Isn’t it romantic?

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Γειά σου Rev

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις άλλες. Ο καθένας επιλέγει αυτό που γουστάρει και πορεύεται ανάλογα. Αυτό που εγώ υποστηρίζω είναι, ότι το Κυρίαρχο θέμα στο BDSM είναι το μυαλό. Ολα είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικής διεργασίας. Ολα τα άλλα είναι δευτερεύοντα και βοηθητικά, ας έχουν την τιμητική τους θέση σε συνεδρίες. Kαι καλώς έχουν τη τιμητική τους.

Από εκεί θα ξεκινήσουμε και οπωσδήποτε δεν θα μείνουμε εκεί. Αλλά μπορούμε να πάμε έστω και ένα βήμα παρακάτω χωρίς την λειτουργία του μυαλού και την εγκεφαλική διέγερση;
Εξηγούμαι με ένα παράδειγμα
Υπάρχει αυτό που συχνά ονομάζουμε ως "ταξίδι". Χρειαζόμαστε λοιπόν
Α. στόχο,
Β. τακτική,
Γ. εργαλεία
Και τα τρία τα δημιουργεί το μυαλό. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Εστω λοιπόν ότι ο "στόχος" είναι να φτάσουμε Θεσσαλονίκη από Αθήνα. Η "τακτική" θα είναι πως θα πάμε, που θα σταματήσουμε, που θα παρακάμψουμε, που θα αυξήσουμε ταχύτητα και που θα ελαττώσουμε... Τα "εργαλεία" μπορεί να είναι με τραίνο ως το αεροδρόμιο, με αεροπλάνο ως το Βόλο, με μηχανή ως τη Κατερίνη και με αυτοκίνητο ως τη Θεσσαλονίκη... ΟΛΑ έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν είναι η κύρια. Αυτό υποστηρίζω. Το μυαλό δεσπόζει και αυτό ορίζει την ποικιλία που σαφώς και είναι απαραίτητη.

Οπωσδήποτε είναι σημαντικό και απαραίτητο να υπάρχει γνώση! Καμία αντίρηση. Συμφωνούμε απόλυτα. Ασφάλεια πάνω απ' όλα. Ασφαλώς είναι θεμελιώδης αρχή η ποικιλομορφία και η πολυπλοκότητα αν θέλεις, αλλά μπορεί να υπάρξει αυτή χωρίς τον εγκέφαλο; Και ποιός άντρας θα ισχυριστεί ότι μπορεί να γευτεί ολοκληρωτικά το κορμί μιας γυναίκας αν δεν της έχει γαμήσει το μυαλό; Kαι αν δεν συνεχίζει να το κάνει! Oσοι βλέπουν στη γυναίκα μόνο 3 τρύπες και όχι 4, για μένα χάνουν την ουσία. Αυτή είναι η γνώμη μου. Μάγκας είναι αυτός που βλέπει στη γυναίκα αρχικά ΜΥΑΛΟ και στη συνέχεια σάρκα. Αυτός που ξέρει, μπορεί και θέλει να ασχοληθεί και με τα δύο, αλλά στοχεύει αρχικά και σε όλη τη συνέχεια στο πρώτο.
Συνοψίζοντας, το τέλειο είναι: ΜΥΑΛΟ - ΚΟΡΜΙ - ΨΥΧΗ.

Aναμφισβήτητα.

Σωστός.

Ακριβώς Μan!

Mόλις τα είπες όλα! Rep.

Δεν έχεις άδικο Perri. Συμβαίνει αυτό που περιγράφεις. Kαι; Κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρχει όσο τέλεια και να έχει μάθει κάποιος αυτά τα πέντε πράγματα. Για ένα απλό και ξεκάθαρο λόγο. Το μυαλό της κάθε γυναίκας είναι διαφορετικό. Δεν της το γαμάς με καρμπόν πρακτικές! Αν επιχειρήσεις κάτι τέτοιο, το πολύ πολύ που θα καταφέρεις είναι να έχεις μια να "λιώνει" και εκατό να γελούν μαζί σου. Κοροϊδευτικά βεβαίως - βεβαίως.

