Φόβος ή πόνος;

Από πολύ μικρός είχα καταλάβει ότι απολαμβάνω να προκαλώ πόνο. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ο πόνος του αποδέκτη ο οποίος μου προκαλεί απόλαυση αλλά ο φόβος που προέρχεται από την αναμονή του επόμενου "χτυπήματος". Υπό αυτή την οπτική ο πόνος δεν είναι παρά ένα εργαλείο, όπως όλα τα άλλα. Ο φόβος είναι που μετράει, ο φόβος είναι που αντιλαμβάνομαι, ο φόβος είναι που προκαλεί την απόλαυση.

Εσείς πώς το βιώνετε και τι αντλείτε από τις "συνεδρίες" πόνου;

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Παρόλο που βρίσκομαι στην αντίπερα αλλά τόσο κοντινή και αλληλένδετα συνδεδεμένη με σας όχθη,αυτής που δέχεται τον πόνο και τον φόβο, θα συμφωνήσω μαζί σας.Η πραγματική απόλαυση και γιά μένα που είμαι ο "δέκτης", είναι ο φόβος γιά το τι με περιμένει,ποιό θα είναι το επόμενο....όχι ο πόνος.Ο πόνος είναι όντως το εργαλείο, ο δρόμος.Αυτό το συναίσθημα που με κάνει να χάνομαι,να αιωρούμαι σε απίστευτα μονοπάτια ηδονής και απόλαυσης είναι ο φόβος. 

 

Ο φόβος είναι μείζον κομμάτι. Αρκεί να είναι μέχρι ενός σημείου. Αν ξεπερνά αυτό το σημείο, ξενερώνω.

Παρόλα ταύτα, έχω απολαύσει σαδικό ερωτισμό και με άτομα που δεν ένοιωθαν φόβο απέναντι στους χειρισμούς μου, τουναντίον μάλλον λαχτάρα και ενθουσιασμό και θα το έλεγε κανείς.

Οπότε ο φόβος δεν είναι το μόνο κομμάτι, ούτε sine qua non μιας σαδικής σεάνς.

Νομίζω οτι η βασική παράμετρος για μένα είναι το αισθητικό κομμάτι. Και εξηγούμαι, με αυτό: ένα καλαίσθητο δέσιμο, ένα όμορφο mindfuck, εργαλεία προσφοράς πόνου που αφήνουν λαχταριστά σημάδια, οι ήχοι τη στιγμή του impact (από το εργαλείο, από το σημείο του κορμιού, από την φωνή του υ) και άλλα...

Μια άλλη παράμετρος είναι η συνείδηση οτι έχω ένα κορμί (ή και μια ψυχή; ) στα χέρια μου, για να χρησιμοποιήσω με όποιον τρόπο ορέγομαι.

Μια τρίτη παράμετρος είναι η καύλα του υ (ναι, και για σας παίζει, παραδεχτείτε το). Είναι υπέροχο να "κακοποιείς" και η αντίδραση να είναι ένα σώμα που να πάλλεται από ερωτισμό και ένα βλέμμα που στάζει ηδονή.

Μια τελευταία παράμετρος είναι η έννοια της διεύρυνσης των ορίων (και των δικών μου, γιατί όχι; ), wherever this may apply. Ένα υ που μέχρι χθες δεν άντεχε ούτε στην ιδέα του πόνου και σήμερα μου φιλάει το μαστίγιο για να συνεχίσω είναι τόσο ερεθιστικό...

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

ειναι φοβος ή προσμονη?

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Καποια συναισθηματα οπως ο φοβος ειναι ξεκαθαρα, ειλικρινη, αναστρεψιμα και ευκολα στο να προκληθουν. Δεν χρειαζονται εξηγησεις, λογια και ερμηνειες. Ισως η ελξη να βρισκεται σε αυτο;

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Σε κάθε περίπτωση, η απειλή για κάτι, είναι πάντα πολύ αποτελεσματικότερη από το ίδιο το "κάτι". Θεωρητικά, γι' αυτό υπάρχουν τα πυρηνικά οπλοστάσια.

