Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας με τους τέως μου

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας με

Όχι. Ξέρω μερικούς που τα χειρίζονται καλύτερα από μένα.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ερωτικές ιστορίες καθημερινής

Ο καθενας εχει κ οφειλει να αντιμετωπισει τα δικα του,δε μπορει να γινει συγκριση.

 

Απάντηση: Re: Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας με τους τέως μου

  :rollinglaugh:Που τον ανακαλυψες;Τα ειπε ολα.

 

παγιδα ειναι ... θα φτιαχνει φακελο τωρα με αυτους που θα συμφωνησουν ....

 

η ζυγαρια εδειξε επιτελους 2ψηφιο και το γιορατζω με 3 χοτντοκ απο τον Γρηγορη ... πιανω λοιπον με έπτομορια και διαβασα τους Τεως .....
1985
Σαλπαρεις με καραβι που εχει παρει νερα μεσα στο λιμανι και ειναι ηδη μπαταρισμενο .... και μετα σου φταει που δεν σε πηγε στον προορισμο σου ????
Ακομη και ο Οδυσσεας , δεκα χρονια μετα , εφτασε .....
Και αν ζητουσες μια περιπετεια στην ομιχλη , ξεκαθαρισες ποτε οτι θα παιξετε για λιγα χρονια και μετα θα επρεπε να σοβαρετει ή μηπως ηταν αυτονοητο μεσα στον καπνο ? ....
1995
πριν το τελος η σιωπη μοιαζει με αγαπη μεγαλη ..... πλακα κανω ... ουτε αγαπη υπηρχε ...

2002
η απολυτα επιτυχημενη συνταγη του 1985 δεν αφηνει καμια αμφιβολια οτι μπορει να επαναληφθει χρησιμοποιοντας τα ιδια συστατικα .... no further comment !

2005-2007
η επιστημη υποκλινεται στον ορισμο της επαναληψης ... αλωστε ειναι εκεινο το "ανδρος"* , που σου δινει το αλωθι να ξαναπροσπαθησεις ...
ειναι βεβαιο μαλιστα οτι πλησιαζεις τον αντρα για τον ιδιο ακριβως λογο που θα θες να τον αφησεις ....

Ντορα ... διαβαζοντας τα οσα γραφεις , ειλικρινα ενιωσα μια περιεργη αισιοδοξια για μενα , αποκτω και παλι αυτοπεποιθηση για τις επιλογες μου ...
Εισαι ακριβως εκεινος ο αντιπροσωπευτικος τυπος γυναικας που μισω και που μου τροφοδοτει τον ελαχιστο σαδισμο που εχω μεσα μου ....
αν ησουν εργο τεχνης θα σε ονομαζα : "Ομορφια χαραμισμενη στην αλητεια"
... πω πω ... τα νευρα μου .... την επομενη φορα που θα ξανασυνατηθουμε θα σε βλεπω και θα φανταζομαι να σου ριχνω ενα χαστουκι ... πααααφφ ....
μια ζωη δεν καταφερνω να εντυπωσιασω ερωτικα καποιες που μου αρεσαν και ξερω οτι ηταν και αυτες ανωμαλες διοτι δεν πινω δεν καπνιζω δεν βριζω ... ολο γυναικες του κατηχητικου ριχνω ....
αι σιχτιρ πια ... no hope , δεν μου αρεσουν και οι αντρες ... σκατα ... θα παω στο Αγιο ορος να τραβαω μαλακια με τα πευκα ... πιο σεξυ ειναι ....

*το δις εξαρτην ουκ ανδρος σοφου

 

Απάντηση: Re: Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας με τους τέως μου

Στο πηγάδι.
Καλά κάνεις. Κι αυτές χαμούρες είναι.

 

In the past, there is only regret. in the future, only fear.

Here and now είναι ένας, νομίζω, καλύτερος τρόπος να ζεις.

 

Χαίρομαι που η δίαιτα πάει καλά.

Τα επί μέρους σχόλια στα ξεκαρδιστικά δικά σου είναι:

Θα πρέπει να εγκαταλείψεις δια παντός την απαισιοδοξία σου γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν είδα άνθρωπο να πιάνει τόσο τυχαία την ουσία των πραγμάτων. Είσαι ο πιο κωλόφαρδος εδώ μέσα.

Αν φαντάζεσαι ότι μου ρίχνεις χαστούκι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε δεν με πειράζει. Αν το κάνεις, θα φας κλωτσιά. 

