26 Ιουνίου: Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

Αντιγράφω από το tvxs:

Τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν το Δεκέμβριο του 1998 την 26 Ιουνίου, ως Διεθνή Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους ότι τα ανθρώπινα βασανιστήρια δεν είναι απλώς απαράδεκτα, αλλά ένα έγκλημα. Αυτή η ημέρα δίνει στον καθένα τη δυνατότητα να ενώσει και να εκφράσει τις απόψεις τους ενάντια στα ανθρώπινα βασανιστήρια.

Οι οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του διεθνούς Συμβουλίου αποκατάστασης για τα θύματα και τη Διεθνή Αμνηστία βασανιστηρίων, έχουν διαδραματίσει έναν ενεργό ρόλο στην οργάνωση των εκδηλώσεων σε όλο τον κόσμο για να προωθήσουν την ημέρα. Διάφορες δραστηριότητες όπως εκθέσεις φωτογραφιών η διανομή αφισών και άλλου υλικού σχετικά με τα ανθρώπινα βασανιστήρια , δοιργανώνονται αυτή την ημέρα.

Η αρχή έγινε στις 26 Ιουνίου του 1987, όταν τέθηκε σε ισχύ η «Συνθήκη ενάντια στα Βασανιστήρια». Ήταν ένα σημαντικό βήμα στο διεθνοποιήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αναγνώρισης ότι τα βασανιστήρια, η απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση και η τιμωρία πρέπει να είναι παγκοσμίως παράνομα. Το 1997 η γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να ορίσει αυτή την ιστορική ημερομηνία ως Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων.

Η πρώτη διεθνής ημέρα υπέρ των θυμάτων των βασανιστηρίων γιορτάσθηκε στις 26 Ιουνίου 1998. Ήταν μια ημέρα όπου τα Ηνωμένα Έθνη απευθύνθηκαν σε όλες τις κυβερνήσεις και τα μέλη της κοινωνίας των πολιτών, να λάβουν μέτρα να εξαλείψουν τα βασανιστήρια και τους βασανιστές σε όλο το κόσμο. Τον ίδιο χρόνο γιορταζόταν και η 50ή επέτειος της καθολικής Διακήρυξης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η οποία πιστοποιεί ότι «κανένας δεν θα υποβληθεί στα βασανιστήρια ή στη σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή την τιμωρία».

______________


Με αφορμή την σημερινή ημέρα:


1. Πιστεύετε ότι στα σύγχρονα «δημοκρατικά» καθεστώτα όπως το δικό μας έχουν εξαλειφθεί όλες οι μορφές βασανιστηρίων και βασανιστών; Αν ναι, σκεφτείτε τι συμβαίνει (ενδεικτικά και όχι αποκλειστικά) στους αλλοδαπούς στα αστυνομικά τμήματα, στις ακούσιες θεραπείες των ψυχιατρείων, στις μεθόδους ανάκρισης των υπόπτων για «τρομοκρατικές» ενέργειες, στις εκπαιδευτικές πρακτικές του στρατού, στην κακοποίηση γυναικών, παιδιών και ζώων, κυρίως στην ελληνική επαρχία κλπ κλπ.

Σε αντίστιξη:

2. Πιστεύετε ότι είναι δίκαιη η διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν τονίζει ότι «κανένας δεν θα υποβληθεί στα βασανιστήρια ή στη ταπεινωτική μεταχείριση ή την τιμωρία» παραβλέποντας και μη αναγνωρίζοντας το δικαίωμα μιας «μειονότητας» να προβαίνει συναινετικά σε τέτοιες πρακτικές με σκοπό την αμοιβαία σεξουαλική, συναισθηματική και διανοητική ικανοποίηση ή την οικειοθελή τήρηση παραδόσεων και θεσμών;



...

 

Απάντηση: 26 Ιουνίου: Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

Ας καταδικάσουμε σε φτώχια, σε ανεργία, και σε πείνα τους ανθρώπους, προς θεού όμως, μην πέσει καμιά σφαλιάρα και μας πουν βάρβαρους.

Έχουν κι άλλους τρόπους τα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα για να «συνετίσουν» τον κόσμο.

Ο πρώτος είναι η υποκρισία.

