Urban M/s

Απάντηση: Urban M/s

Αυτή ήταν η –ας τη βαφτίσουμε- συνομοταξία των «Πρόθυμων».
Η έτερη και νευραλγική θα έλεγα συνομοταξία που στελέχωνε τους δραστήριους
ή απλά περίεργους του bdsm ήταν τα επονομαζόμενα «ναυάγια».
Τους ονομάζω έτσι με πολλή τρυφερότητα και στοργή γιατί αυτοί έδιναν πνοή και δυναμική
σε εκείνο τον ετερόκλητο συρφετό ανθρώπων που όδευε προς …το ακαθόριστο.
Ανάμεσα σε αυτούς κρύβονταν μερικά από τα καλύτερα διαμάντια του «χώρου»
και περίμεναν να τα ανασκάψει κάποιος και να τα κατεργαστεί.

Η Μαίρη-Μπέθ ζούσε στην Καλιφόρνια, στο βουνό Σαν Μπερναντίνο, στο Τουίν Πίκς,
μία τοποθεσία που είχε γίνει τότε διάσημη από την τηλεοπτική σειρά
του αιρετικού Ντέιβιντ Λιντς με τον ίδιο τίτλο.
Ήταν παντρεμένη με ένα Μεξικάνο , τον Αρτούρο και είχε δύο γιούς.
Ο Αρτούρο είχε ένα εστιατόριο στην περιοχή, η Μαίρη-Μπεθ είχε μοναξιές
και είχε πρόσφατα επαναπροσδιορίσει το γάμο της σε μία εντελώς εσωτερική διαδικασία,
μάλλον ερήμην του Αρτούρο , όπου το απόσταγμα της όλης «επανεκτίμησης» συνοψιζόταν
–χονδρικά- στο δόγμα «Διατίθεμαι γενικώς».
Ήταν καλή και ευγενική κοπέλα, χαμηλών τόνων, όχι σαν τη Τζούλι την τσαχπινογαργαλιάρα,
(αυτές οι δύο γνωρίζονταν) και γι΄αυτό το λόγο της είχα ιδιαίτερη αδυναμία.
Μου άρεσε ανέκαθεν το «υποβόσκον» και όχι κραυγαλέο.
Η Μαίρη- Μπεθ δεν είχε ιδέα περί bdsm. Είχε ιδέα όμως περί προθυμίας.
Αλλά θα επανέρθουμε σε αυτήν αργότερα.

Ένα κοριτσάκι είχε ανοίξει κάποτε τα μάτια σε μια πόλη έξω από τη Νέα Υόρκη.
Το κοριτσάκι μεγάλωσε, σπούδασε, βίωσε το χωρισμό των γονιών του,
το φευγιό των δυο του αδερφάδων και κάποια στιγμή γνώρισε έναν ανώτερο αξιωματικό
του πολεμικού ναυτικού και έκανε –κατά ομολογία του- ένα Μεγάλο πομπώδη καθολικό γάμο.
Ο πλοίαρχος όμως μπαρκάριζε συχνά και την ήθελε –πάλι κατά ομολογία της-
«κλειδωμένη στη ντουλάπα».
Είδε κι΄αποείδε το κοριτσάκι, χαιρέτησε τη σημαία κι΄ένα πρωί τυφλοσούρνοντας
άνοιξε τον άτλαντα των ΗΠΑ, τον πέταξε ψηλά, έκλεισε τας μάτια και έβαλε το δάχτυλό του
σε ένα τυχαίο σημείο στο χάρτη.
Όταν άνοιξε τα μάτια του διάβασε στο χάρτη τη λέξη «Πενσακόλα» στη Φλόριντα.
Τα μάζεψε και έφυγε για εκεί.
Το όνομά της ήταν Λίσα.
Η Λίσα ήταν ναυάγιο. Το γιατί θα το μάθετε εν ευθέτω χρόνω.

Ένα απόγευμα Κυριακής, η Τζένι, μια 25χρονη νοσοκόμα από το Σποκέϊν
της πολιτείας της Ουάσιγκτον, βγήκε μιά βόλτα με το ποδήλατό της να ξεσκάσει.
Είχε καλέσει για πολλοστή φορά το γραφείο του σερίφη της περιοχής της επειδή
ένας πρώην γκόμενος την έστηνε έξω από το σπίτι της και τρόμαζε τις δυο της κόρες,
την Κίμι και την Μπέκα για να την εκδικηθεί που τον παράτησε.
Δυο μίλια μακριά απ΄το σπίτι της πετάχτηκε κάποιος μέσα από τις φυλλωσιές
την πέταξε στο δρόμο, την έσυρε και την βίασε απάνθρωπα.
Ο σύζυγος της Τζένι την είχε εγκαταλείψει πριν δύο χρόνια όταν είχε μόλις γεννηθεί η Μπέκα.
Επίσης ήταν ψυχικά ασταθής. Έπασχε από τη λεγόμενη διπολική διαταραχή
(bi-polar disorder ) και ήταν εθισμένη στο prozac.
Μέσα σε όλα αυτά ερχόταν να προστεθεί και κάτι άλλο.
Από το βιασμό η Τζένι έμεινε έγκυος.
Και αυτό ήταν το …λιγότερο…
Η Τζένι ήταν ΤΟ ναυάγιο.

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

Η πολυπληθέστερη, πλην όμως αυτή με το λιγότερο ειδικό βάρος συνομοταξία
–αν μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει έτσι, αφού ήταν ετερόκλητη- ήταν οι αποκαλούμενοι «Αλεξιπτωτιστές».
Εκεί έβρισκε κανείς διάφορες εκφάνσεις του curious (bi-curious, D/s curious, κ.ά.),
περαστικούς που «είδαν φως κι΄ανέβηκαν», ερωτιδείς που πειραματίζονταν στη διεύρυνση
των σεξουαλικών τους οριζόντων, φοιτητές και λέκτορες ανθρωπιστικών επιστημών που έκαναν μελέτες
και διατριβές, ξέμπαρκους και σαβουρογάμηδες σε ύστατες απέλπιδες προσπάθειες “to get laid”,
συνηθισμένους καθημερινούς ανθρώπους να κάνουν χάζι, γενικά «στραβοί-κουτσοί-στον Αγ.Παντελεήμονα».
Αυτοί έδιναν μεν χρώμα στο όλο γίγνεσθαι, αλλά ποτέ τον παλμό, τον τόνο.
Μονολεκτικά και επί της ουσίας, παρευρίσκονταν.
Ένα άτυπο και αναπόφευκτο συνονθύλευμα «ματάκηδων» που καμιά φορά είχαν μάλιστα και άποψη.
(Πως προκύπτει καμιά φορά να ξεκινάτε όλοι μαζί για session και να καταλήγετε στου Ασλανίδη για πατσά; Δεν σας έχει τύχει; )
Last but not least, οι Συνειδητοί.
Όσοι ήξερα γιατί ήταν εκεί και τι ακριβώς ζητούσαν.
Ο Ρίκ, ένας 47χρονος χωρισμένος, βετεράνος χειριστής F-104 του Βιετνάμ, ζούσε στο ιστιοφόρο του στα Φλόριντα Κιζ.
Του άρεσαν τα X-treme sports, ο κίνδυνος και η αδρεναλίνη.
Έκανε εξορμήσεις στην Καραϊβική και εκείνο τον καιρό είχε τρίμηνο συμβόλαιο με μια ιδιωτική εταιρεία
που τον νοίκιαζε στον αμερικανικό στρατό για να πετάει πάνω από την πρώην Γιουγκοσλαβία
σε πτήσεις παρακολούθησης, μέσα από την απαγορευμένη ζώνη πτήσεων όπου τα F-18 και awacs
του U.S Navy δεν είχαν δικαίωμα υπέρπτησης.
Μπορείτε αν θέλετε να το πείτε κι΄αλλιώς ¨διαχείριση ανθρώπινων πόρων».
Ο Ρίκ πάντως το΄βγαζε το μεροκάματο.
Μετα΄απ΄όλα αυτά, ο Ρίκ είχε έντονο ζήτημα διαχείρισης του εαυτού του.
Ήταν male slave και η Mistress Chun Li της οποίας αποτελούσε ιδιοκτησία,
φρόντιζε εκτός από την απόλαυσή της να τον διατηρεί και σε κατάλληλη φόρμα
για να μπορεί να κατατρίβεται με τα χόμπι του.