"Regrets I had a few,
But then again too few to mention...

I've loved, I've laughed and cried.
I've had my fill, my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing." (Sinatra)

 

πολυ μου άρεσαν οι ιστορίες σου....

και κανεις και καταπληκτικες περιγραφές

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

[Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και περιστατικά είναι εντελώς συμπτωματική.]

Τα Χριστούγεννα του ΄79 κατέβηκα στην Αθήνα μαζί με τον Ποιητή. Κάναμε ωτοστόπ, όπως συνήθως, γιατί δεν είχαμε φράγκο. Μας πήρε μια νταλίκα από ένα βενζινάδικο στην δυτική έξοδο της πόλης.

Έβρισκα πολύ πιο ασφαλές το ωτοστόπ όταν ήμουν μόνη. Μπορούσα να φροντίσω τον εαυτό μου, ήξερα ποιον να εμπιστευτώ και σε ποιον να μην δίνω δικαιώματα. Οι περισσότεροι λιγούρηδες είναι θρασύδειλοι κι εγώ δεν φοβόμουν καθόλου.

Ταξιδέψαμε όλη τη νύχτα. Τα ξημερώματα ο νταλικέρης μου χάιδεψε τα μπούτια, κρυφά κρυφά, αλλά δεν είπα τίποτα για να μην μπλέξει ο Ποιητής. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που προτιμούσα να ταξιδεύω μόνη.

Στην Αθήνα πήραμε τον ηλεκτρικό και πήγαμε σε μία φτωχική λαϊκή συνοικία, της οποίας το όνομα δεν θυμάμαι πια, όπου έμενε ο Ιούδας. Ήταν ένας φίλος του Ποιητή και θα μας φιλοξενούσε.

Αυτό δεν ήταν το αληθινό του όνομα, ήταν το παρατσούκλι του γιατί ήταν κοκκινοτρίχης. Ωραίο παιδί, αδύνατος, με κόκκινα γένια, ψηλός, τόσο ψηλός που καμπούριαζε. Όλοι οι άντρες καμπούριαζαν τότε. Ήταν μόδα να καμπουριάζεις και να κάνεις κρακ τα δάχτυλά σου. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν κάτι σαν να σου έλεγαν «Είμαι αντράκι εγώ». Είναι κάτι ανάλογο της νωχελικής και εσκεμμένης αντρικής αδιαφορίας στις μέρες μας. Το ίδιο λέει, στις πολύ βλαμμένες. Οι άλλες, απλώς κάνουμε χάζι.

Κι εγώ λοιπόν τον έκανα χάζι τον Ιούδα. Ήταν πολύ του γούστου μου. Μου άρεσε και η καμπούρα του, και το κρακ που έκανε τα δάχτυλά του, και το βρώμικο μπλουτζίν του, τα μακριά στραβά κανιά του, το χακί μπουφάν που βρωμούσε τσιγαρίλα, τα αθλητικά του που είχανε δει καλύτερες μέρες, και τέλος το μακρύ μάλλινο κασκόλ που φορούσε πάντα, είτε έκανε κρύο είτε όχι. Έκανε κρύο εκείνα τα Χριστούγεννα.

Ο Ιούδας σπούδαζε τότε σε ένα θεατρικό εργαστήρι, ήθελε να γίνει σκηνοθέτης. Με γούσταρε πολύ. Αλλά τα τελευταία δύο χρόνια ήμουν σε σχέση με τον Ποιητή και ο Ποιητής ήταν μαζί μου. Και ο Ποιητής ήταν η αγάπη μου. Η πρώτη μου αγάπη. Ο ίδιος βέβαια έλεγε ότι είναι ο Δωδέκατος Βασιλιάς, με μια δόση πικρίας, την οποία δεν μπόρεσαν ποτέ να απαλύνουν τα φιλιά μου.

Φαντάζομαι ότι με το σκεπτικό του Ποιητή, ο επόμενος που θα χωθεί στο κρεβάτι μου θα πρέπει να είναι ο 401. Σαν το στρατιωτικό νοσοκομείο ένα πράμα. Μπορεί βέβαια να είναι και ο 423, πού να θυμάμαι τώρα, έχω χάσει τον λογαριασμό. Επιπόλαιη, πουτάνα και ξεχασιάρα. Ένας μοναδικός συνδυασμός χαρισμάτων, ιδανικός για όποιον άντρα θέλει να εξερευνήσει αν η υπομονή του είναι μεγαλύτερη από τον φαλλό του, ή το αντίθετο. Μέχρι να αποφανθεί, θα έχω πηδηχτεί με όλους τους φίλους του – και θα το έχω ξεχάσει κιόλας.