 

Πιστεύετε ότι είναι δίκαιη η διακήρυξη των δικαιωμάτων όταν τονίζει ότι «κανένας δεν θα υποβληθεί στα βασανιστήρια ή στη ταπεινωτική μεταχείριση ή την τιμωρία» παραβλέποντας και μη αναγνωρίζοντας τις καφρίλες που κάνουμε στα ζώα ως πολιτισμός;

Κερασμένο στους ευγενείς που ευαισθητοποιούνται με τις κτηνωδίες (μόνο όταν πρόκειται για ανθρώπους φυσικά), για να χωνέψουν τον γλυκανάλατο ανθρωπισμό τους, ένα πιάτο foie gras.
 




Η επόμενη "ανθρωπιστική βοήθεια" του ΟΗΕ μπορεί να γίνει με φτερά και πούπουλα αφού είναι τόσο πονιάρηδες. 

 

1- Φυσικά και δεν έχουν εξαλειφθεί τα βασανιστήρια. Υφίστανται σε πολλές μορφές, μερικές είναι αυτές που ανέφερες. Νομίζω πως σε πόλεμους γίνονται τα χειρότερα. Έβλεπα κάτι φωτογραφίες πριν μερικά χρόνια από κρατητήρια Αμερικάνων με Ιρακινούς αιχμαλώτους, που τους είχαν βάλει 5-6 γυμνούς κολημένους τον έναν πάνω στον άλλο στο πάτωμα. Οι Ιρακινοί ήταν σε άθλια κατάσταση, προφανώς είχαν υποστεί βασανιστήρια. Το χειρότερο από όλα όμως ήταν οτι τους είχαν βάλει σε αυτή τη στάση για να τους κάνουν humiliate γνωρίζοντας πως ως μουσουλμάνοι, νιώθουν πενταπλάσια άσχημα σε μια τέτοια κατάσταση.

2- Τα βασανιστήρια του bdsm δεν είναι πραγματικά βασανιστήρια, από την στιγμή που υπάρχει συναίνεση. Οπότε όχι, δεν θεωρώ πως η διακήρυξη παραβλέπει τα δικαιώματα της βδσμικής μειονότητας.

Πάντως, η διάθεση του ανθρώπου να βασανίζει είναι μέρος της γενικά διόλου ευγενικής φύσης του, οπότε όσο "πολιτισμένες" και να γίνουν οι κοινωνίες μας, φοβάμαι πως απλά τα βασανιστήρια θα γίνονται πιο εξελιγμένα και πιο εξεζητημένα.

 

Απάντηση: 26 Ιουνίου: Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

τωρα μην πω τιποτα για τα ηνωμενα εθνη , το σημα τους το τι κρυβει και το απο ποιους ελεγχονται ... ας εφαρμοσουν πρωτα αυτα που εχουν ψηφισει και μετα θα δουμε αν προκειται για ενα ματσο λαμογια ή κατι αλλο ....
Κυπρος ....
Αιγαιο ....
Ελληνικες αποζημιωσεις , Κατοχικα δανεια κτλ ....

οπου πολιτικος , ντοματα και ροχαλα ....

 

Απάντηση: 26 Ιουνίου: Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

Για το 1 με κάλυψε η Babylon
Για το 2, θεωρώ το δικαίωμα σε "συναινετικό βασανισμό", ανοίγει διάπλατα την πόρτα για μη συναινετικό βασανισμό. Απλά μετά ο βασανιζόμενος θα υποχρεούται να υπογράφει δήλωση συναίνεσης, θέλοντας και μη.

 

Η κλειτοριδεκτομή, ολική αφαίρεση ή αφαίρεση τμήματος της κλειτορίδας η οποία μπορεί να συνοδεύεται και από ακρωτηριασμό των μικρών ή και σε πιο ακραίες περιπτώσεις των μεγάλων χειλέων, είναι πρακτική που εφαρμόζεται σε ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του ισλαμικού κόσμου αλλά και πολλών αφρικανικών χωρών. Σε αντίθεση με την αντίστοιχη πρακτική που εφαρμόζεται στον ανδρικό πληθυσμό, την περιτομή, τα εκατομμύρια γυναικών που υποβάλλονται κάθε χρόνο σε κλειτοριδεκτομή στερούνται μόνιμα το δικαίωμα τους στην σεξουαλική απόλαυση και χωρίς περιθώριο επιλογής μιας και η συγκεκριμένη πρακτική εφαρμόζεται συνήθως σε κορίτσια ηλικίας κάτω των 12 ετών.
Η συγκεκριμένη παράδοση σχετίζεται όχι μόνο με την θρησκεία και τον πολιτισμό των εν λόγω ομάδων – χωρών, αλλά και τους οικονομικούς διακανονισμούς που συνοδεύουν τους γάμους και τα διαζύγια.
Ιδιαίτερα μάλιστα σε χώρες που συνεχίζει να ευδοκιμεί το μοντέλο της ανδρικής πολυγαμίας και οπου σημειωτέον σε περίπτωση που ο άνδρας αμελήσει τα σεξουαλικά του καθήκοντα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, η γυναίκα έχει το νόμιμο δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Έχει λοιπόν το δικαίωμα ο ΟΗΕ να ζητά την απαγόρευση τέτοιων ή ανάλογων πρακτικών;