Στη μνημειώδη διλογία του «Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» και η «Αυτοκρατορία του Πάθους»
ο Μάστορας Ναγκίσα Όσιμα κεντάει ψιλοβελονιά την «τροφική αλυσίδα» της λίμπιντο.*
Μέσα από την ιστορία δύο εραστών που φτάνουν στα έσχατα μας υποψιάζει για το δρομολόγιο που
ακολουθούν ένστικτα και αισθήματα.
Έλξη – Φλέρτ- Συνεύρεση – Συνουσία-Πάθος- Διαστροφή-Παράκρουση-Θάνατος.
Απέφυγα επιμελώς να παρεμβάλλω οπουδήποτε στην παραπάνω αλυσίδα τον καταλύτη «Αίσθημα».
Ας πούμε,
Έλξη-Αίσθημα-Φλερτ-Συνεύρεση-Αίσθημα-Πάθος-Αίσθημα-Διαστροφή-Αίσθημα-Παράκρουση (αν προκύψει κ.ο.κ.)
Ή
Αίσθημα- Φλέρτ-Αίσθημα-Έλξη- Αίσθημα - Συνεύρεση-κ.οκ.
Ή
(αλλάζω ρότα)
Φλερτ-Συνεύρεση-Συνουσία-Αίσθημα (τώρα μας προέκυψε) κ.ο.κ
Η σειρά των παραπάνω «βημάτων» είναι ξεκάθαρα υποκειμενική.
Όπως και το που «εμφιλοχωρεί» (για σου Syrah), ΑΝ εμφιλοχωρεί το αίσθημα/συναίσθημα, και ποιο είναι αυτό.
Αν κάνει κάποιος προσομοίωση στον εαυτό του πατώντας πάνω σε αυτό το «πατρόν»,
αλλάξει κατά το δοκούν τη σειρά, αφαιρέσει ή μεταθέσει και κυρίως παρεμβάλει
όπου αυτός αισθάνεται τον καταλύτη Α (αίσθημα), πιθανόν να του φανεί κομματάκι χρήσιμο.
Όπως και’ να’ χει όμως τούτη η «τροφική αλυσίδα» υπάρχει από καταβολής ανθρώπινου είδους
και είτε το θέλουμε είτε όχι παλινδρομούμε όλοι πάνω στα χνάρια της.

Μία από τις –αμέτρητες- ιδέες που μπορεί να έχει κάποιος (και) για το bdsm είναι
ότι όσο εναλλακτικό και να είναι ΔΕΝ μπορεί τελικά να υπεκφύγει από τις νόρμες
«Χρήμα-Δύναμη-Σχέσεις & Σεξ» όπου μετέπειτα αυτό το τελευταίο «Σχέσεις&Σεξ»
διυλίζεται τρόπον τινά στην ψιλοβελονιά εκείνου του απίθανου Ιάπωνα.

Μην σας παριστάνω τον πονηρό.
Όλα τα παραπάνω είναι μεν δικές μου σκέψεις αλλά δεν τα είχα δει από ΠΡΙΝ.
Τα είδα κατά τη διάρκεια και κυρίως ανασκοπώντας και εμβαθύνοντας.
Είναι ένα από τα βίτσια Μου.
Δεν το ελέγχω…


(*) Ευχαρίστως θα πρόσθετα της «ανθρώπινης λίμπιντο» αν δεν με είχε βάλει σε σκέψεις η Praying Mantis, το γνωστό έντομο που συνδυάζει σεξ και γεύμα μαζί.


(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

6

Παρασκευή Ιουνίου 11 του Σωτηρίου Έτους 1999

Κόλλησα το αυτί Μου στην πόρτα του δωματίου.
Απόλυτη ησυχία.
Έβαλα την κάρτα στη σχισμή και ίσα που έσπρωξα.
Απόλυτο σκοτάδι. {Ικανοποίηση}
Όπως είχα προστάξει. Ευρύχωρο δωμάτιο, απόλυτο σκοτάδι, μόνο ήχοι και μυρωδιές.
Ήταν εκεί, δεν την έβλεπα, ακόμα ερχόμουν από το φως, αλλά ήξερα πως ήταν εκεί, πεσμένη στα τέσσερα , μόνο με το κιλοτάκι, να περιμένει. {Αδημονία}
Ακούμπησα με τον κώλο σε κάποιο έπιπλο να εγκλιματιστώ.
Άκουγα μια ανάσα, έκανε προσπάθειες να χαμηλώσει την ένταση το ήχου της ανάσας της αλλά δεν τα κατάφερνε (σημάδι ότι ήταν αγχωμένη).
Άρχισα να μπαίνω στην ατμόσφαιρα. {Χαλάρωση}
(Αν ξέφευγε έστω και χιλιοστό από τις οδηγίες της ετούτη τη στιγμή θα με αποσυντόνιζε) {στιγμιαία ανησυχία}.
Δεν είχα κάνει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα για να αποσυντονιστώ.
Όμως ήταν πειθαρχημένη. Η εκπαίδευσή της τόσων μηνών είχε πιάσει τόπο.
Σήμερα θα εισπράτταμε τους κόπους Μ/μας. (Ικανοποίηση-Περιέργεια- Αδημονία}.
Μετά την ακοή και την όραση πήρε μπροστά και η όσφρησή Μου.
Αυτό που μύριζε διακριτικά ήταν αιθέριο έλαιο τριαντάφυλλου.
(Ακαθόριστο αν Μου άρεσε ή όχι).
Μόλις είχα συνηθίσει το απόλυτο σκοτάδι και διέκρινα τις γραμμές των επίπλων μέσα στο χώρο. Ψηλάφισα και βρήκα τον κλιματισμό. Τον έκλεισα. Ήθελα να ιδρώσει, να αναδύει μυρωδιές [ΔΙΕΓΕΡΣΗ}
Άναψα τσιγάρο, αν δεν βλέπεις τον καπνό είναι μούφα, αλλά οι προτεραιότητες ήταν άλλες. Περίμενα λίγα λεπτά πριν την πλησιάσω. Πλησίασα.
Η ανάσα της ανέβασε απότομα στροφές. Το χάρηκα, ανταποκρινόταν όπως έπρεπε.
Η ζέστη έπιασε τόπο, τη μύριζα. Αιθέρια έλαια, υποψία μυρωδιάς ιδρώτα ανάμεικτη με Noxzema, δέρμα και αφρόλουτρο όλα μαζί, πανδαισία οσμών. {Διέγερση}.
(Καλά πηγαίναμε).
Το κεφάλι Μου πήγε προς τη μέση της. Θα είχα δώσει περισσότερη σημασία στη σκιά των καμπύλων γοφών και του κώλου της όπως ήταν προτεταμένοι, (το σημείο G Μου στη γυναίκα) αν δεν…
….[Ακαριαία Ηδονή]… μύριζα την όξινη, ατόφια, πεμπτουσία της γυναικείας οσφρητικής προσφοράς στην αναπαραγωγή του είδους μας. ΤΑ ΥΓΡΑ ΤΗΣ. [ΒΑΘΕΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ]
Η δεύτερη ωραιότερη εσάνς της Ζωής – η πρώτη είναι αυτή του μωρού ΣΟΥ- ανέβλυζε από εκεί ακριβώς που έπρεπε…
Ικανοποιημένος, της επέτρεψα την πρώτη της πολυτέλεια.
Την ανάσα του Αφέντη της πάνω στο γυμνό κορμί της. Τη δικαιούταν.
Βαριανάσανε, άκουσα την καρδιά της να επιταχύνει, ο ιδρώτας της μύρισε ξαφνικά πιο έντονα, (πηγαίναμε καλά, παραδινόταν), ήθελα κι΄άλλο, δεν Μου έφτανε. {Διέγερση}, είχε πολύ δρόμο να κάνει ακόμα μέχρι να προσχωρήσει.
και να παραδοθεί άνευ όρων. {Αύξουσα διέγερση}.


Στάθηκα όρθιος πίσω της. Ήταν έτοιμη; Θα δείξει.

«Βλέπεις;….. Έχεις άδεια να απαντάς στις ερωτήσεις Μου.»
-Όχι Αφέντη.
-Βλέπεις.
-Ό,τι πεις Εσύ Αφέντη.
Της έδεσα τα μάτια με τη μαύρη κάλτσα που είχα στην κωλότσεπη.
Ήθελα κάτι σφιχτό και ελαστικό, όχι μόνο να της περιορίζει την όραση αλλά και να το νοιώθει γερά. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να την αγγίξω. [ΝΟΜΟΣ]
Προσπάθησα να συντονιστώ με το μυαλό της. Όσα ήξερα γι΄αυτή, όσα υπέθετα από αυτά που ήξερα, όσα έβλεπα και άκουγα τώρα που επιτέλους την είχα στα πόδια Μου. {Αβεβαιότητα} Επιβάλλεται να προχωρήσω. Τέρμα οι θεωρίες.

