Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Καλησπερα δωρα,

χαρηκα και εγώ με την ολιστικη σου προσεγγιση στην Ιστορια της Ο., μιας και εχω το τρισκελιο του Roissy ως τατουαζ.

Θελω να σε παρακαλεσω, ως νηματοθετρια, αν θελεις, να ξεδιαλυνεις το το τοπιο οσον αφορα στο σεναριο της ταινιας, που διαφοροποιηται σε καποια σημεια απο το βιβλιο
και
να μας πεις τις αποψεις σου για την δημιουργια του χαρακτηρα της Ο. ως υποτακτικη (με αυτο θελω να πω οτι η Ο. ειναι δημιουργημα μιας θαυμασιας γυναικειας φαντασιας και, οτι, παρ' όλα αυτα, πολλες υ. θελουν να συγκριθουν μαζι της) και για την ταση να θεωρειται απο πολλους το βιβλιο "bdsm ευαγγελιο".

Εχεις χρονο για μια προκληση ακομη;

Ειναι προσωπικη μου αποψη οτι η συγγραφεας ενδεχεται να επηρεαστηκε (στην ηθοπλασια της Ο.) απο το βιβλιο "Traumnovelle" του A. Schnitzler, γραμμενο το 1926. Την ιστορια αυτη, την ξερουμε ολοι ως: "Ματια ερμητικα κλειστα"...

Α, να και ενα ωραιο τασκ να σου δωσει ο Σερ...να μεταφρασεις το βιβλιο στα Ελληνικα! (ή μηπως του βαζω ιδεες )

Να'σαι καλα,
cassie

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Αμάν...  

 

Re: Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Ασχολήθηκα μόνο με το βιβλίο, και όχι με το σενάριο της ταινίας στην ανάλυση που θα ακολουθήσει. Θεωρώ (πλέον) κι εγώ το βιβλίο αυτό ως το "Ευαγγέλιο"¨του BDSM, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία μου. Ίσως να έχεις έναν παρόμοιο λόγο που επέλεξες το συγκεκριμένο τατουάζ που κοσμεί το κορμί σου.

Δεν το είχα υπόψη μου καθόλου. Θα το διερευνήσω και θα δω αν θα βγει τίποτα. Η ανάλυση μου έχει ήδη σχεδόν ολοκληρωθεί, επί του άξονα της παράδοσης, της διαθεσιμότητας, της συναίνεσης, της θρησκευτικότητας του πάθους και της βεβήλωσης. Επίσης βρήκα αρκετά στοιχεία που να συνηγορούν υπέρ της ύπαρξης μίας μυστικής κοινότητας που λειτουργεί παράπλευρα της συμβατικής κοινωνίας.

Το βιβλίο μεταφράστηκε ήδη και έχει εκδοθεί στα ελληνικά. Οι μεταφράσεις που θα παραθέσω θα είναι δικές μου, από μία αγγλική version που κατέβασα από το Ίντερνετ.

ΥΓ. Εάν σου πω το καλοκαιρινό μου τασκ, θα κλάψεις για μένα...Η μετάφραση θα ήτο προτιμότερη, τω όντι...

 

Μερικά αποσπάσματα από το άρθρο της Geraldine Bedell, από την αγγλική εφημερίδα The Observer, 25 Ιουλίου 2004

Εγώ έγραψα την ιστορία της O

Πρόκειται για ένα κλασικό ερωτικό μυθιστόρημα και όμως γράφτηκε ανώνυμα από μία ντροπαλή Γαλλίδα, μία διανοούμενη, προς τιμήν του κρυφού εραστή της. Η Geraldine Bedell έψαξε να βρει την Dominique Aury, μία από τις πρώτες γυναίκες που έγραψε ωμά για το σεξ...

Η Aury ήταν μία διακεκριμένη φιγούρα στην λογοτεχνία της Γαλλίας και όταν έγραψε το βιβλίο ήταν ήδη 47 ετών...Δεν θα μπορούσε να ήταν περισσότερο συντηρητική, ούτε, σύμφωνα με τον de St Jorre [τον Βρεττανό δημοσιογράφο στον οποίο έδωσε την συνέντευξη όπου παραδέχτηκε ότι έγραψε την Ο], πιο ήσυχα και σοβαρά ντυμένη, περισσότερο «σαν μοναχή»...

