Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

Ακριβως! αυτο ειχα στο μυαλο μου οταν το γραψα. Γι αυτο μιλησα για "πλατωμα". Καπου που μπορεις να σταθεις πριν βουτηξεις στα βαθεια..

 

γιατί όχι Σαδιστής σκέτο ;

εγώ θα έλεγα "...εκτός και αν είναι ανεγκέφαλος βιαστής και όχι σαδιστής"

 

Επέλεξα αυτό το νήμα, για διάφορους λόγους, για μία εκτενή τοποθέτηση επί του θέματος της συναίνεσης. Είναι πράγματι ένα αρκετά ακανθώδες θέμα, και εκφράζονται κάποιες δυνατές απόψεις στο συγκεκριμένο νήμα, οι οποίες κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαβαστούν. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, που δεν είναι επί του παρόντος. Τα κατωτέρω αποτελούν προσωπικές απόψεις και είναι ανοιχτές σε κριτική.

Μια σχέση BDSM βασίζεται ουσιαστικά στον έλεγχο. Είναι ανταλλαγή ισχύος, ακόμη και σε μία επιφανειακή συνεύρεση. Ο υπό δίνει τον έλεγχό του – έστω και μερικό - και ο Μάστερ αναλαμβάνει την ευθύνη του χειρισμού του. Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις στην κλίμακα ανταλλαγής ισχύος: από ένα σέσσιον, όπου ο υπό παραδίδει τον μερικό έλεγχο υπό προϋποθέσεις, μέχρι μία σχέση όπου ο έλεγχος έχει παραδοθεί τόσο απόλυτα και τόσο μακροπρόθεσμα, που έχουν ξεχαστεί ακόμη και οι αρχικές προϋποθέσεις.

Για να μιλήσουμε για την συναίνεση και να έχουν νόημα αυτά που θα πούμε και να καταλαβαίνουν τι λέμε όλοι όσοι διατηρούν σχέσεις σε διαφορετικά σημεία της κλίμακας, πρέπει να καταλάβουμε σε τί έγκειται ο έλεγχος στα διαφορετικά σημεία της κλίμακας. Τί ελέγχει ο Dom, ο Μάστερ, ο Αφέντης;

Πήρα δύο σημεία της κλίμακας, ένα περίπου στη μέση, και ένα στο τελικό άκρο και θα προσπαθήσω να τα αναλύσω, στο μέτρο της κατανόησής μου:

1. Μία υποτακτική ή bottom, η οποία πρόκειται να μαστιγωθεί, δίνει τα χέρια της να δεθούν για να μπορέσει να υπερβεί την ενστικτώδη αντίδραση του σώματός της. Δεν θέλει να έχει άμυνες μπροστά στον Κύριό της. Ίσως να χρειαστεί να φιμωθεί κιόλας. Αυτό δείχνει αμέριστη εμπιστοσύνη, απόλυτη, χωρίς αναστολές.

Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία σε μια τόσο ακραία ένδειξη υποταγής είναι η συναίνεση. Χωρίς τη συναίνεση δεν έχει νόημα, θα ήμασταν απλά αλήτες. Ποιος Dom, ποιος Μάστερ, ποιος Αφέντης, δεν επιθυμεί την οικειοθελή παράδοση της υπό;

Η συναίνεση αυτή δηλώνει ότι η υπό απαρνιέται το δικαίωμα να προστατεύει μόνη της τον εαυτό της και να μπορεί να φωνάξει ή να τραβηχτεί μακριά από το χτύπημα. Στα μάτια ενός τρίτου αυτό θα ακουγόταν φρικιαστικό. Γίνεται ακόμα πιο φρικιαστικό όταν αναλογισθούμε ότι αυτό γίνεται οικειοθελώς. Μα εκεί ακριβώς βρίσκεται η απόλαυση του BDSM, ότι η εξερεύνηση αυτής της φρίκης γίνεται συνειδητά, με τη βούλησή μας. Ότι το δεχόμαστε, ως τμήμα της παράδοσής μας σε κάποιον έξω από τον εαυτό μας. Και ότι ο άλλος αποδέχεται αυτήν ακριβώς την αποτρόπαιη παράδοση.

