Ποιήματα

Emily Dickinson

There is a Languor of the Life
Emily Dickinson

There is a Languor of the Life
More imminent than Pain —
'Tis Pain's Successor — When the Soul
Has suffered all it can —

A Drowsiness — diffuses —
A Dimness like a Fog
Envelops Consciousness —
As Mists — obliterate a Crag.

The Surgeon — does not blanch — at pain
His Habit — is severe —
But tell him that it ceased to feel —
The Creature lying there —

And he will tell you — skill is late —
A Mightier than He —
Has ministered before Him —
There's no Vitality.

 

Charmane Kelley: Solitude

Solitude is lonely,
but calms the mind.
Too much clatter,
we run blind.
To not see,
we inevitably falter.
But, without it all,
nothing would matter

 

Απάντηση: Ποιήματα

Και αν η κραυγή μου βγει δυνατή
και αν ο πόνος την καρδιά μου ματώσει
πες μου αν είναι αρκετή
αυτή η στιγμή να μην τελειώσει
Σφράγισε τα χείλη μου με ένα φιλί
τον εαυτό μου να χάσω
άσε τα σημάδια σου σε αυτό το κορμί
στην κορύφωση απόψε να φτάσω
και αν τα κορμιά σμίξουν μαζί
σαν χρώματα γίνουν ένα
τότε 8α γεμίσει η ψυχή
και όλα τα άλλα θα μοιάζουν με ψέμα
Κράτησε με απόψε ως το πρωί
δυο σώματα σε μια αιωνία πάλη
έτσι κάπως το είχα ονειρευτεί
η αγάπη να μοιάζει με ζάλη

FireCandy δεν είναι ότι με θεωρώ ποιήτρια
άλλα καμιά φορά μου κατεβαίνει κάτι κάλο 

 

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: «Κυκλών και καταιγίς».
Εστείλαμε το Σ.Ο.Σ μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.

Μα Δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει,
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! Είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! Έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συχώρεσέ με... Κάποτες οπού 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.

Συχώρεσέ με... Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρή δουλειά της.

Κι ακόμα, Κύριε... ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' ένα μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

Κύριε... ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...


Νίκος Καββαδίας - Μαραμπού (1933)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Μόνος με όλους
Charles Bukowski

η σάρκα καλύπτει το κόκαλο
και βάζουνε και ένα μυαλό
κάπου εκεί μέσα και
μερικές φορές μια ψυχή,
και οι γυναίκες πετάνε
βάζα στους τοίχους
και οι άντρες πίνουν
πολύ
και κανένας δε βρίσκει
Αυτόν ή αυτή
αλλά συνέχεια
ψάχνουν
ανεβοκατεβαίνοντας
από κρεβάτια.
η σάρκα καλύπτει
το κόκαλο και η
σάρκα ψάχνει
για περισσότερο από
σάρκα.

δεν έχουμε ευκαιρία,
ούτε μία:
παγιδευτήκαμε όλοι
από μία μοναδική
μοίρα.

κανείς δε βρίσκει
Αυτόν ή Αυτή.

οι χωματερές γεμίζουν
οι μάντρες γεμίζουν
τα τρελάδικα γεμίζουν
τα νοσοκομεία γεμίζουν
τα νεκροταφεία γεμίζουν

τίποτα άλλο
δε γεμίζει.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Κάποιοι με βλέπουν μα δεν με κοιτούν
κάποιοι με γνωρίζουν κάποιοι με ξέρουν
άλλοι νομίζουν ότι θα βρουν
από μένα αυτό που θέλουν
Δεν ξέρω τι βλέπεις σαν με κοιτάς
μα πίστεψε με δεν είμαι αυτό που δείχνω
είμαι το καβαλέτο που ακουμπά ο καμβάς
ένα τραγούδι χωρίς ήχο
μοιάζω με μια φύση νεκρή
ένα προσχέδιο που χρώματα γεμίζεις
περιμένω μια κουβέντα φιλική
μια νότα που με τα δάχτυλα αγγίζεις

 

Απάντηση: Ποιήματα

Δεύτερο ρούχο

Στη νύχτα - φωνάζω
δεύτερο ρούχο - δώσ' μου γι' αλλαξιά,
να έχω - ν' αλλάζω
γιατί όταν φεύγει - μένω με τη μοναξιά.

Δεν έχω, να βάλω - ρούχο δεύτερο
και πως , να με κάνει - αυτό ελεύθερο,
το μόνο που 'χω - είναι της μοναξιάς
δεύτερο ρούχο - νύχτα μην με ξεχνάς.

Στη νύχτα - φωνάζω
δώσ' μου να έχω - κι άλλη φορεσιά,
γιατί έχω - φωνάζω
το ίδιο ρούχο - στη ζέστη και στη μοναξιά.


Δεν είναι η μοναξιά - παρέα για να ζήσεις
μα ρούχο γι' αλλαξιά - κι είναι μόνο μιας χρήσης.

