Επαφη και απομονωση

Απάντηση: Re: Επαφη και απομονωση

σε καμμια περιπτωση δεν υπαινιχθηκα οτι η "αδεια" απομονωσης παιρνεται απο την σημαια. Εκφραζεται η αναγκη της υ/σκλαβας (η και του Κ, αν και σε αυτη τη περιπτωση υπαρχουν ευθυνες απεναντι στην υ/σκλαβα οποτε και το βλεπω κομματακι δυσκολο) για απομονωση και το θεμα συζητιεται (η οχι; ).

 

Απάντηση: Επαφη και απομονωση

ολοι απομονωμενοι ειμαστε..απλα μερικοι δεν το ξερουν..

 

Απάντηση: Re: Επαφη και απομονωση

Η μπουμπούκα ξανά ελάλησον:mdrmed:
Είσαι το ίνδαλμα μου
Όταν μεγαλώσω σαν και σένα θέλω να γίνω  

 

(Απαντώ ων εκτός M/s)

"Υγιές"...χμμμ, θα μιλήσω για "δυσλειτουργικό": όταν δεν προσφέρει εκπαίδευση ή απόλαυση.

Συνήθως θετικές. Ευκαιρία για reflection και περισσότερο focus και λαχτάρα.

Ενίοτε ξενέρωμα και απόσταση (που και αυτό θετικό είναι, γιατί όχι; ).

Αναφέρεσαι εκτός πλαισίου εκπαίδευσης, αλλά ως επιλογή ζωής, φαντάζομαι. Δεν μου έχει τύχει να μου ζητηθεί κάτι τέτοιο, αλλά δεν θα είχα κάποιο πρόβλημα, περισσότερο θα με ενοχλούσε αν καταπιεζόταν μαζί μου.

 

Απάντηση: Επαφη και απομονωση

Προσωπικά η λέξη απομόνωση με ξενίζει απίστευτα.Καταλαβαίνω την ανάγκη για ηρεμία, για προσωπικό χώρο, το να αφήνεις τον άνθρωπό σου να αναπνεύσει και όλα αυτά σε οποιοδήποτε ''είδος'' σχέσης.
Όπως πολύ σωστά είπε ο Κύριος Maley απομονωμένοι είμαστε όλοι, ο καθένας στον κόσμο του.Αλλά την απομόνωση με την έννοια που θέτεις καλή μου lais δεν την αναγνωρίζω.Για να είμαι ειλικρινής την συνδέω με την απομάκρυνση, με μη σίγουρα αισθήματα, με αδυναμία και δεν μου φταίει ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου να τον ''ταλαιπωρώ'' όταν δεν ξέρω ουτε και εγώ πως αισθάνομαι.Όπως επίσης όταν νοιώθω όμορφα με κάποιον και δεν με πνίγει συναισθηματικά γιατί να θέλω να απομονωθώ?
Όποιος θέλει απομόνωση κοντά είναι το άγιο όρος ας απομονωθει...
Μετά την απομάκρυνση του ταμείου ουδέν λάθος αγαπητή αναγνωρίζεται...

 

Απάντηση: Επαφη και απομονωση

[FONT=georgia, bookman old style, palatino linotype, book antiqua, palatino, trebuchet ms, helvetica, garamond, sans-serif, arial, verdana, avante garde, century gothic, comic sans ms, times, times new roman, serif]"The promises of this world are, for the most part, vain phantoms; and to confide in one's self, and become something of worth and value is the best and safest course." ~Michelangelo[/FONT]

 

"Ο θεός αποφάσισε, στην απομόνωση"~Τσαχιρίδης

 

Δεν νομίζω ότι το "απομόνωση" είναι η σωστή λέξη. Η απομόνωση είναι βάρβαρο πράγμα. Ως άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Χρειαζόμαστε την επαφή. Την έχουμε ανάγκη. Μας ευεργετεί.
Δεν είμαι υπέρ της "απομόνωσης", παρά μόνο σε περιπτώσεις που είσαι 24/7 με τον άλλο. Τότε χρειάζεται να "χωρίζετε" έστω και για λίγες ώρες, ειδάλλως (και πιθανότατα) θα αρχίσουν οι καυγάδες απ'το τίποτα. Αυτό δεν ισχύει για ερωτικές σχέσεις μόνο αλλά και για φιλικές, οικογενειακές κτλ.
Όποιοδήποτε άλλο είδος "φυγής", μου ανάβει φωτάκια κινδύνου, είτε απ' τη δική μου είτε απ' την άλλη πλευρά.
Φυσικά, τον χρόνο μας και τον χώρο μας τον χρειαζόμαστε όλοι. Αρκεί να μην γίνεται σε σημείο υπερβολής, είτε χρονικά είτε ποσοτικά. Αν συμβεί αυτό, τότε καλό θα ήταν να αναζητήσουμε την αιτία που υπάρχει αυτή η ανάγκη. Κάτι δεν πάει καλά προφανώς και καλό θα ήταν να αντιμετωπισθεί.
Απ' την εμπειρία μου, αυτά νομίζω.