Από την άλλη πλευρά, ο Dom, ο Μάστερ, ο Αφέντης, αναλαμβάνει να χειριστεί αυτό που του παραδόθηκε με τόση εμπιστοσύνη. Αυτό είναι η ανταλλαγή ισχύος: ξεκινάει από την χαμηλότερη διαβάθμιση της κλίμακας, το σέσσιον με safeword και προκαθορισμένο ρεπερτόριο και φτάνει στις σχέσεις 24/7. Η ερώτηση είναι, πόσο μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται η έννοια της συναίνεσης καθώς ανεβαίνουμε την κλίμακα της παράδοσης;

2. Μια σκλάβα αφοσιώνεται σε έναν Κύριο που την έχει αποδεχτεί, ξεκάθαρα και με σαφήνεια, εκφράζοντας την αποδοχή του άνευ ουδεμίας αμφιβολίας - συνήθως δημόσια, εντός του κοινού μας χώρου. Η σκλάβα τον εμπιστεύεται απόλυτα και του παραδίδει τον έλεγχο της ζωής της. Του παραδίδει τον έλεγχο του κορμιού της, το πότε και αν θα της επιβάλλει πόνο, το πότε και αν θα της δίνει ή θα της επιτρέπει να παίρνει απόλαυση, το πού θα ζει, το πώς θα ζει, αν θα εργάζεται, πού θα εργάζεται, αν θα έχει φίλους ή φίλες και ποιους, τί θα διαβάζει, τί θα πιστεύει, πώς θα βλέπει τον εαυτό της και τη ζωή...Δεν έχει τέλος. Ο καθένας επιλέγει πού σταματάει, τί θέλει, πόσο μπορεί να αντέξει, τί του δίνει απόλαυση, τί θεωρεί ο ίδιος πρακτικό, εφικτό ή απολαυστικό.

Ακούγεται υπερβολικό; Δεν έχουν δουλειές αυτοί οι άνθρωποι; (το άκουσα κι αυτό στο παρελθόν, λες και μπορούσε να μετρήσει ο κάθε τυχάρπαστος τις δικές μου ώρες της ημέρας). Έχουν, αλλά αφιερώνουν μεγάλες ποσότητες ενέργειας και χρόνου (κάνουν τις απαραίτητες «σπονδές» που λέει και η Syrah) σ’ αυτό το «τέρας» που δημιουργούν. Του δίνουν προτεραιότητα. Όλα στη ζωή τους ορίζονται από αυτό, γιατί γι αυτούς αξίζει τον κόπο. Είναι εκστατικά απολαυστικό, ίσως να είναι και μία idée fixe. Ίσως είναι μέρος του κατασκευάσματος της ταυτότητάς τους. Σε υψηλά επίπεδα αυτογνωσίας και σε περιπτώσεις που κάποιος έχει καταφέρει να ξεφύγει από δοτά σχήματα, φτιάχνει μόνος του τη ζωή του, επιλέγει πώς θέλει να ζει, έτσι ώστε η πραγματικότητα να τιμά την φαντασία του, έτσι ώστε τα όνειρά του να είναι πραγματικό μέρος της ζωής του. Ποιος θα μας το απαγορεύσει αυτό; Η σύνεση; Ποια σύνεση, των προβάτων; Εδώ οι άνθρωποι ζούνε μέτριες ζωές και μετά πεθαίνουν. Είναι πιο συνετό να ζούμε ξέροντας ότι «δεύτερη ζωή δεν έχει...» Ο καθένας ας κάνει τις δικές του σπονδές, ή ας μην κάνει και καμία...

Σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν, όσο ανεβαίνουμε την κλίμακα, και περνάμε από τις περιστασιακές συνευρέσεις μερικής ανταλλαγής ελέγχου, σε σχέσεις υποταγής, σχέσεις D/s ή σχέσεις M/s, σε τί ανοίγεται η υποτακτική ή η σκλάβα; Τί παραδίδει; Πού πηγαίνει; Πώς ξέρει σε τί θα διαμορφωθεί, όταν διαμορφωθεί, μέσα από την πορεία όπου την οδηγεί ο Κύριός της; Εδώ η συναίνεση είναι πολύ γενικής και αόριστης φύσεως για να έχει νόημα. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε εκ των προτέρων σε κάτι που δεν γνωρίζουμε. Συναινούμε στο άτομο και στο είδος της σχέσης. Πώς να συναινέσουμε στις πράξεις; Όταν τις πράξεις δεν τις γνωρίζουμε καν εκ των προτέρων, στο εύρος τους και βάθος τους. Πολλές φορές δε, οι πράξεις του Αφέντη ίσως μας παραξενεύουν κιόλας, δεν μπορούμε να τις ερμηνεύσουμε με τίποτα, διότι μας λείπουν οι γνώσεις (συνήθως η σκλάβα γνωρίζει on a need to know basis). Als das Kind Kind war, κλπ...Το παιδί δεν γνωρίζει ότι είναι παιδί...

Παράδειγμα: ένας υποτακτικός άντρας είναι control freak. Οι μόνες του σχέσεις είναι επί πληρωμή, με προκαθορισμένο ρεπερτόριο. Έστω ότι μπαίνει σε σχέση με μια γυναίκα, που νοιάζεται αρκετά γι αυτόν ώστε να θέλει να τον δει να ξεκολλάει από αυτό το μοτίβο, που η ίδια κρίνει ως απελπιστικά «λίγο» και ελάχιστα απολαυστικό. Το κρίνει ως σπατάλη της ζωής του άλλου, αν και ο άλλος δεν το βλέπει καν αυτό. Δεν το αντιλαμβάνεται, έχει βολευτεί μέσα στο σχήμα αυτό. Του μαθαίνει λοιπόν σιγά σιγά να χαλαρώνει, να αφήνεται, να κάνει μικρές τρέλες, άνευ προγράμματος, να ρισκάρει. Του ζητάει κομμάτια από τον εαυτό του, όχι χρήματα, που του είναι εύκολο να δώσει, αλλά πράγματα που δυσκολεύεται να δώσει, που αρνείται πεισματικά να δώσει. Γιατί αρνείται να τα δώσει; Μα γιατί φοβάται. Φοβάται μη γελάσουν μαζί του, μη τον κοροϊδέψουν, μη τον παρατήσουν, μη τον κρίνουν ως ανεπαρκή, γελοίο, φαιδρό. Κι έτσι, βλέποντας ότι μπορεί και το κάνει, και δεν έρχεται το τέλος του κόσμου όταν το κάνει, μαθαίνει σιγά σιγά να ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ. Μαθαίνει να ρισκάρει. Μαθαίνει να χάνει και να επιβιώνει μέσα από τον πόνο. Μέχρι να το κάνει, ιδρώνει, αντιδρά, θυμώνει, φωνάζει. ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΕΙ. Το μόνο που θέλει είναι η ασφάλεια των προκαθορισμένων σχέσεων, στις οποίες έχει συνηθίσει. Του έρχεται πιο εύκολο να συνεχίσουν τα πράγματα ως έχουν. Δεν υπάρχει καμία συναίνεση εδώ, ούτε μπορεί να υπάρξει. Μόνο αντίδραση και αντίσταση, μέχρι να αρχίσει να λάμπει η νέα αντίληψη των πραγμάτων...Τότε αρχίζει να νιώθει ευγνωμοσύνη. Επίσης τότε - και αυτό είναι πολύ σημαντικό - δεν μπορεί πλέον να γυρίσει πίσω...Οι συνέπειες αυτού στο οποίο δεν συναίνεσε, επειδή δεν μπορούσε να συναινέσει, είναι αμετάκλητες.