Κι αν θες να το πάμε πιο πέρα, έτσι λειτουργούν οι θρησκείες, ανέκαθεν. Με την απειλή μιας φρικτής τιμωρίας σε μεταθανάτιο χρόνο {που δεν τεκμηριώνεται}. Η οποία είναι σαφέστατα αποτελεσματικότερη των υποσχέσεων παραδείσων. Τον Παράδεισο μπορούν να τον περιφρονήσουν πολλοί, την Κόλαση όμως, την τρέμουν.

Στο BDSM, από τη στιγμή που κάποιος είναι μαζοχιστής και/ή εφόσον φθάνει στο σημείο έκκρισης ενδορφινών {δηλ. φυσική αναλγητική δράση}, δεν είναι απαραίτητα αποτρεπτικό στοιχείο ο πόνος. Εξαρτάται από το χειρισμό που θα κάνει ο/η Dom/me. Που βεβαίως, για να το χειριστεί σωστά** πρέπει να γνωρίζει σε βάθος τον/την sub και τις αντιδράσεις που έχει.

**"σωστά" δε σημαίνει απαραίτητα την πρόκληση δυσαρέσκειας, αυτό είναι θέμα του σαδισμού που διαθέτει {ή όχι} ο/η Dom/me. Μπορεί π.χ. να γνωρίζει ότι "φτιάχνεται" και να το απολαμβάνει και να είναι αυτό το επιθυμητό. Είναι θέμα της συγκεκριμένης "παρέας" κάθε φορά.

Τέλος, μπορεί ο ψυχολογικός "πόνος" να είναι πολύ ισχυρότερος του σωματικού.

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Ωωωωωωω, ναιιιιιιι.....  

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Δίνω πόνο μόνο από τη Κυριαρχική πλευρά. Η σαδιστική ποτέ δεν με κλίκαρε. Είμαι από αυτούς τους αιρετικούς που πιστεύουν πως ένας Κυρίαρχος ασχέτως το πόσο ψηλά είναι το "ταβάνι" του, μπορεί να είναι και σαδιστής, αλλά δεν μπορεί ένας σαδιστής στα ψηλά του, να είναι Κυρίαρχος.

Εντούτοις καταλαβαίνω την οπτική σου και συμφωνώ. Αυτό που περιγράφεις ως φόβο είναι που μετράει τελικά. Είναι απόλαυση και για τα δύο μέρη αυτή η προσμονή, τα συναισθήματα της υ που εξωτερικεύονται στην αναμονή του άγνωστου που θα έρθει. Θα είναι το επόμενο χτύπημα ή ...; Πόνος με τον ίδιο τρόπο ή ...;

Θα προσθέσω και μερικές ακόμα λέξεις ως έννοιες που μεγαλώνουν ή που δίνουν άλλο χρώμα αν προτιμάς στην ηδονή και στον ερωτισμό των στιγμών: άξαφνο, απρόσμενο, αναπάντεχο, ανέλπιστο...

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Αν μπει ο μαζοχιστής στο subspace νιώθει αυτό και είναι πάρα πολύ και πολύ πλήρες και υπέροχο. Εμένα ο φόβος με κρατούσε απέξω και με προσγείωνε υποχρεωτικά, δεν μπορούσα να "φύγω" όταν φοβόμουν και δεν νομίζω ότι μου επιτρεπόταν να "φύγω" αλλά δεν μπορώ να πω, δεν γνωρίζω.

Εκτός απ το subspace,

πολύ όμορφο πράγμα στις συνεδρίες πόνου είναι η ευχαρίστηση που αντλεί ο Έτερος, χωρίς αυτήν είναι ένα σχεδόν τίποτα.

Οι αισθήσεις που καταγράφονται έρχονται μετά και η προσδοκία κατά τη διάρκεια της συνεδρίας για μένα προέρχεται απ το "σκηνικό".

