Το δέος του νοσηρού

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Νομίζω απόλυτα ασυνείδητη όπως η έκκριση ενδορφινών.
Νομίζω έχουμε όλοι ανάγκη τη συνεχή επιβεβαίωση
πως είμαστε καλά, αρτιμελείς και υγιείς.
Εικάζω ότι εκτός από τη συμπόνοια που αυθόρμητα πηγάζει
και όχι άδικα την είχε υπερεκτιμήσει ο Σοπενχάουερ,
βιώνουμε ισόβια τη αγωνία της επιβεβαίωσης του «στώμεν καλώς».
Οπότε, κάθε ευκαιρία σύγκρισης είναι βιοτική ανάγκη
του οργανισμού μας.
Απόδειξη του πόσο ατελές είδος είμαστε…
Από εδώ, πιθανολογώ, έχουν αφετηρία τόσα, όσα έχουν να κάνουν
και με ανθρώπινες κοινωνικές συμπεριφορές,
από το κουτσομπολιό μέχρι τη ζήλεια
και από τη ματαιοδοξία ως την κατάθλιψη.
(Άλλη μία ευκαιρία να διαπιστωθεί η κατ’Εμέ
εξειδικευμένη αμάθεια των διαφόρων ψυχο-λάγνων…),
[πάει, εξώκειλε το νήμα].

Δεν μπορώ να δω καμία νοσηρότητα στον αναξιοπαθούντα.
Λυπάμαι σύντροφε.
Απόκλιση αισθητική, θα συμφωνούσα.
Αλλά, πάλι, εάν Με πείσει κάποιος ότι ζούμε έναν κόσμο
αισθητικά άψογο, τότε μόνο θα το δεχτώ κι’ αυτό.
Νοσηρότητα;
Το λεξικό Μου έχει εντελώς διαφορετικές εξηγήσεις
στο συγκεκριμένο λήμμα.

 

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Δεν είναι θέμα αισθητικής. Μακάρι να ήταν. Συμφωνώ με τον vautrin...

 

[nomedia=""]YouTube- The Elephant Man Movie Trailer[/nomedia]




Εφόσον αφορμή του νήματος στάθηκε η παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας, θα πρότεινα στους αγαπητούς συνομιλητές να δουν ή να ξαναδούν το φιλμ που κατ’ εξοχήν πραγματεύεται το θέμα της νοσηρότητας του βλέμματος, δηλαδή τον Άνθρωπο Ελέφαντα του David Lynch με τον Άντονυ Χόπκινς. Επίσης να ρίξουν μια ματιά στο λήμμα της Wikipedia για τον Joseph Merrick. Θα επανέρθω με μερικές ακόμη σκέψεις αν και ο David Lynch τα είπε πριν από μένα και σίγουρα καλύτερα από μένα.

[ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Joseph_Merrick]Joseph Merrick - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]

 

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Το ανθρώπινο είδος έχει την αλαζονεία να πιστεύει
πως όλα όσα υπάρχουν στην Πλάση πρέπει να υπόκεινται υποχρεωτικά
στους ανθρώπινους νόμους.
Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή κανένα άλλο έμβιο είδος
δεν έχει τη δυνατότητα της δημιουργίας και ιδιαίτερα
της επιβολής καθολικών νόμων.
Μόνο η Φύση επιβάλλει τους δικούς της άγραφους νόμους,
τους οποίους –ακόμα και αυτούς- προσπαθήσαμε από κενή ματαιοδοξία
να τους εξανθρωπίσουμε έστω λεκτικά
με τον εγωκεντρικό όρο «θεομηνία».
Δηλαδή αυταπατώμεθα πως προέρχονται όχι από τη Φύση
που δεν είμαστε σε θέση έτσι κι’ αλλιώς να ελέγξουμε,
αλλά από ένα ανθρώπινο εφεύρημα, το Θεό.
Τέτοιου είδους «παλάντζες» έχουν καταγραφεί ιστορικά
από αρχαιοτάτων χρόνων, με πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα
τα διάφορα οικουμενικά φληναφήματα τύπου Κιότο και Κοπεγχάγης
όπου αφού ανεξέλεγκτα και άπληστα επιβαρύναμε σαν είδος
το περιβάλλον και τη Φύση, έπειτα καμωνόμαστε τους έχοντες συνείδηση
και πάμε δήθεν με την επιβολή ανθρώπινων νόμων και συμφωνιών
τάχαμου κυρίων να αναστρέψουμε το μη αναστρέψιμο.
Δεν ξέρω αν στο λεξικό, στο λήμμα «Καιροσκόπος» θα έπρεπε να αναφερθούν
τα ονόματα των εμπνευστών τέτοιου είδους πρωτοβουλιών.