Αυτό είναι μέρος του BDSM. Βέβαια δεν αρχίζει στο κατώτατο μέρος της κλίμακας, στο περιστασιακό σέσσιον, αλλά κάπου στη μέση της κλίμακας, σε εδραιωμένη σχέση μερικής ανταλλαγής ισχύος, που συμπεριλαμβάνει το D/s, φτάνει δε στα άκρα σε σχέσεις Master / slave σε βάση 24/7 (είτε συζούν είτε όχι). Ακόμη κι εκεί βέβαια, σε συγκεκριμένες σκηνές, η συναίνεση ισχύει. Δεν την αναφέρει κανένας, αλλά αν χρειαστεί, θα αναφερθεί (για παράδειγμα, ένας Αφέντης ζητάει από τη σκλάβα του να του ζητήσει η ίδια να την πονέσει, ή μία σκλάβα ικετεύει να απαλλαχθεί από ένα συγκεκριμένο τασκ που την δυσκολεύει). Οι σχέσεις είναι ανθρώπινες σχέσεις πρωτίστως, και υπάρχει πάντα συναίσθημα και φροντίδα και κατανόηση. Αν δεν υπάρχει, η σχέση θα λήξει γιατί είναι προβληματική.

Αυτή είναι η ηθική του σαδομαζοχισμού. Εκεί λοιπόν απαιτείται η συναίνεση: εκεί όπου είναι εφικτή. Τότε είναι ευκταία και απαραίτητη και μάλιστα αποτελεί σημαντικό μέρος της απόλαυσης.

Μέρος αυτής της ηθικής όμως είναι ότι ο Κ αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη. Παίρνει το ρίσκο να καθοδηγήσει κάποιον, το ρίσκο του λάθους, το ρίσκο της αποτυχίας ή και το ρίσκο της λήξης της σχέσης. Αποδέχεται ακόμη το ενδεχόμενο σιχτίρισμα αυτού που σταμάτησε να είναι παιδί και είδε πόσο παιδί ήταν, και πόσο δεν μπορεί πια να είναι παιδί. Αλλά το αποδέχεται, αυτό είναι που τον κάνει Μάστερ. Αν δεν είναι πολύ καλός στη «δουλειά» του, θα έχει περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες. Αν είναι καλός, θα έχει επιτυχίες, που θα δίνουν μεγάλη απόλαυση στον ίδιο, όπως και στις συντρόφους του, των οποίων η ζωή, κατά πάσα πιθανότητα, θα αλλάξει ριζικά. Αν είναι απλά ένας επιτυχημένος Dom, θα φροντίσει για την σωματική ακεραιότητα της παρτενέρ του καθώς και για την επιτυχία των υπερβάσεών της στον χώρο της εξερεύνησης της ερωτικής της ταυτότητας. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον Dom και στον Μάστερ. Πολλοί βέβαια δηλώνουν Μάστερ, ενώ είναι απλά Dom. Δεν είναι κακό, απλά είναι καλό να γνωρίζουμε την διαφορά και να ξέρουμε τι ζητάμε από κάποιον, τί είναι σε θέση να μας προσφέρει και τί όχι.

Συχνά λοιπόν, όταν κάνουμε D/s και όχι απλά S/M σκηνικά (εναντίον των οποίων καταφέρθηκα στο παρελθόν, επειδή συχνά τα βλέπω ως κακέκτυπο της παράδοσης του ελέγχου, και με ενοχλεί να ευτελίζεται το πολυτιμότερο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ μέσα σε μία σχέση), ο Μάστερ παίρνει το ρίσκο να καθοδηγήσει κάποιον, ο οποίος δεν βλέπει το πρόβλημά του, και δεν ξέρει πώς να ξε-αγκυλωθεί από μόνος του. Αυτό και βέβαια δεν αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όποιος το πιστεύει αυτό απλά δεν ασχολήθηκε ποτέ με το D/s ή δεν το αναγνώρισε όταν το είδε στους γύρω του ή όταν διάβασε γι αυτό από αξιόπιστες μαρτυρίες. Το BDSM δεν είναι μόνο περίτεχνα δεσίματα, σκηνές μαστιγώματος, βελόνες, παραχώρηση για σεξουαλική χρήση από τρίτο άτομο, Υ που εξευτελίζονται δημόσια και λοιπά (αυτά είναι περισσότερο εκφράσεις αυτού του πολύτιμου πράγματος που ονομάζουμε παράδοση, όταν βέβαια υπάρχει το εσωτερικό αντίκρισμα και δεν πρόκειται απλά για ένα ξεκαύλωμα). Η κλίμακα είναι τεράστια και το μόνο κοινό ανάμεσα σε όλες αυτές τις μορφές του εναλλακτικού σχετίζεσθαι είναι η ανταλλαγή ισχύος. Αυτό που διαφέρει όμως, και διαφέρει πολύ από σχέση σε σχέση, είναι ο βαθμός του ελέγχου που παραδίδεται και της ευθύνης που αναλαμβάνεται. Η συναίνεση δεν είναι εφικτή σε όλους τους βαθμούς και σε όλα τα είδη παράδοσης ελέγχου.

