...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Ναι, ήταν εκεί, κολλητά της. Ανάσαινε ρυθμικά κι η μυρωδια Του έμπαινε στο αίμα της, ξέβαφε τις μαυρίλες, κι άνοιγε παράθυρα στα ανήλιαγα της.
Σύρθηκε κοντά Του, Τον αγκάλιασε και κόλλησε το σώμα της στο δικό Του.
Η ανάσα Του ανάσα της, το δέρμα Του δέρμα της, η ζεστή Του πνοή μπήκε στους πόρους της κι η ψυχή της, κάπου εκει και παντού στο κορμί της, ησύχασε, αναγάλλιασε.
Αναδεύτηκε Εκείνος, άνοιξε τα βλέφαρα Του, την είδε, χαμογέλασε και ξεδίπλωσε το μπράτσο Του, κι ακούμπησε πάνω Του το κεφάλι της.

Όχι, δεν υπάρχει πιο γλυκό, πιο τρυφερό μαξιλάρι-αναπαμός ζωής και προστασία-από εκείνο που βάζει μετά τον έρωτα, στον ύπνο και στο ξύπνημα, το μπράτσο Εκείνου που αγαπάς.

Κι αλίμονο σε εκείνους που δεν το 'ζησαν, αλίμονο σ εκείνους που μόνο το ονειρεύτηκαν, και τρις και τρισαλίμονο σ΄εκείνους που δεν ένιωσαν ποτέ την ανάγκη του.....

{Γιοβάνα / Φεύγω αγάπησα}

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...


 

 

Η μοναξιά είναι από χώμα - Μ.Βαμβουνάκη

" [...]
Δεν φταις εσύ καλή μου και μη λυπηθείς για τίποτα.
Δεν φταις εσύ για όσα δεν μπορείς καλή μου. Εγώ ο ανόητος που χτυπιόμουνα να λάβω απ’ αυτά που δεν είχες…
Θ’ απορείς κιόλας που θα διαβάζεις όλα τούτα τα παρανοϊκά και θα λες και θα ξαναλές πως δεν ήξερες, πως δεν το κατάλαβες.
Τι να καταλάβεις κι τι να ξέρεις κι εσύ απ’ τη δικιά μου κόλαση. Πώς να τη δεις;
Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριό μου, εσύ ήσουνα μονάχα η αφορμή του. Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ κι εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους. Κι ο έρωτάς μου μέσα μου ήτανε πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω κι όταν σε βρήκα σ’ άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου.
Τι φταις εσύ… Συγχώρεσέ με!
Εσύ ψυχή μου δεν καταλαβαίνεις τίποτα!
[...] "

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

...
ή κραυγές γλάρων,
ή κύκλοι με τα δάχτυλα πάνω στο δέρμα,
ή πατημασιές πάνω στην άμμο,
ή σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα,
ή η κλωστή που κρατάει ενωμένα τα Σύμπαντα,
ή η νεράιδα που μαθαίνει να καβαλάει το φεγγάρι,
ή ένα μουσικό κουτί με μια κουτσή μπαλαρίνα,
ή ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή,
ή το μέτρημα εως το άπειρο,
ή μια ανάσα χωρίς οξυγόνο,
ή εγώ μόνο με μένα.​

 

