Το αποτυπωμα

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Δεν μου έχει τύχει, υποθέτω ότι θα μπορούσε να συμβεί, ίσως εξαρτάται από το είδος της σχέσης.

Αγάλι-αγάλι  
Υπάρχουν κάποια στάδια αποδοχής της απώλεiας, δεν τα έμαθα ποτέ μου απέξω αλλά γίνεται.

... and then life happens and you simply don't care anymore  
Μου είναι απολύτως αποφευκτέα ερωτήματα για τα οποία δεν υπάρχουν αντικειμενικά ελέγξιμες απαντήσεις. Χώρια από αυτό, από μια ηλικία και έπειτα, σταματάει η μάθηση και η ανανέωση μέσα από τη λήξη σχέσεων και αρχίζει η φθορά. Τότε δεν νοιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, γιατί τα γνωρίζεις ήδη, έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου πια, νοιάζεσαι να αυτοθεραπευτείς λίγο λίγο και να συνεχίσεις να ζεις.

Όταν είσαι έτοιμη για την επόμενη σχέση, θα ήταν ίσως πιο ακριβές.

Θέμα χαρακτήρα είναι αυτό, όμως αν ο έτερος συνεχίζει να δίνει feedback στη σχέση που έχει τελειώσει "επίσημα" απλά δεν μπορεί να ξεκινήσει η ψυχολογική επεξεργασία του τέλους.

Ο ερωτικός εγωϊσμός και η όρεξη για περαιτέρω καλοπέραση επίσης  

Μην προδιαγράφεις τίποτα, είναι η συμβουλή μου. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι εκεί που νόμιζες ότι τα πάντα θα μείνουν χαραγμένα μέσα σου. Έχω ξεχάσει ως και το όνομα ανθρώπου που τότε πίστευα ότι θα λάτρευα αιωνίως!

Είπαμε, αγάλι - αγάλι   Γιατί να τις "μπλοκάρεις τελείως από τα όνειρά σου"; θα έρθει η ώρα που θα βλέπεις άλλα, καινούργια όνειρα, έτσι και αλλιώς.

Ενδιαφέρον ερώτημα. Δεν είναι εύκολο να προκαθορίζονται τα τέλη και οι αρχές, ίσως να τα αναγνωρίζει κανείς όταν μετά που συνέβηκαν;

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

οτι αρχιζει τελειωνει
το θεμα ειναι γιατι και πως τελειωσε
στην αρχη ειναι μαλλον δυσκολο
αλλα σιγα σιγα ο πανδαματωρ (ετσι δεν το λενε?) χρονος
ανακουφιζει τα παντα και σου αφηνει ισως μια γλυκοπικρη
γευση στο στομα οταν την θυμασαι χαμογελας και προχωρας
παντως λενε οτι ο ερωτας με ερωτα περναει και η φωτια με την φωτια

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Θα ήθελα πάρα πολύ να γυρίζει το σύμπαν γύρω μου, να σκέφτομαι ότι γεννήθηκε όταν γεννήθηκα και ότι θα πεθάνει όταν θα πεθάνω. Μου είπαν όμως ότι δεν έχουν καθόλου έτσι τα πράγματα και πολύ πληγώθηκα. Το μυαλό μου παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να λειτουργεί με αυτή τη λογική, της αρχής και του τέλους. Προσωπικά, επειδή μόνο άγχος μου δημιουργούν οι αρχές και τα τέλη, προσπαθώ να ανοίγω όσο περισσότερο μπορώ το φακό, να κάνω zoom out μέχρι εκεί που βλέπεις μετασχηματισμούς κι όχι απατηλές οριστικότητες.

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Όμορφη οπτική, υπάρχουν όμως και οι οριστικοί μετασχηματισμοί. Προσωπικά, σε κάποιες φάσεις της ζωής μου τους νοιώθω τόσο έντονα να με μεταμορφώνουν, μέσα απ' αυτούς γεννιέται η ανάγκη να αφήσω οριστικά πίσω το φθαρμένο, το άχρηστο, το περιττό, όσο κι αν με πονάει η συνήθεια, αλλιώς μένω στο βηματάκι επί τόπου, επαναλαμβάνοντας τους ίδιους κύκλους.

