Syrah's corner

Dance me to the end of love

 

Απάντηση: Το ημερολόγιό μου

 

 

Είναι περήφανη. Έτσι ανατράφηκε. Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα. Αίμα μου, σάρκα από τα όνειρά μου.

Ιδιόρρυθμη, αδιάφορη σχεδόν. Δεν θέλει τίποτε. Δεν ξέρει τί θέλει. Αν ήθελε κάτι, δεν θα το ζητούσε.

Διστάζει να ζητήσει την συντροφιά των άλλων. Έρχεται στο δωμάτιο, κοκκινίζοντας ως την ρίζα των μαλλιών της.

"Είμαι μόνη. Θέλω παρέα".

Ορίστε. Το είπε. Συνεχίζει να τρώει σταφύλια και ροδάκινα. Το στόμα της πάντα μυρίζει φρούτα.

Αγαπάει τα παιδιά. Της λέω ότι είναι επειδή δεν τα ξέρει. Όχι, επιμένει. Τ' αγαπώ.

Μωρό μου, αθώο. Σε περιμένουν χίλιοι πόνοι. Θα δεις. Δεν λέω τίποτε. Δεν διδάσκονται αυτά.

Στη θάλασσα με συντροφεύει. Στο μπαράκι, στην ταβέρνα. Γελάει ελαφρά μαζί μου. Ξέρει ότι είμαστε διαφορετικές. Με ανέχεται. Είναι ένας άγγελος που ήρθε στη γη για λίγο, μπας και σαρκωθεί. Όταν γίνει αυτό, θα πονέσει, και αυτό ήδη με πονάει εμένα.

Αλλά θέλω να ζήσει, και να νιώσει την έκσταση όπως την ένιωσα κι εγώ. Θέλω να πονέσει, όπως πόνεσα κι εγώ. Είναι η μοίρα της και η υποχρέωσή της. Γι αυτό γεννήθηκε. Πρέπει να το κάνει.

Με ρωτάει, πώς είναι να γεννάς; Πώς είναι να πεθαίνεις;

Της λέω. Ξέρω πώς είναι.

Με κοιτάζει δύσπιστη. Δεν καταλαβαίνει ακόμη.

"Δεν μπορώ να τ' αποφύγω όλα αυτά;" μου λέει.

Όχι. Δεν μπορείς, μωρό μου. Δεν μπορείς. Δεν μπορείς.

Καταρρέω. Στιγμιαία. Οι μάνες είναι δυνατές. Σήκω.

Αυτή ντύνεται και φεύγει. Περπατάει πάνω στα σύννεφα της άγνοιας και της νιότης, εύθραυστη και δυνατή. Κάθομαι μπροστά στο pc και ζαρώνω. Θέλω να μαζέψω την ιστορία ολόκληρη μέσα στη χούφτα μου και να της την δώσω σαν μπουνιά. Θέλω να την ταϊσω με αυτά που ξέρω.

Μαζεύω αυτά που ξέρω και τα καταπίνω.

Στο καλό μωρό μου. Είσαι μόνη.

dora_salonica - "Αποχαιρετώντας την κόρη μου"​

 

Perrin Farms: "We proudly grow Petite Syrah..."

 

 

Απάντηση: Syrah's corner

​

 

Απάντηση: Syrah's corner

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδέβοντας

Παιδικά χρόνια στην Κρήτη.