Γι αυτό υπάρχουν τόσες διαφορετικές απόψεις περί συναίνεσης. Το BDSM είναι ένας ελέφαντας. Άλλος πιάνει την προβοσκίδα, άλλος την ουρά. Αν όμως καταφέρουμε και κάνουμε ένα βήμα πίσω, και βγούμε για λίγο από την δική μας πραγματικότητα, από την δική μας προσέγγιση, προτίμηση και καύλα, θα δούμε ολόκληρο τον ελέφαντα. Τότε θα μπορέσουμε ενδεχομένως να τον περιγράψουμε με σαφήνεια και να έχει νόημα η λέξη συναίνεση, ακριβώς και μόνο εκεί που είναι εφικτή και κάνει τη διαφορά.

 

Απάντηση: Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

Kαποιος νομικος να μας διαφωτισει τι ισχυει στην Ελλαδα?
Αν μια σχεση Μ/s τελειωσει αδοξα και η s καταθεσει μηνυση( ουσιαστικα ζητα να εκδικηθει τον Μ επειδη την παρατησε π.χ) περι κακοποιησης ζητωντας και αποζημιωση τι γινεται?
Σε περιπτωση που αποδειχθει οτι υπηρξε συναινεση του ''θυματος'' ειναι ικανο αυτο να αθωωσει τον Μ? η'' θα παμε σε σωλομοντεια λυση με ποσοστιαια ευθυνη και οι καταθεσεις ψυχιατρων να γινονται βαρη και αντιβαρα στην ζυγαρια της δικαιοσυνης?
Υπαρχει δεδικασμενο?..η μονη περιπτωση που θυμαμαι ειναι η υποθεση του βιομηχανου Σηφη Βαγιωνη οπου δηλωσε στην απολογια του οτι υπηρχε σχεση D/s και τακτικα role/play(σε φριχτο λαθος την ωρα του ''παιχνιδιου'' απεδωσε τον θανατο της)
Σχέση έρωτα και θανάτου - TO BHMA
http://www.hyper.gr/makthes/960327/60327f00.html



Eξαιρετικο παντως νημα με βαρυνουσες αποψεις σ'ενα πολυ δυσκολο θεμα,ιδιαιτερα οταν μιλαμε για Μ/s που νομιζω οτι ειναι η πεμπτουσια του bdsm.

 

dora_salonica, αν προτείνεις το σχόλιό σου ως μια απλή κατάθεση των απόψεών σου, το δέχομαι ως έχει, και δεν έχω τίποτα να πω. Αν όμως πρόθεσή σου ήταν όχι μόνο να καταθέσεις τις απόψεις σου αλλά και να παραθέσεις επιχειρηματολογία υπέρ αυτών των απόψεων, τότε υπάρχει ένα κομβικό σημείο που (μου) φαίνεται σαν επιχειρηματολογία, αλλά (μου) είναι ασαφές, και ως εκ τούτου (το βρίσκω) ανεπαρκές για να στηρίξει τις απόψεις που το περιστοιχίζουν.

Το σημείο του σχολίου σου που, αν θεωρηθεί ως επιχειρηματολογία, πάνω του βασίζονται όλα τα άλλα, είναι το εξής απόσπασμα:

Δυστυχώς, το παραπάνω απόσπασμα περιέχει ασάφειες. Δεν μας λες τι είναι αυτό που ο κύριος δεν ήθελε να κάνει, (δεν είναι απαραίτητο, αλλά θα βοηθούσε,) και δεν μας λες τίποτα σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο τελικά αυτός ο κύριος έφτασε στο σημείο να το κάνει αυτό το πράγμα. Το ότι ίδρωσε, αντέδρασε, θύμωσε, φώναξε, δεν στοιχειοθετεί από μόνο του έλλειψη συναίνεσης. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να καταλάβουμε για τι είδος συναίνεσης-που-δεν-δόθηκε μιλάς, ούτε να κρίνουμε, με δικά μας κριτήρια, αν πράγματι δόθηκε ή δεν δόθηκε συναίνεση στο συγκεκριμένο παράδειγμα.

