Verba volant, scripta manent

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Ευχαριστώ. Είναι βιωμένο τίμια. Ερήμην Του.

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Σαν σήμερα.



Μπαίνω από τη θέση του συνοδηγού, κρατώντας τόσο γερά την εσάρπα μου, θαρρείς ότι θα σκιστεί.

Μην δει κάτι περισσότερο απ' όσο αντέχω.

Παίρνω το θάρρος να συναντήσω τη ματιά του, με κοιτάει χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου.

Χαμόγελο.

Ήχοι.

Αμνησία.

"Τώρα μπορείς να πάρεις ανάσα."

Γελάει.

"Άνοιξε τα πόδια σου".

Δισταγμός.

Παίρνει την τσάντα από το αριστερό μου χέρι και την βάζει χαμηλά, εκεί που πατάω.

"Μαζί μου θέλω να αισθάνεσαι άνετα.

Λοιπόν, τί θα γίνει, θα ηρεμήσεις?"

Γκριμάτσα απορίας...

[Είναι εδώ!]

[Ήρθε!]

"Ξέρεις, μπορείς να αναπνέεις όποτε το χρειάζεσαι, δεν είναι ανάγκη να περιμένεις να σου δώσω άδεια..."

Γέλιο με την γλώσσα ελαφρώς έξω από το στόμα.

[Έχει τα ωραιότερα ρουθούνια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.]

Έχω γείρει το κεφάλι στο μαξιλάρι του καθίσματος και ακούω τη φωνή του, χωρίς να καταλαβαίνω τί λέει,

απολαμβάνω τις διαβαθμίσεις της, έχει ζεστή βαθειά αντρική φωνή, με μία ανομολόγητη γλυκύτητα.

Φτάνουμε.

Σ' ένα μπαρ δίπλα στη θάλασσα, με ελάχιστο κόσμο.

Αδιάφορη μουσική.

Κάθομαι δεξιά του.

Η εσάρπα σφτιχτά τυλιγμένη γύρω από την πλάτη μου.

Παραγγέλνει κάνοντας χιούμορ με την σερβιτόρα.

Πρώτη γουλιά με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου, δείχνει κεφάτος και χαρούμενος.

"Έχεις σκοπό να χαλαρώσεις, μικρή?"

Γνέφω με το κεφάλι αρνητικά. "Τσου".

"Βγάλε την εσάρπα."

"Μείνε ξυπόλητη."

"Άπλωσε τα πόδια σου στο κάγγελο."

Υπακούω, ήρεμη πια.

Με κοιτάει και αφήνει να ακουστεί ένα γέλιο σιγουριάς.

[Σκέφτομαι ότι θέλω σαν τρελή να ενώσω τα ρουθούνια μου με τα δικά του.]

Με αρπάζει από το λαιμό και μου δίνει ένα ταχύ παθιασμένο φιλί, δυνατό σαν τελευταίο.

"Αυτό δεν ήθελες?"

"Αύριο θα γιορτάσουμε μαζί."

[Αύριο θα φορέσω το αγαπημένο μου μπλε φουστάνι.]

[Αύριο ήταν ο καλύτερος Δεκαπενταύγουστός μου.]

Never thought such things would happen
Never believed in Hell
Hell on Earth is Love breaking
And what remains to tell​

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

μου άρεσε να το διαβάζω ,αλλά αν γίνετε στη τελευταία σου δημοσίευση να αλλάξεις τη γραμματοσειρά ,είναι δυσανάγνωστη ..

 

Re: Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Σαν σήμερα.
"Αυτό δεν ήθελες?"

"Αύριο θα γιορτάσουμε μαζί."

[Αύριο θα φορέσω το αγαπημένο μου μπλε φουστάνι.]

[Αύριο ήταν ο καλύτερος Δεκαπενταύγουστός μου.]


Αν μπορούσες να ήξερες πόσο πολύ σε ένιωσα....κι εμένα....


 

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Κλαίει.

Σπαρακτικά.

Ακούει τη φωνή του και πονάει.

"Γιατί κλαις, Μ. μου? Δεν θα κλαις σου έχω πει για κανέναν."

"Πονάω. Γιατί με πονάς? Μη με πονάς τόσο πολύ. (έχω εθιστεί στον πόνο που μου προκαλείς, κι αν μου φυγεις, τί θα κάνω; Συνέχισε να με πονάς, σε ικετεύω. Κι ας κλαίω. )"

"Από αγάπη Μ. μου. Από αγάπη σε πονάω."

"Αντέχω. Από αγάπη αντέχω."

Και άντεξε.

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Ωραίο νήμα, Eugenie.  

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Magnificent!

Κοιτούσε τα δύο σημάδια στο πόδι της και ήταν ευτυχισμένη.

Είχε καιρό να χαμογελάσει χωρίς να χρειάζεται να υποκρίνεται.

I was born... I was born to sing for you... I dind't have a choice...

Περπατούσε γυμνή προς την κουζίνα, κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι, ακολουθώντας τον ρυθμό του τραγουδιού.

Ι give you back my voice.

Αφού δική του ήταν.

Δική του είναι.

Σήκωσε τον ώμο και σκέφτηκε "Ε, και;"

Σκοτείνιασε όταν θυμήθηκε πόσο πολύ την πόνεσε αυτή τη φορά...

Σκοτείνιασε όταν θυμήθηκε πως κατά τη διάρκεια της βραδιάς,

ένιωθε πως στην ουσία της μετέφερε τα σημάδια που άφησε κάποια άλλη πάνω του.

Πάντα έτσι συμβαίνει, το ξέρει...