Μονόπρακτο για ένα τηλέφωνο Ι

- Ενοχλώ? Ρωτάω μήπως ενοχλώ...
Εντάξει, δεν σου ξανακάνω αυτή την ερώτηση.
Έλα τώρα, το ξέρω πως με περίμενες,
όμως κάθε φορά που σε παίρνω
φοβάμαι μήπως κάνεις κάτι
και σε διακόπτω ξαφνικά...
Εντάξει, μα κατάλαβέ με κι εσύ,
δεν θέλω να σου δημιουργώ κανένα πρόβλημα.
Ντρέπομαι να σε βαραίνω.
Ντρέπομαι να σε διακόπτω από κάτι.
Καλά, σε παρακαλώ τώρα,
(γελά με αμηχανία).
Όπως θες, θα σταματήσω τον ευγενικό πρόλογο,
όμως, αληθινά σου λέω,
δεν πρόκειται για τυπικές ευγένειες,
τα νιώθω έτσι και στα λέω...
Έστω.
Πάντως θα προτιμούσα να μου
τηλεφωνούσες κι εσύ πότε-πότε
έτσι που να επιβεβαιώνομαι πως σου κάνει
πράγματι κέφι να μ' ακούσεις.
(πάλι γελά).
Ίσως φταίω εγώ που δεν σ' αφήνω να μ' αποζητήσεις...
(πάλι γελά κι έχει γλύκα κι αέρα στη φωνή της).
Δεν σου κρύβω πως ώρες ώρες
ζηλεύω τις γυναίκες που έχουν ψυχραιμία.
Τί εννοώ?
Εννοώ πως αν ήμουν κι εγώ μια ψύχραιμη γυναίκα
θα κατάφερνα να επιβληθώ κάμποσες φορές στον εαυτό μου
και να μη σου τηλεφωνήσω.
Να δω σε πόσες μέρες θα με γυρέψεις...
Θα με γυρέψεις?....
(γελά δυνατά και λίγο νευρικά, στρώνει λίγο τα μαλλιά της).
Καλά, καλά.
Ναι είχα πολλή δουλειά το πρωί.
Έπρεπε να περάσω ένα σωρό παραγγελίες
και να βγάλω τιμολόγια.
Είναι τόσο άχαρη δουλειά!
Καθόλου δημιουργική,
χωρίς καμιά αλλαγή, εδώ και έντεκα χρόνια.
Δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι αλλά
θα μπορούσαν να είχαν βάλει το γραφείο μου
κοντά σ' ένα παράθυρο,
να έβλεπα πού και πού έξω...
Ορίστε?
Ναι, βέβαια υπάρχει μόνο ένα γκρίζο ντουβάρι απέξω,
το ξέρω, είναι όμως το <<έξω>>,
κάτι θα ήταν κι αυτό.
Δουλεύω πάντα με ηλεκτρικό.
Όταν καμιά φορά ξεχνιέμαι,
δεν ξέρω αν είναι βράδυ ή πρωί.
Το καλοκαίρι το ξεχωρίζω
από το βουητό του ανεμιστήρα.
Ας είναι!
[...]
Πες μου τώρα τα δικά σου...
Ποιά δικά σου?
Μα πώς τα πέρασες σήμερα,
τί έκανες.
Όχι, όχι, δεν σου κάνω ανάκριση,
έτσι από αληθινό ενδιαφέρον ρωτάω.
Εμένα μου αρέσει να σου λέω τα δικά μου,
ό,τι θες να με ρωτάς,
ακόμη και να με καταπιέζεις μ' αρέσει.