-Ξέρεις βέβαια, τι πρόκειται να συμβεί.
Την πάτησε. Απάντησε.
-Όχι Αφέντη δεν ξέρω. (ξεψυχισμένα, φοβόταν).
-ΔΕΝ είχες άδεια να μιλήσεις!! (Αυστηρά)
Τρόμος.
-Μα…
-ΔΕΝ σε ρώτησα κάτι!!
-Συγχώρεσέ την Αφέντη.
-ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ να μιλάς!!
Μούγκα, τρέμουλο. Η πρώτη πόρτα είχε ανοίξει.

-Πόσο ανάξια είσαι;
Μούγκα.
-Πόσο άχρηστη και ανάξια;;
(Αβεβαιότητα, αλλά τώρα είχα ρωτήσει, μπερδεύτηκε, τα έβαλε σε μια σειρά και αποφάσισε πως έπρεπε να απαντήσει.)
-Εντελώς Αφέντη.
-Σωστά.
Μούγκα. Πρέπει να το ξαναπάμε από την αρχή.

-Νομίζεις ότι είσαι αντάξια για να είσαι μπροστά Μου; Νομίζεις ότι αξίζεις αυτή τη μεγάλη τιμή;
-Και βέβαια όχι Αφέντη. Είμαι ένα τίποτα. (Με ήξερε, γνώριζε πως Μου άρεσε να υπερθεματίζει. {Ικανοποίηση}
-Ναι. ….. Που είναι αυτά που σου είπα να φέρεις μαζί σου;
-Στη ντουλάπα Αφέντη. Μια μικρή κόκκινη βαλίτσα.
-Το κόκκινο δεν είναι το χρώμα Μου. Πόσο άχρηστη είσαι πια!
(Δεν είχα ρωτήσει).
-Πολύ άχρηστη Αφέντη. (Κατάλαβε και δαγκώθηκε.) Ήταν αργά.
-Και συνεχίζεις να είσαι.
Μούγκα.
Είχα πιάσει το δερμάτινο βούρδουλα από τη βαλίτσα. Δεν Με ένοιαζε που ήταν κόκκινη. Είχα άλλα. στο μυαλό Μου.
Ο πόνος υποβάλλεται, ο φόβος επιβάλλεται, τουλάχιστον στην αρχή, μετά βλέπουμε.
Ο ήχος του εργαλείου που πέρασε ξυστά απ΄ την πλάτη της κι΄ο αέρας που ένοιωσε να την ξυρίζει την έκαναν ακόμα πιο εύθραυστη. {Ηδονή}
Έπρεπε να βρω το συνδυασμό που Με ικανοποιούσε στο βουητό και την αίσθηση του βούρδουλα. Μετρούσα τις αντιδράσεις της.
-Πονάς;
-Δεν με χτύπησες Αφέντη.
-Όχι ακόμα… Φοβάσαι;
-Ναι.
-Έτσι πρέπει.
Έτρεμε. Μου άρεσε, εκείνη, ο φόβος της, η αργή παράδοσή της.
Δεν ήξερα ακόμα μέχρι που θα φτάσω. Οδηγούσα και κοίταζα τους καθρέφτες.
Λάθη δεν συγχωρούνται. Όχι τώρα. Όχι την πρώτη Μ/μας φορά.

Το κλειδί είναι πάντα ένα σε τέτοιες στιγμές.
Να διατηρείς τον έλεγχο, τον απόλυτο έλεγχο.
Αυτής.
Μα πάνω και πέρα απ΄όλα του εαυτού Σου.
Δεν αφήνεσαι να παρασυρθείς απ΄αυτό που σε ικανοποιεί μέχρι ξελιγωμού.
Οδηγείς για δύο. Είναι η ΄Ωρα που το «μου» γίνεται «Μου» και το «μας», «Μ/μας».
Το όχημα μεταφέρει δύο –ενίοτε και περισσότερους.
Μια στραβοτιμονιά και θα ζαλιστούμε όλοι, δεύτερη και το δυστύχημα θα είναι μοιραίο.
Βάλε επιτέλους τα άλογα να τρέξουν στο δρόμο, τόσο καιρό τα προπονείς.

-Μίλα Μου για σένα
-Στα έχω πει όλα Αφέντη. Ξέρεις τα πάντα για την ιδιοκτησία σου.
-Ακόμα δεν είσαι. Θα δούμε αν το αξίζεις.
Μούγκα. (νοιώθω τη βουβή απογοήτευσή της)

Μίλα Μου γι΄αυτό.
Χαϊδεύω με τη λαβή του flogger τα φουσκωμένα της μουνόχειλα.
Ξέρει τι εννοώ. Δεν φαντάζεται το ΠΩΣ το εννοώ.

Η λίσα είχε δεχτεί τα δύο ακραία πεπραγμένα της ζωής της στο ίδιο συγκεκριμένο σημείο του κορμιού της.
Το καλύτερο και το χειρότερο.
Γέννησε τα δύο της παιδιά και υπέστη βιασμό.
Γέννησε τη ζωή και παρά τρίχα απώλεσε τη ζωή της όταν τη βίασαν, τη μαχαίρωσαν και τη πέταξαν αιμόφυρτη στο χαντάκι.

Είχα προχωρήσει πολύ απότομα. Ρισκάρισα. Όπως ρίσκο ήταν και όλη αυτή η σχέση..
Δεν υπήρχε περιθώριο για βήματα προς τα πίσω.
Έπρεπε.

Κατάλαβε. Ήταν απίστευτα έξυπνη. Και Με ήξερε. Δεν θα την πλήγωνα ποτέ ΤΟΣΟ βαθειά χωρίς σοβαρό λόγο.

-I m listening My pet. (Μαλάκωσα)

Αναφιλητό βουβό μέσα στις σκιές. Την άφησα να το ζήσει όλο. Έπρεπε. Ήξερα που θα κατέληγα.

-Δεν έχω να πω και πολλά Αφέντη…… τα ξέρεις όλα…… είχα πεθάνει και ξαναγεννήθηκα….
-Πως ξαναγεννήθηκες;
-…. Η φροντίδα Σου…. Η έγνοια Σου…. Ελπίζω και παρακαλάω….
Η λαβή του βούρδουλα είχε βρει το κέντρο. Διείσδυε ανεπαίσθητα.
Το σημείο της αβεβαιότητάς Μου. Η Δοκιμή. Καύλωνε ή Υπέφερε;
Ποιός συνειρμός υπερτερούσε τέτοια στιγμή; Προχωρούσα ενστικτωδώς.
Μυαλό, καρδιά, ψυχή, ήταν ΟΛΑ συγκεντρωμένα στα νεύρα του αιδοίου της.
Έρμαια των δαχτύλων Μου. Το ένοιωθα στα ακροδάχτυλα.

Είχε δυο χρόνια να πάει με άντρα, είχε πολλές καύλες εδώ και καιρό.
Αλλά
Τώρα
Ήταν μόνο πόνος ψυχής.

-Το μισώ αυτό το μέρος του σώματός μου Αφέντη.
Άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά.
-Γιατί; Από εκεί έφερες στον κόσμο δυο υπέροχα πλάσματα.
-…..Τ΄αγαπώ πολύ τα παιδιά μου αφέντη. Μα, εσύ πια είσαι η ζωή μου….

Επιτέλους! Μου έδωσε το πάτημα που ζητούσα απεγνωσμένα.
«ΑΘΛΙΑ ΤΣΟΥΛΑ!! ΑΧΑΡΙΣΤΗ!! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ;;;»
Η οργή Μου επιδεικνυόταν με σπουδή.
Ο βούρδουλας σηκώθηκε με ορμή και της έσκισε την πλάτη.
«Χχχρρααααττςςςςςςς!!!!!!»
Βόγκηξε τρελά. Τόσο απότομο.
«Ο αφέντης σου δεν θέλει μια πόρνη που βάζει τα παιδιά της κάτω από κανέναν. Ούτε κι΄από Εκείνον!»
Έκλαιγε με αναφιλητά.
Άναψα τον αναπτήρα. Το κορμί της πάσχιζε να κρατηθεί στα στάση που έπρεπε. Πονούσε, υπέφερε αλλά το κρατούσε. Το μπορούσε.
Δύο σκούρες κηλίδες άχνιζαν στη μοκέτα.
Η μία μεγάλωνε. Τα δάκρυά της.
Η άλλη στέγνωνε ήδη. Τα υγρά της.

