Το πρώτο "session";

Η μικρή ξεφύσηξε λαχανιασμένη και σταμάτησε να τρέχει, πλεόν ηττημένη.
Το πιο μικροκαμωμένο αγοράκι πίσω της, βρήκε ευτυχώς έγκαιρα
τον τρόπο να σταματήσει το μομέντουμ του, χωρίς να πέσει πάνω της.
Θριαμβευτικά της άρπαξε την παχιά και μαύρη κοτσίδα της, το καμάρι της.
Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της μικρής, όχι τόσο από τον πόνο του
τραβήγματος αλλά από την αδυναμία που της βγήκε στο τρέξιμο.
Του έριξε παρόλα αυτά ένα δολοφονικό βλέμμα.
Ο μικρός "Λάιον-Ο", ύψωσε θριαμβευτικά το "μάτι της Θαντέρα"
που στην πραγματικότητα ήταν μία μικρή βίτσα και φώναξε θριαμβευτικά:
-Χα! Το καλό πάντα νικάει!
Ο θηλυπρεπής Μαμ-Ρα έκλαιγε γοερά από καθαρή τσαντίλα πλέον.
Με δυνατή φωνή που έκοψε στα δύο ένας λυγμός ανταπάντησε:
-Ναι, αλλά το κακό ποτέ δεν πεθαίνει...
Το αγοράκι για λίγα δευτερόλεπτα σάστισε. Ύστερα μην ξέροντας τι να πει
σε μία τόσο μεγάλη σοφιστεία, τόνισε αυτό που έκανε ήδη.
Τράβηξε ακόμα πιο δυνατά την κοτσίδα.
Με το ένα της χέρι του άρπαξε τη βίτσα που είχε δει καλύτερες μέρες.
Με το άλλο, τον τσίμπησε δυνατά στο στήθος, κοπανώντας παράλληλα
τη βίτσα στο "κακό" του χέρι. Ο μικρός ούρλιαξε, μουσική στ' αυτιά της.
Ήθελε να τον κάνει να πληρώσει για τα καλά και δεν θα σταμάταγε έτσι
εύκολα. Του τα 'χε μαζεμένα. Μην έχοντας συνέρθει ακόμα
από το διπλό σοκ, βρέθηκε με κατεβασμένο σορτσάκι και βρακί.
Ήταν πολύ εύκολο να τον τραβήξει πάνω της και να ρίξει το βάρος τους κάτω.
Σε δευτερόλεπτα τον είχε μπρούμυτα.
Όταν άρχισε να ανεβοκατεβάζει με μανία τη βίτσα πάνω στο τρυφερό κωλαράκι,
ένιωσε μια άγρια χαρά. Οι σπαρακτικές τσιρίδες του μικρού αντήχησαν
διαπεραστικές στο χωράφι που μέχρι πριν λίγο έπαιζαν.
Δεν μέτραγε, απλά έβγαζε τη μανία της και την δικαίωση χάρη στην ξαφνική της ανατροπή.
Ο μικρός δεν άργησε να κουραστεί από την ίδια του τη φωνή και αφέθηκε πλήρως ηττημένος.
Τις τσιρίδες είχαν αντικαταστήσει ξέπνοα αγκομαχητά που συνοδεύονταν με ελεφρά τινάγματα,
κάθε φορά που η βίτσα έβρισκε στόχο στο πλέον κατακόκκινο και σημαδεμένο κωλαράκι.
Και τότε είδε τα ματάκια του να την κοιτάνε.
Μεγάλα, πνιγμένα από το κλάμα, καταπράσινα σαν βάλτοι, τα δικά της βούλιαξαν μέσα τους
και τον ξαναερωτεύτηκε από την αρχή, τον μικρό, πιστό της φίλο.
Το χέρι της πέταξε στο πλάι το εργαλείο του πόνου και άρχισε να τον χαϊδεύει
εκεί, που μέχρι πριν λίγο τον σκότωνε.
Αυτός συνέχισε να την κοιτάει λίγο θυμωμένος, λίγο λυπημένος αλλά και πλέον με κάτι
που έμοιαζε με... καθαρή περιέργεια; Ξαφνιάστηκε όταν το δάχτυλό της βρέθηκε μέσα του
αλλά το μόνο που έκανε ήταν να ρουφήξει τη μύτη του και να κλείσει ενστικτωδώς τους "βάλτους".
Την μαγεία έσπασε μία καινούρια τσιρίδα, αυτή της μητέρας του αγοριού που ερχόταν
απειλητικά προς το μέρος τους.
Το ίδιο βράδυ, καθώς τις έτρωγε η ίδια από το μπαμπά της γι αυτό που έκανε, σκεφτόταν μόνο δύο πράγματα.
Πώς σε λίγες μέρες ξεκινούσαν πάλι τα σχολεία και θα τον ξανάβλεπε
και τους πνιχτούς πονεμένους του αναστεναγμούς.
Τα κλαμένα μάτια του δεν χρειαζόταν να τα σκεφτεί, είχαν γίνει ήδη τατουάζ στο μυαλό της.

