Η μοναξιά του σκλάβου στην σχέση Κυριαρχίας / υποταγής

[...] αυτών που ζουν κάτω απ' τα φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα. Είναι οι ονειροπόλοι. Παραδείγματος χάριν, ο Φραντς. Αν έφτασε ως τα σύνορα της Καμπότζης, αυτό έγινε αποκλειστικά εξαιτίας της Σαμπίνας. Το λεωφορείο χοροπηδάει πάνω στον ταϊλανδέζικο δρόμο κι αισθάνεται απάνω του σταθερό το βλέμμα της.

Milan Kundera (1983), Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι​

Δανείστηκα αυτή τη φράση για να ξεκινήσω την εισήγησή μου σε ένα πολύ ευαίσθητο, πιστεύω, θέμα. Αυτό, που αφορά στην ανάγκη του υποτακτικού μέλους για ετεροπροσδιορισμό και το πώς αυτή σε συνδυασμό με έναν κυρίαρχο με μέτρια βούληση μπορεί να το οδηγήσει έναν φαύλο κύκλο προβολής και ετεροπροσδιορισμού, από τον οποίο δεν θα αποκομίσει τίποτα περισσότερο από απέραντη, υποθέτω, μοναξιά.


Περί ετεροπροσδιορισμού
Ξεκινώ από τη βασική υπόθεση πως το υποτακτικό μέλος (εδώ το "s") έχει ανάγκη να ετεροπροσδιοριστεί. Παρατηρώ πρόσφατα αναρτημένα νήματα με θέματα που αφορούν στο κατά πόσο το s έχει ζητούμενα από μία σχέση και αν ή σε ποιο βαθμό αυτά συμπίπτουν με εκείνα του κυρίαρχου μέλους, αλλά και θέματα που αφορούν στο κατά πόσο είναι δέον ένα s να ετεροπροσδιορίζεται, υιοθετώντας συμπεριφορικά, ιδιοσυγκρασιακά, αξιακά ή άλλα στοιχεία του κυρίαρχου μέλους, αν αυτό συνιστά χαμαιλεοντισμό και ένδειξη ανεπαρκούς αναπτυγμένης προσωπικότητας ή αν είναι μια υγιής έκφραση υποτακτικότητας. Δεν διανοούμαι ένα s που δεν έχει ανάγκη να ετεροπροσδιοριστεί. Αν το ζητούμενό του ήταν να εμφυσήσει τις ιδέες, αξίες, αντιλήψεις, πεποιθήσεις του, ήγουν να επεκτείνει το πεδίο ελέγχου του (όταν εμφυσώ σε κάποιον τις ιδέες μου ουσιαστικά τον ανάγω τρόπο τινά σε προέκταση του εαυτού μου) δεν θα ήταν s, αλλά μάλλον κυριαρχικών τάσεων. Αν το ζητούμενό του ήταν η εκατέρωθεν αποδοχή των ιδιοσυγκρασιακών και συμπεριφορικών στοιχείων και η παραίτηση από κάθε προσπάθεια επιρροής (επιβολής), τότε δεν θα ήταν s, αλλά ένας άνθρωπος που επιδιώκει μία ισότιμη σχέση. Το s μπαίνει στη σχέση για να παραδοθεί. Αν έχει αυτοσεβασμό, θα εμπλακεί σε μία σχέση όπου θα προηγηθούν της παραίτησης οι σχετικές μάχες. Ο αυτοσεβασμός δεν έγκειται ασφαλώς στην επιδίωξη μίας στημένης μάχης (τουναντίον, τα s που προσπαθούν κραυγαλέα να πείσουν ότι "δαγκώνουν" αυτογελοιοποιούνται στα μάτια των νοήμωνων με τον πλέον θλιβερό τρόπο), αλλά στην ικανότητα προσέγγισης κυρίαρχων που έχουν όχι μόνο την πρόθεση αλλά και την ικανότητα να κερδίσουν μία όχι στημένη μάχη. Δεν θα επιμείνω περαιτέρω στο να υποστηρίξω την ορθότητα της θεμελιώδους για το παρόν νήμα υπόθεσής μου, για τον απλό λόγο πως όσοι δεν συμμερίζονται αυτή τη σκέψη δεν έχουν ούτως ή άλλως λόγο να συνεχίσουν να διαβάζουν αυτό το νήμα.