 

Mr_XP, οι απόψεις που κατέθεσα, όπως ήδη είπα, είναι προσωπικές και είναι ανοιχτές σε κριτική, την οποία καλωσορίζω. Αν μη τι άλλο, μπορεί να αναμορφώσω άποψη ή να ξεδιαλύνω καλύτερα κάποια πράγματα. Πρέπει να ομολογήσω ότι είσαι ένας εξαιρετικά ήπιος και λογικός συνομιλητής. Το εκτιμώ πολύ αυτό...

Ο υποτακτικός άντρας του παραδείγματος δεν συναινεί στο να αλλάξει τρόπο ζωής. Γι αυτό αντιδρά με έντονο τρόπο. Προτιμά να μην σχετίζεται, διότι το να σχετίζεσαι εμπεριέχει πόνο, πιθανότητα απώλειας, "σπονδές", θυσίες, πραγματικό αντίτιμο σε πράγματα πολύτιμα που κοστίζουν περισσότερο από καμιά διακοσαριά ευρώ. Αυτό είναι το είδος της συναίνεσης που δεν δίνει. Δεν συναινεί στην αλλαγή που έχει προσωπικό κόστος. Τελικά, σταματά να πληρώνει για σέσσιονς και αρχίζει να σχετίζεται με τους γύρω του, άνευ χρημάτων και προκαθορισμένου ρεπερτορίου...Και όπου βγει. Είναι πολύ αγχωτικό και δύσκολο, πίστεψέ με...

Εάν προτιμάς άλλο παράδειγμα, πάρε την γυναίκα που αρνείται να κάνει δίαιτα και γυμναστική, ενώ ζυγίζει 120 κιλά, με ύψος 1.65. Την γυναίκα που δεν τιμά την γλυκύτητα της φύσης της και σπαταλάει τον χρόνο της στριγγλίζοντας ως μαινάδα ότι οι Μάστερς είναι ψεύτικοι (ενώ μπορεί απλά να αγνοήσει αυτούς που δεν της κάνουν και να βρει αυτόν που της κάνει). Την γυναίκα που δεν θέλει να απομακρυνθεί από την μητέρα της που την καταπιέζει (όπως καταπιεζόταν η Izabelle Huppert στο The Piano Teacher). Την γυναίκα που δεν θέλει να αλλάξει τη δουλειά που μισεί και που την κάνει δυστυχισμένη. Την γυναίκα που δεν θέλει να πάρει διαζύγιο από τον αλκοολικό σύζυγο που την κακοποιεί. Και άλλα. Αυτά είναι όλα αληθινά παραδείγματα, που έχω δει προσωπικά, στον χώρο. Καμία δεν συναίνεσε, ποτέ, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έβλεπε καν το πρόβλημα...

Για μία εμπεριστατωμένη ανάλυση στην αντίδραση στην αλλαγή, μπορεί όποιος το επιθυμεί να ανατρέξει στο κάτωθι νήμα, από το οποίο η κάτωθι αναφορά:

Είναι πολύ φανερό, σε μένα αρχικά, που τα πέρασα όλα αυτά προσωπικά, αλλά και σε αρκετές φίλες μου που διατηρούν ή είχαν στο παρελθόν σχέσεις M/s, ότι η συναίνεση δεν δίνεται ποτέ εν λευκώ στις δραστικότατες αλλαγές που επιχειρούνται, σε σοβαρό επίπεδο M/s σχέσης, που επηρεάζει όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μας (δεν μιλώ για κινκ παιχνίδια). Η συναίνεση δίνεται άπαξ, στο άτομο, και στο είδος της σχέσης (όπως κατέθεσε πρόσφατα η lara[E-p], στο παράπλευρο νήμα περί συναίνεσης). Στις τομές...η υπακοή μας σώζει. Και η υπομονή του Κ μας... 

