Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Απάντηση: Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Έχεις δίκιο...  

 

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Επειδή σπάνια μπορώ να αντισταθώ σε πολιτική συζήτηση, αλλά το θέμα του Αλέξη Γρηγορόπουλου έχω υποσχεθεί να μην το (ξανα)πιάσω, έφερα εδώ κάποια πράγματα που ήθελα να πω και που ερωτήθηκα, κατά κάποιον τρόπο, για να μη χαλάω το νήμα του Iagos.

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Καταβάλαμε κόπο ως κοινωνία για να φύγουμε από τα διχαστικά αντανακλαστικά που μας ταλάνισαν κάτι δεκαετίες πίσω. Εδώ και 25-30 χρόνια δε νόμίζω να βλέπουμε έτσι τα πράγματα. Νομίζω ότι οι ζωές αξίζουν για όλους μας το ίδιο και ότι αλλάζει η ταύτισή μας και οι συναισθηματική μας φόρτιση αλλά για την αξία ή μη δε νομίζω να νιώθουμε κάτι πια.

Θυμάμαι το κλάμα που είχα ρίξει ... ασε, είπα ότι δεν θα μιλήσω και στο κάτω κάτω το κλάμα μου δεν παράγει πολιτικό αποτέλεσμα  

Για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο βλέπω μια μορφή σφάλματος, υποδομές που καταρρέουν δηλαδή συν το γνωστό ... αλλά είπαμε, δεν θα μιλήσω... Όσον αφορά τους υπαλλήλους, έχω καταλάβει ότι ήταν θύματα εγκληματικής ενέργειας.

Να μη σε νοιάζει η καλή σου φήμη   πάντως, αν με ρωτήσει καμία για σένα θα της πω ότι δεν αποκλείεται, όταν την έχεις in service, να της δίνεις να μοιράζει τίποτα παμπάλαιες προκυρήξεις...  

Που άφησες απέξω τους Ισπανούς κονκισταδόρους που γκρέμισαν έναν ολόκληρο πολιτισμό (του αίματος) σε συγχωρώ, ένεκα που μου αρέσουν γενικώς οι κονκισταδόροι, για Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λύμπκνεχτ δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξεπεράσω...

Η βία μόνον βία μπορεί να φέρει, κάνω λάθος; Εννοώ... πολιτικό λάθος;

Αν σου πω ότι ήθελα να ερωτηθώ σχετικά; Εξηγούμαι λοιπόν, επί του συγκεκριμένου περιστατικού και γενικότερα.

Δεν παίρνω όρκο ότι το σωματείο της συγκεκριμένης τράπεζας είναι αρκετά ισχυρό ώστε να καλύπτει τα μέλη του σε περιπτώσεις απεργίας και δεν θα ισχυριστώ σε καμία περίπτωση πως έχω τη βεβαιότητα ότι οι υπάλληλοι της συγκεκριμένης τράπεζας πηγαίνουν χαλαρά και γράφονται στο σωματείο.

Αλλά και κανονικοί απεργοσπάστες να ήταν...

δεν είδα μίσος και διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εργαζόμενων, ούτε πριν ούτε μετά από τα μέτρα και τα περιστατικά. Δεν έχω δει, στα 26 χρόνια που εργάζομαι και στα τρία σταθεροποιητικά προγράμματα που έχω ζήσει, πράξεις εκδίκησης μεταξύ εργαζομένων, με την εξαίρεση των λεωφορείων το '93.

[Πέραν της φρικαλεότητας κατά της Κούνεβα]

Intuitively, it makes sense...

Στην Ελλάδα δεν είχαμε ανεπτυγμένη βιομηχανία, ούτε το είδος της εργασίας που ευνοεί "εργατικά ατυχήματα" και που η αλληλεγγύη μεταξύ συναδέλφων θα μπορούσε να είναι θέμα ζωής και θανάτου και να γίνεται ανάλογα διαπραγματεύσιμη. Δεν ήταν το βασικό μας συνδικάτο οι ανθρακωρύχοι.

Παλιότατα είχαμε τους καπνεργάτες, αλλά δεν έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση των συνδικαλιστικών μας πραγμάτων εκ των υστέρων.

