Η στιγμή και το απάνθρωπο

Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

Έχετε δίκιο για το "ενσυναίσθηση" αν και προτιμώ το αγγλικό "empathy". Διότι άλλο "πάθος" απ όπου προήλθε το δεύτερο - μου αρέσει πολύ η σκέψη του "πάθους εντός" - και τελείως άλλο "συναίσθηση".

Το safeword πάντως δεν το βρίσκω απαραίτητα μιζέρια και δυστυχία ούτε ενδεικτικό σχέσεων επιδερμικών όπου ο ένας δεν εμπλέκεται με τον άλλο ουσιαστικά. Η συνυπευθυνότητα στο παιχνίδι θέλει κι αυτή την τέχνη της και δεν βλέπω γιατί αποκλείει την ηδονή ή την υπέρβαση. Διαισθαντικά, μου φαίνεται ότι κάνει καλό στην επικοινωνία.

Και το μη safeword δεν κάνει απαραίτητα μια σχέση αξιόλογη, ούτε μια συνεδρία ηδονική, ούτε αναβάζει πουθενά το διαπραττόμενο bdsm. Όσο μεγάλο πράγμα και αν είναι η ιδέα στον άνθρωπο, ακόμα και αν μοιράζονται την ίδια (μεγάλη) ιδέα και οι δύο - ότι τάχα μου τα δίνουν όλα επειδή δεν έχουν safeword - τα ανθρώπινα όρια υπάρχουν έτσι και αλλιώς.

Είχαμε πριν λίγο καιρό, στο νήμα περί "εξαϋλωμένου D/s" μία μεγάλη συζήτηση για το αν (πρέπει να) προηγείται η σκέψη από το σώμα ή αντίστροφα στα σαδομαζοχιστικά πράγματα. Αυτό, αν και έχει μεγάλη σημασία αναφορικά με τις ανάγκες του καθενός, έχει πολύ μικρότερη αξία ως δεδομένο γιατί έτσι και αλλιώς, οι περισσότεροι δεν χρησιμοποιούμε όλες τις δυνατότητες του σώματός μας και πολύ περισσότερο του μυαλού μας προκειμένου για την ηδονή μας.

Πολύ δύσκολο να μην είναι ριζωμένο μέσα μας ότι έχουμε ανάγκη από εφεδρείες δυνάμεων. Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η ουσία στα όρια. Δεν είναι ότι δεν μπορεί κανείς - τότε πηγαίνουμε στο απάνθρωπο - είναι ότι δεν θέλει, ότι δεν βρίσκει τον λόγο, ότι δεν χρειάζεται να φτάσει στα άκρα για να απολαύσει ο ίδιος, ότι δεν πιστεύει πως πρέπει να γίνει έτσι.

Ανάλογα με το πώς διαχειρίζεται κανείς σε ατομικό επίπεδο τα παραπάνω είναι αυτός που είναι στα σαδομαζοχιστικά του πράγματα. Το safeword ή η έλλειψή του, σε αυτό το πλαίσιο είναι μια λεπτομέρεια, ίσως ενδεικτική ίσως όχι. Σημασία έχει και πώς το χρησιμοποιεί ή δεν το χρησιμοποιεί κανείς.
Και αν είναι κακοαναθρεμένος ή εγωκεντρικός κάποιος, αν δεν νοιάζεται για την απόλαυση του παρτνερ του και δεν πολυεπικοινωνεί σεξουαλικά θα του φανεί είτε με είτε χωρίς safeword.

Γνώμη μου είναι ότι είναι για διαφορετικούς ανθρώπους και ότι δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, ανόμοιες καταστάσεις, ανόμοια όρια, ανόμοιες ψυχές και σχέσεις που καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες.

Ο καθένας ας κάνει αυτό που του ταιριάζει χωρίς προηγούμενα κολλήματα και δοξασίες σχετικά με το τί εστί safeword.