Κατά παρόμοιο τρόπο εξανθρωπίσαμε και τη βία, τον πόνο,
τη νοσηρότητα και άλλα ζωώδη ένστικτα.
Μία πρώτη μέθοδος είναι η λεξικογράφηση.

Ορίζουμε λεκτικά.
Έπειτα «νομοθετούμε», θέτουμε ανθρώπινους κανόνες.

Η φράση κλειδί εδώ είναι «που παρεκκλίνει από τα φυσιολογικά όρια».
Η λέξη κλειδί είναι «φυσιολογικά».
Απάτη σε βαθμό κακουργήματος.
Το λεξικό και η νομοθεσία των ανθρώπων καθορίζει αυθαίρετα
και αλαζονικά το «φυσιολογικό» και την παρέκκλιση.
Είναι αφύσικο να επιβάλλεις βία στον άνθρωπο λένε οι φωτισμένες δυτικές κοινωνίες
(π.χ. στη Σαουδική Αραβία ακόμα και σήμερα δεν το λένε),
αλλά είναι «φυσικό» να αφανίζεις και να κατακρεουργείς
φάλαινες, πιγκουΐνους ή μινγκ.
Έναν αιώνα πριν (άλλο παράδειγμα), για να μην δύσει ποτέ ο ήλιος
στην Βρετανική Αυτοκρατορία, ήταν παράνομο ο ντόπιος Κουντακιντέ
να διεκδικήσει ένα καρβέλι ψωμί -που το παρήγαγε ο ίδιος από τη δική του γη-
από το πανέρι του Σερ Τάδεχαουζ –που το είχε αρπάξει ετσιθελικά
εις το όνομα της βασιλίσσης Βικτωρίας, κατοικοεδρεύουσας 7000 χιλιόμετρα μακριά, -
ενώ –βεβαίως- ήταν νομιμότατο για την πράξη του αυτή (του Κουντακιντέ),
να του κοπούν και τα δύο χέρια από τη ρίζα με μασσέτα για ζαχαροκάλαμα.

Εθελοτυφλώντας αλαζονικά, λεξικογραφούμε
και θέτουμε άγραφες και έγγραφες (νομοθεσία) κοινωνικές συμβάσεις
για την επιβολή της βίας, του πόνου, του θανάτου και
–ας Μου επιτραπεί ο νεολογισμός- νοσηροποιούμε την ανθρώπινη φθαρτότητα,
για παράδειγμα την αναπηρία.

Μαστιγώνεις το ζωντανό; Φυσιολογικό.
Μαστιγώνεις τη μοιχαλίδα στο Ριάντ; Φυσιολογικό.
Μαστιγώνεις τη dora salonica στα Εξάρχεια; (που το γουστάρει κιόλας). Νοσηρό!
Νοσηρός κι’ ο ανάπηρος;
Ε, όχι.

Μαζί σου καλή Μου.
Θα το ορίσεις πιο συγκεκριμένα;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι κάποιοι λεξικογραφούν
και επιβάλουν συμβάσεις.
Είναι κυρίως ότι όλοι οι υπόλοιποι τείνουμε να τις ενστερνιστούμε.

Ποια οφείλει να είναι η θέση της κουλτούρας που αυτοαποκαλείται BDSM
απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση;
(Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα).

Υ.Γ.
Όλη η παραπάνω σπουδή προσπαθεί να διερευνήσει τα αίτια
που οδηγούν στο ερώτημα της νηματοθέτριας και του Κυρίου της.
Γιατί "αποστρεφόμαστε ελκυστικά" κάθε τι "αφύσικο";
Έχω προσωπική ένσταση στον όρο "νοσηρότητα".
Ειδικά μέσα σε bdsm περίγυρο.