Από το γεγονός και μόνο ότι οι μετα-πόνοι και τα σημάδια, αυτά που μένουν μετά τη συνεδρία δηλαδή, με κάνουν να νιώθω υπέροχα, βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν επιδιώκω τον φόβο, αλλά εδώ ίσως θα πρέπει να κάνει κανείς μια διαφοροποίηση μεταξύ φόβου - thrill και φόβου - fear, ο πρώτος είναι καλός, ο δεύτερος κακός.

Ο φόβος με απομονώνει από τις αισθήσεις μου, δηλαδή μπορεί να είμαι πάρα πολύ διεγερμένη αλλά να μην νιώθω τίποτα εξ' αιτίας του και - επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνει στα στεγανά του σαδομαζοχιστικού παιγνίου - παραμορφώνει τη σχέση. Την κάνει, δηλαδή, κάτι άλλο από αυτό που θα ήταν χωρίς τον φόβο.

[Ξεφεύγω λίγο από το θέμα του Arioch, ο οποίος περιόρισε τον φόβο στη διάρκεια της συνεδρίας]

Επίσης νομίζω ότι ο φόβος υποσκάπτει τις νευρικές μου αντοχές, που πάντα φύλαγα ως κόρην οφθαλμού, για τον λόγο ότι χωρίς αυτές δεν μπορεί κανείς ούτε στο περίπτερο για τονωτική σοκολάτα να πάει, πόσο μάλλον να αποφασίσει τί αυτοκίνητο πρέπει να αγοράσει και πότε, λέω εγώ τώρα...

Ένας ακόμα από τους λόγους που δεν αγαπώ τον φόβο είναι ότι πραγματικά με υποβιβάζει ως το πάτωμα για να μην πω και πιο κάτω.

Εντούτοις, αναγνωρίζω την υψηλή αισθητική του σαδισμού που επιδιώκει τον φόβο του υποταγμένου μαζοχιστή (γιατί αλλιώς δεν γίνεται) και τον διαχειρίζεται ολικά, ανεβάζοντας το αντικείμενο του βασανισμού στο τεντωμένο σκοινί και κρατώντας το εκεί, για όσο ο Ίδιος επιθυμεί και μετά, λίγο λίγο χαμηλώνοντας το σκοινί στο έδαφος. Είναι πραγματική τέχνη να διαλύσει κάποιος τον άλλο από τον φόβο και μετά να τον ξαναφτιάξει χωρίς να έχει πάθει απολύτως τίποτα.

 

Απάντηση: Φόβος ή πόνος;

Υπάρχει τέτοια περίπτωση?
Να μην έχεις πάθει απολύτως τίποτε?
Για μένα αξίζει ακριβώς αυτό.
Κατά την αφομοίωση να συνειδητοποιώ τί ακριβώς έχω πάθει/μου έχει συμβεί, εξαιτίας του.
Και δεν μπορώ να πω ότι είμαι σωματική μαζοχίστρια.
Νομίζω πως γι' αυτό το λόγο και μόνο άντεξα όσες φορές συνέβη.
Εκτός αν εννοείτε το "πάθει", με την πολύ κακή έννοια, ότι έγινε οπωσδήποτε ζημιά, δηλαδή...

 

Τελευταία φορά που ένιωσα φόβο ήμουν 6 ετών και ήμουν αντιμέτωπη με τον καριόλη τον Διευθυντή του δημοτικού. Δεν πήγε καλά...

Όχι, δεν νιώθω φόβο. Thrill, ναι. Αδρεναλίνη, ναι. Όχι πραγματικό φόβο. Δεν φοβάμαι. Δεν μπορώ να ξέρω το γιατί και δεν με νοιάζει. Ίσως οι εμπειρίες μου να με έχουν απευαισθητοποιήσει, εν μέρει. Ίσως να μην νοιάζομαι αρκετά...