Ακουμπά το δεξί γοφό στον πάγκο, το αριστερό χέρι λυγισμένο ν΄ακουμπά στον αριστερό γοφό, και πίνει νερό.

Το δεξί πόδι εξακολουθεί να κυνηγάει το ρυθμό.

Κατεβάζει την τελευταία γουλιά, και μπαίνει στο ρυθμό και το κεφάλι ξανά.

Νιώθει περήφανη που ποτέ της δεν έχει αφήσει σημάδια.

Σκύβει να ξαναδεί το πόδι της.

Ένα στο μηρό κι ένα στο εσωτερικό της γάμπας.

Only Love can leave such a mark.

Χαμογελάει τόσο ώστε να βουρκώσει.

Μαράκι, λέει στον εαυτό της, εσύ έχεις πάνω σου κάτι δικό του, ενώ αυτός όχι.

Η δύναμή του κράτησε τόσο ώστε να προκαλέσει αυτά τα κοκκινάδια.

Η δική σου κρατάει όσο τα κουβαλάς στο κορμί σου.

Του στέλνει με εικονομήνυμα τα σημάδια της.

Από κάτω κάποιους στίχους.

Και πιο κάτω...

ζήλιαααααααααα

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Γράφεις υπέροχα.

Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Είναι φτώχια.

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

άλλο ένα υποτακτικό πλάσμα που είναι παραφουσκωμένο από εγωϊσμό ..!

αρέσκομαι στο τρόπο που το παρουσιάζει βέβαια ,ίσως για αυτό δεν θα ήθελα και εγώ να είμαι κυριαρχικοσαδίσταρος ...

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Ο Δάσκαλος ήταν τέτοιος, ώστε καμιά φορά ήταν περιττό να παραμένει ταπεινή.

Και ποτέ δεν υπήρξε τόσο ταπεινή ωστέ να μην αρέσκεται στο γεγονός ότι οι ιστορίες της άρεσαν σε κάποιους.

Δεν τις μοιράζεται γι' αυτό, ωστόσο.

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Σβήνει το τσιγάρο ενώ είναι ακόμη στη μέση.
Το στόμα της είναι ήδη πολύ στεγνό από τη δίψα.
το "ξεχασιάρικο" μαράκι του
Βλέπει το πάνω μέρος του μαγιό της πάνω στα κλαδιά του μοναδικού πεύκου
που είναι κοντά της, και σκέφτεται ότι πρέπει να θυμηθεί να μη το ξεχάσει εκεί.
Ανοίγει το βιβλίο στη σελίδα 159.
Το ξανακλείνει.
το "φευγάτο" μαράκι του
Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, ούτε καν σε μια ιστορία που έχει ξαναδιαβάσει.
Σκέφτεται να βουτήξει.
Ποτέ της δεν έχει μπει στη θάλασσα τον Σεπτέμβρη.
το "ευαίσθητο" μαράκι του
Ναι, αλλά τί σημασία έχει η εποχή αν έχεις διάθεση για βουτιά?
Τα στερεότυπα κι ο εαυτός της.
το "κολλημένο" μαράκι του
Σηκώνεται.
Αμέσως αισθάνεται το δροσερό αεράκι στο κορμί της.
Ανατριχιάζει.
Κατευθύνεται προς το μοναδικό πέρασμα, εκεί που η θάλασσα είναι θάλασσα, και δεν είναι θάλασσα με φύκια και βράχια.
το "φοβισμένο" μαράκι του
Μπαίνει αποφασιστικά, το νερό της φαίνεται παγωμένο, αλλά της αρέσει, το έχει ανάγκη το κορμί της αυτό το μικρό σοκ.
Βουτάει απευθείας και το κεφάλι.
Κατά την ανάδυση σκέφτεται πως θα μπορούσε να δείχνει πιο... γοργόνα.
το "γεμάτο οράματα και φαντασιώσεις" μαράκι του
Αλλά δεν είναι.
Δεν το ξανασκέφτεται λοιπόν.
Βλέπει το Βράχο.
Να ένα καλό σημείο, σκέφτεται.
Βγαίνει από τη θάλασσα, δεν σκουπίζεται επίτηδες, παίρνει ένα τσιγάρο και κατευθύνεται προς το Βράχο.
Εδώ, σκέφτεται.
Ο Βράχος θα είναι πάντοτε εδώ.
το "εμπνευσμένο" μαράκι του
Κάθεται σ' ένα σημείο έτσι ώστε τα κύματα να βρέχουν μόνο το κάτω μέρος του κορμιού της.
Βάζει το δεξί χέρι μέσα από το μπικίνι.
Τελειώνει πάνω στο Βράχο πολύ πιο γρήγορα απ' όσο φανταζόταν.
το "φιλήδονο" μαράκι του
Παίρνει μια βαθειά τζούρα.
Σηκώνεται.
Εδώ άδειασα τα "όλα" μου, ό,τι είχα και δεν πήρες, ό,τι άρπαξες χωρίς να σου δώσω.
Πάνω σ' αυτό το Βράχο ακουμπάω κι εσένα μικρέ Αφέντη των "όλων" μου.
Στο Βράχο το σταθερό, τον αιώνιο, τον δίκαιο.
Εσύ θα μείνεις εδώ.
Εγώ θα λιώσω κάτω από τον ήλιο.
Ή θα διαλυθώ σε μία καταιγίδα.
Γυρίζω σπίτι.
το "άδειο" μαράκι​

αρχή-τέλος-αρχή-τέλος-αρχή-τέλος​

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Καταπληκτικές οι περιγραφές σου… !!!! 

Πολύ όμορφο νήμα

Γιατί τις μοιράζεσαι εάν επιτρέπεται?