Στην Αίγυπτο, η εξασθένιση του μοντέλου της πολυγαμίας, το δυτικό πρόσωπο που θέλει να προβάλλει η χώρα, και η αφορμή που έδωσε ο θάνατος ενός μικρού κοριτσιού, είχαν ως αποτέλεσμα να ψηφιστεί νόμος ο οποίος έκανε την κλειτοριδεκτομή παράνομη.
Όμως οι γυναίκες που έχουν κάνει κλειτοριδεκτομή υπερτερούν έναντι αυτών που δεν έχουν κάνει, γίνονται καλύτερες σύζυγοι και παντρεύονται ευκολότερα. Ο κόσμος δεν φάνηκε να πτοείται και συνέχισε την παράδοση.
Πρόσφατα, περίπου δέκα χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου που έκανε την κλειτοριδεκτομή παράνομη, ο νόμος καταργήθηκε και η κλειτοριδεκτομή έγινε και πάλι νόμιμη.

Μπορεί για εμάς τους απέξω, να φαίνεται πως υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει οπωσδήποτε να καταργηθεί μια παράδοση όπως αυτή, και μπορεί ο ΟΗΕ μερικές φορές να φαίνεται πως έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί την κατήργηση τους (δεν είναι σοφό να γενικεύουμε), αλλά όλα αυτά στερούνται νοήματος.

Εαν οι πρακτικές αυτές κάποια στιγμή εκλείψουν, θα είναι απόφαση των ανθρωπων εκείνων που μέχρι τώρα τις ακολουθούσαν. Και στην γενική περίπτωση, έτσι θα έπρεπε να είναι.

 

Απάντηση: Re: 26 Ιουνίου: Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

Εμένα γιατί μου φαίνονται από τραγικά εως εξωφρενικά αυτά ?Όταν είχα διαβάσει για το φαινόμενο αυτό σε αφρικανικές χώρες πριν από μερικά χρόνια κόντεψα να τρελαθώ.Πραγματικά σιχάθηκα που ήμουν άνθρωπος.

Μια πρακτική η οποία στερεί τη σεξουαλική ζωή , εφαρμόζεται σε ανήλικα κοριτσια (και μάλιστα κάτω των 12)-οπότε δεν μπορεί να θεωριθεί συνειδιτή και εξυπηρετεί τι σκοπό ακριβώς ?Να γίνουν καλύτερες(!) σύζυγοι (καλύτερες για ποιόν ?Για κάποιον που αποφασίζει πριν μπορεί να κρίνει η ίδια ?) και να παντρευτούν ευκολότερα.Μάιστα.Μάλλον για να υποταχθούν απόλυτα στον μέλλοντα σύζυγο.

Η υποκειμενικότητα και η αντικειμενικότητα ως επιχειρήματα δεν μπορούν να καταρριφθούν επομένως δεν έχουν ιδιαίτερη αξία (κατα τη δική μου , τελείως ...υποκειμενική άποψη  )

Αρκετές αποφάσεις παίρνονται για μας ή γίνονται ασυνείδητα αλλά αυτή η πρακτική είναι προσβολή στα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΥΓ Συγγνώμη που δεν έμεινα πιστός στο θέμα του νήματος , θα προσπαθήσω να γράψω κάτι όταν συνέλθω   καθώς είναι άκρως ενδιαφέρον θέμα προβληματισμού

 

Τι απύθμενη υποκρισία αυτές οι παγκόσμιες Ημέρες των μητέρων, των δασών, των αναπήρων, του νερού, της χελώνας Καρέτα-Καρέτα! Χρησιμεύουν μόνο να μας θυμίζουν δήθεν, όσα τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου παραβλέπουμε στρουθοκαμηλίζοντας.

