Love Letters

Απάντηση: Love Letters

"Σε θέλω αμέσως, μην καθυστερείς λεπτό, θα πνιγώ....σε λατρεύω..."
Γράμμα του Proust στο θυρωρό του, όταν έπιασε κατούρημα το σκύλο.

 

2 Νοεμβρίου, 1856

Αγαπώ ήδη την ομορφιά σου, αλλά μόνο τώρα αρχίζω να αγαπώ σε σένα αυτό που είναι αιώνιο και πολύτιμο - την καρδιά σου, την ψυχή σου. Θα μπορούσε κάποιος να γνωρίσει την ομορφιά και να την ερωτευτεί μέσα σε μία ώρα και το ίδιο γρήγορα να σταματήσει να αγαπά. Αλλά την ψυχή πρέπει να μάθει να την γνωρίζει. Πίστεψέ με, τίποτε στη γη δεν δίνεται χωρίς κόπο, ακόμη και η αγάπη, το πιο όμορφο και φυσικό από όλα τα αισθήματα.

Κόμης Leo Tolstoy, στην Valeria Arsenev, τη μνηστή του.

 

Απάντηση: Love Letters

"Με τη βοήθεια του Μεγαλοδύναμου ντούρον λαλεί το αιχμηρόν μας: Το απαυτό ποθώ το καθ' υμάς, πάντοτε μόνον δι' ημάς".

Επιστολή ανωνύμου Μητροπολίτου εις τον μάγειρα και εραστήν του....

 

10 Οκτωβρίου 1910

Όταν κλείνω τα μάτια μου σκέφτομαι ότι στέκεσαι μπροστά μου, όπως όταν είμαστε εντελώς μόνοι μας μετά από έναν μεγάλο αποχωρισμό, και ακόμη δεν έχουμε φιλήσει ο ένας τον άλλον, αλλά στεκόμαστε και νιώθουμε και οι δυο την ανάσα μας, και τα κορμιά μας αγγίζουν σιωπηλά το ένα το άλλο, και νιώθω από πριν το φιλί που έρχεται, και όλος ο κόσμος μοιάζει να είναι γεμάτος κρέμα, μαρμελάδα και ζαλάδα.

Percy Grainger, συνθέτης και πιανίστας, στην Karen Holten

Πηγή: http://loveletterscentral.com/index.php/a-romantic-love-letter-written-by-percy-grainger/

 

"Μόλις έγινες ογδόντα δύο χρονών. Είσαι ακόμα όμορφη, γοητευτική και επιθυμητή. Πάνε πια πενήντα οκτώ χρόνια που ζούμε μαζί και σ' αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Τελευταία σε ξαναερωτεύτηκα για άλλη μια φορά και έχω πάλι μέσα μου ένα σπαρακτικό κενό που το γεμίζει μονάχα το σώμα σου αγκαλιασμένο σφιχτά με το δικό μου. Τη νύχτα βλέπω καμιά φορά έναν άντρα, μέσα σ' ένα έρημο τοπίο, να περπατά σ' έναν άδειο δρόμο πίσω από μια νεκροφόρα. Είμαι αυτός ο άντρας. Εσένα μεταφέρει η νεκροφόρα. Δεν θέλω να παραβρεθώ στην καύση σου. Δεν θέλω να παραλάβω ένα δοχείο με τις στάχτες σου. Ακούω τη φωνή της Καθλίν Φεριέ που τραγουδάει "Die Welt ist leer, Ich will nicht leben mehr" και ξυπνάω. Αφουγκράζομαι την αναπνοή σου, το χέρι μου σε αγγίζει. Και οι δυο θα θέλαμε να μην χρειαστεί να ζήσουμε μετά από τον θάνατο του άλλου. Έχουμε πει πολλές φορές ο ένας στον άλλο πως στην απίθανη περίπτωση που θα είχαμε μια δεύτερη ζωή, θα θέλαμε να την περάσουμε μαζί."

21 Μαρτίου - 6 Ιουνίου 2006

Andre Gorz στη γυναίκα του Ντορίν ("Γράμμα στη Ντ.")

 

"I'm quite definitely not coming, but if I do--it won't happen--shock myself by arriving in Vienna, I'll need neither breakfast nor supper but a stretcher."

"We shall never live together, in the same apartment, body to body, at the same table, never, not even in the same town."

"[Your letters are]...the most beautiful thing that ever happened in my life."

Franz Kafka στην Milena Jesenska

ΥΓ. Dolmance, σας ικετεύω, γυρίστε πίσω. Κοντεύουμε να πάθουμε μαζική παράκρουση...