Ομορφη άποψη. Μπράβο.

Μπράβο για κάθε σου σκέψη, μικρή. Είσαι στο σωστό δρόμο. ΚΕΕP WALKING.

Μια μόνο ερώτηση προς τον κάθε αναγνώστη-τρια. Μπορεί να υπάρξει άλλου είδους κυριαρχία εκτός την εγκεφαλική;

Προφανώς.

Συμφωνούμε. Τι πιστεύεις όμως για τις έννοιες των λέξεων:
"αμοιβαιότητα", "ανταπόδοση", "αλληλεπίδραση"...;

Σας ευχαριστώ όλους-ες για τη συμμετοχή και τις ενδιαφέρουσες απόψεις που κατέθεσατε. Συνεχίζουμε...

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Τίποτε παραπάνω από ό,τι λέει το λεξικό γι αυτές.
Και ότι καμία τους επίσης δεν ταυτίζεται με το ρομαντισμό.
Να σημειώσω ότι δεν πιστεύω στην ανιδιοτέλεια με την οποία ταυτίζεται τις περισσότερες φορές ο αλτρουισμός, για λόγους που δεν θα αναλύσω σε αυτό το νήμα εκτός και αν κάποιος μου το ζητήσει και συνδυάσει με το ρομαντισμό που πραγματεύεται το θέμα. Από εκεί και πέρα, μια χαρά πιστεύω σε άλλες έννοιες αλλά και πάλι δεν βλέπω την σχέση με το θέμα μας.

 

 



Γκουχ, γκουχ… Απορία ψάλτου: θα χαρακτηρίζατε ποτέ ως «ρομαντικό» αυτόν τον πίνακα; Όχι, ε; Κι όμως, ο Γκόγια είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του ρομαντισμού στην ζωγραφική. Μήπως ορισμένοι έχουν μπερδέψει ολίγον τις έννοιες;

Ούτε κι ο όρος mindfuck μου πολυαρέσει, δεν ξέρω γιατί αλλά συνειρμικά μου φέρνει στο νου την πλύση εγκεφάλου. Ακούγεται σαν να προσπαθείς να πείσεις τον άλλον να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αμ, έλα που το θέλει…

Ως συνειδητά επιφανειακός άνθρωπος που είμαι, αρέσκομαι να γαμώ αιδοία ή στόματα, ενίοτε δε και πρωκτούς… Και θα ήμουν ευτυχής αν κι οι γυναίκες ομοίως με ήθελαν για το κορμί μου… δεν θα χρειαζόταν πια ν’ αραδιάζω τόσο πολλές φιλοσοφίες με τόσο πενιχρά αποτελέσματα… 

 

Απάντηση: Re: Isn’t it romantic?

Σας συμπονώ. Μια μέρα θα σας δείξω πώς μυαλογαμούν. Το μόνο που χρειάζεσθε είναι ένας εγκέφαλος. Θα τον παραγγείλουμε για την πρακτική σας εξάσκηση. Έτσι έγινα κι εγώ μυαλογαμίστρα, αλλά είμαι σεμνή και δεν θέλω να το διαδώσετε.

 

 

Re: Απάντηση: Re: Isn’t it romantic?

  

Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός αλλά για ένα αρνίσιο κεφαλάκι με μυαλά λαδολέμονο δεν θα έλεγα όχι. Εσείς θα γαμείτε κι εγώ θα περιδρομιάζω… 

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Μπορούν κάλλιστα όμως να συσχετιστούν.

Ομορφα! Η προσέγγιση σου vautrin, αν δεν σε ερμηνεύω λάθος, είναι διαφορετική αλλά πολύ σωστή και ακριβώς στο θέμα του νήματος. Ο ρομαντισμός ως καλλιτεχνικό κίνημα είχε ένα κύριο χαρακτηριστικό. Την έμφαση στη πρόκληση ισχυρής συγκίνησης μέσω της τέχνης.

Θυμίζω φράση από το αρχικό post "Αισθητική στάση που (μεταξύ άλλων) χαρακτηρίζεται από την προβολή της κυριαρχίας του συγκινησιακού στοιχείου πάνω στο λογικό και της φαντασίας πάνω στη κριτική ανάλυση, από τον υπέρμετρο τονισμό του συναισθήματος...