Η Dominique Aury πέθανε, στην ηλικία των 90 ετών, το 1998, αλλά πολλοί άνθρωποι που την ήξεραν καλά ζούνε ακόμη και αρκετοί από αυτούς εμφανίζονται σε ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ, που ακόμη δεν έχει προβληθεί, για το βιβλίο και τη μυστικότητα που το περιέβαλλε για τόσο καιρό, από μία Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα, την Pola Rapaport...

Η Ιστορία της Ο δεν είναι ένα βιβλίο που μπορεί κανείς να διαβάσει στο λεωφορείο – τουλάχιστον όχι τις πρώτες 60 σελίδες, που είναι γραμμένες με μία σχεδόν ονειρική, ερωτική ένταση, τέτοια που θα έπρεπε να είναι κανείς αρκετά παράξενος για να μην τον ανάψει και τον αναστατώσει...

Σε μία αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, που γράφτηκε 20 χρόνια αργότερα, η συγγραφέας περιέγραψε πώς έγραφε τα βράδια, «ξαπλωμένη στο πλευρό με τα πόδια της διπλωμένα από κάτω της, με ένα μαλακό μαύρο μολύβι στο δεξί της χέρι...το κορίτσι έγραφε με τον τρόπο που μιλούμε στο σκοτάδι όταν έχουμε κρατήσει κρυφές τις λέξεις της αγάπης για τόσο πολύ που επιτέλους ξεχύνονται από μέσα μας. Για πρώτη φορά στη ζωή της, έγραφε χωρίς να διστάζει, χωρίς να σταματά, χωρίς να σβήνει και να ξαναγράφει. Έγραφε με τον τρόπο που κάποιος ανασαίνει, ή ονειρεύεται...έγραφε ακόμα όταν έβγαιναν στο δρόμο οι οδοκαθαριστές με το πρώτο άγγιγμα της αυγής».

Η Dominique Aury, ξαπλωμένη στο πλευρό της στο κρεβάτι με το μολύβι της και τα σχολικά της τετράδια, δεν σκόπευε να εκδώσει το έργο της. Το έγραψε σαν ένα στοίχημα, σαν απάντηση σε μία πρόκληση και σαν μία προσπάθεια να εκμαυλίσει τον εραστή της, τον Jean Paulhan...

Ο Paulhan ήταν μία μνημειώδης λογοτεχνική φιγούρα, όμορφος με έναν αυτοκρατορικό τρόπο, με χαρακτηριστικά που έδειχναν το ίδιο εύκολα ότι διασκεδάζει ή ότι είναι δυσαρεστημένος. Σε ένα φιλμάκι από το 1986, όταν η Aury ήταν 81, και το οποίο επέμεινε να μην προβληθεί παρά μόνο μετά το θάνατό της, η Aury τον θυμάται σαν «ψηλό, με φαρδείς ώμους, κάπως σωματώδη, με ένα Ρωμαϊκό πρόσωπο, και κάτι ταυτόχρονα χαμογελαστό και σαρκαστικό στο πρόσωπό του»...

Η λογοτεχνία ήταν ένα πάθος και για τους δύο. Η Dominique Aury κάποτε περηφανεύτηκε ότι διάβαζε όλο τον Προυστ κάθε χρόνο για πέντε συνεχόμενα χρόνια. Η συγγραφέας και κριτικός Regine Desforges, που έγινε φίλη της Aury (και που πήρε την συνέντευξη της «Pauline Reage» το1976, δημοσιεύοντας την συζήτηση με τον τίτλο «Η Ο μου είπε, Εξομολογήσεις της Ο») θυμάται: «Η Dominique Aury γοητευόταν από την ευφυΐα. Η ευφυΐα του Paulhan ήταν εμφανής. Και γι αυτήν έγινε ένα είδος εμμονής». Η σχέση τους ήταν μία σχέση πνευματική, πέρα από σωματική, κι έτσι ήταν επόμενο, όταν άρχισε να ανησυχεί μήπως τον χάσει, να προσπαθήσει να τον κερδίσει πίσω διεγείροντάς τον πνευματικά.