Αυτό που κάνει τη διαφορά, στην αίσθηση της αναμονής, που πολλοί μνημονεύουν, και που πολλοί την θεωρούν συνυφασμένη με ένα είδος φόβου, για μένα είναι ένα πολύ απλό πράγμα: είναι η απώλεια του ελέγχου. Δεν φοβάμαι όμως. Απλά αφήνομαι να πέσω. Είναι πολύ ευχάριστο και δυσάρεστο ταυτόχρονα. Είναι η αίσθηση της αποδοχής. Είναι η αίσθηση ότι δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα...

Μπορώ να το παρομοιάσω μόνο με την εμπειρία της γέννας. Την στιγμή που αρχίζει η γυναίκα να γεννάει - μία διαδικασία που είναι ευχάριστη και δυσάρεστη ταυτόχρονα - ΞΕΡΕΙ ότι δεν υπάρχει πισωγυρισμός. Με μεγάλη έμφαση στο ΞΕΡΕΙ (γι αυτό τα κεφαλαία). Στο BDSM, είναι ακριβώς αυτή η συνειδητοποίηση ότι δεν έχει πισωγυρισμό, που δίνει την απόλαυση (θαρρώ και στους δύο, καθώς ο ένας σκέφτεται, "θα το κάνεις" και η άλλη, "θα το κάνω, ω Θεέ μου, θα το κάνω...")

Όταν βγαίνει το μωρό, νιώθεις το κεφάλι του να σφηνώνεται ανάμεσα στους μηρούς σου. Τότε νιώθεις την ανθρωπίλα σου σε όλο σου το μεγαλείο. Η γέννα είναι ένα κομμάτι της ζωής, όπως και ο θάνατος. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό. Όπως δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, όταν ο Κύριος σου ανακοινώνει 50 χτυπήματα...

Δεν είναι φόβος όμως. Είναι η φρίκη. Είναι το αμετάκλητο, είναι αυτό που δεν μπορείς να ελέγξεις. The horror..the horror...



Horror has a face, and you must make a friend of horror. Horror and moral terror are your friends...If they are not, they are enemies to be feared...They are truly enemies...

Για μένα, αυτό βρίσκεται στον πυρήνα του BDSM, όπως έχω καταθέσει πολλές φορές. Είναι η διαλεκτική του θανάτου...

 

Για μενα δεν ειναι ο φοβος, αλλα ο πονος αυτος καθαυτος. Ο πονος ειναι απλα μια παρενεργεια (ουδετερη, ουτε καλη ουτε κακη) της ηδονης που προκαλειται. Ισχύει και οταν τον δεχομαι και οταν τον προκαλώ.
Οταν τον δεχομαι, καθε χτύπημα με ερεθίζει. Δεν υπαρχει φοβος, υπάρχει προσμονή. Το πραγματικό βασανιστήριο ειναι η άμετρη προσμονή. Οταν απο το ενα χτυπημα στο αλλο περναει περισσοτερος χρονος απ' οσο χρειαζεται για να ειναι συνειδητό και το επομενο χτυπημα.
Οταν τον προκαλώ, δεν ειναι ο φόβος της που με ηδονίζει, αλλα η ιδια η ηδονή που νιωθει σε καθε μου χτύπημα. Ειναι το δερμα που κοκκινίζει, που ζεσταίνεται και που φουσκώνει οπως με το πρωτο χτύπημα του cane επανω στο παρθενο απο χτυπήματα δερμα. Ειναι σαν τεχνη που ανθίζει λιγο μετα το αγγιγμα μου. Ειναι η μουσική που παραγει το εργαλείο επανω στο δέρμα της (ειδικά το flogger και το cane στο στηθος και την κοιλιά), και σαν τραγούδι οι αναστεναγμοι οι φιμωμένες φωνες της σε καθε μου χτύπημα.

Δεν προσδιοριζομαι ουτε σαν σαδιστης ουτε σαν μαζοχιστης, αλλα σαν ηδονιστής.

---------- Post added at 22:21 ---------- Previous post was at 22:13 ----------

Για καποιο λογο δε μπορω να στειλω rep γι' αυτό:
+1000.