Πτυχές της Τιμωρίας

Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Έτσι λειτουργεί πράγματι, στις βανίλλα σχέσεις, όπου το Εγώ είναι σημαντικό, και για τον έναν και για τον άλλον. Το βρίσκω παιδιάστικο και σε γενικές γραμμές νιώθω ανίκανη να βιώσω τέτοια πράγματα. Ίσως αυτό να έχει καθολική ισχύ, για Κ και για Υ, που περνούν μέσα από σχέσεις ελέγχου. Δηλαδή να μην μπορούν πλέον να επιστρέψουν στον πρότερο τρόπο σκέψης και συναισθήματος. Αλλά αυτό είναι περισσότερο μία αίσθηση που έχω, δεν το επιβεβαίωσα στην πράξη...

Θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο επομένως, ότι το μπιντιεσεμικό σχετίζεσθαι είναι εντελώς διαφορετικό από το βανίλλα σχετίζεσθαι, όχι μόνο όσον αφορά το αποτέλεσμα της σχέσης - έκσταση αντί για ηδονή - όχι μόνο όσον αφορά την αίσθηση του χρόνου για τα μέλη της σχέσης - ο όρος 24/7 δεν χρησιμοποιείται για πλάκα - αλλά και όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη βλέπουν τον εαυτό τους. Δεν κατανοώ γιατί κάποιος να αποζητά αποδείξεις για κάτι που δεν υφίσταται και δεν είναι καν αναγκαίο.

Η τιμωρία είναι ένα σημαντικό τμήμα της σχέσης ελέγχου, το ίδιο σημαντικό όσο και ο έπαινος, και αφορά, πρώτον το πολύ υπαρκτό conditioning, με στόχο την αλλαγή της συμπεριφοράς, και δεύτερον την έκφραση Κυριαρχίας πάνω στο ελεγχόμενο μέλος της σχέσης - μία από τις πολλές εκφράσεις που έχει στη διάθεσή του ο ασκών τον έλεγχο.

Η χρήση της λέξης Πατέρας είναι συμβολική και γι αυτό βάζουμε το κεφαλαίο Π. Αυτό που εννοούμε είναι Νόμος. Δηλαδή έλεγχος.

 

Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Παρακαλώ, μακάρι να μπορούσα να πω "ευχαρίστησή μου"...Ελπίζω όμως να έδωσα μία μικρή γεύση των πτυχών της τιμωρίας, οι οποίες τελικά είναι περισσότερες από το conditioning και την ενίσχυση της επιθυμητής συμπεριφοράς και την αποφυγή της ανεπιθύμητης. Η τιμωρία ξεφεύγει από το conditioning που βλέπουμε να συντελείται με ένα ζώο όπως ένας σκύλος, όπου εκεί πράγματι το μόνο που ενδιαφέρει είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς. Εδώ οδηγούμαστε σε ενδιαφέροντα κομμάτια της ανθρώπινης φύσης, όπως το "σπάσιμο" του Εγώ, η είσοδος στην έννοια της "φρίκης" - "the horror, the horror", για όποιον θυμάται τον Conrad του - και μία συγκλονιστική, πολύ αληθινή, πολύ γυμνή επαφή με τον Άλλον, πέρα από τις συμβάσεις του Εγώ. Αν και μάλλον, όπως θα έλεγε ο MasterJp, μερικοί από μας είμαστε κάπως πιο ρομαντικοί από ότι θα θέλαμε. 