Ο Jean Paulhan, μία γενιά μεγαλύτερος από την Dominique Aury, στα εξήντα του όταν αυτή έγραψε την Ιστορία της Ο, είχε παντρευτεί δύο φορές. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε έναν γιο. Ο δεύτερος γάμος, με την Germaine Dauptain, επισκιάστηκε από την μακρόχρονη αρρώστια της από Πάρκινσον (ήταν ήδη άρρωστη όταν αυτός συνάντησε την Dominique Aury, αν και έζησε περισσότερο από τον ίδιο κατά 4 χρόνια). Η Jacqueline Paulhan, που παντρεύτηκε τον γιο του, μου είπε ότι χώρια από την μακρά σχέση του με την Dominique, υπήρχαν στην ζωή του και άλλες γυναίκες: «Ο πεθερός μου ήταν αρκετά μεγάλος γυναικάς».

Στις αρχές της δεκαετίας του 50, η Aury είχε αρχίσει να ανησυχεί ότι έχανε το ενδιαφέρον του γι αυτήν. Γνωρίζοντας καλά ότι του άρεσε η ερωτική λογοτεχνία (είχε γράψει έναν πρόλογο για τις 120 Μέρες στα Σόδομα του Ντε Σαντ), είπε ότι πίστευε πως μπορούσε να κάνει κι αυτή κάτι παρόμοιο. Ο Paulhan δεν την πίστεψε: η ερωτική λογοτεχνία δεν ήταν κάτι για το οποίο οι γυναίκες ήταν ικανές, είπε. Στο φιλμάκι, το οποίο η Rapaport πήρε την άδεια να προβάλλει στο ντοκιμαντέρ της, η Aury εξηγεί: «Το έγραψα μόνο γι αυτόν, για να του κινήσω το ενδιαφέρον, για να τον ευχαριστήσω, για να ασχοληθεί μαζί μου. Δεν ήμουν νέα, ούτε ιδιαίτερα όμορφη. Χρειαζόμουν κάτι που να προκαλέσει το ενδιαφέρον ενός τέτοιου άντρα». (Όταν την πίεσαν να πει γιατί έγραφε με μολύβι, απάντησε σκανταλιάρικα: «Για να μην λερώνω τα σεντόνια».)

Η Aury έδωσε τα τετράδια στον Paulhan, που έκρινε ότι τα κείμενα παραήταν καλά για να μείνουν αδημοσίευτα και την προέτρεψε να τα μετατρέψει σε κάτι μεγαλύτερο, ένα κανονικό μυθιστόρημα. Η Aury παραδέχθηκε ότι μετά την αρχική έκρηξη ενέργειας, το γράψιμο έγινε πιο αργό και αυτό φαίνεται. Η ερωτική φόρτιση φαίνεται λιγότερο δυνατή. Η Ο εργάζεται και απαντά στο τηλέφωνο και μετακινείται στο Παρίσι, πράγμα που είναι κάπως αδέξιο και ανώφελο όταν υποτίθεται ότι βρίσκεσαι πιασμένη σε ένα σεξουαλικό κύκλωμα που συντρίβει την ταυτότητά σου. Υπάρχουν ωραία σημεία: το σεξ με τις γυναίκες είναι σαφώς κάτι που το νιώθει κανείς έντονα (η Aury ήταν ενεργά bisexual σε κάποιες περιόδους της ζωής της) και μετά παρουσιάζει τον σκοτεινό χαρακτήρα του Σερ Στεφέν, ενός Άγγλου στον οποίο παραχωρείται η Ο. Ο Σερ Στεφέν, όπως είπε η ίδια στην Regine Desforges, «συνδέεται με την επιθυμία για τον πατέρα μας. Είναι μία πατρική φιγούρα».

Αυτό είναι σαφώς μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη, από μία Φροϋδική οπτική γωνία, αλλά η αλλαγή στην αφοσίωσή της δείχνει ότι μάλλον η αρχική της σκέψη είχε ξεθυμάνει. Και σε γενικές γραμμές, η ενέργεια φαίνεται να ξεθωριάζει. Η Regine Desforges, μία εντυπωσιακή κοκκινομάλλα που παραμένει ένα δημοφιλές όνομα στη Γαλλία, μου εκμυστηρεύθηκε ότι η Aury δεν σκόπευε ποτέ να εκδώσει αυτό που έγραφε. Μία άλλη φίλη της, η Elizabeth Porquerol, στα 90 της τώρα, λέει όμως ότι, όπως όλοι οι συγγραφείς, η Aury ήθελε να εκδώσει και είχε κολακευθεί από την πεποίθηση του Paulhan ότι αυτό που έγραφε ήταν καλό.

