Τι θέλει και τι δεν θέλει;

Κενά εξουσίας νομίζω ότι δεν υπάρχουν σε καμμία προσωπική σχέση οποιασδήποτε μορφής και αν το υποτακτικό στοιχείο βρει τον χώρο και τον τρόπο να ασκήσει εξουσία με αυτό το «μου χρωστάς», είναι βέβαιο ότι θα το κάνει, ακόμα και αν μετά νιώθει στερημένο και αποπροσανατολισμένο. Γιατί, απ ότι γνωρίζω, το υποτακτικό στοιχείο που το κίνητρό του δεν είναι ο μαζοχισμός αλλά η υποταγή, έχει βαθιά ανάγκη να μην έχει αυτό τον έλεγχο. Παρόλα αυτά, αν του δοθεί η ευκαιρία να πάρει το πάνω χέρι μέσα από ένα «μου χρωστάς», αντανακλαστικά θα το κάνει, όσο συνειδητοποιημένο και να είναι. Έτσι νομίζω, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη.

Το πιά θα μπορούσε να είναι η λύση σε κάτι τέτοιο, ίσως θα μπορούσαν να μας πουν Κυρίαρχοι, μια και ότι και να έλεγα η ίδια θα ήταν μόνο από την προσωπική μου εμπειρία και συνεπώς πολύ περιορισμένο <χ>

Ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ που αν καταλαβαίνω καλά, λέει ότι αυτό που θέλουν οι υποτακτικές είναι ένα είδος επιστροφής στην παιδική ηλικία, στο πιό βιτσιόζικο... για να μην ξεχνιόμαστε <χ>. Ίσως, στο πρόσωπο του Κυρίαρχου να βρίσκουν έναν αντι-Πατέρα που θα άρει επιτέλους τις σεξουαλικές απαγορεύσεις – άρα και τις ρίζες της ενοχικότητας που χαρακτηρίζει την υποτακτική – που προβάλονται στο πρόσωπο του πραγματικού πατέρα και έτσι η υποτακτική θα αφεθεί να την πλημμυρίσει η ηδονή...

Δεν αποκλείεται να είναι έτσι, δεν αποκλείεται καθόλου και ούτε το θεωρώ μεμπτό, αν με ρωτήσει κανείς.

Πιο κάτω καταγράφω κάποιες σκέψεις πάνω στα κομμάτια που μαύρισα, όπως προκύπτουν από τις εμπειρίες μου

...οι υποτακτικές [Βιώνουν την πειθαρχία με τρόπο τρυφερό, μια εμμεση εκφραση αγαπης, μια αισθηση ασφαλειας στα χερια του Κυριαρχου που ξερουν να την προστατεψουν ακομα και απο τον ιδιο της τον εαυτο.]

Μπορεί να μην είναι έτσι για άλλες, μα ξέρω ότι ο Κυρίαρχος φροντίζει την υποτακτική όσο αυτή οικειοθελώς παραμένει στο πλέγμα των κανόνων που της έχει ο Ίδιος ορίσει. Αν αυτοί οι κανόνες παραβιαστούν, τότε η υποτακτική εκτίθεται σε δύο πράγματα α) στις συνέπειες της ίδιας της παραβίασης των κανόνων όπως και αν ήταν βανίλλα και β) στις συνέπειες της ανυπακοής στα κελεύσματά Του.
Μία λεπτή διαφορά, το παραδέχομαι, που όμως, στις περιπτώσεις που η Κ/υ λειτουργεί έτσι, απαλλάσει από τον κίνδυνο της ουσιαστικής ανευθυνότητας της υποτακτικής.

[Η αισθηση ασφάλειας ειδικοτερα επιτυγχάνεται και με την παραδοση του ελεγχου αρα και της ευθύνης των αποφάσεων της ζωης της στον Κυριαρχο.]