 

Re: Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

Θα συμφωνησω μαζι σου ως προς το οτι το safeword
δεν παραπεμπει σε μιζερια και δυστυχια. Πολλες φορες
ενω υπαρχει η δυνατοτητα να το χρησιμοποιησεις,
δεν το χρησιμοποιεις και ετσι φτανεις στα ορια σου
ή και περα απο αυτα διχως καν να το καταλαβεις.
Δεν θα αναλυσω το αν χρησιμοποιειται εντος μια σχεσης
ή απλα μιας συνεδριας (δεν πραγματευτευομαστε αυτο στο παρων νημα)
Αυτο ας απασχολει τους συνευρισκομενους.
Εν κατακλειδι η υπαρξη του safeword παρεχει μια ασφαλεια
..και ποια ειμαι εγω που θα το κρινω!
Πορευετειτε με οποιο τροπο καυλωνετε λοιπον 

Σε ενα μονο κομματι θα διαφωνησω tender lilly.
..εχω καταληξει να πιστευω πως το safeword
δεν ειναι για διαφορετικους ανθρωπους, αλλα για διαφορετικες
καταστασεις καθε φορα.
Ο ιδιος ανθρωπος μπορει να το εχει ως αρχη
να υπαρχει safeword σε μια συγκεκριμενη περιπτωση-κατασταση,
και σε μια αλλη να μην τιθεται καν τετοιο θεμα.
Αν καταλαβα κατι λαθος στον τροπο που το εγραψες, διορθωσε με.

 

Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

Όχι δεν κατάλαβες λάθος zoyzoy_ και καταλαβαίνω τη σκέψη σου.

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα για το αν θα γράψω "ανθρώπους" ή "συνθήκες".

Νίκησαν οι άνθρωποι, με διαφορά στήθους, γιατί η τελική μου σκέψη είναι ότι λίγο περισσότερο από τις συνθήκες έχει να κάνει με το πώς βλέπει τον εαυτό του κανείς εντός BDSM. Αναφέρομαι κυρίως στις υποτακτικές γυναίκες.

Γράφεις, πολύ σωστά, για αίσθηση ασφάλειας όταν υπάρχει το safeword.

Αν κάποια νιώθει απλά αναποφάσιστη για τη χρήση του και δεν μπορεί να αφεθεί και να ευχαριστηθεί με αυτό;
Αν κάποια δεν κάνει τη συνεδρία έτσι και αλλιώς όταν δεν νιώθει ασφαλής;

Δεν σημαίνει ότι είναι πιο προχώ αυτή, ούτε ότι κάνει ανωτέρου τύπου bdsm, απελθέτω απ εμού... ειλικρινά. Σημαίνει ότι είναι τέτοιος ο χαρακτήρας της, η ιδιοσυγκρασία αυτή που την οδήγησε στο χώρο.

Επειδή και τα δύο θέλουν την τέχνη τους, και το safeword και το παιχνίδι χωρίς safeword, γι αυτό σκέφτηκα ότι είναι θέμα ανθρώπου και όχι συνθηκών.

Αλλά μπορώ ανετότατα να δεχτώ ότι υπάρχουν αυτοί που λειτουργούν ανάλογα με τις συνθήκες.

 

Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

Είναι το ό,τι δεν μπορείς, όχι το ό,τι δεν θέλεις.

 

Re: Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

Αφου ανελυσες εκτενεστερα το θεμα περι ανθρωπου-συνθηκων,
δεν εχω παρα να συμφωνησω κι εγω οτι μπορουν να σταθουν
και οι δυο περιπτωσεις.
Ευχαριστω για τις περαιτερω διευκρινισεις.

 

Διάβασα πολύ προσεκτικά τις έως τώρα τοποθετήσεις και σέβομαι ειλικρινά τις διαφορετικές απόψεις όλων όσων προσεγγίζουν το BDSM έχοντας υπόψη τους ένα ασφαλές παιχνίδι απόλαυσης ανάμεσα σε δύο ενήλικες που συναινούν, είτε βρίσκονται σε σχέση είτε όχι.

Θα ήθελα όμως να διευκρινίσω ότι η στιγμή και το πέρασμα στο απάνθρωπο, όπως τουλάχιστον τα περιέγραψα, δεν αναφέρονται σε παιχνίδι. Δεν νομίζω ότι μπορούμε, όταν μιλούμε για την υπέρβαση της στιγμής, να μιλήσουμε για μία γυναίκα που απολαμβάνει ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι. Μιλούμε για την απόφαση μίας γυναίκας να παραδοθεί σε κάποιον άνευ όρων. Πρόκειται για μία καθαρά ψυχική κατάσταση, η οποία εκφράζεται μέσα από το σώμα.