-……Συγχώρεσε την Αφέντη…..είναι μια τιποτένια…. Μια πόρνη.
-Γύρνα ανάσκελα!
Γύρισε με ανακούφιση.
-Ξάπλωσε!.
Ίσιωσε την πλάτης της στο πάτωμα.

Είδα τις ουλές από τις μαχαιριές στην κοιλιά της.
-Μη με σπρώχνεις μακριά σου Αφέντη. Δεν θα το αντέξω.
Είχε έρθει η στιγμή να την αγγίξω.
Τώρα ήταν η στιγμή.
-Και τι είσαι αποφασισμένη να κάνεις γι΄αυτό;
-Ό,τι με διατάξεις.
Άγγιξα τις ουλές απαλά, σαν να τις χαϊδεύω. Η πρώτη Μ/μας επαφή.
Ταράχτηκε σύγκορμη. Σπαρταρούσε.
-Σε ποιόν ανήκεις;
-Σε Σένα Αφέντη.
-Το κορμί σου;
-Σε Σένα Αφέντη μου.
Ζούσε κάθε λέξη που ξεστόμιζε.
-Η ψυχή σου;
-Σε σένα Αφέντη μου. Όλο μου το τιποτένιο είναι σου ανήκει….
Είχε προσχωρήσει.
-….. να το κάνεις ό,τι θες…..
-Άρα….. και τούτες εδώ.. (άγγιξα τις ουλές)…{ΕΚΣΤΑΣΗ] …Μου ανήκουν…
-Oh yes Master!!
Επιτέλους είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά.
-Από σήμερα λοιπόν… (έσκυψα ακουμπώντας τα χείλη Μου επάνω τους…[ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ]….. Δεν υπάρχουν επάνω σου…
Δεν σε αφορούν. Είναι διαταγή!
Ξέσπασε σε αναφιλητά ανακούφισης.
-Αφέντη;
-Ναι μικρό Μου;
-Έχω την άδειά Σου να χύσω;
-Την έχεις μικρό Μου.
Τραντάχτηκε στη μοκέτα δυνατά. Η κηλίδα από τα υγρά της άρχισε να σκουραίνει ξανά.

Το όριό Μου είχε ξεπεραστεί για τα καλά. {ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΔΟΝΗ]
Αποσύρθηκα στο μπάνιο.

Στους επόμενους μήνες η λίσα άνθισε και βλάστησε.
Τα «μ» έγιναν «Μ».
Όταν μιλάς για άλλους, δεν πονάς, (νομίζεις), Ξεχνάς.



(Συνεχίζεται)

 

Φοβερά posts!

 

Απάντηση: Urban M/s

5

Πήραμε κάποτε το δρόμο, πιασμένοι χέρι- χέρι.
Εκείνη γιατί έτσι μόνο ζούσε,

«Η καρδιά της,τα όνειρα της,
προβάλλουν στην οθόνη.»

Εγώ γιατί ίσως πίστευα πως έτσι θα ξαναζούσα.
Έκοβε κι΄έραβα
Από την οθόνη στην απόλυτη επαφή, από το μύθο στην αλήθεια.

«Μα όλοι οι φίλοι μόνο εικόνες
σ'έναν κόσμο ηλεκτρικό που δεν χωρώ.
Κι όλοι μέσα στο παιχνίδι με λόγια κι υποσχέσεις.»

Στην αρχή εικόνες. Στη συνέχεια ήχος και φως, σάρκα και αίμα.

«Μέσα από καλώδια γυμνά
περνάει η μοναξιά και χάνεται στο φως του.
Μου γελάς..μα δε σε βλέπω
κι όλα μοιάζουν μαγικά.
Μου γελάς..μα δεν αντέχω
τα καλώδια στην καρδιά»

Διάλεξε ο καθένας το ρόλο του και τον φόρεσε.
«Μια μάσκα θα φορέσω μαζί μου για να παίξεις.
Δίχως ρίσκο η αγάπη...»
Πήραμε τα joysticks κι’ αρχίσαμε το play station…

«Σ'έναν κόσμο ηλεκτρικό που δεν χωρώ.
Πως βγαίνουν από δω,
ποιος είναι ο κωδικός του.»

[nomedia=""]YouTube- (Pomme c ) Ξ“ΞΉΟŽΟΞ³ΞΏΟ‚ ΚαραδΞΞΌΞΏΟ‚ - ΣΡ Ξ­Ξ½Ξ± ΞΊΟŒΟƒΞΌΞΏ Ξ·Ξ»Ξ΅ΞΊΟ„ΟΞΉΞΊΟŒ (Ξ—Q)[/nomedia]


Ο κωδικός είναι ένας και μόνο.
Ανθρώπινες, πραγματικές σχέσεις.

Παρασκευή Απριλίου 29 του Σωτηρίου Έτους 1999

«Πρέπει να μιλήσεις μαζί της Αδελφέ Μου…»
-Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; Να ανησυχώ;
-…..

Ο Τζίμ δεν απάντησε ποτέ σ΄αυτή μου την ερώτηση.
Το μπιλιάρδο έφτανε σε μια ακόμα από τις αμέτρητες καραμπόλες του.
Έξι μήνες πριν η Μαίρη Μπεθ μου είχε μιλήσει για το Palace.
Λίγο αργότερα το είχα συστήσει στην Άννα.
Τον επόμενο Γενάρη η Άννα είχε γίνει ήδη η Bασίλισσα του Castle Sorin.
Ο Ρέϊ , (Master Sorin), ένας πολιτικός μηχανικός από τη Νέα Υόρκη
έκανε κουμάντο σε μια κοινότητα ανθρώπων που τραμπαλίζονταν μεταξύ bdsm και Gor.
«Έλα», μου είπε η Άννα «και θα δεις ότι ταιριάζεις».
«Γατί;» ρώτησα
«Μα, είσαι ίδιος με μένα! Εμεί οι δύο μοιάζουμε απόλυτα, δεν το΄χεις καταλάβει;»

Δεν μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω.
Εν τω μεταξύ η Mistress Anna είχε ήδη δημιουργήσει τη δική της αυλή
κι έπαιζε τον Ρέϊ στα δάχτυλα.
Δεν μου έκανε καμιά εντύπωση. Της το είχα πει από την
πρώτη φορά που την είδα.
¨Αλίμονο σε όσους πέφτουν στα νύχια σου Αννούλα..»

Ο Τζίμ, ένας πάστορας από το Οχάϊο, είχε μυηθεί «σπρωχτός» από τη Λέσλι.
Ήταν από τους λίγους βαθιά καλλιεργημένους –πέρα από τα στενά όρια του αμερικάνικου εκπαιδευτικού συστήματος- ανθρώπους που είχα γνωρίσει.
Ο μόνος μεταξύ άλλων που γνώριζε την απάντηση στην ερώτηση –δοκιμή που έκανα σε όλους τους αν γνωρίζουν τον Ernesto "Che" Guevara.
Η ιστορία του με τη λέσλι ήταν η κλασσική περίπτωση vanilla άνδρα που
αναγορεύτηκε εκών-άκων σε Master επειδή ερωτεύτηκε υ γυναίκα.

Μπήκα αργά και προσεκτικά. Παρατηρούσα και κατέγραφα.
Δεν μου πήρε ούτε μήνα για να συνειδητοποιήσω ότι η ΄Αννα είχε –πάλι-δίκιο.