Άλλο το να άλλο τ άλλο. Γνωρίζω – ηλεκτρονικά – λαιφσταιλ σκλάβες και 25 χρόνων, που είναι με τον Αφέντη τους από τα 18 ως σήμερα και που πέρασαν σκληρές μέρες όταν κατά καιρούς ο Αφέντης τους, χωρίς φταίξιμό τους, τις υποχρέωνε να ζήσουν εκτός πλαισίου Μ/σ χωρίς υπακοή και να κάνουν μόνες τους βασικές επιλογές ζωής, τί θα σπουδάσουν, αν θα παραμείνουν σκλάβες και πολλά άλλα. Ασκήσεις πραγματικής ζωής για πραγματικές σκλάβες που ο Αφέντης τους - ίσως νέο παιδί κι αυτός - μπορούσε και τις νοιαζόταν αρκετά ώστε να τους κάνει αυτό το τόσο σκληρό πράγμα.

[Το ζητουμενο τους πιστευω οτι ειναι η αποφυγη των συνεπειών τυχον λανθασμενων χειρισμών]

Μπορεί. Όσο και αν το απεύχομαι. Το δικό μου ζητούμενο είναι η απώλεια ελέγχου καθ εαυτή και γι αυτήν όχι με σκοπιμότητες, επειδή την βρίσκω πάρα πολύ ηδονική. Για άλλες δεν μπορώ να ξέρω.

[Συχνα υπομενουν μια ποινή με την ελπίδα της συγχώρεσης τους , η οποία θα τους χαρίσει μια αισθηση ανακουφισης απο την ενοχη συνειδηση τους, η οποία ωστοσο πολυ γρήγορα θα ξανανιώσει ενοχη μια και η ανακουφιση ειναι παροδική και υπαρχει η αναγκη της συνεχούς εξιλέωσης. Οι υποτακτικές εχουν ταση ενοχικοτητας και πολυ εντονη την αναγκη της ανακουφισης απο τις ενοχες. Εχουν πολυ ισχυρο Υπερ - Εγω.]

Όχι απλά υπομένουν, αποζητούν μία ποινή. Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις η τιμωρία, όπως πολύ σωστά λέει ο DeSade, δεν βοηθάει πολύ.
Νομίζω πάντως ότι η ενοχικότητα είναι ένα είδος «παιδικής ασθένειας» της υποτακτικότητας, αν και ακόμα δεν έχω καταλήξει σε συμπεράσματα οπότε μην το πάρετε τοις μετρητοίς αυτό <χ>

Το να αποζητά υποτακτικός που έχει ήδη εμπειρία τιμωρίας – δεν είναι εύκολο πράγμα! – να τιμωρηθεί «άδικα», να θυματοποιηθεί από σφάλμα κρίσης του Κυρίου του δηλαδή, (στο οποίο Τον οδήγησε το ίδιο το υποτακτικό στοιχείο; ) μου φαίνεται λίγο πρόβλημα. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά δείχνει ν αποζητά τουλάχιστον το δράμα ή ακόμα χειρότερα να ψάχνει να βρει ένα άλλοθι στην «κακή» συμπεριφορά του Κυρίαρχου.

Η αναζήτηση άλλοθι αυτής της μορφής δείχνει μία όχι ιδιαίτερα καλή σχέση μεταξύ δύο ενηλίκων, ασχέτως Κ/υ.

Όσον αφορά για την ένταση και την δι ελέου και φόβου κάθαρση της τιμωρίας, αν αυτή είναι το ζητούμενο, μπορεί να δοθεί και με άλλους τρόπους δεν είναι ανάγκη να γίνει μέσω «στημένης» τιμωρίας, μπορεί να γίνει και μ ένα σκληρό παιχνίδι ταπείνωσης πχ που θα έχει ζητηθεί προηγουμένως, άρα έτι ταπεινωτικότερο...

 

tender lilly βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον το πώς εξηγείς το «μου χρωστάς» και είναι μια πλευρά που δεν είχα σκεφτεί, το να λειτουργήσει δηλαδή έτσι μια υποτακτική, αντανακλαστικά.