Aς το σκεφτούν. Εχω γράψει ξεκάθαρα: Να ξεκαθαρίσω, προς τον κάθε αναγνώστη, πως δεν αναφέρομαι στον "ρομαντισμό" του στυλ, βαρκάδα υπό το φως του φεγγαριού με τη κιθάρα να παίζει το σκοπό "κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε"... (αν και δεν έχω κάτι με όσους αυτό προτιμούν)

Ακριβώς! Κακώς συγχέουν, όσοι το κάνουν, το mindfuck με πλύση εγκεφάλου ή με πράξεις που προέρχονται απ' αυτό, αλλά δεν έχουν σχέση με αυτά που πραγματικά θέλουν όσες καθοδηγούνται υπό την επήρεια του! Θα δεχτώ ότι, (ισχύει σε πολλές περιπτώσεις), εκείνη την ώρα νομίζουν πως δεν το θέλουν ή ότι μέχρι εκείνη την ώρα πίστευαν πως δεν ήταν ή πως ποτέ δεν θα είναι μέσα στα θέλω τους. "Αμ, έλα που το θέλουν…" όπως πολύ σωστά έγραψε ο vautrin.

Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά του mindfuck είναι οι τρόποι για να ξεπεράσει τα stop της η υ και να οδηγηθεί ακριβώς σε αυτά που θέλει, αλλά είτε αγνοεί την ύπαρξη τους, είτε αδυνατεί να τα παραδεχτεί, είτε φοβάται να συμφιλιωθεί μαζί τους, είτε τα είχε δοκιμάσει πριν με αρνητικά αποτελέσματα, είτε...

Σε κάθε περίπτωση για να ανέβει έστω και ένα σκαλί ή να διανύσει έστω ένα βήμα παραπάνω, γίνεται μόνο όταν υπάρχει η επιθυμία ή η περιέργεια. Και τα δύο αποτελούν εγκεφαλική διεργασία.

Οσοι Κ κάνουν σε μια συνεδρία, οτιδήποτε που δεν απορρέει από το mindfuck, με όποιο τρόπο και αν το καταφέρνουν, στην ουσία δεν επιτυγχάνουν τίποτα παραπάνω από το να υπηρετούν τα εξωτερικά θέλω της υ. Όσο σκληρή και να είναι η συνεδρία, αν η υ λαμβάνει μόνο όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή γνωρίζει πως θέλει, ή όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή νομίζει πως αποδέχεται, δεν υπάρχει καμία κυριαρχία και δεν βιώνεται καμία υποταγή. Στην ουσία ο Κ είναι ο υποτακτικός της υ ή ο βοηθός της κάβλας της αν προτιμάτε, και τίποτα περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν αυτό υφίσταται μέσα σε μια σχέση D/s!

Γι’ αυτό έβαλα στη συζήτηση τις αντιρρήσεις μου ως προς αν η υποταγή μπορεί να επιτευχθεί σε καθορισμένα και συμφωνημένα χρονικά πλαίσια. Το να μπαίνει κάποια σε mood υπακοής, όταν το επιθυμεί, κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία σχέση με την υποταγή*.
Η Κυριαρχία είτε υπάρχει και ασκείται 24/7, είτε δεν υπάρχει**.

Και επιτέλους ας ξεκολλήσουν όσοι-ες θεωρούν πως Κυριαρχία σημαίνει μόνο και πάντα σκληρό, αυστηρό, απόμακρο, αναίσθητο, σαδιστικό κλπ. Η ουσιαστική Κυριαρχία δεν χάνει ούτε πόντο από τη δυναμική της με τις γλυκές, τρυφερές, χιουμοριστικές, παιχνιδιάρικες και συναισθηματικές στιγμές...