Τί έμαθα: έμαθα να μην "κουλαντρίζω" αναίτια τον Κύριο, πλέον το κάνω μόνο όταν με "τρελαίνει" με κάτι και τα χάνω, έμαθα να συζητώ μαζί του πολύ προσεκτικά πριν πράξω ό,τι ενδέχεται να μην είναι επιθυμητό, να μην δρω αυθόρμητα δηλαδή σε κάποια ευαίσθητα θέματα, έμαθα πως ότι αποφασίζει γίνεται, έμαθα ότι είναι πολύ σημαντικό για Εκείνον να φέρομαι και να ζω με τον τρόπο που μου ορίζει. Επίσης έμαθα ότι γνωρίζει πολύ καλά τί κάνει, μπιντιεσεμικά εννοώ, διότι έχω πάντα τον νου μου, παρά την εμπιστοσύνη που του έχω, για το τί γίνεται - διότι είμαι πολύ αναλυτική, καθώς μου αρέσει να καταγράφω "λογοτεχνικώς" αυτό που μου συμβαίνει. Ο V χρησιμοποίησε μία λέξη, 24 ώρες μετά το γεγονός, όταν του έστειλα το κείμενο. Η λέξη ήταν η εξής: εξισορρόπηση. Είπε ότι η τιμωρία δεν είχε σχέση με τον θυμό, καθώς με είχε ήδη συγχωρήσει γι αυτό που είχα κάνει. Έπρεπε όμως να με τιμωρήσει για να εξισορροπήσει το σφάλμα μου. Έτσι είπε.

Για την "εξισορρόπηση", περισσότερες πληροφορίες εδώ (εκεί θα διαφανεί ίσως και ποιο μπορεί να ήταν το παράπτωμα):

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t5340-7/#post63750

 

Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Ευχαριστώ δώρα  

γιατί τα βάζεις με τους ρομαντικούς; Εμένα μου φαίνεται ότι ρομαντισμός και M/s σχεδόν ταυτίζονται.

@ elfcat,

πάνω στο point σου, έχω την εντύπωση ότι όταν πια έχει φτάσει κάποια σε σημείο που να μπορεί να δεχτεί τιμωρία ως σκλάβα είναι πλέον μακράν του να κάθεται να συλλέγει ενδείξεις για το τί και το πώς και το γιατί του Έτερου στη σχέση της και αν την αγαπάει ή όχι και πώς και γιατί. Ακόμα, η γνώμη μου είναι ότι μια σκλάβα έχει πολύ πιο πολλά χειροπιαστά πράγματα από τις τιμωρίες για να γνωρίζει τί σημαίνει τον Αφέντη της, όπως ευκταία και η κάθε μια που σχετίζεται ερωτικά, με τον όποιο τρόπο.

Ούτε κι εγώ είμαι υπερ του λακανικού "Πατέρα", όχι από αντίδραση, αλλά γιατί δεν έχω διαπιστώσει να έχει μεγάλη ερμηνευτική ισχύ ως προς τον M/s Κυρίαρχο και εκτός αυτού με ξενερώνει ερωτικά.

Όμως, αν ο Αφέντης το έχει επιλέξει αυτό και το έχει θέσει στη σχέση, είναι και Δάσκαλος, ως Δάσκαλος ενίοτε τιμωρεί.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Σωστά.

Για λόγους αποδοτικότητας.

Αποδοτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιώντας τους λιγότερους δυνατούς πόρους έχεις το βέλτιστο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα.
Εκεί έγκειται η διαφορά με τον αποτελεσματικό τρόπο (άσκηση βίας), ο οποίος αποδεικνύεται βραχυπρόθεσμα οικονομικός (όπως η καταστολή μιας εξέγερσης).
Τα αίτια όμως στη δεύτερη περίπτωση δεν αναλύονται με πιθανό αποτέλεσμα να επαναληφθεί το όποιο παράπτωμα – σφάλμα στο μέλλον.

Η τιμωρία υφίσταται πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις και επιβάλλεται και από τις 2 πλευρές. Π.χ. το να κρατάει κάποια «μούτρα» στον Αφέντη της είναι ένα παράδειγμα τιμωρίας. Όπως είναι επίσης το να χτυπήσει κάποιος τη σκλάβα του επειδή δεν εγκρίνει τη συμπεριφορά της. Αν το ζητούμενο δεν είναι η έκφραση σαδισμού ή μαζοχισμού, για ποιο λόγο να επιβληθεί σωματική τιμωρία κι όχι ψυχική (συναισθηματική καλύτερα); Σε τι διαφέρουν;
Κατά την άποψή μου έναν άνθρωπο τον υποτιμάς χτυπώντας τον. Συνήθως οι άνθρωποι χτυπούν τα ζώα ή οι γονείς τα παιδιά τους επειδή δεν έχουν αναπτύξει ακόμη την αντιληπτική ικανότητα ώστε να συνειδητοποιούν και να μην επαναλαμβάνουν τα λάθη τους.
Το να χτυπήσεις όμως κάποιον για το λάθος του δείχνει πρωτόγονη συμπεριφορά.
Γι’ αυτό το λόγο η χειροδικία μέσα στην οικογένεια στις υπανάπτυκτες χώρες, δεν είναι κάτι το ποινικά κολάσιμο.



