Ειδήσεις

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ

Το δικό μας Ολοκαύτωμα
Ποντιακή Γενοκτονία: σιγή Αγκυρας για τους ομαδικούς τάφους

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Νέα στοιχεία έρχονται στο φως από τον ομαδικό τάφο Ποντίων σε χωριό της Σαμψούντας της περιόδου 1916-1922, που ήρθε στο φως πριν από δύο χρόνια. Εκπρόσωποι των Ποντίων εκφράζουν την έντονη δυσφορία τους για την παθητική ελληνική πολιτική σε ό,τι αφορά το ποντιακό ζήτημα και τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας στον Πόντο.

Οστά Ποντίων από τον τάφο στο Γιαζισιλάρ
Τα οστά βρέθηκαν τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών σε σχολείο του χωριού Γιαζισιλάρ, ενώ, σύμφωνα με τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, οι εργάτες πέταξαν τα οστά στο ποτάμι της περιοχής. Οι κάτοικοι του χωριού, όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και ερείπια από τέσσερις ελληνικές εκκλησίες. Μία απ' αυτές βρισκόταν εκεί όπου σήμερα έχει κατασκευαστεί το σχολείο. Οι ιστορικοί δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο στο σημείο να βρισκόταν και χριστιανικό νεκροταφείο.

«Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Ερντογάν μεσολάβησε για να αναγνωρίσουν οι Σέρβοι τη σφαγή μουσουλμάνων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα, κωφεύει στο ζήτημα των ομαδικών τάφων στην περιοχή του Πόντου.

Προαποφασισμένο σχέδιο

Την περίοδο που ακολούθησε υλοποιήθηκε το προαποφασισμένο σχέδιο των Τούρκων εθνικιστών, των Νεότουρκων, για φυσική εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων» σημειώνει ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης. «Ηταν τέτοια η ένταση και η έκταση των διωγμών, ώστε ακόμη και οι σύμμαχοι των Τούρκων διατύπωσαν εγγράφως τις αντιρρήσεις τους. Ο μαρκήσιος Pallavicini (Παλαβιτσίνι) έγραφε τον Ιανουάριο του 1918: "Είναι σαφές ότι οι εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου δεν υπαγορεύονται ουδαμώς από στρατιωτικούς λόγους και επιδιώκουν κακώς εννοούμενους πολιτικούς σκοπούς". Σχεδόν συγχρόνως ο Αυστριακός πρόξενος της Αμισού Κβιατόφσκι (Kwiatkowski) ανέφερε σε υπηρεσιακή επιστολή του ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας βρισκόταν στο πλαίσιο του προγράμματος των Νεότουρκων, με το οποίο επιδιωκόταν η εξασθένηση του χριστιανικού στοιχείου. Θεωρούσε ο ίδιος ότι η καταστροφή αυτή θα είχε μεγαλύτερη απήχηση στην Ευρώπη απ' ό,τι οι σφαγές που είχαν διαπράξει κατά των Αρμενίων».

Ο συγκεκριμένος ομαδικός τάφος που εντοπίστηκε στη Σαμψούντα φαίνεται ότι ανήκει στη δεύτερη περίοδο της Γενοκτονίας (1919-1922). Για τον τάφο αυτό ο μελετητής της ιστορίας των Ελλήνων του Δυτικού Πόντου, εκπαιδευτικός Γιώργος Αντωνιάδης, υπογραμμίζει: «Το χωριό Γιαζισιλάρ αποτελεί συνοικισμό του χωριού Τερέκιοϊ, που βρίσκεται πάνω στην παραλιακή οδό. Τον Ιούνιο του 1921, οι Τούρκοι συγκέντρωσαν τα γυναικόπαιδα του χωριού Τερέκιοϊ και αφού τα έπνιξαν με βρόχο, τα πέταξαν σε ένα λάκκο και στη συνέχεια κάλυψαν το λάκκο αυτό με χώμα...»

Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας διαμαρτυρήθηκε προς τον Τούρκο πρωθυπουργό και ζήτησε (χωρίς αποτέλεσμα απ' ό,τι φάνηκε) από την τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Ντόρα Μπακογιάννη να επέμβει. Στην ανακοίνωσή της αναφερόταν: «Στο χωριό Γιαζισιλάρ της Σαμψούντας κατά τη διάρκεια εργασιών για ανέγερση σχολείου σε οικόπεδο που υπήρχαν τα ερείπια χριστιανικού ναού αποκαλύφθηκε ομαδικός τάφος. Είναι προφανές ότι πρόκειται για οστά των κατά το έτος 1916 σφαγιασθέντων Ελληνοποντίων ανδρών ηλικίας 16-60 ετών της περιοχής Σαμψούντας και Πάφρας. Η αποκάλυψη του τάφου αυτού συνιστά αμάχητο τραγικό τεκμήριο της διαπραχθείσης κατά τα έτη 1916-1923 γενοκτονίας σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου από τους Νεότουρκους και το κεμαλικό καθεστώς, έγκλημα που δυστυχώς η επίσημη Τουρκία επιμένει να μην ομολογεί και αρνείται πεισματικά την επιβαλλόμενη αίτηση συγγνώμης. Εξάλλου είναι προσφιλής και επαναλαμβανόμενη η τακτική της να αποποιείται την ευθύνη για το έγκλημα και τα θύματά της να τα χαρακτηρίζει ως "αγνοούμενους"».

