"Οι Απόγονοι του De Sade"

 


To προφίλ των σύγχρονων bdsmers..
Τι άλλαξε απο τότε στις πρακτικές σε κανόνες και ρόλους?
Πώς μας βλέπουν πιά?
Ενωματωθήκαμε στην κοινωνία επιτυχώς?

Ευχαριστώ την "Καταιγίδα" για την σπίθα..  

 

Απάντηση: "Οι Απόγονοι του De Sade"

Πρίν λίγες μέρες αγόρασα δυο βιβλία του de sad, είναι τα πρώτα που διαβάζω.

 

Ο Desade ήταν λιμπερτίνος, οπαδός της απόλυτης ελευθερίας.
Εχθρός της ηθικής , της θρησκείας και του νόμου.
Χαρακτηρίστηκε σαδιστής,
η λέξη συνεναινεση δεν υπηρχε στο λεξιλόγιό του,
για περίπου 30 χρόνια της ζωής του βρέθηκε σε φυλακές
και ψυχιατρικά άσυλα.
Θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα τη φυσιογνωμία του,
αλλα ως αυτόνομο θέμα συζητήσης
και σε καμία περίπτωση σε συνάφεια με το bdsm.
Ξέρω πως πολλοι εχουν διαφορετική άποψη και το σέβομαι.
....υποθετικά όμως ας πουμε ότι αυτη η άποψη είναι αποδεκτή,
Θέλουμε πραγματικά να συγκρίνουμε , να ξεπατικώσουμε νοοτροπίες
ή ακόμα και να σκοτώσουμε εις το όνομα του bdsm?
.....μήπως να το ξανασκεφτούμε λίγο.... 
........

 

Απάντηση: "Οι Απόγονοι του De Sade"

Ο Ντε Σαντ ηταν συγγραφεας ηδονιστης φιλοσοφος.Τιποτε απ'ολα αυτα που περιγραφει δεν εκανε στην πραγματικοτητα.(να ενα σημειο που ταιριαζει με μερικους συγχρονους bdsmers )Διωχθηκε για το συγγραφικο του εργο κ ΜΟΝΟ. Περασε 30 χρονια σε ασυλα κ σωφρονιστικα ιδρυματα 
Το μονο σιγουρο οτι μεσα απο χαρακτηρες των εργων του,πολλοι/ες εμπνευστηκαν τα nickname τους.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΝΤΟΥΑΡ
ολοκληρο το βιβλιο εδω
[ame="http://www.scribd.com/doc/14146179/-"]http://www.scribd.com/doc/14146179/-[/COLO"]ΞœΞ‘Ξ‘ΞšΞ—Ξ£Ξ™ΞŸΞ£ Ν΀Ε ΣΑΝ΀ - Ξ— Ξ¦Ξ™Ξ›ΞŸΞ£ΞŸΞ¦Ξ™Ξ‘ Σ΀Ο ΜΠΟΞ₯Ν΀ΟΞ₯ΑΑ[/ame]

 

Πάντως κάποια στιγμή έγινε και... βουλευτής!

(Οι συνειρμοί δικοί σας).

 

Re: Απάντηση: "Οι Απόγονοι του De Sade"

Λάθος. Διώχθηκε και φυλακίστηκε για σωρεία εγκληματικών πράξεων και μάλιστα αρκετά πριν αρχίσει το συγγραφικό του έργο. Ίσως ορισμένες κατηγορίες να ήταν χαλκευμένες, κάποιες άλλες όμως μάλλον ευσταθούσαν.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: "Οι Απόγονοι του De Sade"

Εξ αιτίας της προκλητικής γραφής του και των ιδεών του πέρασε είκοσι εννέα χρόνια έγκλειστος σε άσυλα και σωφρονιστικά ιδρύματα. Το έργο του προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αντιμαχόμενες κριτικές ενώ κατέστη πόλος έμπνευσης για άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες διαχρονικά. Η δική του άποψη για το έργο του συμπυκνώνεται στην παρακάτω ρήση του:

"Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ότι η ίδια μου η ζωή."[1]

(πηγη wikipedia) αλλα και αλλες δεν αναφερουν αυτο που λες.

