Η μοναξιά του σκλάβου στην σχέση Κυριαρχίας / υποταγής

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Syrah οσοι ειχαν διαθεση να καταλαβουν , καταλαβαν ....
καληνυκτα γλυκεια μου  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Σε αυτο θα συμφωνησω.Ειναι μια γενικη αρχη εξ αλλου , που ισχυει οχι μονο σε ατομικο αλλα -κυριως-σε κοινωνικο επιπεδο.Ο μακαριτης ο Αλτουσερ θα χαιροταν να κουβεντιασει μαζι σου φανταζομαι...

ι

Πως να την εστερνιστει; Αφου πασχει!Ολοι τεκμαιρονται να σε αξιολογουν με βαση το δημοσιο πραττειν και λεγειν σου. Εν πασει περιπτωσει δεν ειναι αυτο το θεμα.
Αν η σχεση βασισθει στην "μεταλαμπαδευση" αρχων,φοβουμαι πως τα υ θα πρεπει να αλιευουν τα Κ μεσα απο ενα περιορισμενο συνολο διανοητων,φιλοσοφων η/και μελων της ΜΕΝΣΑ... Απο αυτη τη σκοπια βεβαιως,βολευει αφανταστα τα Κ να θεωρουν αξιωματικα τα υ ετεροπροσδιοριμενα η καλυτερα ετεροπροσδιοριστεα...

Αχ βρε Syrah ,αχ βρε Syrah...
Γιατι πιανεσαι απο το πολιτικο παραδειγμα;(λαθος εικασια εκανες,ειρησθω εν παροδω ,αλλα δεν εχει σημασια) Γιατι αγνοησες το θρησκευτικο;
Νομιζω πως εχεις αντιληφθει τι ακριβως θελω να πω.Επαναλαμβανω:
Ενα υ μπορει καλλιστα να εχει συγκροτημενες,κατασταλαγμενες αποψεις πανω σε ενα η περισσοτερα θεματα , διαφορετικες απο το Κ Η σχεση μπορει να λειτουργησει θαυμασια στο βαθμο που αυτες οι διαφορετικες αντιληψεις δεν επηρεαζουν την λειτουργια της ,η που συμφωνειται να μεινουν απ'εξω.
Αυτο σημαινει ομως πως δεν ισχυει ως αξιωμα η προταση " s = ετεροπροσδιορισμενο ατομο".(Ισως να ισχυει ως ευχη ,η ως κριτηριο επιλογης καποιων απο τους Κ,αλλα αυτο εσεις οι Κ να βγειτε και να το δηλωσετε ευθαρσως...)
Σημαινει απο κει και υστερα κι'αλλα πολλα ,που αφηνω προς το παρον.

Μια προσθηκη ακομα,δια την ταξιν:
Ετεροπροσδιοριμενοι λιγο ως πολυ ειμαστε ολοι μας,αφεντικα καο δουλοι...

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Το αντελήφθην ότι αυτή είναι η θέση σου αγαπητέ underherfeet. Εντούτοις, το συγκεκριμένο νήμα, πραγματεύεται το θέμα του υπό την προϋπόθεση της ισχύος της αντίθετης ακριβώς άποψης:

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Βρήκα πιο δημιουργική την ανάπτυξη του συλλογισμού που παρέθεσα από το να σου ζητήσω να κάνεις μια απλή προσθήκη εδώ:
“Αν το ζητούμενό του ήταν να εμφυσήσει τις ιδέες, αξίες, αντιλήψεις, πεποιθήσεις του, ήγουν να επεκτείνει το πεδίο ελέγχου του (όταν εμφυσώ σε κάποιον τις ιδέες μου ουσιαστικά τον ανάγω τρόπο τινά σε προέκταση του εαυτού μου) δεν θα ήταν s, αλλά μάλλον κυριαρχικών τάσεων”,
που να διευκρινίζει ότι αναφέρεσαι μόνο προς τη κατεύθυνση του συντρόφου του s εντός M/s σχέσης.

Αν ο εμπειρότερος εμφυσήσει σε αυτόν που θέτει τον εαυτό του σε σχέση μαθητείας, τις ιδέες, αξίες αντιλήψεις και πεποιθήσεις του, τότε ο πρώτος επεκτείνει το πεδίο ελέγχου του, ανάγει τον δεύτερο σε προέκταση του εαυτού του. Κυριαρχεί σ αυτόν και στη συνέχεια μέσω αυτού.
Σαφέστατα όχι (απαραίτητα) με τη bdsmική έννοια.