Αυτονόητη είναι η απάντηση στο πρώτο ερώτημα. Τα βασανιστήρια όχι μόνο δεν έχουν καταργηθεί αλλά εκσυγχρονίζονται, γίνονται πιο αποτελεσματικά με τη χρήση επιστημονικών μεθόδων κι εξαπλώνονται. Αυτό που ενίοτε ξαφνιάζει είναι η χρησιμοποίησή τους από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις ή η διαιώνισή τους στους μικρόκοσμους κοινωνιών που θεωρούνται φιλελεύθερες κι ανεκτικές. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει όμως το γεγονός αυτό. Πολλές φορές λησμονούμε πως και η δημοκρατία είναι μορφή εξουσίας. Το δημοκρατικό κράτος δεν παύει να είναι Κράτος κι από τα χρόνια του Αισχύλου γνωρίζουμε πως η δίδυμη αδελφή του Κράτους λέγεται Βία…

Το οξύμωρο είναι βέβαια πως για τα χιλιάδες εγκλήματα της δημοκρατίας, ουδείς διαννοείται νʼ ανοίξει το στόμα του. Αν όμως το Ολοκαύτωμα χρεώνεται στον ναζισμό και στον Χίτλερ, αν για τα Γκούλαγκ βαρύνεται ο κομμουνισμός κι ο Στάλιν, αν για την Ιερά Εξέταση ευθύνονται η Εκκλησία κι η θρησκεία, τότε σε ποιον πρέπει να καταλογιστεί το Γκουαντάναμο ή η Μακρόνησος αν όχι στα δημοκρατικά καθεστώτα που τα δημιούργησαν;

Πιο περίπλοκη είναι η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα. Ρεαλιστικά μιλώντας, η διακήρυξη του ΟΗΕ δεν θα μπορούσε να περιέχει αναφορά στον σαδομαζοχισμό, τόσο λόγω του συντηρητισμού των συντακτών της, όσο και λόγω του συσχετισμού δυνάμεων στην Γενική Συνέλευση. Πολλές φορές η αναζήτηση ευρύτερων συναινέσεων οδηγεί στην έγκριση ψηφισμάτων τόσο γενικόλογων ώστε λίγο διαφέρουν από σχολικές εκθέσεις ιδεών της πέμπτης δημοτικού, όσο δε για την εφαρμογή και την τήρησή τους, αυτή αναβάλλεται διαρκώς για τις ρωμαϊκές καλένδες.

Θα πρέπει να γίνονται ανεκτά τα βασανιστήρια στο πλαίσιο μιας συναινετικής ερωτικής δραστηριότητας ή ασύμμετρης σχέσης; Η προσωπική μου γνώμη διαφοροποιείται ανάλογα με την περίσταση και τον σκοπό. Ενώ καταφάσκω στον συναινετικό σαδομαζοχισμό ως σεξουαλική διαστροφή, ως τρόπο ερωτικής έκφρασης ή αναζήτησης της ηδονής με μόνο όριο την βαριά σωματική βλάβη, εντούτοις απορρίπτω την χρήση βασανιστηρίων ως μέσον τιμωρίας και σωφρονισμού. Έχω αναπτύξει αλλού το σκεπτικό μου. Εν συντομία επαναλαμβάνω πως το θεωρώ κατάχρηση εξουσίας κι αναχρονιστική βαρβαρότητα από πλευράς κυρίαρχου, ενώ συνάμα φρονώ πως δεν καλύπτονται πλήρως από την συναίνεση του υποτακτικού που τα υφίσταται υπό το κράτος εκβιαστικών διλημμάτων.

Ποιες αξίες έχουν προτεραιότητα σε περιπτώσεις σύγκρουσης ανάμεσα στις παραδόσεις και στα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι επίσης ένα δύσκολο ερώτημα. Θεωρώ τα ανθρώπινα δικαιώματα ανώτερα, ως αξίες που επιδέχονται καθολικής εφαρμογής πέρα από τοπικές ιδιαιτερότητες και προλήψεις. Το μείζον ζήτημα όμως πως εξασφαλίζεται η εφαρμογή τους. Με πόλεμο κι εισβολή των πολιτισμένων στους απολίτιστους; Δεν συμμερίζομαι το δόγμα των ανθρωπιστικών επεμβάσεων, αλλά ομολογώ πως δεν απορρίπτω την χρήση βίας για τον εκσυγχρονισμό των κοινωνικών δομών. Η βία αυτή πηγάζει από τις αναπόφευκτες συγκρούσεις στο εσωτερικό μιας χώρας ανάμεσα στις δυνάμεις της κοινωνικής προόδου και στις αντίστοιχες συντηρητικές ή αντιδραστικές. Όλα τα νεωτερικά κράτη προέκυψαν ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτής, η οποία σχεδόν πουθενά δεν στάθηκε δυνατόν ν’ αποφευχθεί δια των ειρηνικών μεταρρυθμίσεων.

