Αυτό που μετράει...

- "Θέλεις να ανέβεις πάνω;" με ρώτησε.

Η αλήθεια είναι πως αιφνιδιάστηκα αλλά προσπάθησα να μη το δείξω. Δεν ήταν ότι περίμενα πως θα γίνει κάτι αλλά την είχα ένα ολόκληρο βράδυ να μου μιλάει για το πόσο δυστυχισμένη είναι στη σχέση της και αυτό με είχε κουράσει και μου είχε χαλάσει τη διάθεση.

- "Είναι λίγο αργά" της είπα "και αύριο έχω να ξυπνήσω σχετικά νωρίς".

Αχ αυτό το βλέμμα της.

- "Σε παρακαλώ" μου είπε. "Ανέβα έστω και για λίγο."

Και το τυράκι έβλεπα και τη φάκα. Δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη να κάνω την παρηγορήτρα -πόσο μάλλον από τη στιγμή που της είχα από παλιά μια αδυναμία- αλλά πάλι εγώ ο ίδιος της είχα δώσει να καταλάβει πως είμαι άνθρωπος που μπορεί να βασιστεί πάνω του.

- "Εντάξει. Για λίγο."

Ανεβήκαμε στο διαμέρισμά της. Κάθησα στον καναπέ και άναψα ένα τσιγάρο.

- "Θέλεις ένα ποτό;" με ρώτησε. "Μια μπύρα;"

Γενικά δεν πίνω παρά μόνο περιστασιακά και είχα πιει περισσότερο απ'όσο συνηθίζω εκείνο το βράδυ. Το ήξερε.

- "Όχι, ευχαριστώ" της είπα. Άλλωστε είχα συμφωνήσει να ανέβω έστω και για λίγο και σκόπευα να το τηρήσω.

- "Εγώ θα πιω κάτι" μου είπε. Ήξερε κάποια πράγματα για μένα και μου είπε περιπαιχτικά "εφόσον το επιτρέπεις, βέβαια".

- "Δεν είσαι σκλάβα μου" της είπα ψυχρά. "Κάνε ό,τι νομίζεις".

Αν ταράχτηκε από τον ψυχρό τόνο της φωνής μου δεν το έδειξε ή αν το έδειξε δεν το πρόσεξα. Λίγο με ένοιαξε, ήταν η αλήθεια.

Έβαλε σ' ένα ποτήρι πάγο και το γέμισε με ουίσκυ. Της είχα κάνει -στα φιλικά- μια παρατήρηση ότι πίνει πολύ. Το ήπιε μονοκοπανιά και με κοίταξε προκλητικά.

Ψεύτικο χαμόγελο. Το έβλεπα καθαρά. Αποφάσισα να βοηθήσω την κατάσταση.

- "Αν σκοπεύεις να γίνεις λιάρδα δε χρειάζεσαι εμένα για παρέα, έχεις τη μιζέρια σου" της είπα.

Διάνα. Το χαμόγελο εξαφανίστηκε αμέσως.

- "Δε χρειάζεται να γίνεσαι κακός" μου είπε.

Δεν της απάντησα. Δεν είχε ιδιαίτερο νόημα.

Κοίταξα το ρολόι μου. "Πρέπει να φύγω της είπα". Σηκώθηκα και κίνησα προς την πόρτα.

Άκουσα το κλάμα της. Δεν κουνήθηκε καθόλου από εκεί που καθόταν, απλά αρχισε να κλαίει σιγά στην αρχή, με λυγμούς στη συνέχεια.

"Δε... με... θέλει... γιατί... να... είμαι... τόσο... άτυχη" έλεγε μέσα στα αναφιλητά της.

Πιο μικρός και πιο απόλυτος θα είχα κρατήσει πιο σκληρή στάση. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι η μαγκιά δεν είναι να μην έχεις αδυναμίες, η μαγκιά είναι να μπορείς να τις χαλιναγωγήσεις βιώνοντάς τες. Αντιμετωπίζωντάς τες. Δαμάζοντάς τες. Αν γύριζαν και σε δάγκωναν στον κώλο, well, τουλάχιστον έβγαινες σοφότερος.

Γύρισα στον καναπέ και την πήρα στην αγκαλιά μου και τη χάιδεψα στα μαλιά. Εκείνη έχωσε τη μύτη της στο λαιμό μου και άρχισε να κλαίει με τρομερούς λυγμούς, χωρίς σταματημό. Τη χάιδευα στα μαλιά και της μιλούσα παρηγορητικά μέχρι που σιγά-σιγά σταμάτησε να τραντάζεται.