Περί προβολής
Τα s που δεν υπήρξαν ποτέ σε μία συνειδητά δομημένη σχέση, και που δεν είχαν την πολυτέλεια να συνυπάρξουν με κάποιον που όχι απλώς γνωρίζει τί θέλει αλλά τους το επικοινωνεί και με σαφήνεια, στην προσπάθειά τους να είναι θελκτικά ως υποψήφια slaves προχωρούν στη διαδικασία να ψυχανεμίζονται τις επιθυμίες των κυρίαρχων. Έτσι πλάθονται μύθοι αναφορικά με το σωστό σκλάβο, ο οποίος πρέπει να τρώει με το στανιό από το πάτωμα ή να μιλάει στον πληθυντικό. Εντελώς άστοχες προσπάθειες να οριστεί ο τέλειος σκλάβος όχι συναρτήσει των επιθυμιών του κυρίαρχου αλλά ως αυθύπαρκτη οντότητα. (Τίνος σκλάβος είναι ο τέλειος -κατά την άποψη του ίδιου του s- σκλάβος; Μήπως το ίδιο το s όρισε νωρίτερα και τον τέλειο αφέντη 
Το s που δεν υπήρξε ποτέ σε μία M/s σχέση, όχι όπως τη φαντασιώθηκε, αλλά όπως αυτή προέκυψε μέσα από τη δυναμική που αναδύθηκε μεταξύ του ίδιου και του αφέντη του, έχει από την άλλη πλευρά τη δυνατότητα να την ονειρεύεται όπως επιθυμεί. Στο δικό του μυαλό, ο αφέντης του απαιτεί από αυτό υπηρεσίες που το ίδιο εκ των προτέρων επιθυμεί να προσφέρει. Αυτό γίνεται ευκολότερα αντιληπτό εκεί όπου εμφιλοχωρεί ο φετιχισμός: αρκεί να σκεφτεί κανείς τη διαφορά μεταξύ του ποδολάγνου που φαντασιώνεται ότι η κυρία του τον προστάζει να της φιλήσει τα πόδια, και του υποτακτικού που μέσα από μία M/s σχέση έχει μάθει να αγαπάει και να φροντίζει το σώμα του κυρίου του και που έχει πλέον υιοθετήσει αυτή τη χειρονομία ως έκφραση φροντίδας (και δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις εκπαίδευσης βασισμένης στις αρχές του συμπεριφορισμού).


Περί του ατέρμονος βρόχου
Το να επιδιώκεται ετεροπροσδιορισμός όταν δεν υπάρχουν ικανά ερεθίσματα (δεν υπάρχει βιωματική αντίληψη του M/s, δεν υπάρχει ο αφέντης που εκπέμπει) είναι κάτι που οδηγεί αναπόφευκτα ξανά εντός του s. Το s βάζει στο στόμα του δυνητικού αφέντη τις προσταγές που επιθυμεί να ακούσει, και τις εκτελεί. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτό είναι ένα είδος αυνανισμού σε BDSMική βάση. Θα μπορούσε ωσαύτως να ειπωθεί ότι αυτή η ικανότητα του s να αυθυποβάλλεται στις φαντασιώσεις του και να αυτοκινητροδοτείται εσωτερικά, στο βαθμό που δεν προσκρούει στην κυνική πραγματικότητα που του επιβάλλει η ευφυία του, του δίνει τη δυνατότητα να αντίλησει μεγάλη ηδονή. Θα μπορούσε να ειπωθεί και ότι αυτός ο κύκλος (προβολή των επιθυμιών στις διαταγές/επιθυμίες του ανύπαρκτου αφέντη, εκτέλεση των διαταγών αυτών κ.ο.κ.) το οδηγεί σε μία μοναξιά που του στερεί και τη δυνατότητα μίας ουσιαστικής επικοινωνίας και συνύπαρξης (δεν μπορεί να συνάψει μία Μ/s σχέση αν δεν παραιτηθεί προηγουμένως από την επιδίωξη της δημιουργίας της M/s σχέσης που το ίδιο έχει κατά νου, για τον απλό λόγο πως η ίδια η φύση αυτής της σχέσης αντιτίθεται στις όποιες δικές του επιθυμίες να την ορίσει και να την επιβάλλει). Θα μπορούσε ίσως να ειπωθεί ότι μία τέτοια αντικοινωνική, αντιεπικοινωνιακή, εσωστρεφής και μοναχική προσέγγιση του σχετίζεσθαι μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε διασχιστικές διαταραχές.