 

To NORA



Dublin 3 December 1909
……………………………….
……., you seem to turn me into a beast. It was you yourself, you naughty shameless girl who first led the way. It was not I who first touched you long ago down at Ringsend. It was you who slid your hand down down inside my trousers and pulled my shirt softly aside and touched my prick with your long tickling fingers and gradually took it all, fat and stiff as it was, into your hand and frigged me slowly until I came off through your fingers, all the time bending over me and gazing at me out of your quiet saintlike eyes. It was your lips too which first uttered an obscene word. I remember well that night in bed in Pola.



Tired of lying under a man one night you tore off your chemise violently and got on top of me to ride me naked. You stuck my prick into your cunt and began to ride me up and down. Perhaps the horn I had was not big enough for you for I remember that you bent down to me face and murmured tenderly "Fuck up, love! Fuck up, love!"



Nora dear, I am dying all day to ask you one or two questions. Let me, dear, for I have told you everything I ever did and so I can ask you in turn. When that person (Vincent Cosgrave) whose heart I long to stop with the click of a revolver put his hand or hands under your skirts did he only tickle you outside or did he put his finger or fingers up into you? If he did, did they go up far enough to touch that little cock at the end of your cunt? Did he touch you behind? Was he a long time tickling you and did you come? Did he ask you to touch him and did you do so? If you did not touch him did he come against you and did you feel it?



Another question, Nora. I know that I was the first man that blocked you but did any man ever frig you? Did that boy (Michael Bodkin) you were fond of ever do it? Tell me now, Nora, truth for truth, honesty for honesty. When you were with him in the dark at night did your fingers never, never unbutton his trousers and slip inside like mice? Did you ever frig him, dear, tell me truly or anyone else? Did you never, never, never feel a man's or a boy's prick in your fingers until you unbuttoned me? If you are not offended do not be afraid to tell me the truth. Darling, darling, tonight I have such a wild lust for your body that if you were here beside me and even if you told me with your lips that half the redheaded louts in the county Galway had had a fuck at you before me I would still rush at you with desire.

James Joyce

 

Oh, yes... 

Ίσως σου αρέσει και αυτό το νήμα:

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t10700/

 

Τέλειο! Χίλια ευχαριστώ για την παραπομπή και την μετάφραση. 

 

Γκουστάβ Φλομπέρ προς την Λουιζ Κολέτ:



Ιούλιος 1846

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.

15 Αυγούστου 1846

Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…

Όταν γεράσεις, θέλω να νοσταλγείς αυτές τις λίγες ώρες, θέλω να ανατριχιάζεις ολόκληρη από την παλιά χαρά όταν στον νου σου θα τη φέρνεις.

Γενάρης 1854

Δεν θα με κουράσουν ποτέ οι συναντήσεις μας. Μπορεί ο άνθρωπος να χορτάσει το νερό; Μπορεί το χορτάρι να βαρεθεί τον ήλιο; Μπορεί η κορφή tου ψηλού βουνού να θελήσει να τινάξει από πάνω της το παγωμένο χιόνι; Εσύ αγάπη μου, είσαι απ’ τις ανάγκες η πιο ζωτική. Δεν έχεις τίποτα απ’ τις άλλες – όλες μαζί – να ζηλέψεις.

Θα πέσω οριζόντια με τα χέρια παραδομένα, ανήμπορα, θα ανοίξω το στόμα διάπλατα, θα κρατήσω τα βλέφαρα ορθάνοιχτα, θα εκθέσω την καρδιά μου άφοβα, να μου δοθείς με όποιο τρόπο σταθεί δυνατό. Σαν ήλιος, σα φως, σαν αέρας, σα νερό, σα ζωή, σα θάνατος, σαν αγάπη. Είμαι αχόρταγος άνθρωπος και θα σε πείσω γι’ αυτό. Είμαι πειναλέος άνθρωπος και πείσε με γι’ αυτό. Λουίζ, σε χρειάζομαι. Επισκέψου με «πανταχόθεν…».



(Προσωπικά, θεωρώ το πρώτο καλύτερο   )

 

4KwuHH2mDnI[/media]]YouTube - Broadcast Yourself.

 

Απάντηση: Love Letters

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Απόσπασμα από το έργο «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» εκδ. Kέδρος

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω
Εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και με έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
Έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω από τον ωμό της
Ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
Ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες
Ακόμα
Όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα
Μάτια σου
Κι όταν χτυπάτε την πόρτα μου κι άνοιγα
Δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά
Σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; -μου άπλωσες
Τα χέρια σου τόσο τρυφερά
Σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
Με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
Είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
Αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου, «την πρώτη μεγάλη μέρα μας» ;
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
Ένα απλό φόρεμα μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
Σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο
Σύννεφο
Κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή-σου πήγαινε

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
Τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνία τραγούδαγε τις λεμονάδες του.
Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά
Πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί κάτι θα
Σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο Σταθμό
Που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουνε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνο το πρωινό ,εκείνη η απλή
Κάμαρα της ευτυχίας
Αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό
Αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν .

Α, ήταν ζεστό το σπιτικό μας τότε
Χαρούμενη η λάμπα μας
Μεγάλος ο κόσμος.
Από την κουζίνα μύριζε τηγανισμένο λάδι.
Έσκυβα αγάπη μου και φιλούσα τα αλευρωμένα χέρια σου
Τα χείλια μου γεμίζανε όλο αλεύρια. Σε φίλαγα ύστερα στο
Στόμα
Και γέμιζαν και τα δικά σου χείλια αλευριά.
Κοιτούσε ο ένας τον άλλον και γελούσαμε.
Από το ανοιχτό παράθυρο μας καλησπέριζε η άνοιξη. Ένα
Κορίτσι αντίκρυ τραγουδούσε.
Πόσο ήταν όμορφο να ζει κανείς.

Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σε όλα μας τα χνωτισμενα
Τζάμια το όνομα σου
Και έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρα μας. Κράταγα τα χέρια σου και
Έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό και εμπιστοσύνη.
Θυμάσαι που γονάτιζα τα βράδια και σου έβγαζα τα παπούτσια
Πόσο με πίκραιναν τα παπούτσια σου, πάντοτε λυπημένα,
Φαγωμένα στις άκρες
Ίσως κιόλας να μπάζανε νερά, αγάπη μου
Μα δεν το έλεγες. Μόνο χαμογελούσες.
Ύστερα έσκυβες σιωπηλή και μπάλωνες το παλιό σακάκι μου.
Ένα ανθισμένο κλωνάρι μυγδαλιάς ο γερτός λαιμός σου.

Όχι λοιπόν δεν θα σε πάρει από τα χέρια μου ο άνεμος
Μήτε η νύχτα
Κανείς δεν θα σε πάρει. Ακούς; Ακούς;

Ήταν τότε που οι μέρες δεν ξέρανε την καταχνιά
Τότε που άδειαζε η δύση στην αυλή μας μια ποδιά γεμάτη
Ροδοδάφνες.

Θυμάσαι ένα βράδυ που χτένιζα τα μαλλιά σου
Και συ με κοίταζες από τον καθρέφτη και κάτι σιγοτραγουδούσες;
Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου
Ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη
Στα χέρια σου για πάντοτε ακούμπησα την καρδιά μου.
Τα μάτια σου
Α, τι να πω, αγάπη μου, για τα μάτια σου
Όταν τα μάτια σου είναι όμορφα σαν όλα μαζί του κόσμου
Τα τραγούδια
Όταν είναι μεγάλα τα μάτια σου σαν την πιο μεγάλη ελπίδα .
Τα μάτια σου.
Όταν χαμογελούσες ένα περιστέρι διάβαινε στη βραδιασμένη κάμαρα
Ένα σύννεφο χρυσό ταξίδευε στον ουρανό όταν χαμογελούσες.
Όταν χαμογελούσες ξεχνούσα τη στέγη που έσταζε, ξεχνούσα
Το τρύπιο πάτωμα.
Έλεγα κιόλας, να, μες από τις τρύπες του
Όπου και να ναι θα φυτρώσουνε μεγάλα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
Τότε
Που μου χαμογελούσες.
Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό
Σε ένιωθα μέσα στα χέρια μου να τρέμεις.
«Αστέρια μου, είπα, κάντε την αγάπη μας λαμπερή
κάντε την αγαπημένη μου χαρούμενη.

Αστέρια μου, καλά μου αστέρια, κάντε εγώ και εκείνη να πεθάνουμε μαζί»

Κι έτσι αυτή την νύχτα
Είχαμε στην μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί.

Α, θα θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου,
Τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
Να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με
Το φόρεμα σου
Να κρύψω σαν φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι από
Το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμη και να χαμογελάσω
Στον άνδρα που σε έχει δει γυμνή πριν από μένα
Να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόσο ατελείωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ και από
Τον ερωτά
Εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
Και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουν ολάκερη
Και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
Παρμόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν τα φύλλα ενός δάσους μακρινού
Ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα.


Υ.Γ. Δείτε το όπως θέλετε σαν προσωπικό γράμμα ή σαν ένα απλό αλλά αληθινό κείμενο που σας κάνει να αισθάνεστε όμορφα.