 

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Δεν μπορώ να το ορίσω συγκεκριμένα... Γενικότερα έχω αδυναμία να ορίσω.
Μπορώ όμως να σου πω πώς νιώθω. Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν μπορώ να σταθώ να δω ατύχημα στο δρόμο. Επίσης αδυνατώ να δω τα Παθη του Γκίμπσον. Όχι γιατί είμαι ευαίσθητη. Αλλά γιατί ξέρω ότι το γεγονός ότι δεν με έχει πατήσει αυτοκίνητο, δεν είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι κλπ κλπ είναι τυχαίο. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση αυτή. Το ό,τι δεν είμαι, είναι καλή τύχη, που δεν ξέρω και πότε θα εξαντληθεί. Και ομολογώ ότι με τρομάζει πολύ η ιδέα ότι μπορεί να βρεθώ είτε σκοτωμένη στην άσφαλτο, είτε αιχμάλωτη σε ένα σώμα που δεν μπορεί.

 

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Άρα να υποθέσω ότι αποφεύγεις και τις κηδείες.

Φιλιά.

 

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Φυσικά. Αφού σκέφτομαι να μην παραβρεθώ και στη δική μου. 

 

Βλέποντας αυτόν που μας βλέπει – Η διαλεκτική του βλέμματος.

Ξεκινώ με την θεμελιώδη παραδοχή πως το βλέμμα των άλλων καρφωμένο πάνω μας αποτελεί ένα είδος καθρέφτη μέσα στον οποίο αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Είναι όμως ένας καθρέφτης παραμορφωτικός, μας δείχνει ψηλότερους ή κοντύτερους απʼ ότι πραγματικά είμαστε ανάλογα με τον αν αυτός που μας κοιτάει μας βλέπει με αγάπη ή αποστροφή, συμπάθεια ή περιφρόνηση, συμπόνια ή μίσος, ενδιαφέρον ή αδιαφορία. Είναι επίσης ένας μεγεθυντικός φακός που ανάλογα με τις προθέσεις του παρατηρητή, ανακαλύπτει και υπερτονίζει προτερήματα ή ελαττώματα, συμμετρίες ή δυσμορφίες.

Αυτό το αρχικό βλέμμα έχει δύο ιδιότητες. Η πρώτη, είναι η καθοριστική επίδραση που ασκεί στην διαμόρφωση της προσωπικότητας αλλά και της μοίρας του ατόμου που βρίσκεται υπό παρακολούθηση. Μια κοπέλα αντιλαμβάνεται την ομορφιά της από τα όλο πόθο βλέμματα των αντρών που καρφώνονται πάνω της· αυτό τη γεμίζει αυτοπεποίθηση, ίσως και φιλαρέσκεια. Ένα αγόρι συνειδητοποιεί την τεράστια μυική του δύναμη από τα τρομοκρατημένα βλέμματα των συμμαθητών του κατά την διάρκεια ενός τσακωμού· αργότερα εμφανίζει μια ροπή προς την σωματική βία και το νταηλίκι.

Επίτηδες σχηματικά τα πρώτα μου παραδείγματα. Ας δούμε τώρα ένα πιο περίπλοκο που σχετίζεται άμεσα με το θέμα του δέους της νοσηρότητας, με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα και το οποίο παραθέτω πιο κάτω συντομευμένο :

«Στα επτά του χρόνια ο Ντιπάκ Κουμάρ, που γεννήθηκε με τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια σε ένα από τα φτωχότερα κρατίδια της Ινδίας, είναι ακόμα πολύ μικρός για να καταλάβει γιατί ινδουιστές προσκυνητές επισκέπτονται καθημερινά το σπίτι του.

Αυτή η σοβαρή αναπηρία-δυσμορφία, που οι γονείς του θέλουν να θεραπεύσουν με χειρουργική επέμβαση, έχει κάνει το μικρό αγόρι μια πραγματική θρησκευτική εικόνα στα μάτια των ινδουιστών της περιοχής που θεωρούν ότι μοιάζει πολύ με τον θεό Βίσνα, ο οποίος συχνά απεικονίζεται στη μυθολογία με τέσσερα χέρια.