Περί κυρίαρχου με μέτρια βούληση
Σε αυτό το poll https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t22233/ είχα ψηφίσει την ισχυρή θεληση του κυρίαρχου μέλους, ως το σημαντικότερο συστατικό μίας M/s σχέσης. Τούτο επειδή χωρίς αυτή δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί μία M/s σχέση. Αν η σχέση αυτή δεν είναι αιτιατό της ισχυρής θέλησης του Μ (να επεκτείνει το πεδίο κυριαρχίας του, ήτοι να εμφυσήσει ιδέες, αρχές, επιθυμίες), παρά είναι απόρροια συγκυριακών παραγόντων, τότε φρονώ πως δεν έχουν άδικο όσοι διατείνονται πως η πλήξη μπορεί να είναι ως και θανάσιμη. Έχω γνωρίσει Μ που στο δεκάωρο (ίσως και εντεκάωρο) rendez-vous μας είχε το ένα του αυτί στη σκλάβα του. Έχω γνωρίσει όμως και άλλους που βαπτίζουν slaves όλα τα s με τα οποία έχουν κάνει δύο - τρία sessions και με τα οποία διατηρούν μία υποτυπώδη επαφή επικοινωνώντας τους κάποιες εντολές του είδους "Κάθε βράδυ να μου στέλνεις ένα email 500 λέξεων, όπου θα μου περιγράφεις λεπτομερώς τί διαδραματίστηκε μέσα στην ημέρα σου." Στοιχηματίζω πως το mailbox τους γεμίζει με άχρηστες γι αυτούς πληφορορίες, και το αδειάζουν χωρίς να διαβάσουν τίποτα. Ίσως διαβάζουν ολίγα μηνύματα διαγωνίως, ούτως ώστε να δείχνουν πού και πού ότι δεν είναι παντελώς αδιάβαστοι. Η εμμονή στην πεποίθηση πως τα περισσότερα s δεν αναζητούν εκείνον στον οποίο θα παραδώσουν τον έλεγχο του εαυτού τους (μιας και δεν τον έχουν), αλλά εκείνον που θα αναλάβει να τα βοηθήσει να ανακτήσουν τον έλεγχο, είναι ενίοτε πολύ εξυπηρετική, για όσους δεν επιθυμούν να θυμούνται ότι οι περισσότεροι φερόμενοι ως Μ δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τον έλεγχο. Δεν επιθυμούν να τον διαχειριστούν, ορθότερα, δεν έχουν καμία διάθεση να παρακολουθούν τα (όχι λίγα) "slaves" τους ενώ αυτά πηγαίνουν στο γραφείο, διαπληκτίζονται με συναδέλφους και ζητούν από τον κυρίαρχο να τους αναγνωρίσει το δίκιο τους, επιστρέφουν, πλένονται, ζητούν άδεια να βγουν έξω με τους φίλους τους, ζητούν προσοχή, ζητούν χώρο και χρόνο, ζητούν όρια και περιορισμούς προκειμένου να επιβεβαιώσουν (για πολλοστή ή ίσως και κουραστική φορά) ότι είναι αποδεκτά εφόσον κινούνται εντός των ορίων αυτών, ζητούν να τιμωρηθούν, ζητούν επιείκια, ζητούν να βοηθηθούν να αυτο-ψυχαναληθούν, ζητούν άδεια να πάνε στην τουαλέτα και ζητούν να συζητήσουν αναφορικά με το γιατί σήμερα τα ούρα τους είναι ελαφρώς ροζ. Ενέχει φοβερή δουλειά η ανάληψη ενός σκλάβου. Απαιτεί έναν άνθρωπο σκυμμένο πάνω από το s 24/7, προσηλωμένο στο στόχο του, με τα αισθητήριά του σε εγρήγορση και με προσωπικές σπονδές (με πρώτη και σημαντικότερη την παραίτηση από την επιδίωξη της τέλειας σχέσης με τον τέλειο σκλάβο). Χωρίς να παραβλέπεται το ότι η έννοια του σκλάβου είναι συνυφασμένη με την έννοια της παροχής υπηρεσιών (όσο και αν αυτό ενοχλεί τα s που δεν επιθυμούν να είναι s), πρέπει να ομολογήσω ότι η πραγματική χαρά του να έχεις σκλάβο, είναι όλη αυτή η διαδικασία εκπαίδευσης και διατήρησής του, που εφόσον υπάρχει εκατέρωθεν ζωηρό ενδιαφέρον, δεν τελειώνει ποτέ. Εντούτοις, αρκετοί δυσκολεύονται να αντιληφθούν πως ακόμη και μία ασήμαντη εντολή για αίτηση άδειας πριν από κάποια δραστηριότητα του s, τους "δένει" πάνω στο s 24/7 (όταν λέω πως θέλω να ζητάς την άδειά μου πριν πας να ουρήσεις, σημαίνει ότι θα είμαι 24/7 διαθέσιμος σε κάποιο κανάλι επικοινωνίας, ούτως ώστε να δω το αίτημά σου και να σου απαντήσω). Ουδέποτε ο έλεγχος αποσυνδέθηκε από την ευθύνη.