Η ανάλυση εδώ του συλλογισμού που οδήγησε στο συμπέρασμα περί ταύτισης ουσιαστικά της υποτακτικής θέσης και ανάπτυξης μέσω μαθητείας, απαντά, διευκρινίζοντας τη συνθήκη με βάση την οποία αφορά, αν αφορά, στα παραδείγματα με τα σχήματα των ιερωμένων και των ψυχολόγων που δόθηκαν από Master DO και dora_salonica.

Το σχήμα είναι μια σκάλα συνεχούς ανόδου που καθόλου δε θίγει “συντεχνιακά δικαιώματα”   status
Μαθητεία (=υποταγή) -> Ανάπτυξη (=κυριαρχία)

Υποστηρίζω ότι το παραπάνω σχήμα είναι γενική αρχή. Ανεξαρτήτως bdsmικού status.

Εννοείται πως αυτή η σκέψη δεν με αφορά.


-----------

Απολύτως σχετικό Sumisa.


------------

Master DO δεν κρίνω θετικά ούτε την εξάρτηση μου από το τσιγάρο ή τον καφέ.
Δεν αλλάζει ούτε χιλιοστό η αρνητική μου αξιολόγηση μιας εξάρτησης, από το αποτέλεσμα που μπόρεσε να καταφέρει κάποιος αφού απαλλάχτηκε απ αυτή ή όσο βρισκόταν μέσα σ αυτήν.
Ασχέτως αν το συνολικό αποτέλεσμα αξιολογείται εντέλει θετικά, εκ των υστέρων δεν μπορεί να αποδειχτεί αν ο ίδιος θα τα είχε καταφέρει καλύτερα ή χειρότερα αν δεν είχε περάσει μέσα και από τη διαδικασία της εξάρτησης και των συνεπειών της.

Y.Γ. Ευχαριστώ για το rep


 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Ναι. Γι'αυτο ακριβως και δεν εχω τοποθετηθει περαιτερω..

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Προτείνω γενικά να κάνουμε μία διάκριση μεταξύ του (Λακανικού) φαντασιακού, του imaginaire δηλαδή, και του φανταστικού, δηλαδή του fantastique.

Άλλο να καβλώνει ένας Κ, για παράδειγμα επειδή έχει πει στην τσούλα του να τσακιστεί να πάει να τον βρει σε ένα εικοσάλεπτο στο σπίτι του και να φοράει την τάπα καθώς θα τρέχει με τα δεκάποντα και το σακίδιο με τα παιχνίδια και άλλο τελείως να καβλώνει επειδή άκουσε βήματα στην εξώπορτά του και σκέπτεται τί ωραία που θα ήταν αν αυτή ήταν μία τσούλα που έτρεχε να τον βρει με την ψυχή στα δόντια και την τάπα από πίσω. Το πρώτο είναι φαντασιακό. Το δεύτερο είναι φανταστικό.

Οι σχέσεις όλες υλοποιούνται σε φαντασιακό επίπεδο και ποτέ σε πραγματικό. Προφανώς, όταν προταγωνιστεί το φανταστικό αντί για το φαντασιακό, τότε δεν υπάρχει σχέση.

Όμως η "καταβύθιση", όπως την αντιλαμβάνεται ο καθείς εκάστοτε καταβυθιζόμενος, είναι μια υπαρκτή κατάσταση, βιώνεται φαντασιακά, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο υπαρκτή και αναγνωρίσιμη, ούτε την εξωπετάει από μία σχέση. Επίσης, η πυκνότητα μίας σχέσης δεν βοηθά να ευδοκιμήσει η όποια καταβύθιση, γιατί παρέχει πολλά περισσότερα ερεθίσματα από όσα μπορεί και αν μπορεί να επεξεργαστεί το καταβυθισμένο υποτακτικό στοιχείο.

Καταλαβαίνω τί εννοείς Syrah και ευχαριστώ για την επεξήγηση.
Το αποκαλώ neediness, άυτό το έλλειμμα ελέγχου εντός της σχέσης. Τελείως διαφορετικό από τη μοναξιά για μένα, η τελευταία προϋποθέτει την γνωστή και γνωστοποιημένη εκατέρωθεν μη σχέση πλέον.