Προσωπικά αυτό που καταλαβαίνω από το ποστ της Syrah είναι ότι το υποτακτικό στοιχείο υπομένει (αν είναι η σωστή λέξη αυτή) ή ίσως δείχνει περισσότερη αντοχή σε μια τιμωρία ή στον πόνο συνειδητά έτσι ώστε να μπορέσει να «ζητήσει» αυτό το «μου χρωστάς» στο τέλος.

illusion

 

Επικίνδυνο λιγάκι μου φαίνεται. Κινδυνεύει να νιώσει αδικημένο και η μετάπειτα αντίδρασή του θα οδηγήσει σε τιμωρία αυτή τη φορά, όχι "τιμωρία". Σίγουρα πιό υγιές από την ερμηνεία που έδωσα πιο πάνω.
Μάλλον θα εξηγεί τη στάση πολλών υποτακτικών.

ΥΓ. Υπέροχο το νέο άβαταρ.

 

Αγκαλιά.
Στοργή.
Αυστηρότητα.
Σωματικό πόνο.
Βίτσια.
Γέλιο.

 

(η δική μου εκδοχή με σειρά προτεραιότητας 

να δίνει (με την έννοια της προσφοράς)
να υπηρετεί
να υπακούει
να οδηγείται
να μαθαίνει

φυσικά :
ασφάλεια , αγκαλιά, στοργή

και βέβαια μετά ότι άλλο προϋποθέτει ο ορισμός μιας σχέσης. (σεξ , έννοια φροντίδα, επικοινωνία, κοινά ενδιαφέροντα κλπ κλπ)

 

Tί θέλω:

Την ηρεμία της ψυχής μου, με την αίσθηση ότι ανήκω σε ένα λογικό, ευνομούμενο σύμπαν, όπου υπάρχει Θεός (βοσκός).
Το ξεκλείδωμα της απόλαυσης (μέσα από το βιτσιολόγιο και την εντολή).
Την ευκαιρία να εκφράζω την δοτικότητα που με πνίγει και που δεν μπορώ να χειριστώ υπό κανονικές συνθήκες.
Την ευκαιρία να νιώθω χρήσιμη, να νιώθω ότι η ύπαρξή μου έχει κάποιο νόημα.
Την δυνατότητα να εξερευνήσω τα όρια του εαυτού μου (που τα έχω φτιάξει επίτηδες στενά) με την καθοδήγηση κάποιου που γνωρίζει πώς να το κάνω με ασφάλεια.
Την στοχοθέτηση και την προτροπή για την εκπλήρωση στόχων.
Τον έπαινο για την εκπλήρωση των στόχων.
Την αντανάκλαση της περηφάνιας του Κ για τις καλές μου στιγμές.
Την αντανάκλαση της απόλαυσης του Κ στην οποία συνετέλεσα εγώ (μου είναι αδιάφορη η υπόλοιπη απόλαυσή του).

(Όλα αυτά που θέλω έχουν να κάνουν με την δική μου αδυναμία για αυτόνομη - και ευτυχισμένη - επιβίωση.)

Τί δεν θέλω:

Την ανατροπή της ισορροπίας της σχέσης (πρέπει να παραμένει ασύμμετρη, υπέρ Του). Με αυτή την έννοια, μου είναι απεχθής η ιδέα ότι ο Κ μου θα βρεθεί να μου "χρωστάει". Θα είναι σαν να έγινα εγώ Κ απέναντί του και αυτό είναι οδυνηρό και αηδιαστικό.
Την τιμωρία (την αληθινή τιμωρία εννοώ). Κατανοώ την σημασία της εξιλέωσης και της ανακούφισης, αλλά θα ήμουν ψεύτρα αν δεν έλεγα ότι φοβάμαι πολύ την τιμωρία. Και δεν την θέλω.
Την χλιαρότητα των συναισθημάτων του. Με οδηγεί σε αισθήματα περιφρόνησης προς Εκείνον (οδυνηρό και αηδιαστικό).
Την ασάφεια και την ασυνέπεια λόγων και πράξεων.
Την σπατάλη των ταλέντων μου σε μπούρδες.
Την καλλιέργεια της ανασφάλειας μέσω απειλών για λήξη της σχέσης. Προτιμώ να την λήξω μόνη μου.
Την τσιγγουνιά (σε χρόνο, αισθήματα, quality time, ηδονή κλπ).
Την άρνηση της θέσης μου δίπλα του στον κοινωνικό μας περίγυρο (υποδηλώνει έλλειψη περηφάνιας για την επιλογή του και λειτουργεί ως μπούμερανγκ ενάντια στον ίδιο).