ΥΓ. Η Σαμπίνα δεν έστειλε ποτέ το Φραντς στην Καμπότζη.

 

Πολύ καλό το νήμα, Syrah. Περιμένω τοποθετήσεις των Μ αλλά και των s, με μεγάλο ενδιαφέρον.

Οι απόψεις σου περί M/s ουσιαστικά με βρίσκουν σύμφωνη, αν θυμάσαι και από την σχετική συζήτηση που είχαμε πρόσφατα, επί του ίδιου θέματος.

Πιστεύω ότι το M/s είναι ανέφικτο ως περιστασιακή ενασχόληση. Ο Μ που είναι πράγματι Μ, όντως έχει το αυτί του στη σκλάβα του, 24/7. Διότι είναι Μ, πάνω απ' όλα. Οι υπόλοιπες πτυχές της ζωής του, έπονται. Έτσι το κάνει και το s, σε διαβεβαιώ.

Θά ήθελα να προσθέσω ότι το βάρος της ευθύνης μίας τέτοιας σχέσης - εκατέρωθεν, διότι και το s κουβαλάει τις δικές του ευθύνες συμμετοχής σε μία τέτοια σχέση - απαιτεί όχι μόνο πολύ γερά κότσια, αλλά και κάποιες προϋποθέσεις που άπτονται των συγκεκριμένων δεδομένων της ζωής του καθενός.

Αν μου επιτρέπεις μία μικρή υποσημείωση στο θέμα, θα ήθελα να αναφερθώ συντόμως στον όρο "καταβύθιση", ο οποίος χρησιμοποιείται συχνά σε συνάρτηση με ένα s σε μακρόχρονη M/s σχέση. Ο όρος είναι ορθός, αν και δύσκολα γίνεται κατανοητός στους μη μετέχοντες. Συχνά, αυτή η καταβύθιση είναι τόσο μεγάλη, που απαιτούνται διορθωτικές κινήσεις από τον Μ, για την μερική - αν και ασφαλώς παροδική, ειδάλλως το M/s δεν έχει νόημα - άρση της, έτσι ώστε να μπορεί το s να επιβιώσει στο ευρύτερο περιβάλλον του. Η άρση της καταβύθισης έχει τρομακτικά αρνητικές επιπτώσεις σε ένα s - είναι σαν να του κόβουνε την πρέζα - αλλά είναι ενίοτε απαραίτητη, εάν και εφόσον το s είναι αναγκασμένο να ζει και να λειτουργεί στο ευρύτερο περιβάλλον. Επιτυγχάνεται δε, με την άρση του 24/7 ελέγχου.

