Για όσους και όσες δεν τολμούν

Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

Είμαι Eugenie, με u, καλησπέρα σας.
Θέλετε να μου πείτε πώς ακριβώς πετσόκοψα το ποίημα?
Αναφέρεστε στην παράλειψη της λέξης "Αλεξάνδρεια"?

Θα σας παρακαλέσω την επόμενη φορά που θα θελήσετε να επισημάνετε κάτι, να μην διστάσετε, σας επιτρέπω να το κάνετε όποτε το αισθανθείτε, αν αφορά σε γραφόμενά μου...

Δεν μπορείτε με κόσμιο τρόπο να μου πείτε και τ' άλλα?

Εγώ λοιπόν, ευθαρσώς ομολογώ ότι χρησιμοποιώ την τέχνη (και τη δική μου και των άλλων), για να εκφράζομαι. Λοιπόν?

 

Re: Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

Μας τιμα, οσους δεχομαστε να μας τιμα, ο τροπος που εκφραστηκε η Eugenie!
Ακουγεσαι βασιλικοτερος του βασιλεως! Υπαρχει καποιος ιδιαιτερος λογος;



Γι:icon_no2:ργος

 

Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

αποχαιρέτα την, την [..] που φεύγει
αποχαιρέτα την, την [Μπιρμπίλω; ..] που φεύγει
αποχαιρέτα την, την [Κούλα; ..] που φεύγει
αποχαιρέτα την, την [Σούλα; ..] που φεύγει

Απολείπειν ο θεός... [..]
Απολείπειν ο θεός... [Κίτσον..]
Απολείπειν ο θεός... [Μήτρον..]
Απολείπειν ο θεός... [Σούτσον..]


Αγαπητή Eugenie με u με κόσμιο τρόπο λοιπόν η λογοκρισία-αφαίρεση της λέξης-οντότητας "Αλεξάνδρεια" καθώς και το πετσόκομα του τίτλου καταργώντας τον "Αντώνιον",
ισοδυναμεί με έγκλημα "εξ αμελείας", την πρώτη φορά, στον πολύ προσωπικό,επώδυνο και ηδονιστικό κόσμο του Καβάφη.(χωρίς τα παραπάνω δεν υπάρχει Καβάφης και θα μπορούσατε να υπογράψετε με το δικό σας όνομα αλλά όχι με το δικό του).
Όφειλω να σηματοδότησω πως η επιμονή σας αγαπητή να συνεχίσετε να τον "χρησιμοποιείτε" για να "εκφραστείτε" ξεσκίζοντας τον, συνιστά παραβίαση "εκ προμελέτης και κατ' εξακολούθησιν" χωρίς την συναίνεση του ποιητή.
Η "Αλεξάνδρεια" την οποία για κάποιο προσωπικό σας λόγο και αυθαίρετα κόψατε αποτελεί έναν ολόκληρό κόσμο-πολιτισμό που γεννά έναν Καβάφη αλλά και κόσμο- πολιτισμό που φτιάχνει ένας Καβάφης.
Παραθέτω παρακάτω απειροελάχιστα δείγματα μελέτης που προσπαθούν να πλησιάσουν και να κατανοήσουν αυτές τις δυο "λεξούλες" που εσείς με τόση ευκολία πετσοκόψατε.
Ελπίζω αγαπητή Eugenie με u πραγματικά να σας φανούν χρήσιμες ούτως ώστε την επόμενη φορά που θα ανεβάσετε την "Ιθάκη" να μην βρεθούμε στην Ζάκυνθο επειδή έτσι θα εκφραστείτε....


« H Αλεξάνδρεια είναι από τη φύση της μια παράξενη πόλη, μια πόλη -λιμάνι στην Αίγυπτο που όμως διαφέρει από τις άλλες αιγυπτιακές πόλεις σε ιδιοσυγκρασία και ιστορία. Βυθισμένη στους μύθους του παρελθόντος, ένας αντικατοπτρισμός και μια σκιά από περασμένες δόξες και πολιτισμούς, μόνο διαισθητικά γίνεται αντιληπτή ανάμεσα στη σκόνη και τους ήχους του αέρα. Το χειμώνα η πόλη παύει να είναι παραθεριστικό κέντρο και παίρνει τη συνηθισμένη της μορφή του λιμανιού. Κάποτε σταυροδρόμι διαφορετικών πολιτισμών, κάποτε κατοικημένη από διάφορες εθνικότητες, Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Εβραίοι, Αρμένιοι και Άραβες που συγχρωτίζονταν και συμβίωναν χωρίς εθνικούς περιορισμούς, όπως τον καιρό των Πτολεμαίων... Ο Durrell έγραψε το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο και αποθανάτισε για πάντα την πόλη. Ο Forster πριν από αυτόν έγραψε για τον Καβάφη και την Αλεξάνδρεια απευθυνόμενος στο αγγλόφωνο κοινό. Ο Καβάφης με τα ποιήματά του αποκαλύπτει την ιστορία της πόλης στον κόσμο....