Μπορώ να κατανοήσω κάποιον σκλάβο, μαζοχιστή κλπ. που διεγείρεται από την ιδέα της σωματικής τιμωρίας, αλλά όχι και να δεχθώ πως ένας πολιτισμένος άνθρωπος πιστεύει πως είναι ο καλύτερος τρόπος για τον... σωφρονίσουν.

 

Εξισορροπηση??:crazy:Σε προκαλω να μεταφρασεις αυτην την λεξη στα αγγλικα.....αν υπαρχει τοτε θα ξερουμε και ποσα χτυπηματα χριαζοντε ωστε ενα ατομα να εξισορροπηθει:scared:Μαλλον ντορα με φανταζη λεξεις προσπαθεις να περιγραψεις μια σχεση που οδευη προς την καταστροφη.Το παλλικαρι βγαζει κακια προς τα εξω και ειναι μεσα στην τρελλη χαρα που βρηκε προθημο θυμα,και εσυ νομιζω οτι αναζητας τα ορια σου.Κατι σαν βδσμιλλινγκο η βδσμκαρ χωρις φρενα.Η αβυσσος δεν εξισορροποιητε......

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Μάλλον παρεξήγησες τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται η σωματική ή ψυχική τιμωρία. Τα αίτια αναλύονται επαρκώς, πριν την τιμωρία. Η τιμωρία απλώς υπογραμμίζει την δυσαρέσκεια του Κυρίαρχου. Επομένως, δεν ισχύει αυτό που αναφέρεις περί αποδοτικότητας. Ένα Υ έχει ανάγκη την εξισορρόπηση του σφάλματος. Γνωστικά, το έχει "πιάσει", ίσως και πριν προβεί στο παράπτωμα. Όμως, όπως είπε και η Λάρα, αδυνατεί να συμμορφωθεί, κάποιες φορές. Πρέπει να το νιώσει στο πετσί της - ίσως και κάτω από αυτό - δηλαδή να γίνει μέρος του εσωτερικού της κώδικα περί απόλαυσης και πόνου. Αυτό είναι κάτι που δυσκολεύεται να κάνει ένα Υ, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, όπως το έχω καταλάβει από συζητήσεις εδώ μέσα και από συναναστροφές και με άλλα Υ αλλά και από την προσωπική μου προσέγγιση στο θέμα. Λέω ένα "δεν μπορώ" ή ένα "je sais, quand meme..." και τελειώνει η ιστορία. Εκεί όμως υπεισέρχεται ο Κυρίαρχος, ο οποίος βοηθά το Υ να ολοκληρώσει την σκέψη, με τον εξής τρόπο: "ξέρω ότι είναι έτσι, και τώρα μπορώ και να το κάνω..."

Φτου κακά πιπέρι!!! Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Σκλάβα να νιώσει ότι "τιμωρεί" τον Αφέντη; Δεν κόβει τα δάχτυλά της καλύτερα;;; Εάν τύχει και κατσουφιάσει για κάτι, και του κρατήσει μούτρα, θα τιμωρήσει τον εαυτό της τόσο πολύ μετά, με τύψεις και αισθήματα χαμηλότατης αυτοεκτίμησης, που δεν τα κατάφερε να σταθεί επάξια μέσα στη σχέση, που αμφιβάλλω ότι μία έμπειρη σκλάβα θα υποπέσει ποτέ σε αυτό το αδίκημα. Προτιμότερο να το συζητήσει, να ικετεύσει για κάτι, οτιδήποτε άλλο εκτός από τέτοιες "βανιλλιές". Τις θεωρεί ντροπή - και είναι...