Η Aury έγραψε τα επόμενα κεφάλαια και τα διάβαζε φωναχτά στον Paulhan καθώς ήταν παρκαρισμένοι στο Δάσος της Βουλώνης ή έξω από ένα από τα φτηνά ξενοδοχεία όπου γίνονταν οι συναντήσεις τους. (Αυτός δεν οδηγούσε και αυτή συνήθιζε να τον πηγαινοφέρνει στο Παρίσι.) Φαίνεται ότι έβρισκε αυτή την ιστορία με το διάβασμα δύσκολη: «Ήταν ένα γραπτό κείμενο», εξηγεί, «δεν προοριζόταν να λέγεται φωναχτά». Είναι αδύνατον να μην αναρωτηθούμε αν δεν υπήρχε κάποιος αμυδρός απόηχος της σταδιακής προσωπικής εκμηδένισης της Ο, στο ότι η Dominique Aury δέχτηκε να ολοκληρώσει και να δημοσιεύσει το βιβλίο. Καθώς τα μαρτύρια της Ο χειροτερεύουν και οι βασανιστές της αυξάνουν, η Ο φτάνει σε ένα είδος ηρεμίας, εξαγνισμού της ύπαρξης, αυτό που η Susan Sontag ονόμασε «μία άνοδο μέσα από την ταπείνωση». Σίγουρα η υποταγή σε μία ανώτερη εξουσία ασκούσε τεράστια έλξη στην Aury.

Η Aury πετυχαίνει να δώσει στο βιβλίο της μορφή μυθιστορήματος. Αλλά όπως η Colette παραπονέθηκε όταν της ζήτησαν να σχολιάσει το βιβλίο της Radclyffe Hall, The Well of Loneliness: «Η χυδαιότητα είναι ένας τόσο στενός τόπος. Αρχίζει κανείς σχεδόν αμέσως να πνίγεται εκεί μέσα, να νιώθει ανία». Αν τα γεγονότα αρχίσουν να γίνονται όλο και πιο ακραία (πράγμα που εξυπακούεται), σε κάποιο σημείο θα χαθούν όλοι οι αναγνώστες εκτός από τους πολύ αφοσιωμένους σαδομαζοχιστές. Είναι δύσκολο να διατηρηθεί το τέμπο της πορνογραφίας και το τελευταίο, μάλλον πεζό, κεφάλαιο της Dominique Aury, δεν συμπεριλήφθηκε στο μυθιστόρημα που δημοσιεύθηκε. Αντ’ αυτού υπήρχαν δύο εναλλακτικοί τρόποι να δώσει ένα συμβατικό τέλος. Στο πρώτο, η δράση ξεθυμαίνει, χωρίς κλιμάκωση. Στο δεύτερο, η Aury λέει απλά: «Καταλαβαίνοντας ότι ο Σερ Στεφέν ήταν έτοιμος να την εγκαταλείψει, αυτή προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή της. Πράγμα στο οποίο εκείνος έδωσε την συγκατάθεσή του».

Η Dominique Aury είπε στον John de St Jorre: «Μία μέρα ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω και αυτό ήταν όλο. Ο Paulhan είπε ότι δεν πείραζε. ‘Μπορείς να σταματήσεις τώρα’, είπε». Παρά το γεγονός ότι είχε αυτή την καθοδήγηση, η Aury επιμένει ότι ο Paulhan δεν είχε καμία σχέση με την ίδια την γραφή, πέρα από το να προτείνει την αφαίρεση μίας και μόνο λέξης, της λέξης «θυσία». (Αναρωτιέται κανείς αν αυτό είναι ένα είδος εσωτερικού αστείου, αφού αν το βιβλίο πραγματεύεται κάτι, αυτό δεν είναι παρά η θυσία)...

Αν και πολλοί πίστευαν ότι η Ο είχε γραφτεί από έναν άντρα, ή ότι αποτελούσε το έργο δύο ή περισσότερων συγγραφέων, η Regine Desforges πάντα το έβλεπε ως μία κατεξοχήν γυναικεία γραφή (είχε λόγο για να ξέρει ποιος το είχε γράψει, αφού είχε μία σοβαρή σχέση με τον Pauvert [τον εκδότη του βιβλίου]). «Από την αρχή ήξερα ότι το είχε γράψει γυναίκα. Είναι ένα απόλυτα φεμινιστικό έργο, που δίνει την ισχύ στις γυναίκες. Για πρώτη φορά, μία γυναίκα αποκαλύπτει την σεξουαλική της ζωή, και είναι η γυναίκα αυτή που κυριαρχεί στην κατάσταση, στα αισθήματά της, στις αντιδράσεις της, στην πορεία της».

