Ναι μεν αλλά...

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Ευχαριστω για την απαντηση Δωρα  

Θα προτιμουσα την προσωπικη σου εμπειρια απο την αποψη.

Χμμ..Ολα εξαρτωνται στο πως εκφραζει κανεις την συμπονια και απο το πως την μεταφραζει..Νομιζω πως υπαρχουνε αξιοπρεπεις τροποι να συμπονεις καποιον. Στην περιπτωση του βδσμ, ακομα και το να ανταλασσεις ενα πονο μ'εναν αλλον επειδη βλεπεις πως το υ σου το χρειαζεται, για μενα και αυτο ειναι συμπονια...Να πονας με τον πονο του και να κανεις οτι μπορεις (με τον τροπο που μπορεις) για να τον απαλυνεις.
Η αυτολυπηση γιατι ειναι η επεκταση της συμπονιας; Η αυτολυπηση ειναι επεκταση του ψεματος και της υποκρισιας, και οχι της συμπονιας κατ'εμε.

Νομιζω απαντησα πιο πανω σε σχεση με αυτο. Εχω την εντυπωση οτι απλα δεν σου αρεσει η λεξη...

Δεν μπορω να συμπονεσω αυτα τα ζωντανα γιατι δεν εχω βρεθει ποτε στη θεση τους...Νιωθω ομως την αναγκη να τα προστατεψω, και νιωθω και απεραντο θυμο προς αυτους που προκαλεσαν την κατασταση τους.

Δεν θα το συνεχισω αλλο, λογω του ιστορικου μας να παρεξηγιομαστε ευκολα..Εχουμε τελειως διαφορετικη σκοπια σε μερικα πραγματα.  

Καλο απογευμα  

 

Η επίκληση στη συμπόνια ενός είναι η επιτομή της χαμέρπειας αγαπητή μου και το μόνο πράγμα, το οποίο ανταγωνίζεται σε φαυλότητα, είναι η ίδια η συμπόνια -βρίσκω ασφαλώς βδελυρούς και χυδαίους τους ελεήμονες και είναι αυτός ο δεύτερος σημαντικός λόγος για τον οποίο ποτέ δεν δίνω ελεημοσύνη-.

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρύ απ' τη συμπόνια. Ούτε ο ίδιος μας ο πόνος δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο πόνος που μοιραζόμαστε μ' έναν άλλο, για έναν άλλο, στη θέση ενός άλλου, πολλαπλασιασμένος απ' τη φαντασία, σε εκατοντάδες αντίλαλους."

Milan Kundera (1983), Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

[Πολύ σωστή παρατήρηση παρεμπιπτόντως.
Συμπόνια = Compassio στα λατινικά, με συστατικά λεξήματα την πρόθεση "con" που σημαίνει "με" και το ουσιαστικό passio που σημαίνει "πόνος" και που αν δεν απατώμαι προέρχεται από το ρήμα "patior" (υπομένω, υποφέρω).
Οι λατινογενείς γλώσσες σχηματίζουν τη λέξη συμπόνια, όπως και η ελληνική, με χρήση της πρόθεσης που εννοιολογικά προσθέτει (βλ. συν, με) και τη λέξη "πόνος". The/la compassion στα αγγλικά και τα γαλλικά αντίστοιχα, la compassione στα ιταλικά, la compasiόn στα ισπανικά και παρότι δεν γνωρίζω πορτογαλλικά είμαι σχεδόν βέβαιη ότι παρόμοια θα τη σχηματίζουν. Παραδόξως και στα γερμανικά η σχετική λέξη (das Mitleid) σχηματίζεται από τα ίδια λεξήματα (mit = με, μαζί & Leid = πόνος).]

Πίσω στο θέμα, η συμπόνια δεν έχει καμία θέση στο BDSM. Ο μαζοχιστής που ζητά από το σαδιστή να τον πονέσει, για να τον συμπονέσει μετέπειτα, παραδοξολογεί. Ο δε σαδιστής, αν συμπονούσε τον bottom του, δεν θα ήταν σαδιστής. Είναι εντελώς παράλογο concept (κάτι σαν εκείνο το -εκνευριστικό για εμάς τους λογικούς ανθρώπους- τραγούδι που λέει "Δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις."). Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή...

Ακριβώς. Και γι αυτό δεν έχω σκλάβο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Χμμ..O Kundera πως σχετιζεται με την ελεημοσυνη; Εχω βοηθησει να βγουμε εκτος θεματος και εχω τυψεις τωρα..Επιφυλασσομαι να επεκταθω λιγο παραπανω αν με ανεχτει η νηματοθετρια...