(*Να σημειωθεί πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους επιθυμούν να ζουν με αυτό το τρόπο την κάβλα τους ή με το πως επιλέγουν να το ονομάσουν. Μπράβο τους που το απολαμβάνουν, μαγκιά τους που αυτό προτιμούν. Πιστεύω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση ως προς τον εαυτό του, να ακολουθεί τα γούστα του και ας ονομάζει BDSM την πρόκληση πόνου από το Αirsoft ή την ταπείνωση που νιώθει από την κουτσουλιά ενός πουλιού που δέχεται στεκόμενος κάτω από δένδρο )

**Δεν έχει καμία σημασία ως προς το νόημα της αν αυτή βιωθεί για μια βδομάδα, ένα μήνα ή ένα χρόνο κλπ.

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Ακριβώς. Γι' αυτό γελοιοποιούνται όσοι διατείνονται ότι είναι μάστερ και δουλεύουν το μαστεριλίκι τους μέσα από 3-4 ξεπέτες-συνεδρίες με την κάθε γυναίκα. Πώς να κυριαρχήσει κανείς απόλυτα όταν έχει αποκτήσει μανιέρα; Φεύγει τη στιγμή που θα εξαντληθεί το ρεπερτόριό του, για να νιώσει ξανά κυρίαρχος του Σαββατοκύριακου με την επόμενη "σκλάβα". Γι' αυτό και σωστά είπε ο SadalMelik και ο Master Perris πως η ικανότητα κυριαρχίας φαίνεται και από τη διάρκειά της στο χρόνο. Στην ουσία, τέτοιοι μάστερ ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουν το στάτους τους προς Top μεριά - αφού πρώτα μελετήσουν τι θα πει Top/bottom.

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Δεν διαφωνώ σε όσα γράφεις. Μια απορία μόνο. Γιατί παραθέτονται συνεχώς παραδείγματα ανθρώπων που είτε είναι fake, είτε δεν το έχουν, είτε εχουν ανεπάρκεια, άγνοια, ανικανότητα κλπ;

Eπειδή είναι οι περισσότεροι; So what;

 

Πριν από αρκετό καιρό, και με αφορμή κάποιο σχόλιο του αγαπητού Αφέντη των Ονείρων για τον Βάγκνερ, είχα αποπειραθεί να ανοίξω μια συζήτηση για την παρεξηγημένη έννοια του ρομαντισμού και την σχέση του με το BDSM και την αισθητική του. Ακόμη περιμένω την απάντησή του κι ίσως εδώ να είναι το κατάλληλο νήμα για να την καταθέσει αν το επιθυμεί. Θα προσπαθήσω πάντως να αναπτύξω την δική μου άποψη επί του θέματος.

Ξεκινώ από τον επιγραμματικό και περιεκτικό ορισμό που παρέθεσε ο νηματοθέτης από το Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας του Παπύρου:

«Αισθητική στάση που (μεταξύ άλλων) χαρακτηρίζεται από την προβολή της κυριαρχίας του συγκινησιακού στοιχείου πάνω στο λογικό και της φαντασίας πάνω στη κριτική ανάλυση, από τον υπέρμετρο τονισμό του συναισθήματος, του υποκειμενισμού και του αυθορμητισμού και από τη τάση φυγής στο ονειρικό, στο εξωτικό, στο παρελθόν και στη παράδοση».

Στον ορισμό αυτόν θα ήθελα ν’ αντιπαραβάλλω το πολύ πιο αναλυτικό κατεβατό της θείας Βίκυς που και πολυλογού είναι και από Ελληνικά δεν σκαμπάζει γρι: 

Romanticism was a complex artistic, literary, and intellectual movement that originated in the second half of the 18th century in Europe, and gained strength in reaction to the Industrial Revolution. In part, it was a revolt against aristocratic social and political norms of the Age of Enlightenment and a reaction against the scientific rationalisation of nature, and was embodied most strongly in the visual arts, music, and literature, but had a major impact on historiography, education and natural history.

The movement validated strong emotion as an authentic source of aesthetic experience, placing new emphasis on such emotions as trepidation, horror and terror and awe—especially that which is experienced in confronting the sublimity of untamed nature and its picturesque qualities, both new aesthetic categories. It elevated folk art and ancient custom to something noble, made of spontaneity a desirable character (as in the musical impromptu), and argued for a "natural" epistemology of human activities as conditioned by nature in the form of language and customary usage.