 

Απάντηση: Ποιήματα

σάρκα μα τοσο περίεργη αυτή η λέξη σαν τον ιστό..Δυο λεξεις που εκφράζουν μια αγκαλιά...Ποσο ομορφα σμιγουν οι αγκαλιασμένοι νέοι και ποιος αρνείται τον κοινό ιστό μιας σάρκας;;
σαρκα που αφνιδιαζει σαρκα άτακτη..........

 

Μαραμπού


Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐζήσαμε μαζὶ
πὼς εἶμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πὼς τὶς γυναῖκες μ᾿ ἕνα τρόπον ὕπουλο μισῶ
κι ὅτι μ᾿ αὐτὲς νὰ κοιμηθῶ ποτέ μου δὲν πηγαίνω.

Ἀκόμα, λένε πὼς τραβῶ χασίσι καὶ κοκό,
πὼς κάποιο πάθος μὲ κρατεῖ φριχτὸ καὶ σιχαμένο,
κι ὁλόκληρο ἔχω τὸ κορμὶ μὲ ζωγραφιὲς αἰσχρές,
σιχαμερὰ παράξενες, βαθιὰ στιγματισμένο.

Ἀκόμα, λένε πράματα φριχτὰ πάρα πολύ,
ποὺ εἶν᾿ ὅμως ψέματα χοντρὰ καὶ κατασκευασμένα,
κι αὐτὸ ποὺ ἐστοίχισε σὲ μὲ πληγὲς θανατερὲς
κανεὶς δὲν τό ῾μαθε, γιατὶ δὲν τό ῾πα σὲ κανένα.

Μ᾿ ἀπόψε, τώρα ποὺ ἔπεσεν ἡ τροπικὴ βραδιά,
καὶ φεύγουν πρὸς τὰ δυτικὰ τῶν Μαραμποὺ τὰ σμήνη,
κάτι μὲ σπρώχνει ἐπίμονα νὰ γράψω στὸ χαρτί,
ἐκεῖνο, ποὺ παντοτινὴ κρυφὴ πληγή μου ἐγίνη.

Ἤμουνα τότε δόκιμος σ᾿ ἕνα λαμπρὸ ποστάλ
καὶ ταξιδεύαμε Αἴγυπτο γραμμὴ Νότιο Γαλλία.
Τότε τὴ γνώρισα -σὰν ἄνθος ἐμοίαζε ἀλπικὸ-
καὶ μία στενὴ μᾶς ἔδεσεν ἀδελφικὴ φιλία.

Ἀριστοκρατική, λεπτὴ καὶ μελαγχολική,
κόρη ἑνὸς πλούσιου Αἰγύπτιου ὁπού ῾χε αὐτοκτονήσει,
ταξίδευε τὴ λύπη της σὲ χῶρες μακρινές,
μήπως ἐκεῖ γινότανε νὰ τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδὸν τῆς Μπασκιρτσὲφ κρατοῦσε τὸ Ζουρνάλ,
καὶ τὴν Ἁγία της Ἄβιλας παράφορα ἀγαποῦσε,
συχνὰ στίχους ἀπάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ὧρες πολλὲς πρὸς τὴ γαλάζιαν ἔκταση ἐκοιτοῦσε.

Κι ἐγώ, ποὺ μόνον ἑταιρῶν ἐγνώριζα κορμιά,
κι εἶχα μίαν ἄβουλη ψυχὴ δαρμένη ἀπ᾿ τὰ πελάη,
μπροστά της ἑξανάβρισκα τὴν παιδικὴ χαρὰ
καί, σὰν προφήτη, ἐκστατικὸς τὴν ἄκουα νὰ μιλάει.

Ἕνα μικρὸ τῆς πέρασα σταυρὸν ἀπ᾿ τὸ λαιμὸ
κι ἐκείνη ἕνα μοῦ χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ἤμουν ὁ πιὸ δυστυχισμένος ἄνθρωπος τῆς γής,
ὅταν ἐφθάσαμε σ᾿ αὐτὴν ποὺ θά ῾φευγε, τὴν πόλη.

Τὴν ἐσκεφτόμουνα πολλὲς φορὲς στὰ φορτηγά,
ὡς ἕνα παραστάτη μου κι ἄγγελο φύλακά μου,
καὶ μία φωτογραφία της στὴν πλώρη ἦταν γιὰ μὲ
ὄαση, ποὺ ἕνας συναντᾶ μὲς στὴν καρδιὰ τῆς Ἄμμου.

Νομίζω πὼς θὲ νά ῾πρεπε νὰ σταματήσω ἐδῶ.
Τρέμει τὸ χέρι μου, ὁ θερμὸς ἀγέρας μὲ φλογίζει.
Κάτι ἄνθη ἐξαίσια τροπικὰ τοῦ ποταμοῦ βρωμοῦν,
κι ἕνα βλακῶδες Μαραμποὺ παράμερα γρυλίζει.

Θὰ προχωρήσω!... Μία βραδιὰ σὲ πόρτο ξενικὸ
εἶχα μεθύσει τρομερὰ μὲ οὐίσκυ, τζὶν καὶ μπύρα,
καὶ κατὰ τὰ μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
τὸ δρόμο πρὸς τὰ βρωμερά, χαμένα σπίτια ἐπῆρα.