Μία αδέσποτη και αινιγματική φυσιογνωμία περιδιάβαινε το «χώρο» χωρίς να δένει πουθενά. Εξέπεμπε από μακριά κάτι τι αλλόκοτο.
Την έλεγαν τζένι και ορκιζόταν πως είναι γεννημένη σκλάβα.
Όπως συνήθως, με ό,τι αποφεύγουν οι άλλοι, καταπιάνομαι εγώ.
Η τζένι ήταν νοσοκόμα, είχε δύο κόρες και ο άντρας της τις είχε παρατήσει.
«Πως αισθανόσουν μέσα στο γάμο σου;» τη ρώτησα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις λέξεις που χρησιμοποίησε.
“Neglected and abused…”
Είχε πάντα τον τρόπο να προσελκύεται από το χειρότερο.
Τις άρεσαν τα παιχνίδια με άντρες και γυναίκες αλλά έχανε πάντα το “point”.
Το οποιοδήποτε “point”. Κάθε έννοια του μέτρου.
Όταν τα έκανε εντελώς θάλασσα είχε πάντα τη μέθοδο του μικρού κοριτσιού που όλοι το μαλώνουν.
Όταν στέρευε και αυτή η πηγή, έπαιζε τα ρέστα της. Την ψυχική της αστάθεια και τα φάρμακα.
«Πρόσεξε, -μου έλεγε ο Τζίμ- ξέρει άριστα την τέχνη της χειραγώγησης».
Η τζένι -η πρώτη μου υποτακτική- με πέρασε τις τάξεις του bdsm δυο-δυο.
Αυτό της το οφείλω.
Επιγραμματικά (επειδή δεν μου είναι κι΄ότι ευκολότερο εκείνες οι μνήμες) θα συμπληρώσω και τα υπόλοιπα.
Ένάμιση χρόνο πριν είχε πέσει θύμα άγριου βιασμού.
Από το βιασμό αυτό έμεινε έγκυος.
Γέννησε πρόωρα δύο δίδυμα βρέφη που άντεξαν στις θερμοκοιτίδες λίγες μέρες.
Ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ πως νοιώθει μια γυναίκα που βιώνει μια τέτοια κατάσταση.
Κάποτε μου ζήτησε να δω κάτι στην προσωπική της σελίδα.
Τον λόγο δεν τον θυμάμαι, τον έχω διαγράψει από τη μνήμη μου.
Σε κάποιο κρυφό σημείο, είχε κρατήσει μια φωτογραφία με τα δύο λευκά, μικρά φέρετρα των μωρών την ώρα της κηδείας τους.
Χωρίς σχόλια.

«Τζένι, κάτι δεν Μου έχεις πει ακόμα».
-Ναι….Αφέντη…
-Σε ακούω.
-……….Δεν ξέρω αν έγινε τότε ή λίγο πριν…..
-Ποιο;
-………Είμαι άρρωστη Αφέντη….
-Τι εννοείς;
-……….Είμαι θετική HIV…………

Μέχρι εκείνη τη νύχτα δεν είχα κλάψει από τότε που πήγαινα γυμνάσιο.
Ήμουν 34 χρονών.


.............

Δύσκολη και ανυπότακτη όσο κάθε άνθρωπος που ουσιαστικά μισεί τον εαυτό του,
η τζένι χρειαζόταν κανονικά ένα Master που ταυτόχρονα έχει ΜD ψυχιατρικής
και είναι πεπειραμένος tamer.
Κάποιους μήνες μετά, αφού είχα κάνει τα πρώτα ικανά χιλιόμετρα,
μπήκε στη ζωή μου η λίσα.
Τη γνώρισα ως moaning lisa και την ανέλαβα με σκοπό να την εκπαιδεύσω
και να την δώσω σε κάποιο Master που να νοιάζεται.
Η λίσα, αν και δεν απείχε σε βιώματα και τρόπο ζωής από τη τζένι,
αποδείχτηκε το αντιστρόφως ανάλογο.
Ό,τι της έδινα το εκτιμούσε και το μεγάλωνε.
Η τζένι λάμβανε έγνοια σαν αντίδοτο στη βάσανο και τη μεταμόρφωνε σε χειρότερη βάσανο.
Η λίσα εισέπραττε την παραμικρή θετική ενέργεια και την ωθούσε ακόμα περισσότερο.
Καθώς η μία αναπτυσσόταν και έβγαινε ξανά στο φως,
η άλλη μπαινόβγαινε χωρίς να μπορεί να ξεφύγει.

Η σχέση με τη λίσα λειτούργησε σαν αντίδοτο.
Έβγαλε ό,τι καλό και ωφέλιμο είχε κρύψει μέσα της για χρόνια
και φύλαξε στο «πατάρι» τη σκόνη και τον πόνο.
Σε μια ακόμα τελετή κολλαρίσματος , χοροστατούντων πάντα του Ρέϊ και της Άννας-
σφραγίστηκε η ολοκληρωτική της παράδοσε σε Μένα.
Εκείνη την ημέρα δεν ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στη ζωή της τζένι.


Στα τέλη του ’99 τα πράγματα είχαν πάρει μια σταθερή μορφή.
Ο κύκλος είχε μεγαλώσει κι΄ένα σωρό άνθρωποι συνυπήρχαν γύρω Μ/μας.
Με έναν «σκιώδη» τρόπο είχα αναλάβει το ρόλο ενός άτυπου match maker.
Συνταίριαζα ανθρώπους μέχρι χθες άγνωστους μεταξύ τους
μέσα σε μια κοινότητα που αυξάνονταν με ρυθμούς επιδημίας.
Στα πόδια Μου δεξί Μου χέρι η λίσα.
Η τζένι, αρνούμενη να δεχτεί πως δεν μπορούσε να έχει
αποκλειστικότητα στον Ιδιοκτήτη της, παλινδρομούσε ποικιλοτρόπως,
κάτι που είχε αποτέλεσμα να την απασχολώ με διάφορους τρόπους
για να την ελέγχω (τα όρια παντός είδους τιμωρίας είχαν εξαντληθεί),
ένας από αυτούς ήταν να της επιτρέψω να έχει …υποτακτική
μία δήθεν Mistress,τη Sable, που στην πραγματικότητα ήταν σκλάβα περιωπής.
Κάπου εκεί είχε εμφανιστεί και η Μαίρη-Μπεθ, άσχετη με το χώρο
που όμως μέσω της γνωριμίας μας εξοικειώθηκε και βρήκε την υποταγή να της πηγαίνει γάντι.
Αν προσθέταμε και τους ατελείωτους male slaves της Άννας
ήμαστε σίγουρα μια μεγάλη και «χαρούμενη» οικογένεια…

Αυτή η απίστευτα τεράστια ενέργεια και συσσώρευση πράξεων και συναισθημάτων
δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ.
Μέχρι τα τέλη του 2000 θα άρχιζε να σβήνει…

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

4

Σάββατο Φεβρουαρίου 17 του Σωτηρίου Έτους 2001
Σποκέϊν, πολιτεία της Ουάσιγκτον
Βγαίνοντας από την πόρτα του αεροπλάνου μου ήρθε μία ήρθε
να κάνω εμετό.
Η πρωινή υγρασία ανακατεμένη με τις αναθυμιάσεις της κηροζίνης
ήταν η χαριστική βολή για το ταλαιπωρημένο μου πεπτικό σύστημα.
Ξέρασα στο διάδρομο του μικρού αεροδρομίου, κάτι που είχε να μου συμβεί
από τότε που ήμουν 13 χρονών και είχα φάει μισή κατσαρόλα αχνιστή μπεσαμέλ.
Κι΄όμως δεν ήταν ούτε οι αναθυμιάσεις των κινητήρων, ούτε η υγρασία που έφταιγαν.
Ακόμα μια φορά στη ζωή μου που είχα συνειδητές αυταπάτες για να υπεκφεύγω από το αληθινό.

Πήρα ένα ταξί και του είπα τον προορισμό μου.
Είχα ταξιδέψει πολλές φορές και πάντα ένοιωθα μια μοναξιά μακριά απ’ το σπίτι μου.
Εκείνη όμως η αίσθηση, εκείνου του πρωινού δεν συγκρινόταν με καμία.
Έλεγα πω είχε να κάνει με την απόσταση – πρώτη φορά είχα φτάσει στην άκρη του κόσμου.
Ούτε κι αυτό ήταν ο λόγος όμως.
………

Βάδισα στο χορτάρι, ήταν συννεφιά.
Ο υπάλληλος μου είχε δείξει με το δάχτυλο που να πλησιάσω.
«Θα το βρεις μόνος σου μετά, its not competed yet..» ήταν τα λόγια του.
Πράγματι, δεν ήταν …completed..
Φρέσκο σκαμμένο χώμα και μια ξύλινη επιγραφή «Jennifer Michelle H.. –1973-2001».

Δεν ξέρω τι ένοιωσα πρώτα απ΄όλα αντικρίζοντας την επιγραφή.
Πόνο σκέτο ή ανάμικτο με αποτυχία;
Λύπη αβάσταχτη ή ανακούφιση ακαθόριστου είδους και προέλευσης;
Είναι φορές στη ζωή που ανακαλύπτουμε ξαφνικά νέα συναισθήματα,
από εκείνα που δεν ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι υπάρχουν…
Είχα νοιώσει κάπως έτσι αρκετές φορές μεσα στο bdsm.
Αλλά τόση αφόρητη φόρτιση, θετική ή αρνητική είχα να αισθανθώ από τότε
που έγινα πατέρας και μου φέρανε το γιό μου να το αντικρίσω για πρώτη φορά.