Ένας τσοπάνης απ΄ τ΄ Ανώγια, άγριο βοσκοχώρι στην πλαγιά του Ψηλορείτη, άκουγε τους χωριανούς του να του διηγούνται σημεία και τέρατα για το Μεγάλο Κάστρο. Εκεί, λέει, βρίσκεις όλα τ΄ αγαθά του κόσμου: κουκιά με τη σέσουλα, μπακαλιάρο τσουβάλια αλάκαιρα, βαρέλια τις σαρδέλας και τα ρέγκες, κι ακόμα μαγαζιά που κρέμουνται, τι να σου πω; Πενήντα κ΄ εκατό ζεβγάρια στιβάνια κι άλα που πουλούν τουφέκια όσα θες, σουγιάδες, μαχαίρια, φυσέκια, κι άλα που κάθε πρωϊ ξεφουρνίζουν φουρνιές φουρνιές άσπρο ψωμί φραντζόλα. Κ΄υπάρχουν, λέει, ακόμα, σα βραδιάσει, γυναίκες που δε σκοτόνουν αν τις αγγίξεις κ΄είναι το κρέας τους άσπρο και νόστιμο σαν την φραντζόλα.
Όλα αυτά τα άκουγε ο τσοπάνης με ανοιχτό το στόμα, τα σάλια του έτρεχαν και το Κάστρο έλαμπε στη φαντασία του σαν κρητικός παράδεισος γιομάτος φαγιά, τουφέκια και γυναίκες. ‘Ένα μεσημέρι δε βάσταξε. Έζωσε σφιχτά το ζωνάριτου, κρέμασε στην ράχη την πιο καλήτου ξομπλιαστή βούργια, πήρε το βουσκοράβδι του και ροβόλησε από τον Ψηλορείτη. Σε πέντε ώρες έφτασε στο Κάστρο. Είταν ακόμα μέρα κ΄η πόρτα του φρουρίου είταν ακόμα ανοιχτή. Ο βοσκός στάθηκε στο κατώφλι. Ένα βήμα νάκανε, θάμπαινε στον παράδεισο. Μα ξαφνικά η ψυχήτου τινάχτηκε. Σα νανιοσε η ψυχή αφτή πως η επιθυμία την είχε καβαλήσει, πως δεν έκανε πια ό,τι ήθελε, δεν ήταν λέφτερη. Και ντράπηκε. Ο Κρητικός ζάροσε τα φρύδια.
- Θέλω μπαίνω, θέλω δεν μπαίνω, είπε. Δεν μπαίνω.
Έστρεψε τη ράχητου στο Κάστρο και γύρισε στο βουνότου.

… γεμίζει άδολη χαρά την ψυχή, είναι τούτο: δεν μιλούν φιλόσοφοι κ΄ηθικολόγοι εδώ, που με το χουζούρι τους, ανέξοδα, κατασκεβάζουν, και κηρύχνουν υψηλές θεωρίες. Απλοί άνθρωποι, Κρητικοί χωριάτες, ακολουθώντας ασύνειδα την ορμή του σπλάχνουτους, ανηφορίζουν χωρίς να λαχανιάζουν τις πιο αψηλές κορφές που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Εδώ σου ξεσκεπάζεται γυμνή η εβγένεια του ανθρώπου.

… Στην Κρήτη, μια ψυχή που δεν καταδέχεται ν΄απατήσει τον εαφτότης ή τους άλους, αντικρύζει πρόσωπο με πρόσωπο, όσο πουθενά αλού, μου φαίνεται, τη μονοβύζα, αγέλαστη, που δεν κάνει χατήρια, που δεν κάθεται στα γόνατα κανενούς, θεά: την Εφθύνη.

Περιοδικό «Νέα εστία» Τεύχος 361, 1Ιουνίου 1942

 

ECSTATIC POETRY written by Sissy Doutsiou

Saturday, January 5, 2008
Η γιορτή του ενστίκτου

 

 

Σμαραγδότιμοι σοδομιστές

Όλα τους τα βίτσια ακατάληπτα

Κανείς δεν τους αναγνωρίζει

Κανείς δεν αναγνωρίζει το σαδιστικό τους βλέμμα

Ντύνουνε τις γυναίκες τους

με πρόστυχα πουτανιάρικα κιλοτάκια.

Οι φαντασιώσεις τους

δεν είναι καθόλου ισχνές.

Κάποιες φορές τίποτα δεν είναι τσάμπα

Όλα πληρώνονται

Μια πίπα , διπλό γαμήσι , μαστίγωμα

300 ευρώ την ώρα

Ντύσε με

στολισέ με σαν ξεκολιάρα και πάρε με...

Δεν αποδεσμεύομαι

από τις υποχρεώσεις της ερωμένης σου.

Η ονειρεμένη σου μοίαζει με άγρια γιογκίνι

που ψιθυρίζει

ταντρικές μάντρες

με συνοδία τυμπάνων

και ωδές μοναχών.

Η αγρία γιογκίνι που ψαχνείς

είναι τη μια στιγμή ζωντανή

την αλλή πεθαμένη

Ήτανε φωτεινή , εκθαμπωτική ,

γεμάτη ζουμιά στα μπούτια της ,

τα μάτια της αναποδογυρισμένα

από την ηδονή που της πρόσφερες ,

το κορμί της κόκκινο , ερεθισμένο ,

σημαδεμένο.

