Σερ Στεφέν

To Central Park είναι ένα μικρό καφέ απέναντι από την στάση του ΚΤΕΛ στη Μαυροματαίων. Εκεί συνάντησα τον Σερ Στεφέν μου.

Είχαμε συζητήσει αρκετά την ιστορία της Όμικρον. Γι αυτό βρισκόμασταν τώρα εκεί, δύο υπέρ του δέοντος ρομαντικοί άνθρωποι, να κυνηγούμε με απόχη τα όνειρά μας, στο κέντρο της Αθήνας, στην καρδιά του καλοκαιριού, στη μέση της ζωής μας.

Ο Στέφανος ήταν πολύ ψηλός. Αν υποθέσουμε ότι θα με άφηνε να τον αγκαλιάσω, το κεφάλι μου μόλις και μετά βίας θα έφτανε ως το στήθος του. Μελαχρινός, με πυκνά μαλλιά, καστανά μάτια που δεν έφευγαν στιγμή από τα δικά μου. Ένα χαμόγελο γεμάτο λευκά ίσια δόντια. Γοητευτικός ως εκεί που δεν παίρνει. Ένιωσα την ηλικία μου να σέρνεται μέσα στα κόκαλά μου. Και όμως, αυτός ο όμορφος άντρας με κοιτούσε σαν να ήμουν το πιο σαγηνευτικό πλάσμα που είχε συναντήσει ποτέ στη ζωή του.

Ηρέμησα τότε, καταλαβαίνοντας ότι άλλα κριτήρια θα λειτουργούσαν στην περίπτωσή μας. Ακούμπησα κάτω την πολυταξιδεμένη βαλίτσα μου με τα ροδάκια και κάθισα μπροστά στο παράθυρο. Όποτε ένιωθα αμηχανία κοίταζα τα αυτοκίνητα που περνούσαν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

«Μπορώ να καπνίσω;» τον ρώτησα.

Δεν μου έδωσε την άδεια. Αναγκάστηκα να παίζω νευρικά τυλίγοντας μία τούφα των μαλλιών μου στα δάχτυλά μου ξανά και ξανά.

Μείναμε εκεί δύο ώρες, συζητώντας. Απλώσαμε τις επιθυμίες μας πάνω στο τραπεζάκι, εκεί ανάμεσα στους καφέδες, και αρχίσαμε να σκαλίζουμε ο ένας την ψυχή του άλλου. Φαινόταν να είμαστε πολύ συμβατοί αλλά αποφασίσαμε να περιμένουμε ως τη Δευτέρα. Εγώ ήμουν αυτή που είχε επιφυλάξεις. Έπρεπε να σιγουρευτώ και ήθελα να το πάω αργά και συνετά.

Η δεύτερη συνάντησή μας λοιπόν έγινε δύο μέρες αργότερα. Μου ζήτησε να κλείσω δωμάτιο στο ξενοδοχείο Park και να τον περιμένω εκεί στις 12:30. Ήμουν εκεί 10 λεπτά νωρίτερα. Μου έδωσαν το δωμάτιο 709 στον έβδομο όροφο. Του το έστειλα σε μήνυμα και ξάπλωσα στο κρεβάτι να τον περιμένω. Σε λίγο άκουσα ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα. Του άνοιξα ξυπόλητη. Χάθηκα μπροστά του, χωρίς τα τακούνια μου ήμουν απελπιστικά μικροκαμωμένη. Φαινόταν ακόμη πιο όμορφος τώρα. Ήταν φρεσκοξυρισμένος και μοσχοβολούσε Moschino pour Homme. Φορούσε ένα άσπρο Λακόστ πουκάμισο με μπλε ρίγες, παντελόνι τζην και καφέ College παπούτσια.

Έσκυψε και με φίλησε στο στόμα. Έμεινε έκπληκτος που δεν ανταποκρίθηκα.

«Τί συμβαίνει; Γιατί δεν με φιλάς;» με ρώτησε.