«Οι άνθρωποι μου προσφέρουν χρήματα, φρούτα, γλυκά, καμιά φορά και λουλούδια», δηλώνει ο επτάχρονος που ζει στο χωριό Μπελχάρι, κοντά στην Πάτνα πρωτεύουσα του κρατιδίου του Ανατολικού Μπιχάρ.

Ο Ντιπάκ πάσχει από το σπάνιο φαινόμενο «ischiopagus» και έχει ενωθεί με το δίδυμό του, το οποίο απορρόφησε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Τα παραπάνω μέλη προεξέχουν από το στέρνο του.

Σύμφωνα με την μητέρα του Ιντού Ντέβι, όταν γεννήθηκε ο Ντιπάκ οι γιατροί της περιοχής, αλλά και οι προεστοί του χωριού δεν πίστευαν ότι θα ζήσει. Τα περισσότερα παιδιά που γεννιούνται στην Ινδία με μια τόσο βαριά αναπηρία συνήθως πεθαίνουν στη διάρκεια του τοκετού ή είναι θύματα ανθρωποκτονίας, επισημαίνουν οργανώσεις για τα δικαιώματα των παιδιών, όπως η Save the Children.

Η περίπτωση του επτάχρονου φέρνει στην επιφάνεια το πόσο «παρεξηγημένοι» είναι οι άνθρωποι με αναπηρίες στην Ινδία, αλλά και τις σοβαρές ελλείψεις σε ιατρική φροντίδα των παιδιών που γεννιούνται με σοβαρές δυσμορφίες, ειδικά στις αγροτικές περιοχές.

Πρόσφατα, με την παρέμβαση τοπικών πολιτικών, ο μικρός υπεβλήθη σε εξετάσεις στο νοσοκομείο της Πάτνα. Οι γονείς του αισιοδοξούν έχοντας ως παράδειγμα την ιστορία της μικρής Λάξμι Τάτμα που επίσης γεννήθηκε με τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια και χειρουργήθηκε με επιτυχία το 2007 στο Μπανγκαλόρ της νότιας Ινδίας.

Πριν την χειρουργική επέμβαση που κόστισε περίπου 50.000 δολάρια, τη Λάξμι, μόλις δύο χρόνων τότε, επισκέπτονταν επίσης δεκάδες προσκυνητές που πίστευαν ότι διαθέτει θεϊκές ιδιότητες».

Τι βλέπει κάποιος αντικρίζοντας ένα τέτοιο πλάσμα; Έναν θεό, ένα τέρας ή ένα ανθρώπινο ον; Σκέφτομαι πόσο η τύχη αυτών των δυο παιδιών, (και χιλιάδων άλλων), κρίθηκε από την απάντηση σʼ αυτό το ερώτημα. Κρίθηκε από το βλέμμα των άλλων και τις αντιλήψεις τους περί του τι αποτελεί νοσηρότητα και τι όχι. Αν είχαν γεννηθεί λίγα χιλιόμετρα βορειότερα, από την άλλη πλευρά των συνόρων όπου λατρεύεται άλλος θεός, θα είχαν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους ή θα είχαν θανατωθεί. Αν είχαν γεννηθεί στο χωριό τους 100 χρόνια πριν, θα ζούσαν μια άνετη και πλούσια ζωή λατρεμένων θεοτήτων και τα ίδια θα ένιωθαν σαν θεοί. Αν είχαν όμως γεννηθεί στην Βικτωριανή Αγγλία της ίδιας εποχής πιθανόν να τα επιδείκνυαν έναντι εισιτηρίου σε κάποιο τσίρκο παρέα με τον Άνθρωπο Ελέφαντα. Σε μια σύγχρονη δυτική χώρα θα τα είχαν εγχειρήσει από τον πρώτο χρόνο της ζωής τους και θα μεγάλωναν φυσιολογικά· στην βαθιά διχασμένη Ινδία η θέα τους προκαλεί διαδοχικά τόσο την δεισιδαιμονία όσο και το ανθρωπιστικό κι επιστημονικό ενδιαφέρον.