Διαφέρουν στην ένταση του πόνου και στην αδυναμία χειρισμού του από την σκλάβα. Ο ψυχικός πόνος είναι πιο έντονος, πιο απρόβλεπτος και η σκλάβα δυσκολεύεται εκ προοιμίου να τον χειριστεί. Όπως είπα ήδη, θεωρώ την σωματική τιμωρία σημείο επιείκιας και μεγαλοψυχίας του Κ.

Αν διαβάσεις το λινκ που παρέθεσα, θα σου δοθεί η απάντηση στο ερώτημά σου περί αντιληπτικής ικανότητας. Όσον αφορά την υποτίμηση, ίσως φαίνεται στους απέξω ότι ένας Αφέντης υποτιμά την σκλάβα του, αλλά αυτό δεν ισχύει ποτέ. Δεν υπάρχει καμία υποτίμηση και ρώτα όποιον Αφέντη θέλεις. Ο Αφέντης εκτιμά πάρα πολύ την σκλάβα του, ίσως και περισσότερο από ότι η σκλάβα τον Αφέντη της. Οι παράμετροι της σχέσης είναι δεδομένες αλλά δεν συνεπάγονται καμία υποτίμηση, μόνο ασυμμετρία.

Συμφωνώ. Με εξαίρεση τις ερωτικές ασύμμετρες σχέσεις, όπου τα δύο μέλη εισέρχονται εν γνώσει τους, έχοντας σώας τας φρένας και συναινώντας.

Είμαι υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δεν συγχέω τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί ένα κοινωνικό σύνολο με τον τρόπο που λειτουργεί μία εναλλακτική σχέση τύπου M/s. Στο κάτω κάτω, δεν είναι μία υποχρεωτική σχέση, όποιος θέλει την κάνει.

Δεν πιστεύω ότι τίθεται θέμα σωφρονισμού σε όλες τις περιπτώσεις της τιμωρίας. Μερικές δεν άπτονται μίας αλλαγής της συμπεριφοράς της σκλάβας προς την γενικότερη σωφροσύνη, δηλαδή το να μην βλάπτει τον εαυτό της. Έχουν ως στόχο μόνο την συμμόρφωσή της με τις επιθυμίες του Κ. Δεν θα κάνουν επομένως την σκλάβα περισσότερο σώφρονα από ότι είναι, αλλά σίγουρα θα την κάνουν πιο φρόνιμη. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Θα σταθώ εδώ μόνο γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία.

Παρουσιάζεις την M/s σχέση ως «έτσι έχει».
Δεν υπάρχουν standards όμως.
Έχω αναφέρει και σε παλαιότερα threads πως πρωτόκολλα και καλουπωμένες συμπεριφορές μπορεί να έχει καθένας για τη δική του σχέση και μόνο.

Αν εμμένεις στο αντίθετο, δυστυχώς δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Είμαι πολύ "ανοιχτή" στην κατάθεση προτάσεων και εισηγήσεων και περιγραφών του πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μία σχέση M/s σύμφωνα με την άποψη διαφόρων συνομιλητών. Κάποιες φορές προέτρεψα τους άλλους να το κάνουν, με πενιχρά αποτελέσματα όμως. Δεν υπήρξε κάποια εναλλακτική πρόταση. Η αντίδραση σε κάτι δεν σημαίνει ότι ο άλλος το έχει έτοιμο το εναλλακτικό μοντέλο. Σημαίνει απλά ότι αντιδρά στο συγκεκριμένο, το οποίο λειτουργεί ήδη για κάποιον. Το γιατί αντιδρά ανάγεται σε πολλές αιτίες που ίσως δεν είναι επί του παρόντος.