 

“ Σκεφτόταν συνέχεια τη Σαμπίνα κι αισθανόταν απάνω του το επίμονο βλέμμα της κάτω απ' το οποίο πάντοτε άρχιζε ν' αμφιβάλλει για τον εαυτό του, γιατί δεν ήξερε τι πραγματικά σκεφτόταν η Σαμπίνα. Κι αυτή τη φορά ακόμα αυτό το βλέμμα του προκαλούσε σύγχυση. Μήπως τον κοροιδεύει; Μήπως βρίσκει ηλίθια την λατρεία του; [...] Αν είχε κάνει το ταξίδι αυτό, ήταν για να καταλάβει επιτέλους ότι η αληθινή του ζωή, η μόνη πραγματική του ζωή, δεν ήσαν ούτε οι διαδηλώσεις, ούτε η Σαμπίνα, αλλα η φοιτήτρια του με τα γυαλιά! Αν είχε κάνει το ταξίδι αυτό, ήταν για να πεισθεί οτί η πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω απ' το όνειρο, πολύ παραπάνω απ΄το όνειρο."

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Δείξε μου έναν s, ομορφιά μου.

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Αυθόρμητες σκέψεις που μου δημιουργεί το νήμα σου συντρόφισσα.
Με αποπροσανατολίζει τόσο η υπερ-αναλυτικότητά σου
όσο τουλάχιστον και το avatar σου.
Δε μπορώ προσωπικά να κατανοήσω πως είναι δυνατόν
ένας Κ να μπορέσει να εφαρμόσει την Κυριαρχία του
μέσα από τέτοιους ατελείωτους δαιδάλους σκέψης και διύλισης,
όπου η κάθε του κίνηση, ιδέα, αίσθηση μικροσκοπείται
σε βαθμό κακουργήματος.
Όπως αντίστοιχα δεν μπορώ να αντιληφθώ τη σημειολογία της επιλογής
ενός θηλυκού Κ να προβάλει το φετίχ του από την οπίσθια όψη του
και όχι από την εμπρόσθια, που είναι και το σημείο υποδοχής
της υποτακτικότητας, με δεδομένο ότι τα ψηλά τακούνια
εφευρέθηκαν για να υποδαυλίζουν το αβέβαιο και ασταθές γυναικείο βήμα
αποσκοπώντας στην ενεργοποίηση των προστατευτικών ενστίκτων των αρσενικών.

Επί της ουσίας προς το παρόν καταθέτω μόνο την προσωπική Μου άποψη
ότι ο ετεροκαθορισμός είναι αμοιβαίος στην M/s σχέση και διαδικασία
και πλανάται όποιος θεωρεί πως είναι μονοσήμαντος,
με φορά αυστηρά από το Μ στο s.

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Kαλησπέρα σε όλους και όλες

Πολύ καλό νήμα Syrah.

Oντως το θέμα που πραγματεύεσαι είναι ευαίσθητο.

Επέτρεψε μου (λόγω χρόνου) να σταθώ μόνο σε 3 από τα πολλά ενδιαφέροντα σημεία που θίγεις

Κατά την γνώμη μου άνθρωπος με μέτρια βούληση δεν είναι Κυρίαρχος.

Και πάλι, άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τον έλεγχο δεν είναι M.

Eδώ το θέμα έχει αρκετά οπτικά πεδία με τα οποία μπορεί να το προσεγγίσει κανείς, (τα οποία χρειάζονται συζήτηση) αλλά θα σταθώ στο εξής. Αυτό που εκλαμβάνεται κάποιες φορές ως μη επιθυμία του Κ να διαχειριστεί τον έλεγχο στο επιθυμητό και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ σημείο μιας τέτοιας σχέσης, μπορεί να είναι "απλά" μια από τις μεθόδους του Κ να εκπαιδεύσει την s στην αρετή της υπομονής. Επίσης απαραίτητη.