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Καβάφη να κινείται γοργά με τον αέρα της πόλης ανάμεσα στα διάφορα καφενεία και μπαρ της γειτονιάς του, ή να πηγαίνει στη δουλειά του, στην Εταιρία Ύδρευσης και Άρδευσης, να ανεβαίνει με το ασανσέρ στον 4ο όροφο, όπου βρισκόταν το γραφείο του, και να κάθεται στη θέση του με θέα την Corniche και τη Μεσόγειο, επαναλαμβάνοντας τα ποιήματά του σαν στο θέατρο, και δημιουργώντας ο ίδιος, σαν ηθοποιός, ένα θέατρο μέσα στο θέατρο...

Στο διαμέρισμά του στοιβάζονταν αντικείμενα και, όπως έχω διαβάσει, άλλα ήταν πολύτιμα και όμορφα και άλλα δεν είχαν αισθητική αξία παρά μόνο τη σκόνη που τα σκέπαζε. Ξεχασμένα στο χώρο, υπήρχαν αρμονικά, όπως η ποίηση του... Τα πολλά βάζα που είχε ίσως να ήταν γεμάτα με λουλούδια και καθώς δεν ήθελε τον ηλεκτρισμό και χρησιμοποιούσε γκάζι για φωτισμό, ο χώρος πρέπει να είχε μια θερμή ακτινοβολία από τα κεριά που σκίαζαν το χώρο με μαλακές σκιές, όπως οι σκιές του παρελθόντος για τις οποίες γράφει στα ποιήματά του, όταν περιγράφει το απαλό και αισθαντικό φως των κεριών...

Τον φαντάζομαι να κατεβαίνει την οδό Ατταρίν ...το δρόμο των μπαχαρικών. Περνούσε μπροστά από πολλά παλαιοπωλεία, μαγαζιά με μυρωδικά και μπαχαρικά. Όλα τα εισαγόμενα αγαθά από διάφορες χώρες ήταν εκεί εκτεθειμένα. Έφτανε στο λιμάνι για να υποδεχτεί τους ναύτες. Πήγαινε στα καφενεία και όπως ένας Έλληνας φιλόσοφος δίδασκε στους νέους ποιητές της πόλης την ιστορία, την ποίηση και βέβαια τη ζωή...Αγαπούσε το κρασί του και τα κομμένα στη μέση τσιγάρα του. Ήταν ο τέλειος Έλληνας, ένας εραστής της γλώσσας του... Το μέτρο του ήταν αυτό του βαλς, του ταγκό ή της λαϊκής μουσικής. Θα προσέθετα και της κλασσικής ελληνικής μουσικής παρόλο που δεν έχω γνώση παρά μόνο διαίσθηση. Όπως με τον Tagore και τον Shawki, η μουσική υπήρξε μια αναγκαιότητα των ποιημάτων, αν και τα ποιήματα του Καβάφη δεν τραγουδήθηκαν...

Anna Boghiguian (Αιγύπτια Ζωγράφος)


"...Όσο περνάνε τα χρόνια, το έργο του Καβάφη αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο σε παγκόσμιο επίπεδο. Σήμερα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές όλων των εποχών και μάλιστα το έργο του μελετείται και διδάσκεται σε πολλά κορυφαία αμερικάνικα πανεπιστήμια.
Το ποίημα γράφτηκε το 1910. Παρόλο που έχει την πηγή του σ' ένα χωρίο από τους Βίους Παράλληλους του Πλούταρχου και στηρίζεται σε ένα ιστορικό γεγονός, την ήττα του Αντωνίου στο 'Άκτιο το 31 π.Χ. και το τέλος του στην Αλεξάνδρεια, εντούτοις το ποίημα δεν είναι ιστορικό. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα που έχουν αναχθεί σε σύμβολα, καθώς και το έντονα προτρεπτικό - διδακτικό ύφος του ποιήματος, το κατατάσσουν στα φιλοσοφικά διδακτικά ποιήματα. Στο προηγούμενο τεύχος είχαμε παρουσιάσει την Σαλαμίνα της Κύπρος του Σεφέρη. Ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να παρατηρήσει πολλά κοινά στην τεχνοτροπία των δύο ποιημάτων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ο Σεφέρης θεωρούσε τον Καβάφη ένα μεγάλο δάσκαλο, μοναδικό στο είδος του.