Πολλά με έσκιζαν μέσα μου αλλά το αβάσταχτα αξέχαστο που χαράχτηκε
στη συναισθηματική μου μνήμη ήταν η αποτυχία.
Και η λύπη για μια ζωή χαμένη τόσο γρήγορα..

 

Απάντηση: Urban M/s

3

Παρασκευή, Οκτωβρίου 5 του Σωτηρίου Έτους 2001
Κλίβελαντ, Οχάϊο

Ο Master Chuck ήταν απόλυτος.
«Αυτό δεν πρέπει να το χάσεις με τίποτα αφού θα είσαι εκεί έτσι κι’ αλλιώς».
Για να το λέει, κάτι θα ξέρει…
Είχα αποστασιοποιηθεί από καιρό μετά το χαμό της τζένι.
Για πρώτη φορά περνούσα τον Ατλαντικό για δουλειές, χωρίς αυτές να είναι η πρόφαση όπως πριν.
Εκείνο το τριήμερο κατά σύμπτωση θα γινόταν στο Κλίβελαντ το bdsm event της χρονιάς.
Ανάμεσα στα πολλά θα συμμετείχε η διαβόητη Lady Vertigo, σε μία από τις ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις της.
Η λίσα με είχε παρακαλέσει να της επιτρέψω να έρθει, είχαμε μήνες να ιδωθούμε.
Δεν ήμουν σε διάθεση να τη δω.
Ο κύριος ουσιαστικά λόγος που θα πήγαινα, εκτός από την περιέργεια, ήταν για να ξαναδώ τον Μάϊκλ, έναν καλό φίλο. male slave από το Λ.Α. που είχαμε περάσει μαζί ατέλειωτες ώρες ανάλυσης της θεωρίας μου για τις «πρόθυμες» νοικοκυρές.

Έφτασα με ένα ταξί στο χώρο, κάπου στα προάστια του Κλίβελαντ. και αντίκρυσα μία πελώρια τέντα, κάτι σαν σε τσίρκο, αλλά οβάλ.
Μετά το καθιερωμένο face control αντίκρισα μια πρωτόγνωρη εικόνα.
Στο κέντρο της σκηνής εκατοντάδες άνθρωποι παρακολουθούσαν το μεγαλύτερο ομαδικό session που έιχα δει στη ζωή μου.
Πάνω από τριάντα μικρές ομάδες ανθρώπων, η μία δίπλα στην άλλη έκαναν επίδειξη των ικανοτήτων τους.
Μία πελώρια μαυρούκα που την κοιτούσες και ζαλιζόσουν, ντυμένη στο δέρμα και τη δαντέλα, περιδιάβαινε ένα-ένα τα παιχνίδια, έδινε οδηγίες και έκανε υποδείξεις.
Η περίφημη Lady Vertigo στο λεγόμενο “Simultaneous Session”.
Ο κόσμος κοίταζε εκστασιασμένος.
(Σημειωτέον, η Κυρία δεν ήταν pro-Domme, η κανονική της εργασία –όπως έμαθα εκ των υστέρων – ήταν Immigration judge.)
Περιμετρικά της τέντας βρίσκονταν δεκάδες μικρά διαμερίσματα, το ένα μετά το άλλο όπου διαδραματίζονταν διάφορα prive παιχνίδια και όποιος περνούσε μπορούσε –αν τον δέχονταν – να συμμετάσχει.
Ο, τι καλύτερο, σε δημόσια θέα, είχα ποτέ την τύχη να παρευρεθώ
Αλλά εκείνο τον καιρό ψυχολογικά ήμουν ήδη αλλού…

Σάββατο, Μαΐου 10 του Σωτηρίου Έτους 2003
Κοπεγχάγη, Δανία

Η πτήση της Maersk είχε ήδη «πιάσει» εδώ και 20 λεπτά και περιμένοντας τις αποσκευές, έψαχνα χώρο καπνιστών μετά από τρεις και μισή ώρες χαρμάνης.
Τον βρήκα δίπλα σε μία φισούνα όπου κατά σύμπτωση επιβιβάζονταν επιβάτες τσάρτερ για τη …Μυτιλήνη.
Ο Νίκος με τη μέλλουσα σύζυγό του με περίμεναν στην έξοδο για να με καλωσορίσουν.
Το επόμενο πρωί τους πάντρευα στη Ρώσικη εκκλησία της Κοπεγχάγης και τη Δευτέρα το μεσημέρι πετούσα ξανά για την Αθήνα.
«Α! Θα πας Κοπεγχάγη! Θα έρθω να σε δω cheri! Σε έχω αποθυμήσει τρελά!»
Η Άννα ήταν ενθουσιασμένη. Είχαμε να ιδωθούμε πάνω από οκτώ μήνες.
‘Έχω και κάτι να σου δώσω από τη λίσα».
Το προηγούμενο καλοκαίρι είχε πάει ξανά στην Πενσακόλα μαζί με το μόνιμο σκλάβο της τον πατρίκ και είχε πάρει ένα μικρό πακέτο από τη λίσα για μένα.
Φτάνοντας με το τραίνο από το αερογρόμιο στο σταθμό της πόλης χαιρέτησα το Νίκο δίνοντας του ραντεβού για το βράδυ.
Σχεδόν απέναντι ήταν το Radisson Royal, το ξενοδοχείο που είχε κλείσει δωμάτιο για μας η Άννα.
Στο δέκατο όροφο, αφού κατάφερα να απαγκιστρωθώ από τις αγκαλιές της, είδα στα πόδια μου το Tivoli, το παλαιότερο λούνα-παρκ του κόσμου, όπως οι ίδιοι οι Δανοί λένε. Από αυτό εμπνεύστηκε ο Disney και έφτιαξε την πρώτη Disneyland.

Το «τελετουργικό» των συναντήσεών μας με την Άννα ήταν πάντα καθορισμένο.
Έφερνα πάντα μαζί μου από την Ελλάδα ξινόμαυρο Μπουτάρη και ελιές για ήρωες που λάτρευε. Εκείνη συνεισέφερε την αγαπημένη της pink champagne, σοκολατάκια με πορτοκάλι και τα ..κεριά
Έχω ακόμα παντελόνια με κηλίδες ανεξίτηλες κεριών από τις συναντήσεις με την Άννα.
Η παπνδαισία βλεμμάτων και γεύσεων είχε αρχίσει όταν ξέσπασε η ωραιότερη ηλεκτρική καταιγίδα που βίωσα στη ζωή μου…..

Παρασκευή, Οκτωβρίου 5 του Σωτηρίου Έτους 2001
Κλίβελαντ, Οχάϊο

Για δύο ώρες μιλούσαμε με τον Μάϊκλ και πίναμε μπύρες.
Αποτραβηγμένοι από τον κουρνιαχτό των υπολοίπων, θυμηθήκαμε τα δύο προηγούμενα χρόνια που περάσαμε παρέα.
Είχα κουραστεί και όλα εκεί μέσα παρά την άγρια ομορφιά τους μου έφερναν στο μυαλό τη τζένι.
Τον χαιρέτησα και πριν φύγω είπα να κάνε μια τελευταία βόλτα στα περιμετρικά διαμερίσματα για να ξεφύγει το μυαλό μου.
Πολλά απ΄ αυτά ήταν άδεια, κάποια με αχρείαστα υλικά σκόρπια εδώ κι΄εκεί.
Μόλις είχα μπει σε ένα απ΄αυτά που η μοναδική το επίπλωση ήταν ένας πάγκος, όταν αντίκρισα από την απέναντι πλευρά τη φιγούρα της Lady Vertigo, (Κάριν νομίζω τη λέγανε) που προφανώς έκανε κι΄εκείνη τη βόλτα της για να χαλαρώσει.
Οι αμερικανοί έχουν ένα ρήμα για να περιγράψουν παρόμοια συναισθήματα σαν κι΄αυτά που προκαλούσε το βλέμμα της. “Intimidate”. Κάτι όμως μέσα μου –εκτός από το μισό κιβώτιο μπύρες- μου έλεγε πως εκείνο το βλέμμα ήταν μάσκα.
Έτσι κι΄αλλιώς δεν πολυσκοτιζόμουν.
Μοιραία έπρεπε να διασταυρωθούμε. Καθώς πλησιάσαμε ήμουν σίγουρος ότι θα την ακούσω να μου λέει… «Παλεύουμε;»…
Σταμάτησε.
“You ;re not American, eh?”
Γέλασα αυθόρμητα. Της έδωσα την κλασσική απάντηση που έδινα πάντα σ΄αυτή την ερώτηση.
“Thanks God, No!”
Γέλασε με τη σειρά της.
“ I ‘d bet my big fat ass, you re a Master”.
-“They say so…” απάντησα. “Great show by the way”.
-“Never mind…” Μαλάκωσε… “You know what? I’m tired of all this crap…”
…”Will you do me a favor?”…