Άλλο πράγμα να αισθάνεται μία υποτακτική έλλειμμα ελέγχου εντός της σχέσης και άλλο τα συναισθήματα που έχει σε σχέση με τις ακάλυπτες ανάγκες της και η μοναξιά, όταν δεν σχετίζεται.

Η γνώμη μου είναι ότι το "πόσος έλεγχος;" σε μία M/s σχέση ώστε να ικανοποιεί και τους δύο, υποθέτωντας εδώ ανάλογο βαθμό εμπειρίας και γνώσης των αναγκών ενός εκάστου των συμμετεχόντων, είναι ένα ζητούμενο που βρίσκεται λίγο λίγο και με δοκιμές, αν ο Κυρίαρχος επιθυμεί να επικοινωνήσει σε αυτό το επίπεδο με το υποτακτικό στοιχείο. Δεν ξέρω, εφόσον είναι γνωστές οι ανάγκες και ώριμα τα μέλη, αν είναι ένα θέμα το οποίο χωρεί συμβιβασμούς. Νομίζω ότι ο καθένας που λέει M/s εννοεί και ένα διαφορετικό μίγμα εσωτερικών αντιλήψεων, πρακτικών και κωδίκων επικοινωνίας έτσι ώστε ναι μεν το πλαίσιο να είναι για όλους παρεμφερές αλλά τα σημεία εντός του πλαισίου για το κάθε ζευγάρι να σχηματίζουν κάτι διαφορετικό, την ίδια τη σχέση.

Τώρα, για να πούμε και του στραβού (υποτακτικού) το δίκιο, από την επίμονη αίσθηση ανεπαρκούς ελέγχου, μέχρι την προβολική εσωστρέφεια, αν ποτέ φτάσει εκεί ο υποτακτικός, ανάλογα με το χούι του, και απο κει στη σάλτα έξω από τη σχέση ή στην κακή σάλτα, μεσολαβούν αρκετά στάδια, στα οποία ο Κυρίαρχος δεν είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί σε άψογη ουδετερότητα, ανάλογη με εκείνη των ξένων δυνάμεων στο Λιμάνι της Σμύρνης. Νομίζω ότι ο τελευταίος έχει τη δυνατότητα παρέμβασης, σε πολλά στάδια, αν πραγματικά αυτό επιθυμεί. Και εφόσον γνωρίζει πώς να το κάνει.

Άλλωστε, εκτός από την προβολική εσωστρέφεια, υπάρχει και ο δρόμος της άλλης, της μη προβολικής εσωστρέφειας, της καταβύθισης δηλαδή, περισσότερα παρακάτω.

Μιλάμε για ενδορφινική πρέζα, η επίπτωση της οποίας ξεδιπλώνεται αργά και βαθιά στο φαντασιακό του σκλάβου. Κυρίως επηρεάζει την αυτοεικόνα του σκλάβου. Είναι δηλαδή, όπως το έχω ζήσει προσωπικά τουλάχιστον, το τρόπος με τον οποίο ο "γίνεται" ο σκλάβος. Παίρνει τα στοιχεία του ετεροπροσδιορισμού του, τα τραβάει μέσα του, τα πιπιλάει, τα αφήνει να τον γαμήσουν, τα απολαμβάνει και τελικά τα αφομοιώνει. Σκλάβος κανείς γίνεται μόνος του, δεν τον κάνουν τα περιστατικά. Τα περιστατικά, σχέσεις, συνεδρίες και άλλα είναι αναγκαία, αλλά δεν είναι ικανά να τον κάνουν σκλάβο από μόνα τους. Και άμα γίνει σκλάβος, δεν ξεγίνεται. Η πρέζα έχει κάνει τη δουλειά της και αν ο σκλάβος θα συνεχίσει να είναι πρεζόνι ή όχι ο θεός και η ψυχή του γνωρίζουν.

Προτείνω όχι, όταν σχετίζεται σαδομαζοχιστικά, γιατί στην καταβύθιση ο σκλάβος είναι μόνος του, όσο και αν φωνάζει ότι είναι μαζί και ο Αφέντης του. Αν παραπερνάει καλά στην καταβύθισή του ο σκλάβος, τότε είναι αμφίβολο αν θα υπηρετεί με ιδιαίτερη ζέση τον Αφέντη του. Μια χαρά είναι όπως είναι ο σκλάβος, περνάει υπέροχα και ξεκούραστα και ανώδυνα και τί θέλει τώρα ο Αφέντης του που τον σκουντάει ενοχλητικά;

Προτείνω ναι, όταν δεν σχετίζεται σαδομαζοχιστικά και μέχρι νεωτέρας, γιατί αλλιώς τί θα γίνει, βανίλλα θα γίνει; Αυτό έλειπε τώρα...