Ο Βλάσης Αγτζίδης σημειώνει: «Για άλλη μία φορά το θέμα υποβαθμίστηκε από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες στο πλαίσιο της υποτίμησης της τραυματικής προσφυγικής εμπειρίας και της επίτευξης ελληνοτουρκικής συνεννόησης χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών ανθρωπιστικών αρχών, όπως είναι ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών και η απόδοση των στοιχειωδών τιμών που απαιτούν οι -τυπικά αποδεκτοί- απ' όλους πολιτισμικοί κανόνες».

Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό Γ. Θ. Αντωνιάδη, οι περιοχές όπου υπάρχουν γνωστοί ομαδικοί τάφοι βρίσκονται στην Πάφρα, τη Σαμψούντα, το Γαβάκ, την Κάβζα, στην Ερπαα.

«Ενδεικτικά αναφέρω μόνο τους ομαδικούς τάφους της περιοχής της Πάφρας του Δυτικού Πόντου: Στον ποταμό Αλυ (1918): Με πρόσχημα την κατάταξη στον τουρκικό στρατό 4.000-4.500 Ελληνες της Πάφρας από 15-60 ετών, οδηγήθηκαν παρά τον ποταμό Αλυ, αφού προηγουμένως τους είχαν δέσει πισθάγκωνα ανά δύο. Ολους τους πέταξαν και τους έπνιξαν στα βαθιά και θολά νερά του ποταμού. Κατά μήκος του ποταμού υπήρχαν 70 αμιγή ελληνικά χωριά. Το έγκλημα αποκαλύφθηκε το 1938, κατά τη διάρκεια ερευνών καταγραφής του βυθού του ποταμού. Στο χωριό Μουαμλή (15-5-1921): στα οικήματα του καπνεμπόρου Σάββα Τζιβαλόγλου, μαζί με τα παιδιά του Γιώργο και Νικόλα, καίνε ζωντανούς 365 άνδρες που είχαν συλλάβει και μεταφέρει εκεί από τα χωριά Μουαμλή, Καράσεϊν-Εκίζ και Τεπέ-ελταβούρ. Στο χωριό Σουρμελή (1-6-1921): στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου έκαψαν ζωντανά 550 άτομα, που τους συνέλαβαν από τα γειτονικά χωριά. Στο χωριό Κοβτσέ-σου (5-6-1921): 570 άνδρες μεταφέρθηκαν από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν και φυλακίστηκαν στην εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου. Δολοφονήθηκαν όλοι με τον διά πυράς θάνατο, πλην δύο που κατάφεραν να διαφύγουν. Στο χωριό Σελεμελίκ (8-6-1921): Δολοφονήθηκαν με τον γνωστό τρόπο 520 άτομα. Από το Σελεμελίκ συνελήφθησαν 180 άτομα, 80 μεταφέρθηκαν εκεί από την Πάφρα, 15 από το Τιγκιρλά, 30 από το Αζάι, 30 από το Καράπερτσιν και 180 από άλλα χωριά. Επέζησαν μόνο δύο άτομα».

Λίστα χωρίς τέλος

Ο ίδιος έχει καταγράψει ακόμη τάφους στο χωριό Τσουλφάς-Χότζα (11-6-1921): Στην εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου του Σουλού Τερέ δολοφόνησαν 470 άνδρες και 7 ιερείς, ενώ άλλους 60 τους έκαψαν στην εκκλησία του παρακείμενου συνοικισμού Ελεζλού. Στο χωριό Γαβλαάν (14-6-1921): λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Πάφρας ο Τοπάλ Οσμάν συνέλαβε 250 άντρες και γυναίκες και αφού τους έκλεισε στο σπίτι του Νίκου Γεωργιάδη, του έκαψε ζωντανούς. Μαζί τους πήρε 10 αιχμαλώτους για την Κερασούντα, αλλά τους εκτέλεσε στο πλοίο που τους μετέφερε με φρικτό τρόπο ρίχνοντάς τους στο καμίνι της μηχανής του πλοίου.