Με λίγα λόγια, πρακτικά, συναίνεση δεν υφίσταται - και δεν μπορεί να υφίσταται, εξ ορισμού - σε αυτό το κομμάτι της σχέσης. Ίσως μπορεί κάποιος να ανατρέξει και εδώ, όπου προσπάθησα να το εξηγήσω κάπως καλύτερα, στο παρελθόν:

Δηλαδή, μόνο μετά το γεγονός, όταν έχει επέλθει η αλλαγή, μπορεί κάποιος να πει, "Βρε για δες, δίκιο είχε ο μπαγάσας, είμαι πολύ καλύτερα έτσι...Τζάμπα τον έπρηζα τον άνθρωπο με την αντίδρασή μου..."

Τέλος, υπάρχει το κλασικό κείμενο, το οποίο προτείνω να διαβάσουν όλοι και όλες:

Γνωρίζετε πολλούς ανθρώπους που να συναινούν στη διαχείριση της σπατάλης; Αν ναι, δεν έχετε εκπαιδεύσει ποτέ... 

 

Δεν είμαι βέβαια, αλλά ευχαριστώ· μπορώ να είμαι, όταν συντρέχουν ειδικοί λόγοι για να είμαι. Έχω διαβάσει πολλά από αυτά που έχεις γράψει, και τρέφω μεγάλο σεβασμό προς το άτομό σου. Έτσι, τείνω να είμαι πιο προσεκτικός στο πως θα διαφωνήσω μαζί σου από το πως θα διαφωνήσω με διάφορους άλλους. C-:=

Θα καταθέσω λοιπόν κι εγώ τις απόψεις μου, και θα τις υποστηρίξω, και από εκεί και πέρα δεν είναι ανάγκη να το ζαλίσουμε άλλο, (εκτός αν για κάποιο λόγο επιμένεις,) γιατί απ' ότι φαίνεται φτάνουμε σε διαφορετικά συμπεράσματα επειδή ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες και ακολουθούμε διαφορετικούς δρόμους.

Σύμφωνα με τον Φυτράκη:

συναίνεση (η) ουσ. (Κ συναίνεσις, -εως) αποδοχή, συγκατάθεση [<αρχ. συναίνεσις < συναινώ] συνώνυμα: συγκατάνευση, παραδοχή αντίθετα: άρνηση, απόρριψη

συναινώ -είς, -εί ρ. συμφωνώ να γίνει κάτι, συγκατατίθεμαι, στέργω [<αρχ. συναινέω-ώ < σύν + αινώ] αντίθετα: αρνιέμαι, απορρίπτω.

Από τα παραπάνω συμπεραίνω ότι «δεν συναινώ» = «αρνιέμαι». Όχι «διστάζω», ούτε «δυσανασχετώ», ούτε «ξυνίζω τα μούτρα μου», ούτε «παίρνω μια βαθιά ανάσα και το κάνω», παρά ακριβώς αυτό, και μόνο αυτό: «αρνιέμαι».

Στα παραδείγματα που ανέφερες έχουμε ανθρώπους που φοβούνται να κάνουν κάτι, το βρίσκουν αγχωτικό και δύσκολο, αποτελεί γι αυτούς μεγάλη θυσία, ενδεχομένως σε μερικές περιπτώσεις να απαιτεί υπερνίκηση φοβίας ή καταπολέμηση εξάρτησης, πράγματα εξαιρετικά δύσκολα, και παρ' όλα αυτά το κάνουν, χωρίς κανείς να κρατάει ένα πιστόλι στον κρόταφό τους. Αυτό εμένα μου φαίνεται πως δεν είναι πράξη άνευ συναίνεσης σύμφωνα με τον ορισμό της συναίνεσης, είναι απλά μια οικειοθελής πράξη υπέρβασης του εαυτού ενός έχοντος σώας τας φρένας ενήλικα.

