18 Ώρες στην Αθήνα

Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Είχαμε ξεκινήσει νωρίς από το νησί. Στον δρόμο για την πρωτεύουσα συναντήσαμε το πρώτο πρωταπριλιάτικο αστείο: τα Τέμπη ήταν ακομη κλειστά...

Πολλές ώρες αργότερα, μεσημέρι πια, φτάνουμε. Η πόλη μας μπερδεύει. Χανόμαστε στους μονόδρομους στην ρίζα του Βράχου. Ο Αφέντης γκρινιάζει: γιατί δεν έφερες τον χάρτη; πού είναι το προσπέκτους του μουσείου;

Συγκεντρώνομαι βαθιά (σε κάτι ωφέλησαν όλες αυτές οι ώρες περιορισμού) και θυμάμαι το τηλέφωνο. Παίρνω το μουσείο, τους ρωτάω, μα πού είστε βρε παιδιά;

Πέντε λεπτά αργότερα στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα. Ο Αφέντης προηγείται. Τρία βήματα πιο πίσω, εγώ. "Πάμε πάνω" μου λέει "κατ'ευθείαν για φαί. Εγώ θα παραγγείλω". "Yes Sir" Του απαντώ, αγνοώντας ότι οι περισσότεροι επισκέπτες είναι ξένοι και μάλλον με κατάλαβαν. Δεν με νοιάζει.

Προσπερνούμε τα εκθέματα και καθόμαστε σε ένα τραπέζι με θέα τον Παρθενώνα. Η σερβιτόρα γνωρίζει τον Αφέντη. Του φέρνει το αγαπημένο Του κρασί και μας σερβίρει. Χαλαρώνω λίγο. "Πιές" μου λέει και σηκώνει το ποτήρι Του. Χαμογελώ...

Ώσπου να έρθει το φαγητό, ζητάω άδεια να πάω στο μαγαζάκι με τα αναμνηστικά που βρίσκεται στον ίδιο όροφο. Ίσως συναντήσω μια σκλάβα το βράδυ, την μαρία. Θέλω να της πάρω ένα δώρο και εύχομαι ο αφέντης της να με αφήσει να της το δώσω. Διαλέγω κάτι και επιστρέφω στο τραπέζι μας. Ήρθαν οι παραγγελίες...

Χτυπάει το κινητό μου. Το κοιτάζω αμήχανα. Είναι ο αφέντης της μαρίας. "Σήκωσέ το και μίλα" διατάζει ο Κύριος. "Παρακαλώ;" λέω στο ακουστικό και κοιτάζω την Ακρόπολη.

Η συζήτησή μας είναι σύντομη. Δεν μπορούμε να βρεθούμε. Αλλού αυτοί, αλλού εμείς και ο χρόνος λίγος. Δεν πειράζει, ίσως κάποια άλλη φορά. Η κούραση του ταξιδιού αρχίζει νε με καταβάλλει. "Έκανες ένα λάθος στη κουβέντα σου στο τηλέφωνο" τονίζει ο Αφέντης "ξέρεις ποιό;" "Ναι Αφέντη, χρησιμοποιήσα την προστακτική. Ζητάω συγνώμη." "Να μην ξεχνιώμαστε..." μου μουρμουρίζει αυστηρά, "να μην ξεχνιώμαστε".

Είναι πια βράδυ. Κατηφορίζουμε την Ερμού. Σε σχέση με την πόλη που μένουμε μας φαίνεται άλλος κόσμος. Ψωνίζω στα μαγαζιά για τα παιδιά, μία οδοντόβουρτσα για τον Αφέντη και καθόμαστε στο τειχάκι της Καπνικαρέας χαζεύοντας το κρυφτούλι των μικροπωλητών με την αστυνομία. Μπαίνω στην εκκλησία, ανάβω ένα κερί και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και βαδίζω τον δρόμο που εγώ διάλεξα, αυτόν της συναινετικής υποδούλωσης...τι πολυτέλεια μπροστά σε μία Μάνα που χάνει το Παιδί της...