Περνάμε έτσι αβίαστα στην δεύτερη και πιο σημαντική ιδιότητα του βλέμματος. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε το νοσηρό κι αποκλίνον, καθορίζει όχι μόνο την μοίρα του παρατηρούμενου αλλά και το ποιόν του παρατηρητή. Αδιαφορία, περιέργεια, μίσος, απέχθεια, αποδοχή, συμπόνια, στοχασμός ή δέος, όλα τα συναισθήματα κρύβονται αλλά και φανερώνονται μέσα σε λίγες ματιές. Γινόμαστε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σʼ εμάς – είμαστε ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους. Συνήθως.

Αν τυχόν είδατε το trailer της ταινίας που πρότεινα, θα παρατηρήσατε πως ο σκηνοθέτης επιχείρησε μια ευφυή αντιστροφή. Στην αρχή του φιλμ δεν βλέπουμε το παραμορφωμένο, τερατόμορφο σώμα του Μέρρικ, αλλά την αντανάκλαση του στα μάτια των άλλων και την εντύπωση που τους προκαλεί. Πρώτα ενεργοποιούνται η αποστροφή, η σκληρότητα κι η φρίκη των παιδιών, μετά η περιέργεια του όχλου κι η εμπορική της εκμετάλλευση από τον άπληστο θεατρώνη· ο άτυχος νέος αισθάνεται διαδοχικά σαν άγριο ζώο και σαν εμπόρευμα. Ώσπου εμφανίζεται ο ουμανιστής κι ευγενής γιατρός. Καμιά γκριμάτσα δεν αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, βλέπουμε μόνο τα δάκρυα του να κυλούν, δάκρυα ανθρωπιάς και συμπόνιας. Θα πάρει τον Άνθρωπο Ελέφαντα υπό την προστασία του, θα τον περιθάλψει, θα τον μορφώσει, θα τον αποδεχθεί. Τότε μόνον εκείνος θα αποκτήσει αξιοπρέπεια και θʼ αναφωνήσει: «Δεν είμαι ζώο, είμαι άνθρωπος, είμαι άντρας».

…​

@Αγαπητέ MasterDO:

Εξαιρετικό το πρώτο σας σημείωμα, συζητήσιμα τα επόμενα. Μέρος της διαύγειας για την οποία μίλησα αποτελεί το θάρρος να χρησιμοποιούμε τις λέξεις με την κυριολεκτική τους σημασία. Υπάρχουν ανάπηροι κι όχι άτομα με ειδικές ανάγκες. Ομοίως, νοσηρό είναι είτε αυτό που νοσεί, είτε αυτό που προκαλεί την νόσο. Ποια άλλη ερμηνεία προτείνει το λεξικό σας; Επικρίνατε την Syrah, διότι, αν και λάτρης του Δάντη, δεν συμπαθεί την καθομιλουμένη· δεν φαντάζομαι εσείς να φοβάστε τις κυριολεξίες;

@Αγαπητή Elfcat:

Εγκρίνω κι επαυξάνω. Fortuna Imperatrix Mundi. Η συνειδητοποίηση της παντοδυναμίας της τύχης σε συνδυασμό με την επίγνωση πως η νοσηρότητα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης κατάστασης, αποτελούν επίσης σημαντικές ενδείξεις πνευματικής διαύγειας. Σπάνια υγιείς κι ευτυχισμένοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν, συνήθως καλλιεργούν την αυταπάτη πως οι νοσούντες αποτελούν ένα είδος αλεξικέραυνου που απορροφά τους κεραυνούς της τύχης και μʼ αυτό τον τρόπο εκείνοι μένουν ασφαλείς και προστατευμένοι. Μακάρι να ήταν έτσι.

Dear all:

Σʼ ένα τροχαίο ατύχημα, κάποιοι θα επιταχύνουν προσπερνώντας και κάποιοι περίεργοι θα σταματήσουν να χαζέψουν και να αποθανατίσουν την σκηνή με το κινητό τους. Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή: να κατέβεις να βοηθήσεις… Ανθρώπινες όλες οι αντιδράσεις, πολύ ανθρώπινες…

 

Απάντηση: Re: Το δέος του νοσηρού

    

 

Φίλτατοι,

ψάχνοντας και εγώ στα ιατρικά μου λεξικά βρήκα το παρακάτω, χωρίς να θελω να έρθω σε αντιπαράθεση για την ετοιμολογία της λέξης και της έννοιας, απλά επειδή η νοσηρότητα αποτελεί ιατρικό όρο θα μου επιτρέψετε μια μικρή παράθεση πριν συνεχίσω.