Προσυπογράφω τα παρακάτω
Αν το ζητούμενό του ήταν η εκατέρωθεν αποδοχή των ιδιοσυγκρασιακών και συμπεριφορικών στοιχείων και η παραίτηση από κάθε προσπάθεια επιρροής (επιβολής), τότε δεν θα ήταν s, αλλά ένας άνθρωπος που επιδιώκει μία ισότιμη σχέση. Το s μπαίνει στη σχέση για να παραδοθεί. Αν έχει αυτοσεβασμό, θα εμπλακεί σε μία σχέση όπου θα προηγηθούν της παραίτησης οι σχετικές μάχες. Ο αυτοσεβασμός δεν έγκειται ασφαλώς στην επιδίωξη μίας στημένης μάχης (τουναντίον, τα s που προσπαθούν κραυγαλέα να πείσουν ότι "δαγκώνουν" αυτογελοιοποιούνται στα μάτια των νοήμωνων με τον πλέον θλιβερό τρόπο), αλλά στην ικανότητα προσέγγισης κυρίαρχων που έχουν όχι μόνο την πρόθεση αλλά και την ικανότητα να κερδίσουν μία όχι στημένη μάχη.

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

και γω θα προσυπογραψω το παραπανω.
Επισης δεν θεωρω απιθανο να μην εχει καμμια ορεξη το s να εμφυσηθει με ιδεες,αξιες,πεποιθησεις,αντιληψεις του M ειδικα σε πεδια που δεν απτονται της σχεσης (παρα μονο εμμεσα ισως) καθ' οτι μια χαρα τα εχει προσδιορισει μονο του.

 

Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Σας ευχαριστώ όλους για τις τοποθετήσεις σας, καθώς επίσης και την ariadni για την ανάρτηση περαιτέρω αποσπάσματος από το βιβλίο, το οποίο επίσης έχει άμεση συνάφεια με το θέμα.

Θα μπορούσες να δώσεις ένα ή δύο παραδείγματα καταβύθισης;

Εκτιμώ ότι έχω σκιαγραφήσει πολύ χονδρικά έναν τύπο s μέσα από τις αιτιάσεις του, όπως αυτές περιγραφονται στην τελευταία παράγραφο του αρχικού post. Ίσως δεν έχω όμως καταλάβει την ερώτησή σου. Αν διευκρινίσεις δεσμεύομαι να επανέλθω.

Δεν παρουσιάζει το θέμα ιδιαίτερη πολυπλοκότητα: ένας άνθρωπος με αποσαφηνισμένες εντός του κυριαρχικές τάσεις, καλλιεργεί τις ικανότητές του ούτως ώστε να εδραιώσει την κυριαρχία του επί του επιθυμητού s. Το κυνήγι του s δεν είναι μόνο διασκεδαστικό, απαιτεί και συγκεκριμένες δράσεις, άρα και ικανότητες. Εκτιμώ πως η αναλυτικότητα, η μεθοδικότητα, η επιμονή, η παρατηρητικότητα και η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης είναι κάποιες από αυτές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αμφισβητώ το ότι υπάρχουν τόσοι τρόποι κυριαρχίας όσοι και κυρίαρχοι.

Εννοείς ότι ο Μaster καθορίζεται ως τέτοιος συναρτήσει ενός slave ή ότι οι επιθυμίες του Master καθορίζονται από την προσφορά του slave; Αν εννοείς το πρώτο, γίνεσαι κατανοητός απόλυτα. Αν εννοείς το δεύτερο, θα παρακαλούσα για κάποια περαιτέρω τεκμηρίωση της θέσης σου.

Συμφωνώ 100%, εντούτοις αυτό αφορά στον προσωπικό μου (και σου, προφανώς) ορισμό του κυρίαρχου.