Με την πρώτη βίαιη αστικοποίηση του Τρικούπη, κάποιοι χρειάστηκαν τράπεζες. Για να δουλέψουν όπως έπρεπε εκείνες οι τράπεζες είχαν ανάγκη από υπαλλήλους που να ξέρουν να κάνουν κανέναν λογαριασμό και να πείθουν τους καταθέτες ότι δεν θα βουτήξουν τα λεφτά τους να φύγουν. Άρα έπρεπε να είναι σχετικά μορφωμένοι και αναγκαστικά να αμοίβονται τόσο ώστε να είναι λογικά καλοβαλμένοι, φανερώνοντας έτσι την ευρωστία της τράπεζας και να μην πεινάνε τόσο ώστε ν αρπάξουν την κάσα και να το σκάσουν δια θαλάσσης.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε η Ο.Τ.Ο.Ε. και σε αυτό το πλαίσιο ανέβαζε τις αμοιβές όλων των εργαζόμενων με εξαρτημένη σύμβαση εργασίας του ιδιωτικού τομέα. Ό,τι έπαιρνε η Ο.Τ.Ο.Ε. μετά από λίγο το έπαιρναν και οι υπόλοιποι.

Προς τί το μίσος και οι σκοτωμοί, προς τί οι διαχωρισμοί; Χωρίς πείνα και χωρίς ανασφάλεια, πού χωρούν;

Αν ήταν απεργοσπάστες... Και για να έχουμε καλό ερώτημα, οι καλοί απεργοί της Ο.Τ.Ο.Ε., που ουσιαστικά με την απεργία τους ελαφραίνουν τα ελλείμματα των ταμείων και αυξάνουν τα κέρδη των εργοδοτών τους με ζημιά δική τους, τί ακριβώς κερδίζουν; Το μη πετροβόλημα; Αξίζει; Και τί ακριβώς συμβολίζουν σήμερα; Τα δύο φορές κορόϊδα;

Έχω αναρωτηθεί κι εγώ τί κερδίζουν αυξάνοντας συστηματικά την ανασφάλεια και την πραγματική αβεβαιότητα του κοινωνικού σώματος. Όταν λυθεί το πρόβλημα της ανάγκης τους για καταναλωτές της μαζικής κατανάλωσης, που ακόμα δεν έχει λυθεί, θα διαπιστώσουμε...

 

Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Θα παρω την βοηθεια του αποκρυπτογραφητη ^^

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Να μη σε νοιάζει η καλή σου φήμη   πάντως, αν με ρωτήσει καμία για σένα θα της πω ότι δεν αποκλείεται, όταν την έχεις in service, να της δίνεις να μοιράζει τίποτα παμπάλαιες προκυρήξεις...  

Η φήμη μου; Με νοιάζει και πολύ μάλιστα, κατά τα αρχαιοελληνικά πρότυπα, αλλά έχω το θάρρος της γνώμης μου και δεν αυτολογοκρίνομαι για να χαϊδέψω αυτιά. Δύσκολος συνδυασμός. Τώρα βέβαια, με τόσα που έχω γράψει κατά καιρούς, ποια θα με πιστέψει αν πω πως είμαι ανένταχτος εδώ και 18 χρόνια και άρα δεν κινδυνεύει να τη στείλω να πουλά Οδηγητή; Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για τιμωρία πάντως… (χαιρέκακο, σαρδόνιο γελάκι).


Που άφησες απέξω τους Ισπανούς κονκισταδόρους που γκρέμισαν έναν ολόκληρο πολιτισμό (του αίματος) σε συγχωρώ, ένεκα που μου αρέσουν γενικώς οι κονκισταδόροι, για Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λύμπκνεχτ δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξεπεράσω...

Καταραμένο Αλτσχάιμερ! Και να με συγχωρήσεις εσύ, πως θα συγχωρέσω εγώ τον εαυτό μου; Την Ρόζα; Τον Ντουρούτι;

Η βία μόνον βία μπορεί να φέρει, κάνω λάθος; Εννοώ... πολιτικό λάθος;

Ναι, κατά το ήμισυ. Η βία γεννά βία, σύμφωνοι. Αλλά δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα επίσης; Οι μεγάλες επαναστάσεις, η γαλλική, η αμερικάνικη, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες ήταν στείρα ξεσπάσματα βίας;


Αλλά και κανονικοί απεργοσπάστες να ήταν...