(με παράπονο)
Δε με ρωτάς και πολλά...
Θα μου πεις πως δεν προλαβαίνεις να με ρωτήσεις,
βιάζομαι πάντα να στα πω όλα
που δεν προλαβαίνει ν' ανάψει το ενδιαφέρον σου.
Εγώ, ό,τι κι αν γίνεται,
όλο σκέφτομαι να τρέξω να σου το πω,
είμαι ανήσυχη ώσπου να στα ανακοινώσω όλα!
Θα 'θελα να γινόταν να σιωπούσα,
να θύμιζα μια μοιραία σφίγγα όλο μυστήριο.
Θα σε προκαλούσα τότε!
Δεν θα σε προκαλούσα?
Μερικές φορές αποφασίζω να το κάνω,
δεν κρατώ για πολύ.
Μια συνάδελφος στο γραφείο
μου έλεγε ότι οι γυναίκες είναι σαν τα βιβλία,
άμα το διαβάσεις το πετάς,
πριν το διαβάσεις σ' ενδιαφέρει.
Ναι?
Έτσι λοιπόν?
Υπάρχουν λες βιβλία που παρουσιάζουν πάντα ενδιαφέρον?
Δεν είναι και πολλά!
(κολακευμένη).
Είμαι λοιπόν κι εγώ ένα απ' αυτά?
Πόσο το εύχομαι! Αλήθεια?
Έλα τώρα, μου κάνεις πλάκα.
Είσαι πολύ ευγενικός...
(λίγα δευτερόλεπτα γίνεται σιωπή).
Πόσο πάντως θα ήθελα να μου τηλεφωνούσες κι εσύ καμιά φορά.
Ακόμα και μέσα στη νύχτα ή τα χαράματα!
Ας είναι!
Το ξέρω, εσείς οι άντρες έχετε κακές σχέσεις με τα τηλέφωνα...
Τί φοράω? Πώς σου 'ρθε τώρα αυτό?
Φοράω τη φούστα μου την κόκκινη κι ένα λευκό πουκάμισο.
Ναι, ναι.
Και το κολιέ με τις πέρλες.
Μα όχι!
Δεν είναι αληθινά μαργαριτάρια στο έχω ξαναπεί!
Είναι απομίμηση, καλή πάντως.
Ποιος μου τα χάρισε?
Η γιαγιά μου.
Γιατί δεν το πιστεύεις?
Αλήθεια σου λέω,
είναι δώρο της γιαγιάς μου για τα γενέθλιά μου!
Σε παρακαλώ, μην αρχίζεις τις ζήλιες σου τώρα....
Ναι, η γιαγιά μου, ούτε παππούς, ούτε θείος.
(γελά κολακευμένη).
Μα όχι, δεν υπάρχει ούτε ξάδερφος.
Σε παρακαλώ!
Με προσβάλεις!
Νομίζω πως παίζεις μαζί μου πάλι.
Εντάξει, δεν θα τα φορώ αφού σ' ερεθίζουν.
(σιγή).
Απόψε έχει ζέστη.
Είδες οώς γλύκανε ο καιρός!
(τραβάει λίγο την κουρτίνα).
Δεν έχω τίποτα να κάνω απόψε.
Εσύ?
Θα δουλέψεις?
Τόσο πολύ?
Γιατί?
Αν θες μπορείς να έρθεις ό,τι ώρα νομίζεις
ή ακόμα κι εγώ μπορώ να έρθω να σε βρω.
Όχι, σου λεώ δεν με νοιάζει ό,τι ώρα και να 'ναι,
φτάνει να σε δω...
Ναι.... ναι... το θέλω πολύ.
Πόσο πολύ?
Πάρα πολύ!
Μη με πειράζεις τώρα... ​

