Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Έφτασα στο μπαράκι που είχαμε δώσει ραντεβού στην ώρα μου. Λίγο πριν μπω μέσα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Το απάντησα, ήταν η παιδική μου φίλη που με πληροφορούσε ότι εκείνη και ο φίλος της θα αργούσαν για λίγο αλλά η Δ. θα ερχόταν στην ώρα της οπότε να έχω το νου μου.

Blind dates...

...

Δεν ήταν πολύ καιρός που είχα χωρίσει από την πρώην γυναίκα μου και ήταν δεν ήταν λίγες μέρες από τότε που είχα τερματίσει μια επιπόλαιη σχέση. Η φίλη μου μου είχε πει πως ο φίλος της είχε μια κολλητή που πίστευε ότι μου ταίριαζε. Η φίλη μου *ξέρει* για μένα. Την είχα ρωτήσει αν είναι σίγουρη και μου είχε πει "Ναι".

Δεν είχα να χάσω και τίποτα εκτός από ένα βράδι οπότε είπα "what the hell".

...

Μπήκα στο μπαρ. Κοίταξα και το μπαρ και τραπεζάκια αλλά δεν είδα κάποια κοπέλα να κάθεται μόνη της. "Αυτά είναι" είπα μέσα μου. "Το να είσαι ακριβής στα ραντεβού σου συνήθως είναι μοναχική εμπειρία". Βρήκα ένα τραπέζι σε καλή θέση και κάθησα. Παρήγγειλα ένα ποτό και παρατηρούσα τον κόσμο που είχε μέσα πλάθοντας στο κέφαλι μου πιθανές ιστορίες για καθέναν από τους θαμώνες του μπαρ.

Άνοιξε η πόρτα και μπήκε μια κοπέλα μέσα. Ταίριαζε στην περιγραφή μου μου είχε δώσει η φίλη μου για τη Δ. Δεν πήγε κάπου να κάτσει, καθόταν και κοίταγε τα τραπέζια σαν κάτι να έψαχνε.

Γενικά με το Σύμπαν έχουμε κάποιες διαφωνίες. Θεωρώ ότι γαμιέται πατόκορφα.

Ίσως να είμαι απλά πικρόχολος.

"Χαμογέλα μου λίγο ρε γαμημένο" είπα μέσα μου. Είχε καιρό να μου χαμογελάσει.

Σηκώθηκα και την πλησίασα: "Μήπως είσαι η Δ;"

Μου χαμογέλασε και μου απάντησε "Ναι, εγώ είμαι. Εσύ φαντάζομαι πως είσαι ο Γ."

"Χα!" είπα μέσα μου. "Κοίτα να δεις που κάποια καλή πράξη θα έκανα χωρίς να το καταλάβω."

...

Την άλλη μέρα πρωί-πρωί και ενώ πάλευα με το configuration του trouble ticketing συστήματος για ένα νέο προϊόν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η φίλη μου.

Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα τη φίλη μου σχεδόν να χοροπηδάει από τη χαρά της καθώς μου έλεγε πόσο ενθουσιασμένη ήταν η Δ. με την πάρτη μου και πόσο ωραία είχε περάσει και τα γνωστά.

...

Η φίλη μου με το φίλο της έφυγαν διακριτικά από το μπαρ "λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων" και μας άφησαν μόνους μας. Είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο όμορφα. Η βραδιά έκλεισε με ένα ανάλαφρο φιλί στο στόμα.

Την άλλη μέρα το ίδιο. Πιο παθιασμένο.

Την παράλλη μέρα το ίδιο. Ακόμα πιο παθιασμένο.

Την Δευτέρα κάποια στιγμή την πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απάντησε. Ούτε την Τρίτη. Ούτε την Τετάρτη.

Επειδή όλα είχαν πάει όλα τόσο καλά το ΠΣΚ κάποια στιγμή ανησύχησα. "Ρε μπας και έπαθε τίποτα"; Πήρα τηλέφωνο τη φίλη μου αλλά δεν ήξερε κάτι.

"Last chance" είπα μέσα μου.

Της έστειλα ένα SMS όπου την προσκαλούσα να πάμε να δούμε όπερα (ήμασταν και οι δύο fan) στην εθνική λυρρική σκηνή.

Η απάντησή της με άφησε κόκκαλο.

"Έχω πολύ δουλειά" ήταν όλη κι όλη.

Νευρίασα και πικράθηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μύγα την είχε τσιμπήσει. Άβυσσος.

...

Ο φίλος της παιδικής μου φίλης είχε πάρτυ για τα γεννέθλιά του. Με το που μπήκα ήρθε κατευθείαν σε μένα και με άρχισε στην κουβέντα σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Κάθησα και της μίλησα ευγενικά αλλά με την πρώτη ευκαιρία πήγα σε άλλο σημείο. Μετά από λίγο με ακουλούθησε. Ξανά πήγα αλλού. Ξανά το ίδιο.

Αυτό το ιδιότυπο κυνηγητό κράτησε όλο το βράδι. Δεν το έκανα από κακία, πραγματικά δεν έβλεπα να υπάρχει νόημα.