Τω καιρώ εκείνω, ο Ποιητής ήταν τόσο κτητικός, όσο θα περιμέναμε από ένα οποιοδήποτε ανασφαλές όν που δεν έχει μήτρα. Αναγνωρίζω τη δυσκολία να νιώθεις ασφάλεια καταμεσής μιας απάνθρωπης ύπαρξης, όταν δεν είσαι η πηγή της ζωής.

Ο Ποιητής, εν έτει 1979, και όντας στην τρυφερή και άπειρη ηλικία των 19, εξαρτούσε την δική του αυτοεκτίμηση από το αν εγώ θα του φορούσα κέρατα ή όχι. Για να πω την αλήθεια, η ιδέα δεν είχε περάσει καν απ’ το μυαλό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Νοσούσα από μία κατάσταση σφοδρού, εξιδανικευμένου έρωτα, είχα χαθεί πριν δύο χρόνια μέσα στα πράσινα μάτια του και ακόμα ήμουν χαμένη μέσα τους. Ακόμα δεν είχα βρει τον δρόμο προς το μέλλον μου, αυτόν που περνάει συνήθως μέσα από την οδυνηρή εγκατάλειψη του πρώτου μας έρωτα. Με λίγα λόγια, του ήμουν πιστή.

Κρατήθηκα λοιπόν μακριά από το λεπτό και ψηλό και καμπουριασμένο κορμί του Ιούδα, αν και βαθιά μέσα μου είχα ήδη πάρει την απόφαση να πηδηχτώ μαζί του. Νομίζω πως η αποφασιστική στιγμή ήταν όταν μου έβαλε να ακούσω τη Θύελλα του Μπετόβεν στο πικάπ. Είχαμε εκστασιαστεί και οι δύο, ο ένας δίπλα στον άλλον.

[nomedia=""]YouTube- Glenn Gould - Beethoven Piano Son.17 (The Tempest) 3Β°mvt[/nomedia]

Σχεδόν σε όλες μου τις σχέσεις μπορώ να προσδιορίσω την ακριβή στιγμή που πήρα την απόφαση, το ναι ή το όχι. Με τον Κ ας πούμε ήταν το πιασιάρικο Razzmatazz, αυτό που το είχε στείλει σε όλες. Με τον Κυρίαρχο των Θαλασσών το Lateralus των Tool. Με τον Κύριο ήταν ένα ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον, με το σκεπτικό ότι αν κάποιος είναι διατεθειμένος να προσποιηθεί ότι του αρέσει η ποίηση του 19ου αιώνα για πάρτη μου, αξίζει πολλά. Σίγουρα πολύ περισσότερα από όσους την βγάζουν με μια βραδιά πρώτο τραπέζι πίστα, πράγμα που πότε αγοράζει και πότε δεν αγοράζει μια βραδιά μέτριου σεξ μαζί μου. Σιγά τα λάχανα.

Μετά τα Χριστούγεννα, επέστρεψα Θεσσαλονίκη με τον Ποιητή, καταχωρώντας τον Ιούδα στο συρταράκι του μυαλού μου όπου βάζω τις εκκρεμότητες. Έχω κι άλλες εκεί, όχι πολλές, αλλά αρκετές. Ο Ιούδας λοιπόν περίμενε ως εκκρεμότητα. Και καθώς συλλέγω αναμνήσεις και mementos σχεδόν μανιωδώς, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς πού θα του χρειαστούν (καμιά γεροντική άνοια, το πιο πιθανόν), κράτησα κι ένα ποίημά του - όλοι έγραφαν ποιήματα τότε. Το έχω ακόμη και σήμερα. Διαβάζω:

Σελίδες σκόρπιες
σ’ ένα ταξίδι που θ’ αρχίσει
η μοναξιά σου κι η μοναξιά μου
Δεν ξέρω τι μπορείς πια νάσαι
Ίσως και να μη νοιάζομαι γι αυτό
Οι τελευταίες μου σελίδες για σένα
Οι οριστικές
Μη ρωτήσεις για μένα
Τόξερες συ πως το τρένο φεύγει στις 12;
Τόξερες πως μόνο συ μπορείς αυτές τις
αράδες να νιώσεις;
Μόνο εσύ...
Έτσι θέλει ο Μύθος.

