ΘΕΑΤΡΟ

Ειδες τι χαιβανι ειμαι τελικα;...Δεν το ειχα σκεφτει!
Ευχαριστω για την υποδειξη.

 

Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Υπέροχη αλληγορία.
Who's your daddy θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος  

 

Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι εν τέλη σου έδειξε τις πολλαπλές έννοιες μίας πράξης (θεατρικής). Ίσως φυσικά να κάνω λάθος.

Τα πιο "αστεία" πειράματα είναι αυτά που κάνει ο κάθε γονιός στα παιδιά του με τη βεβαιότητα ότι ξέρει τι κάνει. Ακόμα πιο "αστεία" είναι η ίδια η βεβαιότητα. Είναι άλλωστε γεγονός, ότι όλα αυτά δεν είναι παρά τυχαία πειράματα με μικρή επιστημονική αξία , μια που δεν θα έχουν σχεδόν ποτέ το ίδιο αποτέλεσμα.

 

Re: Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Δεν νομίζω ότι ένας Κυρίαρχος κάνει - ή δικαιούται να κάνει - τυχαία πειράματα. Δεν θεωρώ το συγκεκριμένο περιστατικό ένα πείραμα.

Το αποτέλεσμα ενός πλήγματος στη ματαιοδοξία μας είναι πάντα μεγαλύτερη συναισθηματική ωριμότητα, κατά την άποψή μου.

Ο κόσμος τόχει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι, αγαπητή Ninevi... 

Αλλά αυτά είναι παλιές ιστορίες...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Συμμερίζομαι την οπτική σου σε σχέση με την πρόθεση. Ο/Η Κ δεν θα έπρεπε να θεωρεί ότι δικαιούται να κινείται τυχαία. Πιστεύω ότι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με το χάος της πραγματικότητας σαν μόνη επιλογή έχει την προσπάθεια ταξινόμησης.

Όσο αφορά την πραγματική εφαρμογή: Όσες παραμέτρους κι αν θέσει- στην προσπάθεια ταξινόμησης του -με βάση τα μετρήσιμα μεγέθη κατά τη διάρκεια επανάληψης του πειράματος , δεν μπορεί να αποφύγει το γεγονός ότι η τελική εφαρμογή, παραμένει ένα τυχαίο πείραμα .

Εν ολίγοις δεν υπάρχει ένας αλγόριθμος του οποίου η ακολουθία του να μπορεί να εκφράσει το σύνολο της συνέχειας του αποτελέσματος.

Μόνο η επίγνωση της άγνοιας (ως αποτέλεσμα του πλήγματος της ματαιοδοξίας) , θα φέρει την συνεχή παρατήρηση και τον συνεχή επαναπροσδιορισμό.
Τα παραπάνω, καθώς και η επιθυμία//απόφαση, να διατηρεί κανείς τον έλεγχο του εαυτού του (ή του υ) απέναντι σε κάθε συνθήκη, μπορεί να δημιουργήσει ένα ...σχετικά μετρήσιμο // χρήσιμο αποτέλεσμα.

Αστείο στην όλη υπόθεση παραμένει το γεγονός ότι το μετρήσιμο αποτέλεσμα δεν είναι εν τέλη παρά μία σύμβαση υποθέσεων.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Νομίζω πως μιλάς για το αρσενικό του είδους, ή για το θηλυκό που χαρακτηρίζεται από κάποια αρσενικά χαρακτηριστικά περισσότερο από τα θηλυκά χαρακτηριστικά του. Εν πάση περιπτώσει, μου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να βλέπω μία γυναίκα να αντιμετωπίζει το χάος με διαθέσεις ταξινόμησης. Η μόνη άλλη που γνωρίζω είναι η Syrah.

Δεν διαφωνώ ούτε με την υπόλοιπη τοποθέτησή σου, υπό την έννοια ότι shit happens, όπου έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινο ψυχισμό.

Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα - εκτός αν έλεγα, fuck you, you ignoramus hocus pocus, καλά που είμαι ανθεκτική, καριόλη... 

Πιστεύω ότι δεν αρκεί αυτή η επιθυμία /απόφαση. Απαιτείται η γνώση του υλικού προς χειρισμό και η εξαιρετικά σταθερή ποιότητα αυτού του υλικού (σταθερότητα σε ψυχικό επίπεδο). Θεωρώ ότι υπάρχουν υλικά που είναι ασταθή και δεν προσφέρονται...