Romanticism reached beyond the rational and Classicist ideal models to elevate a revived medievalism and elements of art and narrative perceived to be authentically medieval, in an attempt to escape the confines of population growth, urban sprawl, and industrialism, and it also attempted to embrace the exotic, unfamiliar, and distant in modes more authentic than Rococo chinoiserie, harnessing the power of the imagination to envision and to escape.

The modern sense of a romantic character may be expressed in Byronic ideals of a gifted, perhaps misunderstood loner, creatively following the dictates of his inspiration rather than the mores of contemporary society… Romanticism elevated the achievements of what it perceived as heroic individualists and artists, whose pioneering examples would elevate society. It also legitimized the individual imagination as a critical authority, which permitted freedom from classical notions of form in art.


Παρόλο που οι δύο ορισμοί εν πολλοίς επικαλύπτονται, εντούτοις προτιμώ τον δεύτερο και θα εξηγήσω γιατί. Κατά τη γνώμη μου παρουσιάζει ορισμένα σημαντικά πλεονεκτήματα, τα εξής τρία:

Πρώτον, ξεκαθαρίζει πως τα αισθήματα τα οποία κυρίως εξερεύνησε ο ρομαντισμός είναι τα σκοτεινά συναισθήματα του τρόμου, του φόβου, της γοητείας του θανάτου, της ενοχής και της μελαγχολίας. (Ας μην λησμονούμε πως και το Gothic παρακλάδι του ρομαντισμού είναι). Ακόμα κι η ενατένιση της φύσης δεν προσφέρεται για επιστημονική θεώρηση ή ρεμβασμό αλλά προκαλεί δέος σχεδόν μυστικιστικό. Κουβέντα δεν γίνεται περί τρυφερότητας, απαλότητας, γλύκας, στοργής, προδέρμ,   αγαλλίασης και χαράς. Οι ρομαντικοί δεν τα κατάφερναν πολύ καλά στη κωμωδία…

Δεύτερον, τοποθετεί τον ρομαντισμό στην ιστορική του διάσταση. Δεν προέκυψε από το πουθενά ο ρομαντισμός με παρθενογέννεση, εμφανίστηκε στην ταραγμένη Ευρώπη του τέλους του 18ου αιώνα ως αντίθεση στον διαφωτισμό, την απομάγευση του κόσμου, την κρατούσα πολιτική και ηθική τάξη πραγμάτων, την εκβιομηχάνιση, την κυριαρχία της λογικής και της επιστήμης. Δεν ήταν δηλαδή απλώς ένα αισθητικό στυλ όπως π.χ. το μπαρόκ, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, μια κοσμοθεωρία, ένας τρόπος όχι μόνο ν’ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα αλλά και να τα βιώνεις, εν ολίγοις μια στάση ζωής.

Τρίτον, δεν αποσιωπά τις βαθύτατες και καθοριστικές αντιφάσεις του ρομαντικού πνεύματος, την επαναστατικότητα αλλά τον αντιδραστικό του χαρακτήρα που συχνά συνυπάρχουν. Έτσι, ενώ από τη μια το ρομαντικό κίνημα βλέπει μ’ ευνοϊκό μάτι τις εθνικές και δημοκρατικές επαναστάσεις, την αυτοδιάθεση λαών και ατόμων, την περιφρονημένη λαϊκή παράδοση και κουλτούρα και τον ελεύθερο έρωτα, από την άλλη αλληθωρίζει προς τον εθνικισμό, τον μυστικιστικό σκοταδισμό, τη λατρεία του παρελθόντος (ιδίως του Μεσαιωνικού) και την αποθέωση του ατομικισμού εις βάρος κάθε συλλογικότητας.