(Συνεχίζεται)
Πηγή: I wrote the story of O | Books | The Observer
Μετάφραση: dora_salonica

 

Αντε ρε Δωρακι,να ενα δωρακι.
Χαλαλι σου

Histoire d'O

 

(Συνέχεια)

Συμφωνήθηκε ότι το βιβλίο θα δημοσιευόταν ταυτόχρονα στα Αγγλικά από το Olympia Press, που είχε την έδρα του στο Παρίσι, έναν μυστήριο εκδοτικό οίκο που εξέδιδε αρκετά πορνογραφικά έργα, κυρίως για πώληση σε ναύτες, αλλά που ήταν επίσης ο πρώτος που εξέδωσε τη Lolita, το Ginger Man, το Naked Lunch και κάποια έργα του Samuel Beckett.

Η Ιστορία της O εκδόθηκε ήσυχα τον Ιούνιο του 1954 και δεν προκάλεσε ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή μέχρι που κέρδισε το βραβείο Deux Magots, έναν χρόνο μετά, πράγμα που έβαλε στα χνάρια του την Brigade Mondaine, το Γαλλικό τμήμα ηθών. Ο Pauvert, που είχε ήδη αντιμετωπίσει 17 μηνύσεις τα προηγούμενα 3 χρόνια, είπε: «Ήταν πολύ καλοί μαζί μου. Γνωριζόμασταν ήδη πολύ καλά».

Ο πατέρας της Dominique Aury, τον οποίο εκείνη λάτρευε, είχε την δική του συλλογή από ερωτική λογοτεχνία, την οποία είχε διαβάσει ως έφηβη (το βιβλίο Les Liaisons Dangereuses ήταν το αγαπημένο της). Η μητέρα της ήταν πολύ διαφορετική. «Δεν της άρεσαν οι άντρες», είπε η Aury. «Δεν της άρεσαν ούτε οι γυναίκες. Μισούσε τη σάρκα».

Ίσως η Dominique να κράτησε μυστική την ταυτότητά της για τόσο πολύ για να προστατεύσει εκείνη...Ο γιος της Aury, ο Philippe d'Argila, παιδί από έναν σύντομο γάμο που είχε κάνει στα είκοσι χρόνια της με έναν Καταλανό δημοσιογράφο, ήταν κι αυτός ήδη είκοσι ετών όταν εμφανίστηκε το βιβλίο. «Δεν ήξερα ότι αυτή ήταν η συγγραφέας», μου είπε, μιλώντας μου από το αγρόκτημα έξω από το Παρίσι που κληρονόμησε από την μητέρα του. «Ποτέ δεν μου το είπε, αλήθεια. Το ανακάλυψα το 1974, όταν γινόταν λόγος να κάνουν μία ταινία και κάποιοι ήρθαν για να το συζητήσουν»...Ο D'Argila λέει ότι δεν σοκαρίστηκε. «Την ήξερα ήδη ως συγγραφέα και αυτό είναι ένα καλό βιβλίο».

Η Jacqueline Paulhan δεν ανακάλυψε ότι η Dominique ήταν η συγγραφέας μέχρι την ημέρα της κηδείας του πεθερού της. «Υπήρχε ένα τεράστιο μπουκέτο με λουλούδια χωρίς όνομα επάνω», μου είπε. «Στεκόμουν δίπλα στην Dominique Aury, την οποία φυσικά ήξερα πολύ καλά, και σχολίασα, ‘Υποθέτω ότι αυτά είναι από την Pauline Reage’. Η Dominique γύρισε σε μένα και είπε, ‘Μα, Jacqueline, η Pauline Reage, είμαι εγώ’».