"Νοσηρότητα ονομάζεται η συχνότητα των νόσων σε ανθρώπινους πληθυσμούς, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διατηρηθεί η διάκριση μεταξύ νόσου και νοσήματος. Η νόσος σημαίνει τη νοσηρή διαδικασία (morbus-i) , εχει αρχή, πέρας και διάρκεια και αντιστοιχεί στο απαρέμφατο "νοσείν". Το νόσημα αποτελεί το αποτέλεσμα ή το προϊόν της νοσηρής διαδικασίας, δεν αναφέρεται δηλαδή σε άμεσα ή έμμεσα παρατηρήσιμες οντότητες, αλλά στην ένταση των νοσογώνων επιδράσεων σε ανθρώπινους πληθυσμούς."

Από την αρχή σχεδόν του νήματος και πριν αυτό μεταβληθεί εν μέρει σε αντιπαράθεση για το αν τα άτομα με αναπηρία αποτελούν ή όχι νοσηρά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, είχα υποστηρίξει (και συνεχίζω να το υποστηρίζω) πως ανάλογα με την παιδεία, ατομική ή κοινωνική, που έχει ο καθένας μας και κατ'επέκταση η εκάστοτε κοινωνία που ζει, βιώνει και αντιμετωπίζει τις περιστάσεις. Ορμώμενος λοιπόν από το τελευταίο παράδειγμα του vautrin υποστηρίζω πως στην Σουηδία, απο την οποία και κατάγομαι, ο κόσμος θα έβλεπε μία δύσκολη ιατρική περίπτωση. Στην Ινδία θα τον έκαναν Θεό, όπως και ένα κοριτσάκι λίγο καιρό πριν. Στο Μεξικό πιθανά να τον έκαναν θυσία στους Θεούς επί εποχή Ινκας. Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω με τον φίλτατο Master DO περί ηθών, νοσηρότητας και αναπηρίας.


Επιστρέφοντας στο αρχικό νήμα, η συγκεκριμένη σκηνή χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο σκέψης, η λέξη νοσηρότητα χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει την (διαφορετική της κοινωνικής αισθητικής μας) εικόνα, και τι αυτή μας προκαλεί.


Μέσα από τις απαντήσεις σας μας δώθηκε και μία καινούργια οπτική του θέματος. Οι στιγμές αυτές (δευτερόλεπτα) της ατονίας/δέους που κατονομάζουμε θα μπορούσε να είναι και τρόμος λοιπόν, που συνειδητά επιλέγει κάποιος να μην είναι κομμάτι αυτής της διαδικασίας(με την αποχή που περιγράφεται), ασυνείδητα όμως συνεχίζει να είναι κομμάτι της περιγράφοντας το συναίσθημα αυτό του τρόμου. Τρόμου μήπως χάσουμε την δικιά μας ευημερία;

 

Απάντηση: Re: Το δέος του νοσηρού

vautrin - ενίοτε - και άλλα μέλη που χρησιμοποιείτε ανοιχτά χρώματα στα κείμενά αας, για να διαβάσω αυτά που γράφετε, κάθε φορά πηγαίνω και αλλάζω το skin μου από το ανοιχτόχρωμο που έχω πάντα, γιατί αυτό με βολεύει στα μάτια στο σκούρο, αλλιώς εξαφανίζονται τα γράμματά σας... όμως αξίζει τον κόπο  

Εμένα δεν με ελκύει το νοσηρό. Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι ελκύει μαζικά.