​

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: "Οι Απόγονοι του De Sade"

Φυσικά και το αναφέρουν. Επισυνάπτω:

Scandals and imprisonment

Portrait of the elder SadeSade lived a scandalous libertine existence and repeatedly procured young prostitutes as well as employees of both sexes in his castle in Lacoste. He was also accused of blasphemy, a serious offense at that time. His behavior included an affair with his wife's sister, Anne-Prospere, who had come to live at the castle.

Beginning in 1763, Sade lived mainly in or near Paris. Several prostitutes there complained about mistreatment by him and he was put under surveillance by the police who made detailed reports of his escapades. After several short imprisonments, which included a brief incarceration in the Chateau de Saumur (then a jail), he was exiled to his chateau at Lacoste in 1768.[3]

One of Sade's first major scandals occurred on Easter Sunday in 1768, in which he procured the sexual services of a woman, Rose Keller[4] – whether she was a prostitute or not is widely disputed. He was accused of taking her to his chateau at Arcueil, imprisoning her there and sexually and physically abusing her. She escaped by climbing out of a second-floor window and running away. It was at this time that la Présidente, Sade's mother-in-law, obtained a lettre de cachet from the king, excluding Sade from the jurisdiction of the courts. The lettre de cachet (a royal order of arrest and imprisonment, without stated cause or access to the courts) would later prove disastrous for the marquis.

An episode in Marseille, in 1772, involved the non-lethal poisoning of prostitutes with the supposed aphrodisiac Spanish fly and sodomy with his manservant Latour. That year the two men were sentenced to death in absentia for sodomy and said poisoning. They fled to Italy, and Sade took his wife's sister with him.

Sade and Latour were caught and imprisoned at the Fortress of Miolans, in late 1772, but escaped four months later.

Sade later hid at Lacoste where he rejoined his wife who became an accomplice in his subsequent endeavors. He kept a group of young employees at Lacoste, most of whom complained about sexual mistreatment and quickly left his service. Sade was forced to flee to Italy once again. It was during this time he wrote Voyage d'Italie, which, along with his earlier travel writings, has never been translated into English. In 1776 he returned to Lacoste, again hired several servant girls, most of whom fled. In 1777 the father of one of those employees came to Lacoste, to claim his daughter, and attempted to shoot the Marquis at point-blank range. Fortunately for Sade, the gun misfired.

Later that year, Sade was tricked into visiting his supposedly ill mother, who in fact had recently died, in Paris. He was arrested there and imprisoned in the Chateau de Vincennes. He successfully appealed his death sentence in 1778 but remained imprisoned under the lettre de cachet. He escaped but was soon recaptured. He resumed writing and met fellow prisoner Comte de Mirabeau who also wrote erotic works. Despite this common interest, the two came to dislike each other immensely.[5]

In 1784 Vincennes was closed and Sade was transferred to the Bastille. On 2 July 1789 he reportedly shouted out from his cell, to the crowd outside, "They are killing the prisoners here!" causing something of a riot. Two days later he was transferred to the insane asylum at Charenton near Paris. (The storming of the Bastille, marking the start of the French Revolution, occurred on 14 July.)

He had been working on his magnum opus Les 120 Journees de Sodome (The 120 Days of Sodom). To his despair he believed that the manuscript was lost during his transfer; but he continued to write.

He was released from Charenton in 1790 after the new Constituent Assembly abolished the instrument of lettre de cachet. His wife obtained a divorce soon after.

Δηλαδή εν ολίγοις όταν άρχισε να γράφει ήταν ήδη καταδικασμένος!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: "Οι Απόγονοι του De Sade"

Σε ποια πηγη αναφερεσαι?..Εαν οντως ισχυει γιατι δεν αναφερεται παντου?..Κατι τετοιο βολευει απιστευτα τους απανταχου "ηθικολογους" και θα το παρουσιαζαν με τα πιο μελανα χρωματα..κατι μου βρωμαει εδω 

 

1. Ότι μάλλον τότε δεν υπήρχαν πρακτικές, κανόνες και ρόλοι
2. Με τα σάλια να τρεχουν
3. Ω ναι με μεγαλη επιτυχία ως καταναλωτες

 

Υποθέτω πως αν ο Μαρκήσιος σηκωνόταν, έστω και για λίγο από τον τάφο του, θα μας έφτυνε, για να επιστρέψει μετά στον αιώνιο ύπνο του, προβληματισμένος με τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε το όνομά του από τους "απογόνους", ή καλύτερα, τα αποπαίδια του.