Το ποίημα χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η πρώτη (Σαν έξαφνα... φεύγει.) και η δεύτερη (Προ πάντων... χάνεις.). Χαρακτηριστικό και πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι και οι δύο ενότητες τελειώνουν με τον ίδιο στίχο, μόνο που αλλάζει η τελευταία λέξη (φεύγει - χάνεις). Είναι πασιφανές ότι η λέξη "χάνεις" δίνει μεγαλύτερη έμφαση και τραγικότητα στην απώλεια την οποία πρέπει να υποστεί ο ήρωας του ποιήματος, ο Αντώνιος.

Βασικό για την κατανόηση του ποιήματος είναι να επεξηγηθούν κάποιες λέξεις - σύμβολα:

Αντώνιος: συμβολίζει τον άνθρωπο που αξιώθηκε δόξα και απολαύσεις, όμως καλείται στο αποκορύφωμα της δόξας του να τα εγκαταλείψει όλα και να θανατωθεί. Μια τραγική μορφή, από την οποία ο ποιητής απαιτεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συμπεριφερθεί με αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και μεγαλοπρέπεια. Η ιδανική συμπεριφορά για ένα άνθρωπο αντάξιο των μεγαλείων που γεύτηκε ο Αντώνιος είναι να χαρεί με ευγνωμοσύνη ακόμα και τις τελευταίες μαρτυρικές του στιγμές. Πολλοί μελετητές του Καβάφη έχουν παρατηρήσει ότι ίσως ο ποιητής να θέλει να παρομοιάσει τον Αντώνιο με την εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού.

Θεός: ο ίδιος ο Αντώνιος παρομοίαζε τον εαυτό του με τον Θεό Διόνυσο. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι τη στιγμή της καταστροφής του Αντώνιου ακούστηκε μια θεϊκή μουσική. Ήταν ο θεός Διόνυσος και ο θίασός του, που εγκατέλειπαν τον Αντώνιο...

Θίασος: ο θίασος είναι μια συνοπτική αναδρομή στη ζωή του ήρωα. Αντιπροσωπεύει όλο το μεγαλείο, την τύχη, τα πλούτη, την εξουσία που γεύτηκε. Με την προσθήκη όμως των επιθέτων "αόρατος" και "μυστικός", η σημασία του διευρύνεται. Αποκτά μια βαρύτητα καταλυτική καθώς η όμορφη ζωή του Αντώνιου απομακρύνεται. Ο θίασος τώρα είναι η οριακή στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον θάνατο και καλείται να αποχαιρετήσει με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια την ζωή.

Αλεξάνδρεια: πολλοί συγγραφείς και ποιητές μυθοποιούν στο έργο τους κάποια πόλη ή ένα μέρος. Ο Παπαδιαμάντης την Σκιάθο, ο Μυριβήλης τη Μυτιλήνη, ο Joyce το Δουβλίνο, ο Elliot το Λονδίνο. Η "μούσα" του Καβάφη είναι η Αλεξάνδρεια. Στο ποίημα συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή με ό,τι ωραίο μπορεί να δημιουργήσει. Περιλαμβάνει υλικές και πνευματικές απολαύσεις.

Σημαντική θέση στο ποίημα έχει η λέξη "έξαφνα" . Η καταστροφή έρχεται ξαφνικά, όταν είσαι στην κορυφή. Ο ήρωάς μας είναι ένας θεός που πέφτει από τον Όλυμπο. Έτσι η αξιοπρεπής στάση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Απαιτείται ψυχικό υπόβαθρο και γενναιότητα. Μόνο ένας άνθρωπος με βαθιά σοφία μπορεί να αντεπεξέλθει από μία τέτοια κατάσταση.

Η αναγνώριση της μικρότητας του ανθρώπου, ο δρόμος προς την ευτυχία.