 

Απάντηση: 26 Ιουνίου: Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

Ανταποκρινόμενη στο νήμα που άνοιξε ο Master V με αφορμή τη χθεσινή ημέρα:

Αντί να ατενίζω καθεστώτα και να επιθεωρώ πολιτικές, θεσμούς και διακυρήξεις, επιλέγω να κοιτάξω τον άνθρωπο. Ως εκ τούτου,

1. Έχοντας γνωρίσει θύμα πολιτικών βασανιστηρίων από κοντά και καλά, καταδικάζω τα βασανιστήρια ασχέτως καθεστώτος γιατί εξοντώνουν ολικά τον άνθρωπο, τον αφήνουν ένα κέλυφος και αυτό ραγισμένο. Χωρίς να σώζουν τα καθεστώτα, εν τέλει. Αλλά πάντα, μου προξενεί έναν έκπληκτο θαυμασμό το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν στη ζωή τους ενεργά το ενδεχόμενο να πεθάνουν με βασανιστήρια ακόμα, προκειμένου να αποκτήσουν την απόλυτη πολιτική ισχύ. Κάτι που ποτέ κανείς δεν έκανε για το χρήμα. Επιπλέον, πολλοί από τους ανθρώπους που υπέστησαν βασανιστήρια σε καθεστώτα δημοκρατικά ή μη, το ίδιο ακριβώς θα έκαναν με τους αντιπάλους τους αν είχαν την ισχύ να το επιβάλουν και μια, συνήθως παρανοϊκή, εξήγηση.

2. Έχω τη γνώμη ότι η τελευταία επιλογή που κάνει ένας σκλάβος είναι να είναι σκλάβος. Απο κει και πέρα έχει τα δικαιώματα που του παραχωρούνται και ενδεχομένως να ζει εκτός πλαισίου διακήρυξης ανθρώπινων δικαιωμάτων, τουλάχιστον κάποιες φορές και σε κάποιες περιπτώσεις. Η διαφορά με το θύμα βασανιστηρίων δεν είναι - κατ εμέ - στη συναίνεση, αλλά στο ότι τον σκλάβο δεν έχει λόγο να τον εξοντώσει κανένας.

Είναι φανερό ότι ο σκοπός είναι η εκτόνωση και η ευχαρίστηση του Κυρίαρχου ή ακόμα και των δύο από δύο πράγματα

από την διαφορά στην ένταση των βασανιστηρίων που υφίσταται, όταν τα υφίσταται, ο σκλάβος, χώρια από τη φροντίδα για μη μόνιμο τραυματισμό, και

από την αποδοχή που γνωρίζει ο σκλάβος ως οντότητα από τον Αφέντη του και που άνευ αυτής δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει ψυχικά (ο σκλάβος). Το θύμα βασανιστηρίων που έχω γνωρίσει πιστεύω ότι από αυτό κυρίως διαλύθηκε, από το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ανήκε στράφηκε εναντίον του και τον έπληξε στη σωματική και ψυχική υπόστασή του με τον πιο ακραίο τρόπο.
​

Γνωρίζω μέλη του φόρουμ που θα τους σηκωνόταν η τρίχα με την αφέλειά μου, όμως έχω τη γνώμη ότι ο εν σαδομαζοχισμώ σαδιστής έχει κάποιες διαφορές ως προς την κλίμακα της βούλησης επιβολής Του, σε σχέση με τον ήρωα του "Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη" και με τον Μεγάλο Αδελφό του "1984".

Ξεμακραίνοντας από τον άνθρωπο και πηγαίνοντας στις χήνες, βλ. post atasai, έχω να σχολιάσω ότι αντί να χαίρονται οι χήνες που η χηνήσια ζωή τους δεν πήγε στράφι αλλά προσέφεραν στην ανθρωπότητα έστω τρεις τέσσερεις κονσέρβες φουα γκρα η κάθε μία, γκρίνιαζαν από πάνω! Για τη ζωή που δεν διάλεξαν, για το ακατάπαυστο forced feeding με σιδηροσωλήνα, για τους εσωτερικούς τραυματισμούς του πεπτικού, για την αίσθηση κορεσμού, για την ακινησία, την αϋπνία, τα πρησμένα ποδαρράκια, την έλλειψη ψυγαγωγικών περιπάτων στην ύπαιθρο και τα αιμοσταγή οπίσθια...