Στο χωριό Εβρέν Ουσαγί (15-6-1921): 420 άνδρες δολοφονήθηκαν από τον Τοπάλ Οσμάν μέσα στο Σχολείο και στην οικία του Θεμιστοκλή Χαραλάμπους. Στο χωριό Τουβάν Γιουβασί (16-6-1921): 180 Ελληνες συλληφθέντες από χωριά που βρίσκονταν γύρω από την Πάφρα, κάηκαν ζωντανοί στην εκκλησία του Αγίου Ευγενίου. Στην κωμόπολη Καράπουναρ (18-6-1921): οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν περικύκλωσαν τους δύο συνοικισμούς της κωμόπολης και δολοφονούν όποιον συναντούν. Τους κατοίκους που συνέλαβαν τους συγκέντρωσαν μπροστά την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους. Εκεί ξεχώρισαν 70-80 νεαρές κοπέλες τις οποίες, αφού τις βίασαν, τις μετέφεραν ημιθανείς στην εκκλησία και τις έκαψαν μαζί με τους υπόλοιπους. Στη συνέχεια κατεδάφισαν την εκκλησία και επιχωμάτωσαν το χώρο για να μη διακρίνονται τα ίχνη του εγκλήματος. *

 

Απάντηση: Ειδήσεις

 

85 κεράκια για τον Μίκη


Σήµερα ο Μίκης Θεοδωράκης, , συµπληρώνει ογδόντα πέντε χρόνια ζωής. Στις 29 Ιουλίου του 1925 γεννήθηκε στη Χίο από πατέρα κρητικό και µητέρα σµυρνιά. Για να τιµήσουν τη γιορτή του παλιοί και νέοι συνεργάτες του, τραγουδι στές, συνθέτες και ηθοποιοί, Ελληνες και ξένοι, σχεδίασαν ένα µουσικό πρόγραµµα - δώρο γενεθλίων στο Θέατρο του Λυκαβηττού. Και θα του ευχηθούν όλοι µαζί «χρόνια πολλά» .

Στην αποψινή εκδήλωση, που θα παρουσιάσει ο Αλέξης Κωστάλας, µαζί µε τη Λαϊκή Ορχή στρα «Μίκης Θεοδωράκης» θα εµφανιστούν και θα τραγουδήσουν αγαπηµένα τραγούδια του Μίκη: οι συνθέτες Ζülfü Livaneli, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Σαββόπουλος, οι τραγουδιστές Νένα Βε νετσάνου, Καλλιόπη Βέττα, Λία Βίσση, Μαρία Βλάχου, Πέτρος Γαϊτάνος, Γλυκερία, Δώρος Δηµοσθένους, Βάσια Ζήλου, Αντώνης Καλο γιάννης, Βασίλης Λέκκας, Μαίρη Λίντα, Δηµή τρης Μπάσης, Πέτρος Πανδής, Σοφία Παπά ζογλου, Ναταλία Ρασούλη, Γιάννης Σιδηράς, Μαρία Φαραντούρη, Αλέξανδρος Χατζής, Lina Οrfanos, οι ηθοποιοί Κάκια Ιγερινού, Μπέσσυ Μάλφα, Γιάννης Μπέζος, Κατερίνα Παπουτσάκη, Παναγιώτης Πετράκης, Αννα Φόνσου, Βασίλης Χαραλαµπόπουλος, ο συνθέ της και πιανίστας Gerhard Folkerts, η Αρετή Κετιµέ. «Ο Μίκηςµάς αφύπνισε. Σεµ ια δύσκολη περίοδο όπως η σηµερινή, πρέπει να ανοίξουν τα σεντούκια και να βγουν οι αξίες µ ας για να βρού µ ε έναν καινούργιο µπούσουλα», έλεγε τις προάλλες ο στιχουργός Μανώλης Ρασούλης που θα συµµε τέχει στην εκδήλωση µε το τραγούδι «Η επιστολή» (από τα «Τραγούδια του Αγώ να»). «Η παρουσία τού Μίκηµε έκανε να γίνωµουσικός, αλλιώς θα ήµουν ακόµη αρχιτέκτονας», σχολίαζε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

ΤΑ ΝΕΑ

 

Απάντηση: Ειδήσεις

πολυ τυχεροι οσοι βρεθουν στην γιορτη του Μικη Θεοδωρακη ... ακουγεται πολυ καλη η παρεα ....

--------------------------------------------------------

ακομη ενα εγκλημα στο βωμο του κερδους που ερχεται στο φως ...

Να πω οτι δεν γνωριζω το περιεχομενο της ιστοσελιδας παρα μονο διαβασα το συγκεκριμενο αρθρο , απο τον δε τιτλο της , δεν μου "καθησε" και πολυ καλα (αλλο πραγμα η πολιτισμικη ιστορια και αλλο γεννετικες παπαριες περι αρειας φυλης...) , αν και δεν νομιζω οτι αυτο μειωνει την αξιοπιστια του συγκεκριμενου αρθρου ...
Επισης καποια συμπερασματα του αρθρογραφου τα θεωρω ισως υπερβολικα ....