Ανάμεσα από την πλήρη αλλοτροίωση και την διακριτή διαχωριστική γραμμή του s από το M δεν υπάρχουν πιθανά στάδια; Στην πρώτη περίπτωση αναφέρεσαι σε έναν χαμαιλέοντα εμφανώς στερούμενο ολοκληρωμένης προσωπικότητας (για την οποία απαιτείται από ένα σημείο και έπειτα εξατομίκευση) και στη δεύτερη αναφέρεσαι σε έναν άνθρωπο ο οποίος αποκλείει κάθε ενδεχόμενο μεταβολής/προσαρμογής/σύγκλισης. Συνήθως οι M/s σχέσεις είναι πολυπλοκότερες από το δούναι/λαβείν μεταξύ δύο ανθρώπων που επιθυμούν να προσφέρουν/λάβουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.

 

"Yπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί για μας,και τη μαρτυρία του οποίου όλοι περιμένουμε.Μέσα στην άβουλη άγνοια μας,βιαζόμαστε να ακούσουμε ιστορίες για περασμένες ανθρώπινες ζωές,για νέες ανθρώπινες ζωές,για επινοημένες ανθρώπινες ζωές,λαχταρώντας για κάτι που θα μας βοηθήσει στην αναμονή της της αναπάντητης περιέργειας μας.Γνωρίζουμε ότι είμαστε εξηγήσιμοι αλλά μη εξηγημένοι.Πολλά από τα λιγότερο σημαντικά πράγματα που μας αφορούν έχουν ήδη λεχθεί,όμως τα ουσιαστικά πράγματα παραμένουν ανείπωτα και τίποτα δεν μπορεί να καλύψει την έλλειψη τους.Οτιδήποτε μαθαίνουμε γι΄ αυτό που δεν είμαστε,αλλά μπορούμε να το κατανοήσουμε επειδή είναι μέρος του κόσμου μας,αφήνει ανεπηρέαστη ετούτη την κενότητα.Ωσότου η ιστορία για τον ελλείποντα εαυτό μας ειπωθεί,ότι και να λεχθεί θα είναι ανεπαρκές-θα συνεχίσουμε,σιωπηλά,να το επιθυμούμε."

Οι έξι πρώτες θέσεις του "The Telling"(Θέση No 01)-Laura(Riding)Jackson
Μτφρ:Χρήστος Χρυσόπουλος

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Αν θες να μου υποδειξεις που με αφορα η πρωτη περιπτωση,του χαμαιλεοντα,θα με βοηθουσες να σε βρω γιατι ομολογω,εδω,σ'εχασα.
Στην δευτερη ,που οντως αναφερομαι,δεν αναφερομαι ουτε ρητα ,ουτε υπορρητα σε καποιον που αποκλειει καθε ενδεχομενο μεταβολης,αναφερομαι σε καποιον που δεν θελει να εμφυσηθει απο νεες ιδεες και αξιες.Υπαρχει διαφορα. Εμφυσω σε καποιον τις αντιληψεις μου,σημαινει οτι τις μεταβιβαζω αυτουσιες,ως εχουν,χωρις συγκερασμο με τις αντιστοιχες του ...εμφυσουμενου.
Ενας s λοιπον ,μπορει να ειναι καλλιστα αυτοπροσδιορισμενος πολιτικα ,ας πουμε,χωρις να εχει καμμια αναγκη να εμφυσηθει απο τις αντιθετες αποψεις του Κ .Αυτο δεν σημαινει ο,τι δεν μπορει να συζητησει,η να επηρεασθει απο αυτον φυσικα,οχι ομως με ορους και σε επιπεδο M/s, αλλα απολυτως ισοτιμα.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Το δεύτερο πρόσωπο ενικού χρησιμοποιήθηκε για αμεσότητα. Δεν κάνω προσωπικές αναφορές.