Σάββατο, Μαΐου 10 του Σωτηρίου Έτους 2003
Κοπεγχάγη, Δανία

Η καταιγίδα είχε ξεσπάσει με μένος στην πόλη.
Μαγική εικόνα. Αστραπές σε ρυθμό πολυβόλου, κεριά μέσα στο δωμάτιο, ξεθυμασμένο οινόπνευμα, κουκούτσια από ελιές στα τασάκια, καπνός πολύς και η Άννα σε έκσταση να απλώνει το κορμί της στο διπλό κρεββάτι.
Μιλούσαμε και πίναμε αγκαλιά για πάνω από δυό ώρες.
Το βλέμμα της απόψε ήταν αλλιώτικο.
Το παιχνίδι μας, το δικό μας προσωπικό παιχνίδι όμως ήταν το ίδιο όπως πάντα.
Πίναμε γουλιά γουλιά κρασί και σαμπάνια από το ΄διο ποτη΄ρι, κερνώντας ο ένας τον άλλον.
Έβαζα στο στόμα μου την αγαπημένη της ελιά, τη μασούσα ελαφρά, της έδινα τη σάρκα στόμα με στόμα και έφτυνα το κουκούτσι.
Τραβούσε ρουφηξιά το τσιγάρο της και μου έδινε το καπνό με τον ίδιο τρόπο.
Όπως χρόνια τώρα, απόλυτη μοιρασιά.
Για άλλη μια φορά είχα ζαλιστεί, για άλλη μια φορά είχα καυλώσει.
Κάπου εκεί συνήθως σταματούσαμε. Πήγα στο περβάζι και άνοιξα το παράθυρο.
Η βροχή σταμάτησε το ίδιο απότομα όπως είχε ξεκινήσει.
Ήταν Σαββατόβραδο. Κάθε Σαββατόβραδο στο Tivoli πετούν πυροτεχνήματα.
Η νύχτα έγινε μέρα. Τα πάντα μούσκεμα, η καταιγίδα, το φως, … η Άννα να με κοιτάει με εκείνο το κοριτσίστικο βλέμμα της που μ΄νο εγώ μπορούσα να της βγάζω…
Πέντε χρόνια τώρα ζούσαμε τις παράλληλες ζωές μας.
Την πλησίασα και την πήρα αγκαλιά. Προσπαθούσα –ελεικρινά- να το αποφύγω.
Την έσφιγγα να μην κουνηθεί αλλά μου γλιστρούσε. Ήταν πάντα το ίδιο χέλι στο κορμί.
Σκαρφάλωσε στο πρόσωπό μου και άρχισε να με φιλάει παθιασμένα.
«Αννούλα…» …»Ή θα σταματήσουμε εδώ αυτή τη στιγμή …ή θα το τελειώσουμε..»
-……… «Όχι, απόψε θα το τελειώσουμε…»


Παρασκευή, Οκτωβρίου 5 του Σωτηρίου Έτους 2001
Κλίβελαντ, Οχάϊο

….”Could you just give me a big hug? I need it”
Η Κάριν έβγαλε τη μάσκα της Lady Vertigo και έγινε πάλι η μικρή κάριν.
Την κράτησα στην αγκαλιά μου για μερικά λεπτά νοιώθωντας την ένταση που έβγαινε απ΄το κορμί της κατά κύματα και προσπαθούσα να τη φανταστώ παιδούλα στη σχολική φωτογραφία της τάξης της.
Πρέπει να ήταν πολύ γλυκό κοριτσάκι.

Κάποιο που πέρασαν και μας είδαν, έφυγαν διακριτικά….
Δεν την ξαναείδα ποτέ.

Κυριακή, Μαΐου 11 του Σωτηρίου Έτους 2003

Απόγευμα μετά το γάμο του Νίκου.
Πιασμένοι χέρι χέρι με την Άννα περπατούσαμε στους κήπους του Tivoli.
Στάθηκε και με κοίταξε με κάτι σαν παράπονο.
«Δεν είσαι εδώ αγάπη μου’…
«Όχι…», δικαιολογήθηκα. «Εδώ είμαι μαζί σου».
Με κοίταξε με παιδικό βλέμμα, κοριτσίστικο. Την κοιτούσα προσπαθώντας να τη φανταστώ πάνω από τους αμέτρητους σκλάβους που είχαν περάσει από τα πόδια της.
Αδύνατον….
Όπως αδύνατο ήταν και να την κοροϊδέψω.
Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό της, ύστερα κι΄άλλο, κι’ άλλο.
Ήταν η δεύτερη φορά που είδα εκείνο το κοριτσάκι να κλαίει….

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

2

Δευτέρα, Μαΐου 12 του Σωτηρίου Έτους 2003

Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος.
Ανοίγοντας το δέμα της λίσας έκλεινα οριστικά ένα κεφάλαιο της ζωής μου
που είχε διαρκέσει 7 ολόκληρα χρόνια.
Από ένα βράδυ του Σεπτέμβρη του ’96 μέχρι εκείνη τη στιγμή
είχαν συμβεί στη ζωή μου τα πάντα, εκτός από πόλεμο.
Το συνειδητοποίησα κρατώντας στα χέρια μου μια τούφα μαλλιών της λίσας,
ένα αποτύπωμα της παλάμης της σε χαρτί και ένα ερωτικό της γράμμα που έλεγε πόσο της είχα λείψει.
Το ένοιωσα βαθιά μέσα μου έχοντας ακόμα απίστευτα νωπή τη βλάσφημη σκέψη που έκανα
καπνίζοντας καθισμένος στο περβάζι του δωματίου, κοιτάζοντας τα πυροτεχνήματα
και βλέποντας το γυμνό κορμί της Άννας να δεσπόζει στο κρεβάτι.
Για πρώτη μου φορά έπιασα τον εαυτό μου να λέει στο Μέγιστο Κυρίαρχο
ότι τα έχω ζήσει όλα και μπορεί να με πάρει όποια ώρα θελήσει.
Πέταξα με βαριά καρδιά όλο το περιεχόμενο του πακέτου στα σκουπίδια
και γύρισα σπίτι.
Η υπέρτατη ειρωνεία ήταν πως αυτό που έδειχνα –ό,τι κι’ αν ήταν-
έκανε τη Μαίρη να αλλάξει την απόφαση που είχε πάρει,
να φύγει μαζί με τα παιδιά απ’ το σπίτι.
Και ούτε καν γνώριζε, όπως δεν γνώριζα κι΄εγώ πριν φτάσω εκεί.

Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ με την Άννα για εκείνες τις δυο μέρες και νύχτες
της Κοπεγχάγης.
Σαν να μη συνέβη ποτέ.
Σβήσαμε τα πάντα από τους υπολογιστές μας και συνεχίσαμε
ο καθένας τη ζωή του.

Παίρνοντας την ανηφόρα τη ζωής, όλοι μας, ανεβήκαμε με ορμή,
ο καθένας τη δική του, κάνοντας άλλος λιγότερα, άλλος περισσότερα.
Όσο περισσότερα και ακραία, όσο πιο Άντρες ή Γυναίκες υπήρξαμε,
όσο μικροί ή μεγάλοι «θεοί» νομίσαμε,
τόσο πλησιάσαμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε.
Στο ζητούμενο και ποθητό.
Διαγράψαμε ολάκερες τροχιές για να καταλήξουμε να αποζητάμε
την αγκαλιά–φωλιά, τη γαλήνη και μια –επιτέλους-
ανέφελη ανατολή του ήλιου, που θα μπορούμε να τον κοιτάξουμε
και να νοιώσουμε μέσα μας πως είμαστε ήρεμοι κι’ ευτυχισμένοι.
Ότι υπάρχει ένα χέρι να κρατήσουμε σφιχτά,
πως γύρω μας κάποιοι - έστω λίγοι- είναι εκεί για να μας δώσουν
ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ακόμα και μια κλωτσιά να κουνηθούμε
όταν αυτό είναι που μας χρειάζεται.