ΑΡΜΑ

 

Απάντηση: Ειδήσεις

Διεθνές Γραφείο Εργασίας
Μια «χαμένη γενιά» δημιουργεί η ανεργία στους νέους
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Μία «χαμένη γενιά» ενδέχεται να δημιουργήσει η ανεργία στους νέους, προειδοποιεί το Διεθνές Γραφείο Εργασίας.

Το 2009 η ανεργία σε νέους από 15-24 ετών έφτασε σε ιστορικά επίπεδα: 81 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο στερούνταν απασχόλησης...

«Ο δείκτης ανεργίας των νέων σε όλον τον κόσμο έχει φθάσει στο υψηλότερο σημείο που έχει καταγραφεί ποτέ και θα ανέβει ακόμα περισσότερο μέσα στο 2010» τονίζει το Γραφείο στην έκθεσή του.

Πηγή:
Διεθνές Γραφείο Εργασίας Μια «χαμένη γενιά» δημιουργεί η ανεργία στους νέους - TO BHMA




Αυτό ακριβώς είναι για τους πολιτικούς οι άνεργοι. Απλά μια «χαμένη γενιά».
Δεν πειράζει, θα υπάρξουν άλλες. Εξάλλου τα δικά τους παιδιά δεν είναι άνεργα.
Οι υπόλοιποι είναι απλά αναλώσιμοι και... χαμένοι.

(βέβαια όταν αντιδρούν αποκτούν άλλη οντότητα κι από «χαμένοι» ονομάζονται «τρομοκράτες»)

 

Απάντηση: Ειδήσεις

Με ανακούφιση υποδέχθηκε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας το πλύσιμο των πιάτων μου μετά από 9 μέρες.

 

Απάντηση: Ειδήσεις

περισσότερες μπαταρίες ...

matrix is close !!!

 

Επ' ευκαιρία της σημερινής λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά στον Πόντο.

Οι ελληνόφωνοι Πόντιοι στην Τουρκία - Διχασμένοι ανάμεσα στην αγάπη για τη μητρική τους γλώσσα και τους περιορισμούς της εθνοτικής τους ταυτότητας (Του Vahit Tursun)

Τον Φεβρουάριο του 2007 η τουρκική εφημερίδα «Ραντικάλ» δημοσίευσε ολοσέλιδο άρθρο του Vahit Tursun, ελληνόφωνου από την περιοχή Όφη Τραπεζούντας, με τίτλο «Τα Ρωμαίικα της Ανατολής πεθαίνουν». Το άρθρο αναφερόταν στο χωριό Ότσενα της Τραπεζούντας, όπου ένας πανάρχαιος πολιτισμός – ο ελληνικός – ψυχορραγεί και μία γλώσσα – η ελληνική – αργοσβήνει. Στις 11 Νοεμβρίου η εφημερίδα φιλοξένησε νέο άρθρο του Tursun, με τίτλο «Το τίμημα της γλώσσας», στο οποίο ο αρθρογράφος μιλάει για τα αισθήματα που προκαλεί το γεγονός, ότι έπρεπε από μικρός να καταπνίγει τη γλώσσα, που έμαθε, όπως και τα συναισθήματά του. Στην ουσία θίγει το θέμα των ελληνόφωνων μουσουλμάνων στην Τουρκία.

Για το θέμα ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης τονίζει: Η μετάβαση ελληνόφωνων ομάδων από το χριστιανικό θρησκευτικό σύστημα στο ισλαμικό, κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα θέμα άγνωστο για τη νεοελληνική επιστήμη. Το φαινόμενο αυτό είχε εμφανιστεί σ΄ ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Από την Κύπρο και την Πελοπόννησο έως την Hπειρο και τον Πόντο. Σήμερα, όμως, η δημόσια εμφάνιση όσων από τις ομάδες αυτές επιβιώνουν, διευρύνει το ερευνητικό ενδιαφέρον.

Η βιβλιογραφική και αρθρογραφική παρουσία των ελληνόφωνων ομάδων της Τουρκίας είναι πλέον γεγονός. Η αρχή έγινε πριν μερικά χρόνια με την Tanju Izbek, η οποία έλαβε το Βραβείο Ιπεκτσί για μια νουβέλα της στο κρητικό ιδίωμα, όπως αυτό μιλιέται σήμερα στην περιοχή της Gunda (τα παλιά Μοσχονήσια). Πιθανότατα, σύμφωνα με το τουρκικό περιοδικό Aktuel, να υπήρχαν πολιτικές ομάδες στη βόρεια Τουρκία που δραστηριοποιούνταν, πριν από το πραξικόπημα του ’80, γύρω από τον πολιτισμό του Πόντου. Το 1996 εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη, από τον εκδοτικό οίκο Belge, το κλασικό πλέον βιβλίο του Omer Asan, με τίτλο «Pontos Kulturu», δηλαδή «Ο πολιτισμός του Πόντου».