Ήτανε υποχρεωμένη να είναι υπάκουη ,

πρόθυμη και υπάκουη.

Έσβησε , στέγνωσε , στέρεψε ,

μιζέριασε μέσα στο υπέροχο ονειρό σου.

Ρυτίδιασαν οι απολαύσεις της

Οι απολαύσεις της ρυτίδιασαν.

Η γυμνή ωμότητα του ενστίκτου.

Μια αγριεμένη νύμφη των υποχθόνιων νυκτελίων.

Όλοι μεθυσμένοι , εκστασιασμένοι ,

μανιασμένοι με λύσσα

από τα ψυχεδελικά ποτά

της γιορτής του ενστίκτου.

Γιορτάζει η καλοσύνη απόψε

Γιορτάζει ο έρωτας

Γιορτάζει η αγάπη

Γιορτάζει ο αυθορμητισμός

Γιορτάζουν τα βαθιά ένστικτά μας απόψε

Γιορτάζει ο πόθος , η κάβλα , η τρέλα

Γιορτάζουν οι αφροί

που ξεχυλίζουν απ’ όλο μου το κορμί

Γιορτάζουν οι αφρισμένες μου επιθυμίες

γεμάτες κάβλα.

Γιορτάζουν τα βαθιά ένστικτά μας απόψε

Γιορτάζει η λύσσα μας για ελευθερία

Όλοι χορεύουν στο ρυθμό της μέθης τους

Φιλιούται , αγκίζονται , χαιδεύονται .

Στη μέση είναι ο βώμος τους

Ο καθένας εχει στάξει μια σταγόνα αίμα

Έχουν θυσιάσει ένα θέλω τους

Όλοι μαζί ολόγυμνοι

Ο ένας γλύφει τον άλλον

Αχ, πόσο θέλω να σφίξω τα στήθη σου

Να πιπιλίσω τις ρόγες σου

Να πιάσω μέσα στη χούφτα μου το μουνί σου

Σήμερα γιορτάζουν τα βαθιά ενστιτά μας.

ECSTATIC POETRY: Η γιορτή του ενστίκτου

 

Είναι πάρα πολύ όμορφα τα τελευταία posts σου εδώ thomaspolygono. Σε ευχαριστώ πολύ.

 

Goethe

Was ich besitze, seh ich wie im Weiten,
Und was verschwand, wird mir zu Wirklichkeiten.

 

Όσο μεγαλώνω (*) και σκέφτομαι πράγματα και καταστάσεις που βίωσα στο παρελθόν και επίσης κρίνω τις επιλογές που έκανα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, κάτι τέτοιες αναφορές όπως η παραπάνω από τον Goethe, με κάνουν σοφότερο. Ευχαριστώ που μου την θύμησες.

(*) Νομίζω ισχύει και για άλλους που νιώθουν το ίδιο.

 

Απάντηση: Syrah's corner

Έλα, έβγα τώρα απ' την παλιά σου θήκη,
αγνό, κρυστάλλινο ποτήρι! Σ' έχω αφήκει
λησμονημένο αυτού χρόνια πολλά!
Πώς στων προγόνων τις γιορτές λαμποκοπούσες
κι από χέρι σε χέρι ως γύριζες σκορπούσες
στους σοβαρούς τους καλεσμένους τη χαρά!
Τα τεχνικά στορίσματά σου τα λαμπρά,
το χρέος: σ' αυτά καθένας να ταιριάζει
ρίμες και μονορούφι να σε αδειάζει,
τόσες νυχτιές θυμούν της νιότης μια φορά.
Τώρα δεν έχω να σε δώσω πίσω
στον πλαγινό ή να δείξω πνεύμα για να υμνήσω
την τέχνη σου: Να εδώ ένα υγρό που ευθύς μεθά,
σ' έχει με κύμα μελανό ξεχειλισμένο.
Αυτό που ετοίμασα, που το 'χω διαλεγμένο,
στερνό ποτήρι, αδειάζω μ' όλη την καρδιά,
χαιρετισμό προς την αυγή υψωμένο!


Faust

 

Απάντηση: Goethe

Σε παρακαλώ Syrah γίνεται να μεταφράσεις το κείμενο αυτό; Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων.