί με θετικό τρόπο ή να αγκυλωθεί, λόγω του περιβάλλοντος. Εάν είχες μεγαλώσει σε περιβάλλον χωρίς ερεθίσματα, δεν θα ήσουν το τζιμάνι που είσαι. Εάν το περιβάλλον του Summerhill παρέχει τα κατάλληλα ερεθίσματα για μία θετική εξέλιξη της προσωπικότητας, δεν με ενδιαφέρει το ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι φτωχός. Με ενδιαφέρει ο εσωτερικός πλούτος του κάθε αποφοίτου, ο οποίος θα βγει εκεί έξω, στο φτωχό περιβάλλον, και θα αρχίσει να το επηρρεάζει θετικά με την σειρά του.

Δεν αντιλέγω. Θεωρώ όμως ότι είναι προτιμότερο και πιο αποτελεσματικό, στον τομέα της μάθησης, να υπάρχει αυτενέργεια και αυτο-κινητροδότηση. Στατιστικά, οι περισσότερες δεξιότητες των ανθρώπων, αποκτήθηκαν εκτός σχολικού περιβάλλοντος, με δικό τους μόχθο και δική τους πρωτοβουλία, λόγω προσωπικού - και συχνά "παράλογου" - ενδιαφέροντος. Βλέπε επιστήμονες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στα...κολεόπτερα. 

Ναι, στα λινκς που παρέθεσα ανέφερε ξεκάθαρα τις ποινές: ήταν η αποβολή, στα μεγάλα παραπτώματα, και μικρές χρηματικές ποινές για τα μικρά. Οι ανταμοιβές ήταν το να πάει ένα παιδί (που ήταν on duty σε κάποια βαρετά καθήκοντα) στην πρώτη γραμμή της σειράς κλπ. Η δε ανταμοιβή της μάθησης είναι γνωστή σε όλους μας, όσους ασχολούμαστε με την μάθηση αυτών που μας συγκινούν. Είναι η ίδια η μάθηση και η ευκαιρία να ασχολούμαστε με όσα μας συγκινούν.

 

Απάντηση: Αντιαυταρχική εκπαίδευση

Ανεπίτρεπτη παρέμβαση απούσας από καιρό, ελπίζω στην ανοχή σας και δεν θα το ξανακάνω  

Ο άνθρωπος που έχει τύχει παιδείας βαθύτερα παρεμβατικής και σε άλλο επίπεδο από τον μέσο όρο, συνήθως επειδή αυτό επέλεξαν οι γονείς του, έχει - μεταξύ άλλων - αποκομίσει πραγματικά όμορφα σχολικά χρόνια, την ικανότητα να σκέπτεται κριτικά, την αγάπη στη δημοκρατία, την εμπιστοσύνη στους κανόνες και δυσανεξία στο ανούσιο, το αμετακίνητο, το άδικο και το τελειωμένο.

Ως εκ τούτου, έξω από το τόσο ιδιαίτερο σχολικό πλαίσιο, όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα έχει προβλήματα προσαρμογής, τα οποία όμως είναι πλήρως εξοπλισμένο για να αντιμετωπίσει και μάλιστα με καλότατες επιδόσεις. Θα έχει σε όλη του τη ζωή από δω και μπρός να διαχειριστεί την ενόχληση που θα του προκαλούν οι προσβολές της αισθητικής του, όμως, αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα όσα έχει αποκομίσει, από τρυφερή ηλικία. Τη χρησιμότητα και την ομορφιά των οποίων είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται κάθε μέρα.