Καλό θα ήταν να μπορούμε να διακρίνουμε μέσα στην αστειότητα (και) αυτής της υπόθεσης, την αλήθεια που διέπει την ύπαρξη, την πλήρη αδυναμία αντίληψης του ding an sich. Η γνώση αυτή δεν είναι κωμικής υφής, αλλά λειτουργικής, κατά την άποψή μου. Κυρίως, γλιτώνει από πολύ πόνο και αυτομαστίγωση, τους πληγέντες...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

χμμ δεν ξέρω αν η ανάγκη ταξινόμησης έχει να κάνει με το φύλο. Ακόμα και στους παραδοσιακούς ρόλους μπορώ να διακρίνω την ανάγκη ταξινόμησης και στα δύο φύλα. Τι κάνει η κλασσική παραδοσιακή νοικοκυρά άλλο, από το να ταξινομεί συνέχεια την ακαταστασία στο σπίτι της? (αυτό βέβαια είναι άλλο θέμα μάλλον εκτός νήματος)

Αναφέρεσαι σε σταθερότητα ή μήπως στην τάση των ανθρώπων να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους , με αποτέλεσμα να αλλάζουν στάση απέναντι στα πράγματα ανα δευτερη μέρα?

Στον χώρο που κινούμαστε και σε εμπειρικό καθαρά επίπεδο δεν θα διαφωνήσω. Θεωρώ ότι ένα από τα κριτήρια που θα έπρεπε κάποιος να κρίνεται είναι η επίγνωση των κεκτημένων αλλά και των ελλείψεων.

Για κάποιο περίεργο λόγο το αντιλαμβάνομαι αντίστροφα.
Νομίζω ότι για να ανατρέψει κανείς το αυτομαστίγωμα,χρειάζεται μέσα την αλήθεια της πλήρης αδυναμίας αντίληψης που διέπει την ύπαρξη, να διακρίνει το αστείο.

Δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω τι εννοείς με την έκφραση "λειτουργική υφή". Εννοείς Ότι η επίγνωση αδυναμίας αντίληψης είναι αυτό που μπορεί εν τέλη να κάνει τα πράγματα να λειτουργήσουν?

ΚΙ όμως Σε όσες ανθρώπινες εφευρέσεις (μηχανές, υπολογιστές, ηλεκτρικές συσκευές κτλ) κι αν κοιτάξω (εκτός αν μου διαφεύγει κάτι) αυτό που διακρίνω είναι η ύπαρξη ενός στιγμιότυπου πριν την έναρξη της λειτουργίας όπου τα πράγματα εξελίσσονται με βάση το τυχαίο στοιχείο. Αυτό δεν αναιρεί την λειτουργία τους . Αν τελικά υπάρξει ενεργοποίηση, Είτε αναγνωρίζει ο άνθρωπος το τυχαίο αυτό στοιχείο είτε όχι ο μηχανισμός λειτουργεί.

Κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουν τα πειράματα. ΤΟ ζητούμενο είναι να χρησιμοποιήσεις λειτουργικά τα αποτελέσματα.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Ακόμη ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ποστ, dementedjoker. Κοντεύεις να τινάξεις τα μυαλά μου στον αέρα...Σκοπεύω ως αντίποινα να ξεφύγω εντελώς από το θέμα του νήματος...(Ε, δικό μου είναι, θα με συγχωρήσω...)

Φοβούμαι ότι παρασύρθηκα από τις γνώσεις μου περί των Γραφών και θέωρησα ότι όλοι ξέρουν σε τί αναφέρομαι. Αναφέρομαι στην Γέννεση και στην προσπάθεια του Αδάμ να ταξινομήσει όλα τα όντα του σύμπαντος (πλην των ψαριών και των εντόμων), προσπάθεια η οποία κατέληξε στη συνειδητοποίηση ότι ο ίδιος είναι εντελώς διαφορετικός από όλα αυτά και άρα εντελώς μόνος στο σύμπαν. Τότε ακριβώς δημιούργησε την Εύα ο καλός Θεούλης, για να βοηθάει τον Αδάμ. Ακολούθησε το κλωτσίδι όξω απ' την παράγκα, μετά τις άοκνες και επιτυχείς προσπάθειες της Εύας να χλαπακιάσουνε το ρημάδι το μήλο. Δεν ασχολήθηκε φαίνεται ιδιαίτερα με την περαιτέρω ταξινόμηση, η αλλοπαρμένη...