Σήμερα υπάρχουν τέσσερις ελληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία: κρητική, ποντιακή, μακεδονική και κυπριακή. Κάθε μία απ’ αυτές έχει εξαιρετικό ιστορικό ενδιαφέρον. Η έκφραση των ομάδων αυτών είναι γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, εφόσον αναδεικνύει μια άγνωστη πλευρά της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας που ολοένα γίνεται και περισσότερο σημαντική. Η δημόσια εμφάνιση των ομάδων αυτών δεν αφορά μόνο την τουρκική κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί αργά τον πολυεθνοτικό της χαρακτήρα, καθώς και τους εθνογενετικούς της μύθους. Αφορά παράλληλα και την ελληνική, γιατί της αποκαλύπτει τον τρόπο συγκρότησης των σύγχρονων εθνικών κρατών στην περιοχή μας και το αδιέξοδο των ενδιάμεσων ομάδων – γέννημα της ιστορίας – οι οποίες υποχρεώθηκαν να ενταχθούν στο κράτος που είχε ως ιδεολογικό υπόβαθρο, το δικό τους θρησκευτικό δόγμα.

Το τίμημα της γλώσσας άρχιζε από το σχολείο

Ελευθερία... Μια αίσθηση που είναι αδύνατο να την εξηγήσει κανείς. Όμως ο καθένας προσπαθεί να την περιγράψει χωρίς να την έχει κατανοήσει καλά. Είναι σαν τη φωτιά, που σε ζεσταίνει και σε καίει ανάλογα με τη χρήση της. Είναι σαν το ριπίδιο, που στη μία άκρη του βρίσκεται η στέρηση που δημιουργεί αγανάκτηση και στην άλλη η κατάχρηση που την υποδαυλίζει ολέθρια.

Ο Πλάτωνας λέει ότι: «Η πολλή ελευθερία στον άνθρωπο και το κράτος μετατρέπεται σε σκλαβιά». Ενώ ο Επίκτητος επαναστατεί κατά του ίδιου του θεού του, λέγοντας: «Μπορείτε να μου περάσετε δεσμά στα πόδια, αλλά όχι στην πίστη μου. Ούτε ο Δίας μπορεί να με νικήσει». Έτσι, επί χιλιάδες χρόνια συναντάμε το αίτημα της ελευθερίας στο γραπτό και προφορικό λόγο, στην ιστορία, στην ποίηση, στη φιλοσοφία, στις παροιμίες, στην κλαγγή των όπλων.

Για μένα η ελευθερία είναι δώρο της Φύσης, που όσο το μοιράζεσαι με τους άλλους, τόσο το χαίρεσαι και ο ίδιος. Όσο το στερείς από τους άλλους, τόσο το στερείσαι και εσύ. Η ανθρωπιά, η φιλία και η αδελφοσύνη μόνο κάτω από συνθήκες ελευθερίας μπορούν να επικρατήσουν. Αν και η ελευθερία πιάνεται και δεσμεύεται, πάλι ελεύθερο θα έρθει στον κόσμο, το κάθε παιδί που γεννιέται. Έτσι και εμείς, όπως όλα τα παιδιά, ελεύθεροι γεννηθήκαμε στο χωριό μας. Σε έναν πανέμορφο οικισμό πάνω στα βουνά. Ένας οικισμός που ανήκει στην κωμόπολη Κατωχώρι της Τραπεζούντας και λέγεται Ότσενα. Η μητρική μας γλώσσα δεν ήταν τουρκική. Τα ποντιακά είχαμε ως μητρική. Ρωμαίικα την ονομάζαμε εμείς.

Τα Ρωμαίικα ήταν για μας μέσον έκφρασης του φλερταρίσματος της αλληλεγγύης και βοήθειας, του χαμόγελου και της ευτυχίας. Ήταν δρόμος που μας οδηγούσε στην αγάπη και στον έρωτα. Για πρώτη φορά, στο δημοτικό σχολείο βιώσαμε το πρόβλημα με τη γλώσσα μας. Ο κάθε δάσκαλος που διοριζόταν στο σχολείο μας, απαγόρευε την ομιλία στη μητρική μας. Κάποτε μας εκφόβιζε και κάποτε μας έδερνε για να μη την μιλάμε. Ζητούσε να καταγγείλουμε αυτόν που μιλούσε Ρωμαίικα, αλλά δεν τον ακούγαμε. Συνεχίζαμε να αστειευόμαστε και να παίζουμε, να μαλώνουμε και να τα βρίσκουμε με τη μητρική μας γλώσσα. Με τον καιρό, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για τη μητρική μας γλώσσα. Ρωτούσαμε τους μεγάλους, τι γλώσσα μαθαίναμε και τι μιλούσαμε. Μάθαμε πως λεγόταν «Τούρκτσε» αυτή που μαθαίναμε και «Ρούμτζε» αυτή που μιλούσαμε. Όμως, στο ερώτημα γιατί μαθαίναμε ενώ μιλούσαμε άλλη γλώσσα, ποτέ δεν υπήρξε ικανοποιητική απάντηση. Αυτό που συχνά επαναφερόταν σαν απάντηση ήταν «με τα Ρωμαίικα άνθρωπος δεν γίνεσαι». Είναι άγνωστο αν μορφωθήκαμε και γίναμε άνθρωποι ή όχι, όμως τελειώνοντας το δημοτικό, γνωριστήκαμε με τα Τουρκικά.