Ο De Sade, τουλάχιστον όπως αντιλαμβάνεται το έργο του το πτωχό μου μυαλό, μιλούσε για ελευθερία, στην υπέρτατή της ίσως μορφή. Οι "απόγονοί" του μόνο γι' αυτό δε μιλούν, έχουν φτιάξει ένα κανονιστικό πλαίσιο, ακολουθούν άκριτα πρωτόκολα και κανόνες που άλλοι θέσπισαν, μόνο και μόνο για να γίνουν "αρεστοί", να είναι comme il faut bdsmers. Ακόμη, όμως, και αυτοί που αντιλαμβάνονται το bdsm σαν μία μορφή ερωτικής έκφρασης που επιτρέπει περισσότερα, πάλι περιορίζονται. Από την επιδίωξη της συναίνεση, από το νόμο, από την προσωπική ηθική και την "ηθική" του κοινωνικού συνόλου.

Δε θα μπω στη λογική να πω κατά πόσο αυτό είναι σωστό ή όχι, ο καθένας το κρίνει για τον εαυτό του. Το μόνο που έχω να πω είναι πως ο "σαδισμός", έτσι όπως τον εννοούμε σήμερα τείνει να έχει τόση σχέση με το έργο του Μαρκήσιου, όση η νανοτεχνολογία με τα μπρόκολα.

Υ.Γ. Δε μπορώ να κλείσω χωρίς απορία: Υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ του μέγα λιμπερτίνου και της σύγχρονης, κιτς ή μη, επί χρήμασι Mistress που προσφέρει λίγη ηδονή για μερικά ευρώ;

 

@Τυφέα

Τα στοιχεία που παρέθεσα προέρχονται από την Wikipedia, την οποία επικαλέστηκες. Θα τα βρεις πάντως σε οποιαδήποτε αξιόπιστη βιογραφία του μαρκησίου. Εσύ ποιαν έχεις υπ’ όψιν σου; Περισσότερες και πιο γαργαλιστικές λεπτομέρειες του ακόλαστου βίου του ντε Σαντ σε νεαρή ηλικία θα βρεις εδώ:

ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤΕνας εν δυνάμει εγκληματίας - TO BHMA


Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το ερώτημα αν ο ντε Σαντ φυλακίστηκε για τα γραφτά του ή αν άρχισε να γράφει όντας ήδη φυλακισμένος κι ανήμπορος για αληθινή δράση· και τα δύο ισχύουν εξ’ ίσου αφού ο τελευταίος εγκλεισμός του σε άσυλο επί Ναπολέοντος οφείλονταν στο περιεχόμενο των βιβλίων του κι όχι σε κάποια αξιόποινη πράξη. Ο ντε Σαντ φυλακίστηκε από τρία διαφορετικά καθεστώτα. Η μοναρχία τον φυλάκισε νέο για σεξουαλικά εγκλήματα, η δημοκρατία μεσήλικα για τις πολιτικές του ιδέες κι η αυτοκρατορία ηλικιωμένο για τα συγγράμματά του. Το ουσιαστικό είναι λοιπόν να δούμε τι ακριβώς έγραψε.