Τότε μπήκε κι ο Γενάρης παγωμένος. Ο Βαρδάρης φύσηξε δυνατά, φέρνοντας την δεκαετία του ΄80 που εισήλθε μεγαλοπρεπώς. Με βρήκε ντυμένη με άσπρο μπουφάν από δερματίνη, διάστικτο με ζιργκόν στις βάτες, μωβ φουλάρι, το οποίο έχω ακόμη και σήμερα, ασημί σκιά πάνω στα βλέφαρα, λιπ γκλος, τσάντα Φιορούτσι. Καρναβάλι.

Έως την άνοιξη ο Ποιητής είχε εκδιωχθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν έχασε τον θρόνο του Δωδέκατου Βασιλιά, δεν πτοήθηκε, πήγε κι έγινε δημοσιογράφος. Σήμερα είναι αρκετά επιτυχημένος, είναι αρχισυντάκτης σε μια εφημερίδα. Πήγα να τον δω μια φορά και χρειάστηκε να περάσω από τρία γραφεία γραμματέων. Βέβαια μόλις με είδε, σηκώθηκε και άρχισε να κάνει κρακ τα δάχτυλά του, οπότε κατάλαβα για ακόμη μία φορά ότι έρχονται σε μένα ήδη βλαμμένοι και δεν τους βλάπτω εγώ σε κάτι. Οπότε δεν κομπάζω πολύ γι αυτό.

Ανοίγω το μαύρο ντοσιέ. Τα ποιήματα γραμμένα με μολύβι, με γράμματα κάπως παιδικά, έχουν ξεθωριάσει πια. Στην τελευταία σελίδα διαβάζω, «Στη Ντόρα μ’ αγάπη». Α, μάλιστα, το είχα ξεχάσει αυτό. Λοιπόν αυτός δεν φοβόταν τον ίσκιο του. Δεν φοβόταν μην γελάσω στα μούτρα του με την αγάπη του. Μπράβο Ποιητή μου. Τριάντα σχεδόν χρόνια αργότερα, διαβάζω:

Έχω χάσει πολλά ταξίδια.
Κι ανέβηκα σε πολλά καράβια μ’ άδεια τα χέρια.
Μοναχός ξεχάστηκα σ’ ερείπια π’ άλλοι αφήσανε πίσω τους.
Τα φανταστικά όνειρα δεν είναι ιστορικές στιγμές,
αυτοκοροϊδία είναι.
Κι αν δεν σου κάνει το καινούργιο χαμόγελο
τ’ αλλάζω
όπως αλλάζει ο πηλός σχήμα.

Ατέλειωτο μεράκι η αγάπη, και το μίσος.
Οι λεύκες με προσμένουνε.
Αφήνω πολλά πίσω μου,
κάποια θα σας τα πει, δεν ξέρω αν θα κλάψετε μαζί της.

Εντάξει Ποιητή. Κι εγώ σ’ αγάπησα. Αλλά η ιστορία δεν είναι δική σου.

Το καλοκαίρι του ΄80 εμφανίστηκε ο Ιούδας στην Θεσσαλονίκη. Μου τηλεφώνησε και συναντηθήκαμε την ίδια μέρα στη Σελήνη, ένα μπαράκι απέναντι από το Λευκό Πύργο. Κανόνισα μάλιστα μ’ ένα φίλο μου και του παραχώρησε ένα δώμα σε μια ταράτσα, που το είχε για γαμιστρώνα.

Ήμουν πολύ χαρούμενη που ήρθε και με βρήκε ο κοκκινοτρίχης. Δεν χορταίναμε ο ένας τον άλλον. Αγγιζόμασταν, ελεύθερα πλέον, γελούσαμε, φιλιόμασταν, λέγαμε χαζομάρες. Ήπιαμε ένα ποτό, δεν έπινα τότε, και ανεβήκαμε στην ταράτσα στον γαμιστρώνα, αρκετά βιαστικά όπως το θυμάμαι. Κάναμε έρωτα και ήταν μια χαρά. Όπως το είχα φανταστεί κι ακόμα καλύτερα. Ο κοκκινοτρίχης μου ήταν ολόλευκος, άτριχος, με φακίδες παντού. Είχε μεγάλη και μακρουλή ψωλή και ήταν νέος και δυνατός. Κι εγώ, φοραδίτσα, νευρική, λίγο κοκαλιάρα, χωρίς βυζάκια, ήμουν μικρό ακόμα, χωρίς κρεατάκι επάνω μου, πρέπει να ήμουν γύρω στα 48 κιλά τότε. Το τελευταίο Lee παντελόνι που είχα αγοράσει ήταν παιδικό νούμερο.

