Ναι μεν αλλά...

Απάντηση: Re: Ναι μεν αλλά...

underherfeet στο σπιτι της βασιλισσας των δραματων δε μιλανε για τον πεσε κατω...ειναι πολυτελεια!  

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Θα έλεγα πως μου είναι δύσκολο να «μπω» ολοκληρωτικά στο συγκεκριμένο σενάριο και να φανταστώ την επόμενη μέρα, καθώς μου λείπουν πολλά ουσιώδη στοιχεία. Θα εκφράσω κάποιες απορίες μου, ώστε να μου δώσει ορισμένες διευκρινίσεις, αν το επιθυμεί, η νηματοθέτρια (η οποία μου είναι και πολύ συμπαθής και το ξέρει ).

Πρόκειται για γνώση ή για εντύπωση της ίδιας; Είναι μία αίσθηση που της δημιουργήθηκε βλέποντας τις εκφράσεις του, διαβάζοντας ανάμεσα στις λέξεις του, βιώνοντας τη μετέπειτα συμπεριφορά του; Ή μήπως ο Κ της δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν ικανοποιήθηκε; Και αν ισχύει το δεύτερο, η δήλωσή του σταμάτησε στη φράση « Δε μου έδωσες αρκετά»; Δε θέλησε να διευκρινίσει ποιά ήταν αυτά που ήθελε να πάρει και δεν πήρε; (μπορώ να σκεφτώ διάφορους λόγους που μπορεί να μη θέλησε, βέβαια, αλλά θα ήθελα πρώτα να συγκεκριμενοποιήσω περισσότερο το σενάριο στο μυαλό μου)

Τι σημαίνει «χωρίς να ξετρελαθεί»; Ότι όσα γίνονταν δεν της προκαλούσαν και ιδιαίτερη έκσταση, αναστάτωση, ηδονή; Ότι τα συναισθήματά της ήταν χλιαρά κατά τη διάρκεια αυτής της δραστηριότητας; ‘Η μήπως εννοείς ότι δεν έβρισκε απόλαυση από αυτές καθαυτές τις πράξεις που έκανε ή που δέχτηκε, αλλά από την προβολή τους πάνω στον Κ της και από όλο νοητικό και ψυχικό υπόβαθρο πίσω από αυτές; Και αν ισχύει το δεύτερο, τότε γιατί δεν ξετρελάθηκε;
Σε τι είχε συναινέσει άπαξ; Στο παιχνίδι που έγινε σε εκείνη τη συνάντηση ή στην έναρξη της D/s σχέσης μεταξύ τους που συνεπάγεται τη λήψη των αποφάσεων από Εκείνον;

Γιατί απολαμβάνει τα σημάδια; Η συναισθηματική διάλυση που της προκάλεσε η γνώση ή εντύπωση ότι δεν ευχαρίστησε τον Κ της δεν επισκιάζει τα πάντα;
Αφού άλλωστε, λες πως «δεν υπάρχει σεξουαλική χαρά, γιατί ο Κύριος δεν ευχαριστήθηκε, δεν υπάρχει ορίζοντας, δεν υπάρχει άνοιξη, δεν υπάρχει τίποτα γι αυτήν…»

Τι δε θέλει να γνωρίζει; Τους λόγους που Εκείνος δεν ευχαριστήθηκε; Γιατί όχι, όμως; Δεν επιθυμεί να το διορθώσει αυτό;

Θέλει να είναι όπως τη θέλει ή θα ήθελε να ήταν όπως την ήθελε; Στην πρώτη περίπτωση, αν σκέφτεται δηλαδή το μέλλον και το πώς μπορεί να γίνει τελικά όπως τη θέλει Εκείνος, τότε γιατί δε θέλει να γνωρίζει; Στη δεύτερη περίπτωση, αν σκέφτεται, δηλαδή, μόνο το χτες, τότε θρηνεί. Γιατί; Ήταν η τελευταία της ευκαιρία; Δεν πέρασε τις εξετάσεις του;


Επίσης, για αυτό που γράφτηκε αργότερα:

Πώς ορίζουμε το σκλάβο; Για τι είδους σχέση μιλάμε; Τι σημαίνει «να υπηρετήσει»;
Το ξέρω ότι σε έχω βομβαρδίσει με ερωτήσεις, αλλά πραγματικά μου φαίνονται απαραίτητες, για να συμμετέχω στη συζήτηση. 