Οι αντιφάσεις αυτές διακρίνονται στα ίδια τα μοτίβα του ρομαντικού έργου. Ο ρομαντικός γοητεύεται τόσο από την αγνότητα όσο κι απ’ την βεβήλωσή της, απεχθάνεται τον κομφορμισμό, την τυραννία και την αυθεντία την ίδια στιγμή που ενστερνίζεται τις πιο σκοταδιστικές δοξασίες του μεταφυσικού, συντάσσεται με τους καταπιεσμένους, τους οποίους όμως βλέπει αφ’ υψηλού, υπό το πρίσμα του υπεράνθρωπου. Η πάλη του Καλού με το Κακό είναι η εμμονή του, όμως στέκει αναποφάσιστος καθώς και τα δύο τον σαγηνεύουν εξίσου.

Αν αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ τούτη τη φλύαρη, αλλά δυστυχώς αναπόφευκτη εισαγωγή, συγχαρητήρια! η υπομονή σας πρόκειται ν’ ανταμοιφθεί, και μάλιστα λίαν συντόμως και όχι στην άλλη ζωή   καθώς περνώ επιτέλους στο ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολήσει εξ’ αρχής:

Ποια είναι η σχέση του ρομαντισμού με το BDSM και την αισθητική του;

Παραδοξολογώντας, θα έλεγα πως είναι η σχέση μιας μάνας με το παιδί της ή έστω δυο δίδυμων αδελφών: μοιασίδι! Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του ρομαντισμού είναι παρόντα: ο παροξυσμός των παθών, η μεγαλοστομία, η πρωτοκαθεδρία των αισθήσεων, των ενστίκτων και της φαντασίας, ο εξωτισμός (βλέπε Γκορ), ο αντικομφορμισμός, η τάση να βιώνουμε τη ζωή ως έργο τέχνης, η αταβιστική προσκόλληση σε θεσμούς, σύμβολα κι εκφράσεις ενός μακρινού παρελθόντος, κανένα από τα συστατικά του ρομαντικού χαρμανιού δεν λείπει από το BDSM. Δικαιολογημένα ο Αντόρνο αποκάλεσε τον Ντε Σαντ πρώιμο ρομαντικό• το μόνο που του έλειπε ήταν η πίστη στο υπερβατικό.

Συνεχίζοντας απτόητος να παραδοξολογώ, θα προσέθετα πως, όπως το παιδί μεγαλώνοντας οφείλει ν’ απογαλακτιστεί από την μητέρα του και να ενηλικιωθεί, έτσι κι ο χώρος μας θα έπρεπε ν’ απομακρυνθεί από την ρομαντική αφετηρία του. Δηλαδή, στο BDSM χρειάζεται λιγότερος ρομαντισμός, όχι περισσότερος! Προσοχή: δεν λέω καθόλου ρομαντισμός, λέω λιγότερος. Στο σημείο αυτό συντάσσομαι με απόψεις που είχαν εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο ο MasterJp κι ο DreamMaster.

Τι σημαίνει όμως λιγότερος ρομαντισμός στο BDSM; Σημαίνει ρεαλισμό, ορθολογισμό και απομάγευση. Αυτή η διαδικασία αφορά τόσο το «τεχνικό» μέρος του ερωτικού παιχνιδιού, τις τεχνικές του δηλαδή, (θέμα στο οποίο οι περιορισμένες γνώσεις μου δεν μου επιτρέπουν να επεκταθώ), όσο και την υιοθέτηση μιας πιο αντικειμενικής, «επιστημονικής» προσέγγισης των ερωτικών σχέσεων και διαστροφών αντί του άκρατου υποκειμενισμού που χαρακτηρίζει ορισμένα μέλη του χώρου. Σημαίνει συνοπτικά την ικανότητα να βλέπουμε κριτικά τους εαυτούς μας.

Το φόρουμ συμβάλλει θετικά προς αυτή την κατεύθυνση. Μιλώντας κι αναλύοντας τα πάθη μας, κατά κάποιον τρόπο τα εξημερώνουμε και τα τιθασεύουμε, γινόμαστε δηλαδή ουσιωδώς αντιρομαντικοί…

Υ.Γ.: Κάποτε η φίλτατη tender lilly είχε προειδοποιήσει τις επίδοξες υποτακτικές μου πως ενδέχεται να τις βάζω να μοιράζουν προκηρύξεις. Άλλος είναι όμως ο κίνδυνος που διατρέχουν: να υποχρεωθούν ν’ «απλώνουν» και ν’ «αερίζουν» τα «σεντόνια» μου… 

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Θέμα προς μεγάλη συζήτηση vautrin!