Προτιμώ τα φρέσκα και υγιή συκώτια χήνας, χωρίς λιπώδη διείθυση, τηγανιτά πάνω σε μήλο ή ψημένα μέσα σε ζύμη μπριός, αυτό με καθιστά απαραίτητα φιλόζωη;

 

Εάν αυτό ισχύει σε μία σαδομαζοχιστική σχέση, τότε αποτελεί κατάχρηση εξουσίας και βαρβαρότητα ένα release - και θα πρέπει να πούμε εδώ ότι ο νηματοθέτης έχει καταθέσει πολλάκις ότι θεωρεί το release ως την μόνη αληθινή τιμωρία του Υ - ένα release που δεν βρίσκει σύμφωνο ένα εξαιρετικά εξαρτημένο Υ ή/και ένα release που καταλήγει σε μεγάλη βλάβη του Υ (δεν μιλώ για την διαδικασία της θλίψης, του πένθους κλπ, αλλά για ουσιαστική βλάβη).

Εάν είναι όντως έτσι τα πράγματα, δύο είναι τα δυνατά συμπεράσματα από αυτό:
1. Ο Κυρίαρχος σ' αυτή την περίπτωση κάνει όντως κατάχρηση εξουσίας και επιδίδεται σε βαρβαρότητες - και τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε εάν πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να ονομάζεται Κυρίαρχος, και όχι απλά σαδιστής. Αλλά και αν ακόμη πούμε ότι πρόκειται για σαδιστή, που προσχώρησε περιστασιακά σε σχέση ελέγχου, θα πρέπει να κρίνουμε αν απαλλάσσεται των συνήθων ευθυνών που οι περισσότεροι εξ ημών θεωρούν ως εκ των ουκ άνευ στο πλαίσιο του SSC και του RACK.
2. Ο Κυρίαρχος που όντως πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να ονομάζεται Κυρίαρχος δεν θα δώσει ποτέ release σε ένα εξαιρετικά εξαρτημένο Υ, ή σε ένα Υ που θα υποστεί μεγαλύτερη βλάβη από το release από ότι εάν παραμείνει στη σχέση. Θα φροντίσει για την σταδιακή απεξάρτηση του Υ ή την ομαλή παραχώρηση του εξαρτημένου Υ σε κάποιον άλλον Κυρίαρχο της πλήρους αποδοχής του, ο οποίος θα είναι συμβατός με το Υ και θα μπορέσει να το προχωρήσει στην ανοδική πορεία του ως ατόμου. Έτσι το Υ θα μπορέσει να συνεχίσει "να υφίσταται ψυχικά", όπως λέει και η tender.

ΥΓ1. Η τοποθέτησή μου είναι ακαδημαϊκής φύσεως καθαρά και δεν σχετίζεται με προσωπικές μου εμπειρίες αλλά μόνο με προσωπικές μου ανησυχίες σε μία αμιγώς φιλοσοφική θεώρηση του BDSM. Προσωπικά είμαι 100% ξεκάθαρη περί σαδομαζοχιστικών σχέσεων και περί ανάγκης προστασίας του πιο αδύναμου μέρους της σχέσης, σε όλες τις περιπτώσεις, όχι μόνο στο M/s.

YΓ2. Κατανοώ ότι ξεφεύγω από το θέμα και παρακαλώ τους mods να μεταφέρουν την τοποθέτησή μου στο σωστό σημείο, με έναν τίτλο της αρεσκείας τους, κατά την προσφιλή τους συνήθεια<χ>.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη, από μια ασυνήθιστη οπτική γωνία που ως τώρα μου διέφευγε. Η αποδέσμευση βέβαια ενίοτε είναι τιμωρία κι ενίοτε απλώς ομολογία αποτυχίας ή λάθος επιλογής. Το να εξακολουθεί ο κυρίαρχος να νοιάζεται και να μεριμνά για το μέλλον του υποτακτικού μετά το τέλος της σχέσης το βρίσκω εξόχως ευγενές. Και τόσο σπάνιο...