***​

Προσωπικά πιστεύω πως εμείς οι σύγχρονοι, συνειδητοί BDSMers, ΔΕΝ είμαστε επίγονοι του ντε Σαντ για τον απλούστατο λόγο πως προτάσσουμε, επικαλούμαστε κι επιδιώκουμε την συναίνεση, ενώ στο φιλοσοφικό σύστημα του μαρκησίου η έννοια αυτή αξιολογείται αρνητικά κι απαξιώνεται με ειρωνικό τρόπο. Η σαδική φιλοσοφία δικαιολογεί κι αποδέχεται ανεπιφύλακτα τον φόνο, τον βιασμό, την απαγωγή, την αιμομιξία και την παιδεραστία, πράξεις που το σύγχρονο BDSM καταδικάζει ως εγκληματικές. Γι’ αυτόν τον λόγο θα μας έφτυνε αν έβγαινε απ’ τον τάφο του αγαπητέ Durcet, μάλλον όμως θα τον φτύναμε κι εμείς, οπότε ας κάτσει εκεί που κάθεται. Ωστόσο για την εκπόρνευση της διαστροφής δεν έχεις καθόλου δίκιο: ο μαρκήσιος όχι μόνο συχνότατα κατέφευγε σε ιερόδουλες που του παρείχαν υπηρεσίες έναντι αμοιβής αλλά κι επιπλέον αυτές οι γυναίκες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για πολλούς χαρακτήρες των έργων του. Ίσως είναι το μόνο σημείο στο οποίο εμείς οι σύγχρονοι διεστραμμένοι του μοιάσαμε.

Η παρεξήγηση όμως συντηρείται επειδή από κεκτημένη ταχύτητα αρκετά άτομα στο χώρο μας εξακολουθούν να αυτοπροσδιορίζονται ως σαδιστές. Υπεύθυνος για την σύγχυση είναι βέβαια ο Κραφτ-Έμπινγκ, ο ψυχίατρος που πρώτος εισηγήθηκε και καθιέρωσε τον όρο «σαδισμός» για να περιγράψει την ενεργητική αλγολαγνεία. Έτσι η λέξη σαδιστής απέκτησε διφορούμενο νόημα και ως τέτοιος χαρακτηρίζεται είτε κάποιος που αντλεί σεξουαλική διέγερση κι ηδονή από την πρόκληση πόνου, είτε όποιος ασπάζεται κι εφαρμόζει την σαδική κοσμοθεωρία μη διστάζοντας ούτε καν μπροστά στην τέλεση εγκλημάτων προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορέξεις του ή να προσκομίσει ίδιον όφελος. Προφανώς πρόκειται για δυο πολύ διαφορετικά πράγματα και το λογικό θα ήταν να χρησιμοποιούνται και διαφορετικές λέξεις για να γίνεται αντιληπτή η διαφορά τους και να μην επέρχονται παρανοήσεις.

Μένει ένα ακόμη ερώτημα ν’ απαντηθεί: αν οι σύγχρονοι BDSMers δεν είναι επίγονοι του ντε Σαντ, τότε, υπάρχουν τέτοιοι, κι αν ναι, ποιοι είναι; Δεν θα αναφερθώ στην επίδραση των έργων του μαρκησίου στην λογοτεχνία και στην ψυχανάλυση που είναι τεράστια κι ανυπολόγιστη· θ’ ασχοληθώ μόνο με το αν η σαδική φιλοσοφία μπορεί να τύχει εφαρμογής στην αληθινή ζωή από αληθινούς ανθρώπους.

Πρόσφατα, σε μια ιδιωτική συνομιλία, εκλεκτό μέλος του φόρουμ, εξέφρασε την άποψη πως οι ήρωες των σαδικών μυθιστορημάτων είναι υπερβολικοί, παρατραβηγμένοι κι εντελώς φανταστικοί, η δε πλοκή τους, σχεδόν σουρεαλιστική. Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη και τη σέβομαι, τυγχάνει όμως να διαφωνώ. Ανέκαθεν αντιμετώπιζα τον μαρκήσιο ως μέγα ρεαλιστή συγγραφέα αλλά και ως φιλόσοφο του ολοκληρωτισμού. Το ανατριχιαστικό με όσα περιγράφει είναι πως όλα συνέβησαν και συμβαίνουν. Ακόμη κι αυτό που στις μέρες του φαινόταν ως επινόηση, στον σκοτεινό εικοστό αιώνα έγινε πραγματικότητα. Εννοώ φυσικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι εξόντωσης τα οποία ο ντε Σαντ ήταν ο πρώτος που «οραματίστηκε».

Ποιοι είναι λοιπόν οι επίγονοι του ντε Σαντ; Χμ… επ’ αυτού ο Παζολίνι έδωσε μια απάντηση ενδιαφέρουσα όσο και προκλητική. Ας την αναλογιστούμε.