Now the flames they followed joan of arc
As she came riding through the dark;
No moon to keep her armour bright,
No man to get her through this very smoky night.
She said, I’m tired of the war,
I want the kind of work I had before,
A wedding dress or something white
To wear upon my swollen appetite.

Well, I’m glad to hear you talk this way,
You know I’ve watched you riding every day
And something in me yearns to win
Such a cold and lonesome heroine.
And who are you? she sternly spoke
To the one beneath the smoke.
Why, I’m fire, he replied,
And I love your solitude, I love your pride.

Then fire, make your body cold,
I’m going to give you mine to hold,
Saying this she climbed inside
To be his one, to be his only bride.
And deep into his fiery heart
He took the dust of joan of arc,
And high above the wedding guests
He hung the ashes of her wedding dress.

It was deep into his fiery heart
He took the dust of joan of arc,
And then she clearly understood
If he was fire, oh then she must be wood.
I saw her wince, I saw her cry,
I saw the glory in her eye.
Myself I long for love and light,
But must it come so cruel, and oh so bright? ​

... στις διαδικτυακές μου φίλες...​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Όταν ήμασταν μικρές με την αδερφή μου,
περνάγαμε τα καλοκαίρια μας στην Εύβοια,
κοντά στη θάλασσα.
Στον παππού μου και στον μπαμπά μου,
τους άρεσε πολύ να ψαρεύουν.
Έβγαιναν στ' ανοιχτά και ψάρευαν με καθετή.
Εμείς το είχαμε βρει παιχνίδι και πηγαίναμε
μαζί τους. Μάλλον πρέπει να πω, εγώ,
γιατί η αδερφή μου ερχόταν περισσότερο
επειδή βαριόταν μόνη της στην άμμο.
Μου άρεσε να τους βλέπω να αστειεύονται
και να ασχολούνται με τα σύνεργα τους,
σαν να ήταν το πιο σοβαρό πράγμα στον κόσμο.
Κάθε χρόνο καιγόμουν στον ήλιο
και ξεφλούδιζα, αλλά δεν μ'ένοιαζε.
Ο μπαμπάς μου αστειευόταν και μας έλεγε
"παντζάρια".
Ο παππούς μου είχε ένα μικρό ραδιοφωνάκι
που το έπαιρνε μαζί κι' έπαιζε μουσική.
Αυτό το τραγούδι δεν λέω να το ξεχάσω.
Μου θυμίζει εκείνα τα καλοκαίρια.
Τώρα, κάθε φορά που το ακούω,
προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο.
Δεν τα καταφέρνω.
Δεν φταίει το ίδιο το τραγούδι.
Δεν έχει σχέση. Μιλάει για τον έρωτα.
Φταίει
που μου θυμίζει,
κάθε φορά,
ότι τώρα δεν είναι εδώ
για να του πω
"σ' αγαπώ".


(Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ)

 

Μόνο..
Το όνομά σου ακούω απλά..
Και θέλω να κλάψω..
Να έρθω να σε βρω, να σε αγκαλιάσω, να χωθώ μέσα σου και να στο πω..

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

υπάρχει νήμα για ανέκδοτα  

 

Re: Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Το ανεκδοτο που ειναι; Επειδη εβαλα smilie ->   ακυρωνεται το οτιδηποτε αλλο στο ποστ;
Το βγαζω τοτενες εφοσον παραποιει το νοημα.
Παρε και αλλο τραγουδακι  

 

Γιατί σε θέλω...

" [...] Στον έρωτα υπάρχει φόβος μεγάλος και "όπου υπάρχει φόβος η αγάπη φεύγει". Ο άλλος καταντάει τρομακτικός, γιατί ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις πως κρατάει τη ζωή σου στα χέρια του, περίπου ξυπνά το ένστικτό σου της επιβίωσης, και ποιός μπορεί να ζητήσει κριτική διαύγεια από εκείνον που θαλασσοπνίγεται; Ο άλλος καταντάει απειλητικός, είναι επικίνδυνα αθώος στην παντοδυναμία του πάνω σου. Όσο αυξάνεται ο πόθος τόσο αυξάνεται και η εξάρτηση, ο πανικός της εγκατάλειψης. [...] "

Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης

Σ' ένα μινοράκι σ' έβαλα κρυφά
πάλι η μουσική θα κάνει θαύματα
γιατί σε θέλω.

Της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς
σε παραπλανώ με στίχους ψεύτικους
γιατί σε θέλω.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Το τραγούδι μου γλυκό λυπητερό
Καρυάτιδα να γίνω δεν μπορώ
για να με θέλεις.

Μια φωτογραφία μου παλιά κρατάς
δεν της μοιάζω πια γι αυτό δε μ'αγαπάς
αχ δε με θέλεις.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ'αγαπώ
με θυμό με τρέλα με παράπονο
πόσο σε θέλω.

Μες στο μινοράκι κλείστηκα και γω
στης μειοψηφίας το μικρόκοσμο
γιατί σε θέλω.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.​