Στον αντίποδα αυτού, κάποιος που παίζει ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι με τον παρτενέρ του ή σκηνοθετεί και συμμετέχει σε μία σαδομαζοχιστική σχέση με κάποιον, δικαιολογημένα έχει safeword, γιατί όλα τα παιχνίδια έτσι παίζονται, με κανόνες.

Στον χώρο του απάνθρωπου όμως καταλύονται όλοι οι κανόνες. Αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν μπορούμε και να το αγγίξουμε και ταυτόχρονα να νιώθουμε την ασφάλεια που εκπορεύεται από τον δικό μας έλεγχο ή από τους συμφωνημένους κανόνες του παιχνιδιού (ρητούς ή άρρητους). Δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Απλά δεν γίνεται.

Ίσως να φαντάζει ακραίο αυτό που λέω. Είναι. Φαντασθείτε μία γυναίκα που - παρά το γεγονός ότι συναινεί και εμπιστεύεται - κατουριέται από το φόβο της, στην προσμονή για την επόμενη άγνωστη κίνηση του Κυρίου της. Όταν δεν ξέρει πόσο μακριά θα την πάει. Όταν δεν μπορεί να ξέρει πώς θα είναι εκεί. Σίγουρα δεν είναι κάτι άνετο και βολικό και αγαπησιάρικο. Ο χώρος του απάνθρωπου δεν είναι Ντίσνευλαντ...Και όμως, αυτή πηγαίνει.

Θα επανέλθω (ελπίζω).

 

"Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα".


"Αν σου αρέσει η άβυσσος, πρέπει να έχεις φτερά".



Φρήντριχ Νίτσε

 

Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

Αν την εχω μαζι,ειναι βεβαιο πως καποια στιγμη,μεσα στη ζαλη απο την ελλειψη και τον φοβο, θα την χρησιμοποιησω.Και ισως ετσι να "επιβιωσω",ισως ακομα και να ανεβω στην κορυφη.Μα,θα εχω "κλεψει".Τον εαυτο μου,εκεινη,και ο,τι ονειρευτηκαμε μαζι.Βλεπεις εχει σημασια και ο τροπος,οχι μονο ο στοχος.Οποτε..δεν θα ξεκινουσα καν,απο το Base Camp..

---------- Post added at 04:23 ---------- Previous post was at 03:39 ----------

 

Απάντηση: Η στιγμή και το απάνθρωπο

.."Δοξαρι ειμαι στα χερια σου Κυριε.Τεντωσε με κι ας σπασω"..
Στο ερωτημα.."δοξαρι πως γινομαι;"που ετεθη,δεν εχω απαντηση.Απλα ξερω να το αναγνωρισω,..η μαλλον να μη χρησιμοποιησω πρωτο ενικο..Θα ξερει,αν ειναι αυτος που λεει οτι ειναι, να το αναγνωρισει.Βλεπετε ενα δοξαρι,μπορει παιξει μουσικη χαιδευοντας τις χορδες ενος βιολιου,μα μπορει και να εκτοξευσει το βελος που θα ματωσει,μυαλο, ψυχη η σωμα..

 

Μερικές πόρτες καλό είναι να μένουν για πάντα κλειστές… η πόρτα της φρίκης… η πόρτα της απανθρωπιάς… κι όχι μόνο κλειστές, αλλά κλειδαμπαρωμένες κιόλας…

Τρία αποσπάσματα από μια όπερα απροκάλυπτα σαδομαζοχιστική, τον Πύργο του Κυανοπώγωνα του Μπέλα Μπάρτοκ: η πύλη του αίματος, η πύλη των δακρύων, η έβδομη πύλη…










Bela Bartok: Bluebeard's Castle
Conducted by: Sir George Solti
London Philharmonic Orchestra
Judith: Sylvia Sass
Bluebeard: Kolos Kovats
Directed by: Miklos Szinetar