Ποιο μοντέλο όμως έχει όποιος αντιδρά στις καταθέσεις που ήδη υπάρχουν εδώ στο φόρουμ, από όσους έχουν καταθέσει τις εμπειρίες τους; Αυτό δεν το μάθαμε ποτέ. Δεν είδα ποτέ νήμα με τίτλο, "Πώς να κάνετε M/s χωρίς τις συνήθεις παραμέτρους του M/s"...Και πώς να κάνεις M/s σχέση χωρίς 24/7, χωρίς αφοσίωση, χωρίς λατρεία, χωρίς τιμωρία και έπαινο, χωρίς έλλειμα ελέγχου της απόλαυσης από την πλευρά του Υ, χωρίς έλεγχο της ηδονής και της οδύνης από την πλευρά του Κ, χωρίς S/Μ; Αυτά δεν μας τα λέει κανείς. Όταν μας τα πει κάποιος, θα τα συζητήσουμε, πολιτισμένα ασφαλώς. Ίσως να ωφελήσουν και όσους ήδη βρίσκονται σε σχέση που λειτουργεί. Τα πρότυπα και τα στάνταρ, βρίσκονται εκεί για να καταρρίπτονται, όταν προκύψει η ανάγκη που απορρέει από μία λογική επανεκτίμηση. Ειδάλλως, βρίσκονται εκεί με λόγου γνώση, και για όσο λειτουργούν, γίνονται αποδεκτά από τους μετέχοντες, άνευ καμίας ιδιαίτερης πρεμούρας για εμμονές σε πρότυπα...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Συζήτηση μάλιστα  

Αν θέλεις ένα παράδειγμα, προσωπικά παρέθεσα τους λόγους για τους οποίους δεν είναι απαραίτητη η χρήση βίας σε μια τιμωρία.

Ως αντεπιχείρημα έλαβα το (αρκετές φορές διατυπωμένο με διαφορετικό τρόπο) «έτσι γίνεται στις σχέσεις M/s διότι δεν είναι vanilla».

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Δεν είπα κάτι τέτοιο εγώ. Είπα ότι στις σχέσεις M/s το Υ προσέρχεται με ελλειματικό προσωπικό κώδικα ελέγχου, και δυσκολεύεται να μετατρέψει την όποια γνώση τυχόν έχει (μερικές φορές δεν την έχει καν) σε πράξη. Δεν κατανοώ γιατί κάποιος που έχει τον δικό του προσωπικό έλεγχο να αποζητά τον έλεγχο του Άλλου. Εάν δεν αποδέχεσαι αυτή την παράμετρο, πώς θα μπορέσουμε να συζητήσουμε την χρήση της τιμωρίας και του επαίνου σε σχέση ελέγχου; Περιμένω κάποια εναλλακτική τοποθέτηση, εάν υπάρχει.

Είπα ακόμη ότι η χρήση της τιμωρίας που ενέχει ψυχικό πόνο δεν ενδείκνυται κάποιες φορές, διότι είναι πιο επώδυνη από την σωματική και πιο απρόβλεπτη και το Υ δεν έχει τις δεξιότητες για να μπορέσει να την χειριστεί επαρκώς. (Όμως δεν σημαίνει ότι η τιμωρία που ενέχει ψυχικό πόνο δεν χρησιμοποιείται κάποιες φορές. Αυτό είναι στην διακριτική ευχέρεια του Κυρίαρχου.) Εάν ενίστασαι στην βία, γιατί δεν ενίστασαι και στην βία του ψυχικού πόνου, η οποία είναι μεγαλύτερη;

Όσον αφορά την αποδοτικότητα της τιμωρίας, αντέκρουσα τα επιχειρήματά σου περί αποδοτικότητας, διευκρινίζοντας ότι τα αίτια της τιμωρίας διασαφηνίζονται εκ των προτέρων. Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα οι ενστάσεις σου είναι ουμανιστικού περιεχομένου και όχι σε σχέση με την αποδοτικότητα ή μη της τιμωρίας. Θα προτιμούσες δηλαδή να εξηγήσει ο Κυρίαρχος στην σκλάβα ποια θα ήταν η επιθυμητή συμπεριφορά. Εάν μπορούσε πράγματι το Υ να ανταποκρίνεται πάντα σε αυτή τη διαδικασία, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για τιμωρία. Αν όμως δεχτούμε ότι ισχύει η πρώτη παράμετρος, περί έλλειψης προσωπικού ελέγχου, κατανοούμε καλύτερα την ανάγκη της τιμωρίας και του επαίνου.