Αἰσχρὲς γυναῖκες τράβαγαν ἐκεῖ τους ναυτικούς,
κάποια μ᾿ ἅρπαξ᾿ ἀπότομα, γελώντας, τὸ καπέλο
(παλιὰ συνήθεια γαλλικὴ τοῦ δρόμου τῶν πορνῶν)
κι ἐγὼ τὴν ἀκολούθησα σχεδὸν χωρὶς νὰ θέλω.

Μία κάμαρα στενή, μικρή, σὰν ὅλες βρωμερή,
οἱ ἀσβέστες ἀπ᾿ τοὺς τοίχους της ἐπέφτανε κομμάτια,
κι αὐτὴ ράκος ἀνθρώπινο ποὺ ἐμίλαγε βραχνά,
μὲ σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Τῆς εἶπα κι ἔσβησε τὸ φῶς. Ἐπέσαμε μαζί.
Τὰ δάχτυλά μου καθαρὰ μέτρααν τὰ κόκαλά της.
Βρωμοῦσε ἀψέντι. Ἐξύπνησα, ὡς λένε οἱ ποιητές,
«μόλις ἐσκόρπιζεν ἡ αὐγὴ τὰ ροδοπέταλά της».

Ὅταν τὴν εἶδα καὶ στὸ φῶς τ᾿ ἀχνὸ τὸ πρωινό,
μοῦ φάνηκε λυπητερή, μὰ κολασμένη τόσο,
ποὺ μ᾿ ἕνα δέος ἀλλόκοτο, σὰ νά ῾χα φοβηθεῖ,
τὸ πορτοφόλι μου ἔβγαλα γοργὰ νὰ τὴν πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μὰ ἔβγαλε μία φωνή,
κι εἶδα μία ἐμένα νὰ κοιτᾶ μὲ μάτι ἀγριεμένο,
καὶ μία τὸ πορτοφόλι μου... Μ᾿ ἀπόμεινα κι ἐγὼ
ἕνα σταυρὸν ἀπάνω της σὰν εἶδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας τὸ καπέλο μου βγῆκα σὰν τὸν τρελό,
σὰν τὸν τρελὸ ποὺ ἀδιάκοπα τρικλίζει καὶ χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στὸ αἷμα μου μία ἀρρώστια τρομερή,
ποὺ ἀκόμα βασανιστικὰ τὸ σῶμα μου παιδεύει.

Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐκάμαμε μαζὶ
πὼς χρόνια τώρα μὲ γυναίκα ἐγὼ δὲν ἔχω πέσει,
πῶς εἶμαι παλιοτόμαρο καὶ πὼς τραβάω κοκό.
Μ᾿ ἂν ἤξεραν οἱ δύστυχοι, θὰ μ᾿ εἶχαν συχωρέσει...

Τὸ χέρι τρέμει... Ὁ πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ,
ἀσάλευτο ἕνα Μαραμποὺ στὴν ὄχθη νὰ κοιτάζω.
Κι ἔτσι καθὼς ἐπίμονα κι ἐκεῖνο μὲ κοιτᾶ,
νομίζω πὼς στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ βλακεία τοῦ μοιάζω ...

Νίκος Καββαδίας

 

Απάντηση: Ποιήματα

«Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι
Χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι
Σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
Πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους...

Χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
Που ίσως άλλοι δε θα δουν να χρυσίζει,
Που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
Σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου...

Χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
Απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
Καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου...

Και από τότε είμαι, γιατί εσύ είσαι,
Και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
Και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.»


(Δεν θυμάμαι που το διάβασα...αλλά είναι υπέροχο...)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Σε έναν κόσμο που δεν γνώριζα μπήκα είδα πράματα και θάματα γεύτηκα την πίκρα
ντροπή πόνος ντροπή κενό ντροπή φόβος και στο τέλος σιωπή πιο σκληρή
και από χιλιάδες βέργες πιο εκκωφαντική από χιλιάδες φωνές
πνίγηκα σε αυτή την θάλασσα από ντροπές
φοβήθηκα.. δεν τόλμησα τα όνειρα μου έπιασα μουράγιο πριν ανοίξω τα πανιά μου
είναι γελοίο να με λεν δυνατή όταν αισθάνομαι σαν σπασμένο κλαδί
η μοναξιά ο μεγαλύτερος εχθρός μου σακατεύει την ψυχή κρύβει το φως μου
στο σκοτάδι κρύβομαι σαν αερικό ντυμένο στα μαύρα που πάντα φορώ
και ψιθυρίζω λόγια παράλογα λόγια που αν άκουγες ίσως ήσουν εδώ ίσως .. ανάλογα.

..... ..... ..... ..... .....

 

Απάντηση: Ποιήματα

I feel sorry

I feel sorry for the butterflies
When I turn off the light,
And for the bats
When I switch it on ...

Can’t I take a single step
Without offending someone? ?


So many odd things happen
That I want to hold
My head in my hands,
But an anchor thrown from the sky
Pulls them down . . .

It’s not time yet
To tear up the sails.
Let things be.​

Μarin Sorescu