Ήταν. Ας κυριολεκτούμε. Αυτό δεν σημαίνει πως έπρεπε να δολοφονηθούν. Αλλά μιλάγατε για σύμβολα. Έχω μια κακιά συνήθεια που φέρνει τους άλλους σ’ αμηχανία. Δεν πιστεύω πως οι νεκροί δικαιώνονται. Δικαιωνόμαστε ή μη με τις εν ζωή πράξεις μας κι όχι επειδή πεθαίνουμε, δεν είναι ο θάνατος κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορώ να τους δω σαν σύμβολα, όπως δεν μπορώ να δω σαν σύμβολο και τον Γρηγορόπουλο. Θα μπορούσα να δω σαν σύμβολο και πρότυπο την Κούνεβα, ναι, επειδή συνειδητά αγωνιζόταν για κάποιο σκοπό και ρίσκαρε την ζωή της για τον αγώνα της δίχως να λυγίσει ή να ξεπουληθεί. Οι άλλοι απλώς βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή…

δεν είδα μίσος και διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εργαζόμενων, ούτε πριν ούτε μετά από τα μέτρα και τα περιστατικά. Δεν έχω δει, στα 26 χρόνια που εργάζομαι και στα τρία σταθεροποιητικά προγράμματα που έχω ζήσει, πράξεις εκδίκησης μεταξύ εργαζομένων, με την εξαίρεση των λεωφορείων το '93.

[Πέραν της φρικαλεότητας κατά της Κούνεβα]


Η Μανωλάδα; Το μίσος για τους αλλοδαπούς εργάτες; Ο Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών; Το μπλόκο στα λιμάνια με τους επιβάτες να κυνηγούν συνδικαλιστές; Οι επιθέσεις στους εργατοπατέρες; Οι συνεχείς ύβρεις για τους προνομιούχους δημόσιους υπάλληλους; Καθημερινά τις διαβάζω και τις ακούω.
Ζούσαμε σε εποχή παχέων αγελάδων κι όλα φαίνονταν ειδυλλιακά. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Βέβαια, σήμερα η λέξη μίσος είναι ντεμοντέ, αντ’ αυτής προτιμάται ο όρος «κοινωνικός αυτοματισμός». Παλιά το έλεγαν διαίρει και βασίλευε, έτσι το θυμάμαι από ‘κείνες τις προκηρύξεις που διάβαζα τότε…

Ευχαριστώ για τον ήπιο και δημιουργικό τρόπο που συνδιαλέγεσαι ακόμη και μ’ όσους σου πατούν τον κάλο…

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Είναι σίγουρο αυτό; Κι αν ναι, για πόσους ίσχυε;

Κι αυτό γιατί ακούω τελευταία πολύ συχνά τους πολιτικούς να το χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για τη σημερινή επιβολή των οικονομικών μέτρων.
Εγώ όμως θυμάμαι και πριν χρόνια τους συνταξιούχους να παλεύουν να ζήσουν με την πενιχρή σύνταξη, το ανύπαρκτο σύστημα υγείας και πρόνοιας αλλά και τη γενιά των 700 ευρώ.

Θεωρούμε λοιπόν εκείνη την εποχή χρυσή; (ίσως διόλου απίθανο σε σύγκριση με αυτό που βιώνουμε ή που θα έρθει)

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Ναι, σωστά. Χρυσή εποχή δεν θα την έλεγα, ήταν όμως αναμφίβολα καλύτερη σε σύγκριση με τους χαλεπούς καιρούς των πολέμων, της Κατοχής, του Εμφυλίου ή της μαζικής μετανάστευσης. Από την αύξηση του ΑΕΠ και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου δεν ωφελήθηκαν όλοι το ίδιο, ούτε όμως κι η κρίση πλήττει εξ' ίσου τους πάντες. Η ανισότητα του συστήματος είναι δομική, όχι συγκυριακή.

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αγαπητέ vautrin , το να βάζεις μαζί τόσο ανόμοια πράγματα εξυπηρετεί σε κάτι άλλο πέρα από το γεγονός ότι φαίνονται πολλά; Για παράδειγμα το μίσος για τους αλλοδαπούς εργάτες είναι άδικο ενώ οι επιθέσεις κατά των εργατοπατέρων είναι δίκαιες. Επίσης αμφισβητείς ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι προνομιούχοι εργαζόμενοι σε σχέση με τους περισσοτέρους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα;

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Θα ήθελα ν’ απαντήσω και σ’ αυτό επειδή νομίζω πως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και πολύ πιο ανατριχιαστική. Ίσως η ανάγνωση αριθμών να είναι κουραστική, όμως πίσω από τους αριθμούς κρύβονται ανθρώπινες ζωές κι ανθρώπινα κορμιά. Επισυνάπτω:

Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας

33.820 ατυχήματα, τα 851 θανατηφόρα, την πενταετία 2000-2005

Της ΣΟΦΙΑΣ ΝΕΤΑ

Σχεδόν ανύπαρκτη είναι στη χώρα μας η διάγνωση και η καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η αδυναμία αυτή εμποδίζει μια αποτελεσματική πολιτική πρόληψης και επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία με υπέρογκα ποσά. Το κόστος που προκαλείται στα ασφαλιστικά ταμεία από τις επαγγελματικές ασθένειες και τα εργατικά ατυχήματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπολογίζεται περίπου στα 25 δισ. Α, ενώ στη χώρα μας πρέπει να πλησιάζει το 1 δισ. Α.

Τα παραπάνω επισημαίνει στην «Ε» ο καθηγητής Επαγγελματικής Βιομηχανικής Υγιεινής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, Βασίλης Μακρόπουλος, πρόεδρος του Δ.Σ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ), τονίζοντας ότι «η μη καταγραφή δυσκολεύει, ίσως και αποκλείει, την πρόληψη και κάθε στοχευμένη παρέμβαση».

**Ποια είναι η πορεία του αριθμού των εργατικών ατυχημάτων στη χώρα μας;

**«Το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) για τα έτη 2000 - 2005 κατέγραψε συνολικά 33.820 ατυχήματα. Από αυτά, τα 851 ήταν θανατηφόρα. Με εξαίρεση το 2005, όπου παρατηρείται μια μικρή μείωση, ο συνολικός αριθμός των εργατικών ατυχημάτων παρουσιάζει αυξητική τάση.

Το ΙΚΑ μόνο για την περίοδο 2000-2002 (δεν υπάρχουν στοιχεία για τα επόμενα έτη) κατέγραψε συνολικά 49.336 εργατικά ατυχήματα από τα οποία 299 θανατηφόρα.

Στα παραπάνω στοιχεία παρατηρείται μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο φορέων, αναδεικνύοντας το πρόβλημα της αντικειμενικής καταγραφής των εργατικών ατυχημάτων στη χώρα μας.

Ανεξάρτητα όμως από την αντικειμενική καταγραφή, μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι ο αριθμός των ατυχημάτων παραμένει υψηλός. Παρ' όλα αυτά, αν εξετάσουμε την περίοδο 1977 - 1999, σύμφωνα με την καταγραφή του ΙΚΑ, θα διαπιστώσουμε μια πτωτική πορεία: από 46.594 ατυχήματα το 1977 σε 17.658 το 1999. Οι λόγοι που συνέβαλαν σε αυτή ήταν η αύξηση της απασχόλησης στον τομέα των υπηρεσιών (1977-1999), η αποβιομηχάνιση, ο εκσυγχρονισμός των επιχειρήσεων και βεβαίως οι αδυναμίες στο σύστημα καταγραφής, οι οποίες οδηγούν στην υποεκτίμηση των πραγματικών περιστατικών. Προφανώς, στα στοιχεία που προκύπτουν από το ΙΚΑ υπάρχουν μη καταγεγραμμένες ομάδες ατυχημάτων: π.χ. δεν έχουν καταγραφεί ατυχήματα στον αγροτικό τομέα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους οικονομικούς μετανάστες, τους ανασφάλιστους και το δημόσιο τομέα.