Φρονώ πως δεν υπάρχει διαφορά. Αν αποκλείω το ενδεχόμενο να υιοθετήσω νέες ιδέες ή αντιλήψεις, τότε αποκλείω το ενδεχόμενο να αλλάξω (προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο). Αν δεν γίνεται λόγος για εκπαίδευση βασισμένη στο συμπεριφορισμό (αλλάζω ένα συμπεριφορικό στοιχείο έως ώτου αυτό μου γίνεται βίωμα και εκ των υστέρων ξεκινώ να νοηματοδοτήσω την αλλαγή της συμπεριφοράς αναζητώντας τα αίτιά της εντός μου), τότε η συμπεριφορική μεταβολή είναι δεν είναι παρά ένα αιτιατό της ιδιοσυγκρασιακής μεταβολής. Προφανώς έχει υποτεθεί ότι το εξωτερικό περιβάλλον παραμένει αμετάβλητο, όσο αυτό μπορεί να επιτευχθεί.

Αν μου επιτρέπεις, ο ανωτέρω ορισμός είναι εν πολλοίς αυθαίρετος. Εμφυσώ σημαίνει εμπνέω, ενσταλάζω, καλλιεργώ κάτι εντός κάποιου. Αν θέλεις να αποδώσεις την έννοιά του συναρτήσει του ρήματος μεταδίδω, θα πρέπει να κάνεις μία περίφραση, του τύπου "μεταδίδω σε κάποιον κάτι, ενώ προηγουμένως γεννήθηκε -ή συνέβαλα ώστε να γεννηθεί- εντός του η επιθυμία να το λάβει". Κοντολογίς το κάτι δεν επιβάλλεται έξωθεν, αλλά προηγείται μία εσωτερική διαδικασία που θα επιτρέψει αυτό το κάτι να γίνει δεκτό.

Διανοείσαι τη συμβατότητα μεταξύ ενός κυρίαρχου φίλα προσκείμενου σε απολυταρχικά καθεστώτα, υπέρμαχο του παρεμβατισμού, με την πειθαρχία υψηλά στην κλίμακα αξιών του και έναν σκλάβο υπέρ του αναρχοφιλελευθερισμού; Το ίδιο θα σου έγραφα και για έναν κυρίαρχο άθεο, ζηλωτή του λιμπερτινισμού και του αξιολογικού μηδενισμού ή και σαδιστή, και έναν σκλάβο βαθύτατα ένθεο, μοραλιστή ή και θρησκόληπτο. Πεποιθήσεις όπως οι πολιτικές και οι θρησκευτικές είναι σοβαρότατα κριτήρια συμβατότητας, και όχι μόνο στις M/s σχέσεις.

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Καλησπέρα
Η συζήτηση στο παράδειγμα που αναφέρεις, μπορεί να είναι ατέρμονη, εντούτοις προς χάρη της θα σταθώ σε αυτό τεντώνοντας το.
Ο Κ πολιτικά είναι μέλος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και η s είναι μέλος του Ανίερου Διαβολικού μετώπου
ή
Ο Κ είναι μέλος της χρυσής αυγής και η s ανήκει στη ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά)

Μπορούν να συζητήσουν πιστεύεις για τις Πολιτικές τους απόψεις οι συγκεκριμένοι? Και αν ναι με βάση ποιό πρίσμα και από ποιόν καθορισμένο?

Η Syrah έγραψε μια φράση, στην οποία μάλλον δεν έδωσες σημασία ή διαφωνείς με αυτή, αλλά φρονώ πως είναι καίριο σημείο του νήματος.

Αν δεν σταθούμε στις ανοησίες του τύπου σε αφήνω νηστική και χωρίς νερό για τιμωρία (!), και τις λοιπές παπαρολογίες που διαδραματίζονται σε κάποια "ξευγάρια" του χώρου, μεταξύ ενός Κ και μιας s ΔΕΝ υπάρχει τίποτα ισότιμο.
Καμία s δεν θέλει και δεν αποζητά ισοτιμία όταν είναι στα χέρια ενός ικανού, δίκαιου, ώριμου και λογικού-μυαλωμένου... Κ
Και κανένας τέτοιος Κ δεν δίνει ισοτιμία στην s του.

Τόσο απλό είναι.