Η αναφορά μου λοιπόν - πέρα από μία συνειδητή προκατάλειψη υπέρ του ανδρός, ιδωμένου κάτω από ένα καθαρά χριστιανικό πρίσμα, που αναγνωρίζει την αυξημένη πνευματικότητα, εσωτερικότητα και διαύγεια που διακατέχει αυτούς τους υπέροχους απογόνους του Αδάμ, και κατανοεί την δυσκολία με την οποία συνεχίζουν να αντιστέκονται στους πειρασμούς κάθε τυχάρπαστης τσούλας που συναντούν στο δρόμο τους - είχε να κάνει περισσότερο με μία νοητική ταξινόμηση: μιλώ για την ερμηνεία του σύμπαντος. Η γυναίκα μπορεί μεν να τακτοποιεί, αλλά το κάνει χωρίς να ερμηνεύει. Παράδειγμα: στολίζω πάντα δύο φορές το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, την πρώτη φορά απλά το κάνω, την δεύτερη αλλάζω και πάλι όλες τις μπάλες γύρω γύρω, έτσι ώστε να εναρμονίζονται χρωματικά. Δεν με ενδιαφέρει και δεν με αφορά το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες οι μπάλες, το πώς οι ρίζες τρέφουν το δέντρο και γιατί στολίζουμε δέντρο τα Χριστούγεννα. Βλέπω δηλ. τον ρόλο της γυναίκας ως πιο κοντά στη λειτουργία, στην πράξη, ως μία ασύνειδη συμμετοχή στις δυνάμεις του σύμπαντος. Ενώ τον άντρα τον βλέπω ως τον Μεγάλο Ερμηνευτή. (Πού να μην ήμουνα και φεμινίστρια...)

Αναφέρομαι σε μία ψυχική ενότητα και σταθερότητα, που επιτρέπει το ψυχικό ξέσκισμα ενός Υ, χωρίς τον φόβο ότι θα καταλήξει σαν τον Μπέιτς στο Ψυχώ...(για να μην αναφέρω και την Carrie...)

Δεν διαφωνούμε καθόλου. Απλά είμαι πιο πρακτική από ότι παιχνιδιάρα...

Πολύ καλό το ερώτημα και η εισαγωγή του παράγοντα τύχη. Θα εξηγήσω αμέσως τί εννοώ, με ένα απόσπασμα από το βιβλίο Γυναίκα της Άμμου, του Ιάπωνα Kobo Abe.

"Δεν ξέρω πώς το βλέπεις εσύ...Εγώ έχω κάποιες αμφιβολίες γύρω απ' αυτή την παιδεία που διδάσκει ότι στη ζωή υπάρχουν κάποιες σταθερές πραγματικότητες..."

"Τί εννοείς σταθερές πραγματικότητες;"

"Δηλαδή, να, μια παιδεία που σε κάνει να έχεις την εντύπωση ότι υπάρχει κάτι ανύπαρκτο...Αυτή είναι μια φαντασιακή παιδεία! Ενώ εγώ αισθάνομαι πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για πράγματα όπως, ας πούμε, το γεγονός ότι η άμμος, αν και είναι στερεό σώμα, έχει ένα σωρό υδροδυναμικές ιδιότητες..."

"Δηλαδή θες να πεις μια ρεαλιστική παιδεία;"

"Όχι, ο λόγος που έφερα το παράδειγμα της άμμου...Θέλω να πω, τελικά, ότι ο κόσμος είναι κάτι σαν άμμος...Την άμμο, αν τη σκεφτούμε στη στατική της κατάσταση, δεν μπορούμε να συλλάβουμε την ουσία της...Δεν είναι ότι η άμμος ρέει. Στην πραγματικότητα, μάλλον η ίδια η ροή είναι η άμμος...Δυστυχώς, δεν μπορώ να το εκφράσω καλά..."

"Δεν πειράζει, καταλαβαίνω. Επειδή στην πρακτική παιδεία, όπως και να το κάνεις, τελικά εισχωρούν διάφορα σχετικιστικά στοιχεία, ε;"

"Όχι, δεν είναι αυτό. Εννοώ ότι ο ίδιος γίνεσαι άμμος...Ότι βλέπεις τα πράγματα με τα μάτια της άμμου..."

"Ιδεαλιστής είσαι, βλέπω, δάσκαλε...Μου φαίνεται ότι φοβάσαι λιγάκι τους μαθητές, έτσι δεν είναι;"

"Ναι, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή εμένα ακόμα κι αυτοί...ναι, ακόμα και οι μαθητές μου φαίνεται ότι είναι κάτι σαν άμμος..."

Η γνώση ενέχει την λειτουργικότητα. Δεν υπάρχει άχρηστη γνώση. Είτε το βρίσκεις αστείο όλο αυτό είτε όχι, το να γνωρίζεις, είναι αυτό που θα οδηγήσει τα βήματά σου. Και η τύχη να βάλει το χέρι της...

(Αυτό το απόσπασμα ίσως να απαντάει και περί "κεκτημένων"...)

