150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

Η βίτσα έκανε το χαρακτηριστικό ήχο την ώρα που χτυπούσε το γυμνό της γλουτό.

Δεν έβγαλε άχνα.

Ξανά. Ξανά.

Λίγο πιο δυνατά, λίγο πιο ακανόνιστα.

Μούγκρισε.

Ξανά. Ξανά. Ξανά.

Έβαλε τα κλάματα αλλά δεν είπε τη λέξη.

Τον προκαλούσε.

Χάιδεψε με στοργή το γλουτό που πριν λίγο είχε χτυπήσει με τη βίτσα.

Την σήκωσε μαλακά όρθια. Τον κοίταξε στα μάτια.

- "Άντέχω κι άλλο" του είπε προσπαθώντας να χαμογελάσει και με δάκρυα στα μάτια.

- "Το κατάλαβα" της είπε χαμογελώντας πριν την φιλήσει ανάλαφρα στο στόμα.

Της χάιδεψε τα μαλιά.

- "Το κατάλαβα" του είπε χαμογελώντας πριν γονάτισει αγγαλιάζοντάς του τα πόδια και φιλώντας το χέρι που πριν από λίγο την είχε χτυπήσει με τη βίτσα.

Κάθησαν στον καναπέ εκείνος, στα πόδια του εκείνη, ακουμπώντας το κεφάλι της στο χέρι του.

Είχαν καταλάβει και οι δυο.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Σπάσιμο στη φωνή. Τρεμάμενο βλέμα. Υποψία δακρύων.

Σ' αυτό το μπαράκι είχαμε ξεκινήσει σχεδόν 3 χρόνια πριν.

- "Σ' αγαπάω" μου λέει.

"Εγώ να δεις" λέω μέσα μου. Όχι, δεν το λέω απλά, το ούρλιαζω...

Από μέσα μου.

Σιωπή.

- "Σ' αγαπάω" μου λέει ενώ έχει αρχίσει και κλαίει.

Το κρανίο μου πάει να εκραγεί. Είμαι δυνατός αλλά... αλλά δεν ξέρω... δεν ξέρω αν μπορώ να κερδίσω αυτή τη μάχη.

- "Είναι πολύ αργά πια" καταφέρνω να της πω.

Σηκώνομαι.

Κλαίει με λυγμούς. Όλο το είναι μου ουρλιάζει να την πάρω στην αγκαλιά μου.

Ποτέ πια.

- "Καληνύχτα" της λέω. Δεν παίρνω απάντηση παρά μόνο τρομερούς λυγμούς που μπήγουν μαχαιριές στην καρδιά μου. Είναι η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνη.

Χαραγμένη στο μυαλό μου για πάντα. Ένα στίγμα του Ανάμ που δε θα σβήσει ποτέ.

Προχωρώ χωρίς να ρίξω ούτε καν μια τελευταία ματιά.

Την απιστία τη συγχωρώ. Την προδοσία όχι.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Μ' αρέσει το καινούργιο μου αυτοκίνητο.
Συνοδηγός ακουμπούσε τις πατούσες στο παρμπρίζ, μέριαζε τη φούστα και έδειχνε το μουνί χαμογελώντας διαολεμένα.
Έβαζε τα αγριολούλουδα στο σχαράκι του αερισμού.
Μασούσε κεράσια και κοκκίνιζε η γλώσσα – μήνες μετά έβλεπα το κουκούτσι σφηνωμένο στη σχισμή του ταμπλώ.
Ρώγα, έβγαζε το βυζί από το μακό και μου έδειχνε.
Έσκυβε το κεφάλι, και τα μαλλιά της χάιδευαν τα πόδια μου, ανάμεσα – μέσ' την πόλη!
Στα χωράφια δινόταν στο πίσω κάθισμα.
Και μόνος την “έζησα” στο αυτοκίνητο, μετρώντας τα χιλιόμετρα - πετώντας ως να συναντηθούμε, ισορροπώντας την απελπισία της απομάκρυνσης με την πληρότητα των περασμένων ωρών – μετρημένες στιγμές είχαμε να ζήσουμε μαζί κι ας γεμίζαμε ημερολόγια και τζιέρια.
Το πούλησα, το παλιό. Εύκολα, φτηνά να φύγει – είχε κλιματισμό, ABS, αερόσακους, Traction Control, φουλ εξτρά και αναμνήσεις.
Κι όμως μου λείπει, ήταν γλυκό το ζόρι. Λεν πως τα παλιά αυτοκίνητα έχουν προσωπικότητα.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η ανάγκη για υποταγή

"Είναι απλό. Μην το πολεμάς" μου Είπε. "Αυτή είσαι εσύ".