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

@tebder lilly, το ποστ σου είναι απολαυστικό.  
Θα ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία:

Μία κατάσταση που βιώνεται φαντασιακά και όχι φανταστικά δεν εμπλουτίζεται από τα ερεθίσματα της πραγματικότητας; Όσο περισσότερα είναι αυτά, τόσο πλουσιότερο δεν είναι το υλικό που διαθέτει ο νους για να κάνει τους κατάλληλους εσωτερικούς συνδυασμούς και να δημιουργήσει την κατάσταση αυτή;

Και όπως λες και παρακάτω:

Αυτά τα στοιχεία ετεροπροσδιορισμού που του χρειάζονται για να κάνει την απαραίτητη δουλειά μέσα του μαζί τους, δεν επιθυμεί να τα δέχεται όλο και πυκνότερα, δηλαδή μέσα από την καθημερινή σχέση; Αυτά δεν του δίνουν την ενέργεια για να κάνει όλες αυτές τις διεργασίες του; Και όσο πιο έντονη δουλειά έχει και θέλει να κάνει, τόσο περισσότερη ενέργεια δε χρειάζεται;

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Αν ρωτάς εμένα Sumisa, δεν είμαι σίγουρη ότι είναι έτσι, νομίζω ότι η προσήλωση μιας σκλάβας στον Αφέντη της, μία γνήσια μη μοναχική κατάσταση, δεν ταιριάζει με την καταβύθιση. Ή στα ενδότερά της θα είναι προσηλωμένη η σκλάβα ή στον Αφέντη της. Χωρίς να σημαίνει ότι έτσι είναι για όλους...

Και αν παίρνει πολλά μία σκλάβα απ τον Αφέντη της, δεν ξέρω αν προλαβαίνει να τα δουλέψει όλα μέσα της. Άλλωστε πώς προσδιορίζεται το "πολλά" σε σχέση με το "λίγα" ή με το "όσα χρειάζονται"; Υποκειμενικά και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, υποθέτω.

Γι αυτό μίλησα για καταστάσεις M/s με ανάλογο επίπεδο εμπειρίας και ωριμότητας μεταξύ των μελών. Αν η σκλάβα είναι υπό εκπαίδευση, αλλάζει τελείως το θέμα. Οι ανάγκες της αλλάζουν, δεν είμαι βέβαιη ότι η ίδια ξέρει πάντα να τις αναγνωρίσει σωστά, η καταβύθιση κάνει τα δικά της, η προβολή των δικών της σώψυχων στον Κυρίαρχο μπορεί να έχει άλλη αιτιολόγηση και εν τέλει, για κάποιο διάστημα να είναι θεμιτή και χρήσιμη, είναι άλλα τα δεδομένα εκεί.

Συμπληρώνω ότι είναι βέβαιο ότι η καθημερινότητα και η σχέση M/s είναι πιο απολαυστική και ισχυρή όταν τα ερεθίσματα είναι πυκνά και έντονα και μακάρι να είναι έτσι για όλους. Όμως το νήμα πραγματεύεται μια κατάσταση μάλλον αραιών επαφών όπου ενδεχομένως κανένας από τους δύο δεν είναι ευχαριστημένος πως του δίνεται αυτό που προσδοκούσε από τον άλλον, αλλιώς υποθέτω ότι και ο Κυρίαρχος δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια...

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

@tender lilly, οι απαντήσεις σου με κάλυψαν και σε ευχαριστώ. Θεωρώ πολύ αξιόλογα όσα γράφεις. Ανεξάρτητα αν κάποια από αυτά δεν τα αντιλαμβάνομαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

 

Απάντηση: Η μοναξιά του s στο M/s

Όταν σου έγραφα Εγώ ότι αρκετά σε ανεχτήκαμε εκτός φόρουμ
έκανες την πάπια…

Δεν θα διαφωνήσω εδώ σε τίποτα απ’ όσα γράφεις.
Η γραφή σου θα χάσει τη συνοχή της αν κομματιαστεί σε quote
και πολλοί θα χαθούν πάλι στο δάσος.
Η soutzoukakia σου σήκωσε, εσύ κάρφωσες,
ο πόντος καταγράφεται υπέρ της ομάδας
κι’ αυτό έχει σημασία τελικά.
Το πουλοβεράκι τσούκου τσούκου, βελονιά τη βελονιά ,
τα πάει μια χαρά.