Υποκρινόμενοι σαν χαμαιλέοντες

Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για τη μητρική μας γλώσσα και γενικά για την καταγωγή μας πιο επίμονα. Γιατί μιλούσαμε Ρωμαίικα, σε μία χώρα που μιλάνε Τουρκικά; Ολοένα ξεφύτρωναν στο νου μας διάφορες ερωτήσεις γύρω από το τι ήμασταν, ποιοι ήμασταν και ποιοι ήταν οι πρόγονοί μας. Ο καθένας προσπαθούσε να πει κάτι. Κάποιοι λέγανε αυτά που είχαν ακούσει από τους γονείς και τους παππούδες τους και κάποιοι βγάζανε τα δικά τους συμπεράσματα. Όμως, κάθε φορά που άνοιγε και έκλεινε το κεφάλαιο αυτό, καταλήγαμε σε μία εκτίμηση, πως πρέπει να έχουμε σχέση με τους Ρωμιούς και φυσικά με την Ελλάδα. Η πιο αναπάντητη ερώτηση που μας τυραννούσε ήταν: είμαστε τα εγγόνια των Ελλήνων, που εξισλαμίσθηκαν ή τα εγγόνια των Τούρκων που μάθανε τα Ρωμαίικα από Έλληνες. Τα παιδικά μας χρόνια πέρασαν με αυτές τις ερωτήσεις και με τις ανικανοποίητες απαντήσεις.

Πικρία

Με τη μητρική μας γλώσσα ζήσαμε προβλήματα και στην ξενιτιά που πήγαμε. Κάθε φορά που μαζευόμασταν και μιλούσαμε Ρωμαίικα με τους χωριανούς μας, η πρώτη ερώτηση αυτών που καταλάβαιναν ότι μιλάμε μία ξένη γλώσσα ήταν «τι γλώσσα μιλάτε;». Όταν τους απαντούσαμε «μιλάμε Ρωμαίικα», δεχόμασταν άλλες ερωτήσεις και διάφορες αντιδράσεις. Έτσι για πρώτη φορά, με τους ανθρώπους που συναντήσαμε στην ξενιτιά, αρχίσαμε πραγματικά να αισθανόμαστε την πικρία της μειονεκτικότητας. Κάθε φορά που γινότανε λόγος για τους Eλληνες, ο ισχυρισμός ότι «οι Έλληνες είναι λαός άναντρος και εχτρός» μας τραυμάτιζε ψυχολογικά. Πληγωνόμασταν με τη σκέψη ότι ο ισχυρισμός αυτός μπορεί να ισχύει και για μας, εφόσον μιλάμε, αν όχι την ίδια, μία άλλη διάλεκτο της ίδιας γλώσσας που μιλάνε και οι Έλληνες. Γι’ αυτό και με τον καιρό, αρχίσαμε να κρύβουμε την αλήθεια και κάθε φορά που μας ρωτούσανε για τη γλώσσα μας, λέγαμε ότι είναι Λαζικά. Γιατί, όταν τους λέγαμε πως είμαστε από τη Μαύρη Θάλασσα, νομίζοντας ότι είμαστε Λαζοί, χαιρόντουσαν.

Τα προβλήματα που ζούσαμε με τη μητρική μας γλώσσα, συμπληρώνονταν με τα έργα που παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση. Όταν βλέπαμε έργα με θέμα πολέμους μεταξύ Βυζαντινών και Τούρκων ή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, εμείς πληγωνόμασταν. Διότι όταν βλέπαμε την τραγικοκωμική κατάσταση των Ελλήνων στη σκηνή, ο νους μας μάς έφερνε στο δίλημμα να πάρουμε θέση: με σωστούς, τίμιους, ήρωες Τούρκους, ή με ανίκανους πολεμιστές, δολοπλόκους, ψεύτες και το χειρότερο, με «γκιαούρηδηες» τους Έλληνες, όπως παρουσιάζονταν στο έργο. Ελα που η μητρική μας γλώσσα, δεν μας άφηνε. Ήταν εμπόδιο στο να διαλέξουμε μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Μέσα σε αυτό το δίλημμα, ζούσαμε ψυχικές καταστάσεις που ίσως δεν έχει ζήσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της.