Αφού λοιπόν γαμηθήκαμε και ξαπλώσαμε και καπνίζαμε το ίδιο τσιγάρο, αγκαλιά πάνω στο βρωμόστρωμα χωρίς σεντόνι, ο Ιούδας είχε μια σατανική αναλαμπή, σημείο εκείνων των χαλεπών καιρών.

«Εσύ έχυσες;» με ρώτησε.

«Ε...όχι, δεν έχυσα». Αμέσως άρχισα να απολογούμαι, σαν να ήμουν ακρωτηριασμένη, ανάπηρη ή απλώς ηλίθια. «Δεν έχω κολπικούς οργασμούς. Μου αρέσει απλά να κάνω έρωτα.Το 75% των γυναικών, μπλα-μπλα, μπλα-μπλα, κλειτοριδικές, μόνο το 25%, μπλα-μπλα, μπλα-μπλα...»

Δεν ωφελούσε. Ο μελλοντικός σκηνοθέτης έσβησε το τσιγάρο, ανασηκώθηκε, με τοποθέτησε ανάσκελα με ανοιχτά τα πόδια και πήρε θέση με το κεφάλι του ανάμεσα στα σκέλια μου.

«Θα χύσεις» αποφάνθηκε.

Νομίζω ότι αυτό ήταν αρκετό για να παγώσω. Ήταν το μόνο που δεν ήθελα να κάνω πια. Μπορούσα να φτύσω νταλικιέρη στα μούτρα, να χαστουκίσω τον Μάστερ μου, να ντυθώ σύμφωνα με την σημερινή αισθητική των Εξαρχείων, ακόμη και να συντάξω μακροσκελές δοκίμιο, άριστα τεκμηριωμένο με Καροτενούτο, Χάιντεγκερ, Νταμάσιο και Ντοστογιέφσκι, περί αναγκαιότητας της πολυγαμίας του Αφέντη και της μονογαμίας της σκλάβας, ακόμη και να το πιστέψω.

Αλλά δεν μπορούσα να χύσω.

Με έγλυφε μέσα σ’ εκείνο το δώμα του μαρτυρίου επί μία ώρα τουλάχιστον. Άνοιγε τα μουνόχειλά μου με τα δυο του χέρια. Με ύγραινε καλά με τα σάλια του. Έχωνε δυο δάχτυλα στο μουνί μου και τα γυρνούσε ανάποδα. Έβαζε το μικρό του δάχτυλο στο κωλαράκι μου, εξαιρετικά στενό τότε, παρθένο. Έπαιρνε την παχουλή μου κλειτορίδα στο στόμα του και την ρουφούσε μέχρι που ένιωθα να μου την ξεριζώνει. Σήκωνε το κεφάλι, με κοιτούσε και ξαναβούταγε. Το στρώμα είχε βραχεί από τα σάλια του κι εγώ παρέμενα θεόστεγνη και ξερομούνω.

Υπέφερα σοβαρά πλέον, δεν ήταν αστείο. Η κλειτορίδα μου είχε γίνει κατακόκκινη, είχε πρηστεί και με πονούσε φοβερά κάθε φορά που την φιλούσε με λύσσα. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να σταματήσω το γλυφομούνι του Ιούδα.

Τί άλλο μπορούσα να κάνω; Έσκαψα μέσα μου, καθώς ο Ιούδας έσκαβε το μουνί μου με τη γλώσσα του, και ανέσυρα την τελευταία μου ελπίδα: το θέατρο. Έπαιξα θέατρο για τον σκηνοθέτη μου. Αναστέναξα και βόγκηξα και φώναξα και άρχισα να σφαδάζω κάτω από τα χείλη του, όσο καλύτερα μπορούσα, προσομοιάζοντας τους σπασμούς της ηδονής και κάνοντας υπομονή μέχρι να κοπάσουν και τα τελευταία ρουφηχτά φιλιά του Ιούδα, αυτά που ρουφούσαν την τελευταία ελπίδα του να με δει ποτέ ξανά, μαζί με τα ίδια του τα σάλια, που αντί να αναβλύζουν από την πηγή των πάντων, ανέβλυζαν από αυτή την ακατανόητη επιθυμία του ανασφαλούς δίποδου όντος να καθίσει στον θρόνο του Βασιλιά.

Δεν θυμάμαι το νούμερό του. Δεν ήταν το δεκατρία.