Είσαι βέβαια παμπόνηρη.
Σερβίρισες τη μπάλα πέρα απ’ το φιλέ για λογαριασμό των υποτακτικών
και τώρα οι Κ πρέπει να κάνουμε υποδοχή, πάσα
και να καρφώσουμε με τη σειρά Μας.
Δεκτόν.

Ο λόγος σου λοιπόν συντρόφισσα είναι τόσο άψογα
βιωμένος, επεξεργασμένος, δομημένος και διατυπωμένος
(με αυτή ακριβώς τη σειρά) που θα προσέγγιζε την τελειότητα
εάν κατά την άποψη Μου δεν εφαπτόταν
ενός ιδιότυπου υποτακτικού αυνανισμού.

Εξηγούμαι.
Ομιλούμε για Μ/s. Σωστά;
Σωστά.
Όταν λοιπόν ομιλούμε για Μ/s δεν επιτρέπεται το Μ
να παίζει στην ταινία βηταρολάς ή κομπάρσος.
Δεν ξέρω εάν το έκανες ακούσια ή ως
(Είμαι βέβαιος) καλοπροαίρετη προβοκάτσια,
αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζεις τον παράγοντα Μ στο Μ/s
ως παρατηρητή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων
ως υποχθόνια αγόμενο και φερόμενο από τα μύχια χούγια του υ.
Διάβασα ενδελεχώς το άψογο ποστ σου
και αυτή η εντύπωση αποστάζεται στο τέλος.
Τεμαχίζω αναγκαστικά πλέον:

Σωστότατο αλλά από την άλλη φαίνεται το Μ
να έχει πάει στο περίπτερο για τσιγάρα…

Αν δεν επιθυμεί τότε τι στον κόρακα Μ είναι;

Εδώ το μάζεψες βέβαια και καλά έκανες
αλλά καλή Μου Μας παρουσιάζεις να ενεργούμε ερήμην
σε υπερβολικό βαθμό.
Είναι κατανοητή ετούτη η οπτική μέσα από υποτακτικό πρίσμα
αλλά εάν δεν παρεμβαίνουμε όποτε και όταν χρήζει παρεμβάσεως
τότε δεν ομιλούμε πλέον για Μ/s παρά για
αυθύπαρκτο, αυτόνομο (!), αυτοτροφοδοτούμενο ( ; ) s (!!!),
αυτό που παραπάνω ονοματοδότησα ως υποτακτικό αυνανισμό.
Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.
Επιθυμείς να μιλήσουμε συγκεκριμένα περί ανεπάρκειας
του Κ κατά περίπτωση;
Πολύ ευχαρίστως και μαζί σου. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Πήγε η Syrah να θεσμοθετήσει τη μοναξιά ως μέρος του Μ/s,
να μην θεσμοθετήσουμε τώρα και την απουσία…
Μάλλον του στραβού (Κυρίαρχου) το δίκιο εννοούσες, ε;
Για διάβασέ σε :

Άδικο δεν έχεις, αλλά έχουμε ξεφύγει πλέον από M/s
και μάλλον εκεί θα προσεγγίσουμε περισσότερο παρά ποτέ
τη μοναξιά που διαλαλεί μετ’ επιτάσεως η Syrah.
Αλλά (και πάλι) αυτό είναι δυσλειτουργικό, αν θες νοσηρό M/s,
ή αλλιώς μπορείς και να το πεις
vanilla σχέση με αποχρώντα καταθλιπτικά συμπτώματα φέρουσα φερετζέ M/s.
Τι λες;
Θα δικαιώσουμε τη Syrah;

Πάντως όπως και να’χει, με τη σειρά σου, άξια!
Λατρεύω ετούτη τη ζωοδότρια -για το BDSM- ραδιουργία εσάς των υ
όταν Μας ωθείτε να ανταποκριθούμε
διαρκώς σε νέες προκλήσεις

 

Μια διαφωνία και μια συμφωνία. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο…

Όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι έχουμε να κάνουμε με ένα Υπερ-εγώ/Κυρίαρχο πολύ έξυπνο, λογικό, με γνώσεις, με ενσυναίσθηση, με πείρα, με καλοσύνη, με πατρική φροντίδα, με αυστηρότητα και συνέπεια και σοβαρότητα, και ένα σωρό άλλες ιδιότητες, άνευ των οποίων η σκλάβα θα έκανε ζούρλιες…

Έτσι διατυπωμένη, η Ωδή στον Τέλειο Κυρίαρχο θυμίζει σταλινική προσωπολατρεία της δεκαετίας του ’30 και το απόσπασμα που απομόνωσα, αν και ενδεικτικό, δεν είναι το μόνο δείγμα αγιογραφίας σε στυλ σοσιαλιστικού ρεαλισμού που συναντώ τελευταία στο φόρουμ. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως οι ασύμμετρες σχέσεις είναι σχέσεις μεταξύ πραγματικών ανθρώπων κι οι πραγματικοί άνθρωποι όλοι ανεξαιρέτως, μαζί με τα όποια προσόντα τους κουβαλούν κι ένα σωρό ελαττώματα κι αδυναμίες. Κάθε εθελόδουλος πρέπει να γνωρίζει εξ’ αρχής πως θα υποταχτεί σ’ ένα ατελές ανθρώπινο ον που και σφάλματα θα κάνει και λανθασμένες αποφάσεις θα πάρει σε μια δεδομένη στιγμή. Αν το κατανοήσει αυτό εκ των προτέρων, τότε και την απογοήτευση της απομυθοποίησης θ’ αποφύγει αλλά ίσως και να φανεί χρήσιμος στον αφέντη του προφυλάσσοντάς τον από τον κίνδυνο της αλαζονείας και του ναρκισσισμού. Κανείς δεν είναι αλώβητος στις κολακείες, και ειδικά στις κολακείες που εκστομίζονται καλή τη πίστη από υμνητές που πιστεύουν ειλικρινώς στα όσα λένε. Γι’ αυτό το λόγο, στους Ρωμαϊκούς θριάμβους, έβαζαν πάντα πίσω από τον θριαμβευτή στρατηγό, έναν δούλο να του ψιθυρίζει διαρκώς στο αυτί: Memento mori. Hominem te memento! Μην ξεχνάς πως είσαι θνητός. Δεν είναι τυχαίο που διάλεγαν σκλάβο κι όχι ελεύθερο πολίτη γι’ αυτή τη δουλειά. Μόνο στο στόμα ενός σκλάβου τα λόγια θα ηχούσαν πειστικά…

Κι αν τα λογικά επιχειρήματα δεν επαρκούν για να πειστεί κάποιος, από απόψεως καθαρά αισθητικής, όπως γνωρίζει κάθε εστέτ που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του, η εξιδανίκευση είναι το απόλυτο kitsch. Ο Κούντερα, που έχει την τιμητική του σ’ αυτό το νήμα, στο ίδιο βιβλίο λέει κάπου πως kitsch είναι ένας κόσμος δίχως σκατά. Μεγάλη αλήθεια. Ε, λοιπόν ο αληθινός κόσμος είναι γεμάτος σκατά και τα σκατά τα κάνουν οι άνθρωποι, βανίλια, υποτακτικοί η κυρίαρχοι, αδιάφορο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αν ήμουν ακόμη Κυρίαρχος μιας σκλάβας, (ή αν ποτέ ξαναγίνω), το πρώτο πράγμα που θα της απαγόρευα θα ήταν οι λιβανωτοί. Αν πάλι τώρα κάποιος εκλάβει τούτες τις σκέψεις, ως μια έμμεση υπόδειξη, χμ, δεν θα έχει πέσει και πολύ έξω…


Υπάρχει και το D/s. Όπου η εξάρτηση δεν παίζει απαραίτητα στην εξίσωση. Στο M/s, παίζει. Αναγκαστικά. Το D/s έχει πολλά αβαντάζ. Δεν είναι slavery, βέβαια.