 

Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Σχετικά με την "ταξινόμηση", αλλά στην πραγματικότητα για την δυσκολία να απροσδιορίσουμε αυτό που λέτε αδυναμία επίγνωσης αντίληψης, θα παραθέσω απλά την αρχή από τον διάσημο πρόλογο του Foucault στις "Λέξεις και τα Πράγματα", όπου εισάγει την έννοια της "ετεροτοπίας":

"Γενέθλιος τόπος αυτού του βιβλίου είναι ένα γραφτό του Borges........ Αυτό το γραφτό αναφέρει "μια κάποια κινέζικη εγκυκλοπέδια" όπου διαβάζουμε ότι "τα ζώα διαιρούνται σε: α) όσα ανήκουν στον Αυτοκράτορα β) στα ταριχευμένα γ) στα εξημερωμένα δ) στα χοιρίδια του γάλακτος ε) στις σειρήνες στ) στα μυθικά ζ) στους ελεύθερους σκύλους η) σε όσα περίλαμβάνονται στην παρούσα ταξινόμηση θ) σε όσα παραδέρνουν σαν παλαβά ι) στα αναρίθμητα κ) στα σχεδιασμένα με πολύ λεπτό χρωστήρα από τρίχωμα καμήλας κτλ λ) σε όσα μόλις έσπασαν το κανάτι μ) σε όσα από μακρυά μοιάζουν με μύγες". Μέσα στην έκπληξη από τούτη την ταξινόμηση, αυτό που αγγίζουμε με ένα άλμα, αυτό που, προς όφελος του μύθου, μας φανερώνεται ως εξωτικό θέλγητρο μιας άλλης σκέψης, είναι το όριο της δικής μας: η γυμνή αδυναμία μας να σκεφτούμε αυτό το πράγμα"

Όπως αναλύει το παραπάνω απόσπασμα στον πρόλογο του βιβλίου του ο Foucault, δεν είναι απλά η τυχαιότητα που θα συνιστούσε την αδυναμία μας ως απόλυτη αταξία, αλλά "μια χειρότερη αταξία από εκείνη του ασυνάρτητου και του συμπλησιασμού αταίριαστων πραγμάτων, η αταξία που κάνει να σπινθηροβολούν τα αποσπάσματα πολυάριθμων δυνατών τάξεων μέσα στη χωρίς νόμο και γεωμετρία διάσταση του ετερόκλητου". Το απόσπασμα της εγκυκλοπαίδειας είναι ένα τυπικό παράδειγμα "ετεροτοπίας", δηλαδή ένας "τόπος" πολλαπλών νοηματικών τάξεων που μας διαφεύγουν ασύλληπτες - και που ο Foucault μόλις φωτίζει στον υπέροχο πρόλογό του.


Όσο για το θέατρο, νομίζω ότι η κόρη δεν είχε καταλάβει ότι δε θα βρεθεί μόνο στη θέση του θεατή αλλά συγχρόνως και επί σκηνής. Ίσως όμως να το κατάλαβε κάποτε αργότερα

 

Re: Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα, αγαπητέ Κωνσταντίνε. Σ' ευχαριστώ για την οξυδερκή συνεισφορά σου στο νήμα.

Λοιπόν είναι πολύ αστείο, αλλά θα μπορούσα προσωπικά να ταιριάξω σε κάθε μία από τις ανωτέρω ταξινομήσεις...Ξέρω όμως ποια προτιμώ. Μπορώ να διαλέξω;

Η κόρη ήξερε πολύ καλά για ποιο λόγο πηγαίνουμε στο θέατρο. Είχε ήδη διδαχθεί αρχαία τραγωδία, πριν αρχίσει να βολοδέρνει εδώ μέσα...

 

Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Είμαι πολύ καινούργιος στο site, οπότε δυστυχώς δεν σε γνωρίζω (απ' τα κείμενά σου). Διαφορετικά θα ήθελα πολύ να ρισκάρω μια πρόβλεψη ως προς την επιλογή σου. Είναι αστείο ναι, θα ήθελα πολύ να δω την επιλογή σου - στην πραγματικότητα και μια δεύτερη, για να μάθω κάτι παραπάνω

 

Απάντηση: ΘΕΑΤΡΟ

Έχω την εντύπωση ότι προσπαθώντας να δημιουργήσουμε το "τόπο" που θα φιλοξενεί ετερόκλητα στοιχεία καταλήξαμε να ψάχνουμε το σωματίδιο higgs.Το οποίο φυσικά είναι πιθανόν να μην υφίσταται ως σωματίδιο.

Higgs

@dora ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου. Θα επανέλθω σύντομα (επαγγελματικές υποχρεώσεις)