Πίσω στο Ελέκτρα Πάλας. Το δωμάτιό μας βλέπει στον πεζόδρομο. Ο Αφέντης ξαπλωμένος στο κρεββάτι, βλέπει τηλεόραση. Εγώ, στο πάτωμα, ανοίγω τον υπολογιστή και ψάχνω να βρω κάποιον να μιλήσω. Τίποτα. Η σύνδεση είναι αργή και όλοι εχουν σκορπίσει λόγω των ημερών. Τα παρατάω. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είναι ανοιχτό το παράθυρο και οι κουρτίνες. Από το δρόμο κάτω ακούγεται ένα μελανγχολικό σαξόφωνο. Θυμίζει κάτι από Angel Heart. Στο βάθος ακούγεται μία λατέρνα. Οι ήχοι, τόσο αταίριαστοι μεταξύ τους, μοιάζουν εξωπραγματικοί.

Κουράστικα. Αδιαφορώ για τους ενοίκους του απέναντι κτιρίου και ξεντύνομαι. Μπλούζα, παντελόνι, σουτιέν, τα βάζω όλα σε μιά στοίβα. Γυμνή γονατίζω στο πλευρό του Αφέντη κρατώντας στα χέρια το κόκκινο κολλάρο και λουρί. Στο σπίτι Του, "σιγουρεύει" την σκλάβα Του με αλυσίδα. Όταν είναι στο δρόμο, χρησιμοποιεί το λουρί.

"Αφέντη; Μπορώ να Σας μιλήσω;"
"Σε ακούω..."
"Αφέντη, Σας παρακαλώ, μπορείτε να με βάλετε για ύπνο;"
"Έλα..." μου λέει και σηκώνω την κοτσίδα μου για να μου περάσει το κολλάρο. Μετά στερεώνει το λουρί και κρατώντας το με στέλνει, στα τέσσερα, στην άλλη πλευρά του κρεββατιού. "Κοιμήσου σκλάβα. Τα λέμε αύριο" και με αυτά τα λόγια μου δείχνει ένα μέρος δίπλα Του, όπως πάντα χωρίς μαξιλάρι. Δευτερόλεπτα πριν με πάρει ο ύπνος στο κρύο σεντόνι, θυμάμαι τον Αφέντη να κρατάει το λουρί στα χέρια του. Η λατέρνα έχει πια σωπάσει. Αποκοιμάμαι ευτυχισμένη.

...

Κάποιος τραβάει το λουρί. Δεν θέλω να σηκωθώ ακόμη.
"Ξύπνα σκλάβα. Φεύγουμε για Σπάρτη. Αλλά πρώτα θέλω να γονατίσεις στον Ισθμό."
"Ναι Κύριε" Του απαντάω νυσταλέα και κατεβάζω το κεφάλι χαμηλότερα προς το μέρος Του για τα πρωινά μου καθήκοντα.
"Όχι σήμερα. Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Σήκω και ντύσου."
"Μάλιστα Κύριε".

Η Ερμού είναι έρημη. Τα καταστήματα θα ανοίξουν πολύ αργότερα. Στο βάθος, στο Σύνταγμα, ακούγεται η πόλη που ξυπνάει. Σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω που βρίσκομαι. Τεντώνομαι. Αισθάνομαι άνετα. Ναι, τώρα πια η μέρα μου μπορεί να αρχίσει όπως κάθε μέρα:

"Αφέντη, Σας παρακαλώ. Μπορώ να πάω στην τουαλέτα;"

...

Όσο για το δώρο της μαρίας, το έχω ακόμη. Για το αν θα της το δώσω ποτέ, θα αποφασίσουν άλλοι...

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

ποσο γλυκα γραφεις...

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

Ο Αφεντης δεν εχει ιδεα απο το χωρο που βρισκεται , χανεται στους δρομους, δεν ξερει πως να βρει το μουσειο, αλλα γνωριζει τη σερβιτορα και εκεινη το αγαπημενο του κρασι.