Όμως, το δικό μου πρόβλημα ως προς την εκπαίδευση, αυταρχική, σχολαστική, αντιαυταρχική ή ελεύθερη είναι άλλο: Υπάρχει σήμερα εκπαιδευτικός μηχανισμός - με την όποια άποψη - που να δημιουργεί ηγέτες, ικανούς έστω και να αντιληφθούν τα ζητούμενα της εποχής μας;

 

Απάντηση: Αντιαυταρχική εκπαίδευση

Να μην ελπίζεις στην ανοχή μας.
Εξαντλήθηκε.
Αρκετά σε ανεχτήκαμε εκτός φόρουμ.
Να το ξανακανεις

 

Re: Απάντηση: Αντιαυταρχική εκπαίδευση

Στην tender lilly, μπας και το ξανακάνει...  

 

Απάντηση: Re: Αντιαυταρχική εκπαίδευση

vautrin, χαιρομαι που βρηκες ενδιαφερουσα την ιδεα και για την κριτικη σου επι της ουσιας.

Η σκεψη σου ειναι ορθως πολιτικη, αλλα κατα τη γνωμη μου μεγαλεπιβολα γενικη. Σα να εχεις ας πουμε το ραβδακι να αλλαξεις τα πραγματα και σου λειπει απλα το μοντελο.
Αυτο που ερχεται στο νου μου να σου πω ειναι οτι σε μια παγκοσμια κατασταση οπου μονο το αυταρχικο μοντελο απεναντι στα παιδια (και ολους τους μικροτερους και αδυνατους) θεωρειται πραγματικο, τουλαχιστον με το Summerhill, οπως και στα παραδειγματα που ανεφερα στο νημα https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t12808/, υπαρχει μια αλλη πραγματικοτητα.

Παρε το Summerhill ως ενα διδακτικο παραδειγμα και χρησιμοποιησε θετικα τα ριζοσπαστικα του αποτελεσματα στο μοντελο σου.
Οσον αφορα τα 'εξαιρετικα ταλεντα', αν το λεγες αυτο στο σχολειο, οι μαθητες τουλαχιστον θα σε κοιτουσαν περιεργα, απορημενοι. Καποιος δασκαλος, και τουλαχιστον η Zoe Redhead Neal θα μπαιναν στην κουβεντα μαζι σου. Πιστευω θα σου ελεγαν οτι το θαυμα που συμβαινει στο σχολειο ειναι η μεταμορφωση απο ανθρωπους-ρομποτ προγραμματισμενους απο τους γονεις και την κοινωνια, σε ανθρωπους που μπορουν να ευτυχησουν.
Κι αυτο, οχι σε κοστος της συμβατικης 'επιτυχιας'. Νομιζω οτι οι βασικες λεξεις/εννοιες για το Summerhill ειναι: υγεια, ευτυχια, αυτονομια.

Οσον αφορα το ταξικον του ζητηματος, που πιστευεις οτι αποσιωπηθηκε:
Για μενα, το παραδειγμα του Summerhill θα μπορουσε (και θα επρεπε) να επηρρεασει ριζικα τη δημοσια παιδεια.
Στοιχιζει παραπανω νομιζεις απο ενα κοινο δημοτικο σχολειο; Ισως, λιγο, γιατι απαιτει περισσοτερο προσωπικο (περισσοτερες θεσεις εργασιας ομως).
Η προσθετη αξια παντως, οταν εχεις ενηλικες χαλαρους και ικανους να θεσουν στοχους στη ζωη τους και να τους επιτυχουν, ικανους να κρινουν και να δρασουν αναλογα, να λειτουργησουν συλλογικα προς το κοινο συμφερον, ικανους να ευτυχησουν χωρις να απαιτουνται τεραστια ποσα για τον υποκαταστατο καταναλωτισμο, θα ειχε δραματικες επιπτωσεις στην ολιγαρχια, που απαιτει προγραμματισμενους εργατες, μονιμα ανικανοποιητους καταναλωτες, δυστυχεις ερωτικα και κατευθυνομενους μεσα απ το θυμικο τους με καταλληλα ερεθισματα, αυτιστικα κλεισμενους στο μικροκοσμο τους, και ψυχρους αν οχι εχθρικους μεταξυ τους. Οπως η δικη μας μικροκοινωνια εδω δηλαδη