Όπως και για τόσα άλλα πράγματα, έχω τον δικό μου εσωτερικό ορισμό για το τί είναι νοσηρό και τί όχι. Νοσηρή για μένα είναι η μη ισορροπία που προέρχεται από μια συνεχή σωματική ή ψυχική αδυναμία. Αν το παιδί μπορεί να ζει με τα άλλα τέσσερα μέλη που προεξέχουν από το στέρνο του, είναι ασυνήθιστο αλλά όχι νοσηρό. Στα μάτια μου είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, αλλά ασυνήθιστος και θα σεβαστώ αυτόματα την προσωπική του αύρα, δεν θα πάω να την σκίσω μ ένα αδιάκριτο βλέμμα μου. Γνωρίζω ότι οι ισορροπίες του είναι δύσκολες και ίσως επώδυνες ενώ οι δικές μου αυτονόητες, όμως αυτό δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο στα μάτια μου. Ούτε περισσότερο. Όλα για τους ανθρώπους.

Αν κάποιος είναι θεοπάλαβος και δεν έχει συναίσθηση του κακού, του καλού, του όμορφου, αν κάποιος δεν έχει την παραμικρή συναίσθηση του χώρου ώστε να μπορεί να κινηθεί, είτε μόνος είτε με βοήθεια, αυτόν τον έχω για νοσηρό. Η νευροχειρουργική γνωρίζει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Σε κάποιους η ζωή έκανε ένα ιδιαίτερα σκληρό αστείο... Αυτό δεν με ελκύει, εκεί απλά περισσεύω δεν μπορώ να επικοινωνήσω ενώ με τον ανάπηρο μπορώ ανετότατα. Εφόσον περισσεύω μένω μακριά.

Και έπειτα, δεν είναι μόνο ένα αξιοπερίεργο, με τέσσερα μέλη παιδί που θα αφηνόταν να πεθάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Κοριτσάκια νεογέννητα θανατώνονται μαζικά σε κάποια μέρη. Ένα πρόωρο βρέφος που μπορεί να γίνει και χαρισματικό ακόμα άτομο στη ζωή του είναι ένα ψοφημάκι σε όλα του τα παιδικά χρόνια ενώ ποτέ δεν θα γίνει ένας ιδιαίτερα ανθεκτικός στις κακουχίες άνθρωπος. Σε κάποιες κοινωνίες θα απομονωνόταν ως άχρηστο βάρος σχεδόν και θα αφηνόταν να πεθάνει, ή θα πήγαινε από κακουχίες που οι άλλοι θα άντεχαν αυτό όχι.

Όμως, το νήμα αρχικά αναφερόταν στις περιπτώσεις όπου παρατηρούμε ένα μαρτύριο εκ του ασφαλούς και όντας πέραν κάθε αμφιβολίας βέβαιοι ότι εμείς δεν πρόκειται να περιληφθούμε σε αυτό. Το μαρτύριο είναι φρικαλέο, ας πούμε ότι μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο και την αγωνία και όμως εκεί εμείς, το παρακολουθούμε με κάθε λεπτομέρεια.

Συνεχίζω να υποστηρίζω ότι η αιτία που - άσχετα εγώ τί κάνω - μαζικά οι άνθρωποι έλκονται από τέτοια θεάματα δεν είναι η τρομολαγνία αλλά η χαρά που παίρνουν που δεν είναι οι ίδιοι εκεί πέρα.

Την ανθρωπιά, την αγάπη και την αγωνία της διαφορετικότητας μέσα στην αβεβαιότητα της ανθρώπινης ευτυχίας κατ εμέ την πραγματεύτηκε οριστικά ένα και μόνο μυθιστόρημα. Η Παναγία των Παρισίων του Ουγκώ. Πιστεύει κανείς ότι τα πλήθη εκείνα που πήγαιναν και γιουχάριζαν και βασάνιζαν τον Κουασιμόδο που είχε τιμωρηθεί να είναι σ εκείνο το μηχάνημα και να υποφέρει ακόμα περισσότερο, πέραν των αναπηριών του, το έκαναν από αισθηση του δικαίου; από τρομολαγνία; ή από χαρά που ο άλλος βασανιζόταν και εκείνοι όχι; Και άρα μπορούσαν να θεωρούν ότι είναι ευτυχισμένοι σ έναν πολύ πολύ αβέβαιο κόσμο;

Ενδεχομένως. Πιστεύω ότι η χαρά για την δική μας ευημερία θα πλειοψηφούσε.

Ελπίζω να μη σας κούρασα με την ισχυρογνωμοσύνη μου επί του συγκεκριμένου θέματος.