Ευγε Αφεντη      

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

συγχαρητηρια....cassie

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

εκ πειρας , διαβαζοντας ολα αυτα τα χρονια το φορουμ .. η στατιστικη με διδαξε ενα πραγμα :
ουε και αλιμονο , για τον αφεντη αν κανει κουτσουκελα , και η ικανοτητα της στα "γλυκα λογια" αποδειχθει γενικως ικανοτητα στα λογια και μετα το σταδιο : "...και ειμαι στο σκοταδι..." , αρχισει το σταδιο : "θεσεις ελαβατε , πυρ .."
Στα 4 χρονια που ειμαι εδω ... εχω δει κατι αητους να χανουν τα πουπουλα τους στον αερα απο σκαγια για αγριογουρουνο ....
ωστοσο ειναι μονο μια σκεψη μου διαβαζοντας αυτα και τιποτα παραπανω , ασχετη με τα συγκεκριμενα προσωπα του νηματος ....

σχετικα με τα γραφομενα , ομολογω οτι ειχαν το κατιτις τους ...
στα υπερ βαζω την ερεθιστικη διαθεσιμοτητα της σκλαβας και το διακριτικο χιουμορ στην περιγραφη
στα κατα βαζω την ελειψη φαντασιας (κατα την δικη μου αποψη και αισθητικη) .
αα .. μην ξεχασω ...
η συγκεκριμενη Μαμα ... δεν το εχασε το Γιο της .. σε διαβεβαιωνω οτι τωρα ειναι μαζι ... μπορεις λοιπον να την κοιτας ελευθερα και να κανεις οποιες σκεψεις σου αρεσουν ...

μυστηριο για μενα ειναι ο συνδοιασμος κολαρου και επιθυμιας να αναψεις κερι στην εκκλησια ....
αν και αυτη την στιγμη προσπαθω να κατανοησω την θεωρεια πλοηγησης πυρηνικων υποβρυχιων στα αβαθη της θαλασσας Bering κατα τον χειμωνα ...

σε γενικες γραμμες παντως μου αρεσε ... Ελληνικη bdsm κοινοτητα .. εχεις ταλεντο ...

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

thaleia,

να 'ξερες πόσες φορές μου έχει τύχει να γνωρίζει - με τη βιβλική έννοια του όρου - η σερβιτόρα τον Κύριο με τον οποίο βρίσκομαι μαζί και ας μην γνώριζε το μέρος από πριν. Οι σερβιτόρες μετακινούνται... και θυμούνται  

@isnogood,

διόλου μυστήριο, αν και οι απόψεις και επ αυτού του θέματος - τουλάχιστον - διίστανται. Μυστήριο για μένα είναι το πόθεν γνωρίζεις μετά πάσhς βεβαιότητος τα της Μητρός και του Υιού, αλλά ας μην το διαλύσουμε το νήμα της cassie...

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

μα γι αυτο λεω Ευγε Αφεντη  

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

τι θες να πεις isnogood?

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

true that! και θρησκος καθοτι Μ.Παρασκευη δεν ηθελε το συνηθισμενο "καλημερα" απο την σκλαβα του...

 

Re: Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

αλλα την μ. πεμπτη κατευθείαν στο μουσείο για...φαι, τι να έφαγε άραγε??ελιές φαντάζομαι...

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

τελικα ειμαστε ολες μας πολυ κακες και ζηλιαρες!!!!

ντροπη μας ...

---------- Post added at 17:33 ---------- Previous post was at 17:22 ----------

δεν μπορω βρε isnogood θα σου την πω και να με συμπαθας και ζηταω συγγνωμη απο την νηματοθετρια για την καταχρηση.

οταν βαπτιζεται ο δουλος του θεου δεν του περνανε στο λαιμο το κολλαρο του αφεντη του?

 

Απάντηση: 18 Ώρες στην Αθήνα

μεταξυ αλλων ...
θελω να πω οτι :
" σχετικα με τα γραφομενα , ομολογω οτι ειχαν το κατιτις τους ...
στα υπερ βαζω την ερεθιστικη διαθεσιμοτητα της σκλαβας και το διακριτικο χιουμορ στην περιγραφη
στα κατα βαζω την ελειψη φαντασιας (κατα την δικη μου αποψη και αισθητικη) . "

τι δεν ειναι κατανοητο ? ...