Σχεδόν μία εικοσαετία μετά, σε ένα άλλο εξοχικό μέρος, του έκανα πλάκα για το πόσο κρυφοσάμπ ήταν ο ίδιος ανέκαθεν.
"Πρέπει να βγεις απ' τη ντουλάπα μωρό μου.
Πρέπει να αποδεχθείς την πραγματική σου φύση και μετά εμένα ως δικαιωματική Αφέντρα σου".
Είπα χαχανίζοντας, ενώ παράλληλα τον γαργαλούσα με τις άκρες ενός δερμάτινου μαστιγίου στα γυμνά του χέρια.
Το πρόσωπό του ήταν ως συνήθως μία μίξη σοβαρότητας, λύπης και υποψία χαμόγελου.
Δεχόταν ήρεμα πάντα τα πειράγματά μου χωρίς σχεδόν ποτέ να τα ανταποδίδει.
Ένας θεός ήξερε πόσο θα ήθελα, είχε όμορφο χιούμορ αλλά δεν το χάριζε εύκολα.
" Δεν γίνεται", μου είπε. Το είπε απόλυτα σοβαρά, σα να απαντούσε σε κανονική μου πρόταση.
"Και γιατί αυτό;" Σίγουρα ακούστηκα πιο πολύ θιγμένη παρά διασκεδασμένη από όσο θα 'θελα.
"Μία "αφέντρα" είχα τη χαρά να γνωρίσω στη ζωή μου
και τίποτε πια δεν θα 'ταν το ίδιο μετά από αυτό."
Και εγώ από τη μία αναρωτήθηκα αν ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο που μου έκαναν ποτέ,
ή η μεγαλύτερη χυλόπιτα που έφαγα.
;-)

 

Πολύ όμορφο.  

 

WOW....  δε εχεις φαει μαλλων χυλοπιτα στην ζωη σου....

 

Πολύ καλό...γλυκύτατο...

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

Όλα τα τατουάζ όσο όμορφα κι αν είναι κάποια στιγμή ξεθωριάζουν...
Τα μόνα ανεξίτηλα, αναλλοίωτων λαμπερών χρωμάτων, βρίσκονται εντός, τα 'χτυπάει' το μυαλό μας με τέτοια απαράμιλλη τέχνη, ώστε να μη σβήνουν ποτέ, ακόμη κι αν το επιθυμούμε!

Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες,  

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

πόσο όμορφα είναι τα παιδικά παιχνίδια απαλαγμένα από το φορτίο της γνώσης του καλού και του κακού ,του ηθικού και του ανήθικου

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

Πράγματι, πολύ όμορφο..Τέλειο, όμως, όταν τα μεγάλα παιδιά συνειδητά ξεφορτώνουν από μέσα τους σιγά σιγά όλα αυτά τα βάρη κ συνεχίζουν να παίζουν απερίσπαστα, νοιώθοντας μεχρι το μεδούλι την πηγαία χαρά του παιχνιδιού..

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

και θαρρείς υπάρχουν παιδιά μεγάλα πλέον ;

η ειρωνία είναι όταν ήμουν μικρός σκεφτόμουν σαν μεγάλος και τόσο απλά πράγματα όπως ένα "σ'αγαπώ" τα είχα αναγάγει σε πυρηνική επιστήμη ,και τώρα που μεγάλωσα και τα απλοποίησα όλοι τα κάνανε περίπλοκα μέσα από το φίλτρο του κέρδους .

πλέον το να είσαι παιδί είναι ανώριμο, επικίνδυνο ,ενοχλητικό και σίγουρα μη επιβιώσιμο σε οδηγεί στη μοναξιά και στη κατάθλιψη ,εμπειρική άποψη να σημειώσω .

οπότε οι περισσότεροι χαράζουν τις διαδρομές τους με τη παιδικότητά τους να την έχουν στοιβαγμένη σαν ανάμνηση ή να την αναπολούν με φίλους.

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

Ναι, υπάρχουν, μεγάλα και πληγωμένα παιδιά, όλοι μας είμαστε, ασχέτως αν οι περισσότεροι το κρύβουν, το θάβουν όσο πιο βαθιά γίνεται.
Ωριμότητα για μένα σημαινει, κρατώ ζωντανό το παιδί μέσα μου, εκείνο το αλητάκι που βρίσκει πηγαία χαρά ακόμη και στα πιο απλά παιχνίδια, έχοντας όμως τη συνείδηση πλέον, ότι δεν είναι όλος ο κόσμος παιχνίδι του.

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

σου αρέσει να παίζεις μόνη σου δλδ ,
διότι γύρω μου κανείς δεν θέλει να μοιράζεται αυτή τη πηγαία χαρά ,παρά μονάχα on line σε απόσταση ασφάλειας δλδ. πλέον όλοι και όλες θέλουν να είναι μόνοι ,εκτός και αν υπάρχει κάποιο κέρδος να είσαι με κάποια/ον

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

Όντως μεθυστικό και εμένα μου ξυπνάει γλυκά ένστικτα.
Η μαμά μας τα χάλασε (πάλι)...

 

Απάντηση: Το πρώτο "session";

Ομορφη ανάμνηση, ιδιαίτερη αφήγηση...