Ειναι βραδυ. Ειμαι στη δουλεια. Μαυρη φουστα και μπλουζα. Μαυρα σανδαλια. Τα μαλλια σε κοτσο, πισω.

Αλυσιδα στο λαιμο, αυτη τη φορα παρεα με καποιο κελτικο "μπιχλιμπιδι", απο αυτα που πουλανε τα μουσεια.

Τα ματια στη οθονη του υπολογιστη. Για τα στατιστικα. Το μυαλο αλλου...

στο
...φτυσιμο
...χαστουκι
...κατουρημα

ΜΕΙΝΕ!

στο
ζορικο δεσιμο... δεν μπορουσα να ακουμπισω τη μυτη μου. Αλλα ουτε το μουνι...

στο
οδυνηρο γαμισι απο πισω, σε σταση αλλαγης πανας...

ΧΥΣΕ ΣΚΥΛΑ ΧΥΣΕ!
και τα υγρα μου να με βρεχουν στο προσωπο. Κλεινω τα ματια. "Δεν ειμαι εγω αυτη" σκεφτομαι. "Δεν ειμαι!"

στα
ποδια Του. Να αγγιζω, να γλειφω, να καυλωνω...

στα
στηθη της. Πόσο τελεια χωρουσαν στις μισανοιχτες παλαμες μου...

στα
λογια μου: η σκυλα Σας ικετευει, χρειαζεται πονο Κυριε. Και ταπεινωση...

Αρχιζω να αμφιβαλλω.

"Μην το πολεμάς. Αυτή είσαι εσύ."
"Μάλιστα Κύριε."

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Συγγνώμη, να ρωτήσω κάτι;

Είναι κάποιος που δεν έχει καταλάβει οτι το όριο για μια ιστορία 150 λέξεων είναι 150 λέξεις;

Ευχαριστώ.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Να τους κόψετε γιατρέ μου!

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Προτρέχεις λίγο με την οικειότητα, αλλά δε βαριέσαι.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Μια νύχτα πίσω...

Άδειος δρόμος, καταπίνω τα χιλιόμετρα δέκα-δέκα μα δεν λέει να τελειώσει.

Μια νύχτα μπροστά...

Τα σκυλιά μου με υποδέχονται όπως πάντα χαρούμενα στην πόρτα.

Μια νύχτα πίσω...

Γονάτισε στα πόδια μου και τ' αγκάλιασε.

Μια νύχτα μπροστά...

Ποτό στο χέρι, τσιγάρο στο στόμα και τα σκυλιά δίπλα μου όπως πάντα όταν έχω τα δικά μου.

Μια νύχτα πίσω...

Την δάγκωνα και την χούφτωνα δυνατά μέχρι που ούρλιαξε τελειώνοντας.

Μια νύχτα μπροστά...

Το λυκόσκυλο ατσούμπαλο όπως πάντα προσπάθησε να μου γλείψει το χέρι με το τσιγάρο. Κάηκε και κλαψούρισε.

Μια νύχτα πίσω...

Ξαπλωμένη γυμνή μπροστά μου με κοιτάει χαμογελώντας και κλείνει τα μάτια της πέφτοντας να κοιμηθεί.

Μια νύχτα μπροστά...

Σβήνω το τσιγάρο. Προσπαθώ να πιω μια τελευταία γουλιά από το ποτό αλλά αηδιάζω και το φτύνω.

24 ώρες... μόνο ο Τζακ Μπάουερ έλειπε.

Μπορεί το σύμπαν να γαμιέται πατόκορφα αλλά το γαμημένο έχει χιούμορ, του το αναγνωρίζω.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

# 274

Έχετε δίκιο, είναι 151.

Πού να υποβάλλω την αίτηση "μη κοψίματος";

Να'στε καλά,

cassie

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Καθε φορα συναντω τη Γωγω, τα ιδια.
Ταχυκαρδια,εφιδρωση,και μια ελαφρα ταση για διαρροια.Σημαδια,αδιαψευστα ,του αγχους που με κατακυριευει.
Κι'ομως ,το ξερω πια,δεν την ενδιαφερει να με πονεσει, δεν το θελει, εχει καταλαβει πως οταν ποναω αντιδρω απροβλεπτα.
Αυτο που θελει απο μενα ειναι υπακοη.
Συμμορφωση στις διαταγες της.
Παραδοση με εμπιστοσυνη στα εμπειρα χερια της...