Δεν γνωριζω πως νιωθουν οι μαζοχιστες επι του θεματος, αλλα το παραπανω ισχυει αν ολοι ειμαστε το ιδιο μαζοχιστες η σαδιστες σε τετοιο βαθμο που δεν αφηνει περιθωρια για διαφορετικοτητα ως προς το ποσο και τι πονο ζηταμε και δινουμε...

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

χαχα..ακου σκονακι..Προσωπικα δεν αναφερομαι διολου στη περιπτωση αιτηματος συμπονιας απο τον/την σκλαβα!! Ποσο γελοιο θα ηταν να αποζητουσε κανεις εμμεσα η αμεσα την συμπονια καποιου..οποιουδηποτε!


Αναφερομαι στην πρωτη περιπτωση..του να δειχνεις συμπονια..οχι να την αποζητας..

 

Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Εγώ θα το χαρακτήριζα απελπισία κι όχι γελοιότητα. Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για να με κάνει να τον συμπονέσω.

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Γελοίο; Γιατί; Το να χρειάζεται ένας σκλάβος τη συμπόνοια και να μην τη ζητά από υπερηφάνεια, είναι σωστό;

Μπορώ να δεχτώ ότι ο σκλάβος δεν χρειάζεται τη συμπόνοια γιατί τον ελκύει βαθιά να είναι όπως τον θέλει ο Αφέντης του και η συνεπακόλουθη κάθοδός του στα σκοτάδια του M/s.

Αλλά αν τη χρειαστεί; Και κάτι ακόμα, δεν ξέρω πόσο βγαίνω εκτός θέματος όμως δεν είναι όλο το σύμπαν η αναμεταξύ τους σχέση. Ο σκλάβος μπορεί να απολύθηκε απ τη δουλειά του, αρρώστησε, έχασε δικό του πρόσωπο, οτιδήποτε. Θα πρέπει να μην ληφθούν υπόψη όλα αυτά;

Μ έναν λόγο, παύει ο σκλάβος να σχετίζεται αν τυχόν, για κάποιο λόγο για κάποιο διάστημα δεν είναι ικανός να υπηρετήσει;

/me απομακρύνεται τραγουδώντας "δεν θέλω τη συμπόνια Κανενός... λα λα λα λα"

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Η άποψη αυτή είναι απόσταγμα των προσωπικών μου εμπειριών. Με λογίζω σκεπτόμενο άτομο.

Εάν συμπονέσω κάποιον που υποφέρει, σημαίνει ότι εφόσον όλοι μας μετέχουμε της ανθρώπινης κατάστασης (ανυπαρξία νοήματος, μοναχικότητα του όντος, αναπόφευκτη έννοια της θνητότητας, μηδαμινότητα της ανθρώπινης ζωής, ανθρώπινος πόνος, απώλειες και ήττες, τα ξέρετε όλοι), κατ' αντιστοιχία θα έπρεπε να θλίβομαι και για τον εαυτό μου, όταν υποφέρει. Δεν συγκαταλέγω όμως τις στιγμές αυτολύπησής μου στις καλές μου στιγμές, και για τον ίδιο λόγο δεν συγκαταλέγω εκεί και τις στιγμές συμπόνιας προς τους άλλους. "Ω τον καημένο ή την καημένη..." λέει ο θεωρών εαυτόν στο απυρόβλητο, ο ελεήμων, ο ανεγκέφαλος που πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τον πάσχοντα. Μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι είναι και ο ίδιος έρμαιο της μοίρας. Και πάντα το ανακαλύπτει, sooner or later.

Υπάρχουν αξιοπρεπείς τρόποι να συμπαραστέκεσαι στους άλλους. Η συμπόνια, κατά την άποψή μου, δεν εκφράζει αξιοπρέπεια, αλλά μία ψευδαίσθηση ανωτερότητας.

Ένας Κ (που κάνει καλά τη δουλειά του) συνήθως παρέχει σε ένα ενοχικό Υ την δυνατότητα να μην αυτοτιμωρείται ανεξέλεγκτα και αυτοκαταστροφικά. Η δυναμική μίας τέτοιας σχέσης συχνά βασίζεται (και) στην ορθή δοσολόγηση του πόνου από τον Κ. Αλλά είναι σαφές σε μένα ότι αυτό δεν γίνεται στο πλαίσιο της συμπόνιας, αλλά στο πλαίσιο του καλού management.