Ο σοφός άνθρωπος, ο άνθρωπος τον οποίο υμνεί στο ποίημα του ο Καβάφης, έχει κατασταλαγμένες ιδέες και αυτογνωσία. Γνωρίζει πολύ καλά πως ο υπερβολικός ενθουσιασμός ή η υπερβολική χαρά δεν του αρμόζουν. Και αυτό γιατί ο πόνος, η χαρά, τα πλούτη, η φτώχεια, ο θάνατος, υπάρχουν στην ζωή και όσο εύκολα τα συναντάμε, τόσο εύκολα μπορεί να τα αποχαιρετίσουμε. Ειδικά ο θάνατος, είναι κάτι το αναπόφευκτο και δεν κάνει διακρίσεις. Μπροστά στο θάνατο όλοι είμαστε ίσοι.

Η αναγνώριση της μικρότητας του ανθρώπου μπροστά στον θάνατο και στο απρόβλεπτο της ζωής, μπορεί να οδηγήσουν στην ευτυχία και στην υψηλότερη μορφή μεγαλοπρέπειας. Η μεγαλοπρέπεια αυτή του ανθρώπου φανερώνεται σε οριακές στιγμές. Είναι η στάση που απαιτεί ο ποιητής λέγοντας: "άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους.". Την βλέπουμε όταν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου στήνουν χορό μπροστά στο θάνατο, όταν ο Χριστός συγχωρεί τους σταυρωτές του και γαλήνια δέχεται τον θάνατό του, όταν η μονή του Αρκαδίου τινάζεται στον αέρα, όταν ο καπετάνιος αφήνει τελευταίος το πλοίο του που βυθίζεται. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποντίκια φεύγουν πάντα πρώτα...

Η αποδοχή της μικρότητας είναι όμως κάτι παραπάνω, είναι στάση ζωής. Ο Επίκουρος δήλωνε ότι με ένα ξερό κομμάτι ψωμί την ημέρα, μπορεί να ζει ευτυχισμένος. Λίγο πριν πεθάνει, και με αφόρητους πόνους λόγω της βαριάς του αρρώστιας, έλεγε πόσο ευτυχισμένος είναι που στις τελευταίες του στιγμές βρίσκεται με τους φίλους του και χαίρεται την ζωή! Κάνοντας μια αναγκαία παρένθεση, θα έπρεπε να ειπωθεί πως ο Επίκουρος είναι ένας κορυφαίος φιλόσοφος που αξίζει περισσότερη προσοχή από τους σύγχρονους μελετητές. Μέσα από την κοσμοθεωρία του ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να βρει λύση στα προβλήματα που τον ταλανίζουν. Δυστυχώς ο Επίκουρος βρίσκεται στην αφάνεια γιατί διδάσκει την πίστη στην φιλία και την αυτάρκεια. Ο σύγχρονος "πολιτισμός" είναι βασισμένος στην υπερκατανάλωση και την ιδιοτέλεια.

Η ιδέα του Επίκουρου, η ιδέα που προβάλλει ο Καβάφης, έχει επιβιώσει μέσα στον χρόνο και έχει αποτυπωθεί ακόμα και μέσα στα λαϊκά τραγούδια, την ψυχή του λαού. Μήπως η ίδια κοσμοθεωρία δεν είναι όταν χαμογελάμε τραγουδώντας "όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή, σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή"; Απόδειξη ότι οι ιδέες είναι πανανθρώπινες είναι ότι την ίδια αντίληψη συναντάμε στην ψυχή άλλων λαών, όπως ο ισπανικός. Χαρακτηρίζονται από βαθιά αγάπη και πάθος για την ζωή, αλλά ταυτόχρονα δηλώνουν "todo es nada", "όλα είναι τίποτα".

Να με συγχωρήσουν οι πιστοί όλων των θρησκειών που υπόσχονται παράδεισους και ανταλλάγματα στην πίστη του ανθρώπου, αλλά έχω την υποψία πως ο ίδιος φόβος λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου και η δειλία μπροστά στον θάνατο είναι τα βαθύτερα αίτια της πίστης. Ο φοβισμένος άνθρωπος, αυτός που δεν διαθέτει την πνευματική ποιότητα να χαρεί την ζωή που έχει στα χέρια του, πλάθει ένα δικό του παραμύθι για να μην υποφέρει. Για να γίνω πιο ακριβής, πιστεύει στο παραμύθι που οι εξουσιαστές έπλασαν γι' αυτόν έτσι ώστε να ζήσει σαν ένα χαρούμενο και σιωπηλό θύμα μέσα στην δυστυχία του. Περιττό βέβαια να πούμε πως οι κάθε λογής εκμεταλλευτές της θρησκευτικής εξουσίας, απολάμβαναν και απολαμβάνουν την παρούσα ζωή και όχι την μέλλουσα, εξουσιάζοντας το ποίμνιό τους. Ακόμα και στο φοιτητικό μας πάσο αναγράφεται πως ο κάτοχός του απαγορεύεται να κάθεται όταν είναι όρθιοι ιερωμένοι!!! Ευτυχώς που οι πολιτικοί και οι κάθε λογής εξουσιαστές δεν χρησιμοποιούν αστικές συγκοινωνίες...