Καθως χτυπαω το κουδουνι,προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου να μην ανησυχω,να μην αγχωνομαι.
Ολα θα πανε καλα.
Οπως παντα.
Με υποδεχεται χαμογελαστη. "Παρε θεση" , προσταζει και το χαμογελο της μου φαινεται τωρα εμενα σαρκαστικο.Μπορει ομως και να'ναι ιδεα μου.
Ερχεται απο πανω μου κρατωντας το αναισθητικο τζελ.
"Ανοιξε", διαταζει ξερα," αυτο ειναι απαραιτητο για να μην πονας οταν θα σου βουλωνω την τρυπα!"....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..."Νο- νομιζα πως σημερα θα καναμε καθαρισμο...." τραυλιζω.
" Οχι ,σφραγισμα",μου απανταει αποφασιστικα παιρνοντας τον τροχο στα χερια της.
"Ανοιξε ειπα"!!

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Τα δάχτυλά της, μακριά αλλά θεόστραβα, όπως συνήθιζε να λέει, έτρεχαν στο πληκτρολόγιο. Ποτέ δεν κοίταζε τι έγραφε, κι ας μην είχε κάνει “τυφλό”. Ειδικά όταν θύμωνε, ή όταν αφηνόταν στις σκέψεις της ... έπαιρνε φωτιά.

Είχε δηλώσει ότι δε θα ξαναγράψει ιστορία 150 λέξεων. Δεν είχε πια νόημα: δεν διάβαζε Εκείνος.

Αν όμως ... αν τελικά διάβαζε;

Μερικές φορές δυσκολευόταν να Τον καταλάβει. Παρόλο που ήξερε καλά να “διαβάζει” ανθρώπους, η απόσταση και οι ιδιαίτερες συνθήκες, τη δυσκόλεψαν στην αποκωδικοποίηση. Στην αρχή τουλάχιστον. Δεν μπορούσε να θέσει όποια ερώτηση της ερχόταν στο μυαλό. Έπρεπε να περιμένει πότε Εκείνος θα είχε όρεξη να της ανοιχτεί.

Τηλεφώνησε το κορίτσι. Είχε χίλιες απορίες.

“Ηρέμησε, θα στα εξηγήσω εγώ, όλα!”

Χαμογελούσε. Αναλογίστηκε πόσο δρόμο είχε διανύσει. Μπορούσε πλέον να Τον ερμηνεύει. Το αίνιγμα μετατράπηκε σε συναρπαστικό βιβλίο, τα τελευταία κεφάλαια του οποίου δεν είχαν γραφτεί ακόμα.

~~~~~~~~~~~~~~~~
{Άσχετο: δηλαδή, γιατρέ μου, έχετε βγάλει τη μεζούρα και μας μετράτε;}

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Καλίγωσες το διάβολο για μια στιγμή τ' ονείρου
μα τι 'ναι κείνο που ζητάς ρακένδυτε αφέντη;

Ξέρω... Δεν ξέρω... ξέρω... Δεν ξέρω...

Η νύχτα κι ο πόνος. Τα φώτα κι ο δρόμος. Το ταξίδι;

Είχα πάντα δυο φόβους στη ζωή μου. Ο ένας ήταν ότι θα πεθάνω από ασφυξία. Ο άλλος ήταν ότι θα πεθάνω μόνος μου. Το πρώτο παραλίγο να το "καταφέρω" πριν μερικά χρόνια. Το άλλο... το άλλο παλεύω να το αποφύγω.

Μήπως είναι ένα γαϊτανάκι; Μήπως κάθε βήμα που κάνω για να ξεφύγω με στέλνει κοντά του αντί να με απομακρύνει;

Αν κρίνω από το βλέμμα του το λαμπραντόρ διαφωνεί σφόδρα. Το λυκόσκυλο έχει πέσει σε βαθιά περισυλλογή γιατί κάπου έχει χάσει πάλι το μπαλάκι του.

Όλοι κάτι ψάχνουμε αλλά τι;

Ξέρω... δεν ξέρω... ξέρω... δεν ξέρω...

Ίσως αν πάψω να το ψάχνω να βρει αυτό...

...αλλά τότε δε θα είμαι ο εαυτός μου.