(Όλα αυτά που δεν θέλω είναι πράγματα που μειώνουν τον ίδιο τον Κ, πλην της τιμωρίας.)

 

Απάντηση: Τι θέλει και τι δεν θέλει;

Καλησπέρα dora,

έχω το σπάνιο προνόμιο να το ζώ. Εύχομαι να μπορέσεις και εσύ. Σύντομα.

cassie

 

Ενδιαφέρον νήμα. Να 'ναι καλά η Δώρα που το ξέθαψε. Λοιπόν, ας πω κι εγώ κάποια πράγματα...

Αρχικά, τι θέλω: θέλω να νιώθω ήρεμη, προστατευμένη, να ξέρω πως υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα μου που μπορώ να στηριχτώ. Θέλω να μπορεί, με το λόγο του, με τον τρόπο του, να με πείθει, να με κάνει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα, να με κάνει να μπορώ να διευρύνω τους ορίζοντες μου. Θέλω από εγωιστικό κωλόπαιδο, που ίσως και να είμαι, να μετατρέπομαι για εκείνον σ' ένα πλάσμα έτοιμο να κάνει ό,τι του ζητηθεί. Θέλω να βιώσω τον πόνο. Ναι, μ' αρέσει κι αυτό, θέλω να πονάω, σωματικά και ψυχικά. Θέλω να μπορώ να νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει, να υγραίνομαι απλά και μόνο ακούγοντας τη φωνή του. Θέλω επίσης να νιώθω εξευτελισμένη, να ταπεινώνομαι. Εκείνες τις στιγμές που με υποβάλει σε κάτι εξευτελιστικό, μ' αρέσει αυτή η αδυναμία που έχω να αντιδράσω, ο τρόπος που το ζω, ο πόλεμος ανάμεσα στην ηδονή και την "αξιοπρέπεια", Και, το σημαντικότερο θέλω να μπορώ να τον εμπιστεύομαι.


Ας πω και τι δε θέλω: δε θέλω να τον απογοητεύω. Τρομάζω και μόνο στη σκέψη πως θα γυρίσει και θα μου πει πως απογοητεύτηκε από κάποια πράξη μου. Επίσης, δε θέλω να αδιαφορεί για μένα. Δεν το 'χω βιώσει ακόμα, και τρέμω στην ιδέα πως μπορεί, για κάποιο λόγο να το κάνει. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω. Σ' αυτά που δε μ' αρέσουν θα μπορούσα να αναφέρω πολλά: το ψέμα, την κοροϊδία, την τσιγγουνιά στα συναισθήματα, τη μεγάλη ιδέα των Κ. Αλλά δε μ' αφορούν. Αν τα βίωνα όλα αυτά θα σταματούσα στη στιγμή να υποτάσσομαι και θα σηκωνόμουν να φύγω.

 

συναισθημα.διχως αυτο δε κανεις σχεση και δη 24/7.
ασφαλεια- εμπιστοσυνη.
ικανοποιηση σεξουαλικη και ψυχικη.

 

Απάντηση: Τι θέλει και τι δεν θέλει;

τίποτα  

 

Απάντηση: Τι θέλει και τι δεν θέλει;

Θέλει να την θέλει.




Από τα λίγα νήματα που εξελίχθηκαν όμορφα...