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Μια χαρά μου φαίνεται ο βομβαρδισμός σου Sumisa και καλοδεχούμενος  

Ό,τι μπορώ θα πω, δεδομένου ότι το "δημιούργημά" μου με υπερβαίνει, προς μεγάλη μου χαρά. Ελπίζω να σου παρέχω το υλικό για να συμμετέχεις.

Και ο πιο σπουδαίος Κυρίαρχος του κόσμου, ουκ αν λάβει παρά της μη έχουσας. Αν εκείνη την ώρα οι πηγές έχουν στερέψει, έχουν στερέψει. Κάποιον λόγο είχε ο μεγαλοφυής μουγγός και έκλεισε τους κρουνούς, ποιόν και τί και αν ήταν κάτι αναμενόμενο ή όχι είναι κάτι που χάνεται...

Πρόκειτα τόσο για εντύπωση όσο και για συμπέρασμα της ίδιας. Γνώμη μου είναι ότι ο ευγενής Κυρίαρχος με τίποτα δεν θα έλεγε "δεν μου έδωσες αρκετά" ούτε "δεν υπήρχαν αρκετά για να πάρω".

Είχε συναινέσει άπαξ να μην έχει όρια σε αυτή τη σχέση, από τη μία, υποθέτω, επειδή την έλκύει βαθιά η υποταγή αυτής της μορφής, από την άλλη ίσως επειδή δεν γνώριζε έτσι και αλλιώς ποιά ήταν τα όριά της, και επίσης μπορεί να ήθελε πάρα πολύ να δόσει τα μη όρια. Γι αυτό και ένα από τα ερωτήματα ήταν το "αν είναι σκλάβα ή δεν είναι" όχι για τα εύσημα  

Δεν ξετρελάθηκε ίσως διότι δεν είχε εκείνη την ώρα το ψυχικό περιθώριο να αφεθεί και να ξετρελαθεί.

Το πιθανότερο είναι ότι με τον εαυτό της τα έχει καλά η κωλοσούμπα, η ίδια έχει δικαιωθεί στις προσδοκίες της, είναι ικανοποιημένη ερωτικά, είναι πλήρης, αλλά δεν έχει καλύψει τον Κύριό της, δεν έχει σχετιστεί σωστά μαζί Του δηλαδή. Αν την ώρα της συνεδρίας, για κάποιον λόγο η ψυχή της πήρε αποστάσεις από αυτά που γίνονταν, τώρα αδυνατεί να αποστασιοποιηθεί από τη μη ικανοποίηση του Κυρίου της.

Το πιθανότερο είναι πώς δεν νιώθει ενοχή για "ό,τι έγινε". Κάτι αντίξοο πρέπει έγινε μέσα της, κάτι που την εμπόδισε να υπηρετήσει με όλο της το είναι, ούτε έφυγε όμως, ούτε πρόφερε τη λέξη "όχι", ούτε αμφισβήτησε τη θέση της ή τις ενέργειες του Έτερου.

Σε αυτό το επίπεδο έχει αφομοιώσει το none of her business. Επιθυμεί να κάνει ό,τι ο Κύριος της αναθέσει προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση, αν δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό. Η ίδια νιώθει οτι δεν είναι τυχαίο περιστατικό μάλλον, για να κάνει έτσι.

Όταν αδυνατεί να πάρει αποστάσεις από τον Κύριό της και την ευχαρίστησή Του, ακόμα και εν ανεπαρκεία βρισκόμενη, τότε αντιμετωπίζει την κατάσταση σε χρόνο ενεστώτα και φωνή... αλίμονο... οριστική  

Δεν είπα πουθενά ότι θρηνεί. Και δεν σκέφτεται ακριβώς, συναισθάνεται, αλλάζει, ξεκαθαρίζουν ανάγκες, αναδύονται συναισθήματα. Το βίωμα μιας έντονης συνεδρίας αργεί να γίνει "χθες", το γεγονός μπορεί να είναι χθεσινό, το βίωμα κρατά και σήμερα και αύριο, περνάει λίγο λίγο βέβαια, δεν μένει εκεί αιωνίως, αλλά δίνει πράγματα επί πολύ.