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Αγαπητε vautrin,

αυτο ειναι ενα σεντονι το οποιο δε με πειραζει καθολου να απλωσω. Ή τουλαχιστον, θα προσπαθησω να απλωσω.

Αυτες ειναι οι σκεψεις μου και διορθωστε με αν κανω λαθος:

Για πολλους το βδσμ ειναι τροπος φυγης απο την πραγματικοτητα. Πραγμα που σημαινει οτι εξ'ορισμου μπαινουν στο χωρο με λαθος κινητρα, λαθος προυποθεσεις. Ακομη, μπορει να εχουν λαθος πληροφορηση, του τυπου: θα σε περιμενουν οι σκλαβες στη σειρα να σου παρουν πιπα και εσυ θα εισαι αρχοντας μεγαλε! ή δεν υπαρχει Αφεντρα που να μην ειναι σουπερ σεξυ και ολες κανουν αμαν και πως να γλειψεις τα τακουνια τους. Και αλλα τετοια πολλα.

Ή, στον αντιποδα, σε μερικες μπορει να αρεσει η ιδεα του κλουβιου και του δεσιματος και κατ'επεκταση, η παραδοση του ελεγχου σε καποιον αλλον. Ταιριαζει τελεια με την αγχωτικη μας καθημερινοτητα. Για λιγες ωρες τουλαχιστον γιατι οταν ο ελεγχος γινεται ολοκληρωτικος, οι περισσοτερες κλωτσανε...

Το πιο παρεξηγημενο φαινομενο στον χωρο του βδσμ, σε ολον τον κοσμο, ειναι η 24/7 M/s σχεση. Κοριτσια και αγορια ονειρευονται την τελεια ζωη: γυμνοι, με ενα κολλαρο, να εκτελουν μονο διαταγες χωρις να χρειαζεται να κουραζονται και πολυ. Και φυσικα, θα εχουν τον τελειο Αφεντη, με την τελεια πουτσα, που θα ξερει να χρησιμοποιει ολα τα τελεια εργαλεια του τελεια.

Ομως δεν ειναι ετσι τα πραγματα. Πιστευω οτι αυτο ακριβως εννοειτε vautrin. Λιγοτερος ρομαντισμος και περισσοτερος ρεαλισμος στις επιλογες μας.

Μεχρι εδω, μαζι με τον vautrin, αναφερθηκαμε σε μια παραφυαδα του αρχικου νηματος. Πισω λοιπον στο αρχικο σκεπτικο τωρα:

Οταν εγω παθω κριση ταυτοτητας (το περνανε ολοι αργα ή γρηγορα) και ειμαι σε φαση που σιχαινομαι βαθυτατα την υποτακτικη και μαζοχιστικη μου φυση, οπως εδω, τί πιστευετε οτι θα κανει ο Αφεντης;

Θα μου πει: κοιμησου με τις πιτζαμουλες σου μωρο μου, δεν θα σε πειραξω και αυριο θα σου φερω πρωινο στο κρεββατι για να σου δειξω τί καλη σκλαβα που εισαι;
ή
θα ορισει αμεσως να Τον υπηρετησω (με οποιον τροπο Τον ευχαριστει εκεινη την ωρα) και θα με στειλει για υπνο στο πατωμα διπλα Του, κρατωντας το λουρι μου στο χερι Του;

Υπαρχει κατι απο τα παραπανω που ειναι ρομαντικο; Ποια απο τις δυο επιλογες δειχνει δεσμευση απο την πλευρα του Αφεντη και σεβασμο (ετσι ειναι, μη το φοβαστε) στην αληθινη μου φυση;

cassie

Vesta's submission: The mirror (by cassie)

 

Απάντηση: Isn’t it romantic?