«Γιατί δεν έχω εντολή», του απάντησα. Δεν παίρνω σχεδόν ποτέ τέτοιες πρωτοβουλίες. Τις σπάνιες φορές που το κάνω, περιμένω να με μαλώσουν ή να με χαστουκίσουν.

«Η νέα σου εντολή είναι να με φιλάς όταν σε φιλάω».

«Μάλιστα Κύριε».

Kάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Τότε του έδωσα την βέργα που του είχα φέρει για δώρο. Γέλασε και την άφησε στο πλάι. Με έβαλε να καθίσω γονατιστή ανάμεσα στα πόδια του. Με ρώτησε αν φοβόμουν και είπα ναι. Ήταν αλήθεια. Ήταν ένας άγνωστος άντρας, δεν ήξερα ακόμη πολύ καλά τα βίτσια του και μου είχε πει ότι θα ήταν πολύ απαιτητικός αλλά ότι θα πρόσεχε να μην μου κάνει κακό. Ήθελα τόσο πολύ να τα καταφέρω. Την είχα ανάγκη αυτή τη σχέση. Το κενό της ζωής μου ούρλιαζε τις νύχτες. Πέθαινα αργά αργά, χωρίς το χέρι ενός Κυρίου.

Μου ζήτησε να βγάλω όλα μου τα ρούχα και το έκανα με απλότητα. Δεν έχω πλέον σχεδόν καμία συναίσθηση της γύμνιας μου. Ακούμπησα τα ρούχα μου εκεί δίπλα, πάνω στη βαλίτσα μου και ξαναπήρα τη θέση μου γονατιστή. Έπιασε τις ρώγες μου από τα κρικάκια και τις τράβηξε. Δεν του είπα πόσο με πονούν ακόμα, θα καταλάβει σύντομα από μόνος του. Με έβαλε στο κρεβάτι ανάσκελα και άρχισε να παίζει με το μουνί μου. Έκλεισα τα μάτια μου και βογκούσα. Με φιλούσε συνέχεια στο στόμα. Δεν καταλάβαινα γιατί είναι τόσο καλός μαζί μου. Μετά με έβαλε στα τέσσερα πάνω στο κρεβάτι, με τους αγκώνες μου διπλωμένους και το κεφάλι κάτω. Είχε φέρει μαζί του έναν χαρτοφύλακα και άκουσα που τον άνοιγε. Γύρισα να κοιτάξω αλλά με απέτρεψε.

«Μην κοιτάς», είπε κοφτά.

Ένιωσα ένα κρύο μεταλλικό πράγμα να «χαϊδεύει» το μουνί μου. Τρελάθηκα. Είχα μουσκέψει ως το μεδούλι. Πήρε την βέργα που του είχα δωρίσει και την έχωσε στον πρωκτό μου. Έπαιξε μαζί μου πολλή ώρα. Λέρωσα το κρεβάτι με τα υγρά μου αλλά ακόμη δεν είχα αφεθεί εντελώς στα χέρια του. Ήμουν σφιγμένη.

Με γύρισε ανάσκελα. «Θέλεις να χύσεις;» με ρώτησε.

«Όχι Κύριε», απάντησα.

«Τί θέλεις;»

«Θα ήθελα να κάνω επαφή μαζί σας», του είπα. «Ακόμη δεν έχω κάνει. Εσείς κάνετε μαζί μου, αλλά εγώ όχι».

Τον παρακάλεσα τότε να με αφήσει να τον γλύψω, έτσι όπως μου είχε πει ότι του αρέσει.

«Σε κακομαθαίνω», γέλασε αλλά μου έκανε το χατίρι. Δεν μπορεί κανείς να κακομάθει μία γυναίκα τόσο κακομαθημένη όσο εγώ...

Κάθισε στην πολυθρόνα λοιπόν κι εγώ γονάτισα μπροστά του. Του έβγαλα το τζην, τις κάλτσες, το πουκάμισο και το μποξεράκι του. Μετά κάθισα και τον θαύμαζα. Είχε υπέροχο σώμα, με τέλεια κατανομή τριχών και ένα συμμετρικό πέος, μεγάλο όπως μου αρέσει. Έδεσα τα χέρια μου πίσω μου και το πήρα στο στόμα μου. Ήθελε να το παίρνω όλο μέσα μου, μέχρι τη βάση, χωρίς να το αγγίζω με τα χέρια. Όταν αναγούλιαζα το έπαιρνα πιο βαθιά. Σύντομα σταμάτησα να αναγουλιάζω. Μου είχε απαγορεύσει να καταπίνω και τα σάλια μου έτρεχαν στο σαγόνι μου και μετά στο πάτωμα.

«Είσαι σαν σκύλα», μου είπε. «Κοίτα πόσα σάλια έβγαλες. Εκεί είναι η θέση σου, σαν σκύλα».

Όταν μούδιασαν τα πόδια μου, με έβαλε ανάσκελα στο κρεβάτι και μου γάμησε το στόμα. Κρατούσε τα χέρια μου ανοιχτά, κάτω από τα γόνατά του και μου πηδούσε το στόμα. Δεν έχυνε όμως.

«Ξέρεις τί θέλω;» με ρώτησε.

«Όχι Κύριε».

«Δεν είπαμε ότι πρέπει να με ψάχνεις; Πρέπει να βρίσκεις τί θέλω εγώ και να μου το προσφέρεις...»

«Θέλετε να μου γαμήσετε τον κώλο Κύριε;»

«Όχι».

«Θέλετε να μου γαμήσετε το μουνί;»

«Όχι».

«Θέλετε να με κάνετε να χύσω;»

Γέλασε. «Μην είσαι πονηρή».

Μετά άλλαξε το πρόσωπό του, έγινε πιο σοβαρός. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζε μαζί μου σαν να ήμουν κανένα κουτάβι.

«Θέλω να σε πονέσω», μου είπε.

«Πώς θα θέλατε να το κάνετε αυτό Κύριε;»

«Έχω φέρει μαζί μου ένα καλώδιο. Αν δεν θέλεις με το καλώδιο, θα χρησιμοποιήσω την βέργα σου».

Δεν δίστασα καθόλου. «Με το καλώδιο Κύριε». Ήξερα ότι αυτό είναι το αγαπημένο του εργαλείο. Ήθελα να το ευχαριστηθεί.

«Θα αντέξεις; Θα το αντέξεις αυτό για μένα;»

Είχα αρχίσει ήδη να τρέμω αλλά έκανα την φωνή μου πολύ πολύ σταθερή.

«Νομίζω πως θα αντέξω Κύριε».

Με έβαλε τότε γονατιστή πάνω στο κρεβάτι, με τα χέρια μου να πιάνονται από το κεφαλάρι. Έπρεπε να μην τα κατεβάσω ότι κι αν γίνει. Έβγαλε ένα μακρύ καλώδιο από τον χαρτοφύλακα και το δίπλωσε στα δύο. Τον κοίταζα με την άκρη του ματιού μου αλλά μου γύρισε πάλι το κεφάλι μπροστά για να μην βλέπω τι γίνεται.

Μου είπε ότι έπρεπε να παρακαλέσω γι αυτό. Το έκανα, καταλαβαίνοντας την αναγκαιότητα του πράγματος. «Σας παρακαλώ Κύριε, χτυπήστε με».

Το πρώτο χτύπημα ήταν μια έκπληξη. Ένας κοφτός, τσουχτερός πόνος σαν να σκιζόταν το δέρμα σε μια ίσια γραμμή. Ξανά και ξανά έπεφτε το καλώδιο στην πλάτη μου. Μόνο στην πλάτη με χτυπούσε. Με το άλλο του χέρι σκάλιζε το μουνί μου. Έσταζα πάνω στο κρεβάτι...Μου ζήτησε να τον κοιτάζω τότε, καθώς με χτυπούσε. Τον κοίταζα μέσα στα μάτια και έβλεπα το χτύπημα να έρχεται κι εκείνος με έβλεπε να το δέχομαι. Κοιταζόμασταν μέσα από τα χτυπήματα, μέσα από την δική του βία και την δική μου αποδοχή. Μετά με χτύπησε στις πατούσες. Τα έχασα τότε, άφησα τα χέρια μου να πέσουν και το κεφάλι μου χαμήλωσε πάνω στο μαξιλάρι.

«Πάρε πάλι τη θέση σου», είπε. «Τα χέρια ψηλά».

Ξαναπήρα τη θέση μου αμέσως. Συνέχισε για λίγο με χτυπήματα στις πατούσες.

«Πώς νιώθεις;» με ρώτησε και με φίλησε στο λαιμό. Τότε άφησα τη θέση μου εντελώς και κατέρρευσα πάνω στο κρεβάτι. Ήξερα ακριβώς πια πώς ένιωθα και γιατί.

«Νιώθω ότι...ότι κάνω επαφή. Λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω επαφή αλλιώς Κύριε. Μόνο έτσι μπορώ».

Τότε έκρινε ότι τελείωσε με το μαστίγωμα. Με έβαλε ανάσκελα στο κρεβάτι και με έκανε να χύσω με τα χέρια του. Ήταν συγκλονιστικό. Φώναζα και μου έκλεισε το στόμα. Μετά χώθηκα στην αγκαλιά του και τον φιλούσα στο τριχωτό του στήθος, ψελλίζοντας: «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ, πολύ, πολύ, πολύ...» Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο ωραίο. «Μα γιατί ήταν τόσο ωραίο;» τον ρωτούσα. Ήθελα να κλάψω.

Όταν ηρέμησα, πήγε και κάθισε πάλι στην πολυθρόνα και με τοποθέτησε γονατιστή μπροστά του. Ήθελε να του δείξω το ευχαριστώ μου με πράξεις.

«Θυμάσαι πώς είπαμε ότι θα το κάνεις;»

Θυμόμουν. Όταν έχυσε, ένιωσα κάθε σπασμό του πέους του με το στόμα μου. Ρούφηξα όλο το σπέρμα του, σταγόνα σταγόνα, χωρίς να το καταπιώ. Μετά άνοιξα το στόμα μου και του έδειξα πόσο είχα μαζέψει πάνω στη γλώσσα μου. Ευτυχώς έμεινε ικανοποιημένος, ήταν αρκετό.

«Κατάπιε το», είπε.

Ήταν υπέροχο.

Λίγο αργότερα με ρώτησε αν θα τον άφηνα να με δέσει.

«Δεν θέλω», του είπα.

«Αν δεν το θέλεις δεν θα το κάνω».

«Γιατί θέλετε να με δέσετε; Αφού κάθομαι έτσι κι αλλιώς».

«Ήταν ένα τεστ εμπιστοσύνης».

«Απέτυχε», του είπα.

Αμέσως το μετάνιωσα. Ήθελα να τον εμπιστεύομαι και να του το δείχνω. Του ζήτησα από μόνη μου να με δέσει, δεν ήθελε όμως πια. Είχε εκνευριστεί μαζί μου και έφταιγα εγώ γι αυτό. Είχα παραδεχτεί ότι το κυνήγι της αδρεναλίνης είναι μία από τις απολαύσεις μου και θεώρησε ότι θα καθόμουν να με δέσει για λάθος λόγους. Δεν λέω σχεδόν ποτέ ψέματα, αλλά ισχύουν τόσα πολλά πράγματα, όλα ταυτοχρόνως, που δεν είναι πάντα εύκολο να βρίσκω άκρη.

«Συλλέγεις εμπειρίες;» με ρώτησε με μία αδιόρατη επικριτική διάθεση.

Τότε ήθελα πάλι να κλάψω και έτρεμε το στόμα μου.

«Γιατί θέλεις να σε δέσω;» επέμεινε.

«Γιατί θέλω να χορτάσω. Δεν ξέρω πότε θα ξανάρθω Αθήνα και πότε θα σας ξαναδώ». Με έπνιξε το παράπονο. Γύρισα από την άλλη για να μην δει πόσο δυστυχισμένη ένιωθα. Αυτό είναι από τα λίγα πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι, αλλά το κρύβω πάντα, όσο μπορώ.

Τότε με έδεσε. Αφέθηκα στα χέρια του και ένιωσα την εμπιστοσύνη μου να σαρκώνεται και την ευθύνη του να γεννιέται. Πιο πολύ απ’ όλα όμως, ένιωσα ότι άρχισα να γίνομαι δική του. Γιατί αυτό δεν το έκανε για τον ίδιο πια, αλλά για μένα, μόνο για να με φροντίσει, για να απαλύνει την δική μου τρομακτική πείνα γι Αυτόν.

Τότε χόρτασα. Χόρτασε το σώμα μου, μα πιο πολύ, χόρτασε η ψυχή μου.

 

Υπέροχο...thanks for sharing.   

 

Απάντηση: Σερ Στεφέν

Πσσσστ, δώρα...

τώρα ξέρεις ποιός είναι ο Στέφανος!

Φιλάκιαααα!!!!

 

Πολυ μεστη και αμεση περιγραφη,
επισης ομορφος ο τροπος αναλυσης και βαρυτητας
που δινεις στη διαδικασια του φιλιου 

 

Απάντηση: Σερ Στεφέν

DORA είσαι upper class!!!!

 

Απάντηση: Σερ Στεφέν

ολα καλα και ολα ωραια..αναμφιβολα οπως παντα.,,στο μονο διαφωνω με το Στεφανο ειναι οτι σε εδεσε..(προβλημα μου)

 

Απάντηση: Σερ Στεφέν

Με ευχαριστεί να διαβάζω πως είσαι χαρούμενη.

ΥΓ: Ποιόν τύπο υποδημάτων ονομάζεις College;

 

Re: Απάντηση: Σερ Στεφέν

Ναι, είμαι πολύ χαρούμενη. Σ' ευχαριστώ...

Ονομάζω College shoes αυτά που φορούσαν όλα τα αγόρια στο Αμερικάνικο Κολλέγιο, εκείνη την φοβερή δεκαετία των eighties. Νομίζω πως τώρα τα λένε slip-ons (ή παντοφλέ, επί το απεχθές λαϊκότερον).

Κάπως έτσι ήταν, αλλά σε καφέ. Casual look...

http://www.lazyenvironmentalist.com/wp-content/uploads/2009/07/onuma-driver-venetian.jpg

 

Re: Απάντηση: Σερ Στεφέν

Είναι επειδή δεν έχεις δει ποτέ πώς τρέμει το στόμα μου όταν στενοχωριέμαι... 

 

Απάντηση: Σερ Στεφέν

Dora, τα slip-ons μπορεί να είναι tassle loafers, penny loafers, boat shoes, court shoes, driver shoes, κτλ. Υποθέτω εννοείς τα skipper ή boat καθώς οι κολλεγιόπαιδες μάλλον ρίχναν μονοκούκι sebago. Είναι καλή επιλογή για casual- εγκρίνω.

 

Re: Απάντηση: Σερ Στεφέν

Πολύ σωστά. Τότε όλοι φορούσαν τα sebago, εκείνα με τα κορδόνια (βασική προϋπόθεση ήταν να τους τα έχει αγοράσει ο μπαμπάς τους). 

Εννοώ τα driver shoes, θαρρώ. Ακόμη μία διευκρινιστική φωτό εδώ:

http://www.shoes.com/ProductImages/shoes_iaec1131309.jpg

Προσωπικά προτιμώ άλλα είδη παπουτσιών, αλλά πάντα εξαρτάται από το σχήμα του ποδιού (καθώς και από την σαιζόν και από την περίσταση). Για παράδειγμα, ένα πολύ μακρουλό και πολύ λεπτό αντρικό πόδι, δεν κολακεύεται από τα συγκεκριμένα παπούτσια, γιατί θα πλέει μέσα σ' αυτά...

Θεωρώ τα παπούτσια μία από τις πρώτες ενδείξεις σχετικά με τον άντρα που μας προσεγγίζει. Τα κοιτάζω πάντα...