Περί τελευταίας ευκαιρίας και εξετάσεων δεν παίρνω θέση γιατί μου είναι όλως διόλου ξένος ο συσχετισμός. Και ως υποτακτική γυναίκα, δεν με αφορά η συλλογιστική αυτή.

Έλα μου ντε...   Στα περί συμπόνοιας που γράφτηκαν ήταν η ανταπόκρισή μου, θέλησα να πω ότι το πεδίο συμπόνοιας ή μη συμπόνοιας είναι πολύ πιο εκτεταμένο από τα τεκταινόμενα εντός της M/s σχέσης.

 

Re: Απάντηση: Re: Ναι μεν αλλά...

 

 

Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Η συμπόνια σχετίζεται με την ελεημοσύνη. Η ύπαρξη της δεύτερης προαπαιτεί την πρώτη. Απαιτεί συμπληρωματικά και μια δόση ενοχικότητας.

Ενοχικότητα απαιτεί και η συμπόνια. Αν ο Τόμας ήταν πιστός στην Τερέζα, δεν θα τη συμπονούσε. Γιατί απλούστατα δεν θα ένιωθε ότι της χρωστά κάτι και δεν θα είχε λόγο να ανέχεται αυτή τη μεταφορά του άχθους προς αυτόν.

Η απελπισία αντιτίθεται στην ελπίδα πρόκλησης συμπόνιας. Η τελευταία εδράζεται στην πεποίθηση πως το υποκείμενο κάτι έχει να κερδίσει από αυτή: αν δεν γίνεται λόγος για επαγγελματίες επαίτες, τότε το κέρδος είναι απλώς η εκμαίευση του ενδιαφέροντος των άλλων.

Να γιατί το drama queening με βρίσκει τόσο αντίθετη: η επιτηδευμένη πρόκληση ενδιαφέροντος μέσω της προβολής ενός -υπερδιογκωμένου συχνά- προσωπικού δράματος είναι εκ μέρους του σκλάβου πρώτον χειριστική ενέργεια, δεύτερον αντίθετη σε κάθε προσπάθειας προσφοράς, τρίτος ο πλέον λανθασμένος τρόπος να διεκδικήσει το ενδιαφέρον.

Εικάζω ότι σε πολλούς δεν θα αρέσει αυτό, μα είμαι σχεδόν βέβαιη πως η ροπή των περισσότερων ανθρώπων (εντός και εκτός BDSM) προς το drama queening ξεκινά από το γεγονός της απουσίας εδραίωσης μίας επικοινωνιακής φόρμας έκφρασης της ανάγκης ενός παιδιού για είσπραξη ενδιαφέροντος από τον κηδεμόνα. Δεν μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου το κλάμα επιβραβεύεται, ούτε στον κόσμο όπου μετέπειτα ρίχτηκα το προσωπικό δράμα συγκινεί. Και οτιδήποτε έχω, το έχω επειδή το κέρδισα, και όχι επειδή μου χαρίστηκε από οίκτο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Αγαπητη Syrah,
Η συμπονια δεν οδηγει παντα στην ελεημοσυνη..Δεν γνωριζω αν εχεις νιωσει συμπονια η αν εχεις δωσει ελεημοσυνη αλλα θα συμφωνησω οτι η ελεημοσυνη περιεχει μια δοση ενοχικοτητας..μην αποκλειεις βεβαια να ειναι και γενναιοδωρια. Εγω δεν ειμαι γενναιοδωρη, απλα ενοχικη οταν δινω ελεημοσυνη χρηματικη. Οταν ομως δειχνω συμπονια αυτο κυριως συμβαινει γιατι μπορω σε καποιο επιπεδο να συσχετισθω με τον πονο του αλλου.
Δεν γνωριζω σε ποιο βαθμο βιωνεις την ενοχικοτητα, και ουτε ξερω τι κανει ο Τομ με τη Τερεζα.
Συμπονια μπορει να πηγαζει απο την κατανοηση της συναισθηματικης καταστασης καποιου επειδη απλα η προσωπικη μου εμπειρια με φερνει κοντα σε αυτο που βιωνει ο απεναντι μου.
Δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να νιωσει οικτο για εναν ζητιανο, αλλα ισως να δωσω ελεημοσυνη. Θα συμπονεσω ομως καποιο θυμα σεξουαλικης κακοποιησης, εστω και σε μικρο βαθμο, οχι γιατι νιωθω ενοχη, αλλα γιατι μπορω.