**Ποια είναι η εξέλιξη στη χώρα μας στον τομέα των επαγγελματικών ασθενειών;

**«Το ΙΚΑ το έτος 2005 αναγνώρισε μόνον 9 επαγγελματικές παθήσεις! Η εμφανής αυτή αδυναμία καταγραφής εμποδίζει μια αποτελεσματική πολιτική πρόληψης και επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία με υπέρογκα ποσά. Για να γίνει το πρόβλημα πιο κατανοητό θέλω σ' αυτό το σημείο να αναφερθώ σε ένα παράδειγμα. Σύμφωνα με έγκυρες διεθνείς μελέτες, το ποσοστό των νεοπλασιών που οφείλονται στην έκθεση σε καρκινογόνους εργασιακούς παράγοντες ανέρχεται σε 4-8%. Στην Ελλάδα η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία κατέγραψε για το 1999 24.500 θανάτους λόγω νεοπλασιών. Επομένως αναμένονται 980 έως 1.960 περιπτώσεις επαγγελματικού καρκίνου, οι οποίες όμως δεν καταγράφονται, αφού και σ' αυτόν τον κρίσιμο τομέα, ως χώρα, έχουμε ελλιπή στοιχεία. Το ΙΚΑ το έτος 2005 κατέγραψε μόνο μία!


Ελευθεροτυπία - 33.820 ατυχήματα, τα 851 θανατηφόρα, την πενταετία 2000-2005

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/06/2006

***

Μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν είναι ο δρόμος για το μεροκάματο, αφού σύμφωνα με στοιχεία των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ, και κατά το ΙΚΑ, μόνο την πενταετία 2000-2005 συνέβησαν 78.894 εργατικά ατυχήματα, εκ των οποίων τα 574 θανατηφόρα.

Επίσημα στοιχεία που έδωσε το ΠΑΜΕ, δείχνουν ότι 61 είναι οι νεκροί μόνο για το 2009 σε εργατικά δυστυχήματα σε Λάρκο, ΔΕΗ, ναυπηγεία, δημόσια έργα-κατασκευές, εργοτάξια.

Ας σημειωθεί όμως ότι για τη ΛΑΡΚΟ και για οποιοδήποτε δυστύχημα στην εταιρεία, αρμόδια δεν είναι η Επιθεώρηση Εργασίας, που υπάγεται στο υπουργείο Απασχόλησης, αλλά η Επιθεώρηση Μεταλλείων και Ορυχείων του υπουργείου Ανάπτυξης. Από το 2000-08 από το ΣΕΠΕ καταγράφηκαν 1.236 νεκροί και οι τραυματίες υπολογίζονται σε περίπου 5.000-6.000. Στοιχεία του ΙΚΑ ωστόσο διπλασιάζουν τον αριθμό των τραυματιών σε περίπου 12.000.

Σύμφωνα με πρόσφατη ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Γ. Τούσσα:

Την 5ετία 2000-2005, συνέβησαν στην Ελλάδα 78.894 εργατικά ατυχήματα, τα 574 θανατηφόρα, ενώ μόνο το 2008 σκοτώθηκαν στους χώρους εργασίας 142 εργάτες.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=en&article_id=516174

http://assets.in.gr/assetservice/data/D2006/D0601/1el14b.gif


Τα εργατικά θανατηφόρα «ατυχήματα» από τις αρχές του 2009 ανέρχονται σε περισσότερα από 57.

Κάθε 3,5 λεπτά ένας εργαζόμενος πεθαίνει στην Ε.Ε. από σχετιζόμενες με την εργασία αιτίες. Οι θάνατοι εργαζομένων που κατέγραψε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. το 2006 ήταν 167.000, ενώ περίπου 150.000 εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους ετησίως στην Ε.Ε..


***

Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στο πλαίσιο του προγράμματος «Συγκριτική Ανάλυση Κινδύνων» (Comparative Risk Assessment Project) κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 312.000 εργαζόμενοι σε εργατικά ατυχήματα, ενώ 10,5 εκατομμύρια DALY's και 3,5 έτη υγιούς ζωής χάνονται για κάθε 1.000 εργαζόμενους, λόγω επαγγελματικών κινδύνων στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό (Concha-Barrientos, et al. 2005).
Στην Ε.Ε.-15 το 2001 καταγράφηκαν περίπου 4,7 εκατομμύρια ατυχήματα στην εργασία, με θύματα το 4% των εργαζομένων το οποίο μεταφράζεται σε ένα εργατικό ατύχημα κάθε 5 δευτερόλεπτα και ένα θανατηφόρο επεισόδιο καταγράφεται κάθε δύο ώρες.


***


Εδώ θα βρείτε αναλυτικές πληροφορίες για τα 115 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα του 2007.

PolitikoKafeneio.com :: . - , , 2007

Στοιχεία για τα τελευταία 4 έτη βρήκα εδώ:

Βαρύς ο φόρος αίματος
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, από το 2006 έως το 2009 καταγράφηκαν 387 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα και ακόμη 111 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο χώρο εργασίας από παθολογικά αίτια. Συνολικά, οι θάνατοι σε εργασιακό περιβάλλον έφτασαν τους 498. Τα δηλωθέντα εργατικά ατυχήματα έφτασαν τα 25.754. «Το πραγματικό νούμερο είναι πολλαπλάσιο, καθώς πολλά εργατικά ατυχήματα δε δηλώνονται από τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους», λέει στον «ΑτΚ» υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Εργασίας.
Από τα συνολικά 387 θανατηφόρα, τα 204 σημειώθηκαν στον κλάδο των κατασκευών και τα υπόλοιπα σε επιχειρήσεις. Το συνολικό ποσό των αποζημιώσεων που επιδικάστηκε σε θύματα εργατικών ατυχημάτων για την προηγούμενη τετραετία, έφτασε τα 12.181.900 ευρώ.

***

Ένας νεκρός εργάτης ανά 3 ημέρες… Αλήθεια για πόσους απ’ αυτούς ακούσατε να γίνεται λόγος από τα ΜΜΕ; Οι θάνατοί τους πέρασαν στα ψιλά των εφημερίδων. Να λοιπόν που και κάποια γραφικά, αριστερίστικα έντυπα κι ιστοσελίδες, λένε μερικές μη βολικές αλήθειες…

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αγαπητέ μου πουθενά δεν επιχείρησα να βάλω πρόσημο στο ταξικό και κοινωνικό μίσος, είτε θετικό είτε αρνητικό. Απέφυγα εσκεμμένα να το αξιολογήσω ηθικά ως δίκαιο ή άδικο, περιορίστηκα μόνο στο να διαπιστώσω την έκτασή του. Όντως λοιπόν η λίστα που παρέθεσα περιλαμβάνει ανόμοια περιστατικά που όμως κατά την γνώμη μου έχουν έναν κοινό παρανομαστή:
Ομάδες πολιτών ή εργαζομένων στρέφονται εναντίον άλλων μη προνομιούχων κοινωνικών ομάδων ενώ η άρχουσα τάξη κι οι ευπρόσωποί της μένουν στο απυρόβλητο.

Με βάση αυτό το κριτήριο του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού, ο κατάλογος θα μπορούσε να συμπεριλάβει κι άλλες περιπτώσεις. Ενδεικτικά αναφέρω τους συχνούς προπηλακισμούς δημοσιογράφων, τους εμπρησμούς τυχαίων αυτοκινήτων, τον εξοβελισμό των κέντρων απεξάρτησης από οργισμένους περίοικους και κυρίως τον εχθρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις μεμονωμένων κλάδων από όσους θίγονται ή ταλαιπωρούνται.

Αντιθέτως σπανίζουν οι εκδηλώσεις Αλληλεγγύης που άλλοτε αφθονούσαν. Ποια είναι η τελευταία κινητοποίηση συμπαράστασης που θυμάσαι;

Όσον αφορά τα επιμέρους ερωτήματά σου, ίσως ξαφνιαστείς αν σου πω πως δεν θεωρώ δίκαιες τις επιθέσεις στους εργατοπατέρες. Την κριτική ναι, τις επιθέσεις όχι. Στο κάτω-κάτω εμείς τους εκλέξαμε, αν κρίνουμε πως δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα μας επαρκώς, ας τους αντικαταστήσουμε με άλλους ικανότερους ή ας στήσουμε νέες οργανώσεις και συνδικάτα. Βρίσκω την τακτική των προπηλακισμών από οργανωμένες μειοψηφίες κατ’ ουσίαν σταλινική, συγγνώμη που στο λέω ευθέως.