 

Είναι πάρα πολύ καλό το θέμα σου.

Δεν είναι καθόλου κακό πιστεύω το να έχει κάποιος άνθρωπος τον προσωπικό του χώρο και χρόνο, μέσα στα οποία να μπορεί να δημιουργήσει όμορφα πράγματα που να εκπορεύονται από τον εαυτό του (σκέψεις, νέες επιθυμίες, πρότζεκτς, αποφάσεις, μικρές διασκεδάσεις όπως ένα καλό βιβλίο, μία καλή ταινία, ένα όμορφο κομμάτι μουσικής). Και λίγος περιορισμός ως τιμωρία δεν κάνει καθόλου κακό, κατά την άποψή μου.

Σε ακραίες περιπτώσεις όμως, όταν τραβάει σε μάκρος μηνών ή και ετών (ω ναι, υπάρχουν περιπτώσεις) είναι κάτι που θα έπρεπε να αποφεύγεται. Διότι σε κάποιον μαζοχιστή - ο οποίος είναι και ο μόνος που θα το δεχτεί, ως κάτι ευθέως ή πλαγίως επιβαλλόμενο - δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα ευχαρίστησης και μετά του είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσει και να ξεφύγει. Είναι πολύ απολαυστικό να στερείται κάποιος την κάλυψη των βασικών του αναγκών. Εμένα αν με άφηναν να αποφασίζω μόνη μου τί να στερούμαι και τί όχι, θα συνέχιζα να στερούμαι σχεδόν τα πάντα, και ιδίως την κοινωνική επαφή (αλλά και γενικότερα την οποιαδήποτε επαφή, ακόμη και την σεξουαλική, ακόμη και την επαφή με τον Κ μου) επ' αόριστον, μέχρι να γίνω Hikikomori. 

Είναι νοσηρό βεβαίως. Μάλλον δημιουργεί προβλήματα υγείας, ψυχικής και σωματικής. Κατάθλιψη, φοβίες κλπ από τη μία, και ψυχοσωματικές ασθένειες από την άλλη (μάλλον όλες οι ασθένειες ψυχοσωματικές είναι, αν και δεν έχω την τεκμηρίωση γι αυτό).

Πιστεύω πως οι Κ πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά για τέτοια συμπτώματα στις σκλάβες τους. Διότι καμιά φορά είναι πολύ εύκολο απλά να "παρκάρεις" έναν τέτοιο Hikikomori σκλάβο, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά, και να τον ξεχάσεις εκεί. Το πιο πιθανό είναι ότι θα μαραζώσει. Methinks.

 

Απάντηση: Επαφη και απομονωση

Μια σκέψη είναι ότι οι ανάγκες για επαφή με τον Κύριό της και για ατομικό χώρο / χρόνο μιας υποτακτικής που τώρα προσεγγίζει τον χώρο και συγχρόνως ανακαλύπτει την υποτακτικότητά της θα αλλάξουν βαθιά.

Ριζικές αλλαγές θα μετέλθει η αιτία για την οποία η υποτακτική αποζητά την επαφή με τον Κύριό της. Στην αρχή μπορεί να είναι για να βάζει Αυτός μια τάξη σε όλα όσα έχει στην ψυχή και στο μυαλό της, μετά τα πράγματα αλλάζουν. Μέχρι να φτάσει στην συσχέτιση της σκλάβας με τον Αφέντη της η αιτία για την οποία θα αποζητά την επαφή θα αλλάζει.

Εξίζου ριζικές αλλαγές θα υπάρξουν στο πώς αντιλαμβάνεται την επαφή η υποτακτική, αλλά αυτό είναι εκτός θέματος νήματος.

Είναι πολύ γενική ερώτηση το "πότε παύει να θεωρείται υγιές στο M/s", ομολογώ ότι δεν μπορώ να τοποθετηθώ τόσο γενικά, θα ήταν καθαρά ιδεολογικό και δεν βρίσκω ότι είναι ένα θέμα που ιδεολογικοποιείται.