Όταν διάβασα το post του vautrin μου ήρθε να τον φιλήσω (αν και δεν τον ξέρω τον άνθρωπο real) για τις καίριες διευκρινήσεις του και το άλλοθι που μου δίνει να παραμένω κάποιες φορές στον ρομαντισμό μέχρι την στιγμή που θα με πιάσει ένας από το μαλλί και θα με πατήσει κάτω (τρόπος του λέγειν, μη το δέσετε κορδόνι και μου αρχίσετε τα pms!)

Χαίρομαι που γίνεται αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο της γέννησης του ρομαντισμού, εκεί στα τέλη του 18ου αιώνα και θυμόμαστε ότι ο ρομαντισμός δεν ξεπήδησε από τις σελίδες των Άρλεκιν τα οποία διάβαζα με το τσουβάλι μιας και ήταν το μοναδικό πορνογραφικό που εξέθετα φόρα παρτίδα μπροστά στον daddy.

Ο ρομαντισμός ξεπήδησε ως ένα αίτημα αναγνώρισης και έκφρασης της αστικής τάξης του 18ου αι. και γι' αυτό περιστρεφόταν έντονα στο Εγώ, στην αναζήτηση της ταυτότητας και της ολοκλήρωσής του. Ήταν μια κραυγή διαμαρτυρίας με έξαρση του λυρισμού και της φαντασίας έναντια στην καταπίεση της ορθολογιστικής σκέψης και των φεουδαρχικών καταβολών της κοινωνίας.
Ένα από τα λάβαρα του ρομαντισμού έγραφε: "Το να γνωρίζεις τον εαυτό σου είναι σαν να γνωρίζεις το Παν"

Όσο πιο πομπώδες το Εγώ, τόσο πιο πομπώδης ο ρυθμός.
Όσο πιο extravaganza η αναζήτηση, τόσο πιο extravaganza η έκφραση της.
Όσο βαθύτερα στην ενατένιση της φύσης, τόσο μακρύτερα της ανθρώπινης επαφής.
Όσο πιο ανέγγιχτος τόσο πιο ρομαντικός.
Ο ρομαντισμός για να γεννηθεί και να εκφραστεί χρειάζεται ένα πελώριο δωμάτιο γεμάτο από το Εγώ.
Και λυπάμαι που θα το πω αλλά πολλές φορές το BDSM βοηθάει προς την κατεύθυνση του άκρατου ρομαντισμού, αντί να τον αποτινάζει ως οφείλει, γιατί το κυριαρχικό στοιχείο είναι "ωσεί παρόν" με τους δήθεν θόλους που περιβάλλουν το υποτακτικό στοιχείο και τα επικριτικά τα βλέμματα που στέλνει μέσω του monitor.
Κάθε σωματική επαφή, έτσι και το BDSM είναι για να αποτινάξει τον άκρατο ρομαντισμό.

Υπενθυμίζω ένα εκπληκτικό του Dream "δεν είναι ο νους που φτιάχτηκε για να σταματήσει το κορμί απ΄τον παροξυσμό, αλλά ακριβώς το αντίθετο - το κορμί είναι εδώ για να εμποδίσει τον νου να εκραγεί"

Όσο το σώμα αγγίζεται, τόσο πιο έντονες είναι οι ρωγμές σε εκείνο το δωμάτιο του Εγώ, τόσο μικραίνει η απόσταση του Εγώ από το Εσύ. Τόσο δυσχεραίνεται το έργο του νου να ατενίσει την απεραντοσύνη του σύμπαντος και να χαθεί σε αυτή.
Κι αν ποτέ συναντήσετε κάποιον που θέλει να νιώσει να γεμίζουν όλες οι αισθήσεις του και καμμιά σπιθαμή του σώματος του να μην μείνει ανήδονη, αναρωτηθείτε πόσο καιρό άραγε έμεινε ανέγγιχτος ώστε χρειάζεται το κορμί να λιώσει, να σπάσουν οι σούστες των σομιέδων για να μπορέσει ο νους να ελευθερωθεί.

Έτσι λοιπόν, ας υπερβάλλουμε: δεν είναι πως δεν αγγίχτηκε όπως της άξιζε αλλά δεν αγγίχτηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να ξεφύγει από την ρομαντική ενατένιση της.