Έχοντας κάνει σχέσεις βανίλλα στο παρελθόν, και ευρισκόμενη σήμερα σε σχέση M/s, θεωρώ ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στα δύο είδη σχέσεων. Και ενώ πράγματι δεν υπάρχει κάποιο πρότυπο το οποίο θα ήταν ιδανικό, διότι ο καθένας διαμορφώνει την σχέση του σύμφωνα με το άτομο που έχει απέναντί του, είναι σημαντικό όταν διαπραγματευόμαστε θέματα και προβληματισμούς που άπτονται του M/s, να γνωρίζουμε για τί πράγμα μιλάμε, και πώς το M/s διαφέρει από μία συνήθη ερωτική σχέση, όπου δύο άνθρωποι ερωτεύονται και πορεύονται μαζί στην ζωή. Το M/s διαφέρει, και διαφέρει πολύ. Πώς βλέπεις εσύ το M/s; Αν διευκρινίσεις αυτό, ως βάση, θα μπορέσουμε να το συζητήσουμε λογικά.

 

Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Σωστά. Και για κάθε Κ, αυτός ο τρόπος είναι διαφορετικός, ανάλογα φυσικά και με ποιο υ έχει απέναντι - δίπλα του. Για κάποιο υ μπορεί να είναι το μαστίγιο, σε άλλα μία απότομη φωνή μπορεί να αρκεί. Ή ένα βλοσυρό βλέμμα. Δεν μπορεί να μην είναι στην διακριτική ευχέρεια του κάθε Κ τί θα χρησιμοποιήσει ως μέσο συμμόρφωσης!

και το επόμενο βήμα αφού Τον τιμωρήσω θα είναι ποιό ακριβώς? να Του δώσω και καμιά εντολή???  
λέγονται ασύμμετρες σχέσεις γιατί τα δύο μέλη που τις σχηματίζουν δεν είναι ίσα και όμοια. Σε ΚΥΡΙΑΡΧΟ καμία s δεν μπορεί να κάνει τέτοιες πράξεις.


sk [MSEDp]

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

Elysium, σε μία D/s σχέση το s μέλος έχει αναγνωρίσει στο D μέλος το δικαίωμα της επιβολής. Έχει παραχωρήσει, αν προτιμάς, το απαιτούμενο έδαφος στο D, μαζί με το δικαίωμα να το διαχειριστεί κατά το δοκούν.

Και επειδή συχνά μιλώντας για μεταφορά του ελέγχου σε μία D/s σχέση, πολλοί σκέπτονται την παραχώρηση ελέγχου από το s προς το D, διαφόρων πεδίων δραστηριότητας / σχέσεων / εκφάνσεων αντίληψης και έκφρασης του s, θα ήθελα με την ευκαιρία να διασαφηνίσω πως μιλώντας για παραχώρηση ελέγχου και εξουσίας, γίνεται λόγος για εξουσία επί της ίδιας της σχέσης πρωτίστως, και όχι επί του s. Κοντολογίς, πρώτα από όλα είναι η πορεία της ίδιας της D/s σχέσης που αφήνεται συνειδητά στους χειρισμούς του D.

Και όταν μιλώ για δικαίωμα ή η εξουσία διαχείρισης της σχέσης, αναφέρομαι στο δικαίωμα κατάρτισης πλάνου της σχέσης, το δικαίωμα στοχοθέτησης του s, το δικαίωμα εποπτείας του s μέχρι την επίτευξη των στόχων, καθώς επίσης και επιβράβευσης ή επιβολής τιμωρίας προς το s, όπου κρίνεται αναγκαίο.

Τονίζω ότι μιλώ για σχέσεις D/s και όχι για μεμονωμένα sessions μεταξύ ενός σαδιστή και ενός μαζοχιστή, ή μεταξύ παικτών.

Ειδικότερα για τη σωματική τιμωρία δεν έχω κάποιο επιχείρημα, συμπεριλαμβάνεται στις τιμωρίες, των οποίων τη δυνατότητα ύπαρξης τεκμηριώνω παραπάνω.