Παρακολουθώντας το έργο, από τη μία υποστηρίζαμε τους ήρωες Τούρκους, από την άλλη μας βασάνιζε μια αίσθηση ανεξήγητης ενοχής. Για να κρύβουμε την κατάσταση μας αυτή, προσπαθούσαμε να δείξουμε περισσότερη χαρά στον ηρωισμό των Τούρκων, διαμορφώνοντας τους μυς του προσώπου μας διαφορετικά από αυτό που σηματοδοτούσε ο εγκέφαλός μας. Σε αυτή την επίδοσή μας, μπορούσαν να μας ζηλέψουν και οι χαμαιλέοντες.

Σήμερα

Στο σήμερα που φτάσαμε, ο Ελληνόφωνος πληθυσμός του Πόντου, που πιάστηκε στη μέγκενη ανάμεσα στην αγάπη προς τη μητρική του γλώσσα και σε μια καταραμένη ταυτότητα, αδυνατεί πια να αντεπεξέλθει.

Ήδη αρκετοί συμπολίτες μας άρχισαν να μαθαίνουν Τουρκικά στα παιδιά τους από τη γέννησή τους. Ακόμη και τα ρατσιστικά λόγια, συνθήματα και οι εθνικιστικές προπαγάνδες που έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, κοντεύουν να σβήσουν από την ιστορία έναν ολόκληρο λαό, με έναν πανάρχαιο πολιτισμό. Το να εξαφανίζεται ένας πολιτισμός, ισούται με το να εξαφανίζεται ένας λαός. Ποιος θα πληρώσει μπροστά στην ιστορία γι’ αυτό το έγκλημα δεν ξέρω.

 

Απάντηση: Ειδήσεις

Εύσημα και στο βάθος... νέα μέτρα

Πρόσθετα μέτρα μέχρι το τέλος του έτους αν δεν αυξηθούν τα έσοδα και έξτρα μέτρα για το Ασφαλιστικό το 2011 αν χρειαστεί.

Οι κίνδυνοι απορρέουν από:

1. Την υστέρηση εσόδων το πρώτο εξάμηνο και τη συσσώρευση ληξιπρόθεσμων οφειλών.
2. Τις χαμηλές οικονομικές επιδόσεις των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των ασφαλιστικών ταμείων.
3. Τη συνέχιση της πτώσης των δαπανών με τον ίδιο ρυθμό και το δεύτερο εξάμηνο. Οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 16,9% το πρώτο εξάμηνο του έτους, αλλά εγείρονται αμφιβολίες για το κατά πόσο θα συνεχίσουν να μειώνονται με τον ίδιο ρυθμό.

Πηγή: TA NEA On-line - «Ναι» στη β'''' δόση αλλά με προειδοποίηση


Για να εφαρμοστούν τα νέα μέτρα αναμένεται τις προσεχείς ημέρες η επιστράτευση από το κράτος για άλλη μια φορά των Καψή και Πρετεντέρη ώστε να πολεμήσουν εναντίων των κακών εργαζομένων οι οποίοι βούλιαξαν την οικονομία στήνοντας... συντεχνίες.

 

Απάντηση: Ειδήσεις

Έχεις κάποια απορία σχετικά με το γεγονός οτι τα τρία τέταρτα των δημοσίων υπαλλήλων είναι σιχαμερά πασοκο-νεοδημοκρατο-σκατόσκυλα που χρησιμοποιούν τα συνδικαλιστικά τους όργανα για να ασκούν δικτατωρία σε όλους τους υπόλοιπους;

Άσε με να σου πω αυτό:

Θέλω ο Καψής, ο Πρετεντέρης, ο Παπαντρέας, ο Διάολος, ή όποιος γαμημένος έχει τη δύναμη, να διώξει μισό εκατομμύριο δημόσια σκουλήκια. Έτσι για να τους δώσει την ευκαιρία να ψάξουν να δουλέψουν κάπου τίμια, να μάθουν τί σημαίνει "παράγω" και τί σημαίνει "βγάζω το ψωμί μου".

Κοντός ψαλμός αλληλούια. Θα γίνει κόλαση.

Θα προτιμούσα να μη γίνει, αλλά θα γίνει. Θα μου προκαλέσει και σε προσωπικό επίπεδο σοβαρές δυσκολίες, αλλά τί να κάνουμε. Τουλάχιστον εγώ δε συμμάχησα με κανένα καραγκιόζη. Αν αυτό που έχω χτίσει είναι λίγο για να με βοηθήσει να επιβιώσω, τελείωσε. Αλλά αν είναι αρκετό, θα είμαι μια χαρά.

