η χρησιμότητα του βάζου είναι ο άδειος χώρος

Συμφωνώ. Θα έλεγα επομένως ότι οι προσδοκίες του Υ από την σχέση θα πρέπει να μην υφίστανται ως απέλπιδες προσπάθειες ενός control freak ή ως προσπάθειες ενός ατόμου που ΑΝΗΣΥΧΕΙ ότι ο Αφέντης του δεν θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του. Θα πρέπει όμως το Υ να έχει τον νου του, μήπως τυχόν ο Αφέντης κάπου κάτι δεν κατάλαβε, κάτι του διέφυγε, κάπου κάνει λάθος; Πιστεύω πως ναι.

Σε μία τέτοια περίπτωση, το Υ αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Τί κάνει τότε; Σκέφτεται τη ρήση, "ένα Υ δεν πρέπει να έχει προσδοκίες για να μην απογοητεύεται;" Και τότε μαραζώνει; Ή φεύγει; Ή ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΕΙ; 

Έχει επιλογές ένα Υ, και θα έπρεπε να έχει επιλογές. Καταλαβαίνω την χαλάρωση της μη προσδοκίας και την μαγεία της, αλλά καταλαβαίνω και το survival instinct, πολύ υπαρκτό και πολύ απαραίτητο για μία σκλάβα ή για μία υποτακτική...Εγώ προσωπικά, το συζητάω, γιατί μου έχει τύχει. Αλλά το επεξεργάζομαι κιόλας, εσωτερικά, και με λογική και με συναίσθημα. Και τέλος, ανασύρω από μέσα μου αυτή την βαθιά ικανότητα που έχω ανακαλύψει και που μου την έχει εμπνεύσει ΔΙΚΑΙΑ κάποιος, ο Αφέντης μου εν προκειμένω, και συνεχίζω με βάση αυτή την εμπιστοσύνη. Αν δεν την είχα, δεν θα συνέχιζα μία τέτοια σχέση, παράδοσης ελέγχου.

Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι κάπως γκρινιάρα και απαιτητική... 

 

Eίναι πάντοτε σημαντικό να δίνουμε feedback. Χωρίς feedback, όχι μόνο δεν μπορούν να διευθετηθούν τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν, αλλά ούτε καν να εντοπιστούν. Κάποιος που σηκώνεται και φεύγει, προφανώς δεν έχει τη στοιχειώδη διάθεση να θέσει ερωτήματα και να πάρει απαντήσεις. Και δεν έχει κανένα νόημα το υ που αρχίζει και νιώθει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά να κάτσει και να μαραζώσει. Μπορεί μέσω της συζήτησης τα δυο μέλη να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Μπορεί μεσω της συζήτησης να επισημανθεί κάποιο σημείο που έχει διαφύγει της προσοχής του άλλου .Η μπορεί, το Υ να κατανοήσει ότι η συγκεκριμένη κατάσταση , είναι ένα στάδιο από το οποίo θα πρέπει να περάσει. Δεν είναι πάντα όλα εύκολα αλλά ούτε και ευχάριστα. Γι αυτό και πιστέυω ότι ο κοινός στόχος, απαιτεί πάντα προσπάθεια και επιμονή. Φυσικά το έργο δεν είναι καταναγκαστικό. Η αίσθηση πληρότητας (ακόμη κι όταν έχει σκαμπανεβάσματα), η πίστη και το όραμα, είναι μερικοι από τους λόγους για τους οποίους εμένα μου φαίνεται ότι αξιζει να προσπαθήσει κανείς  

 

Εντάξει, να μην αισθάνομαι πολύ άσχημα τότε που γκρινιάζω καμιά φορά... 

Θα συμφωνήσω και με αυτά. Αν και, νομίζω είναι περισσότερο θέμα πείσματος και τσαμπουκά, παρά οτιδήποτε άλλο (για μένα). Το ονομάζω συνέπεια, αλλά μάλλον δεν είναι. Είναι ότι αποφάσισα να κάνω κάτι και θα το κάνω, ο κόσμος να χαλάσει (πολύ σκλαβίσιο ε; )

Αν παρόλα αυτά, η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά δεν υποχωρεί, παρά τις συζητήσεις και τις διευθετήσεις κλπ. και την πάροδο εύλογου χρονικού διαστήματος για συναισθηματικές ανακατατάξεις, θα έλεγα ότι ίσως αυτή η σχέση να έχει τελειώσει...Συνήθως, το σώμα γνωρίζει όταν κάτι δεν πάει καλά. Νιώθει άβολα, διακατέχεται από μία γενική αίσθηση malaise, δεν υπάρχει καλή διάθεση, ίσως δεν υπάρχει η συνήθης διέγερση, δεν έχεις θετικές σκέψεις, δεν χαμογελάς συχνά, δεν σιγοτραγουδάς στον δρόμο, κλπ. Αυτά αφουγκράζομαι συνήθως, ως μισότρελη, αλλά παρόλα αυτά έτσι είμαι βέβαιη ότι είμαι σε καλό δρόμο και ότι δεν κάνω κάποιο φρικτό λάθος...

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις τοποθετήσεις σου...