Ξαφνικά ανασηκώθηκε και άρχισε να αναζητά το στόμα μου. Για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή ανταπέδωσα.

Θεέ μου!

... είσαι μπάσταρδος.

Αυτή τη φορά δεν θα έβγαινα σοφότερος. Δεν θα μάθαινα κάτι περισσότερο.

Τραβήχτηκα.

Με κοίταξε με απορία.

- "Όχι έτσι" της είπα μαλακά. Η καρδούλα μου το 'ξερε.

Το είχε πιάσει τελείως λάθος το υπονοούμενο καθώς το χέρι της προσπάθησε να κατεβάσει το φερμουάρ ενώ γονάτιζε μπροστά μου.

Θεέ μου!

... δεν είσαι απλά μπάσταρδος, είσαι μεγάλος μπάσταρδος.

Πετάχτηκα πάνω σα να με χτύπησε ρεύμα.

- "Τι κάνεις εκεί;" φώναξα ελπίζοντας ότι δεν είχε βγει σαν ουρλιαχτό.

Με κοίταξε με απορία. Δεν ξέρω τι σκατά σκεφτόταν αλλά η απορία της ήταν παντελώς αδικαιολόγητη.

Αχ αυτά τα μάτια της.

Την σήκωσα ευγενικά, σχεδόν πατρικά. "Όχι έτσι ματάκια μου" της είπα και την πήρα στην αγκαλιά μου.

Κατάλαβε.

Ήταν η στιγμή που η αδυναμία είχε έρθει να με δαγκώσει στον κώλο.

Χαμογέλασε αβέβαια. Της χαμογέλασα καθησυχαστικά. Καθήσαμε εκεί, κρατώντας την αγκαλιά για μια ώρα.

Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Όταν σηκώθηκα να φύγω με πήγε ως την πόρτα και μου είπε ένα "Σ' ευχαριστώ".

Αρκέστηκα στο να χαμογελάσω.

Πήγα σπίτι μου, έβαλα ένα ποτό και κάθησα στη βεράντα παρέα με τα σκυλιά μου μέχρι το ξημέρωμα.

Παλιά, όταν είχαμε πρωτογνωριστεί με είχε ρωτήσει "Τι θεωρείς ως το πιο σημαντικό πράγμα"; Της είχα απαντήσει "Να είμαι κύριος".

Μου άρεσε και της είχα αδυναμία. Με δάγκωσε στον κώλο. Δεν έγινα σοφότερος αλλά είχα μείνει κύριος.

Αυτό είναι που μετράει.

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

γιατί πάντα μετά από ανάλογες συναντήσεις αναρωτιέμαι αν είμαι κύριος ή μαλάκας ;
ίσως γιατί οι σκέψεις μου δεν είναι κυριαρχικές ..

κρίμα που δεν είχε λίγο sex έστω τα σκυλιά μεταξύ τους ..!  

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

Sex είχε: έχασε ο Παναθηναϊκός. Απλά δεν το αναφέρει γιατί του χαλάει τη διάθεση.

 

Πολύ ωραίο το κείμενο...

Τα πάντα είναι σεξ. Κι αυτό ήταν.

 

Πολυ τρυφερο και ειλικρινες!
...και ναι αυτο ειναι που μετραει τελικα,
το να ειναι και να παραμενει καποιος Κυριος 
(το σεξ δεν ειναι προϋποθεση για να υπαρξει ερωτισμος )

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

η επομενη συναντηση ηταν σαν να μην ειχε συμβει το γεγονος?

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

Δεν υπήρξε επόμενη συνάντηση.

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

το θεμα ειναι να μαθουμε ολοι καλα
ΤΟ ΚΥΡΙΟΣ ΗΡΘΑ ΚΥΡΙΟΣ ΦΕΥΓΩ
και ολα θα πανε πολυ καλα
μα παρα πολυ καλα

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

+ 1
αλλωστε δεν πρεπει να ξεχναμε οτι σε καταστασεις απελπισιας οι ανθρωποι φερονται ανοητα και παρορμητικα. Καποιοι ποιο "νηφαλιοι" οφειλουν να τους σταματουν και να μην εκμεταλευονται καταστασεις.

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

Ό,τι (δεν) έκανα δεν έγινε ούτε από καλοσύνη ούτε από λύπηση για εκείνη.

Το έκανα για μένα και μόνο.

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

σιγουρα ομως το αποτελεσμα ειχε ευεργετικες ιδιοτητες και για εκεινη

 

Απάντηση: Αυτό που μετράει...

Φαντάζομαι πως ναι αλλά δεν ήταν το ζητούμενο.