Και θα με κάνει να λυπάμαι πολύ αν αυτοί είναι άνεργοι, αλλά ας μην έδιναν την πολιτική, κοινωνική, εργασιακή τους ψυχή παίρνοντας συνδικαλιστικά τσιμπούκια για να μπορούν άνετα να αράζουν και να πίνουν μπύρες.

Επί 40 γαμημένα χρόνια έχουν καλομάθει να πίνουν το αίμα μας. Ακόμα και τώρα που μιλάμε, για να διατηρηθούν στα 500,000 σαπισμένα γραφεία τους κόβονται οι συντάξεις ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ. Αντί ΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και να στείλουν ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΥΣ στο σπίτι τους, βάζουν τα γερόντια που έχουν ΦΤΥΣΕΙ ΑΙΜΑ για σαράντα και πενήντα χρόνια να ζουν με πέντε χιλιάρικα το χρόνο.

Αλλά, δεν πειράζει. The time is nigh. Όλα εδώ πληρώνονται.

 

Απάντηση: Ειδήσεις

α) Θα μπορούσε να μπει στο νήμα "θέλω" {*giggles*}

β) Ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνεστε ως έχοντες την εξουσία τους τηλεσχολιαστές.   Ούτε καν τους μαγαζάτορες {ΜΜΕ-άρχες}.

γ) Μην ανησυχείτε, ήγγικεν η ώρα. Τώρα {έως το 2012} που θα πωληθούν όλα {νοσοκομεία, ΑΕΙ, αεροδρόμια, λιμάνια κλπ} οι Δ.Υ. θα γίνουν πλέον Ι.Υ. εν μία νυκτί.

δ) Δεν απομυζούν μόνο οι Δ.Υ. τους πόρους της χώρας. Και οι τηλεσχολιαστές στους οποίους αναφερθήκατε κερδίζουν έτσι το παντεσπάνι τους. Το οποίο δεν αποτελεί παρά το κομματάκι της πίτας που τους δίνουν τα αφεντικά, για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους, για να μην παρεξηγούμεθα.

{Νομίζω πως μόλις "τσίμπησα" μια τιμωρία, αλλά δεν άντεχα να μην τα πω ...}

 

Απάντηση: Ειδήσεις

Μισό εκατομμύριο δημόσια σκουλήκια;
Μήπως θα ήθελες και κανέναν εμφύλιο;

Δημοκρατικότατο σε βρίσκω Docheart.
Κατά τ’ άλλα σε πείραζαν οι φωτογραφίες του Hitler κάποτε   Οι εξορίες στα νησιά να ανοίξουν ή όχι ακόμη;

Αν και το θέμα μας δεν είναι οι Δ.Υ, μέχρι το 2013 κάθε εργαζόμενος θα ενοχοποιείται για την οικονομική κατάσταση της χώρας για να περνούν νέα μέτρα οικονομικής «εξυγίανσης» (μέχρι και οι άνεργοι ενοχοποιήθηκαν για τα υψηλά επιδόματα ανεργίας που παίρνουν). Βλέπεις, δε φθάνουν οι Δ.Υ. για να εξυγιανθεί η οικονομία μας.
Κι έτσι λοιπόν, οι επόμενοι θα παρακαλούν τον κάθε Καψή να ενοχοποιήσει την επόμενη ομάδα ώστε να έρθουν κι αυτοί στην ίδια οικονομική και κοινωνική κατάσταση με αυτούς.

Ωραία δεν είναι η δημοκρατία με θεματοφύλακες τους δημοσιογράφους;  
Όπως βλέπω διαμορφώνουν την κοινή γνώμη με τον τρόπο ακριβώς που τους βολεύει.

 

Απάντηση: Ειδήσεις

Έχετε δίκιο, βεβαίως: απώτερος στόχος είναι να κοπούν όλα τα δικαιώματα {π.χ. προσφυγή στη διαιτησία} και να γίνει επιστροφή σε φάση μεσαίωνα.

Ωστόσο, μπλέκετε το ρόλο του Τύπου {που πράγματι είναι ο έλεγχος της εκάστοτε εξουσίας, ασχέτως αν δεν τον σέβονται / τιμούν όλοι} με το ρόλο των δημοσιογράφων {που είναι εργαζόμενοι και δεν χαράσσουν γραμμή, τη γραμμή την αποφασίζει ο εκδότης} κι εκείνο των 50 "διάσημων" τηλε-δημοσιογράφων που ουδεμία σχέση έχουν με το συνάφι.

Είναι σαν να ταυτίζουμε π.χ. τον Αντώνη Ρέμο {τυχαίο όνομα, καλά αμοιβόμενου ερμηνευτή} με το κάθε τρίτο μπουζούκι στα ξενυχτάδικα επειδή είναι και οι δύο "μουσικοί" με την ευρύτερη έννοια. Ο πρώτος, δε βγάζει απλά "μεροκάματο" ... είναι η φίρμα στη μαρκίζα.