 

Απάντηση: Ναι μεν αλλά...

Σε ευχαριστώ, tender lilly, για τις απαντήσεις σου.
Η αλήθεια είναι, πως τα πράγματα συνεχίζουν να μην είναι τελείως ξεκάθαρα για μένα, αλλά μπορώ να σκεφτώ, με τη δική μου λογική, τί θα ήταν καλύτερο να γίνει στη συνέχεια.

Εφόσον πρόκειται για σχέση και όχι για δύο άτομα που συναντιούνται απλά για να "παίξουν", καί Εκείνος καί εκείνη θα έχουν την πρόθεση να εξερευνήσουν τις αιτίες που την εμπόδισαν να αφεθεί. Νομίζω πως και τους δύο τους ενδιαφέρει. Τώρα, όσον αφορά στο οτι δεν είχε κάτι να δώσει και είχε στερέψει, το αποδίδω μόνο σε παροδικές απαισιόδοξες σκέψεις της ίδιας. Οτι δηλαδή έτσι της φάνηκε. Γιατί αν ισχύει όντως οτι έχει στερέψει το ενδιαφέρον της να προσφέρει σε Εκείνον, τότε μάλλον δεν έχουν ιδιαίτερο μέλλον μεταξύ τους. Αλλά η γνώμη μου είναι πως δεν είναι έτσι.

Το να τα έχει κάποιος καλά με τον εαυτό του σίγουρα είναι πολύ θετικό. Όμως, το να μην έχει σχετιστεί σωστά, όπως λες, με το άλλο μέρος, με τον Κ της, προφανώς είναι ένα πρόβλημα. Αν ήμουν στη θέση της, θα ήταν το σπουδαιότερο πρόβλημα από όλα όσα θα με απασχολούσαν. Πολύ περισσότερο από την αδυναμία μου να τον ικανοποιήσω θα με προβλημάτιζε και θα με διέλυε η αδυναμία και των δύο να σχετιστούμε σωστά, να επικοινωνήσουμε. Απο κει και πέρα, όμως, το είδος της σχέσης μπορεί να κρίνει τη συνέχεια. Αν είναι μια σχέση με θεμέλια και συμβατότητα σε όλους τους τομείς (συζητήθηκε πρόσφατα σε άλλα νήματα), τότε θα αποδειχθεί οτι αυτή η έλλειψη επικοινωνίας ήταν στιγμιαία. Ήταν ίσως αποτέλεσματα κάποιου κωλλύματος που προκάλεσαν διάφοροι παράγοντες, όπως πχ. φόβος ενδόμυχος ή άγχος. Αν δε βγουν, όμως, όλα αυτά στην επιφάνεια μέσα από τη συζήτηση μεταξύ τους, είναι πιθανό να ξανααντιμετωπίσουν παρόμοιο επικοινωνιακό κενό.

Μα και τα τυχαία περιστατικά έχουν τους λόγους τους. Και αν αυτοί ανακαλυφθούν, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να μην επαναληθφούν και έτσι τα περιστατικά να παραμείνουν "τυχαία". Όσο για το none of her business, μπορεί όντως, να μην είναι στη δικαιοδοσία της να αποφασίσει για το πώς θα λυθεί το πρόβλημα, αλλά εγώ δε μιλούσα για απόφαση, αλλά για δήλωση της πρόθεσής της. Αν την προβληματίζει πολύ ο,τι έγινε, δεν είναι λογικό να επιθυμήσει και να επιδιώξει την επικοινωνία μαζί του; (ο τρόπος που θα το κάνει είναι άλλο ζήτημα) Σίγουρα θα κάνει ό,τι της αναθέσει Εκείνος. Αλλά θα έλεγα, πως μετά από μια τέτοια "δύσκολη στιγμή", θα βοηθούσε πολύ να δείξει και η ίδια οτι θέλει τα πράγματα να γίνουν καλύτερα μεταξύ τους, οτι δεν περιμένει και υπομένει με απάθεια και αποστασιοποίηση.