Μέχρι τη δεκαετία του 60, σύμφωνα με την Regine Desforges, περίπου 12 με 15 άνθρωποι ήξεραν την αληθινή ταυτότητα της Pauline Reage. Το ’70 και ’80 οι αριθμοί αυξήθηκαν. Ο Philippe d'Argila θυμάται να συνοδεύει την μητέρα του σε μία εκδήλωση όπου ο Πρόεδρος ντε Γκωλ την χαιρέτησε με τα λόγια: «Α, η συγγραφέας της Ιστορίας της Ο!» (Πιστεύει ότι ο ντε Γκωλ το είπε για να σοκάρει τη γυναίκα του.) Αλλά το μυστικό παρέμεινε περιορισμένο σε έναν ελίτ κύκλο, μέχρι που ο de St Jorre ζήτησε και της πήρε μία συνέντευξη...

Το νέο έγινε γνωστό την 1η Αυγούστου, όταν οι Γάλλοι ήταν σε διακοπές. Μόνο όταν επέστρεψαν οι άνθρωποι στο Παρίσι, στις 15 Αυγούστου, βγήκε το σκάνδαλο στη φόρα. Τότε υπήρχαν άρθρα στις φυλλάδες, φωτογραφίες και αιτήματα για συνεντεύξεις. Αυτό ήταν ένα βιβλίο που ποτέ δεν είχε σταματήσει να εκδίδεται, το είχαν αγοράσει εκατομμύρια και κατά τη δεκαετία του 60 ήταν το πιο ευρέως διαβασμένο Γαλλικό μυθιστόρημα εκτός Γαλλίας. (Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε: την ημέρα που μίλησα με τον Philippe d'Argila, μόλις είχε υπογράψει ένα νέο συμβόλαιο για μία Ελληνική έκδοση.)

Η ζωή της Dominique Aury, όμως, άλλαξε με τον μόνο τρόπο που αφορούσε την ίδια, το 1968 όταν πέθανε ο Jean Paulhan. «Έζησα μαζί του για 11 ή 14 χρόνια, δεν θυμάμαι», είπε στην Pola Rapaport όταν συναντήθηκαν για να γυρίσουν το τελευταίο φιλμάκι της, λίγο πριν τον θάνατό της. «Το τελευταίο κομμάτι μου όπου ήμουν ζωντανή, όπου η ζωή μου ήταν να είμαι ζωντανή. Μετά απ’ αυτό, δεν ήμουν πια. Σταμάτησα. Τα πάντα».

Περιμένοντας στο δωμάτιό του στο νοσοκομείο, την μία νύχτα μετά την άλλη, αμέσως μετά την δουλειά της στην άλλη άκρη του Παρισιού, έγραψε, καθώς αυτός πέθαινε ξαπλωμένος δίπλα της, το A Girl in Love, την περιγραφή της σε τρίτο πρόσωπο για το πώς έγραψε την Ιστορία της Ο. Δημοσιεύθηκε λίγο μετά, μαζί με το τελευταίο κεφάλαιο που είχε απορριφθεί, ως Επιστροφή στο Κάστρο...

Μετά τον θάνατο του Paulhan, σύμφωνα με την Jacqueline, η Dominique έγραψε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις της από αυτόν. «Μετά από αυτό, απλά έχασε το ενδιαφέρον της για τον κόσμο. Αποτραβήχτηκε από τη ζωή και έχασε την βραχύχρονη μνήμη της».

Η Dominique Aury μπόρεσε να κρατήσει την ταυτότητά της κρυφή για τόσο πολύ καιρό επειδή δεν έμοιαζε καθόλου με την συγγραφέα ενός πονηρού βιβλίου. «Ήταν πολύ μετριοπαθής», θυμάται η Jacqueline. «Συνήθιζε να φοράει όμορφα σύνολα, αλλά καθόλου φανταχτερά: πολύ απαλά, ήπια χρώματα που ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία της».

Η Elizabeth Porquerol, η οποία, παρά την ηλικία της, παραμένει πολύ οξυδερκής, θυμάται «ένα ευγενικό άτομο, πολύ καλής ανατροφής, που χαμογελούσε πάντα και ήταν φιλική. Αλλά όλοι έχουν διπλό ή τριπλό ή και τετραπλό εαυτό. Κάθε προσωπικότητα έχει και τις κρυφές πλευρές της. Δεν αποκαλύπτουμε τα μυστικά μας σε όλο τον κόσμο».

Όταν η Dominique Aury ήταν νέα, λέει η Regine Desforges, της άρεσε να πηγαίνει βόλτα στο Les Halles ντυμένη σαν πόρνη.