Η επιμονή μου στην ακριβολογία στο συγκεκριμένο ζήτημα οφείλεται στο γεγονός ότι η δημιουργία σύγχυσης γύρω από τις έννοιες ορισμένων λέξεων όπως «συναίνεση», «βιασμός», «κακοποίηση» κλπ. μπορεί να καταλήξει να έχει νομικές επιπτώσεις για ορισμένα άτομα. Συγκεκριμένα, καλό είναι οι έννοιες που προσάπτουμε σε αυτές τις λέξεις να συμφωνούν με τις έννοιες που προσάπτει σε αυτές ο εισαγγελέας. Αλλιώς, υπάρχει σοβαρή περίπτωση κάποιος, κάπου, ξαφνικά να βρεθεί παρέα με τον Μπρούνο, ή από την άλλη σκοπιά, κάποιος που θα έπρεπε να είναι παρέα με τον Μπρούνο, να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας.

 

Απόλυτα κατανοητή η τοποθέτησή σου και σ' ευχαριστώ για την απάντηση. Η ένστασή μου είναι ορολογικής φύσεως και έγκειται στο γεγονός ότι θεωρώ τη γνώση απαραίτητη προϋπόθεση της συναίνεσης και την άγνοια συχνή κατάσταση για τη σκλάβα μέσα στη σχέση M/s.

Κατά τα υπόλοιπα, πάντα εκτιμούσα τους Κ που επέμεναν στην συναίνεση, όπου και σε όποιο βαθμό αυτή είναι εφικτή, ακόμη και όταν είναι κενή ουσίας, δηλ. όταν δεν υπάρχει γνώση...

 

Απάντηση: Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

Δεν είναι κενή ουσίας η συναίνεση χωρίς γνώση, όταν γίνεται από πρόθεση, είναι διαφορετικής υφής.

 

Άλλαξα την τελευταία παράγραφο του σχολίου #43 από «Αλλιώς, υπάρχει σοβαρή περίπτωση κάποιος, κάπου, ξαφνικά να βρεθεί παρέα με τον Μπρούνο» σε «Αλλιώς, υπάρχει σοβαρή περίπτωση κάποιος, κάπου, ξαφνικά να βρεθεί παρέα με τον Μπρούνο, ή από την άλλη σκοπιά, κάποιος που θα έπρεπε να είναι παρέα με τον Μπρούνο, να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας».

 

Re: Απάντηση: Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

Ωραία. Άκου σενάριο. Ματαιόδοξη wannabe σκλάβα, δεν ξέρει ότι είναι ματαιόδοξη. Κάποιος θέλει να την κάνει σκλάβα του και πρέπει να εξαλείψει την ματαιοδοξία της. Εκτυλίσσεται ο ακόλουθος διάλογος:

"Είσαι ματαιόδοξη, το ξέρεις;"

"Όχι, δεν είμαι καθόλου. Είμαι τέλεια, δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση κι εκτός αυτού, είμαι όντως η καλύτερη".

"Αυτό θα αλλάξει αν θέλεις να γίνεις σκλάβα μου. Θα φροντίσω ώστε να σταματήσεις να είσαι ματαιόδοξη".

"Σας είπα ότι δεν είμαι ματαιόδοξη. Πόσες φορές θα το πούμε;"

"Θέλω την συναίνεσή σου για να προχωρήσω στις αλλαγές της ψυχοσύνθεσής σου".

"Κάντε ότι νομίζετε. Πάντως, ματαιόδοξη, δεν είμαι. Εξάλλου, αποκλείεται ν' αλλάξω εγώ, αφού είμαι τέλεια έτσι κι αλλιώς".

Αυτό είχες στο νου σου ως συναίνεση διαφορετικής υφής;

Θεωρητικά, έχουμε συναίνεση. Πρακτικά, έχουμε μια βλαμμένη που θα φτύσει αίμα (και δεν το ξέρει).

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

όχι

ναι
κακό είναι; Θα της αρέσει που θα φτύνει αίμα και μπορεί να πάψει να είναι ματαιόδοξη, δεν θα πάψει όμως ποτέ να είναι "βλαμμένη" τουλάχιστον στα μάτια των βανίλλα