Εν κατακλείδι, αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι πως η ποιότητα ενός ανθρώπου μπορεί να φανεί πολύ εύκολα και στην καθημερινότητά του. Οι διαφορές συμπεριφοράς είναι διαφορές ποιότητας χαρακτήρα. Ας κάνουμε αυτό που μας ζητάει ο Καβάφης, αυτό που προτείνει ο Επίκουρος. Ας χαρούμε το παιχνίδι ακόμα κι' αν ξέρουμε πως θα χάσουμε. Είναι ο δρόμος της νίκης! Δυστυχώς είμαστε μικροί μπροστά στον θάνατο, δυστυχώς δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων. Τουλάχιστον ας απολαύσουμε την μικρή μας ζωή με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας και ας κρατήσουμε την αξιοπρέπεια τον αυτοσεβασμό και τις αξίες μας.

Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!"

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
Μια ερμηνευτική προσέγγιση στο ποίημα του Κ. Π. Καβάφη
του Φίλιππου Φιλιππίδη,

 

Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

Τελικα η αγαπητη Eugenie πετσοκοψε εναν ολοκληρο πολιτισμο (αν ειναι να ανησυχησω) η αντικατεστησε εναν συμβολισμο to make a point;

Ενοχλητικο ισως που ο Καβαφης και ο Καζαντζακης τυχαινουν τοσο ευρειας καταναλωσης αλλα νομιζω ηταν αναποφευκτο.

 

Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

... εγώ κι ο Andy Warhol... ​

Η Eugenoula δεν θα το ξανακάνει.
Από εδώ και στο εξής θα πετσοκόβει τον Αρκά.


Σας ευχαριστώ για τον κόπο σας Ιagos, πολύ ενδιαφέρουσα η αναφορά σας, φαντάζομαι ο Φιλιππίδης προσέγγιση έκανε, δεν του τα αποκάλυψε όλα αυτά ο Καβάφης.

 

Re: Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

Mη! Οχι Οχι αυτον ειναι ο αγαπημενος μου!  

Γι:mwink:ργος

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

Τελικά έχουμε πλάκα εμείς οι «BDSM άνθρωποι»     

 

Re: Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

Πωωωω ρε, μορφωθηκα!  
Γι:glasses:ργος

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Για όσους και όσες δεν τολμούν

 

 

Μάλλον απολείπειν ο Θεός τον...Μάστερ. 

Διαβάζοντας την δριμεία και οργίλη κριτική του Iagos, προς το τόσο εύστοχο ποστάκι της αγαπητής σε όλους και όλες μας Eugenie, και αντιλαμβανόμενη τον σαρκασμό του προς την ίδια, δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω, βλέποντας ακόμη μία φορά να αποκαλύπτεται τόσο γρήγορα η έλλειψη ψυχραιμίας, εγκράτειας, ανωτερότητας, ευγένειας και των συναφών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων ενός πλάσματος, που λιτά - και ίσως αφελώς - αποκαλούμε στον χώρο μας Μάστερ.

Iagos, σας ευχαριστούμε για το θέαμα. Ήταν εξόχως διασκεδαστικό να σας βλέπουμε να αφρίζετε τόσο ευπροσήγορα - και μάλιστα με ταυτόχρονη βιβλιογραφική κάλυψη.

Η απάντησή μου, ως φιλολόγου κυρίως, στην προτροπή σας να διατηρηθεί η λέξη "Αλεξάνδρεια" στο επίμαχο ποστ, που αποτελεί συνέχεια συζήτησης σε φόρουμ σαδομαζοχιστών που σκέφτονται ολημερίς κι ολονυχτίς πώς να σοδομίσουν και να ξεπετσιάσουν τους άλλους, ή να υποστούν τα ανωτέρω από κάποιον ψωλαρά της αρεσκείας τους - είναι απέριττη, αντίθετα με την προσφιλή μου συνήθεια να μακρηγορώ: δεν πα να γαμηθεί κι η κωλο-Αλεξάνδρεια...

 

Το λακωνίζειν εστί (ενίοτε και) φιλολογίζειν..