Το κατά πόσο δε μία σωματική τιμωρία είναι χρήσιμη, αυτό είναι ένα θέμα που θα είχε νόημα να συζητηθεί και αξιολογηθεί κατά περίπτωση. Δίνω μερικά παραδείγματα για ένα παχύσαρκο s που παρά τη στοχοθέτησή του να αδυνατίσει, συνεχίζει να βάζει βάρος (ας πούμε ότι κάποιος θεωρεί ότι μία τιμωρία και δη σωματική, θα επιλύσει το πρόβλημα).

α) Κάποιος θεωρεί πως μία συγκεκριμένη σωματική τιμωρία μπορεί να σοφρωνίσει έναν άνθρωπο επειδή υπάρχει επίκληση στη λογική του και επειδή κάτι μαθαίνει από την τιμωρία αυτή. Επιβάλλει στο παχύσαρκο s την εξέμηση όλων των "απαγορευμένων" τροφών, με την επεξήγηση πως το δυσάρεστο συναίσθημα της αντίστροφης έλευσης φαγητού από το λαιμό είναι απαραίτητο προκειμένου για την αποφυγή της καύσης των τροφών, λίγο αφότου έχουν καταναλωθεί. Υπάρχει η επίκληση σε μια κάποια λογική: με σταθερό το επιθυμητό βάρος, το μεταβολισμό, τη φυσική άσκηση και τη λήψη των απαραίτητων τροφών, η πρόσληψη κάθε επιπλέον τροφής συνεπάγεται αναγκαιότητα απομάκρυνσής της από το στομάχι πριν την πρόσληψη της ενέργειάς τους.

β) Κάποιος προσπαθεί να επιτύχει ένα, τρόπο τινά, παβλοφικό σύνδρομο στο υποκείμενο συνδέοντας μία πράξη ή μία παράληψη με ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Επιβάλλει στο παχύσαρκο s 50 βουρδουλιές μετά από τη σχετική κατανάλωση τροφών. Υπάρχει επίκληση σε μία δυσάρεστη ανάμνηση (όποτε τρώω πάστα, κάποιος με μαστιγώνει).

γ) Κάποιος προσπαθεί με τη χρήση σωματικής βίας να αλλάξει την αιτία της τάσης ενός μαζοχιστή για παχυσαρκία (έχει υποτεθεί ότι ένας μαζοχιστής τρέφεται από την απόρριψη που εισπράττει εξ αιτίας του άσχημου σώματός του). Επιβάλει υποσιτισμό στο s (ας πούμε ότι το κρατά φυλακισμένο σε κάποιο δωμάτιο - ας το κάνουμε υπόγειο και υγρό για περισσότερο δράμα) έως ώτου να ξεκινήσει να αντλεί απόλαυση από το εξασθενημένο σώμα του.

δ) Κάποιος αφήνει το s ελεύθερο να τρώει και να παχαίνει και κατόπιν του επιβάλλει μία σωματική τιμωρία, προσπαθώντας να το αφήσει μόνο του στην αντίστροφη πορεία από τη συνέπεια στα αίτια της παχυσαρκίας. Του στερεί κάθε σεξουαλική ευχαρίστηση.

ε) Καποιος αφήνει το s ελεύθερο να τρώει και να παχαίνει και δεν του επιβάλλει καμία άλλη σωματική τιμωρία πλην αυτής που επιβάλλει το ίδιο στον εαυτό του. Εδώ γίνεται λόγος για την υπέρτατη σωματική τιμωρία - την καταδίκη του να ζεις μέσα σε ένα σώμα που δεν σου αρέσει. (Εδώ τίθεται και το ερώτημα με ποιο σκεπτικό κάποιος αφήνει το s του ελεύθερο να αυτοτιμωρείται μέχρι θανάτου;)

Εκτιμώ ότι θα ήταν αφελές το να αξιολογήσει κανείς συλλήβδην τις σωματικές τιμωρίες, χωρίς να μελετήσει κάθε περίπτωση ξεχωριστά.