Μερικές από τις βλαβερές συνέπειες του μακροχρόνιου αποκλεισμού μπορεί να είναι οι διαλείψεις και οι παραισθήσεις του αποκλεισμένου από την επαφή υποτακτικού, και το συναισθηματικό μπλοκάρισμα με το οποίο μπορεί να χάσει για κάποιο διάστημα την ικανότητα να αντιληφθεί και να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του. Πρόκειται για βλάβες που διορθώνονται, λίγο λίγο, με τη λήξη του αποκλεισμού.

Και ασφαλώς η θλίψη (που διαφέρει απ την κατάθλιψη) και η έξαρση του παθητικού μαζοχισμού. Ο αποκλεισμός είναι μαζοχιστική εμπειρία. Βαθύτατα μαζοχιστική. Ο "soft" αποκλεισμός, με την έννοια ότι ο υποτακτικός δεν είναι σε δωμάτιο απομόνωσης και επίσης υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πλην του Κυρίου του, με τους οποίους του επιτρέπεται - έστω και περιορισμένα - να επικοινωνεί, είναι επίσης μαζοχιστική εμπειρία, αλλά χαμηλού επιπέδου, δεν συγκρίνεται με αυτές που προκύπτουν από την επαφή.

Το υποτακτικό άτομο μπορεί να έχει χίλιους λόγους να αποζητά την απομόνωση και την περιορισμένη επαφή, ο βασικός λογικά είναι ο φόβος, άλλος είναι η μη αποδοχή ή η μη αναγνώριση των επιθυμιών του και οι ενοχές γι αυτές, η άγνοια των αναγκών του ή και η κόπωση από τις τόσες νέες προσλαμβάνουσες.

Η σκλάβα που αποζητά την απομόνωση μάλλον δεν έχει γίνει ακόμα σκλάβα. Έτσι και αλλιώς θα έχει χρόνο ήρεμο όταν ο Αφέντης της δεν την χρησιμοποιεί ή όταν για κάποιον λόγο την κρατήσει σε κατάσταση αναμονής ή όταν της έχει δόσει εντολή να ασχοληθεί με κάτι δικό της το οποίο ο Ιδιος συστηματικά απέχει από το να ελέγχει, αλλά να ζητήσει η ίδια να βγει εκτός υπηρεσίας; Χλωμό για συνειδητοποιημένη σκλάβα.

Η "δημιουργία όμορφων πραγμάτων που εκπορεύουνται από τον εαυτό του" είναι η κλασσική άμυνα του υγιούς ψυχικά και σωματικά ανθρώπου και του ασφαλούς με τον εαυτό του. Σωστό και καλό αλλά ντιπ για ντιπ vanilla που σημαίνει ότι καταλαβαίνεις πως έχεις μπει για τα καλά στο χωρό ή χώρο όταν αυτή η άμυνα, σταδιακά, παύει να λειτουργεί...

 

Απάντηση: Επαφη και απομονωση

Η εκούσια απομόνωση, την οποία κάποιος επιλέγει συνειδητά και δεν ακολουθείται από συναισθήματα μοναξιάς, φόβου, κατάθλιψης κλπ είναι μια χαρά.
Η ακούσια απομόνωση, αυτή δηλαδή που μας επιβάλλεται έξωθεν, ειδικά ως τιμωρία, είναι για γέλια... αλλά δεν το πιάνω το θέμα γιατί θα γίνουμε μαλλιοκούβαρα... Σε περίπτωση που το υ δεν βάζει τα γέλια αλλά τα κλάματα του εύχομαι ολόψυχα να κάνει υπομονή. Αν η ακούσια απομόνωση τραβήξει πάνω από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ήτοι πάνω από δέκα χρόνια, να αρχίσει να υποψιάζεται τα χειρότερα, ότι δηλ. ο Κ την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια προς άγνωστη κατεύθυνση.... και άφησε σε αυτό την ευθύνη του release... Φυσικά ένας Κ, ποτέ δεν κάνει τέτοια πράγματα....

Όταν βρισκόμαστε σε σχέση είναι φανερό ότι δεν μπρούμε να απομονωθούμε παρά για μικρά χρονικα΄διαστήματα. Αν απομονονώμαστε επί μακρόν, σημαίνει ότι η σχέση δεν μας συγκινεί.

 

Απάντηση: Επαφη και απομονωση

Κυριες και Κυριοι σας ευχαριστω για τα σχολια σας. Πολυ ενδιαφεροντα και ξεκαθαρα. Θα τα ξαναδιαβασω προσεκτικα και θα επανελθω με ερωτησεις...για να δουμε που θα μας βγαλει αυτο το νημα.