Συμφωνώ πως οι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και υψηλότερες αμοιβές απ’ αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Μήπως όμως και στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν ανισότητες; Ίδια λεφτά βγάζουν οι ανειδίκευτοι εργάτες και τα golden boys; Το λογικό θα ήταν λοιπόν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ν’ αγωνιστούν για ανάλογες απολαβές κι όχι να χαίρονται με τις περικοπές των δημοσίων όπως συμβαίνει τώρα.

Όσο επικρατεί αυτή η διχαστική νοοτροπία θα είμαστε ευάλωτοι κι εύκολος στόχος για κάθε επιβουλή. Η ισχύς εν τη ενώσει.

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Για επιθεσεις μεσω κριτικης μιλουσα κι εγω. Τα περιστατικα βιας εναντια στους εργατοπατερες ειναι ελαχιστα. Δυο νομιζω.
Σχετικα με τα υπολοιπα δεν συμφωνω σε τιποτα αλλα θα μου επερνε πολυ χρονο για να το αναπτυξω και δεν τον διαθετω αυτη τη στιγμην Καθως δεν διαθετω και την αναλογη διαθεση για ενα πολυ μεγαλο ποστ. Καποια αλλη στιγμη ισως  

---------- Post added at 22:59 ---------- Previous post was at 22:33 ----------

vautrin mια ερώτηση: γνωρίζεις τι είναι το καμποτάζ; Αν γνωρίζεις θεωρείς ότι είναι προς το συμφέρον του λαού της κοινωνίας και της οικονομίας;

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Ναι, γνωρίζω τι είναι. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν η άρση του θα αποβεί επωφελής ή ζημιογόνα για το κοινωνικό σύνολο. Θα το δούμε στην πράξη. Αλλά προς τι η ερώτηση;

 

Re: Απάντηση: Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Η ερώτηση έχει να κάνει με τις κινητοποιήσεις μερικών ναυτεργατών στα λιμάνια που ανέφερες.
Πιστεύω ότι ο βασικός όγκος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομεα δεν έχει καμιά σχέση με τους εργαζομένους του δημοσίου τομεα. Για να πάω ακόμα παραπέρα πιστεύω ότι τα τελευταία 30 χρόνια η διαφορά θα τολμούσα να πω ότι έγινε ταξική.
Αυτό οι δημόσιοι υπάλληλοι μάλλον δεν το γνωρίζουν. Όσες φορές συζητώ μαζί τους διαπιστώνω -από αυτά που λένε- πως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τη σημαίνει εργασία , εργασιακές συνθήκες και μισθός στον ιδιωτικό τομεα. Δεν ενδιαφερθήκαν ποτέ άλλωστε να μάθουν. Τι τους νοιάζει; Πολλοί εξ αυτών δεν γνωρίζουν καν πως στον ιδιωτικό τομεα δεν υπάρχει εφάπαξ. Οι άνθρωποι είναι βαθιά νυχτωμένοι. Τους έκοψαν 3 κατοστάρικα και τους έκαναν τα τρία δυο. Δεν ήταν αυτοί που πιέζονταν πριν και δεν είναι αυτοί που πιέζονται σήμερα. Μάτια έχουμε και βλέπουμε και πως ζούνε και ποια είναι τα περιουσιακά τους στοιχεία και πως «δουλεύουν» (τον κόσμο) και τι συντάξεις παίρνουν οι κλητήρες των ΔΕΚΟ
Το «ισχύς εν τη ενώσει» δεν είναι αποδεκτό από κάποιον που δεν τον ενώνει τίποτα με κάποιον άλλον και που δεν ζουν παρόμοιες καταστάσεις. Η κοινωνική αδικία είναι τεράστια και εκτεταμένη. Ηθικός και φυσικός αυτουργός της αδικίας το ελληνικό κράτος που επί δεκαετίες θεωρούσε πως σε αυτή τη χώρα ζωή έχουν μόνο όσοι το υπηρετούν.

Υ Γ Δεν έχει σχέση πως τα παρουσιάζει κάθε εκδοτικό μαγαζί τα πράγματα.
Εγώ μιλώ για ότι βιώνουμε εμείς οι ίδιοι