Πενήντα χρόνια μετά, η Ιστορία της Ο παραμένει ένα δυνατό κείμενο, που δεν σοκάρει πια όπως κάποτε και που δεν παραξενεύει το ότι γράφτηκε από γυναίκα, αλλά που ακόμη μπορεί να αγγίξει βαθιά τους ανθρώπους. Η Pola Rapaport, που το διάβασε όταν ήταν 13 ετών και μετά πάλι ως ενήλικη, μου είπε όταν συναντηθήκαμε στο Παρίσι: «Αγγίζει την φαντασία των ανθρώπων. Δεν με ενδιαφέρει το S&M. Βρίσκω το βιβλίο γοητευτικό και ερωτικό και απωθητικό ταυτόχρονα: είναι ατόφιο και μοναδικό»...

Αλλά πέρα από τις αξίες του ως λογοτεχνικό έργο, τις αξίες του ή τα όρια του ως πορνογράφημα, υπάρχει το παράδοξο ότι αυτό το εμπρηστικό βιβλίο γράφτηκε από μία γυναίκα που φορούσε ελάχιστο μακιγιάζ και καθόλου κοσμήματα, που ντυνόταν με ήσυχη κομψότητα, που ζούσε μία ευγενική και αστική ζωή σε ένα μικρό διαμέρισμα με τους γονείς της και τον γιο της. Κάτω από αυτό το παρουσιαστικό, μαίνονταν τρομερά πάθη. Τελικά, η πιο διδακτική πλευρά του βιβλίου, είναι ότι αναδεικνύει την δαιμονική φύση της σεξουαλικότητας σε οποιονδήποτε από μας και σε όλους μας. Αυτή η ήσυχη, μορφωμένη γυναίκα αντιλήφθηκε την δύναμη της σεξουαλικότητας. Ήξερε ότι η επιθυμία μπορεί να ανάψει φλόγες και να μας οδηγήσει σε πράξεις ξαφνικής, ηθελημένης βίας και να γεννήσει τη λαχτάρα για έναν ηδονικό, εξοντωτικό θάνατο.

Πηγή: I wrote the story of O | Books | The Observer
Μετάφραση: dora_salonica

 

Μια και είδα πως η παραπάνω φωτογραφία άρεσε, την παραθέτω σε μεγαλύτερη ανάλυση, από Blu-Ray Rip που διαθέτω.

 

---------- Post added at 23:43 ---------- Previous post was at 21:58 ----------

Δείτε παρακάτω για την εικόνα στην gallery μου.

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Και ακριβως αυτο ηταν που μου εμεινε εμενα, με νοημα οτι ο bottom προκαλει τον top αν ειναι οσο δυνατος οσο εκεινη. Ετσι μου καθισε τοτε, (πριν καμμια 25 χρονια ηταν?) δεν ξερω τωρα αν θα μουλεγε το ιδιο και δε με νοιαζει καν να το σκεφτω, η ταινια πλεον μου φαινεται για το νηπιαγωγειο με τοσα που βλεπει ακομα και ενα 8χρονο σε σειρες σαν την Xena LOL

Παντως η O μονο υποτακτικη δεν ητανε νομιζω, οπως αλλωστε ολες οι γυναικες, και εννοω ολες ξανα LOL

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

 

Βρείτε έναν τάφο

όλα έχουν τόσο νόημα ,όσο το να ψάχνεις τάφο στη Τουλόν ...

 

Εγκρίθηκε. Ορίστε:

 

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

δεν βλέπω παρά ένα βλέμμα γεματό έπαρση σε αντιδιαστολή με το κολάρο και τη κατάσταση που βρίσκεται.. και από την άλλη το πρόσωπο που κρατά το ραβδί έχει μία τόσο δουλική έκφραση ,πραγματικά ποιός είναι ο υποταγμένος εδώ ;;; \
\
\ ιστορία μίας σκλάβας ή ενός φαντασιόπληκτου ψώνιου ;

 

Re: Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Πραγματι, στην ταινια (το βιβλιο δεν το χω διαβασει) η Ο είναι ακριβως έτσι, γεμάτη έπαρση...
φαντάζομαι όμως οτι θα εξιταρει αυτο μια μεγαλη μεριδα Κυριαρχων, καθως βρίσκονται μπροστα στην κλασσικη προκληση της ατίθασης τιθασευμενης...  
Το "πρόσωπο που κρατα το ραβδί" είναι πολύ υποταγμενο, στην Ο... και μονο έτσι χρησιμοποιείται στο σενάριο...