Ούτε καν εγώ σαν Υ δεν πονώ με τον πόνο των άλλων, πόσο μάλλον ένας Κ. Γιατί να πονέσω; Βεβαίως να βοηθήσω, να κάνω κάτι, να συνομιλήσω, να δώσω μια καλή συμβουλή, να δανείσω χρήματα, να βρω δουλειά σε κάποιον, να πάω μαζί του στην κηδεία του πατέρα του κ.ο.κ. Αλλά να πονέσω με τον πόνο του; (Αυτό μου θυμίζει την γελοιωδία του cοuvade, το οποίο με κάνει να σπαρταράω από τα γέλια...)

Κάποτε ο Κύριός μου με ρώτησε, "καλά, πιστεύεις στ΄αλήθεια ότι έχεις ψυχή;" Εντάξει ρε μεγάλε, αλλά αν δεν έχω εγώ, τότε δεν έχεις ούτε κι εσύ. Οπότε, στα παπάρια μου, είτε έχω είτε δεν έχω. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...Καμία αυτολύπηση, καμία συμπόνια. Ανέδραστα συναισθήματα. Πφφφ...Βλακείες... 

Καλά, μην παρεξηγηθείς τώρα με όλα αυτά. Κουβέντα κάνουμε (εγώ δίνω ελεημοσύνη εξάλλου, με κάνει και νιώθω όμορφα, σχεδόν το ίδιο όσο το σκι, το τένις, η ιππασία, το καμάκι κλπ) 

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

"Γελοιο" εχετε δικιο και οι υπολοιποι ειναι βαρια λεξη...Ομως,
In my case, misery does not like company.. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Μπα γιατι να παρεξηγηθω..ελα μου ντε.. .
Δεν ειπα οτι η συμπονια εκφραζει αξιοπρεπεια..αλλα οτι μπορει να εκφραστει χωρις να προσβαλλει την αξιοπρεπεια του δεκτη. Προσωπικα, δεν θεωρω συμπονια το να δωσεις λεφτα και ελεημοσυνη σε καποιον, αλλα να κατσεις και να πεις δυο κουβεντες μαζι του. Να τον δεις. Εστω και για λιγο. Αλλα παλι μπορει να πασχω και απο κομπλεξ ανωτεροτητας...εχει και αυτο το γουστο του  .
Επισης, δεν ελεγχεις παντα τι σου προκαλει πονο. Ποιες εμπειριες σε συγκινουν. Οπως και να'χει ο καθενας τα βλεπει διαφορετικα..Κουβεντα να γινεται οπως ειπες.. 

 

Κι όμως…

Πρόσφατα αποδείχτηκε κι επιστημονικά πως η συμπόνια αποτελεί έμφυτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό ενώ καταγράφηκε επίσης σε πρωτεύοντα θηλαστικά όπως οι πίθηκοι κι οι χιμπατζήδες. Σε βρέφη ολίγων μηνών παρατηρήθηκε το φαινόμενο να συμπάσχουν με άλλα μωρά που κλαίνε και να προσπαθούν να τα ανακουφίσουν είτε με θωπείες είτε δίνοντάς τους κάποιο αντικείμενο, παιχνίδι ή πετσέτα. Ο τρόπος δε που οι ελέφαντες ή οι πίθηκοι συμπαραστέκονται στα άρρωστα ή θνήσκοντα μέλη της αγέλης μαρτυρά ενδιαφέρον και συμπαράσταση. Θα επισυνάψω σχετικά άρθρα μόλις ξεμπλοκάρει η μηχανή αναζήτησης.

Αναρωτιέμαι όμως γιατί η ιδιότητα της συμπόνιας φαίνεται σε κάποιους βδελυρή. Μοιάζει σαν να βλέπουν μόνο την μισή αλήθεια εστιάζοντας αποκλειστικά στην σκληρότητα, την βία και τον ανταγωνισμό, που είναι βέβαια υπαρκτά, κι αγνοώντας αντίρροπες δυνάμεις που συμπληρώνουν μια σφαιρική εικόνα της πραγματικότητας.

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Θεωρώ την συμπόνια (όχι τον οίκτο) ένα από τα υψηλότερα συναισθήματα. Προϋποθέτει ψυχική ωριμότητα. Τα λοιπά είναι για εύκολη κατανάλωση.

 

Απάντηση: Re: Ναι μεν αλλά...

Λαθος. Το drama queening στο ποδοσφαιρο λεγεται Karagounis.