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Άμα φτάσει κάτι στο σημείο να φαντάζει περιττό και φθαρμένο, το έχεις ήδη αφήσει πίσω σου  

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Δεν εχει τυχει λοιπον σε κανενα να εχει αφησει πισω το φθαρμενο, αχρηστο αυτο που εχει (συμφωνα με ολες τις ενδειξεις) τελειωσει, αλλα να ερχονται στιγμες που νιωθει σαν να μην εχει κανει ουτε ενα βημα εμπρος; Καποιες σχεσεις που δεν εξηγουνται απο το τεστ στη Madame Figaro, που δεν εχουν τελος η αρχη, και σου αφηνουν την αισθηση οτι ακομα και αν εχουνε διακοπει, η πορεια τους συνεχιζεται συμπαντικα; Που σε κανουν να πιστευεις οτι ζουμε κι αλλες ζωες; Οτι αυτη η ζωη ηταν μονο ενα επεισοδιο;
Τα συμπερασματα και οι εντυπωσεις να εναλασσονται απο μηδενιστικα σε αποθειστικα;
Αυτο το κουτακι που συνηθως κλεινεις και αρχειοθετεις ολες τις σχεσεις σου, ξαφνικα δεν χωραει την συγκεκριμενη. Δεν υπαρχουν ταμπελες, διαστασεις, ορισμοι.
Ειναι πραγματικα ετσι; Η απλα το θελεις να ειναι και το τροφοδοτεις γιατι ικανοποιεις την αναγκη σου να νικησεις οτιδηποτε φτηνο και προσωρινο;
Η φθορα εδω δεν εχει βαρυτητα, δεν εχει λογο. Οτι μενει δεν φθειρεται. Και δεν εκθειαζεται. Απλα γινεται κομματι του εαυτου μας. Απο εκεινα τα ανεξηγητα, που δεν αγγιζεις εαν δεν σε αναγκαζει ενα ονειρο που σε ξυπναει μεστη νυχτα.

Δεν σε εμποδιζει να ζησεις τον ερωτα και να αγαπησεις ξανα. Ισα ισα σου χαριζει την πιστη οτι μπορεις.
Πως κανουνε ερωτα οι ψυχες; Χωρις τα σωματα...

 

Re: Απάντηση: Re: Το αποτυπωμα

αμα διαλεξεις να ξεχασεις ξεχνιουνται. Μπορει να παρει και 15 και παραπανω χρονια αλλα ξεχνιουνται. Δεν ειναι θεμα πειθαρχιας αλλα υπομονής και μεθοδισμού.

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Αν το τροφοδοτείς μόνο εσύ, είναι καραψευδαίσθηση. Με το συμπάθειο κιόλας, ομιλώ ως παθούσα.

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Δεν διαφωνω.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Το αποτυπωμα

οκ  
η μεθοδος μαλλον μου ξεφευγει. Αλλα good for you though!

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Δεν νομίζω ότι είναι θέμα μεθόδευσης. Είναι θέμα απόφασης κι αυτό είναι το δύσκολο.

 

Απάντηση: Το αποτυπωμα

Αν ειναι θεμα αποφασης, τοτε τι ειναι αυτο που αποφασιζεις; Οτι η σχεση τελειωσε; Αυτο το αποφασιζεις αργα η γρηγορα. Ειτε σου αρεσει ειτε οχι. Καποια στιγμη το παιρνεις αποφαση. Και η πραγματικοτητα δεν αφηνει περιθωρια για παρανοησεις.

Ισως ομως η πραγματικοτητα να ειναι οτι δεν ελεγχεις ποτε θα διαγραψεις μια επαφη, μια διαισθηση, ενα δεσιμο. Εαν ηταν στον ελεγχο μας, μιας και οταν παυει να ποναει, και παυει να μας κανει ευτυχισμενους, δεν εχει καμμια λογικη χρησιμοτητα, θα το σβηναμε. Η υπομονη, η μεθοδος και η αποφαση ειναι συνειδητες πραξεις. Μονο το συνειδητο φτανει να ελεγξεις το υποσυνειδητο η και ασυνειδητο;

Σας ζαλιζω λιγο τα ουμπαλα συμφορουμιτες, με αυτη τη ζεστη, και να με συγχωρειτε. Ευχαριστω για τα σχολια σας.

Παρ'ολο που ξεκινησα το νημα με αφορμη προσωπικα μου ταξιδια, το προσεγγιζω φιλοσοφικα και χωρις παθος. Διοτι η αποφαση εχει παρθει απο καιρο.