Fool me once shame on you. Fool me twice shame on me.

Κάποια στιγμή που είχε φύγει και ο πολύς κόσμος -εγώ είχα πάει τη φίλη μου οπότε αναγκαστικά θα έφευγα τελευταίος- με στρίμωξε καθώς, well, δεν είχα που αλλού να πάω.

- "Με αποφεύγεις" μου είπε.

Δεν απάντησα.

- "Έχεις δίκιο", συνέχισε.

"Χα, πες μου κάτι νέο" σκέφτηκα.

- "Ξέρεις..." άρχισε αλλά εκεί σταμάτησε.

Στάθηκε για λίγο σκεφτική, σα να προσπαθούσε να βρει τα λόγια.

- "Να ξέρω τι;" τη ρώτησα απότομα.

Εκ των υστέρων ο μισός μου εαυτός λέει "τυχερός ήσουν". Ο άλλος μου μισός -τώρα που ξέρω- δε θέλει ούτε να με φτύσει.

- "Άστο καλύτερα" μου είπε.

Αν επέμεινα θα είχα μάθει. Δεν επέμεινα και δεν έμαθα. Φταίει ο εγωισμός μου αλλά καμιά φορά κοροϊδεύω τον εαυτό μου λέγοντας πως πολύ απλά το σύμπαν είχε αποφασίσει για κάποιο άγνωστο λόγο να με προστατέψει χωρίς να με ρωτήσει αν θέλω την προστασία του.

Τρίχες. Μόνη μας κάνουμε την τύχη μας.

Τρεις μήνες αργότερα η Δ. πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος. Το είχε μάθει εκείνη τη Δευτέρα. Είχε μάθει τη θανατική της καταδίκη και είχε αποφασίσει ότι δεν χρειαζόταν να το φορτώσει και σε κάποιον ουσιαστικά άγνωστό της μέχρι τότε.

Ίσως σ' εκείνο το πάρτι είχε αποφασίσει να μιλήσει, να μοιραστεί ένα βάρος της, να μιλήσει για τα πράγματα που ποτέ της δε θα ζούσε.

Δεν το έμαθα. Ποτέ δεν θα το μάθω.

Δεν πίνω παρά μόνο πολύ περιστασιακά. Δε μ' αρέσει το ποτό. Την ημέρα όμως που έμαθα για το θάνατο της Δ. πήγα και έγινα τύφλα.

Το ξημέρωμα με βρήκε με τις αιώνιες παρηγορήτρες μου, τα δύο μου σκυλιά, στη βεράντα.

...and there was no song... just a delusion of silence.

† Στη μνήμη της Δ.

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Επαληθεύτηκε.

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Τελικά δεν ξέρω αν είσαι άτυχος.. Προσωπικά σε θεωρώ τυχερό που απέφυγες να ζήσεις τα πιο οδυνηρά..

Η περιγραφή σου μου άρεσε πολύ..

Εύχομαι στο μέλλον να έχεις πιο όμορφες εμπειρίες..


Φιλικά
beltedgirl

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

 

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

 

 

Re: Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Δεν το απεφυγες τελικα, τον πονο τον βιωσες.
Τυχερος ή ατυχος... δυσκολο να πει κανεις.
Αν επεμενες να μαθεις την αληθεια που σου δοθηκε,
ισως η τοτε επιλογη σου να απαλυνε τον μετεπειτα πονο σου,ισως οχι.
Οπως και να εχει ομως ειμαστε ανθρωποι με εγωισμους και αδυναμιες,
και το συμπαν τις πιο πολλες φορες γελαει μαζι μας δυστυχως!!!
Life sucks ως γνωστον 
Ευχομαι οι ευχαριστες εμπειριες
να ειναι και να γινουν πολυ περισσοτερες
απο τις δυσαρεστες.. keep on moving forward 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

κουραγιο..
σκληρο αλλα για τους υπολοιπους η ζωη συνεχιζεται, και ετσι πρεπει

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Arioch, το δράμα που ζει αυτός/η που βιώνει το πρόβλημα δεν μπορεί να το νιώσει κανένας στην πραγματική του διάσταση.

Για τους άλλους/ες η ζωή συνεχίζεται όσο και να μας στεναχώρησε η απώλεια ενος αγαπημένου μας προσώπου.

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Ναι, το ξέρω Perri.

Άλλωστε η ιστορία δεν είναι ιστορία απώλειας ενός προσφιλούς προσώπου. Δεν έχασα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Δεν έχυσα δάκρυ. Δεν βίωσα χαμό.

Το έγραψα για την κοπέλα που δε γνώρισα.

Η ζωή συνεχίζεται για μας που μείναμε αλλά αυτοί που έφυγαν δε θα χαθούν, όχι τουλάχιστον όσο υπάρχει έστω και κάποιος από εμάς να τους θυμάται.

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που διαθέτουν τόση λεπτότητα και τέτοιου είδους ευαισθησίες?


Μ εκπλήσεις! Μπράβο σου  

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Ευχαριστώ.

 

Απάντηση: Ό,τι δε σε σκοτώνει...

Και το ίδιο θεωρώ . άλλα αυτό διαφωνεί μαζί μου ...