Πάρα πολύ σωστά. Καλό είναι από καιρό εις καιρό κάποιοι να μας υπενθυμίζουν τοιούτους λεπτούς, δυσδιάκριτους, πλην όμως λίαν χρήσιμους διαχωρισμούς. Θα συμβούλευα μάλιστα κάθε νεοεισερθέν στον χώρο ζευγάρι να παραμείνει για ικανό χρονικό διάστημα εντός ορίων D/s πριν προχωρήσει στο επόμενο βήμα του στην επικράτεια του M/s, όπως θα συμβούλευα και κάθε βανίλια ζευγάρι να συζήσει πρώτα επί μακρόν πριν αποφασίσει να παντρευτεί. Αν βρισκόταν κάποιος να μου επισημάνει τις διαφορές και να μου δώσει αυτή την συμβουλή όταν πρωτοξεκινούσα, θα με γλίτωνε από πολλούς μπελάδες…

***​

Γιατί το M/s, κακά τα ψέματα, δεν κάνει για όλους. Βέβαια, αν και σ’ αυτόν τον ιστοχώρο εδώ και καιρό τον τόνο τον δίνουν τα υποτακτικά άτομα και για την ακρίβεια κυρίως οι υποτακτικές γυναίκες, εντούτοις θ’ αποτολμήσω μια εικασία. Πως δηλαδή η εξάρτηση που δημιουργείται σε μια σχέση M/s ενίοτε μπορεί να γίνει ασφυκτική όχι μόνο για το υποτακτικό αλλά και για το κυριαρχικό μέρος. Η δυσφορία αυτή δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια του υποτακτικού ή στην αδύναμη θέληση του κυρίαρχου αλλά στην ίδια τη φύση του ελεύθερου, κυριαρχικού πνεύματος που είναι διττή. Από τη μια έχει την τάση να κυριαρχεί και να επεκτείνεται, από την άλλη όμως αναζητά τους ομοίους κι ισάξιους του για να σχετιστεί. «…non me tenent vincula, non me tenet clavis; quaero mihi similes et adiungor pravis».Ο ηγεμών χρειάζεται τόσο συμμάχους όσο κι υποτελείς.

Μίλησα για εικασία διότι δεν γνωρίζω αν και άλλοι κυρίαρχοι πλην εμού βίωσαν ποτέ αυτή την πνιγηρή αίσθηση ή έκαναν ανάλογες σκέψεις. Αν ναι, θα μ’ ενδιέφερε να το μάθω, όπως επίσης και με ποιο τρόπο το αντιμετώπισαν. Διαπιστώνω πως αρκετοί διατηρούν παράλληλα με τις ασύμμετρες, και σχέσεις ισοτιμίας. Είναι άραγε ο διχασμός του ελεύθερου, κυριαρχικού πνεύματος που προανέφερα η αιτία τους ή υπάρχουν και άλλοι λόγοι που μου διαφεύγουν;

Ας επανέρθουμε όμως στο θέμα του ετεροπροσδιορισμού. Κάπως αυθαίρετα, τ’ ομολογώ, θα ήθελα να το συνδέσω με ένα πρόσφατο νήμα που πραγματεύονταν τον σαδομαζοχισμό ως πνευματική διαδρομή προς την αυτογνωσία. Βέβαια, σαδομαζοχισμός και Μ/s δεν ταυτίζονται, σύμφωνα με την δική μου τουλάχιστον οπτική, αν και υπάρχουν πολλά εκλεκτά μέλη που δεν νοούν την κυριαρχικότητα άνευ σαδισμού και την υποτακτικότητα άνευ μαζοχισμού. Εν πάσει περιπτώσει, μου φαίνεται πως όσα ειπώθηκαν στα δύο νήματα αλληλοαναιρούνται σε μεγάλο βαθμό. Πόσο ελεύθερο μπορεί να παραμείνει ένα πνεύμα που επιζητά κι αποδέχεται τον ετεροπροσδιορισμό του; Τι το προφυλάσσει από το να μετατραπεί σε φερέφωνο του κυρίου του; Κι αν το αποδεχτεί και αυτό ως επιθυμητή κατάληξη του ετεροπροσδιορισμού του, πόση αυτογνωσία μπορεί να έχει ένα φερέφωνο;


 


Τι θ’ αντιπρότεινα; Ούτε όλα του γιατρού, ούτε όλα του παπά. Αν ένας σκλάβος θέλει να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κυρίου του ζωντανό, ας διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού την ατομικότητά του κι ότι την απαρτίζει, πολιτική ιδεολογία, θρησκευτική πίστη, hobby, αξιολογήσεις κι απαξιώσεις. Ας μην ξεχνά πως αν στην ασύμμετρη σχέση δεν υπάρχει μοναξιά, πίσω απ’ το παραβάν του εκλογικού τμήματος είμαστε όλοι μόνοι μας…