Μακαρίζω τους ανθρώπους που ξεκαθάρισαν στη ζωή τους το άσπρο από το μαύρο.
Τους μακαρίζω διπλά επειδή ακόμα πατινάρω στο γκρίζο.
Δεν φταίει κανένας.
Μόνο ΕΓΩ.
Αν μη τι άλλο το έχω αποδεχτεί πια στη ζωή μου.

Σωτήριον Έτος 2001.

Είχα χορτάσει το διεθνές bdsm.
Μόνη μου επιθυμία ήταν να υπήρχε και στον τόπο μου
μία bdsm «σκηνή», να μπορούσα να βρω κοντά μου μια σκλάβα, ελληνίδα,
που θα ζούσα μαζί της όλα αυτά που για να τα έχω έπρεπε να ξενιτεύομαι.
Μάλλον προχωρημένο για εκείνη την εποχή.
Η πρώτη διαδικτυακή “Greek BDSM Comunity” (εκ παραδρομής με ένα “m”),
ανέβηκε στο ίντερνετ, στα groups της Yahoo από κάποιον masterdogr.
Ήταν μια άγουρη απόπειρα που δεν είχε ουσιαστική συνέχεια,
εκτός από το να καταντήσει χώρος ανάρτησης ροζ αγγελιών.
Δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου.
Οκτώ χρόνια μετά, θυμήθηκα να ρίξω μια ματιά και πληκτρολόγησα
στο google το όνομα για να καταλήξω τυχαία εδώ.
Ήταν αργά και ήμουν –νόμιζα- αλλού.
Αργά, αλλού, αλλιώς, η πρόστυχη γκρίζα τύχη μου,
μου πρόσφερε απλόχερα αυτό που αποζητούσα χρόνια πριν.
Στην ΑΠΟΛΥΤΗ μορφή του.


Πέμπτη, Μαρτίου 4 του Σωτηρίου Έτους 2010

Πρώτη- δευτέρα – φρένα - φανάρι.
Ιπποκράτους και Ακαδημίας.
Στο πίσω κάθισμα ο Δημητράκης περιχαρής για το καινούργιο του ακουστικό.
Επιτέλους ακούει καθαρά.
Γύρω στους δρόμους πανδαιμόνιο. Συλλαλητήρια, διαδηλώσεις.
Παντού αστυνομία.
Ανεβαίνοντας την Ασκληπιού ακούω ειδήσεις.
Τα νέα μέτρα, κοινωνική έκρηξη, τόσα οι φόροι, τόσο το λίτρο η βενζίνη.
Έχω ανάγκη να ξεφύγω πάλι.
Στο μυαλό μου η φωνή της, λίγη ώρα πριν απ΄το τηλέφωνο.
Η φωνή του Βασιλάκη με διακόπτει.
«Θα έρθεις το Σάββατο στα γενέθλια του Λεωνίδα μπαμπά;»
-Ναι αγόρι μου, φυσικά.
Είδα την εικόνα ενός άντρα που φεύγει από ένα παιδικό πάρτι για να πάει σε συνάθροιση σαδομαζοχιστών.
Η μνήμη της φωνής της με συνέφερε.
Δεν…..
Φυσικά και δεν.
Πως θα άλλωστε;
Αλεξάνδρας και Μουστοξύδη.
Μνήμες, φωνές, παρελθόν, εικόνες, οράματα, παρόν…μέλλον…
Μέλλον…αυτό που δεν….
Φρενάρω τελευταία στιγμή. Δυό πόντους από τον μπροστινό.
Τελευταία μνήμη αυτή του καπετάνιου.

«Μπορείς να γίνεις καπετάνιος.
Μπορείς να γίνεις καλός ή κακός καπετάνιος.
Μπορείς να ρίξεις το βαπόρι στην ξέρα ή μπορείς να το περάσεις από τον Ατλαντικό με 13 μποφόρ.
Εξαρτάται από σένα.
Ένα όμως δεν μπορείς να γίνεις, όσο κι΄αν το θες.
Καπετάνιος σε δυό βαπόρια ταυτόχρονα.
Όσο κι’ αν το θες…..»

 

Απάντηση: Urban M/s

Μ'αρέσει τρόπος που γράφεις MASTER DO .. Τελικά είστε μορφωμένα παιδιά εσείς οι βδσμ άνθρωποι

 

Re: Απάντηση: Urban M/s

 

 

Απάντηση: Urban M/s

Master Do .. είμαι Fan σου .. δεν πήγα στη δουλειά σήμερα .. και διάβαζα τις ιστορίες σου ..   Νομίζω ότι και εγώ πρέπει να είμαι λιγο "slave"  
Love you Master Do ..

 

Απάντηση: Urban M/s

1

Σάββατο, Μαρτίου 6 του Σωτηρίου Έτους 2010

11.59 μ.μ.

Τα πόδια μου ήταν ανάλαφρα καθώς ανέβαινα τις σκάλες.
Μέσα στο ημίφως τους είδα όλους εκεί.
Έφερα ένα γύρω το βλέμμα μου κι΄ ήταν σαν όλα
να είχαν μπει μαγικά στη θέση τους.
Ο Master Perris παρέα με τον MindMaster έπιναν και μιλούσαν
σαν δυο παλιοί καλοί φίλοι.
Δυό βήματα κοντά τους η Dark Passion χόρευε με λατρεία
το συμπαντικό χορό της και Τον κοιτούσε.
Η dora καθισμένη στα πόδια του Master V έσφιγγε στην αγκαλιά της
το μπουκέτο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα που της είχε προσφέρει.
Μετά από καιρό είχε εμφανιστεί χαμογελαστή η tender lilly.
Σε μια γωνία η Syrah φιλιόταν ξεδιάντροπα χωρίς να νοιάζεται
με τον Άντρα της ζωής της.
Καθισμένη αναπαυτικά η Avalonia έκανε χάζι με το γατάκι της
που τριγυρνούσε ανέμελο επιτέλους στα πόδια της.

Γύρισα το κεφάλι μου βλέποντας για πρώτη φορά την elfcat κι΄ ένοιωσα σαν να την ξέρω χρόνια.
Δίπλα της καθόταν εκείνη.
Προχώρησα και στάθηκα μπροστά της.
Την κοίταξα και επιτέλους της έκανα την Ερώτηση που μου είχε
απαντήσει μόνη της τόσες φορές πριν, χωρίς να την είχα ρωτήσει…
Do you?
Το πρόσωπό της έλαμψε στο σκοτάδι.
Σαν έτοιμη από την κούνια της γαργάρισε…
Yes, I do!!

Όλα άλλαξαν με μιάς.
Ένοιωσα ζαλισμένος ένα σκούντημα στον ώμο.

«Ξύπνα …έλα ξύπνα…»
Τινάχτηκα.
Ο Δημητράκης με κοιτούσε πάνω απ΄το κεφάλι μου.
«Σε θέλει στο τηλέφωνο η κυρία Σουζάνα»…


ΤΕΛΟΣ




…………………………………….



Όλα τα γεγονότα εκτός από ένα είναι πραγματικά.

Ο Πέτρος βγήκε από τη φυλακή το 1998, παντρεύτηκε τη Βούλα, έκαναν ένα παιδί και από το 2009 είναι ξανά στη φυλακή και περιμένει να δικαστεί.

Η Λίσα πήρε τα παιδιά της πριν τρία χρόνια και εγκαταστάθηκαν στην Ατλάντα.
Σπουδάζει νομικά και το όνειρό της είναι ασχοληθεί με τα θύματα του trafficking.

Πέντε χρόνια πριν, ο γιός της Μαίρη Μπεθ, ο A.J. , γιορτάζοντας με τους φίλους του την αποφοίτησή του, πνίγηκε σε μια λίμνη στο Σαν Μπερναντίνο.
Η Μαίρη Μπεθ χώρισε και ζει μόνη της.

Η Άννα τα πούλησε όλα και έκανε το μόνο πράγμα που είχε παραλείψει στη ζωή της.
Έγινε μητέρα.

Ο Μάικλ, εμπνευσμένος μάλλον από τις ατέλειωτες συζητήσεις μας για τις πρόθυμες νοικοκυρές και το bdsm, έγραψε το 2005 μια από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές της τηλεόρασης., το “desperate housewifes”